Ts 85/99
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
17
POSTANOWIENIE
z dnia 5 stycznia 2000 r.
Sygn. Ts 85/99
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Krzysztof Kolasiński – przewodniczący
Andrzej Mączyński – sprawozdawca
Ferdynand Rymarz
po rozpatrzeniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 4 października 1999 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej
Henryka C.,
p o s t a n a w i a:
pozostawić zażalenie bez rozpoznania.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej Henryka C. z 17 czerwca 1999 r. zarzucono, że wskazane w niej orzeczenia sądowe naruszają: ustawę z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego (Dz.U. Nr 17, poz. 75; tekst jednolity z 1997 r. Dz.U. Nr 142, poz. 950 ze zm.), ustawę z dnia 17 października 1991 r. o rewaloryzacji emerytur i rent, zasadach ustalania emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 104, poz. 450), ustawę z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz.U. Nr 40, poz.267 ze zm.) oraz ustawę z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. Nr 162, poz. 1118).
Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 1 września 1999 r. pełnomocnik skarżącego został wezwany do usunięcia braków formalnych skargi konstytucyjnej, w szczególności poprzez wskazanie przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego, którym skarżący zarzuca niezgodność z konstytucją, określenie na czym ta niezgodność polega oraz wskazanie, jakie konstytucyjne prawa lub wolności skarżącego zostały naruszone ostatecznym rozstrzygnięciem opartym na tych przepisach.
W wyznaczonym terminie pełnomocnik skarżącego nie usunął braków skargi konstytucyjnej. Mimo doręczenia pełnomocnikowi skarżącego 6 września 1999 r. za potwierdzeniem odbioru kopii zarządzenia sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 1 września 1999 r., do Trybunału Konstytucyjnego nie wpłynęło żadne pismo procesowe w sprawie uzupełnienia skargi o sygn. Ts 85/99.
Postanowieniem z 4 października 1999 r. Trybunał Konstytucyjny, z uwagi na treść art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643) odmówił nadania dalszego biegu niniejszej skardze konstytucyjnej.
Na postanowienie to skarżący złożył samodzielnie zażalenie z 18 października 1999 r. W zażaleniu tym wszakże nie sformułowano żadnych zarzutów podważających zasadność odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Skarżący wyjaśnił, że nie mając od pewnego czasu kontaktu z adwokatem nie był pewien, czy po otrzymaniu wezwania do uzupełnienia braków formalnych skargi zajął on stanowisko w sprawie.
Niezależnie od powyższej okoliczności, która samodzielnie uzasadniałaby nieuwzględnienie złożonego zażalenia, nie mogło się ono stać przedmiotem merytorycznego rozpoznania przez Trybunał Konstytucyjny. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego, wymóg określony w art. 48 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym rozciąga się także na zażalenie na postanowienia Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, wydane po przeprowadzeniu wstępnego jej rozpoznania na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym. Funkcją tego postępowania jest weryfikacja przedłożonej skargi konstytucyjnej w świetle wymagań formalnych oraz dopuszczalności jej merytorycznego rozpoznania przez Trybunał Konstytucyjny. Możliwość samodzielnego kwestionowania przez skarżącego ustaleń poczynionych przez Trybunał Konstytucyjny, a odnoszących się do spełnienia przez skargę konstytucyjną wymogów formalnych podważałaby istotę i cel wprowadzonego w art. 48 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym obowiązku sporządzenia skargi konstytucyjnej przez adwokata lub radcę prawnego. Tak bowiem, jak niezbędna jest kwalifikowana wiedza prawnicza w fazie przygotowywania skargi konstytucyjnej, tak tym bardziej kwalifikacje takie niezbędne są dla sformułowania zarzutów wobec postanowienia o odmowie nadania jej dalszego biegu zawierającego ocenę spełnienia przez skargę konstytucyjną owych wymagań formalnych. Pogląd ten znajduje odzwierciedlenie w dotychczasowym orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego (por. postanowienia Trybunału Konstytucyjnego z 24 lutego 1997 r., sygn. akt Ts 19/97, OTK ZU Nr 2/1998, poz. 24; z 2 kwietnia 1998 r., sygn. Ts 15/98, OTK ZU Nr 3/1998, poz. 44; z 5 stycznia 1999 r., sygn. Ts 105/98, OTK ZU Nr 1/1999, poz. 9; z 21 stycznia 1999 r., sygn. Ts 116/98, OTK ZU Nr 1/1999, poz. 11).
