Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II BP 10/13
POSTANOWIENIE
Dnia 20 grudnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Maciej Pacuda
w sprawie z powództwa J. J.
przeciwko B. R.
o odszkodowanie,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 20 grudnia 2013 r.,
na skutek skargi pozwanej o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
wyroku Sądu Okręgowego w S. z dnia 6 lutego 2013 r.,
odrzuca skargę.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w S. wyrokiem z
dnia 6 lutego 2013 r. oddalił apelację pozwanej B. R. od wyroku Sądu Rejonowego
w C. z dnia 27 listopada 2012 r., którym to wyrokiem Sąd Rejonowy zasądził od
pozwanej na rzecz powódki J. J. kwotę 4.500 zł wraz z ustawowymi odsetkami w
wysokości 13% od dnia 8 czerwca 2012 r. do dnia zapłaty tytułem odszkodowania.
Pozwana B. R. wniosła do Sądu Najwyższego skargę o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w S. z dnia 6
lutego 2013 r., zarzucając zaskarżonemu wyrokowi naruszenie przepisów
postępowania, a w szczególności art. 160 k.p.c., „przez przyjęcie tezy o
konieczności sprostowania protokołu rozprawy, po której zamknięciu nastąpiło
wydanie wyroku”.
2
Skarżąca wskazała ponadto, że przez wydanie zaskarżonego wyroku
poniosła szkodę w kwocie 4.500,00 zł.
Ponadto w skardze złożono oświadczenie, że wzruszenie zaskarżonego
wyroku w drodze innych środków prawnych, nie było i nie jest możliwe. Nie jest
bowiem dopuszczalna skarga kasacyjna od wyroku ze względu na zbyt niską
wartość przedmiotu sporu. Nie zachodzi ponadto żadna z określonych w
przepisach Kodeksu postępowania cywilnego podstaw do wniesienia skargi o
wznowienie postępowania w przedmiotowej sprawie.
Wskazując na powyższe, autor skargi wniósł „w imieniu powoda” o
stwierdzenie, że zaskarżony wyrok Sądu Okręgowego w S. jest niezgodny z
prawem i o zasądzenie „od pozwanego na rzecz powoda” kosztów postępowania,
w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 4241
§ 1 k.p.c., skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia przysługuje od prawomocnego wyroku sądu drugiej
instancji kończącego postępowanie w sprawie, jeżeli przez jego wydanie stronie
została wyrządzona szkoda, a zmiana lub uchylenie orzeczenia w drodze
przysługujących stronie środków prawnych nie było i nie jest możliwe.
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia z
punktu widzenia jej wymogów powinna odpowiadać ogólnym wymogom pisma
procesowego (art. 4245
§ 2 k.p.c.) oraz szczególnym wymogom przewidzianym dla
tego środka prawnego w art. 4245
§ 1 k.p.c.
W myśl artykułu 4245
§ 1 k.p.c. skarga o stwierdzenie niezgodności z
prawem prawomocnego orzeczenia powinna zawierać: 1) oznaczenie orzeczenia,
od którego jest wniesiona, ze wskazaniem, czy jest ono zaskarżone w całości lub w
części; 2) przytoczenie jej podstaw oraz ich uzasadnienie; 3) wskazanie przepisu
prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne; 4) uprawdopodobnienie
wyrządzenia szkody, spowodowanej przez wydanie orzeczenia, którego skarga
dotyczy; 5) wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych
środków prawnych nie było i nie jest możliwe; 6) wniosek o stwierdzenie
3
niezgodności orzeczenia z prawem. Każde z sześciu wymagań z art. 4245
§ 1 k.p.c.
jest indywidualne i niezależne, a zatem każde powinno być wyraźnie wyodrębnione
i wypełnione. Brak choćby jednego z nich powoduje, że skarga jest dotknięta
istotną wadą, nienaprawialną (nieusuwalną) w trybie właściwym dla usuwania
braków formalnych i podlega odrzuceniu a limine.
W związku z takim sposobem określenia konstrukcyjnych wymogów skargi o
stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia, należy zatem
podkreślić, iż obowiązek wskazania przepisu prawa, z którym zaskarżone
orzeczenie jest niezgodne (art. 4245
§ 1 pkt 3 k.p.c.) jest wymogiem odrębnym od
powinności przytoczenia w skardze jej podstaw oraz ich uzasadnienia (art. 4245
§ 1
pkt 2 k.p.c.). Dlatego też podanie przez skarżącego przepisów prawa materialnego
lub przepisów postępowania, które zostały naruszone przez sąd, w ramach
przytoczenia podstawy skargi, nie spełnia jednocześnie wymogu określonego w art.
4245
§ 1 pkt 3 k.p.c. W przypadku zaś, gdy podstawą skargi jest naruszenie
przepisów postępowania i skarżący kwestionuje zasadność merytorycznego
rozstrzygnięcia sądu, powinien równocześnie wskazać przepis prawa materialnego,
z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne (por. postanowienia Sądu
Najwyższego: z dnia 7 sierpnia 2013 r., II CNP 17/13, LEX nr 1353424 i II CNP
32/13, LEX nr 1353429).
W skardze wniesionej od wyroku Sądu Okręgowego w S. z dnia 6 lutego
2013 r. nie został wskazany przepis prawa, z którym wyrok ten jest niezgodny, co
powoduje, że oceniana skarga nie zawiera jednego z niezbędnych wymogów
konstrukcyjnych.
Z tych względów skarga podlegała odrzuceniu na podstawie art. 4248
§ 1
k.p.c.