Ts 13/03
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
25
POSTANOWIENIE
z dnia 17 lutego 2004 r.
Sygn. akt Ts 13/03
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Jerzy Ciemniewski – przewodniczący
Marian Zdyb – sprawozdawca
Andrzej Mączyński,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym, na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 5 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.), zażalenia z dnia 8 czerwca 2003 r. na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 28 maja 2003 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Barbary Surman-Milc,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE:
W skardze konstytucyjnej z 27 stycznia 2003 r. skarżąca zarzuciła, iż ustawa z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. Nr 199, poz. 1673 ze zm.) oraz art. 104 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162, poz. 1118 ze zm.) są niezgodne z art. 66 ust. 1, art. 67 ust. 1, art. 68 ust. 1 i 2 oraz art. 77 ust. 1 Konstytucji. Zdaniem skarżącej naruszenie wskazanych przepisów Konstytucji polega na tym, że ustawy spowodowały zawieszenie przyznanej jej wcześniej renty z tytułu choroby zawodowej. Decyzją ZUS z 16 stycznia 2003 r. wstrzymano skarżącej wypłatę renty z tytułu choroby zawodowej.
Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 28 maja 2003 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej wskazujac, iż skarżąca nie wnosiła żadnych środków odwoławczych od decyzji ZUS, tym samym nie wyczerpała drogi prawnej w rozumieniu art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.
W zażaleniu z 8 czerwca 2003 r. skarżąca podniosła, iż wnoszenie środków odwoławczych od decyzji ZUS było zbędne, gdyż jej treść została zdeterminowana przez art. 104 zaskarżonej ustawy. Orzeczenia sądowe nie mogły zmienić decyzji, była ona bowiem zgodna z ustawą. Wniesienie środka odwoławczego wydłużyłoby jedynie procedurę zaskarżania ustawy.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Instytucja skargi konstytucyjnej ma charakter akcesoryjny i warunkowana jest wcześniejszym wykorzystaniem innych środków ochrony praw lub wolności przewidzianych w systemie obowiązującego prawa, w szczególności zaś środków zaskarżenia w ramach drogi prawnej. Skoro skarżąca dobrowolnie zrezygnowała ze składania odwołania od decyzji ZUS, nie wyczerpała tym samym przysługującej jej drogi prawnej, co powoduje, iż nie został spełniony jeden z warunków dopuszczalności merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej (por. postanowienia Trybunału Konstytucyjnego z: 4 lutego 1998 r., Ts 1/98, OTK ZU nr 2/1998, poz. 17; 21 stycznia 1998 r., Ts 27/97, OTK ZU nr 2/1998, poz. 19; 12 sierpnia 1998 r., Ts 62/98, OTK ZU nr 5/1998, poz. 7; 1 września 1998 r., Ts 97/98, OTK ZU nr 6/1998, poz. 10; 1 lipca 1999 r., Ts 64/99, OTK ZU nr 1/2000, poz. 10).
Należy podkreślić, iż wskazany w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym wymóg wyczerpania drogi prawnej wyklucza dokonywanie przez skarżącą samodzielnej oceny w zakresie konieczności składania środka zaskarżenia.
Mając powyższe na względzie należało orzec jak w sentencji.
2
POSTANOWIENIE
z dnia 17 lutego 2004 r.
Sygn. akt Ts 13/03
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Jerzy Ciemniewski – przewodniczący
Marian Zdyb – sprawozdawca
Andrzej Mączyński,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym, na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 5 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.), zażalenia z dnia 8 czerwca 2003 r. na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 28 maja 2003 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Barbary Surman-Milc,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE:
W skardze konstytucyjnej z 27 stycznia 2003 r. skarżąca zarzuciła, iż ustawa z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. Nr 199, poz. 1673 ze zm.) oraz art. 104 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162, poz. 1118 ze zm.) są niezgodne z art. 66 ust. 1, art. 67 ust. 1, art. 68 ust. 1 i 2 oraz art. 77 ust. 1 Konstytucji. Zdaniem skarżącej naruszenie wskazanych przepisów Konstytucji polega na tym, że ustawy spowodowały zawieszenie przyznanej jej wcześniej renty z tytułu choroby zawodowej. Decyzją ZUS z 16 stycznia 2003 r. wstrzymano skarżącej wypłatę renty z tytułu choroby zawodowej.
Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 28 maja 2003 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej wskazujac, iż skarżąca nie wnosiła żadnych środków odwoławczych od decyzji ZUS, tym samym nie wyczerpała drogi prawnej w rozumieniu art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.
W zażaleniu z 8 czerwca 2003 r. skarżąca podniosła, iż wnoszenie środków odwoławczych od decyzji ZUS było zbędne, gdyż jej treść została zdeterminowana przez art. 104 zaskarżonej ustawy. Orzeczenia sądowe nie mogły zmienić decyzji, była ona bowiem zgodna z ustawą. Wniesienie środka odwoławczego wydłużyłoby jedynie procedurę zaskarżania ustawy.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Instytucja skargi konstytucyjnej ma charakter akcesoryjny i warunkowana jest wcześniejszym wykorzystaniem innych środków ochrony praw lub wolności przewidzianych w systemie obowiązującego prawa, w szczególności zaś środków zaskarżenia w ramach drogi prawnej. Skoro skarżąca dobrowolnie zrezygnowała ze składania odwołania od decyzji ZUS, nie wyczerpała tym samym przysługującej jej drogi prawnej, co powoduje, iż nie został spełniony jeden z warunków dopuszczalności merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej (por. postanowienia Trybunału Konstytucyjnego z: 4 lutego 1998 r., Ts 1/98, OTK ZU nr 2/1998, poz. 17; 21 stycznia 1998 r., Ts 27/97, OTK ZU nr 2/1998, poz. 19; 12 sierpnia 1998 r., Ts 62/98, OTK ZU nr 5/1998, poz. 7; 1 września 1998 r., Ts 97/98, OTK ZU nr 6/1998, poz. 10; 1 lipca 1999 r., Ts 64/99, OTK ZU nr 1/2000, poz. 10).
Należy podkreślić, iż wskazany w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym wymóg wyczerpania drogi prawnej wyklucza dokonywanie przez skarżącą samodzielnej oceny w zakresie konieczności składania środka zaskarżenia.
Mając powyższe na względzie należało orzec jak w sentencji.
2