Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V CSK 359/12
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 6 września 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Pietrzykowski (przewodniczący)
SSN Anna Kozłowska (sprawozdawca)
SSN Krzysztof Strzelczyk
Protokolant Izabella Janke
w sprawie z powództwa W. Pi.
przeciwko Spółdzielni Mieszkaniowej W. i W. Pa.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Cywilnej w dniu 6 września 2013 r.,
skargi kasacyjnej strony pozwanej Spółdzielni Mieszkaniowej W. od wyroku Sądu
Apelacyjnego […]
z dnia 28 marca 2012 r.,
I. uchyla zaskarżony wyrok i zmienia wyrok Sądu Okręgowego w
W. z dnia 13 grudnia 2011 r. w części uwzględniającej powództwo
i orzekającej o kosztach procesu w stosunku do Spółdzielni
Mieszkaniowej W. (punkty I i III), w ten sposób, że oddala
powództwo i nie obciąża powoda kosztami procesu w obu
instancjach,
II. nie obciąża powoda kosztami postępowania kasacyjnego.
2
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 28 marca 2012 r. Sąd Apelacyjny oddalił apelację pozwanej
Spółdzielni Mieszkaniowej od wyroku Sądu Okręgowego z dnia 13 grudnia 2011 r.,
zasądzającego od pozwanej na rzecz W. Pi. kwotę 94.285,82 zł z ustawowymi
odsetkami od kwoty 1.285,82 zł od dnia 20 marca 2008 r. i od kwoty 93.000 zł od
dnia 21 marca 2008 r., z zastrzeżeniem, że obowiązek zapłaty zasądzonej kwoty
jest solidarny z obowiązkiem jej zapłaty przez G. R.-P., orzeczonym w punkcie III
wyroku Sądu Rejonowego w W. z dnia 9 czerwca 2009 r. wydanym w sprawie II K
…/08. Sąd Apelacyjny zaaprobował ustalenia faktyczne Sądu Okręgowego, z
których wynikało, że w dniu 12 stycznia 1990 r. G. R.-P., pozostając w związku
małżeńskim z W. Pa., uzyskała w pozwanej Spółdzielni, na warunkach
spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego, przydział lokalu
położonego w W. przy ul. O. […]. Małżeństwo G. R.-P. zostało rozwiązane przez
rozwód wyrokiem z dnia 29 czerwca 2000 r. Genowefa R.-P. w roku 2001 została
wykluczona ze Spółdzielni z powodu zaległości czynszowych, co nie zmieniło
jednak jej statusu jako uprawnionej do lokalu zważywszy na skutki prawne wyroków
Trybunału Konstytucyjnego: z dnia 30 czerwca 2004 r. K 32/03 uznającego za
niekonstytucyjny przepis art. 178
ust. 1 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. – o
spółdzielniach mieszkaniowych (t.j. Dz. U. z 2003 r., Nr 119, poz.1116 ze zm.) oraz
z dnia 11 grudnia 2008 r. K 12/08, uznającego za niekonstytucyjny przepis art. 227
§ 1 ustawy z dnia 16 września 1982 r. – Prawo spółdzielcze, w brzmieniu
obowiązującym przed dniem 15 stycznia 2003 r.
G. R.-P. poza zadłużeniem w Spółdzielni była też dłużnikiem W. Pr. Dług
wobec tego wierzyciela, stwierdzony prawomocnym orzeczeniem sądu, opiewał na
kwotę 30.648 zł z odsetkami. W. Pr. poszukując zaspokojenia, złożył w dniu 29
listopada 2005 r. u komornika wniosek o wszczęcie egzekucji, domagając się
skierowania egzekucji do spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu
należącego do dłużniczki. Zawiadomienie komornika o wszczęciu egzekucji z
prawa do lokalu zostało doręczone Spółdzielni w dniu 6 grudnia 2005 r., a
dłużniczce, wraz z wezwaniem do zapłaty, w dniu 8 grudnia 2005 r.
