Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I UZ 53/11
POSTANOWIENIE
Dnia 21 lutego 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Romualda Spyt (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Józef Iwulski
SSA Maciej Piankowski
w sprawie z odwołania E. L.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
o wysokość emerytury,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 21 lutego 2012 r.,
zażalenia organu rentowego na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 21 października 2011 r.,
uchyla zaskarżone postanowienie.
Uzasadnienie
Postanowieniem zawartym w pkt 2 wyroku z dnia 10 listopada 2011 r. Sąd
Apelacyjny - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, w sprawie E. L. przeciwko
Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych o rentę rodzinną, odrzucił apelację organu
rentowego.
W uzasadnieniu Sąd wskazał, że apelacja organu rentowego podlega
odrzuceniu jako niedopuszczalna, gdyż została wniesiona przez pracownika organu
rentowego, który nie może być pełnomocnikiem tego organu w sprawach z zakresu
ubezpieczeń społecznych (476 § 2 i 3 k.p.c.), jako że pracownicy terenowych
jednostek organizacyjnych Zakładu Ubezpieczeń Społecznych niebędący radcami
2
prawnymi nie są osobami uprawnionymi do wnoszenia w imieniu organu rentowego
apelacji od wyroków sądów pierwszej instancji nawet wówczas, gdy złożą stosowne
pełnomocnictwo procesowe, gdyż nie zostali wymienieni w przepisach art. 87 § 1 i
2 k.p.c.
Organ rentowy zaskarżył to postanowienie zażaleniem, zarzucając mu
naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 370 k.p.c. w związku z art. 87 § 2
k.p.c., poprzez jego błędne zastosowanie i art. 130 § 1 k.p.c., poprzez jego błędne
niezastosowanie.
W uzasadnieniu zażalenia podniesiono, że w przypadku pism procesowych,
w tym apelacji, jeżeli zawierają one braki formalne, Sąd w myśl art. 130 § 1 zdanie
pierwsze k.p.c. powinien wezwać organ rentowy do uzupełnienia braków
formalnych wniosku, poprzez podpisanie go przez osobę uprawnioną. Skarżący
stwierdził, że jeżeli Sąd uznał, iż apelacja została sporządzona przez osobę
nieuprawnioną to powinien ją potraktować identycznie jak apelację w ogóle
niepodpisaną i wezwać organ rentowy do uzupełnienia braków formalnych, tj.
podpisania wniosku przez dyrektora organu rentowego lub radcę prawnego albo
adwokata. Wskazał przy tym, że stanowisko takie jest zgodne z poglądem
wyrażonym przez Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 24 lutego 2009 r., I UZ
35/08. Skarżący wskazał także, że w niniejszej sprawie występuje sytuacja, w której
w postępowaniu Sąd nie kwestionuje reprezentacji organu rentowego, a następnie
odrzuca apelację złożoną przez osobę, która reprezentowała organ rentowy w
procesie. W takim przypadku, jeżeli w ocenie sądu drugiej instancji reprezentacja
była nieprawidłowa, to winien zastosować art. 378 § 1 k.p.c. i stwierdzić
nieważność postępowania na podstawie art. 379 pkt 1 k.p.c.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie jest uzasadnione, ale z innych przyczyn niż wskazane przez
skarżącego. Sąd Najwyższy w niniejszym składzie w całej rozciągłości podziela
motywy rozstrzygnięcia przedstawione w postanowieniach: z dnia 21 lutego 2012 r.,
I UZ 55/11 i I UZ 56/11 oraz z dnia 2 marca 2012 r., I UZ 48/11 i I UZ 51/11, a w
3
związku z tym, że nie zostały one opublikowane, uznał za konieczne przytoczenie
ich in extenso.
