Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II UK 14/12
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 12 lipca 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jerzy Kuźniar (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Małgorzata Gersdorf
SSN Małgorzata Wrębiakowska-Marzec
w sprawie z wniosku E. Przedsiębiorstwa Usługowego A. Z. w S. i J.G.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w G.
o ubezpieczenie społeczne,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 12 lipca 2012 r.,
skargi kasacyjnej wnioskodawcy J.G. od wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 9
września 2011 r., sygn. akt […],
oddala skargę kasacyjną.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 9 września 2011 r., Sąd Apelacyjny oddalił apelację
wnioskodawców; E. Przedsiębiorstwa Usługowego A. Z. w S. i J.G. od wyroku Sądu
Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w G. z dnia 9 listopada
2010 r. w sprawie przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w G.
2
o objęcie pracowniczym ubezpieczeniem społecznym, którym oddalono odwołanie
od decyzji organu rentowego z dnia 8 kwietnia 2009 r., stwierdzającej, że
wnioskodawca J. G. w okresie od 1 marca do 13 listopada 2008 r. nie podlegał
ubezpieczeniom społecznym pracowników z tytułu umowy o pracę zawartej z A. Z.,
prowadzącą działalność gospodarczą.
W stanie faktycznym sprawy, wnioskodawca, (ur. 13 czerwca 1948 r.) z
zawodu kierowca mechanik samochodowy, prowadzi od 1978 r. własną działalność
gospodarczą (sklep z częściami samochodowymi do Skody). Wnioskodawca
zamierzając ubiegać się o emeryturę w wieku obniżonym, w dniu 29 lutego 2008 r.
podpisał umowę o pracę ze znajomą córki - A.Z., prowadzącą od 2002 r.
działalność gospodarczą w S. Umowa o pracę została zawarta w wymiarze pełnego
etatu, na czas nieokreślony od dnia 1 marca 2008 r. za wynagrodzeniem 1126,00 zł
brutto. Wnioskodawca został zgłoszony do ubezpieczeń społecznych od dnia 1
marca 2008 r. - z datą nadania zgłoszenia - 14 marca 2008 r. (nieterminowe
zgłoszenie i wyrejestrowanie było niedopatrzeniem ze strony wnioskodawczyni).
Zgodnie z umową, wnioskodawca był zatrudniony na stanowisku pomocnika
leśnego, pracownika fizycznego. Jego praca miała polegać na sprzątaniu lasu po
wycince drewna przez drwali, zbieraniu gałęzi, grabieniu liści i porządkowaniu
terenu. Wnioskodawca nie miał przedstawionego na piśmie zakresu obowiązków
ani określonego czasu pracy, godzin rozpoczęcia i zakończenia pracy,
przełożonego, nikt go na co dzień nie nadzorował, nikt nie rozliczał go z
wykonywanej pracy, sam też wyznaczał sobie zakres pracy w lesie. Nie podpisywał
także list obecności w zakładzie pracy, podpisywał listy płac oraz wypisał wniosek
urlopowy na okres od 4 sierpnia 2008 r. do 29 sierpnia 2008 r. W okresie
obowiązywania umowy o pracę wnioskodawca dalej prowadził własną działalność,
sklep otwarty był od poniedziałku do soboty w godzinach od 9.00-17.00.
