IV CNP 35/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:25-11-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:I CNP 13/12 I CNP 14/06 I CNP 33/06 I CSK 104/12 II CSK 625/08 IV CNP 116/08 IV CNP 122/08 IV CNP 25/05 IV CSK 173/10 I BP 20/08 I CNP 42/12 II CNP 74/07 III BP 3/08 M Prawn 2009/11 V CNP 81/07
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV CNP 35/13
POSTANOWIENIE
Dnia 13 listopada 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Strzelczyk
w sprawie ze skargi pozwanego
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku
Sądu Okręgowego w B.
z dnia 9 grudnia 2010 r.,
w sprawie z powództwa S. Spółki Jawnej L. i M. N. w S.
przeciwko A. B.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 13 listopada 2013 r.,
odmawia przyjęcia skargi do rozpoznania.
2
UZASADNIENIE
Do Sądu Najwyższego wpłynęła skarga pozwanego A. B. o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w B. z dnia 9
grudnia 2010 r.
Skarżący zarzucał niezgodność wyroku z przepisami prawa materialnego
tj. art. 120 § 1 k.c. w zw. z art. 554 k.c. oraz art. 117 § 2 k.c., a także z przepisem
postępowania tj. art. 92 k.p.c. wskazując, że Sąd Okręgowy bezzasadnie nie
uwzględnił podniesionego zarzutu przedawnienia, wskazując samodzielnie kiedy
przedawnienie miało nastąpić.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
jest nadzwyczajnym środkiem zaskarżenia. Celem tego instrumentu prawnego jest
umożliwienie uzyskania prejudykatu pozwalającego na dochodzenie od Skarbu
Państwa ewentualnego odszkodowania za szkodę wyrządzoną poprzez wydanie
niezgodnego z prawem orzeczenia w ramach wykonywania wymiaru
sprawiedliwości (art. 4171
§ 2 k.c.). Wskazana regulacja prawna jest o tyle
wyjątkowa, że przełamuje podstawowe zasady rządzące postępowaniem cywilnym,
w tym w szczególności skutki prawomocności orzeczenia sądu. Ustawodawca
przyjął zatem w art. 4249
k.p.c., że Sąd Najwyższy odmawia przyjęcia do
rozpoznania skargi oczywiście bezzasadnej.
Jak wskazuje się w orzecznictwie, oceny czy skarga jest „oczywiście
bezzasadna” należy dokonywać w powiązaniu z pojęciem „niezgodności orzeczenia
z prawem” (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 25 kwietnia 2013 r.,
I CNP 42/12, niepubl.).
Z kolei w odniesieniu do pojęcia „niezgodnego z prawem orzeczenia”
użytego w treści art. 4241
§ 1 k.p.c., w judykaturze występuje jednolity
i ugruntowany pogląd, że chodzi tylko o takie orzeczenia, które są sprzeczne
z zasadniczymi i niepodlegającymi różnej wykładni przepisami oraz ogólnie
3
przyjętymi standardami rozstrzygnięć (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia
17 października 2012 r., I CNP 13/12, niepubl., wyrok Sądu Najwyższego z dnia
7 lipca 2006 r., I CNP 33/06, OSNC 2007/2/35, wyrok Sądu Najwyższego z dnia
31 marca 2006 r., IV CNP 25/05, OSNC 2007/1/17, wyrok Sądu Najwyższego
z dnia 17 maja 2006 r., I CNP 14/06, niepubl., wyrok Sądu Najwyższego z dnia
13 maja 2009 r., IV CNP 122/08, niepubl., wyrok Sądu Najwyższego z dnia
3 czerwca 2009 r., IV CNP 116/08, niepubl.).
Skarżący wykazywał sprzeczność zaskarżonego orzeczenia w zasadzie
samodzielnie dokonując w sprawie ustalenia terminu wymagalności roszczenia,
o którym mowa w art. 120 § 1 k.c. Pozostałe wskazane przez skarżącego przepisy
prawa materialnego tj. art. 554 k.c. oraz art. 117 § 2 k.c. mają w świetle
argumentacji zawartej w skardze poboczne znaczenie ustępując rozważaniom
dotyczącym art. 120 § 1 k.c.
Zagadnienie daty wymagalności roszczenia nie jest kwestią jednolicie
interpretowaną w orzecznictwie i doktrynie (por. m. in. wyrok Sądu Najwyższego
z dnia 4 października 2012 r., I CSK 104/12, niepubl., wyrok Sądu Najwyższego
z dnia 7 października 2010 r., IV CSK 173/10, niepubl., wyrok Sądu Najwyższego
z dnia 29 kwietnia 2009 r., II CSK 625/08, publ. w M. Prawn. 2009/11/578, OSP
2010/4/45). Przyjęcie jednego z tych wariantów nie może być kwalifikowane jako
rażące naruszenie prawa.
Zarzut niezgodności zaskarżonego orzeczenia z przepisem procesowym
tj. art. 92 § 1 k.p.c. nie został poparty przez skarżącego jakimkolwiek wywodem
prawnym.
Można wobec tego przyjąć na podstawie samej treści skargi, bez głębszej analizy
i jurydycznych dociekań, że skarga ta nie może być uwzględniona
(por. niepublikowane postanowienia SN z dnia 6.02.2009 roku, I BP 20/08, z dnia
26.08.2008 r., III BP 3/08, z dnia 20 czerwca 2007 r., II CNP 74/07, z dnia
22 czerwca 2007 r. , V CNP 81/07).
