Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I BU 1/12
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 22 czerwca 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Romualda Spyt (przewodniczący)
SSN Bogusław Cudowski
SSN Jolanta Strusińska-Żukowska (sprawozdawca)
w sprawie z odwołania A. K.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
o wysokość świadczenia,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 22 czerwca 2012 r.,
skargi ubezpieczonej o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 15 czerwca 2011 r.,
oddala skargę.
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 15
czerwca 2011 r. oddalił apelację wnioskodawczyni A. K. wniesioną od wyroku Sądu
Okręgowego – Sądu Ubezpieczeń Społecznych w K. z dnia 16 grudnia 2010 r.,
2
oddalającego jej odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 21
kwietnia 2009 r. odmawiającej prawa do ponownego ustalenia podstawy wymiaru
emerytury z zastosowaniem nowej kwoty bazowej z dnia złożenia wniosku, tj. z
dnia 18 marca 2006 r. oraz uwzględnienie przy wyliczaniu podstawy wymiaru
świadczenia zatrudnienia w Państwowym Domu Dziecka w /…/, przypadającego w
okresie od dnia 1 września 1989 r. do 31 sierpnia 1991 r.
Powyższe rozstrzygnięcie Sąd Apelacyjny oparł na ustaleniach
poczynionych w sprawie przez Sąd pierwszej instancji, które przyjął za własne. W
sprawie tej ustalono, że wnioskodawczyni A. K., urodzona 11 stycznia 1940 r., na
podstawie decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 13 września 1996 r.
nabyła prawo do wcześniejszej emerytury od dnia 1 września 1996 r. Do ustalenia
podstawy wymiaru świadczenia przyjęto dochód z 7 lat kalendarzowych, tj. z lat
1989 – 1995, ustalając wskaźnik wysokości podstawy wymiaru na poziomie
128,37%. Kolejną decyzją z dnia 3 listopada 1997 r. organ rentowy doliczył do
podstawy wymiaru przyznanego świadczenia wartość wypłaconych ubezpieczonej
świadectw rekompensacyjnych i ustalił wskaźnik wysokości podstawy wymiaru
świadczenia w wysokości 132,96%. W dniu 1 marca 2006 r. wnioskodawczyni w
związku z osiągnięciem powszechnego wieku emerytalnego złożyła wniosek o
przyznanie emerytury na podstawie art. 27 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o
emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jednolity tekst: Dz.
U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm., dalej jako „ustawa o emeryturach i rentach”
bądź „ustawa emerytalna”), a w dniu 18 marca 2006 r. - wniosek o ponowne
ustalenie podstawy wymiaru poprzez przyjęcie do wyliczenia podstawy wymiaru
świadczenia wynagrodzenia z 10 lat, tj. z okresu od 1989 r. do 1998 r. i
zastosowanie nowej kwoty bazowej z dnia złożenia wniosku.
W związku z powstałymi rozbieżnościami dotyczącymi wysokości
otrzymywanego przez ubezpieczoną wynagrodzenia w latach 1991 - 1995 oraz w
okresie zatrudnienia w Domu Dziecka organ rentowy wszczął postępowanie
wyjaśniające. W następstwie przeprowadzonych ustaleń wydał decyzję z dnia 17
listopada 2006 r., w której dokonał ponownego ustalenia podstawy wymiaru jej
emerytury w oparciu o wynagrodzenie uzyskane przed przyznaniem jej
wcześniejszej emerytury. Wobec wystawienia przez Szkołę Podstawową Nr 2 w
3
/…/ nowego zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu wnioskodawczyni w
okresie od 1 stycznia 1989 r. do 31 grudnia 1995 r. i anulowania jednocześnie
poprzednio wystawionego zaświadczenia z dnia 8 sierpnia 1996 r. organ rentowy
decyzjami z dnia 29 marca 2007 r. oraz z dnia 3 kwietnia 2007 r. ustalił prawidłową
wysokość emerytury i przyjął nowy wskaźnik wysokości podstawy wymiaru
wynoszący 132,26%, biorąc pod uwagę wynagrodzenie na podstawie
skorygowanych druków Rp-7.