Wstępnie należy wskazać, że w sprawie nie miała zastosowania uchwała
powiększonego składu Sądu Najwyższego z dnia 13 października 2011 r., II UZP
6/11, w której przyjęto, że pracownik Zakładu Emerytalno – Rentowego
Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji niebędący radcą prawnym nie
może być pełnomocnikiem procesowym Dyrektora tego Zakładu w sprawach z
zakresu ubezpieczeń społecznych (art. 87 § 1 i 2 k.p.c.) - uchwale tej nadano moc
zasady prawnej. W uchwale Sąd Najwyższy zwrócił uwagę, że Dyrektor Zakładu
Emerytalno – Rentowego MSWiA będący stroną w sprawie z zakresu ubezpieczeń
społecznych nie ma osobowości prawnej i nie jest też przedsiębiorcą, nie może
więc skutecznie ustanowić swojego pracownika pełnomocnikiem procesowym, gdyż
nie są spełnione przesłanki art. 87 § 2 k.p.c.
Inne uregulowania prawne odnoszą się do Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych (dalej oznaczanego jako Zakład). Organizację, zasady działania i
finansowania Zakładu określa - zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 6 - ustawa z dnia 13
października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, powoływana dalej jako
ustawa). Trzeba mieć na względzie, że Zakład występuje w różnych rolach
niemieszczących się w systemie ubezpieczeń społecznych, np. jako pracodawca
oraz jako właściciel mienia niezbędnego do prowadzenia działalności (por.
postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 4 października 2007 r., I PZ 17/07, OSNP
2008, nr 21-22, poz. 318).
Zakład jest państwową jednostką organizacyjną i posiada osobowość
prawną, o czym stanowi art. 66 ust. 1 zdanie pierwsze ustawy. Zgodnie z art. 67
ust. 1 ustawy w skład Zakładu wchodzą centrala oraz terenowe jednostki
organizacyjne. W myśl art. 72 ustawy organami Zakładu są Prezes Zakładu;
Zarząd, którego przewodniczącym jest z urzędu Prezes Zakładu oraz Rada
Nadzorcza Zakładu. W art. 73 ust. 1 ustawy przewidziano, że działalnością Zakładu
kieruje Prezes Zakładu, który reprezentuje Zakład na zewnątrz. Ponadto z mocy
ust. 3 pkt 7 tego artykułu do zakresu działania Prezesa Zakładu należy spełnianie
funkcji pracodawcy w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy.
4
Określenie szczegółowej struktury organizacyjnej Zakładu oraz zakres
rzeczowy działania centrali i terenowych jednostek organizacyjnych Zakładu
ustawodawca (zgodnie z art. 74 ust. 5 pkt 1 ustawy) pozostawił ministrowi
właściwemu do spraw zabezpieczenia społecznego. W ramach tej delegacji w dniu
13 stycznia 2011 r. Minister Pracy i Polityki Społecznej wydał rozporządzenie w
sprawie nadania statutu Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych. Statut Zakładu
stanowi, że do kompetencji jego Prezesa należą sprawy określone w art. 73 ust. 3
ustawy, czyli między innymi tworzenie, przekształcanie i znoszenie terenowych
jednostek organizacyjnych oraz określanie ich siedziby, właściwości terytorialnej i
rzeczowej; powoływanie i odwoływanie kierowników jednostek organizacyjnych
Zakładu, ich zastępców oraz głównych księgowych; a także spełnianie funkcji
pracodawcy w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy (§ 2 ust. 1 statutu).
Prezes Zakładu może upoważnić pracowników Zakładu i inne osoby do
reprezentowania Zakładu w określonym przez niego zakresie, z prawem udzielenia
dalszych pełnomocnictw, a także może upoważnić pracowników Zakładu do
wydawania decyzji w określonych przez niego sprawach (§ 2 ust. 2 statutu).
