Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II UK 343/12
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 6 czerwca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jerzy Kuźniar (przewodniczący)
SSN Beata Gudowska
SSN Romualda Spyt (sprawozdawca)
w sprawie z wniosku R. T.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
o ubezpieczenie społeczne,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 6 czerwca 2013 r.,
skargi kasacyjnej wnioskodawczyni od wyroku Sądu Apelacyjnego - Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w […]
z dnia 8 maja 2012 r.,
uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi
Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania i orzeczenia o
kosztach postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
2
Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 28
grudnia 2011 r. oddalił odwołanie wnioskodawczyni R. T. od decyzji Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych z dnia 2 października 2009 r.
Sąd Okręgowy ustalił, że w okresie od 1 września 2000 r. do 31 grudnia
2004 r. wnioskodawczyni miała zarejestrowaną działalność gospodarczą - gabinet
stomatologiczny. Za powyższy okres nie zapłaciła składek na obowiązkowe
ubezpieczenia emerytalne, rentowe i wypadkowe. Zakład Ubezpieczeń
Społecznych wydał w związku z tym decyzję z dnia 10 listopada 2005 r. -
obejmującą wnioskodawczynię tymi ubezpieczeniami w powyższym okresie (od
decyzji tej wnioskodawczyni nie złożyła odwołania); zaś decyzją z dnia 7 lutego
2006 r. wyliczył należne za ten okres składki (tę decyzję bezskutecznie
wnioskodawczyni zaskarżyła).
Prowadzenie działalności gospodarczej było dla wnioskodawczyni „tak
znacznym stresem, że zapadła na depresję, którą leczyła od 1 września 2000 r.
Zaprzestała wówczas prowadzenia działalności gospodarczej. Zawiadomień
Urzędu Skarbowego i ZUS o zawieszeniu działalności gospodarczej dokonała
dopiero w 2002 r., przy czym US zawiadomiła pisemnie, a ZUS - prawdopodobnie
również pisemnie, choć nie ma na to dowodu”.
Pismem z dnia 8 maja 2008 r. pełnomocnik wnioskodawczyni - radca prawny
złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych, na podstawie art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a.
w związku z art. 83a ust. 1 i 2 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie
ubezpieczeń społecznych (jednolity tekst: Dz. U. z 2009 r. Nr 205, poz. 1585 ze
zm.), wniosek o wznowienie postępowania administracyjnego zakończonego
decyzją z dnia 10 listopada 2005 r., wskazując, że miesięczny termin na wniesienie
wniosku o wznowienie postępowania biegnie od daty doręczenia wyroku Sądu
Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 6 marca 2008 r., czyli
od dnia 21 kwietnia 2008 r. Ten wniosek - jako spóźniony - załatwiono odmownie
zaskarżoną w niniejszym postępowaniu decyzją z dnia 2 października 2009 r.
Na skutek nieprawidłowego pouczenia o sposobie zaskarżenia tej decyzji
postępowanie odwoławcze toczyło się do dnia 18 lipca 2011 r., kiedy to
wnioskodawczyni doręczono odpis postanowienia Wojewódzkiego Sądu
Administracyjnego z dnia 10 czerwca 2011 r. o odrzuceniu jej skargi na decyzję
3
Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie z dnia 30 listopada 2009
r.
W tym stanie faktycznym Sąd Okręgowy przyjął, że odwołanie nie zasługuje
na uwzględnienie, bowiem zakres odwołania ściśle limituje treść zaskarżanej nim
decyzji. Jeśli decyzja odmawia wznowienia postępowania, to odwołaniem od niej
domagać się można zmiany tej decyzji, a nie ponownego rozpoznania przez Sąd
obowiązku podlegania wnioskodawczyni ubezpieczeniom społecznym.
