Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 12 stycznia 2012 r.
II PK 83/11
Szczególna ochrona przed wypowiedzeniem, rozwiązaniem stosunku
pracy lub jednostronną zmianą warunków pracy lub płacy wynikająca z art. 32
ust. 1 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych (jednolity tekst:
Dz.U. z 2001 r. Nr 79, poz. 854 ze zm.) nie zależy od zakresu upoważnienia, lecz
od samego aktu umocowania pracownika do działania w imieniu związku zawo-
dowego. Dotyczy więc ona również członków związku zawodowego - imiennie
wskazanych uchwałą jej zarządu - upoważnionych do reprezentowania tej orga-
nizacji wobec pracodawcy w określonym zakresie, na przykład w sprawach so-
cjalnych.
Przewodniczący SSN Zbigniew Hajn, Sędziowie SN: Zbigniew Myszka,
Romualda Spyt (sprawozdawca).
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 12 stycznia
2012 r. sprawy z powództwa Edyty S. przeciwko Domowi Pomocy Społecznej w G. o
przywrócenie do pracy, na skutek skargi kasacyjnej powódki od wyroku Sądu Okrę-
gowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Legnicy z dnia 2 grudnia 2010 r.
[…]
u c h y l i ł zaskarżony wyrok i sprawę przekazał Sądowi Okręgowemu w Le-
gnicy do ponownego rozpoznania i orzeczenia o kosztach postępowania kasacyj-
nego.
U z a s a d n i e n i e
Wyrokiem z dnia 14 września 2010 r. Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Głogowie,
po rozpoznaniu sprawy z powództwa Edyty S. przeciwko Domowi Pomocy Społecz-
nej w G. o przywrócenie do pracy, oddalił powództwo. Sąd Rejonowy w uzasadnieniu
wskazał, że powódka była zatrudniona u strony pozwanej na czas nieokreślony na
stanowisku pedagoga od 29 czerwca 2007 r., którego to stanowiska nie przewidy-
2
wały schematy organizacyjne Domu Opieki Społecznej wynikające z uchwały Zarzą-
du Powiatu G. z dnia 21 marca 2001 r. oraz z późniejszej uchwały z dnia 22 paź-
dziernika 2009 r. W związku z wejściem w życie tej drugiej uchwały dyrektor strony
pozwanej zamierzała wypowiedzieć powódce warunki pracy i zaproponować jej sta-
nowisko opiekuna - bez zmiany wynagrodzenia, od czego odstąpiła wobec braku
zgody Komisji Międzyzakładowej NSZZ „Solidarność” przy Zarządzie Regionu Z.M. w
L. Pismem z dnia 14 stycznia 2010 r. dyrektor strony pozwanej, na podstawie art. 38
§ 2 k.p., zawiadomiła Komisję Międzyzakładową o zamiarze wypowiedzenia powód-
ce warunków pracy i zaproponowania jej stanowiska opiekuna w miejsce dotychcza-
sowego stanowiska pedagoga. Jako przyczynę uzasadniającą wypowiedzenie wska-
zano brak w regulaminie organizacyjnym (strukturze organizacyjnej) pracodawcy z
dnia 22 października 2009 r. stanowiska pedagoga oraz brak potrzeby jego funkcjo-
nowania w Domu Opieki Społecznej, gdzie wymagane jest zwiększenie liczby za-
trudnionych opiekunów. W dniu 29 marca 2010 r. dyrektor strony pozwanej, na pod-
stawie art. 10 ust. 3 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach roz-
wiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowni-
ków (Dz.U. Nr 90, poz. 844 ze zm.), wypowiedział powódce warunki pracy, proponu-
jąc jej zatrudnienie na stanowisku opiekuna. Powódka nie przyjęła nowych warunków
pracy.