Ponadto Sąd ustalił, że wnioskodawczyni nie posiada świadectwa pracy
potwierdzającego jej zatrudnienie w Państwowym Domu Dziecka w okresie od dnia
1 września 1989 r. do 31 sierpnia 1991 r. W spornym okresie wnioskodawczyni była
zatrudniona w Szkole Podstawowej Nr 2 i okres ten został jej uwzględniony przy
obliczaniu wysokości emerytury. W złożonym oświadczeniu z dnia 31 stycznia 2007
r. wnioskodawczyni potwierdziła powyższe zatrudnienie w charakterze nauczycielki,
wskazując jednocześnie, że praca w Państwowym Domu Dziecka była jedynie jej
pracą dodatkową. W świadectwie pracy z dnia 6 sierpnia 1996 r. Państwowy Dom
Dziecka potwierdził zatrudnienie wnioskodawczyni w wymiarze ½ etatu dopiero w
okresie od 1 września 1991 r. do 31 grudnia 1992 r., a z zawiadomienia z dnia 18
września 1997 r. wynika umieszczenie wnioskodawczyni w spisie osób
uprawnionych do nieodpłatnego nabycia świadectw rekompensacyjnych za 4
miesiące 1991 r. oraz 6 miesięcy 1992 r., które to świadectwa zostały uwzględnione
we wcześniejszej decyzji. Porównując kwoty wykazane w zaświadczeniach o
wynagrodzeniu osiąganym przez wnioskodawczynię z tytułu wykonywania pracy w
Państwowym Domu Dziecka w okresie od 1 września 1989 r. do 31 sierpnia 1991
r., Sąd dopatrzył się istotnych rozbieżności między wskazanymi kwotami na
drukach Rp-7 z dnia 7 listopada 2006 r. i z dnia 16 marca 2006 r. w stosunku do list
płac, na podstawie których przedmiotowe druki były sporządzane.
Z hipotetycznego wyliczenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru
emerytury, którego dokonał organ rentowy na wniosek Sądu wynika, że nawet przy
przyjęciu w podstawie wymiaru spornego okresu zatrudnienia w Państwowym
Domu Dziecka, przy wyliczeniu wysokości podstawy wymiaru emerytury
ubezpieczonej z 10 lat, tj. z okresu od 1989 r. do 1998 r., wskaźnik ten wyniósłby
131,80% i byłby niższy od przyjętego we wcześniejszych decyzjach.
4
Mając na uwadze powyższe ustalenia, Sąd Apelacyjny zaaprobował również
ocenę prawną poczynioną przez Sąd Okręgowy, wskazując że wnioskodawczyni
występując w dniu 18 marca 2006 r. do organu rentowego z wnioskiem
„ponownego obliczenia emerytury" z zastosowaniem nowej kwoty bazowej, żądanie
swoje oparła na art. 110 ustawy o emeryturach i rentach. Zgodnie z art. 110 ust. 1
ustawy emerytalnej wysokość emerytury lub renty oblicza się ponownie od
podstawy wymiaru ustalonej w sposób określony w art. 15, z uwzględnieniem
ust. 3, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na
ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie
przepisów prawa polskiego przypadającą w całości lub w części po przyznaniu
świadczenia, a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio
obliczonego.