Jeśli w dniu 8 maja 2008 r. profesjonalny pełnomocnik - radca prawny
precyzyjnie, z przywołaniem art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a. w związku z art. 83a ust. 1 i 2
ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, domagał się wznowienia
postępowania, to zaskarżona decyzja prawidłowo załatwia ten wniosek. Skoro
wniosek jest nader precyzyjny i kilkakrotnie powtórzony, to brak podstaw, by
doszukiwać się innej intencji wnioskodawczyni. Jasnej treści wniosku odpowiada
precyzyjna decyzja organu rentowego. Skoro w poprzednim procesie - w maju
2006 r. - wnioskodawczyni podała, że nie prowadziła już działalności gospodarczej,
a w czerwcu 2006 r. Sąd zgromadził w tej mierze dowody, to najpóźniej w czerwcu
2006 r. wyszły na jaw istotne dla sprawy nowe okoliczności faktyczne lub nowe
dowody istniejące w dniu wydania decyzji, nieznane organowi, który wydał decyzję
w rozumieniu art. 145 § pkt 5 k.p.a. Zgodnie z art. 148 § 1 k.p.a., podanie o
wznowienie postępowania wnosi się do organu administracji publicznej, który wydał
w sprawie decyzję w pierwszej instancji, w terminie jednego miesiąca od dnia, w
którym strona dowiedziała się o okoliczności stanowiącej podstawę do wznowienia
postępowania. Miesięczny termin upłynął zatem najpóźniej w lipcu 2006 r. i
żadnego znaczenia nie ma data doręczenia stronie odpisu wyroku sądu. Z tych
motywów Sąd Okręgowy oddalił odwołanie.
Sąd Apelacyjny - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 8
maja 2012 r. oddalił apelację wnioskodawczyni od powyższego wyroku.
Sąd drugiej instancji dodatkowo ustalił w toku postępowania apelacyjnego,
że wniosek o wznowienie postępowania wnioskodawczyni złożyła w dniu 7 maja
2008 r. i dotyczył wznowienia postępowania zakończonego wydaniem ostatecznej
decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 10 listopada 2005 r. w
przedmiocie objęcia strony obowiązkowymi ubezpieczeniami społecznymi.
4
W decyzji organu rentowego z dnia 16 września 2008 r. odmówiono
wznowienia postępowania wobec braku, w ocenie organu rentowego, przesłanek
wznowienia postępowania w postaci nowych dowodów nieznanych organowi
rentowemu. W tej decyzji pouczono stronę o prawie złożenia odwołania do Ministra
Pracy i Polityki Socjalnej. Wnioskodawczyni w terminie złożyła odwołanie, a po
wymianie korespondencji między Departamentem Ministerstwa Pracy i Polityki
Społecznej a organem rentowym, Ministerstwo pismem z dnia 24 listopada 2008 r.
zwróciło akta z odwołaniem organowi rentowemu celem dalszego prowadzenia
sprawy. Spowodowało to wydanie przez organ rentowy kolejnej decyzji z dnia 16
kwietnia 2009 r., uchylającej decyzję z dnia 16 września 2008 r. Kolejną decyzją z
dnia 2 października 2009 r. organ rentowy odmówił wznowienia postępowania z
przyczyny określonej w art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a., uznając, że wiadomości o swoim
stanie zdrowia, na które powołuje się wnioskodawczyni (nowe dowody), były już jej
znane w dniu 21 marca 2006 r., tj. w dacie złożenia odwołania od decyzji z dnia 7
lutego 2006 r. ustalającej podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne.
Organ rentowy uznał, że wniosek o wznowienie postępowania z dnia 7 maja 2008 r.
został złożony po terminie wynikającym z art. 148 § 1 k.p.a. W tej ostatniej decyzji
pouczono wnioskodawczynię, że przysługuje jej prawo odwołania do Prezesa
Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w terminie 14 dni - w trybie art. 129 k.p.a.