3
G. R.-P. zamierzając sprzedać powodowi lokal, uzyskała w Spółdzielni w
dniu 1 lutego 2006 r. zaświadczenie, z treści którego wynikało, że nie jest
członkiem Spółdzielni, że przysługuje jej spółdzielcze własnościowe prawo do
lokalu, i że ma w Spółdzielni zadłużenie w kwocie 114.054,49 zł. W zaświadczeniu
wskazano, że dług ten zostanie zapłacony przez nabywcę lokalu W. Pi., na konto
Spółdzielni i o tę kwotę zostanie pomniejszona cena, którą nabywca ma uiścić
zbywcy. W zaświadczeniu podano, że nie zawiera ono informacji o obciążeniach na
w/w prawie, które mogą być ujawnione w księdze wieczystej. Lokal nie miał
urządzonej księgi wieczystej. W dniu 2 lutego 2006 r. W. Pi. złożył oświadczenie o
przejęciu długu, o którym była mowa w zaświadczeniu, a w dniu 3 lutego 2006 r. G.
R.-P., W. Pa. i W. Pi. zawarli, w formie aktu notarialnego, umowę sprzedaży prawa
do lokalu. Do aktu zostało dołączone zaświadczenie Spółdzielni, o którym mowa,
ponadto w umowie zbywcy złożyli oświadczenie, że zbywane prawo jest wolne od
innych obciążeń i ograniczeń w rozporządzeniu oraz roszczeń osób trzecich, nie
toczy się przeciwko nim postępowanie sądowe o zapłatę jakiejkolwiek kwoty
pieniężnej, nie są dłużnikami osoby trzeciej na podstawie prawomocnego
orzeczenia sądu i brak jest powodów uzasadniających żądanie uznania czynności
objętej aktem za bezskuteczną wobec tych osób.
Powód dowiedział się o egzekucji we wrześniu 2006 r., kiedy do lokalu
przybył komornik. Skarga powoda na czynność komornika w przedmiocie zajęcia
prawa, została przez sąd oddalona.
W dniu 19 marca 2008 r. powód z żoną i W. Pr. zawarli umowę, w której
powód zobowiązał się spłacić istniejący dług wraz z odsetkami i kosztami
postępowań, co też uczynił, uiszczając W. Pr. w dniu 19 marca 2009 r. kwotę
1.285,82 zł, a w dniu 20 marca 2008 r. kwotę 93.000 zł.
G. R.-P. wyrokiem z dnia 9 czerwca 2009 r. wydanym w sprawie II K …/08
została prawomocnie skazana za czyn z art. 286 § 1 w związku z art. 273 w
związku z art. 11 § 2 k.k., przy czym w opisie czynu przypisanego stwierdzono, że
działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz z góry powziętym zamiarem
doprowadziła małżonków P. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie
154.000 zł w ten sposób, że składając do zawartej umowy sprzedaży lokalu
oświadczenie, że prawo do lokalu jest wolne od roszczeń osób trzecich zataiła, że
4
wobec tego prawa została wszczęta egzekucja oraz przedłożyła wystawione w dniu
1 lutego 2006 r. przez Spółdzielnię poświadczające nieprawdę zaświadczenie, w
którym to zaświadczeniu zatajono fakt zajęcia tego prawa i wysokość
egzekwowanego długu.
Oddalając apelację Spółdzielni od wyroku Sądu Okręgowego zasądzającego
od apelującej na rzecz powoda kwotę, którą zapłacił on W. Pr., Sąd Apelacyjny
wskazał, że pozwana odpowiada za poniesioną w ten sposób przez powoda
szkodę na podstawie art. 430 k.c., istniał bowiem związek przyczynowy pomiędzy
zaniedbaniami, za które ponosi odpowiedzialność a tą szkodą. Treść wydanego
przez pozwaną zaświadczenia wprowadzała bowiem w błąd potencjalnego
nabywcę co do obciążeń na prawie do lokalu i jednocześnie skutkowała podjęciem
przez powoda decyzji o kupnie lokalu. Gdyby pracownica Spółdzielni, do
obowiązków której należało wydawanie zaświadczeń tego rodzaju, zawarła w nim
rzetelne informacje dotyczące lokalu, które to informacje były niewątpliwie w
posiadaniu Spółdzielni, nie doszło by do zawarcia umowy, w następstwie której
powód stał się dłużnikiem rzeczowym W. Pr. i musiał go spłacić.