Wnioskodawca reagował również na zapotrzebowanie swoich klientów i jeździł z
towarem także po zamknięciu sklepu. W dniu 14 listopada 2008 r. stosunek pracy
pomiędzy wnioskodawcami został rozwiązany. Sąd ustalił, że firma prowadzona
przez wnioskodawczynię wykonuje usługi leśne, zajmując się pozyskiwaniem i
ścinaniem drzew, porządkowaniem lasu, oczyszczaniem pasów
przeciwpożarowych, sadzeniem nowych obszarów leśnych, naprawą ogrodzeń
3
leśnych, obsługą terenu leśnego. Firma podpisywała umowy z Zakładem Usług
Leśnych, odnawiając je w zależności od wyników przetargów w nadleśnictwie, jako
podwykonawca wymienionych robót. Przed podpisaniem umowy z wnioskodawcą,
firma w okresie od dnia 14 lutego 2002 r. do dnia 30 kwietnia 2004 r. zatrudniała na
umowę na czas nieokreślony na pół etatu na stanowisku drwala M.Z. - męża
wnioskodawczyni. Obecnie M.Z. jest osobą współpracującą w firmie
wnioskodawczyni. Nadto w okresie od dnia 14 lutego 2002 r. do dnia 30 września
2002 r. w firmie zatrudniono P.E. na umowę na czas nieokreślony na pół etatu na
stanowisku drwal-operator pilarki, pracownik leśny; w okresie od dnia 1 stycznia
2008 r. do dnia 31 stycznia 2008 r. K.G. na podstawie umowy o pracę na okres
próbny w wymiarze pełnego etatu, a od dnia 1 kwietnia 2008 r. do dnia 31 grudnia
2009 r. na pół etatu na stanowisku drwala, pomocnika w pracach leśnych,
pracownika fizycznego.
Wyrokiem z dnia 9 listopada 2010 r. Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w G., oddalając odwołanie wnioskodawców od decyzji
organu rentowego, orzekł, że zawarta z wnioskodawcą J. G. umowa o pracę na
czas nieokreślony miała inny cel niż rzeczywiste świadczenie pracy, polegającej na
sprzątaniu lasu czy dokonywaniu drobnych prac konserwacyjnych i miała charakter
umowy pozornej.
Sąd Okręgowy uznał, że celem zawarcia umowy było uzyskanie przez
wnioskodawcę emerytury w niższym wieku, co podważa skuteczność umowy w
zakresie zgłoszenia wnioskodawcy do pracowniczego ubezpieczenia społecznego.
W ocenie Sądu, z ustaleń faktycznych wynika brak jakiegokolwiek nadzoru nad
pracą wnioskodawcy. Zatrudniająca go wnioskodawczyni nie znała dokładnego
zakresu obowiązków pracownika, godzin jego pracy, jak również częstotliwości z
jaką ten stawiał się w lesie celem posprzątania poszczególnych odcinków, co w
ocenie Sądu mogłoby ewentualnie wskazywać na zadaniowy czas pracy
wnioskodawcy. Wnioskodawca nie posiadał także uprawnień do obsługi pilarki,
kwalifikacje takie posiadali natomiast wszyscy zatrudniani. Ponadto
wnioskodawczyni, zatrudniając pracowników pokrywała koszty ich badań lekarskich
niezbędnych celem określenia stanu zdrowia pracownika, podczas gdy
wnioskodawca sam opłacił te badania. Za nieprawdopodobne, w ocenie Sądu
4
pierwszej instancji, należało uznać świadczenie pracy przez wnioskodawcę,
prowadzącego równocześnie działalność gospodarczą - sklep, wobec znacznej
odległości pomiędzy miejscowościami (W. – S.).
Apelację wnioskodawcy od powyższego wyroku oddalił Sąd Apelacyjny,
podzielając ustalenia faktyczne jak i ocenę prawną dokonaną przez sąd pierwszej
instancji odnoszącą się do stosunku prawnego łączącego wnioskodawców w
spornym okresie, a oceny tej nie zmieniło przeprowadzone przez Sąd Apelacyjny
uzupełniające postępowanie dowodowe (dowód z zeznań świadka S.L., który z
ramienia Zakładu Usług Leśnych – C. dokonywał odbioru prac wykonywanych
przez wnioskodawcę). Sąd ustalił, że bezsprzecznie wykonywane przez
wnioskodawcę czynności w postaci czyszczenia zrębu (tj. terenu po wyrębie
drewna) mieszczą się w pojęciu hodowla lasu, które to zajęcie wykonywała
wnioskodawczyni w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej.
