II KK 366/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:25-02-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II KK 366/13
POSTANOWIENIE
Dnia 30 stycznia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Rafał Malarski
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 30 stycznia 2014 r.,
sprawy R. J.
skazanego z art. 222 § 1 k.k. w zb. z art. 242 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 kk
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę,
od wyroku Sądu Okręgowego w W.
z dnia 15 lipca 2013 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w W. z dnia 4 września 2012 r.,
p o s t a n o w i ł:
1) oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;
2) zwolnić skazanego od kosztów sądowych za
postępowanie kasacyjne;
3) zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adw. M.
K. - Kancelaria Adwokacka - kwotę
442,80 zł (czterysta czterdzieści dwa i 80/100), zawierającą 23
% VAT, tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy
prawnej udzielonej z urzędu - sporządzenie i wniesienie
kasacji.
UZASADNIENIE
2
Sąd Rejonowy, wyrokiem z dnia 4 września 2012 r., skazał R. J. za czyn z
art. 222 § 1 k.k. w zb. z art. 242 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. na karę 6 miesięcy
pozbawienia wolności. Sąd Okręgowy w W., po rozpoznaniu w dniu 15 lipca 2013 r.
apelacji skazanego, utrzymał w mocy wyrok Sądu pierwszej instancji, uznając ten
środek odwoławczy za oczywiście bezzasadny.
Kasację od prawomocnego wyroku Sądu odwoławczego złożył obrońca
skazanego, podnosząc w niej zarzuty naruszenia art. 79 § 1 pkt 3 k.p.k. w zw. z art.
202 § 1 k.p.k. oraz art. 439 § 1 pkt 10 k.p.k.
W pisemnej odpowiedzi na kasację prokurator Prokuratury Okręgowej wniósł
o jej oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja okazała się bezzasadna w stopniu oczywistym. Podzielić w tym
zakresie należy w pełni treść odpowiedzi prokuratora na kasację.
Obydwa zarzuty kasacji sprowadzają się w zasadzie do zakwestionowania
decyzji Sądu ad quem dotyczącej odmowy wyznaczenia skazanemu w
postępowaniu odwoławczym obrońcy z urzędu. Zdaniem autora skargi, w
okolicznościach niniejszej sprawy, w szczególności ze względu na fakt zażywania
przez skazanego narkotyków oraz podejmowanego przez niego leczenia z tym
związanego, zachodziły wątpliwości co do poczytalności skazanego, skutkujące
konieczność dopuszczenia dowodu z opinii sądowo-psychiatrycznej oraz obronę
obligatoryjną. W związku z tym Sąd odwoławczy, odmawiając przeprowadzenia
takiego dowodu oraz wyznaczenia skazanemu obrońcy z urzędu, dopuścił się
obrazy art. 79 § 1 pkt 3 k.p.k. w zw. z art. 202 § 1 k.p.k. W konsekwencji w sprawie
dojść miało do naruszenia prawa skazanego do obrony i wystąpienia bezwzględnej
przyczyny odwoławczej określonej w art. 439 § 1 pkt 10 k.p.k., albowiem w sytuacji
opisanej w art. 79 § 1 k.p.k. skazany nie był reprezentowany przez obrońcę,
którego obecność na rozprawie odwoławczej była obowiązkowa (art. 450 § 1
k.p.k.). Z takim stanowiskiem skarżącego nie sposób się zgodzić. Sąd odwoławczy
rozpoznał negatywnie wniosek skazanego o wyznaczenie mu obrońcy z urzędu,
decyzję tę w sposób wystarczający uzasadniając. Stanowisko Sądu ad quem w tym
zakresie zasługuje na pełną akceptację. Podkreślić należy, że podnoszone przez
skazanego okoliczności co do jego leczenia uzależnienia nie zostały w żaden
3
sposób chociażby uprawdopodobnione. Sam fakt zażywania przez skazanego
narkotyków, i to okazjonalnego, w sytuacji gdy w toku postępowania nie było
żadnych podstaw do kwestionowania jego poczytalności, nie prowadzi
automatycznie do zaistnienia wątpliwości co do jego stanu psychicznego, a kwestię
tę rozpatrywać należy w kontekście wszystkich okoliczności sprawy. Ocena, czy
istnieją wątpliwości co do poczytalności oskarżonego, powinna być dokonywana w
oparciu o całość materiału dowodowego i wszelkie okoliczności sprawy.
Przedstawiony powyżej pogląd jest ugruntowany w orzecznictwie Sądu
Najwyższego (por. postanowienia SN: z dnia 20 czerwca 2013 r., sygn. V KK 81/13,
Lex nr 1328046; z dnia 26 marca 2013 r., sygn. III KK 432/12, Lex nr 1311646 wraz
z powołanym w tym judykacie orzecznictwem). W związku z tym sam fakt
sporadycznego zażywania przez skazanego narkotyków, skądinąd zdecydowanie
przeceniany przez obrońcę, nie przesądza o istnieniu wątpliwości co do jego
poczytalności. Stąd zarzuty kasacji nie mogły zostać uwzględnione.
Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k., skazanego zwolniono od kosztów
postępowania kasacyjnego.
Na rzecz obrońcy skazanego z urzędu, adw. M. K., zasądzono kwotę
442,80 zł, powiększoną o podatek VAT, tytułem wynagrodzenia za sporządzenie
i wniesienie przedmiotowej kasacji zgodnie z § 14 ust. 3 pkt 1 w zw. z § 2 ust. 3
Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 28 września 2002 r. w
sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa
kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2013 r.,
poz. 461).