Sąd podniósł, że stanowiąca przedmiot sporu decyzja z dnia 21 kwietnia
2009 r. była prawidłowa i brak było podstaw do przeliczenia podstawy wymiaru
emerytury zgodnie z żądaniem wnioskodawczyni z dnia 18 marca 2006 r., wobec
niewykazania warunku ponownego przeliczenia świadczenia w postaci wzrostu
wskaźnika wysokości podstawy wymiaru po przyznaniu świadczenia. Z treści
decyzji organu rentowego z dnia 3 listopada 1997 r., z dnia 7 stycznia 1998 r., z
dnia 1 października 1998 r. i z dnia 20 stycznia 1999 r. wynika, że wskaźnik
wysokości podstawy wymiaru pobieranej przez ubezpieczoną emerytury wynosił
132,96% i nie był przez nią wcześniej kwestionowany. Wyliczony przez organ
rentowy wskaźnik wysokości podstawy wymiaru z 10 lat kolejnych kalendarzowych
wybranych z 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok
kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o ponowne ustalenie świadczenia,
obliczony na postawie wynagrodzenia z okresu 1989 - 1998, wyniósł zaś 124,38%.
Kierując się powyższymi przesłankami, Sąd uznał za bezzasadny zarzut
wnioskodawczyni, że prawidłowy wskaźnik wysokości podstawy wymiaru przyjęty w
decyzji przyznającej jej emeryturę w roku 1996 winien wynosić 118,48%. Zdaniem
Sądu stanowisko to nie tylko nie znajduje uzasadnienia w materiale dowodowym
sprawy, ale stoi w rażącej sprzeczności z faktem, że przez wiele lat ubezpieczona
akceptowała i pobierała emeryturę wyliczoną według wskaźników 132,96%,
137,18%, 132,26%.
5
Odnosząc się natomiast do kwestii zaliczenia wnioskodawczyni do podstawy
wymiaru kwot, jakie wypłacane jej były w okresie od 1 września 1989 r. do 31
sierpnia 1991 r. z tytułu pracy w Państwowym Domu Dziecka, Sąd Apelacyjny
uznał za prawidłowe stanowisko Sądu pierwszej instancji, który nie znalazł
podstaw, by uwzględnić sporny okres jedynie na podstawie zeznań świadków.
Świadek E. K.-G., jakkolwiek pamiętała, że wnioskodawczyni pracowała w Domu
Dziecka pomagając wychowankom przy odrabianiu lekcji, nawet nie miała
pewności, czy była to praca wykonywana na podstawie umowy zlecenia. Także
świadek O. – M. nieprecyzyjnie opisywała charakter zatrudnienia wnioskodawczyni
w wymienionym okresie, snując domysły, że „być może na listach płac była
wymieniona jako wychowawca, bo jeden etat wychowawcy był podzielony dla
nauczycieli douczających”. Dla weryfikowania tych zeznań nie okazały się pomocne
akta osobowe wnioskodawczyni, w których nie ma żadnej dokumentacji dotyczącej
spornego okresu, a wymieniona Placówka potwierdziła zatrudnienie
wnioskodawczyni dopiero od 1 września 1991 r. do 31 grudnia 1992 r. w wymiarze
½ etatu i za taki też okres przyznane zostały jej świadectwa rekompensacyjne. Sąd
odwoławczy wskazał, że wnioskodawczyni nie tylko nie posiada świadectwa pracy
potwierdzającego zatrudnienie, ale wręcz oświadczyła w dniu 31 stycznia 2007 r.,
że jej praca w tym okresie była pracą dodatkową i nie otrzymała żadnej umowy. Nie
mogły stanowić wiarygodnego dowodu na okoliczność wysokości podstawy
wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne w spornym okresie przedłożone listy
płac, z których nie wynika jednoznacznie, z jakiego tytułu były wypłacane określone
kwoty i czy były od nich odprowadzane składki na ubezpieczenie społeczne.
Jakkolwiek przedłożone listy płac wskazują, że wnioskodawczyni były wypłacane
pieniądze, to nie zdołała ona wykazać w sposób niebudzący wątpliwości, na jakiej
podstawie pracowała w spornym okresie w Państwowym Domu Dziecka, a przede
wszystkim, czy placówka ta odprowadzała składki na ubezpieczenie społeczne.