Wnioskodawczyni zastosowała się do pouczenia i złożyła odwołanie, w
rozpoznaniu którego Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych - decyzją z dnia
30 listopada 2009 r. - utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję z dnia 2 października
2009 r., ale z odmienną argumentacją, wskazując że tryb wznowienia
postępowania w rozumieniu art. 145 k.p.a. jest wyłączony odnośnie prawomocnych
decyzji, od których strona nie wniosła w przepisanym trybie odwołania. W decyzji
pouczono wnioskodawczynię o terminie i sposobie wniesienia odwołania do
Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Wnioskodawczyni złożyła odwołanie,
zgodnie z pouczeniem do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.
Postanowieniem z dnia 13 kwietnia 2010 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny
odrzucił skargę. Na skutek skargi kasacyjnej wnioskodawczyni Naczelny Sąd
Administracyjny postanowieniem z dnia 8 grudnia 2010 r. uchylił zaskarżone
postanowienie i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania. Ostatecznie
5
postanowieniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 10 czerwca 2011 r.
odrzucono skargę z uwagi na brak właściwości sądu administracyjnego w niniejszej
sprawie. W dniu 12 lipca 2011 r. wysłano odpis tego postanowienia z
uzasadnieniem wnioskodawczyni.
Sąd Apelacyjny wskazał, że skoro przedmiotowa decyzja została wydana w
indywidualnej sprawie z zakresu ubezpieczeń społecznych na podstawie art. 83
ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, właściwy jest tryb odwoławczy przed
sądem powszechnym. Uznał też, że odwołanie wnioskodawczyni winno być
rozpoznane mimo przekroczenia terminu wskazanego w art. 4779
§ 1 k.p.c., dlatego
że organ rentowy błędnie pouczał wnioskodawczynię o administracyjnym trybie
odwoławczym.
Sąd Apelacyjny wskazał, że wnioskodawczyni, składając wniosek z dnia 8
maja 2008 r., w sposób jednoznaczny oznaczyła, że dotyczy on wznowienia
postępowania administracyjnego w zakresie decyzji z dnia 10 listopada 2005 r.
Wyraźnie wskazała podstawy wznowienia w rozumieniu art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a., tj.
powołała się na istotne dla sprawy nowe okoliczności faktyczne lub nowe dowody
istniejące w dniu wydania decyzji (stan zdrowia), nieznane organowi, który wydał
decyzję.
W tym kontekście Sąd wskazał, że decydująca jest wskazana we wniosku
podstawa prawna - art. 145 k.p.a. Powołanie się wnioskodawczyni we wniosku na
treść art. 83a ust. 1 i 2 i wykazanie nowych dowodów jako przesłanki zastosowania
tych przepisów i oczywiście jednoznaczna „specyfikacja rodzajowa pisma”
jednoznacznie wskazują, że powinno być ono traktowane jako wniosek o
wznowienie postępowania, nie oznacza zaś, że faktycznie wnioskodawczyni złożyła
alternatywnie lub łącznie wniosek o wznowienie postępowania lub o uchylenie,
zmianę lub unieważnienie decyzji, zwłaszcza że w zakresie tych ostatnich trzech
wniosków nie przedstawiono żadnych okoliczności faktycznych na ich poparcie. W
świetle powyższego, zdaniem Sądu Apelacyjnego, przedmiotem niniejszego
postępowania jest wznowienie postępowania zakończonego ostateczną decyzją z
dnia 10 listopada 2005 r. W tej kwestii została wydana zaskarżona w niniejszym
postępowaniu decyzja z dnia 2 października 2009 r.