Nadto świadek potwierdził, że do wykonywania czynności związanych z
powyższym nie było potrzeby zatrudniania pracownika posiadającego szczególne
kwalifikacje, gdyż zbieranie chrustu oraz pozostałości po wichurach, jak również
wykaszanie chwastów czy przygotowywanie gleby pod nasadzenia nie wymagało
wiedzy specjalistycznej. Jednocześnie zeznania świadka w żadnej mierze nie
potwierdziły, że wskazane czynności wykonywane były przez wnioskodawcę w
ramach stosunku pracy, wynikającego z zawartej umowy. Mając na uwadze
powyższe ustalenia Sąd Apelacyjny uznał, że w toku prowadzonego postępowania
nie udowodniono faktycznego wykonywania pracy przez wnioskodawcę w
charakterze pomocnika leśnego (pracownika fizycznego) w całym okresie trwania
umowy o pracę, z zachowaniem warunków określonych w art. 22 k.p. niezbędnych
do uznania łączącego strony stosunku za umowę o pracę. Dopełnienie formalności
składkowych oraz podatkowych, a także prowadzenie dokumentacji pracowniczej
stanowiły jedynie środek uwiarygodnienia tego działania, zmierzającego do
upozorowania istnienia ważnej umowy o pracę. Wobec powyższego Sąd drugiej
instancji orzekł, że strony umowy złożyły swoje oświadczenie dla pozoru, a umowa
jako nieważna z mocy art. 83 § 1 k.c. nie wywołała skutków prawnych w zakresie
ubezpieczenia społecznego.
5
Powyższy wyrok zaskarżył skargą kasacyjną w całości pełnomocnik
wnioskodawcy, zarzucając naruszenie prawa materialnego – art. 22 k.p.,
polegające na przyjęciu, że oceniany stosunek prawny może być uznany za
stosunek pracy jedynie w sytuacji gdy spełnione są wszystkie cechy
charakterystyczne dla stosunku pracy, art. 83 § 1 k.c. w zwiazku z art. 300 k.p.
polegające na przyjęciu, że oświadczenie stron w przedmiocie zawarcia umowy o
pracę było złożone dla pozoru, oraz przepisów postepowania; art. 387 § 1 k.p.c. w
związku z art. 328 § 2 k.p.c. i art. 391 § 1 k.p.c., art. 233 § 1 k.p.c. w związku z
art. 391 § 1 k.p.c., wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i orzeczenie
co do istoty sprawy poprzez zmianę zaskarżonej decyzji i uznanie, że
wnioskodawca podlegał obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu i
rentowemu, chorobowemu i wypadkowemu od dnia 1 marca do dnia 13 listopada
2008 r., ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie
sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Apelacyjnemu wraz z orzeczeniem o
kosztach postepowania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw. Stosownie do
art. 39813
§ 1 i 2 k.p.c., Sąd Najwyższy rozpoznaje sprawę w granicach skargi
kasacyjnej i jest związany ustaleniami faktycznymi stanowiącymi podstawę
zaskarżonego orzeczenia, jeżeli skarga nie zawiera zarzutu naruszenia przepisów
postępowania lub gdy zarzut taki okaże się niezasadny. Zarzucane w skardze
kasacyjnej naruszenie przepisów postępowania, w ocenie Sądu Najwyższego, nie
znajduje uzasadnienia. Podejmując ocenę zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c.,
trzeba przypomnieć, że Sąd Najwyższy, jako sąd kasacyjny, jest sądem prawa, a
nie sądem faktu. W związku z tym przyjmuje się w judykaturze, że ocenę dowodów
można skutecznie podważyć w skardze wyjątkowo, tj. tylko wówczas, gdyby -
świetle dyrektyw płynących z art. 233 § 1 k.p.c. w związku z art. 3931
pkt 2 k.p.c. -
okazała się ona rażąco wadliwa albo w sposób oczywisty błędna (por. np. motywy
postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 29 października 1996 r., III CKN 8/96,
OSNC 1997 nr 3, poz. 30; wyrok z dnia 18 lutego 1997 r., II UKN 77/96, OSNAPiUS
6
1997 nr 21, poz. 427; wyrok z dnia 14 lutego 1997 r., II UKN 89/96, OSNAPiUS
1997 nr 21, poz. 426). Sąd Apelacyjny, podzielając ustalenia dokonane przez Sąd