Ubocznie Sąd wskazał, że również hipotetyczny wskaźnik z okresu 1989 - 1998, tj.
z uwzględnieniem wynagrodzenia uzyskanego w spornym okresie zatrudnienia,
wynosiłby 131,80%, a zatem byłby on i tak niższy od wskaźnika podstawy wymiaru,
który wynikał z decyzji obowiązującej na dzień złożenia wniosku.
6
Skarżąca wniosła skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku Sądu Apelacyjnego zaskarżając go w całości, a w jej
podstawach podniosła zarzut naruszenia prawa materialnego:
- art. 110 ust. 1 w związku z art. 15 ust. 3 ustawy o emeryturach i rentach
poprzez jego błędne zastosowanie i przyjęcie, że brak jest podstaw do ponownego
przeliczenia emerytury skarżącej, podczas gdy z treści materiału dowodowego
wynika, że wskaźnik podstawy wymiaru wynosi 118, 84% i nie uległ zmianie do
daty złożenia wniosku o przeliczenie świadczenia;
- § 20 pkt 1 oraz § 21 ust. 1 i ust. 5 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7
lutego 1983 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad
wypłaty tych świadczeń (Dz. U. Nr 10, poz. 49 ze zm.) poprzez jego
niezastosowanie i przyjęcie, że skarżąca nie wykazała okresu zatrudnienia od 1
września 1989 r. do 31 sierpnia 1991 r. w Państwowym Domu Dziecka, podczas
gdy do wniosku o przeliczenie emerytury dołączone zostało zaświadczenie
wystawione przez następcę prawnego Państwowego Domu Dziecka - Zespół
Placówek Opiekuńczo-Wychowawczych, stanowiące druk Rp 7, które zgodnie z
przepisami w/w rozporządzenia stanowi środek dowodowy stwierdzający wysokość
wynagrodzenia dla celów emerytalno-rentowych.
Skarżąca podniosła, że w wyniku wydania zaskarżonego wyroku traci
rocznie kwotę 4.569,96 zł, a wzruszenie zaskarżonego wyroku w drodze innych
środków prawnych nie było i nie jest możliwe wobec braku podstaw do złożenia
skargi o wznowienie postępowania i niedopuszczalności zaskarżenia wyroku
skargą kasacyjną.
Wskazując na powyższe, wniosła o stwierdzenie, że zaskarżony wyrok jest
niezgodny z art. 110 ust. 1 w związku z art. 15 ust. 3 ustawy o emeryturach i
rentach, oraz § 20 pkt 1 i § 21 ust. 1 i ust. 5 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia
7 lutego 1983 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i
zasad wypłaty tych świadczeń.
W uzasadnieniu skargi odwołująca wskazała, że w dniu 18 marca 2006 r.
złożyła wniosek o ponowne przeliczenie emerytury, gdyż jak wykazała w toku
postępowania oraz przedstawiając szczegółowe wyliczenia w skardze, wskaźnik
7
wysokości podstawy wymiaru był utrzymywany na poziomie 118, 48% od 1997 r. do
daty złożenia wniosku o ponowne przeliczenie emerytury.