Pismem z dnia 11 sierpnia 2009 r. Komisja Międzyzakładowa NSZZ „Solidar-
ność” poinformowała stronę pozwaną, że w dniu 10 sierpnia 2009 r. podjęła uchwałę
[…] o objęciu zakresem swojego działania Domu Opieki Społecznej w G. oraz
uchwałę […] o objęciu powódki szczególną ochroną na podstawie art. 32 ustawy z
dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych (jednolity tekst: Dz.U. z 2001 r. Nr 79,
poz. 854 ze zm.). Natomiast na mocy uchwały […] z dnia 11 sierpnia 2009 r. powód-
ka została upoważniona do reprezentowania organizacji związkowej i dokonywania w
jej imieniu czynności w sprawach „dotyczących działalności socjalnej w Domu Opieki
Społecznej w G.”.
Sąd Rejonowy wskazał, że przy przyjęciu, iż powódka podlega ochronie na
podstawie przepisu art. 32 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych,
strona pozwana, wypowiadając jej warunki pracy i płacy, zastosowała przewidziany w
takich sytuacjach tryb z art. 10 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczegól-
nych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedoty-
czących pracowników, który dopuszcza możliwość wypowiedzenia warunków pracy i
3
płacy pracownikom, których stosunek pracy podlega z mocy odrębnych przepisów
szczególnej ochronie, jeżeli nie jest możliwe dalsze ich zatrudnianie na dotychcza-
sowych stanowiskach pracy. W takim przypadku stosuje się przepisy art. 38 k.p. i
tryb konsultacji przewidziany w tym przepisie został przez stronę pozwaną wyczer-
pany.
Sąd Rejonowy stwierdził także, że z uchwały Międzyzakładowej Komisji NSZZ
„Solidarność" przy Zarządzie Regionu Z.M. w L. […] z 11 sierpnia 2009 r. wynika, iż
powódka została upoważniona do reprezentowania Komisji wobec pracodawcy w
sprawach dotyczących działalności socjalnej, a nie w sprawach z zakresu prawa
pracy, o czym stanowi art. 32 ustawy o związkach zawodowych.
Ponadto wskazał, że zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 2
sierpnia 2005 r. w sprawie zasad wynagradzania pracowników samorządowych za-
trudnionych w jednostkach organizacyjnych jednostek samorządu terytorialnego
(Dz.U. Nr 146, poz. 1222), osoba zatrudniona na stanowisko pedagoga w domu po-
mocy społecznej winna legitymować się trzyletnim stażem pracy. Tymczasem praca
powódki u strony pozwanej była jej pierwszą pracą, nie miała więc ona wymaganego
tymi przepisami stażu pracy i dodatkowo została zatrudniona na stanowisku, które
nie było przewidziane ani też aktualnie nie występuje w schemacie organizacyjnym
strony pozwanej.
Wyrok powyższy zaskarżyła apelacją powódka, zarzucając mu naruszenie art.
233 § 1 k.p.c., polegające na dokonaniu dowolnej oceny zgromadzonego materiału
dowodowego, w wyniku czego Sąd ustalił, że przyczyną wypowiedzenia warunków
umowy o pracę była konieczność wynikająca z wejścia w życie nowego schematu
organizacyjnego, naruszenie art. 227 k.p.c., polegające na nieuwzględnieniu wnio-
sków dowodowych powódki, jako niemających - zdaniem Sądu - związku ze sprawą
w sytuacji, gdy dowody te dotyczyły faktów ustalonych jednostronnie przez Sąd na
podstawie zeznań strony pozwanej, a zatem takich, które miały dla rozstrzygnięcia
sprawy istotne znaczenie; naruszenie art. 10 ust. 3 ustawy o szczególnych zasadach
rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracow-
ników z dnia 13 marca 2003 r., poprzez jego zastosowanie w sytuacji, gdy wypowie-
dzenie powódce warunków pracy w tym trybie, w kontekście ustalonego przebiegu
wydarzeń, stanowiło obejście przepisów prawa pracy statuujących ochronę pracow-
ników związkowych; naruszenie art. 10 ust. 3 ustawy o szczególnych zasadach roz-
wiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowni-
4
ków, poprzez dokonanie niewłaściwego zastosowania tego przepisu wskutek przyję-
cia, że nie jest możliwe dalsze zatrudnianie powódki na dotychczasowym stanowisku
pracy; naruszenie art. 45 § 1 k.p., poprzez zaniechanie przywrócenia powódki do
pracy na poprzednich warunkach w sytuacji, gdy przyczyny wskazane w wypowie-
dzeniu są pozorne, natomiast u podstaw wypowiedzenia leżą zupełnie inne przy-
czyny.