pierwszej instancji nie naruszył przepisów postępowania, a tym bardziej nie można
mówić o takim naruszeniu tych przepisów, które mogło mieć istotny wpływ na wynik
sprawy. Wbrew wywodom skargi kasacyjnej, w toku postępowania nie doszło do
przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów zebranych w sprawie. Wnoszący
skargę kasacyjną mógłby wykazywać jedynie, że Sąd drugiej instancji naruszył
ustanowione w art. 233 § 1 k.p.c. zasady oceny wiarygodności i mocy dowodów, a
naruszenie to mogło mieć wpływ na wynik sprawy. Naruszenia tego przepisu w
niniejszej sprawie nie sposób przyjąć. Granice swobodnej oceny dowodów
wyznaczają w szczególności: obowiązek wyprowadzenia przez sąd z zebranego
materiału dowodowego wniosków logicznie prawidłowych (zgodnych z zasadami
logicznego rozumowania), ramy proceduralne (ocena dowodów musi respektować
pewne warunki określone przez prawo procesowe, w szczególności art. 227 – 234
k.p.c.), wreszcie poziom świadomości prawnej sędziego oraz dominujące poglądy
na sądowe stosowanie prawa. Swobodna ocena dowodów dokonywana jest przez
pryzmat własnych przekonań sądu, jego wiedzy i posiadanego zasobu
doświadczeń życiowych, ale powinna także uwzględniać wymagania prawa
procesowego oraz reguły logicznego myślenia, według których sąd w sposób
bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość,
dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i - ważąc ich moc oraz
wiarogodność - odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (por. wyrok Sądu
Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999 r., II UKN 685/98 - OSNAPiUS z 2000 r. nr
17, poz. 655). Sąd Najwyższy nie mógł natomiast rozważać zasadności zarzutów
naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., ponieważ podstawą skargi kasacyjnej nie mogą być
zarzuty dotyczące ustalenia faktów lub oceny dowodów (art. 3983
§ 3 k.p.c.).
Skarga kasacyjna zawiera także zarzut naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. (w związku z
art. 391 § 1 k.p.c.), który może stanowić usprawiedliwioną podstawę kasacyjną
wtedy, gdy uzasadnienie wyroku sądu drugiej instancji nie zawiera wszystkich
koniecznych elementów lub gdy jego kardynalne braki uniemożliwiają kontrolę
kasacyjną. Chodzi więc o sytuację, gdy treść uzasadnienia orzeczenia uniemożliwia
całkowicie dokonanie oceny toku wywodu, który doprowadził do wydania wyroku
7
(orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 8 października 1997 r., I CKN 312/97; z dnia
19 lutego 2002 r., IV CKN 718/00; z dnia 20 lutego 2003 r., I CKN 656/01 i z dnia
22 maja 2003 r., II CKN 121/02, niepublikowane oraz z dnia 10 listopada 1998 r., III
CKN 792/98, OSNC 1999, nr 4, poz. 83), jednak sytuacja taka nie zachodzi w
rozpatrywanej sprawie. Trzeba przy tym pamiętać, iż art. 328 § 2 k.p.c.
zastosowany odpowiednio do uzasadnienia orzeczenia sądu drugiej instancji
oznacza, że uzasadnienie to nie musi zawierać wszystkich elementów
uzasadnienia wyroku sądu pierwszej instancji, ale takie elementy, które ze względu
na treść apelacji i na zakres rozpoznawanej sprawy wyznaczony przepisami ustawy
są potrzebne do rozstrzygnięcia sporu przez tenże sąd (por. wyrok Sądu
Najwyższego z dnia 20 września 2007 r., II CSK 244/07, niepublikowany). W
sytuacji, gdy Sąd drugiej instancji po rozważeniu zarzutów apelacyjnych, nie
znajduje podstaw do zakwestionowania oceny dowodów i ustaleń faktycznych
orzeczenia pierwszoinstancyjnego, może te ustalenia przyjąć za podstawę
faktyczną swojego rozstrzygnięcia. Wystarczające jest wówczas, by stanowisko to
znalazło odzwierciedlenie w uzasadnieniu orzeczenia. Tym samym nie znajduje
także uzasadnienia wskazywane w skardze kasacyjnej naruszenie art. 387 § 1
k.p.c.
