IV CNP 29/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:14-12-2012
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV CNP 29/12
POSTANOWIENIE
Dnia 29 sierpnia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jan Górowski
w sprawie ze skargi strony pozwanej
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku
Sądu Okręgowego
z dnia 11 października 2011 r.,
w sprawie z powództwa J. W.
przeciwko FUNDACJI "P." w S.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 29 sierpnia 2012 r.,
skargę odrzuca.
2
Uzasadnienie
Pozwana wniosła skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego postanowienia Sądu Okręgowego z dnia 11 października 2011 r.
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
jest nadzwyczajnym środkiem prawnym i musi ona spełniać określono ściśle
w ustawie kryteria, a to: po pierwsze, spełniać wymogi formalne właściwe dla
każdego pisma procesowego oraz po drugie, posiadać tzw. elementy
konstrukcyjne, które pozwalają określone pismo zakwalifikować jako ów
nadzwyczajny środek prawny. Skarga nie posiadająca elementów konstrukcyjnych,
w myśl art. 4248
§ 1 k.p.c., podlega odrzuceniu a limine.
Stosownie do treści art. 4245
§ 1 k.p.c. wymagania konstrukcyjne skargi
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia to: oznaczenie
wyroku, od którego jest wniesiona, ze wskazaniem, czy jest on zaskarżony
w całości lub w części; przytoczenie jej podstaw oraz ich uzasadnienie; wskazanie
przepisu prawa, z którym zaskarżony wyrok jest niezgodny; uprawdopodobnienie
wyrządzenia szkody, spowodowanej przez wydanie wyroku, którego skarga
dotyczy; wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego wyroku w drodze innych środków
prawnych nie było i nie jest możliwe, a ponadto - gdy skargę wniesiono, stosując
art. 4241
§ 2 k.p.c. - że występuje wyjątkowy wypadek uzasadniający wniesienie
skargi oraz wniosek o stwierdzenie niezgodności wyroku z prawem.
Skarga pozwanego nie spełnia wszystkich wymogów stawianych przed tym
nadzwyczajnym środkiem prawnym i z tego względu polega ona odrzuceniu.
W skardze nie przytoczono w sposób właściwy podstawy skargi, ani jej
uzasadnienia, a przede wszystkim nie wskazano przepisu prawa, z którym
zaskarżony wyrok jest niezgodny. Podnieść przy tym należy, że zachodzi różnica
między przepisami, które zostały naruszone, i przepisami (przepisem), z którymi
(z którym) zaskarżone orzeczenie jest niezgodne.
Niezgodność z prawem wynikająca z naruszenia podstawowych zasad
porządku prawnego lub konstytucyjnych wolności albo praw człowieka to
przesłanka ogólna. Występuje wtedy, gdy został naruszony przepis mający
podstawowe znaczenie dla funkcjonowania demokratycznego państwa, bądź
3
normujący ujęte w rozdziale drugim Konstytucji wolności oraz prawa człowieka
i obywatela. Ze względu jednak na wyjątkowość omawianego unormowania,
wyartykułowanie tej przesłanki jest także elementem konstrukcyjnym skargi.
Ustawodawca w przeciwieństwie do innych wymagań tego nadzwyczajnego
i wysoce sformalizowanego środka zawartych w pozostałych punktach art. 4245
k.p.c., w przepisie art. 4245
pkt 5 in fine k.p.c. nałożył na skarżącego obowiązek nie
tylko przedstawienia, ale i wykazania, że występuje ten wyjątkowy wypadek
uzasadniający jego wniesienie.
Spełnienie zatem wymagania, określonego w art. 4245
pkt 5 in fine k.p.c.
polega na zawarciu w skardze wyodrębnionej, poprawnej jurydycznie argumentacji
przedstawiającej jakie podstawowe zasady porządku prawnego lub konstytucyjne
wolności albo prawa człowieka zaskarżone prawomocne orzeczenie narusza
i wskazaniu na czym polegała obraza przepisów (przepisu) mających podstawowe
znaczenie dla ich ochrony (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19
stycznia 2006 r., II CNP 2/06, OSNC 2006/6/112).
Pozwana nie sprostała temu wymaganiu a powołane postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 26 lutego 2003 r., II CK 13/03 jest nieadekwatne do
okoliczności sprawy.
Z tych względów na podstawie art. 4248
§ 1 k.p.c., skargę należało odrzucić.