W odpowiedzi na apelację strona pozwana wniosła o jej oddalenie.
Wyrokiem z dnia 2 grudnia 2010 r. Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych w Legnicy oddalił apelację. Sąd Okręgowy wskazał przede wszystkim,
że powódka, wbrew jej twierdzeniom, nie była pracownikiem objętym ochroną przed
wypowiedzeniem i rozwiązaniem umowy o pracę przewidzianą w art. 32 ust. 1 pkt 1
ustawy o związkach zawodowych, gdyż nie była członkiem zarządu organizacji
związkowej. Przytaczając stanowisko Sądu Najwyższego, Sąd drugiej instancji
wskazał, że dla objęcia ochroną stosunku pracy pracownika będącego członkiem
zakładowej organizacji związkowej (wynikającą z art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 23 maja
1991 r. o związkach zawodowych), lecz niebędącego członkiem jej zarządu, wystar-
czające jest imienne wskazanie tego pracownika w uchwale zarządu, jeśli zawiera
ona upoważnienie dla tego pracownika do reprezentowania zakładowej organizacji
związkowej wobec pracodawcy albo wobec organu lub osoby dokonującej za praco-
dawcę czynności z zakresu prawa pracy. Tymczasem powoływana przez powódkę
uchwała nie zawiera wymaganego przepisem art. 32 ust. 1 ustawy o związkach za-
wodowych upoważnienia do reprezentowania związku zawodowego, bowiem
uchwała […] z 11 sierpnia 2009 r. upoważniała powódkę jedynie do reprezentowania
organizacji związkowej w sprawach dotyczących działalności socjalnej, „co nie jest
wystarczające w świetle uregulowań art. 32 ust. 1 pkt 1 do przypisania powódce, na-
wet przy uwzględnieniu treści uchwały nr 6/2009, przymiotu pracownika podlegają-
cego szczególnej ochronie w zakresie wypowiedzenia czy też rozwiązywania stosun-
ków pracy”.
Reasumując, Sąd Okręgowy uznał, że do wypowiedzenia powódce umownych
warunków pracy nie było konieczne uzyskanie przez pracodawcę zgody związków
zawodowych. Do zachowania przewidzianego przepisami trybu wystarczyło zacho-
wanie wymagań przewidzianych w art. 30 k.p. oraz trybu konsultacji z art. 38 k.p., a
nadto art. 42 § 2 k.p., co strona pozwana uczyniła.
Sąd podkreślił także, że dopasowanie zatrudnienia do obowiązującego u
5
strony pozwanej schematu organizacyjnego jest uzasadnioną przyczyną wypowie-
dzenia. Wskazał, że w regulaminie organizacyjnym strony pozwanej brak było sta-
nowiska pedagoga. Ocena czy takie stanowisko winno się tam znajdować, czy było
ono potrzebne, należy wyłącznie do pracodawcy. Ocena ta nie podlega kontroli są-
dowej. Zaznaczył także, że bez znaczenia pozostaje okoliczność, iż również w po-
przednio obowiązującym schemacie organizacyjnym brak było stanowiska pedagoga,
a mimo to powódka została na tym stanowisku zatrudniona. Odpowiedzialność za ten
stan rzeczy obciążała poprzednie kierownictwo strony pozwanej. Aktualne kierow-
nictwo - wobec braku stanowiska pedagoga w nowym schemacie - miało pełne
prawo dopasowania do niego stanu zatrudnienia. Brak określonego stanowiska
oznacza bowiem w przekonaniu Sądu Okręgowego brak możliwości zatrudnienia na
nim jakiejkolwiek osoby, a w przypadku jej pozostawania w zatrudnieniu, może sta-
nowić uzasadnioną przyczynę wypowiedzenia umowy o pracę.