Ponadto do kompetencji Prezesa Zakładu należy wydawanie aktów wewnętrznych
oraz nadawanie Zakładowi regulaminu organizacyjnego (§ 2 ust. 3 statutu). Prezes
Zakładu realizuje zadania należące do zakresu jego działania między innymi za
pomocą terenowych jednostek organizacyjnych Zakładu (§ 2 ust. 4 statutu), którymi
są oddziały oraz podlegające im inspektoraty i biura terenowe (§ 8 ust. 1 statutu).
Odziałem Zakładu kieruje dyrektor, a inspektoratem i biurem terenowym -
kierownik, odpowiednio: inspektoratu albo biura terenowego (§ 8 ust. 2 statutu).
Regulamin organizacyjny Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (w brzmieniu
uwzględniającym zmiany wynikające z zarządzenia Nr 51 Prezesa Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych z dnia 29 września 2011 r.) przewiduje w § 5 pkt 2, że
Prezes Zakładu może umocować pracowników Zakładu i inne osoby do
reprezentowania Zakładu i podejmowania decyzji w imieniu Prezesa Zakładu lub
Zakładu w określonych przez niego sprawach. Według § 5 pkt 4 poz. 4 regulaminu
Prezes Zakładu spełnia funkcje pracodawcy w rozumieniu przepisów Kodeksu
pracy.
5
Zgodnie z art. 83 ust. 1, ust. 2 i ust. 5 ustawy decyzje w zakresie
indywidualnych spraw wydaje Zakład, a od decyzji Zakładu przysługuje odwołanie
do właściwego sądu według zasad określonych w przepisach Kodeksu
postępowania cywilnego. Odwołanie wnosi się na piśmie do jednostki
organizacyjnej Zakładu, która wydała decyzję, lub do protokołu sporządzonego
przez tę jednostkę.
Przepisy Kodeksu postępowania cywilnego stanowią, że zdolność sądową i
procesową w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych ma organ rentowy
(art. 460 § 1 k.p.c.). Przez organy rentowe rozumie się jednostki organizacyjne
Zakładu określone w przepisach o systemie ubezpieczeń społecznych, właściwe do
wydawania decyzji w sprawach świadczeń (art. 467 § 4 pkt 1 k.p.c.).
Samodzielność procesowa jednostki organizacyjnej Zakładu została
zaakcentowana w wyrokach Sądu Najwyższego z dnia 8 stycznia 2008 r., I UK
172/07 (OSNP 2009 nr 3-4, poz. 51) oraz z dnia 16 czerwca 2009 r., I UK 24/09
(LEX nr 518067).
Z analizy treści powyższych przepisów ustawy o systemie ubezpieczeń
społecznych, statutu Zakładu, a także regulaminu organizacyjnego Zakładu
regulujących jego ustrój, zadania i kompetencje wynika, że jest to jednostka
organizacyjna (osoba prawna), która jako całość jest organem administracji
publicznej (art. 66 ust. 4 ustawy). Oddziały Zakładu jako części osoby prawnej,
którą jest Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie mają samodzielnych zadań,
niezależnych od kompetencji Zakładu. Zadania jednostek organizacyjnych Zakładu
są wprost emanacją zadań Zakładu, a powołanie (wyodrębnienie) ich w strukturze
Zakładu ma na celu jedynie funkcjonalną decentralizację obsługi ubezpieczonych.
Zgodnie z art. 268a k.p.a. organ administracji publicznej może w formie
pisemnej upoważniać pracowników kierowanej jednostki organizacyjnej do
załatwiania spraw w jego imieniu w ustalonym zakresie, a w szczególności do
wydawania decyzji administracyjnych, postanowień i zaświadczeń. W roli
samodzielnych organów administracyjnych nie występują więc jej wewnętrzne
organy, ani terenowe jednostki organizacyjne, mające kompetencje do działania w
jej imieniu. Zakład wykonuje swoje podstawowe zadania z zakresu ubezpieczeń
społecznych za pośrednictwem terenowych jednostek organizacyjnych. W ramach
6
prowadzonej działalności posługuje się środkami prawnymi właściwymi organom
administracji publicznej, a więc przede wszystkim wydaje decyzje administracyjne
(por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 maja
2007 r., II GSK 16/07, LEX nr 351057 oraz wyrok Naczelnego Sądu
Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 marca 2007 r., II GSK 359/06, LEX nr
321271).