Ponadto skarżąca podniosła, że była zatrudniona w Szkole Podstawowej Nr
2 w pełnym wymiarze czasu pracy, a także w Państwowym Domu Dziecka w
wymiarze 1/4 etatu i w Zasadniczej Szkole Zawodowej w wymiarze 6/18. Skarżąca
nie zgodziła się z rozstrzygnięciem Sądu drugiej instancji w zakresie, w którym
odmówiono jej zaliczenia do uprawnień emerytalnych okresu zatrudnienia w
Państwowym Domu Dziecka. Według niej odprowadzanie składek na
ubezpieczenie społeczne było i jest w dalszym ciągu bezwzględnym obowiązkiem
pracodawcy. Sądy pierwszej i drugiej instancji pominęły fakt, że następca prawny
PDDZ - Zespół Placówek Opiekuńczo - Wychowawczych stwierdził, że pracodawca
w deklaracji bezimiennej zgłosił pracownika do ubezpieczenia społecznego,
podając nr konta … . Nie bez znaczenia dla udokumentowania tego okresu są listy
płac i zeznania świadków, którym bezzasadnie Sądy odmówiły mocy dowodowej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zarzuty wykazane w podstawach skargi nie uzasadniają stwierdzenia, że
zaskarżony wyrok jest niezgodny z prawem. Sąd Najwyższy w trybie skargi o
stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku nie rozpoznaje
ponownie merytorycznie sprawy, gdyż było to przedmiotem sporu pomiędzy
stronami w sprawie zakończonej tym orzeczeniem, lecz ocenia, czy zaskarżony
wyrok jest niezgodny z przepisami, których naruszenie zarzuca skarżący w
podstawach skargi (art. 42410
k.p.c.). Zachodzi przy tym związanie Sądu
Najwyższego ustalonym stanem faktycznym leżącym u podstaw zaskarżonego
wyroku (art. 42412
k.p.c. w związku z art. 39813
§ 2 k.p.c.). Przypomnieć trzeba też,
że ze względu na regulację zawartą w art. 4244
zdanie drugie k.p.c., spod oceny
Sądu Najwyższego w niniejszej sprawie usuwa się kwestia prawidłowości realizacji
przez Sąd Apelacyjny prawa swobodnej oceny dowodów, przewidzianego w
art. 233 k.p.c., i dokonanych w jej wyniku ustaleń faktycznych. Z art. 4244
k.p.c.
wynika bowiem, że ocena dowodów pozostaje w wyłącznej gestii sądów meriti i nie
może być kontrolowana przez Sąd Najwyższy (por. postanowienie Sądu
8
Najwyższego z 9 maja 2005 r., V CNP 2/05, niepublikowane, z 7 czerwca 2005 r.,
III BP 2/05, OSNP 2006 nr 3-4, poz. 53, z 26 lipca 2006 r., V CNP 93/06,
niepublikowane i z 27 lipca 2006 r., III CNP 35/06, niepublikowane). Podstawą
skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia mogą być
natomiast - obok zarzutów naruszenia prawa materialnego - zarzuty dotyczące
naruszenia przepisów postępowania, w tym przepisów normujących postępowanie
dowodowe, których stosowanie oddziaływa na ustalenie faktów, z wyjątkiem tych,
które odnoszą się do oceny dowodów. Trzeba dodać, że chodzi o uchybienia
procesowe, które spowodowały niezgodność orzeczenia z prawem.
Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach, podstawę wymiaru
emerytury i renty stanowi przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia
emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów
prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez
zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających
bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę lub rentę. Zgodnie z
ust. 6 tego artykułu, na wniosek ubezpieczonego podstawę wymiaru emerytury lub
renty może stanowić przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie
społeczne lub ubezpieczenie emerytalne i rentowe w okresie 20 lat kalendarzowych
przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresu
podlegania ubezpieczeniu. Wysokość zarobków, której pochodną jest podstawa
wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne, jest faktem mającym istotne
znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 227 k.p.c.), który w postępowaniu przed
sądem udowadniany może być wszelkimi środkami wynikającymi z przepisów
Działu III rozdziału 2 Kodeksu postępowania cywilnego. Sąd ubezpieczeń
społecznych prowadzi zatem postępowanie dowodowe na podstawie przepisów
Kodeksu postępowania cywilnego, a nie na podstawie przepisów rozporządzenia
Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie postępowania o świadczenia
emerytalno-rentowe, które obowiązują w postępowaniu przed organem rentowym.
Zarzuty skarżącej odnoszące się do naruszenia § 20 pkt 1 oraz § 21 ust. 1 i ust. 5
tego rozporządzenia nie mogą zatem podważyć tych ustaleń Sądu drugiej instancji,
które odnoszą się do braku możliwości uwzględnienia przy obliczaniu wysokości
emerytury okresu od 1 września 1989 r. do 31 sierpnia 1991 r. Skoro zaś dokonana
9
przez Sąd w tym zakresie ocena dowodów usuwa się spod kontroli Sądu
Najwyższego w niniejszej sprawie, brak jest podstaw do stwierdzenia, ażeby
zaskarżony wyrok z tej przyczyny był niezgodny z prawem.