Powódka zaskarżyła ten wyrok skargą kasacyjną, zarzucając mu naruszenie
prawa materialnego: art. 32 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 32 ust. 1 pkt 1 ustawy o
związkach zawodowych, poprzez ich niewłaściwą wykładnię i przyjęcie, że upoważ-
nienie pracownika udzielone mu przez właściwe statutowo organy organizacji związ-
kowej do reprezentowania tej organizacji wobec pracodawcy w sprawach dotyczą-
cych działalności socjalnej nie wystarcza - w świetle art. 32 ust. 1 pkt 1 tej ustawy -
do przypisania temu pracownikowi przymiotu pracownika podlegającego szczególnej
ochronie w zakresie wypowiedzenia czy też rozwiązania stosunku pracy, oraz art. 45
§ 1 k.p. w związku z art. 42 § 1 k.p. i w związku z art. 10 ust. 3 w związku z art. 10
ust. 1 ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków
pracy z przyczyn niedotyczących pracowników z dnia 13 marca 2003 r., poprzez ich
niewłaściwie zastosowanie i przyjęcie, że wypowiedzenie warunków umowy o pracę
powódce było uzasadnione, a poza kognicją sądu pozostawała ocena celowości ist-
nienia w strukturze prawnej stanowiska pedagoga w sytuacji, gdy pozwana podała
jako przyczynę wypowiedzenia brak potrzeb pracodawcy w zakresie zatrudniania
pedagoga, podczas gdy miała ona znaczenie dla oceny przyczyny wypowiedzenia w
postaci likwidacji stanowiska pracy i obejścia przepisów chroniących powódkę po-
przez zastosowanie art. 10 ust. 3 ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania z
pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników oraz zasad-
ności zastosowania art. 10 ust. 3 ustawy.
W uzasadnieniu skarżąca podniosła, że przepis art. 32 ust. 1 pkt 1 ustawy o
6
związkach zawodowych nie mówi o reprezentacji w sprawach z zakresu prawa pracy,
ale o „reprezentowaniu tej organizacji wobec pracodawcy albo organu lub osoby do-
konującej za pracodawcę czynności w sprawach z zakresu prawa pracy". Oczywiste
zatem, że chodzi tu o reprezentację we wszystkich lub niektórych sprawach, co do
których związek zawodowy uzyskał na mocy przepisów kompetencje do współdziała-
nia z pracodawcą, co obejmuje także sprawy socjalne. Należało zatem przyjąć, że
powódka korzystała z ochrony przed wypowiedzeniem warunków pracy. Ponadto
skarżąca wskazała, że nie bez znaczenia dla niniejszej sprawy pozostaje kwestia
zasadności likwidacji stanowiska pedagoga u strony pozwanej, która powinna podle-
gać kognicji Sądu z uwagi na konieczność stwierdzenia, czy zastosowanie art. 10
ust. 3 ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków
pracy z przyczyn niedotyczących pracowników nie stanowiło próby obejścia art. 32
ust. 1 pkt 2 ustawy o związkach zawodowych. Podniosła przy tym, że w przypadku
strony pozwanej, w stosunku do okresu poprzedzającego wypowiedzenie, nie nastą-
piła żadna zmiana, która uzasadniałaby zastosowanie art. 10 ust. 3 ustawy (w po-
przednim regulaminie również nie było stanowiska pedagoga, a pomimo to praco-
dawca warunków umowy powódce nie wypowiadał), natomiast szereg czynności
podjętych przez pracodawcę wobec powódki świadczy o tym, że działanie strony po-
zwanej było działaniem celowym, skierowanym na osobę powódki, a powołanie jako
podstawy dokonanych czynności artykułu 10 ust. 3 ustawy miało na celu obejście
przepisów chroniących powódkę. W takim kontekście Sąd Okręgowy powinien był
zbadać celowość funkcjonowania stanowiska pedagoga u pozwanego, a nie ograni-
czyć się jedynie do wskazania, że aktualne kierownictwo miało prawo dopasowania
stanu zatrudnienia do regulaminu.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zarzut naruszenia art. 32 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 32 ust. 1 pkt 1 ustawy o
związkach zawodowych ma usprawiedliwione podstawy. Zgodnie z art. 32 ust. 1 pkt
2 powyższej ustawy, pracodawca bez zgody zarządu zakładowej organizacji związ-
kowej nie może zmienić jednostronnie warunków pracy lub płacy na niekorzyść
