IV CZ 100/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:18-03-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV CZ 100/12
POSTANOWIENIE
Dnia 25 października 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Dariusz Dończyk (przewodniczący)
SSN Grzegorz Misiurek (sprawozdawca)
SSA Władysław Pawlak
ze skargi dłużnika A. B.
w sprawie egzekucyjnej z wniosku wierzyciela B. P.
przeciwko dłużnikowi A. B.
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 25 października 2012 r.,
zażalenia dłużnika
na postanowienie Sądu Okręgowego w G.
z dnia 21 lipca 2011 r.,
oddala zażalenie i przyznaje radcy prawnemu B. Ż. od Skarbu
Państwa - Sądu Okręgowego w G. kwotę 164,72 zł (sto
sześćdziesiąt cztery złote 72/100) tytułem kosztów nieopłaconej
pomocy prawnej udzielonej dłużnikowi z urzędu w
postępowaniu zażaleniowym, obejmującą opłatę w kwocie 120
(sto dwadzieścia) zł, powiększoną o podatek od towarów i usług
oraz wydatki w kwocie 44,72 zł (czterdzieści cztery złote 72/100);
oddala wniosek o przyznanie kosztów w pozostałym zakresie.
Uzasadnienie
2
Sąd Okręgowy w G. postanowieniem z dnia 25 października 2010 r. oddalił
zażalenie dłużnika A. B. na postanowienie Sądu Rejonowego w G. z dnia 23 lutego
2010 r., odrzucające zażalenie dłużnika na zarządzenie przewodniczącego z dnia
22 grudnia 2009 r. w przedmiocie zwrotu wniosku o przywrócenie terminu do
wniesienia zażalenia, a postanowieniem z dnia 21 lipca 2011 r. odrzucił skargę
kasacyjną dłużnika na powyższe postanowienie.
W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia Sąd Okręgowy wskazał,
że postanowienie z dnia 25 października nie podlega zaskarżeniu skargą
kasacyjną, gdyż nie jest orzeczeniem rozstrzygającym sprawę merytorycznie, ani
odrzucającym pozew lub umarzającym postępowanie (art. 3981
k.p.c.).
Zauważył przy tym, że dłużnik – wbrew przymusowi adwokacko-radcowskiemu
obowiązującemu w postępowaniu przed Sądem Najwyższym (art. 871
§ 1 k.p.c.) –
podjął próbę zaskarżenia orzeczenia Sądu drugiej instancji samodzielnie.
W zażaleniu na powyższe postanowienie dłużnik wniósł o jego uchylenie
podnosząc zarzuty: naruszenia art. 124 § 2, 3 i 4 k.p.c., skutkujący nieważnością
postępowania (art. 379 pkt 5 k.p.c.) oraz art. 130 k.p.c.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługiwało na uwzględnienie.
Postanowienie Sądu Okręgowego w G. z dnia 25 października 2010 r.
zostało wydane w sprawie ze skargi na czynności komornika. Sprawa ze skargi na
czynności komornika jest niewątpliwie sprawą egzekucyjną (zob. postanowienia
Sądu Najwyższego: z dnia 24 listopada 2010 r., II CNP 59/10, niepubl.; z dnia
26 listopada 2010 r., III CNP 49/10, niepubl.). Stosownie zaś do art. 7674
§ 2 k.p.c.
w sprawach egzekucyjnych na postanowienie sądu drugiej instancji wydane
po rozpoznaniu zażalenia skarga kasacyjna nie przysługuje.
Wymienione postanowienie Sądu Okręgowego, oddalające zażalenie
dłużnika, nie podlegało również zaskarżeniu zażaleniem ze względu na treść art.
3941
k.p.c. W orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się, że oceny
dopuszczalności zażalenia na postanowienie sądu drugiej instancji wydane
3
w postępowaniu egzekucyjnym dokonuje się przez pryzmat tego przepisu
(zob. postanowienie z dnia 4 października 2007 r., V CZ 54/07, niepubl.).
W świetle przytoczonych unormowań, nie ulega wątpliwości, że
postanowienie Sądu Okręgowego w G. z dnia 25 października 2010 r. nie podlega
zaskarżeniu ani skargą kasacyjną, ani zażaleniem do Sądu Najwyższego.
Dokonana przez Sąd Okręgowy ocena wniesionego przez dłużnika środka
zaskarżenia na wymienione postanowienie jako skargi kasacyjnej, a nie zażalenia,
nie miała istotnego znaczenia z punku widzenia ochrony praw dłużnika.
Dłużnik nie mógł skutecznie wnieść żadnego z tych środków zaskarżenia
zarówno osobiście, jak i przy pomocy profesjonalnego pełnomocnika.
Z przytoczonych względów podniesione w zażaleniu zarzuty wskazujące
na pozbawienie dłużnika możności obrony jego praw oraz naruszenia art. 130
k.p.c. wskutek wezwania dłużnika – przed rozpoznaniem wniosku o ustanowienie
pełnomocnika z urzędu - do sprecyzowania, czy zaskarża postanowienie Sądu
drugiej instancji skargą kasacyjną, czy też zażaleniem, nie mogły odnieść
zamierzonego skutku.
Mając to na uwadze, Sąd Najwyższy na podstawie art. 39814
w związku z art.
3941
§ 3 k.p.c. orzekł, jak w sentencji, rozstrzygając o kosztach postępowania
zażaleniowego stosownie do art. 108 § 1 w związku z art. 397 § 2 i art. 39821
k.p.c.
oraz § 10 ust. 8 w związku z § 12 ust. 2 pkt 2, oraz § 15 pkt 1 i 2 rozporządzenia
Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności
radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej
udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz.