6
Niestaranność i niefrasobliwość strony przy wskazywaniu podstawy prawnej
wniosku z 8 maja 2008 r. oraz to, że w piśmie przytoczono przepis art. 83a ust. 1 i 2
ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, dotyczący nadto dwóch różnych
sytuacji, nie uzasadnia, zdaniem Sądu Apelacyjnego, dopatrywania się innego
żądania niż wynikające wyraźnie z treści pisma zwłaszcza, że zostało ono
sporządzone przez fachowego pełnomocnika. Ewolucja stanu świadomości strony
w toku postępowania przed sądem administracyjnym co do zasadności
zgłoszonych roszczeń nie jest tożsama z nowym wnioskiem. Zarzut apelacji
dotyczący uchybienia przepisom prawa procesowego w postaci niezastosowania
art. 47710
§ 2 k.p.c. jest całkowicie bezzasadny. Sąd Apelacyjny zauważył, że
nawet gdyby nowy wniosek strony został przekazany do rozpoznania organowi
rentowemu, to nie zwalnia to sądu od rozpoznania sprawy w kwestii wznowienia
postępowania, skoro taka była wola strony wyartykułowana jeszcze w maju 2008 r.
To wynik postępowania administracyjnego spowodował, że strona po upływie
ponad dwóch lat dokonuje dowolnej interpretacji swojego wcześniejszego wniosku,
wbrew jego treści, usiłując w ten sposób uruchomić inną instytucję w celu
zniwelowania dokonanego wyboru roszczenia o wznowienie postępowania, który
okazał się całkowicie chybiony w świetle orzeczeń Wojewódzkiego Sądu
Administracyjnego i Naczelnego Sądu Administracyjnego.
Przywołując art. 180 § 1 k.p.a., Sąd wskazał również, że nowe dowody, które
nie były znane przed uprawomocnieniem się decyzji, mogą być podstawą
ponownego ustalenia prawa, ale tylko odnośnie do decyzji prawomocnych, tj. takich,
„od których strona złożyła odwołanie do sądu i taka decyzja po rozpoznaniu sprawy
staje się prawomocna”. Sytuacja ta nie dotyczy decyzji z dnia 10 listopada 2005 r.,
bowiem wnioskodawczyni nie złożyła odwołania do sądu. Dlatego w sprawie
znajduje tylko zastosowanie art. 83a ust. 2 ustawy o systemie ubezpieczeń
społecznym, zgodnie z którym decyzje mogą być zmieniane, uchylane lub
unieważniane przy zastosowaniu przepisów Kodeksu postępowania
administracyjnego. Konsekwencją powyższego jest to, że w odniesieniu do decyzji
ostatecznych organu rentowego, co do których nie złożono odwołania do sądu w
przewidzianym trybie, nie stosuje się przepisów Kodeksu postępowania
administracyjnego o wznowieniu postępowania.
7
Wnioskodawczyni zaskarżyła ten wyrok skargą kasacyjną w całości,
zarzucając mu obrazę prawa materialnego: art. 83a ust. 1 ustawy o systemie
ubezpieczeń społecznych w związku z art. 180 k.p.a. i 269 k.p.a., przez jego błędną
wykładnię wskutek przyjęcia, że wskazany przepis ma zastosowanie tylko do
decyzji organów rentowych, od których strona złożyła odwołanie do sądu, mimo że
ani z literalnego brzmienia przepisu, ani z definicji decyzji prawomocnej znajdującej
się w art. 269 k.p.a. nie wynika, aby cech prawomocności była pozbawiona
ostateczna decyzja organu rentowego, od której strona nie wniosła odwołania do
sądu, a upłynął już termin do złożenia takiego odwołania i że przewidziany
niniejszym przepisem tryb weryfikacji decyzji jest instytucją istniejącą równolegle z
przewidzianym w art. 145 k.p.a. wznowieniem postępowania administracyjnego,
gdy tymczasem art. 83a ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych jako
lex specialis deroguje legi generali określone w Kodeksie postępowania
administracyjnego. Nie zmienia tego przewidziana w art. 83a ust. 2 ustawy o
systemie ubezpieczeń społecznych możliwość zmiany, uchylenia lub unieważnienia
z urzędu przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych decyzji ostatecznych, od których
nie zostało wniesione odwołanie. Uregulowanie niniejsze jest bowiem wskazaniem
dla Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i w żaden sposób nie stanowi ograniczenia
praw strony przewidzianych w ust. 1 art. 83a ustawy o systemie ubezpieczeń
społecznych. Skarżąca postawiła także zarzut błędnej wykładni art. 83a ust. 1
ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, która doprowadziła do
niezastosowania powołanego przepisu w przedmiotowej sprawie i nierozpoznania
przez Sąd Apelacyjny istoty sprawy, tj. ponownego ustalenia podlegania R. T.
obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym z tytułu prowadzenia pozarolniczej
działalności gospodarczej, z uwzględnieniem powołanych przez nią istniejących w
chwili wydania decyzji przez organ rentowy, a niebranych przez niego pod uwagę,
okoliczności faktycznych, jednoznacznie wskazujących na zaprzestanie przez
wnioskodawczynię prowadzenia działalności gospodarczej w okresie objętym
decyzją.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
8
Stosownie do treści art. 123 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, w
sprawach uregulowanych ustawą stosuje się przepisy Kodeksu postępowania
administracyjnego, chyba że ustawa stanowi inaczej. Przed wejściem w życie
art. 83a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, tj. przed dniem 1 stycznia
2003 r., uchylenie prawomocnej decyzji w sprawie objęcia ubezpieczeniem
społecznym lub ustania ubezpieczenia mogło nastąpić w trybie wznowienia
postępowania na zasadach określonych w art. 145 k.p.a. w związku z art. 123
ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia
13 maja 2004 r., II UK 359/03, OSNP 2004 nr 24, poz. 425). Ponowne ustalanie
prawa lub zobowiązania stwierdzonego ostateczną decyzją Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych na podstawie obowiązującego obecnie art. 83a ust. 1 ustawy o
systemie ubezpieczeń społecznych jest instytucją odrębną od wznowienia
postępowania administracyjnego, wprowadzoną zamiast wznowienia postępowania
administracyjnego, a jej regulacja jest wyczerpująca, co wyłącza stosowanie
przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego dotyczących wznowienia
postępowania (por. między innymi motywy uchwały Sądu Najwyższego z dnia 13
grudnia 2005 r., II UZP 15/05, OSNP 2006, nr 17-18, poz. 176). Podobnie przyjął
Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 7 października 2009 r., III UK 38/09 (LEX nr
560872) i w uchwale składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca
2011 r., III UZP 1/11 (OSNP 2012, nr 5-6, poz. 68) na tle analogicznego
unormowania zawartego w art. 114 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o
emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jednolity tekst: Dz. U.
z 2009 r. Nr 153, poz.1227 ze zm.).
W świetle tego stanowiska wniosek „o wznowienie postępowania” w
indywidualnej sprawie zakończonej uprzednio prawomocną decyzją organu
rentowego dotyczącą przebiegu ubezpieczeń (art. 83 ust. 1 pkt 2 ustawy o systemie
ubezpieczeń), z powołaniem się na „nowe okoliczności faktyczne lub nowe dowody
istniejące w dniu wydania decyzji”, podlega rozpoznaniu w trybie przewidzianym w
art. 83a ust. 1 lub 3 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, a nie na
podstawie art. 145 k.p.a. Ani organ rentowy, ani sąd ubezpieczeń społecznych nie
jest związany podstawą prawną wskazaną we wniosku „o wznowienie
postępowania”, bowiem wystarczającą przesłanką zastosowania art. 83a ust. 1
9
ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych jest wskazanie przez stronę przyczyn
„wznowienia” odpowiadających podstawom ponownego ustalenia prawa lub
zobowiązania wymienionym w tym przepisie.