imiennie wskazanego uchwałą zarządu jego członka lub z innego pracownika będą-
cego członkiem danej zakładowej organizacji związkowej, upoważnionego do repre-
zentowania tej organizacji wobec pracodawcy albo organu lub osoby dokonującej za
7
pracodawcę czynności w sprawach z zakresu prawa pracy. Sąd drugiej instancji
przyjął, nie uzasadniając swojego poglądu, że powyższy przepis nie ma zastosowa-
nia do powódki, bowiem „uchwała […] z 11 sierpnia 2009 r. upoważniała powódkę
jedynie do reprezentowania organizacji związkowej w sprawach dotyczących działal-
ności socjalnej, co nie jest wystarczające w świetle uregulowań art. 32 ust. 1 pkt 1 do
przypisania powódce, nawet przy uwzględnieniu treści uchwały nr 6/2009, przymiotu
pracownika podlegającego szczególnej ochronie w zakresie wypowiedzenia czy też
rozwiązywania stosunków pracy”. Pogląd ten jest błędny. Stosownie do art. 1 ust. 1
ustawy o związkach zawodowych związek zawodowy jest dobrowolną i samorządną
organizacją ludzi pracy, powołaną do reprezentowania i obrony ich praw, interesów
zawodowych i socjalnych. Przepis ten określa zadania (kompetencje) związków za-
wodowych, w ramach których bronią one praw oraz interesów materialnych i moral-
nych pracowników, zarówno zbiorowych, jak i indywidualnych (art. 4 i 7 ustawy o
związkach zawodowych). Nie budzi zatem wątpliwości, że związki zawodowe są po-
wołane do reprezentowania wobec pracodawcy indywidualnych i zbiorowych intere-
sów pracowników także w zakresie ich praw socjalnych. Konkretnie zaś - w zakresie
praw zbiorowych - mają one swój udział w ustalaniu zasad wykorzystania zakłado-
wego funduszu świadczeń socjalnych, w tym podziału środków z tego funduszu na
poszczególne cele i rodzaje działalności, bowiem regulamin dotyczący tych świad-
czeń ustalany jest przez pracodawcę w uzgodnieniu z zakładową organizacją związ-
kową (art. 27 ust. 1 ustawy o związkach zawodowych, art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 4
marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (jednolity tekst: Dz.U. z
1996 r. Nr 70, poz. 335 ze zm.). Związkom zawodowym przysługuje też prawo wy-
stąpienia do sądu pracy z roszczeniem o zwrot funduszowi świadczeń socjalnych
środków wydatkowanych niezgodnie z przepisami ustawy lub o przekazanie należ-
nych środków na ten fundusz (art. 8 ust. 3 ustawy o zakładowym funduszu świad-
czeń socjalnych). W zakresie indywidualnych interesów pracowników związki zawo-
dowe uczestniczą w przyznawaniu pracownikom świadczeń z tego funduszu (art. 27
ust. 2 ustawy o związkach zawodowych). We wszystkich tych sprawach związki
zawodowe wyrażają stanowisko wobec pracodawcy za pośrednictwem swoich upo-
ważnionych członków. Upoważnienie do reprezentowania związku zawodowego wo-
bec pracodawcy może być ogólne, jak też może zostać ograniczone do niektórych
czynności należących do kompetencji tej organizacji. Decyzję w tej sprawie podej-
mują uprawnione organy statutowe związku. Przepis art. 32 ust. 1 ustawy o związ-
8
kach zawodowych nie wypowiada się co do zakresu udzielonego pracownikowi upo-
ważnienia, bowiem z jego punktu widzenia istotne jest to, że pracownik reprezentuje
organizację związkową wobec pracodawcy. Inaczej rzecz ujmując, szczególna
ochrona przed wypowiedzeniem, rozwiązaniem stosunku pracy lub jednostronną
zmianą warunków pracy lub płacy wynikająca z tego przepisu nie zależy od zakresu
upoważnienia, lecz od samego aktu umocowania pracownika do działania w imieniu
związku zawodowego. Dotyczy więc ona również członków związku zawodowego -
imiennie wskazanych uchwałą jej zarządu - upoważnionych do reprezentowania tej
organizacji wobec pracodawcy w określonym zakresie, w tym także w sprawach so-
cjalnych. Dodać należy, że przeciwnego poglądu nie wyraził też Sąd Najwyższy w
przywołanym wyroku z dnia 12 września 2008 r., I PK 47/08 (OSNP 2010 nr 3-4, poz.