POSTANOWIENIE
Dnia 29 sierpnia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jan Górowski
w sprawie ze skargi strony pozwanej
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku
Sądu Okręgowego
z dnia 11 października 2011 r.,
w sprawie z powództwa J. W.
przeciwko FUNDACJI "P." w S.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 29 sierpnia 2012 r.,
skargę odrzuca.
2
Uzasadnienie
Pozwana wniosła skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego postanowienia Sądu Okręgowego z dnia 11 października 2011 r.
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
jest nadzwyczajnym środkiem prawnym i musi ona spełniać określono ściśle
w ustawie kryteria, a to: po pierwsze, spełniać wymogi formalne właściwe dla
każdego pisma procesowego oraz po drugie, posiadać tzw. elementy
konstrukcyjne, które pozwalają określone pismo zakwalifikować jako ów
nadzwyczajny środek prawny. Skarga nie posiadająca elementów konstrukcyjnych,
w myśl art. 4248
§ 1 k.p.c., podlega odrzuceniu a limine.
Stosownie do treści art. 4245
§ 1 k.p.c. wymagania konstrukcyjne skargi
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia to: oznaczenie
wyroku, od którego jest wniesiona, ze wskazaniem, czy jest on zaskarżony
w całości lub w części; przytoczenie jej podstaw oraz ich uzasadnienie; wskazanie
przepisu prawa, z którym zaskarżony wyrok jest niezgodny; uprawdopodobnienie
wyrządzenia szkody, spowodowanej przez wydanie wyroku, którego skarga
dotyczy; wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego wyroku w drodze innych środków
prawnych nie było i nie jest możliwe, a ponadto - gdy skargę wniesiono, stosując
art. 4241
§ 2 k.p.c. - że występuje wyjątkowy wypadek uzasadniający wniesienie
skargi oraz wniosek o stwierdzenie niezgodności wyroku z prawem.
Skarga pozwanego nie spełnia wszystkich wymogów stawianych przed tym
nadzwyczajnym środkiem prawnym i z tego względu polega ona odrzuceniu.
W skardze nie przytoczono w sposób właściwy podstawy skargi, ani jej
uzasadnienia, a przede wszystkim nie wskazano przepisu prawa, z którym
zaskarżony wyrok jest niezgodny. Podnieść przy tym należy, że zachodzi różnica
między przepisami, które zostały naruszone, i przepisami (przepisem), z którymi
(z którym) zaskarżone orzeczenie jest niezgodne.
Niezgodność z prawem wynikająca z naruszenia podstawowych zasad
porządku prawnego lub konstytucyjnych wolności albo praw człowieka to
przesłanka ogólna. Występuje wtedy, gdy został naruszony przepis mający
podstawowe znaczenie dla funkcjonowania demokratycznego państwa, bądź
3
normujący ujęte w rozdziale drugim Konstytucji wolności oraz prawa człowieka
i obywatela. Ze względu jednak na wyjątkowość omawianego unormowania,
wyartykułowanie tej przesłanki jest także elementem konstrukcyjnym skargi.
Ustawodawca w przeciwieństwie do innych wymagań tego nadzwyczajnego
i wysoce sformalizowanego środka zawartych w pozostałych punktach art. 4245
k.p.c., w przepisie art. 4245
pkt 5 in fine k.p.c. nałożył na skarżącego obowiązek nie
tylko przedstawienia, ale i wykazania, że występuje ten wyjątkowy wypadek
uzasadniający jego wniesienie.
Spełnienie zatem wymagania, określonego w art. 4245
pkt 5 in fine k.p.c.
polega na zawarciu w skardze wyodrębnionej, poprawnej jurydycznie argumentacji
przedstawiającej jakie podstawowe zasady porządku prawnego lub konstytucyjne
wolności albo prawa człowieka zaskarżone prawomocne orzeczenie narusza
i wskazaniu na czym polegała obraza przepisów (przepisu) mających podstawowe
znaczenie dla ich ochrony (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19
stycznia 2006 r., II CNP 2/06, OSNC 2006/6/112).
Pozwana nie sprostała temu wymaganiu a powołane postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 26 lutego 2003 r., II CK 13/03 jest nieadekwatne do
okoliczności sprawy.
Z tych względów na podstawie art. 4248
§ 1 k.p.c., skargę należało odrzucić.