Jak już wskazano, zgodnie z art. 42410
k.p.c., Sąd Najwyższy rozpoznaje
skargę w granicach zaskarżenia oraz w granicach podstaw. Tymi granicami Sąd
Najwyższy jest bezwzględnie skrępowany. Oznacza to, że nie może uwzględniać
naruszenia żadnych innych przepisów niż wskazane przez skarżącego. Sąd
Najwyższy nie jest bowiem uprawniony do samodzielnego dokonywania
konkretyzacji zarzutów lub też stawiania hipotez co do tego, jakiego aktu prawnego
(przepisu) dotyczy podstawa skargi. Nie może także zastąpić skarżącego w
wyborze tej podstawy, jak również w przytoczeniu przepisów, które mogłyby być
naruszone przy wydawaniu zaskarżonego orzeczenia. Sąd Najwyższy może zatem
skargę rozpoznawać tylko w ramach tej podstawy, na której ją oparto, odnosząc się
jedynie do przepisów, których naruszenie zarzucono. Biorąc to pod uwagę, brak
jest podstaw do stwierdzenia, że zaskarżone orzeczenie narusza art. 110 ust. 1 w
związku z art. 15 ust. 3 ustawy emerytalnej przez ustalenie, że „hipotetyczny
wskaźnik z okresu 1989 r. – 1998 r. wynosi 131,8%, podczas gdy z treści materiału
dowodowego wynika, że wskaźnik podstawy wymiaru wynosi 118, 84% i nie uległ
zmianie do daty złożenia wniosku o przeliczenie świadczenia”, ponieważ wskazane
przepisy nie dotyczą sposobu ustalania wysokości wskaźnika podstawy wymiaru
świadczenia. Wskaźnik ten wylicza się na podstawie art. 15 ust. 4 ustawy
emerytalnej, naruszenia którego to przepisu nie zarzucono w podstawach skargi,
stąd brak jest podstaw do kontrolowania przez Sąd Najwyższy prawidłowości jego
zastosowania przez Sąd Apelacyjny w niniejszej sprawie.
Na marginesie warto wskazać, że stosownie do treści art. 15 ust. 4 pkt 1 – 3
ustawy emerytalnej, w celu wyliczenia wysokości wskaźnika wysokości podstawy
wymiaru emerytury lub renty oblicza się sumę kwot podstaw wymiaru składek i
kwot, o których mowa w ust. 3, w okresie każdego roku z wybranych przez
zainteresowanego lat kalendarzowych, następnie oblicza się stosunek każdej z tych
sum kwot do rocznej kwoty przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonej za dany rok
kalendarzowy, wyrażając go w procentach, z zaokrągleniem do setnych części
procentu, a w końcu oblicza się średnią arytmetyczną tych procentów, która, z
10
zastrzeżeniem ust. 5 (wskaźnik nie może być wyższy niż 250%), stanowi wskaźnik
wysokości podstawy wymiaru emerytury lub renty. Zawarte w uzasadnieniu skargi
wyliczenia, mające uzasadnić zarzuty odnoszące się do nieprawidłowego ustalenia
wysokości wskaźnika podstawy wymiaru przysługującej skarżącej wcześniejszej
emerytury, w ogóle nie nawiązują do wynikającego z przepisów sposobu ustalania
tego wskaźnika, lecz odwołują się do „waloryzacji przysługującego jej od 1996 r.
świadczenia”. Tym samym również w uzasadnieniu skargi brak jest argumentów
mogących potwierdzić pogląd skarżącej odnośnie do nieprawidłowości przy
wyliczaniu wskaźnika wysokości podstawy pobieranego przez nią świadczenia.
Z tych przyczyn Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji (art. 42411
§ 1 k.p.c.).