1349 ze zm.).
jw
POSTANOWIENIE
Dnia 25 października 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Dariusz Dończyk (przewodniczący)
SSN Grzegorz Misiurek (sprawozdawca)
SSA Władysław Pawlak
ze skargi dłużnika A. B.
w sprawie egzekucyjnej z wniosku wierzyciela B. P.
przeciwko dłużnikowi A. B.
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 25 października 2012 r.,
zażalenia dłużnika
na postanowienie Sądu Okręgowego w G.
z dnia 21 lipca 2011 r.,
oddala zażalenie i przyznaje radcy prawnemu B. Ż. od Skarbu
Państwa - Sądu Okręgowego w G. kwotę 164,72 zł (sto
sześćdziesiąt cztery złote 72/100) tytułem kosztów nieopłaconej
pomocy prawnej udzielonej dłużnikowi z urzędu w
postępowaniu zażaleniowym, obejmującą opłatę w kwocie 120
(sto dwadzieścia) zł, powiększoną o podatek od towarów i usług
oraz wydatki w kwocie 44,72 zł (czterdzieści cztery złote 72/100);
oddala wniosek o przyznanie kosztów w pozostałym zakresie.
Uzasadnienie
2
Sąd Okręgowy w G. postanowieniem z dnia 25 października 2010 r. oddalił
zażalenie dłużnika A. B. na postanowienie Sądu Rejonowego w G. z dnia 23 lutego
2010 r., odrzucające zażalenie dłużnika na zarządzenie przewodniczącego z dnia
22 grudnia 2009 r. w przedmiocie zwrotu wniosku o przywrócenie terminu do
wniesienia zażalenia, a postanowieniem z dnia 21 lipca 2011 r. odrzucił skargę
kasacyjną dłużnika na powyższe postanowienie.
W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia Sąd Okręgowy wskazał,
że postanowienie z dnia 25 października nie podlega zaskarżeniu skargą
kasacyjną, gdyż nie jest orzeczeniem rozstrzygającym sprawę merytorycznie, ani
odrzucającym pozew lub umarzającym postępowanie (art. 3981
k.p.c.).
Zauważył przy tym, że dłużnik – wbrew przymusowi adwokacko-radcowskiemu
obowiązującemu w postępowaniu przed Sądem Najwyższym (art. 871
§ 1 k.p.c.) –
podjął próbę zaskarżenia orzeczenia Sądu drugiej instancji samodzielnie.
W zażaleniu na powyższe postanowienie dłużnik wniósł o jego uchylenie
podnosząc zarzuty: naruszenia art. 124 § 2, 3 i 4 k.p.c., skutkujący nieważnością
postępowania (art. 379 pkt 5 k.p.c.) oraz art. 130 k.p.c.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługiwało na uwzględnienie.
Postanowienie Sądu Okręgowego w G. z dnia 25 października 2010 r.
zostało wydane w sprawie ze skargi na czynności komornika. Sprawa ze skargi na
czynności komornika jest niewątpliwie sprawą egzekucyjną (zob. postanowienia
Sądu Najwyższego: z dnia 24 listopada 2010 r., II CNP 59/10, niepubl.; z dnia
26 listopada 2010 r., III CNP 49/10, niepubl.). Stosownie zaś do art. 7674
§ 2 k.p.c.
w sprawach egzekucyjnych na postanowienie sądu drugiej instancji wydane
po rozpoznaniu zażalenia skarga kasacyjna nie przysługuje.
Wymienione postanowienie Sądu Okręgowego, oddalające zażalenie
dłużnika, nie podlegało również zaskarżeniu zażaleniem ze względu na treść art.
3941
k.p.c. W orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się, że oceny
dopuszczalności zażalenia na postanowienie sądu drugiej instancji wydane
3
w postępowaniu egzekucyjnym dokonuje się przez pryzmat tego przepisu
(zob. postanowienie z dnia 4 października 2007 r., V CZ 54/07, niepubl.).
W świetle przytoczonych unormowań, nie ulega wątpliwości, że
postanowienie Sądu Okręgowego w G. z dnia 25 października 2010 r. nie podlega
zaskarżeniu ani skargą kasacyjną, ani zażaleniem do Sądu Najwyższego.
Dokonana przez Sąd Okręgowy ocena wniesionego przez dłużnika środka
zaskarżenia na wymienione postanowienie jako skargi kasacyjnej, a nie zażalenia,
nie miała istotnego znaczenia z punku widzenia ochrony praw dłużnika.
Dłużnik nie mógł skutecznie wnieść żadnego z tych środków zaskarżenia
zarówno osobiście, jak i przy pomocy profesjonalnego pełnomocnika.
Z przytoczonych względów podniesione w zażaleniu zarzuty wskazujące
na pozbawienie dłużnika możności obrony jego praw oraz naruszenia art. 130
k.p.c. wskutek wezwania dłużnika – przed rozpoznaniem wniosku o ustanowienie
pełnomocnika z urzędu - do sprecyzowania, czy zaskarża postanowienie Sądu
drugiej instancji skargą kasacyjną, czy też zażaleniem, nie mogły odnieść
zamierzonego skutku.
Mając to na uwadze, Sąd Najwyższy na podstawie art. 39814
w związku z art.
3941
§ 3 k.p.c. orzekł, jak w sentencji, rozstrzygając o kosztach postępowania
zażaleniowego stosownie do art. 108 § 1 w związku z art. 397 § 2 i art. 39821
k.p.c.
oraz § 10 ust. 8 w związku z § 12 ust. 2 pkt 2, oraz § 15 pkt 1 i 2 rozporządzenia
Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności
radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej
udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz.
1349 ze zm.).
jw