Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V CZ 49/12
POSTANOWIENIE
Dnia 15 listopada 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Zbigniew Kwaśniewski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Jan Górowski
SSN Hubert Wrzeszcz
w sprawie z odwołania FIRMY M. Spółki z o.o. w T. (dawnej: M.
W. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą M. M. W.)
przeciwko Kompanii Węglowej Spółce Akcyjnej w K.
o udzielenie zamówienia publicznego,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 15 listopada 2012 r.,
zażalenia skarżącego na postanowienie zawarte w punkcie 2 wyroku Sądu
Okręgowego
z dnia 12 stycznia 2012 r.,
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Sąd Okręgowy wyrokiem z dnia 12 stycznia 2012 r. oddalił w pkt 1. sentencji
skargę odwołującego od wyroku Krajowej Izby Odwoławczej w W. z dnia 10
listopada 2011 r., wydanego w postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego,
a nadto w pkt 2 sentencji zasądził od skarżącego na rzecz zamawiającego kwotę
3.617 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za postępowanie przed
Sądem Okręgowym. Uzasadniając orzeczenie o kosztach postępowania zawarte w
pkt 2 sentencji wyroku, Sąd Okręgowy wskazał jako podstawę wydania tego
orzeczenia art. 98 k.p.c. oraz § 12 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 6 pkt 7 rozporządzenia
Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności
radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej
pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U.
2002, Nr 163, poz. 1349).
Skarżący – FIRMA M. Sp. z o.o. zaskarżyła w całości
zażaleniem postanowienie z dnia 12 stycznia 2012 r., zawarte w wyroku z tej samej
daty, „…a dotyczące rozstrzygnięcia o sposobie ponoszenia kosztów
przeprowadzonego postępowania…”.
Wniosła o dokonanie na mocy art. 380 k.p.c. w zw. z art. 362 k.p.c. oraz art.
397 § 2 k.p.c. kontroli zarządzenia przewodniczącego z dnia 13 grudnia 2011 r.,
wzywającego do uzupełnienia opłaty sądowej od skargi.
Nadto żaląca zarzuciła naruszenie art. 25 § 1 k.p.c. w zw. z art. 368 § 2
k.p.c. i w zw. z art. 1302
§ 5 k.p.c. przez wezwanie skarżącego do uzupełnienia
opłaty od skargi, bez uprzedniego wydania postanowienia w przedmiocie ustalenia
wartości przedmiotu zaskarżenia i bez skorygowania wartości przedmiotu
zaskarżenia wskazanej przez skarżącego w skardze. Zarzuciła również naruszenie
art. 34 ust. 2 u.k.s.c. przez błędną wykładnię pojęcia „wartość przedmiotu
zamówienia”, bo wykraczającą poza wartość zadania nr 2, którego dotyczyła aukcja
elektroniczna wygrana przez skarżącego.
3
Strona żaląca wniosła o: „… dokonanie kontroli wydanego postanowienia
przez Sąd Okręgowy … a w rezultacie o uchylenie zarządzenia z dnia 13 grudnia
2011 r.” …a następnie o zmianę rozstrzygnięcia o sposobie ponoszenia kosztów
postępowania przez nakazanie zwrócenia Skarżącemu nienależnie uiszczonej
przez niego kwoty…”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługiwało na uwzględnienie.
W judykaturze przyjmuje się, że Sąd rozstrzygający skargę odwołującego od
wyroku Krajowej Izby Odwoławczej ma status Sądu drugiej instancji
(v. uzasadnienie uchwały SN z dnia 17 grudnia 2010 r., III CZP 103/10, OSNC
2011 r., nr 7-8, poz. 83). W tej sytuacji zażalenie na zawarte w pkt 2 wyroku Sądu
Okręgowego postanowienie rozstrzygające o kosztach zastępstwa procesowego
w postępowaniu przed tym Sądem, a więc na postanowienie co do określonej
postaci kosztów procesu w postępowaniu drugoinstancyjnym, należało uznać za
dopuszczalne z mocy art. 3941
§ 1 pkt 2 k.p.c.
Okolicznością bezsporną jest, że strona żaląca określiła w swej skierowanej
do Sądu Okręgowego skardze z dnia 28 listopada 2011 r. (k. 34) wartość
przedmiotu zaskarżenia na kwotę 214.912,00 zł. W tej sytuacji zaskarżone
postanowienie o kosztach postępowania zawarte wyłącznie w pkt 2 wyroku
Sądu Okręgowego z dnia 12 stycznia 2012 r., a zasądzające od strony żalącej
kwotę 3.617 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, odpowiada
połowie minimalnych kosztów zastępstwa procesowego, odpowiadających
wysokością podanej przez żalącego w skardze wartości przedmiotu zaskarżenia
i powiększonych o kwotę 17 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa.
Rozstrzygnięcie o kosztach zastępstwa procesowego, w sytuacji oddalenia
skargi strony żalącej oraz z uwzględnieniem podanej przez nią w skardze wartości
przedmiotu zaskarżenia, jest więc zgodne z art. 98 k.p.c. oraz z przepisami § 6 pkt
7 i § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września
2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez
Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę
prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. 2002 r., Nr 163, poz. 1349 ze zm.).
4
Bezzasadny jest wniosek strony żalącej o przeprowadzenie przez Sąd
Najwyższy, na podstawie art. 380 k.p.c. w zw. z art. 362 k.p.c., kontroli
niezaskarżalnego zarządzenia przewodniczącego z dnia 13 grudnia 2011 r. (k. 76)
w przedmiocie obowiązku uzupełnienia opłaty sądowej od skargi. Kontrola przez
Sąd Najwyższy tego zarządzenia byłaby z mocy art. 380 k.p.c. w zw. z art. 362
k.p.c. niezbędnie uzasadniona jedynie wówczas, gdyby miało ono wpływ na
rozstrzygnięcie sprawy w zakresie kosztów postępowania odwoławczego.
Tymczasem brak jest takiego wpływu zarządzenia przewodniczącego na
zaskarżone zażaleniem rozstrzygnięcie Sądu drugiej instancji o kosztach
zastępstwa procesowego, ponieważ koszty te zasądzone zostały w wysokości
odpowiadającej podanej przez stronę żalącą w skardze wartości przedmiotu
zaskarżenia, a na ich wysokość nie miała żadnego wpływu ustalona zarządzeniem
przewodniczącego wysokość opłaty sądowej od skargi.
Żalący usiłuje natomiast zakwestionować zażaleniem wysokość opłaty
sądowej od skargi, ustalonej w zarządzeniu przewodniczącego z dnia 13 grudnia
2011 r., czego nie można skutecznie uczynić zażaleniem do Sądu Najwyższego.
Sąd ten rozpoznaje wyłącznie zażalenie na postanowienie Sądu drugiej instancji co
do kosztów procesu, a to postanowienie – a więc w zakresie kosztów zastępstwa
procesowego objętych zaskarżonym rozstrzygnięciem – wydane zostało zgodnie
z obowiązującym prawem i na którego wynik nie miała wpływu wysokość ustalonej
zarządzeniem przewodniczącego opłaty sądowej od skargi, lecz wskazana
w skardze przez żalącego wartość przedmiotu zaskarżenia.
W tym stanie rzeczy Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji na podstawie art.
39814
k.p.c. w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c.