POSTANOWIENIE
Dnia 30 stycznia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Rafał Malarski
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 30 stycznia 2014 r.,
sprawy R. J.
skazanego z art. 222 § 1 k.k. w zb. z art. 242 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 kk
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę,
od wyroku Sądu Okręgowego w W.
z dnia 15 lipca 2013 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w W. z dnia 4 września 2012 r.,
p o s t a n o w i ł:
1) oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;
2) zwolnić skazanego od kosztów sądowych za
postępowanie kasacyjne;
3) zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adw. M.
K. - Kancelaria Adwokacka - kwotę
442,80 zł (czterysta czterdzieści dwa i 80/100), zawierającą 23
% VAT, tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy
prawnej udzielonej z urzędu - sporządzenie i wniesienie
kasacji.
UZASADNIENIE
2
Sąd Rejonowy, wyrokiem z dnia 4 września 2012 r., skazał R. J. za czyn z
art. 222 § 1 k.k. w zb. z art. 242 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. na karę 6 miesięcy
pozbawienia wolności. Sąd Okręgowy w W., po rozpoznaniu w dniu 15 lipca 2013 r.
apelacji skazanego, utrzymał w mocy wyrok Sądu pierwszej instancji, uznając ten
środek odwoławczy za oczywiście bezzasadny.
Kasację od prawomocnego wyroku Sądu odwoławczego złożył obrońca
skazanego, podnosząc w niej zarzuty naruszenia art. 79 § 1 pkt 3 k.p.k. w zw. z art.
202 § 1 k.p.k. oraz art. 439 § 1 pkt 10 k.p.k.
W pisemnej odpowiedzi na kasację prokurator Prokuratury Okręgowej wniósł
o jej oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja okazała się bezzasadna w stopniu oczywistym. Podzielić w tym
zakresie należy w pełni treść odpowiedzi prokuratora na kasację.
Obydwa zarzuty kasacji sprowadzają się w zasadzie do zakwestionowania
decyzji Sądu ad quem dotyczącej odmowy wyznaczenia skazanemu w
postępowaniu odwoławczym obrońcy z urzędu. Zdaniem autora skargi, w
okolicznościach niniejszej sprawy, w szczególności ze względu na fakt zażywania
przez skazanego narkotyków oraz podejmowanego przez niego leczenia z tym
związanego, zachodziły wątpliwości co do poczytalności skazanego, skutkujące
konieczność dopuszczenia dowodu z opinii sądowo-psychiatrycznej oraz obronę
obligatoryjną. W związku z tym Sąd odwoławczy, odmawiając przeprowadzenia
takiego dowodu oraz wyznaczenia skazanemu obrońcy z urzędu, dopuścił się
obrazy art. 79 § 1 pkt 3 k.p.k. w zw. z art. 202 § 1 k.p.k. W konsekwencji w sprawie
dojść miało do naruszenia prawa skazanego do obrony i wystąpienia bezwzględnej
przyczyny odwoławczej określonej w art. 439 § 1 pkt 10 k.p.k., albowiem w sytuacji
opisanej w art. 79 § 1 k.p.k. skazany nie był reprezentowany przez obrońcę,
którego obecność na rozprawie odwoławczej była obowiązkowa (art. 450 § 1
k.p.k.). Z takim stanowiskiem skarżącego nie sposób się zgodzić. Sąd odwoławczy
rozpoznał negatywnie wniosek skazanego o wyznaczenie mu obrońcy z urzędu,
decyzję tę w sposób wystarczający uzasadniając. Stanowisko Sądu ad quem w tym
zakresie zasługuje na pełną akceptację. Podkreślić należy, że podnoszone przez
skazanego okoliczności co do jego leczenia uzależnienia nie zostały w żaden
3
sposób chociażby uprawdopodobnione. Sam fakt zażywania przez skazanego
narkotyków, i to okazjonalnego, w sytuacji gdy w toku postępowania nie było
żadnych podstaw do kwestionowania jego poczytalności, nie prowadzi
automatycznie do zaistnienia wątpliwości co do jego stanu psychicznego, a kwestię
tę rozpatrywać należy w kontekście wszystkich okoliczności sprawy. Ocena, czy
istnieją wątpliwości co do poczytalności oskarżonego, powinna być dokonywana w
oparciu o całość materiału dowodowego i wszelkie okoliczności sprawy.
Przedstawiony powyżej pogląd jest ugruntowany w orzecznictwie Sądu
Najwyższego (por. postanowienia SN: z dnia 20 czerwca 2013 r., sygn. V KK 81/13,
Lex nr 1328046; z dnia 26 marca 2013 r., sygn. III KK 432/12, Lex nr 1311646 wraz
z powołanym w tym judykacie orzecznictwem). W związku z tym sam fakt
sporadycznego zażywania przez skazanego narkotyków, skądinąd zdecydowanie
przeceniany przez obrońcę, nie przesądza o istnieniu wątpliwości co do jego
poczytalności. Stąd zarzuty kasacji nie mogły zostać uwzględnione.
Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k., skazanego zwolniono od kosztów
postępowania kasacyjnego.
Na rzecz obrońcy skazanego z urzędu, adw. M. K., zasądzono kwotę
442,80 zł, powiększoną o podatek VAT, tytułem wynagrodzenia za sporządzenie
i wniesienie przedmiotowej kasacji zgodnie z § 14 ust. 3 pkt 1 w zw. z § 2 ust. 3
Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 28 września 2002 r. w
sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa
kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2013 r.,
poz. 461).