POSTANOWIENIE
z dnia 5 stycznia 2000 r.
Sygn. Ts 85/99
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Krzysztof Kolasiński – przewodniczący
Andrzej Mączyński – sprawozdawca
Ferdynand Rymarz
po rozpatrzeniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 4 października 1999 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej
Henryka C.,
p o s t a n a w i a:
pozostawić zażalenie bez rozpoznania.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej Henryka C. z 17 czerwca 1999 r. zarzucono, że wskazane w niej orzeczenia sądowe naruszają: ustawę z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego (Dz.U. Nr 17, poz. 75; tekst jednolity z 1997 r. Dz.U. Nr 142, poz. 950 ze zm.), ustawę z dnia 17 października 1991 r. o rewaloryzacji emerytur i rent, zasadach ustalania emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 104, poz. 450), ustawę z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz.U. Nr 40, poz.267 ze zm.) oraz ustawę z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. Nr 162, poz. 1118).
Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 1 września 1999 r. pełnomocnik skarżącego został wezwany do usunięcia braków formalnych skargi konstytucyjnej, w szczególności poprzez wskazanie przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego, którym skarżący zarzuca niezgodność z konstytucją, określenie na czym ta niezgodność polega oraz wskazanie, jakie konstytucyjne prawa lub wolności skarżącego zostały naruszone ostatecznym rozstrzygnięciem opartym na tych przepisach.
W wyznaczonym terminie pełnomocnik skarżącego nie usunął braków skargi konstytucyjnej. Mimo doręczenia pełnomocnikowi skarżącego 6 września 1999 r. za potwierdzeniem odbioru kopii zarządzenia sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 1 września 1999 r., do Trybunału Konstytucyjnego nie wpłynęło żadne pismo procesowe w sprawie uzupełnienia skargi o sygn. Ts 85/99.
Postanowieniem z 4 października 1999 r. Trybunał Konstytucyjny, z uwagi na treść art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643) odmówił nadania dalszego biegu niniejszej skardze konstytucyjnej.
Na postanowienie to skarżący złożył samodzielnie zażalenie z 18 października 1999 r. W zażaleniu tym wszakże nie sformułowano żadnych zarzutów podważających zasadność odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Skarżący wyjaśnił, że nie mając od pewnego czasu kontaktu z adwokatem nie był pewien, czy po otrzymaniu wezwania do uzupełnienia braków formalnych skargi zajął on stanowisko w sprawie.
Niezależnie od powyższej okoliczności, która samodzielnie uzasadniałaby nieuwzględnienie złożonego zażalenia, nie mogło się ono stać przedmiotem merytorycznego rozpoznania przez Trybunał Konstytucyjny. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego, wymóg określony w art. 48 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym rozciąga się także na zażalenie na postanowienia Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, wydane po przeprowadzeniu wstępnego jej rozpoznania na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym. Funkcją tego postępowania jest weryfikacja przedłożonej skargi konstytucyjnej w świetle wymagań formalnych oraz dopuszczalności jej merytorycznego rozpoznania przez Trybunał Konstytucyjny. Możliwość samodzielnego kwestionowania przez skarżącego ustaleń poczynionych przez Trybunał Konstytucyjny, a odnoszących się do spełnienia przez skargę konstytucyjną wymogów formalnych podważałaby istotę i cel wprowadzonego w art. 48 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym obowiązku sporządzenia skargi konstytucyjnej przez adwokata lub radcę prawnego. Tak bowiem, jak niezbędna jest kwalifikowana wiedza prawnicza w fazie przygotowywania skargi konstytucyjnej, tak tym bardziej kwalifikacje takie niezbędne są dla sformułowania zarzutów wobec postanowienia o odmowie nadania jej dalszego biegu zawierającego ocenę spełnienia przez skargę konstytucyjną owych wymagań formalnych. Pogląd ten znajduje odzwierciedlenie w dotychczasowym orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego (por. postanowienia Trybunału Konstytucyjnego z 24 lutego 1997 r., sygn. akt Ts 19/97, OTK ZU Nr 2/1998, poz. 24; z 2 kwietnia 1998 r., sygn. Ts 15/98, OTK ZU Nr 3/1998, poz. 44; z 5 stycznia 1999 r., sygn. Ts 105/98, OTK ZU Nr 1/1999, poz. 9; z 21 stycznia 1999 r., sygn. Ts 116/98, OTK ZU Nr 1/1999, poz. 11).