Wyjaśniając natomiast procesową pozycję Zakładu i jej jednostek
organizacyjnych Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 13 września 2011 r., I UK 78/11
(niepublikowanym) wskazał, że w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych
zdolność sądową i procesową mają, zgodnie z art. 460 § 1 in fine k.p.c., organy
rentowe, przez które rozumie się, między innymi, jednostki organizacyjne Zakładu
określone w przepisach o systemie ubezpieczeń społecznych, właściwe do
wydawania decyzji w sprawach świadczeń (art. 476 § 4 pkt 1 k.p.c.). Jednostkami
tymi są terenowe jednostki organizacyjne Zakładu stanowiące jego oddziały.
Zdolność procesowa organu rentowego ma swoje oparcie bezpośrednio w ustawie,
a nie w pełnomocnictwie udzielonym przez Prezesa Zakładu, a posiadanie przez
organ rentowy zdolności procesowej oznacza zdolność do dokonywania przez
jednostkę organizacyjną będącą takim organem wszystkich czynności procesowych
(por. między innymi wyroki z dnia 8 stycznia 2008 r., I UK 172/08, OSNP 172/07,
OSNP 2009 nr 3-4, poz. 51 oraz z dnia 16 czerwca 2009 r., I UK 24/09, LEX nr
518067). Dyrektor oddziału Zakładu działa jako osoba uprawniona do działania w
imieniu organu rentowego (art. 460 § 1 k.p.c., art. 476 § 4 pkt 1 k.p.c. w związku z
art. 67 § 1 k.p.c. i § 8 ust. 1 i ust. 2 statutu w związku z art. 67 ust. 1 pkt 2 i art. 74
ust. 5 ustawy systemowej).
Na gruncie poczynionych wyżej wyjaśnień należy stwierdzić, że Zakład ma
osobowość prawną, a zatem przed sądem mogą go reprezentować pracownicy, co
wynika z art. 87 § 2 k.p.c. Zgodnie z treścią tego przepisu pełnomocnikiem osoby
prawnej może być również pracownik tej jednostki albo jej organu nadrzędnego.
Według art. 38 k.c. osoba prawna działa przez swoje organy w sposób
przewidziany w ustawie i w opartym na niej statucie.
Ustawa systemowa przewiduje, że kompetencje organów Zakładu określa
statut Zakładu. Tym samym dopuszcza możliwość ograniczenia kompetencji
7
Prezesa jako piastuna organu na rzecz innych pracowników Zakładu. Prezes
Zakładu, udzielając pracownikom Zakładu upoważnienia do reprezentowania
Zakładu oraz do wydawania decyzji w określonych przez niego sprawach, nie
upoważnia tych pracowników do działania w swoim imieniu (imieniu Prezesa), lecz
w imieniu Zakładu jako organu. Zatem Dyrektor Oddziału staje się, na podstawie
upoważnienia udzielonego przez Prezesa, podmiotem personifikującym Zakład jako
organ, a nie pełnomocnikiem Prezesa Zakładu. Upoważnienie do wydawania
decyzji administracyjnych w imieniu Zakładu udzielone pracownikowi przez
Dyrektora Oddziału działającego w imieniu Zakładu nie jest sprzeczne z treścią art.
268a k.p.a. (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia
24 maja 2007 r., II GSK 16/07, LEX nr 351057).
Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić, że w sprawach z zakresu
ubezpieczeń społecznych stroną jest Zakład Ubezpieczeń Społecznych (będący
osobą prawną), który działa przez swoje oddziały jako jednostki organizacyjne,
będące właściwe do wydania decyzji w sprawach świadczeń (choć pozbawione
osobowości prawnej). Wprawdzie Zakład w postępowaniu odwoławczym działa
poprzez swoje oddziały, jako jednostki organizacyjne, jednakże działania te
odnoszą skutek bezpośrednio wobec Zakładu, a nie tylko wobec danej jednostki.