Przechodząc do kasacyjnego zarzutu naruszenia prawa materialnego –
art. 83 k.c. oraz art. 22 k.p. należy przypomnieć, że art. 83 § 1 k.c. charakteryzuje
czynność prawną pozorną jako oświadczenie woli złożone drugiej stronie, które
musi być złożone tylko dla pozoru, a jego adresat musi mieć tego świadomość
(zgadzać się na dokonanie czynności prawnej dla pozoru), przy czym przesłanki te
muszą wystąpić łącznie. Złożenie oświadczenia woli dla pozoru oznacza, że osoba
oświadczająca wolę w każdym wypadku nie chce, aby powstały skutki prawne,
jakie zwykle prawo łączy ze składanym przez nią oświadczeniem. Brak zamiaru
wywołania skutków prawnych oznacza, że osoba składająca oświadczenie woli
albo nie chce w ogóle wywołać żadnych skutków prawnych, albo też chce wywołać
inne, niż wynikałyby ze złożonego przez nią oświadczenia woli. Pozorność
czynności prawnej istnieje więc także wtedy, gdy strony stwarzają pozór dokonania
jednej czynności prawnej, podczas gdy w rzeczywistości dokonują innej czynności
prawnej. Istnieje zatem taka sytuacja, w której element ujawniony stanowi inny typ
8
umowy, niż element ukryty (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 kwietnia
2005 r., IV CK 684/04, LEX nr 284205). Jednakże pozorność umowy o pracę
zachodzi także wówczas, gdy mimo, że praca jest faktycznie świadczona, to jednak
na innej niż umowa o pracę podstawie (por. np. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 5
października 2006 r., I UK 120/06, OSNP 2007 nr 19-20, poz. 294, z dnia
5 października 2006 r., I UK 342/06, M.P.Pr. 2008 nr 1, poz. 40, z dnia 8 lipca
2009 r., I UK 43/09, LEX nr 529772). Z powołaniem się na rozważania Sądu
Najwyższego zawarte w uzasadnieniu wyroku z dnia 12 maja 2011 r., II UK 20/11
(OSNP 2012/11-12/145), trzeba przypomnieć, że w orzecznictwie jednolicie
przyjmuje się, że umowa o pracę jest zawarta dla pozoru i nie może w związku z
tym stanowić tytułu do objęcia pracowniczym ubezpieczeniem społecznym, jeżeli
przy składaniu oświadczeń woli obie strony mają świadomość, że osoba określona
w umowie jako pracownik nie będzie świadczyć pracy, a pracodawca nie będzie
korzystać z jej pracy, czyli gdy strony z góry zakładają, że nie będą realizowały
swoich praw i obowiązków wypełniających treść stosunku pracy. Nie można zatem
przyjąć pozorności oświadczeń woli o zawarciu umowy o pracę, jeżeli pracownik
podjął pracę i ją wykonywał, a pracodawca tę pracę przyjmował (por. np. wyroki
Sądu Najwyższego: z dnia 4 sierpnia 2005 r., II UK 321/04, OSNP 2006 nr 11-12,
poz. 190 i z dnia 19 października 2007 r., II UK 56/07, niepublikowany).
Sąd Apelacyjny, uzupełniając postępowanie dowodowe ustalił
„bezsprzecznie wykonywanie przez wnioskodawcę czynności w postaci
czyszczenia zrębu (tj. terenu po wyrębie drewna)”, mieszczące się w ramach
prowadzonej przez wnioskodawczynię działalności gospodarczej. Jednocześnie
zeznania świadka w żadnej mierze nie potwierdziły, że wskazane czynności
wykonywane były przez wnioskodawcę w ramach stosunku pracy wynikającego z
zawartej umowy.