W skardze kasacyjnej od wyroku Sądu Apelacyjnego pozwana Spółdzielnia
zarzuciła naruszenie art. 430 k.c., art. 65 k.c. i art. 361 § 2 k.c. i domagała się
uchylenia zaskarżonego wyroku i oddalenia powództwa ewentualnie uchylenia
wyroku i przekazania sprawy Sądowi Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarżąca trafnie zwraca uwagę, że w sytuacji, gdy nie ma normatywnego
wzorca zaświadczenia o stanie faktycznym i prawnym lokalu spółdzielczego, może
powstać wątpliwość co do zakresu danych, które spółdzielnia, w zasobach której
lokal się znajduje, powinna w takim zaświadczeniu ująć. Kierując się celem, dla
osiągnięcia którego spółdzielnia wydaje zaświadczenie o stanie lokalu, z przepisów
ustawy - prawo spółdzielcze jak i z przepisów ustawy - o spółdzielniach
mieszkaniowych można wywieść zakres danych dotyczących lokalu jakie powinny
zostać ujęte w zaświadczeniu. Wnioskowanie z celu o treści zaświadczenia nie daje
jednak wprost odpowiedzi na pytanie czy w zaświadczeniu, które miało
legitymizować zbywcę lokalu jako uprawnionego do sprzedaży należało ująć
informację o zajęciu egzekucyjnym. Zaświadczenie wydane w takim celu winno
5
wskazywać nie tylko na uprawnienia zbywcy, ale też opisywać przedmiot
zamierzonej umowy. Jest to oświadczenie wiedzy wystawcy i w związku z tym nie
podlega wykładni według reguł interpretacyjnych przewidzianych w art. 65 k.c.,
przepis ten ma bowiem zastosowanie do oświadczeń woli. Przypisanie
zaświadczeniu kwalifikacji oświadczenia wiedzy nie wyjaśnia jednak, czy po stronie
Spółdzielni istniał obowiązek zawarcia w nim informacji o zajęcia lokalu, przy braku
takiego obowiązku wynikającego z ustawy. Informacja o zajęciu prawa do lokalu
niewątpliwie wiąże się z opisem przedmiotu zamierzonej umowy, w tym więc
znaczeniu pozostaje w związku z celem, dla którego wydano zaświadczenie.
Egzekucja ze spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu następuje przy
zastosowaniu przepisów k.p.c. dotyczących egzekucji z nieruchomości (art. 1713
ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych). Oznacza to, że jeżeli spółdzielcze
własnościowe prawo do lokalu prawo ma urządzoną księgę wieczystą, komornik
ma obowiązek złożenia wniosku o dokonanie wpisu w księdze wieczystej
o wszczęciu egzekucji (art. 924 k.p.c.). Brak księgi wieczystej uniemożliwia
komornikowi dokonanie tej czynności, stąd też komornik o wszczęciu egzekucji
zawiadamia spółdzielnię, w zasobach której lokal znajduje się. W tej sytuacji
spółdzielnia może być dla osób trzecich jedynym źródłem wiadomości
o dokonanym zajęciu. W zaświadczeniu, o które chodzi stwierdzono, że nie zawiera
ono informacji o obciążeniach na w/w prawie, które mogą być ujawnione w księdze
wieczystej. Jeżeli dla lokalu byłaby urządzona księga wieczysta, należałoby
przyjąć, że zastrzeżenie takie jest dostateczne, istnienie bowiem księgi wieczystej,
z uwagi na jawność dokonanych w niej wpisów, uwalniałaby spółdzielnię
od obowiązku powtarzania danych już wpisanych do księgi. Brak księgi wieczystej
dla lokalu objętego zaświadczeniem czynił wskazane zastrzeżenie
bezprzedmiotowym. Obowiązek przeto spółdzielni ujawnienia w zaświadczeniu
informacji o dokonanym zajęciu, a więc obowiązek przedstawienia pełnego opisu
stanu (faktycznego i prawnego) przedmiotu zamierzonej umowy, w związku z którą
wydano zaświadczenie, uwzględniając, że w okolicznościach sprawy spółdzielnia
stanowiła dla nabywcy lokalu jedyne źródło takiej informacji, wyprowadzić należy
z powszechnego obowiązku starannego działania w obrocie. Na spółdzielni
spoczywa obowiązek utrzymywania określonego standardu bezpieczeństwa
6