Pracodawcą może być - według art. 3 k.p. – nie tylko osoba prawna, ale
także jednostka organizacyjna zatrudniająca pracowników, choćby nie posiadała
osobowości prawnej. Przepisy Kodeksu pracy nie wyjaśniają, jakie warunki musi
spełniać dany podmiot, aby uzyskać status jednostki organizacyjnej zdolnej do
zatrudniania pracowników. W doktrynie i orzecznictwie wskazano, że jednostka
organizacyjna może być pracodawcą, jeśli: jest dopuszczona przez prawo, ma
uregulowany sposób kierowania swoimi sprawami i reprezentacji w stosunkach
zewnętrznych oraz ma majątek wyodrębniony od majątku założycieli lub członków
(por. np. T. Liszcz, Prawo pracy, Warszawa 2007, s. 108-110; wyrok Sądu
Najwyższego z dnia 19 kwietnia 1979 r., I PR 16/79, PiZS 1980 nr 10, s. 69).
Konieczną przesłanką uznania jednostki organizacyjnej za pracodawcę jest
wyposażenie kierownika tej jednostki w uprawnienia do zatrudniania i zwalniania
pracowników (por. A.M. Świątkowski, Indywidualne prawo pracy, Gdańsk-Kraków
2001, s. 297). W orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmowano, że każda osoba
8
prawna (poza Skarbem Państwa) ma zdolność do bycia pracodawcą w rozumieniu
art. 3 k.p. dla zatrudnionych przez nią pracowników, chyba że dla niektórych z nich
za pracodawcę należy uznać jednostkę organizacyjną stanowiącą jakąś jej część
składową (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 listopada 1991 r., I PRN 47/91,
OSP 1992, z. 7-8, poz. 151).
Jeżeli wewnętrzna jednostka organizacyjna jest upoważniona do zawierania
umów o pracę w imieniu kierownictwa podmiotu, w skład którego wchodzi
(lub nawiązywania w inny sposób stosunków pracy), z osobami przyjmowanymi w
niej do pracy, to sama nie jest pracodawcą, lecz zatrudnia pracowników w imieniu
pracodawcy, którym jest wielozakładowy podmiot zatrudniający – pracodawca (tak
np. G. Goździewicz (w:) Kodeks pracy. Komentarz, LEX 2011, teza 7 do art. 3 k.p.).
Pracodawcami w omawianym znaczeniu nie są jednostki organizacyjne
przedsiębiorstw i innych organizacji, które mają samodzielność tylko w zakresie
wykonywania zadań, np. wydziały lub oddziały produkcyjne przedsiębiorstw (por. Z.
Hajn, Pojęcie pracodawcy po nowelizacji kodeksu pracy, PiZS 1997, nr 5, s. 21; L.
Florek, T. Zieliński, Prawo pracy, 2003, s. 50-51; Z. Salwa, Kodeks pracy po
nowelizacji. Komentarz, Bydgoszcz 1996, s. 12; W. Sanetra (w:) J. Iwulski, W.
Sanetra, Kodeks pracy, Kodeks pracy. Komentarz, Warszawa 1999, s. 19).
Uwzględniając powyższe poglądy oraz regulacje prawne kształtujące organizację
Zakładu należy stwierdzić, że dyrektorzy oddziałów Zakładu posiadają
samodzielność jedynie w zakresie powierzonych im przez Prezesa Zakładu zadań.
W zakresie spraw pracowniczych dyrektorzy oddziałów działają na podstawie
art. 31
§ 1 k.p.