Z argumentacji Sądu drugiej instancji, uzasadniającej pozorność umowy o
pracę wynika, że wnioskodawca nie był zatrudniony na podstawie umowy o pracę
gdyż wykonywana praca nie wypełniała jej (umowy) znamion. W takim zakresie
uzasadniony jest zarzut naruszenia art. 83 § 1 k.c. (błąd w subsumcji). W istocie,
jednak, poza powołaniem się na przepis art. 83 § 1 k.c., istotne znaczenie dla Sądu
Apelacyjnego miała kwalifikacja prawna spornej umowy. Kwalifikacja ta rodzi dalej
9
idące skutki, bowiem nawet gdyby zamiar stron umowy był zgodny z ujawnioną
wolą, i zawarta umowa byłaby ważna, nie musi oznaczać to, że na jej podstawie
nawiązany został stosunek pracy, rodzący obowiązek pracowniczego
ubezpieczenia społecznego, zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 13
października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (jednolity tekst: Dz.U. z
2009, Nr 205, poz. 1585 ze zm.) Zgłoszenie do ubezpieczenia pracowniczego nie
jest skuteczne, jeśli dotyczy osoby, która nie może być uznana za podmiot takiego
ubezpieczenia, ponieważ nie świadczy pracy w ramach stosunku pracy i przez to
nie można jej przypisać cech pracownika.
Tak więc, gdyby nie podzielić stanowiska Sądu o pozorności umowy o pracę,
do rozstrzygnięcia pozostaje kwestia, czy w okolicznościach faktycznych ocenianej
sprawy wnioskodawca wykonywał czynności w ramach stosunku pracy w świetle
art. 22 § 1 k.p. Zgodnie z tym przepisem przez nawiązanie stosunku pracy
pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz
pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez
pracodawcę, a pracodawca - do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem.
Zaistnieć muszą zatem cechy kreujące stosunek pracy i wyróżniające go od innych
stosunków prawnych. Na pewno taką cechą odróżniającą, będącą elementem
niezbędnym stosunku pracy, jest pracownicze podporządkowanie pracownika
pracodawcy, czego w sprawie nie stwierdzono, biorąc pod uwagę ustalony stan
faktyczny. Dla stwierdzenia, że występuje ono w treści stosunku prawnego z reguły
wskazuje się na takie elementy jak: określony czas pracy i miejsce wykonywania
czynności, podpisywanie listy obecności, podporządkowanie pracownika
regulaminowi pracy oraz poleceniom kierownictwa co do miejsca, czasu i sposobu
wykonywania pracy oraz obowiązek przestrzegania norm pracy, obowiązek
wykonywania poleceń przełożonych, wykonywanie pracy zmianowej i stała
dyspozycyjność, dokładne określenie miejsca i czasu realizacji powierzonego
zadania oraz ich wykonywanie pod nadzorem kierownika. Są to cechy „zwykłego"
stosunku pracy. Do tej argumentacji odwołuje się stwierdzenie Sądu Apelacyjnego
o braku podporządkowania pracowniczego jak i faktycznego wykonywania pracy
przez wnioskodawcę w charakterze pracownika leśnego w całym okresie trwania
umowy.
10
W tych okolicznościach, brak podstaw do przyjęcia, że zawarta przez strony
umowa, wywołała skutek w postaci objęcia wnioskodawcy pracowniczym
ubezpieczeniem społecznym. W wyroku z dnia 18 maja 2006 r., III UK 32/06,
(niepublikowany) Sąd Najwyższy stwierdził, że do objęcia pracowniczym
ubezpieczeniem społecznym nie może dojść wówczas, gdy zgłoszenie do tego
ubezpieczenia dotyczy osoby, która nie jest pracownikiem, a zatem zgłoszenie do
ubezpieczenia społecznego następuje pod pozorem zatrudnienia. Podobne
stanowisko zostało zajęte m.in. w wyroku z dnia 10 lutego 2006 r., I UK 186/05 oraz
z dnia 14 września 2006 r., II UK 2/06 (niepublikowanych).
Mimo więc, że Sądy obu instancji wadliwie zastosowały art. 83 k.c., to jednak
wyrok Sądu drugiej instancji odpowiada prawu, skoro ustalenia faktyczne pozwalały
na przyjęcie, że wykonywane przez wnioskodawcę czynności, nie mogły być
kwalifikowane jako wywołujące skutek w postaci objęcia pracowniczym
ubezpieczeniem społecznym a charakter zatrudnienia nie wypełniał znamion
zatrudnienia pracowniczego.
Z tych względów na podstawie art. 39814
k.p.c., orzeczono jak w sentencji.
/tp/