własnej działalności. Podzielić należy wyrażony w wyroku Sądu Najwyższego
z dnia 13 października 2004 r., III CK 245/04 (niepubl.) pogląd, że spółdzielnia
wydając niezbędne przy zawieraniu umowy sprzedaży zaświadczenie dotyczące
będącego przedmiotem tej sprzedaży spółdzielczego prawa do lokalu znajdującego
się w jej zasobach, ma obowiązek staranności wzmożonej, kreowanej ważnością
wydanego dokumentu dla pewności obrotu. Nie chodzi tu o szczególną staranność
w rozumieniu art. 355 § 2 k.c., odnoszącą się do zawodowego prowadzenia
działalności gospodarczej, ale o staranność o stopniu odpowiadającym ważności
skutków społecznych i prawnych podjętej czynności. Naruszenie przez Spółdzielnię
powszechnego obowiązku działania z należytą starannością uzasadnia przypisanie
ustalonemu zaniechaniu bezprawności – i w tym zakresie podzielić należy
stanowisko Sądów obu instancji. Bezprawność zachowania uzasadnia deliktową
odpowiedzialność odszkodowawczą, jednak o tyle, o ile bezprawne zachowanie,
wskazywane jako źródło szkody, pozostaje w normalnym związku przyczynowym
z tą szkodą. Szkodą powoda jest uszczerbek w jego aktywach polegający na
wydatkowaniu kwoty 94.285,82 zł. Jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego
wyroku, Sąd Apelacyjny wskazał na związek przyczynowy pomiędzy wydaniem
wadliwego zaświadczenia a nabyciem lokalu stwierdzając, że gdyby
w zaświadczeniu ujęto informację o postępowaniu egzekucyjnym powód nie zawarł
by umowy, w następstwie której stał się dłużnikiem rzeczowym i musiał zaspokoić
wierzyciela. Zakreślony przez Sąd odwoławczy ciąg zdarzeń wskazuje na
wieloczłonowy związek przyczynowy; w takim związku między jego poszczególnymi
ogniwami musi zachodzić zależność przyczynowa, każde ogniwo tego związku
podlega ocenie z punktu widzenia przyczynowości adekwatnej. Tylko bowiem
istnienie adekwatnego związku przyczynowego, o jakim stanowi art. 361 § 1 k.c.
uzasadnia przyjęcie odpowiedzialności odszkodowawczej dłużnika. Jak wyjaśnił
Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 18 maja 2000 r., III CKN 810/98
(niepubl.), odpowiedzialność dłużnika dotyczy tylko skutków typowych, nie zaś
wszelkich skutków, które w ciągu zdarzeń, jakie nastąpiły, dają się z punktu
widzenia kauzalności połączyć w jeden łańcuch. Typowy jest skutek, jaki daje się
przewidzieć w zwykłym porządku rzeczy, taki, o którym, na podstawie zasad
doświadczenia życiowego wiadomo, że jest charakterystyczny dla danej przyczyny
7
jako normalny rezultat określonego zjawiska. Nie mieści się w płaszczyźnie
adekwatnego związku przyczynowego skutek, który wprawdzie daje się łączyć
z określonym zdarzeniem początkowym w sensie oddziaływania sprawczego, ale
jest następstwem nietypowym, tj. nie występującym w kolejności zdarzeń, która
charakterystyczna jest dla określonej przyczyny i przez to nie dającym się
uwzględnić w ewentualnych przewidywaniach, a zarazem zależny jest w istocie od
innych zdarzeń, które w zbiegu z przyczyną wyjściową jawią się jako przypadkowy
zbieg okoliczności. Tak więc istnienie związku przyczynowego podlega badaniu
z uwzględnieniem okoliczności każdej konkretnej sprawy. O ile zatem,
w okolicznościach sprawy, istnienie adekwatnego związku przyczynowego daje się
stwierdzić pomiędzy wydaniem zaświadczenia a decyzją powoda o nabyciu prawa
do lokalu i następnie – nabyciem prawa, to związku tego nie ma już pomiędzy tym
nabyciem a zapłatą przez powoda W. Pr. kwoty 94.285,82 zł. Uszczerbek w tej
wysokości powstał w majątku powoda na skutek wykonania zawartej w dniu 19
marca 2008 r. umowy, w której powód zobowiązał się zapłacić dług G. R.-P.,
zaspokojenia którego W. Pr. poszukiwał prowadząc egzekucję z prawa do lokalu.