Rozważając, który podmiot jest pracodawcą dla pracowników wykonujących
pracę w jednostkach organizacyjnych Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, a więc
czy Zakład, czy też ta jednostka organizacyjna należy powtórzyć, że to Zakład a nie
jego jednostki organizacyjne posiada osobowość prawną. Tym samym z pewnością
zdolność do zatrudniania pracowników posiada Zakład, natomiast rozstrzygnięcia
wymagało, czy status pracodawców posiadają także jednostki organizacyjne
Zakładu, czyli np. jego oddziały. Podejmując się udzielenia odpowiedzi na to
pytanie należy wskazać, że w związku z wejściem w życie ustawy o systemie
ubezpieczeń społecznych i utratą mocy ustawy z dnia 25 listopada 1986 r. o
9
organizacji i finansowaniu ubezpieczeń społecznych (Dz.U. z 1989 r. Nr 25, poz.
137 z późn. zm.) ustawodawca w art. 113c – wśród przepisów przejściowych i
końcowych ustawy systemowej – postanowił między innymi, że stroną stosunków
pracy pracowników zatrudnionych w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych
działającym na podstawie art. 7 ustawy z dnia 25 listopada 1986 r. o organizacji i
finansowaniu ubezpieczeń społecznych, staje się Zakład. Ponadto, o czym już była
mowa wcześniej, w myśl w myśl art. 73 ust. 1 ustawy, działalnością Zakładu kieruje
Prezes Zakładu, który reprezentuje Zakład na zewnątrz. Z mocy ust. 3 pkt 7 tego
artykułu do zakresu działania Prezesa Zakładu należy spełnianie funkcji
pracodawcy w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy. Również statut Zakładu
stanowi, że do kompetencji Prezesa Zakładu należy spełnianie funkcji pracodawcy
w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy (§ 2 ust. 1 statutu). Ponadto analiza
przepisów ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych (art. 76-78) prowadzi do
wniosku, że wewnętrzne jednostki organizacyjne Zakładu nie posiadają
wystarczająco wyodrębnionego majątku i samodzielności w zakresie jego
wykorzystywania, co także jest konieczne dla uzyskania statusu pracodawcy.
Zgodnie z art. 77 ust. 1 ustawy Zakład gospodaruje swoim mieniem oraz prowadzi
samodzielną gospodarkę finansową w ramach posiadanych środków. Przepisy § 23
Regulaminu organizacyjnego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych stanowią, że
zadania określone w regulaminie obejmujące zarządzanie Zakładem realizują
komórki organizacyjne Centrali Zakładu w szczególności poprzez zapewnienie
terenowym jednostkom organizacyjnym niezbędnej pomocy organizacyjno –
technicznej i finansowej, umożliwiającej sprawną realizację zadań. Komórki
organizacyjne Centrali Zakładu wykonują ponadto nadzór funkcjonalny nad
działalnością wewnętrznych komórek organizacyjnych.
Regulamin organizacyjny Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (w brzmieniu
uwzględniającym zmiany wynikające z zarządzenia Nr 51 Prezesa Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych z dnia 29 września 2011 r.) przewiduje w § 5 pkt 2, że
Prezes Zakładu może umocować pracowników Zakładu i inne osoby do
reprezentowania Zakładu i podejmowania decyzji w imieniu Prezesa Zakładu lub
Zakładu w określonych przez niego sprawach. Według § 5 pkt 4 poz. 4 regulaminu
Prezes Zakładu spełnia funkcje pracodawcy w rozumieniu przepisów Kodeksu
10
pracy. Dyrektorzy oddziałów Zakładu posiadają kompetencje w zakresie
wykonywania czynności związanych z funkcją pracodawcy jedynie w granicach i na
podstawie udzielonych umocowań (§ 28 pkt 1 poz. 4 regulaminu organizacyjnego
ZUS).
Wobec treści powyższych uregulowań należy przyjąć, że pracodawcą dla
pracowników wykonujących prace w jednostkach organizacyjnych Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych jest Zakład, nie zaś jego wewnętrzne jednostki.
