Ts 98/00
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
181
POSTANOWIENIE
z dnia 5 marca 2001 r.
Sygn. Ts 98/00
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Jerzy Ciemniewski – przewodniczący
Marian Zdyb – sprawozdawca
Krzysztof Kolasiński
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 28 listopada 2000 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Stanisława K.
p o s t a n a w i a:
pozostawić zażalenie bez rozpoznania.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej Stanisława K. z 17 lipca 2000 r. zarzucono, iż art. 43 ustawy z dnia 13 października 1995 r. – Prawo łowieckie (Dz.U. Nr 147, poz. 713 ze zm.) jest niezgodny z art. 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, zaś art. 43 ust. 2 kwestionowanej ustawy oraz § 9 i 10 rozporządzenia Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z dnia 26 sierpnia 1997 r. w sprawie uprawnień do wykonywania polowania (Dz.U. Nr 103, poz. 657 ze zm.) są niezgodne z art. 45 ust. 1 i art. 77 ust. 2 Konstytucji RP.
Postanowieniem z 28 listopada 2000 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej stwierdzając znaczne przekroczenie przez skarżącego terminu określonego w art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643 ze zm.). W uzasadnieniu tego postanowienia Trybunał wskazał nadto, iż postanowienia sądów zapadłe w sprawie skarżącego nie zostały wydane w oparciu o zaskarżone przepisy, lecz na podstawie odpowiednich przepisów kodeksu postępowania cywilnego w związku z art. 32 ust. 2 ustawy – Prawo łowieckie.
13 stycznia 2001 r. skarżący złożył samodzielnie zażalenie na postanowienie z 28 listopada 2000 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Ts 98/00. W piśmie tym, zatytułowanym “odwołanie” skarżący wskazał, iż jego pełnomocnik z urzędu odmówił sporządzenia zażalenia na postanowienie i został zwolniony przez ORA z obowiązków pełnomocnika z urzędu, zaś w jego miejsce wyznaczono innego adwokata (pismo ORA z 13.12.2000 r.), który również odmówił sporządzenia zażalenia nie znajdując podstaw do jego wniesienia.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Przepis art. 48 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym expressis verbis stanowi, iż zarówno skargę konstytucyjną, jak i zażalenie na postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu w imieniu skarżącego sporządza adwokat lub radca prawny. Podkreślić przy tym należy, iż wprowadzenie ustawą z dnia 9 czerwca 2000 r. o zmianie ustawy o Trybunale Konstytucyjnym oraz ustawy o zmianie ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 53, poz. 638) wymogu sporządzenia przez adwokata lub radcę prawnego nie tylko skargi konstytucyjnej lecz również zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania skardze dalszego biegu stanowi wyraz uznania przez ustawodawcę zasadności takiego poglądu utrwalonego już w orzecznictwie Trybunału (por. postanowienia Trybunału Konstytucyjnego z: 24 lutego 1998 r., sygn. Ts 19/97, OTK ZU Nr 2/1998, poz. 24; 2 kwietnia 1998 r., sygn. Ts 15/98, OTK ZU Nr 3/1998, poz. 44; 21 stycznia 1999 r., sygn. Ts 116/98, OTK ZU Nr 1/1999, poz. 11; 5 stycznia 2000 r., sygn. Ts 85/99, OTK ZU Nr 1/2000, poz. 17). Trybunał Konstytucyjny wykazał bowiem niezbicie, iż skoro kwalifikowana wiedza prawnicza konieczna jest w fazie przygotowania skargi konstytucyjnej, to tym bardziej kwalifikacje te są niezbędne dla sformułowania zarzutów wobec postanowienia o odmowie nadania jej dalszego biegu, zaś pogląd przeciwny podważałby w oczywisty sposób istotę i cel przymusu adwokackiego przy sporządzeniu skargi konstytucyjnej.
Niezależnie od powyższych okoliczności, które zaważyły na pozostawieniu zażalenia skarżącego bez rozpoznania, podkreślić należy, iż nawet w przypadku spełnienia przez to zażalenie warunku określonego w art. 48 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym nie mogłoby ono zostać uwzględnione, gdyż zostało wniesione ze znacznym przekroczeniem terminu określonego w art. 36 ust. 4 w związku z art. 49 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Jak wynika z akt skargi termin do wniesienia zażalenia na przedmiotowe postanowienie upłynął 8 grudnia 2000 r., podczas gdy zażalenie zostało złożone 13 stycznia 2001 r.