Dla oceny czy typowym, normalnym, następstwem nabycia zajętego prawa
jest zapłata egzekwowanego długu dokonana przez nabywcę prawa
w przekonaniu, że czyni to dla uniknięcia przymusowego zaspokojenia się
wierzyciela z zajętej rzeczy, niezbędne jest, w okolicznościach sprawy niniejszej,
skoro to one decydują o kwalifikacji typowości skutku, zwrócenie uwagi na
uregulowania ujęte w art. 930 § 1 k.p.c. i w art. 925 k.p.c. i wynikające z nich
konsekwencje. Wcześniej jednak należy stwierdzić, że nietrafne jest stanowisko
Sądu, iż powód, na skutek nabycia prawa, stał się dłużnikiem rzeczowym W. Pr.; z
takiego statusu nabywcy Sąd odwoławczy wyprowadził następnie wniosek o
obowiązku nabywcy zaspokojenia egzekwującego wierzyciela. Nabycie zajętej
nieruchomości (prawa do lokalu) prawa nie czyni z nabywcy dłużnika rzeczowego.
Źródłem odpowiedzialności rzeczowej są oznaczone czynności prawne rodzące
odpowiedzialność określonymi przedmiotami majątkowymi niezależnie od tego w
czyim majątku aktualnie się one znajdują. W obecnym porządku prawnym
czynnościami skutkującymi powstanie odpowiedzialności rzeczowej są m.in.
ustanowienie hipoteki i zastawu (w różnych jego formach). Dłużnik rzeczowy nie ma
8
prawnego obowiązku świadczenia na rzecz wierzyciela celem wygaszenia
zabezpieczonej na jego majątku wierzytelności. Warunkiem skutecznego
dochodzenia zaspokojenia z tego majątku (nieruchomości) jest uzyskanie przez
wierzyciela tytułu wykonawczego, zasądzającego od właściciela nieruchomości
zabezpieczoną wierzytelność. Natomiast czynność prawna nabycia nieruchomości
zajętej (art. 930 § 1 k.p.c.) jest, w płaszczyźnie prawa materialnego, kwalifikowana
jako dotknięta wadą bezskuteczności względnej ex lege. Czynność prawna nabycia
jest dokonana i ważna, wywołuje jednak ograniczone podmiotowo skutki prawne.
Ustawodawca posługuje się konstrukcją bezskuteczności względnej wówczas, gdy
w pewnych sytuacjach chce zapobiec temu, aby czynność prawna nie pozbawiała
możliwości realizacji prawa podmiotowego przysługującego osobie
nieuczestniczącej w tej czynności. Przyjęty w powołanym przepisie skutek
rozporządzenia zajętą nieruchomością pozwala więc egzekwującemu
wierzycielowi, w stosunku bowiem do niego rozporządzenie jest bezskuteczne, na
kontynuowanie egzekucji w taki sposób, jakby do rozporządzenia nie doszło.
Nabywca zajętej nieruchomości ma więc obowiązek znoszenia prowadzonej przez
wierzyciela zbywcy egzekucji; nie ma obowiązku zaspokojenia tego wierzyciela, nie
jest jego dłużnikiem.
Przypisanie nabywcy zajętej nieruchomości statusu dłużnika rzeczowego
i obowiązku zaspokojenia wierzyciela zbywcy nieruchomości było przeto nietrafne.
Powracając do badania związku przyczynowego pomiędzy pozostałymi
ogniwami łańcucha zdarzeń stwierdzić należy, że okoliczności sprawy nie
pozwalają uznać za typowe, normalne następstwo nabycia prawa do lokalu
zawarcia z egzekwującym dług zbywcy wierzycielem, umowy o zapłatę tego długu.
Zawarcie umowy (i kolejno jej wykonanie, wykonanie bowiem umowy prowadziło
bezpośrednio do powstania uszczerbku) nie należy już do łańcucha zdarzeń
zapoczątkowanego zdarzeniem obciążającym pozwaną Spółdzielnię, ale jest
zdarzeniem, które rozpoczęło nowy łańcuch kauzalny. Mimo przekonania powoda,
zawarcie (i wykonanie) przez niego umowy nie było niezbędne dla uniknięcia
przymusu i zapobieżeniu licytacji i, w konsekwencji, nie było niezbędne dla
zapobieżenia utracie nabytego prawa. Zapobieżenie naruszeniu sfery dóbr powoda
powinno było nastąpić w inny, przewidziany prawem dla takich sytuacji sposób,
9
czego powód zaniechał. Brak powinnego zachowania powoda nie może pociągać
dla pozwanego negatywnych skutków. Powód dla przeszkodzenia temu, aby
rozwinął się niekorzystny ciąg zdarzeń skutkujący utratą prawa do lokalu powinien
był wytoczyć powództwo o zwolnienie zajętego przedmiotu od egzekucji.