Artykuł 83a ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych nie określa
granic czasowych wydania decyzji w przedmiocie ponownego ustalenia prawa lub
zobowiązania stwierdzonego decyzją organu rentowego, co oznacza, że może ona
być wydana w każdym czasie, jeżeli zostaną spełnione przesłanki wskazane w tym
przepisie (por. np. wyroki Sądu Najwyższego z 2 kwietnia 2009 r., III UK 86/08,
OSNP 2010, nr 21-22, poz. 268 oraz z dnia 9 marca 2011 r., III UK 86/10, LEX nr
818611).
W związku z powyższym organ rentowy wadliwie uchylił się od rozważenia
kwestii, czy zaistniały podstawy do ponownego ustalenia prawa i zobowiązania
objętego decyzją z dnia 10 listopada 2005 r., powołując się na przekroczenie
terminu wynikającego z art. 148 § 1 k.p.a., a sądy obu instancji, akceptując to
rozstrzygnięcie, powieliły to uchybienie.
Błędny jest również pogląd Sądu drugiej instancji, że decyzja prawomocna to
wyłącznie taka decyzja, od której „strona złożyła odwołanie do sądu i taka decyzja
po rozpoznaniu sprawy staje się prawomocna”. W sprawach z zakresu ubezpieczeń
społecznych ostateczna decyzja organu rentowego staje się prawomocna, po
pierwsze, z upływem terminu do jej zaskarżenia do sądu ubezpieczeń społecznych
(decyzja niezaskarżona), po drugie, wtedy, kiedy sąd ubezpieczeń społecznych
prawomocnym wyrokiem oddali odwołanie.
W obu tych sytuacjach ustawodawca przewidział odrębny tryb postępowania.
W przypadku decyzji niezaskarżonej do sądu organ rentowy ma uprawnienie do
samodzielnego ponownego ustalenia prawa lub zobowiązania (ust. 1), natomiast
jeśli sprawa została zakończona prawomocnym wyrokiem sądu, organ rentowy
może wydać samodzielnie decyzję tylko na korzyść strony, w przeciwnym razie
musi wystąpić do sądu z wnioskiem o wznowienie postępowania (ust. 3).
Natomiast przewidziana w art. 83a ust. 2 ustawy o systemie ubezpieczeń
społecznych możliwość zmiany, uchylenia lub unieważnienia z urzędu przez Zakład
Ubezpieczeń Społecznych decyzji ostatecznych, od których nie zostało wniesione
odwołanie na zasadach określonych w przepisach Kodeksu postępowania
10
administracyjnego, odnosi się do art. 154 k.p.a. (decyzja ostateczna, na mocy której
żadna ze stron nie nabyła prawa, może być w każdym czasie uchylona lub
zmieniona przez organ administracji publicznej, który ją wydał, jeżeli przemawia za
tym interes społeczny lub słuszny interes strony), art. 155 k.p.a. (decyzja
ostateczna, na mocy której strona nabyła prawo, może być w każdym czasie za
zgodą strony uchylona lub zmieniona przez organ administracji publicznej, który ją
wydał, jeżeli przepisy szczególne nie sprzeciwiają się uchyleniu lub zmianie takiej
decyzji i przemawia za tym interes społeczny lub słuszny interes strony) oraz
art. 156 k.p.a. (stwierdzenie nieważności decyzji).
W rezultacie potwierdził się powołany w podstawach kasacyjnych zarzut
naruszenia art. 83a ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych przez jego
niezastosowanie w niniejszej sprawie. Trafnie też wywodzi skarżąca, że w
następstwie tego uchybienia Sąd drugiej instancji (także Sąd pierwszej instancji)
nie zajął się istotą sprawy, tzn. nie zbadał, czy powołane przez wnioskodawczynię
przesłanki uzasadniają ponowne rozstrzygnięcie kwestii objętej decyzją z dnia 10
listopada 2005 r.
Mając na uwadze powyższe, Sąd Najwyższy na podstawie art. 39815
§ 1
k.p.c. orzekł jak w sentencji. O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art.
108 § 2 k.p.c. w związku z art. 39821
k.p.c.