POSTANOWIENIE
z dnia 5 marca 2001 r.
Sygn. Ts 98/00
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Jerzy Ciemniewski – przewodniczący
Marian Zdyb – sprawozdawca
Krzysztof Kolasiński
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 28 listopada 2000 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Stanisława K.
p o s t a n a w i a:
pozostawić zażalenie bez rozpoznania.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej Stanisława K. z 17 lipca 2000 r. zarzucono, iż art. 43 ustawy z dnia 13 października 1995 r. – Prawo łowieckie (Dz.U. Nr 147, poz. 713 ze zm.) jest niezgodny z art. 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, zaś art. 43 ust. 2 kwestionowanej ustawy oraz § 9 i 10 rozporządzenia Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z dnia 26 sierpnia 1997 r. w sprawie uprawnień do wykonywania polowania (Dz.U. Nr 103, poz. 657 ze zm.) są niezgodne z art. 45 ust. 1 i art. 77 ust. 2 Konstytucji RP.
Postanowieniem z 28 listopada 2000 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej stwierdzając znaczne przekroczenie przez skarżącego terminu określonego w art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643 ze zm.). W uzasadnieniu tego postanowienia Trybunał wskazał nadto, iż postanowienia sądów zapadłe w sprawie skarżącego nie zostały wydane w oparciu o zaskarżone przepisy, lecz na podstawie odpowiednich przepisów kodeksu postępowania cywilnego w związku z art. 32 ust. 2 ustawy – Prawo łowieckie.
13 stycznia 2001 r. skarżący złożył samodzielnie zażalenie na postanowienie z 28 listopada 2000 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Ts 98/00. W piśmie tym, zatytułowanym “odwołanie” skarżący wskazał, iż jego pełnomocnik z urzędu odmówił sporządzenia zażalenia na postanowienie i został zwolniony przez ORA z obowiązków pełnomocnika z urzędu, zaś w jego miejsce wyznaczono innego adwokata (pismo ORA z 13.12.2000 r.), który również odmówił sporządzenia zażalenia nie znajdując podstaw do jego wniesienia.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Przepis art. 48 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym expressis verbis stanowi, iż zarówno skargę konstytucyjną, jak i zażalenie na postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu w imieniu skarżącego sporządza adwokat lub radca prawny. Podkreślić przy tym należy, iż wprowadzenie ustawą z dnia 9 czerwca 2000 r. o zmianie ustawy o Trybunale Konstytucyjnym oraz ustawy o zmianie ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 53, poz. 638) wymogu sporządzenia przez adwokata lub radcę prawnego nie tylko skargi konstytucyjnej lecz również zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania skardze dalszego biegu stanowi wyraz uznania przez ustawodawcę zasadności takiego poglądu utrwalonego już w orzecznictwie Trybunału (por. postanowienia Trybunału Konstytucyjnego z: 24 lutego 1998 r., sygn. Ts 19/97, OTK ZU Nr 2/1998, poz. 24; 2 kwietnia 1998 r., sygn. Ts 15/98, OTK ZU Nr 3/1998, poz. 44; 21 stycznia 1999 r., sygn. Ts 116/98, OTK ZU Nr 1/1999, poz. 11; 5 stycznia 2000 r., sygn. Ts 85/99, OTK ZU Nr 1/2000, poz. 17). Trybunał Konstytucyjny wykazał bowiem niezbicie, iż skoro kwalifikowana wiedza prawnicza konieczna jest w fazie przygotowania skargi konstytucyjnej, to tym bardziej kwalifikacje te są niezbędne dla sformułowania zarzutów wobec postanowienia o odmowie nadania jej dalszego biegu, zaś pogląd przeciwny podważałby w oczywisty sposób istotę i cel przymusu adwokackiego przy sporządzeniu skargi konstytucyjnej.
Niezależnie od powyższych okoliczności, które zaważyły na pozostawieniu zażalenia skarżącego bez rozpoznania, podkreślić należy, iż nawet w przypadku spełnienia przez to zażalenie warunku określonego w art. 48 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym nie mogłoby ono zostać uwzględnione, gdyż zostało wniesione ze znacznym przekroczeniem terminu określonego w art. 36 ust. 4 w związku z art. 49 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Jak wynika z akt skargi termin do wniesienia zażalenia na przedmiotowe postanowienie upłynął 8 grudnia 2000 r., podczas gdy zażalenie zostało złożone 13 stycznia 2001 r.