4
Mając wszystko powyższe na uwadze, na podstawie art. 4249
k.p.c.,
należało orzec jak w sentencji postanowienia.
es
POSTANOWIENIE
Dnia 13 listopada 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Strzelczyk
w sprawie ze skargi pozwanego
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku
Sądu Okręgowego w B.
z dnia 9 grudnia 2010 r.,
w sprawie z powództwa S. Spółki Jawnej L. i M. N. w S.
przeciwko A. B.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 13 listopada 2013 r.,
odmawia przyjęcia skargi do rozpoznania.
2
UZASADNIENIE
Do Sądu Najwyższego wpłynęła skarga pozwanego A. B. o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w B. z dnia 9
grudnia 2010 r.
Skarżący zarzucał niezgodność wyroku z przepisami prawa materialnego
tj. art. 120 § 1 k.c. w zw. z art. 554 k.c. oraz art. 117 § 2 k.c., a także z przepisem
postępowania tj. art. 92 k.p.c. wskazując, że Sąd Okręgowy bezzasadnie nie
uwzględnił podniesionego zarzutu przedawnienia, wskazując samodzielnie kiedy
przedawnienie miało nastąpić.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
jest nadzwyczajnym środkiem zaskarżenia. Celem tego instrumentu prawnego jest
umożliwienie uzyskania prejudykatu pozwalającego na dochodzenie od Skarbu
Państwa ewentualnego odszkodowania za szkodę wyrządzoną poprzez wydanie
niezgodnego z prawem orzeczenia w ramach wykonywania wymiaru
sprawiedliwości (art. 4171
§ 2 k.c.). Wskazana regulacja prawna jest o tyle
wyjątkowa, że przełamuje podstawowe zasady rządzące postępowaniem cywilnym,
w tym w szczególności skutki prawomocności orzeczenia sądu. Ustawodawca
przyjął zatem w art. 4249
k.p.c., że Sąd Najwyższy odmawia przyjęcia do
rozpoznania skargi oczywiście bezzasadnej.
Jak wskazuje się w orzecznictwie, oceny czy skarga jest „oczywiście
bezzasadna” należy dokonywać w powiązaniu z pojęciem „niezgodności orzeczenia
z prawem” (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 25 kwietnia 2013 r.,
I CNP 42/12, niepubl.).
Z kolei w odniesieniu do pojęcia „niezgodnego z prawem orzeczenia”
użytego w treści art. 4241
§ 1 k.p.c., w judykaturze występuje jednolity
i ugruntowany pogląd, że chodzi tylko o takie orzeczenia, które są sprzeczne
z zasadniczymi i niepodlegającymi różnej wykładni przepisami oraz ogólnie
3
przyjętymi standardami rozstrzygnięć (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia
17 października 2012 r., I CNP 13/12, niepubl., wyrok Sądu Najwyższego z dnia
7 lipca 2006 r., I CNP 33/06, OSNC 2007/2/35, wyrok Sądu Najwyższego z dnia
31 marca 2006 r., IV CNP 25/05, OSNC 2007/1/17, wyrok Sądu Najwyższego
z dnia 17 maja 2006 r., I CNP 14/06, niepubl., wyrok Sądu Najwyższego z dnia
13 maja 2009 r., IV CNP 122/08, niepubl., wyrok Sądu Najwyższego z dnia
3 czerwca 2009 r., IV CNP 116/08, niepubl.).
Skarżący wykazywał sprzeczność zaskarżonego orzeczenia w zasadzie
samodzielnie dokonując w sprawie ustalenia terminu wymagalności roszczenia,
o którym mowa w art. 120 § 1 k.c. Pozostałe wskazane przez skarżącego przepisy
prawa materialnego tj. art. 554 k.c. oraz art. 117 § 2 k.c. mają w świetle
argumentacji zawartej w skardze poboczne znaczenie ustępując rozważaniom
dotyczącym art. 120 § 1 k.c.
Zagadnienie daty wymagalności roszczenia nie jest kwestią jednolicie
interpretowaną w orzecznictwie i doktrynie (por. m. in. wyrok Sądu Najwyższego
z dnia 4 października 2012 r., I CSK 104/12, niepubl., wyrok Sądu Najwyższego
z dnia 7 października 2010 r., IV CSK 173/10, niepubl., wyrok Sądu Najwyższego
z dnia 29 kwietnia 2009 r., II CSK 625/08, publ. w M. Prawn. 2009/11/578, OSP
2010/4/45). Przyjęcie jednego z tych wariantów nie może być kwalifikowane jako
rażące naruszenie prawa.
Zarzut niezgodności zaskarżonego orzeczenia z przepisem procesowym
tj. art. 92 § 1 k.p.c. nie został poparty przez skarżącego jakimkolwiek wywodem
prawnym.
Można wobec tego przyjąć na podstawie samej treści skargi, bez głębszej analizy
i jurydycznych dociekań, że skarga ta nie może być uwzględniona
(por. niepublikowane postanowienia SN z dnia 6.02.2009 roku, I BP 20/08, z dnia
26.08.2008 r., III BP 3/08, z dnia 20 czerwca 2007 r., II CNP 74/07, z dnia
22 czerwca 2007 r. , V CNP 81/07).
4
Mając wszystko powyższe na uwadze, na podstawie art. 4249
k.p.c.,
należało orzec jak w sentencji postanowienia.
es