Zajęcie, zgodnie z art. 925 k.p.c., jest skuteczne w stosunku do osób
wymienionych w tym przepisie z chwilą tam wskazaną. Oznacza to, że skutki
zajęcia nieruchomości wystąpić mogą względem różnych osób w różnym czasie.
Uogólniając, zajęcie jest skuteczne wobec konkretnej osoby wraz z powzięciem
przez nią wiadomości o wszczęciu egzekucji, bądź też z chwilą dokonania
w księdze wieczystej wpisu o wszczęciu egzekucji, w zależności od tego, które
z tych zdarzeń nastąpi wcześniej. W odniesieniu natomiast do dłużnika ustawa
wyraźnie stanowi (art. 925 § 1 pkt 1 k.p.c.), że zajęcie wobec niego jest dokonane
z chwilą doręczenia mu wezwania do zapłaty długu (por. wyroki Sądu
Najwyższego: z dnia 7 lutego 2008 r. V CSK 426/07-niepubl.; z dnia 4 kwietnia
2008 r. I CSK 3/08, OSNC-ZD z 2009, nr 1, poz. 6; z dnia 6 maja 2009 r. II CSK
651/08-niepubl.). W świetle powyższego, w stosunku do powoda zajęcie stało się
skuteczne z chwilą powzięcia przez niego wiadomości o zajęciu (art. 925 § 2
k.p.c.). W stanie faktycznym ustalonym w sprawie nastąpiło to we wrześniu 2006 r.
Przewidziany w art. 930 § 1 k.p.c., wskazany już wyżej, materialnoprawny skutek
dokonanego po zajęciu rozporządzenia rzeczą, wyrażający się bezskutecznością
względną czynności prawnej, oznacza tyle, że umowa przeniesienia własności
zajętej nieruchomości między zbywcą (dłużnikiem) a osobą trzecią jest ważna, ale
bezskuteczna w stosunku do wierzycieli, którzy wszczęli egzekucję. Egzekucja
toczy się więc nadal przeciwko dłużnikowi, który uważany jest za właściciela mimo
skutecznego przeniesienia własności na nabywcę. Nabywca natomiast, który
wiedzę o zajęciu powziął po nabyciu nieruchomości i dla którego przedmiotem
nabycia była tym samym nieruchomość niezajęta, powinien poszukiwać ochrony
przed toczącym się postępowaniem egzekucyjnym za pomocą środków właściwych
dla jego sytuacji prawnej. Właściwym środkiem jest tu powództwo z art. 841 k.p.c.,
o zwolnienie zajętego przedmiotu od egzekucji, nabywca jest bowiem osobą
trzecią, jest właścicielem rzeczy, a egzekucja skierowana do tej rzeczy, narusza
jego prawa (por. uzasadnienie uchwały składu siedmiu sędziów SN z dnia
10
6 listopada 2007 r. III CZP 93/07, OSNC z 2008 r., nr 7-8, poz. 68, wyrok z dnia
6 maja 2009 r. II CSK 651/08 – niepubl.)
Uwzględniając przeto, że powód wiedzę o zajęciu powziął we wrześniu
2006 r., a prawo do lokalu kupił w lutym 2005r., stwierdzić należy, że nie kupił
rzeczy zajętej. Nie miał tym samym ani obowiązku ani potrzeby zawierania w dniu
19 marca 2006 r. umowy z W. Pr. i świadczenia w jej wykonaniu. Źródłem szkody
powoda wyrażającej się zapłaconą W. Pr. kwotą nie było zatem, w okolicznościach
sprawy, zdarzenie, które w ciągu zdarzeń mogło być uznane za powiązane
przyczynowo z wadliwym zaświadczeniem wydanym przez pozwaną. Brak związku
przyczynowego wyłączał możliwość przypisania pozwanej Spółdzielni
odpowiedzialności odszkodowawczej, wobec czego zaskarżony wyrok nie mógł się
ostać.
Z przedstawionych powodów Sąd Najwyższy na podstawie art. 39816
i art.
102 k.p.c. orzekł jak w sentencji.
db