Jakkolwiek przepisy prawa przewidują funkcjonowanie terenowych jednostek
organizacyjnych Zakładu, ale chodzi tutaj jedynie o spełnianie roli procesowej w
postępowaniu sądowym w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych. Przepisy
prawa materialnego nie pozwalają na ich wyodrębnienie jako pracodawców.
Dyrektorzy oddziałów dokonują czynności w sprawach z zakresu prawa pracy w
imieniu i na rzecz Zakładu a nie jednostki organizacyjnej, w której są zatrudnieni.
Podstawą do wykonywania tych czynności jest upoważnienie udzielone przez
Prezesa Zakładu, zaś podstawą są powołane wyżej przepisy ustawy o systemie
ubezpieczeń społecznych, Statutu oraz regulaminu organizacyjnego Zakładu.
Terenowe jednostki organizacyjne nie posiadają też wyodrębnionego od Zakładu
majątku w oparciu o który mogłyby samodzielnie funkcjonować.
Oznacza to, że pracownik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych wykonujący
pracę w jednostce organizacyjnej (oddziale) może być pełnomocnikiem organu
rentowego, gdyż spełnione zostały warunki określone w art. 87 § 2 k.p.c.
Należy też zaznaczyć, że Sąd Najwyższy rozważał już kwestię nieważności
postępowania wynikającą z braku umocowania pracownika ZUS (zatrudnionego
w oddziale Zakładu) niebędącego radcą prawnym. W wyroku z dnia 16 czerwca
2009 r., I UK 24/09 (LEX nr 518067) Sąd Najwyższy stwierdził, że starszy inspektor
jest umocowany do wniesienia apelacji w imieniu pozwanego, gdy zostało mu
udzielone pełnomocnictwo do reprezentowania pozwanego w sprawie. Pozwany
posiada osobowość prawną (art. 66 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń
społecznych) i mógł ustanowić pełnomocnikiem procesowym swego pracownika
(art. 87 § 2 k.p.c.). Pełnomocnictwo to nie musiało pochodzić od Prezesa Zakładu,
gdyż dyrektor oddziału pozwanego może udzielić pełnomocnictwa procesowego do
zastępstwa oddziału w postępowaniu sądowym w sprawach z zakresu ubezpieczeń
11
społecznych (por. wyrok Sądu Najwyższego z 8 stycznia 2008 r., I UK 172/07,
OSNP 2009 nr 3-4, poz. 51). Podstawą prawną jest art. 460 § 1 k.p.c., który
stanowi, że zdolność sądową i procesową w tych sprawach ma organ rentowy, tj.
jednostka organizacyjna Zakładu określona w przepisach o systemie ubezpieczeń
społecznych, właściwa do wydawania decyzji w sprawach świadczeń (art. 476 § 4
pkt 1 k.p.c.). Zdolność sądowa i procesowa organu rentowego w rozumieniu
art. 460 § 1 k.p.c. ma zatem oparcie bezpośrednio w ustawie, a nie w
pełnomocnictwie udzielonym przez Prezesa ZUS. Posiadanie przez organ rentowy
zdolności procesowej oznacza zdolność do dokonywania przez jednostkę
organizacyjną będącą takim organem wszystkich czynności procesowych, łącznie z
udzielaniem pełnomocnictwa procesowego.
Ponadto Sąd Najwyższy w uchwałach z dnia 24 stycznia 2012 r. (III UZP
3/11) oraz z dnia 9 lutego 2012 r. (I UZP 10/11) – niepublikowane - stwierdził, że
pracownik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych niebędący radcą prawnym,
wykonujący pracę w oddziale Zakładu, może być pełnomocnikiem tego oddziału w
sprawach z odwołań od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.
Z tych motywów orzeczono jak w sentencji (art. 3941
§ 3 k.p.c. i art. 39816
k.p.c.).