35), w którym problem nie dotyczył zakresu przedmiotowego upoważnienia, ale jego
źródła, którego należy poszukiwać w statucie i uchwałach uprawnionych organów
organizacji związkowej.
W związku z przyjęciem przez Sąd drugiej instancji stanowiska o braku szcze-
gólnej ochrony stosunku pracy powódki, płynącej z art. 32 ust. 1 pkt 2 ustawy o
związkach zawodowych, Sąd ten nie oceniał wypowiedzenia zmieniającego w kon-
tekście art. 10 ust. 3 ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracowni-
kami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, lecz badał jedynie
jego zasadność w świetle art. 45 § 1 k.p. Stąd też zaskarżony wyrok podlega uchyle-
niu celem rozważenia tego aspektu sprawy.
Mając zaś na względzie pozostałe zarzuty skargi kasacyjnej wskazać należy,
że przy wypowiedzeniu zmieniającym dokonanym wobec pracownika podlegającego
szczególnej ochronie na podstawie art. 10 ust. 3 ustawy o szczególnych zasadach
rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracow-
ników, istotne znaczenie mają okoliczności związane z likwidacją stanowiska pracy,
ale wyłącznie pod kątem ewentualnej pozorności takiego działania, wynikającej z
próby obejścia przepisów o szczególnej ochronie trwałości stosunku pracy. Nato-
miast nie jest rzeczą sądu badanie zasadności (potrzeby) funkcjonowania w struktu-
rze zakładu pracy likwidowanego stanowiska, jak chciałaby tego skarżąca, gdyż po-
dejmowane przez pracodawcę zmiany organizacyjne i ekonomiczne stanowią auto-
nomiczną decyzję tego podmiotu. Należy też uwzględnić, że z istoty stosunku pracy
wynika, iż służy on realizacji zadań i celów ustalonych przez pracodawcę. To praco-
dawca decyduje jaką działalność prowadzi (gospodarczą, produkcyjną, handlową,
9
kulturalną) i on ponosi jej ryzyko. Ma on więc w granicach prawa swobodę w wyborze
rodzaju tej działalności i sposobu jej realizacji. W tym aspekcie interesy pracownika i
możliwość ingerencji sądów pracy nie mogą w decydującym zakresie ograniczać tej
swobody, a przez to ograniczona jest możliwość kontroli pracodawcy, zwłaszcza
przez narzucanie mu określonego sposobu prowadzenia działalności - np. określonej
struktury organizacyjnej, doboru kadr, używanych technologii itp. (por. np. tezę IX
uchwały Pełnego Składu Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Sądu Najwyższego
z dnia 27 czerwca 1985 r. w sprawie wytycznych dotyczących wykładni art. 45 Ko-
deksu pracy i praktyki sądowej stosowania tego przepisu w zakresie zasadności wy-
powiedzenia umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony, OSNC 1985 nr 164, poz.
11; wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 2 października 2002 r., I PKN 374/01, OSNP
2004 nr 9, poz. 156; z dnia 8 sierpnia 2006 r., Prawo Pracy 2006 nr 12, poz. 39; z
dnia 5 maja 2009 r., I PK 11/09, OSNP 2011 nr 1-2, poz. 3).
Mając na uwadze powyższe Sąd Najwyższy na mocy art. 39815
§ 1 k.p.c.
orzekł jak w sentencji. O kosztach postępowania kasacyjnego rozstrzygnięto po myśli
art. 108 § 2 k.p.c. w związku z art. 39821
k.p.c.
========================================