Pełny tekst orzeczenia

165

POSTANOWIENIE
z dnia 8 marca 2004 r.
Sygn. akt Tw 38/03

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Marian Zdyb

po wstępnym rozpatrzeniu na posiedzeniu niejawnym wniosku Niezależnego Związku Zawodowego Kierowców o stwierdzenie zgodności:
1) § 3 ust. 2 pkt 3a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 lipca 2002 r. w sprawie kryteriów i warunków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące oraz warunków stosowania tych kas przez podatników (Dz. U. Nr 108, poz. 948 ze zm.) z art. 84 i art. 92 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz z art. 29 ust. 4 pkt 1, 2 i 3 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. z 1993 r. Nr 11, poz. 50 ze zm.);
2) § 5 ust. 2 pkt 1b rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 lipca 2002 r. w sprawie kryteriów i warunków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące oraz warunków stosowania tych kas przez podatników (Dz. U. Nr 108, poz. 948 ze zm.) z art. 2, art. 32 i art. 51 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania wnioskowi dalszego biegu.


UZASADNIENIE:

W dniu 18 listopada 2003 r. wpłynął do Trybunału Konstytucyjnego wniosek Niezależnego Związku Zawodowego Kierowców o stwierdzenie zgodności § 3 ust. 2 pkt 3a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 lipca 2002 r. w sprawie kryteriów i warunków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące oraz warunków stosowania tych kas przez podatników (Dz. U. Nr 108, poz. 948 ze zm.; dalej rozporządzenie w sprawie kas rejestrujących) z art. 84 i art. 92 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz z art. 29 ust. 4 pkt 1, 2 i 3 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. z 1993 r. Nr 11, poz. 50 ze zm.; dalej ustawa o podatku VAT) oraz § 5 ust. 2 pkt 1b rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 lipca 2002 r. w sprawie kryteriów i warunków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące oraz warunków stosowania tych kas przez podatników (Dz. U. Nr 108, poz. 948 ze zm.) z art. 2, art. 32 i art. 51 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

1. Na podstawie art. 191 ust. 1 pkt 4 Konstytucji ogólnokrajowe organy związków zawodowych mogą wystąpić do Trybunału Konstytucyjnego z wnioskiem o stwierdzenie zgodności przepisów prawnych z przepisami mającymi wyższą rangę w hierarchicznie zbudowanym systemie źródeł prawa. Jednakże legitymacja tych podmiotów została – w porównaniu z uprawnieniami podmiotów wymienionych w art. 191 ust. 1 Konstytucji – ograniczona przez ustrojodawcę w ten sposób, że przedmiotem złożonego przez nie wniosku mogą być tylko takie przepisy, które dotyczą spraw objętych „zakresem działania wnioskodawcy” (art. 191 ust. 2 Konstytucji).
Problem zakresu przedmiotowego legitymacji podmiotów wskazanych w art. 191 ust. 1 pkt 3-5 Konstytucji był wielokrotnie przedmiotem rozważań Trybunału Konstytucyjnego. W orzeczeniu wydanym w sprawie K. 20/98 (OTK ZU nr 1/1999, poz. 5), Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że „powiązanie sprawy wnoszonej do Trybunału z określonym ustawowo zakresem działania wnioskodawcy należy interpretować w sposób ścisły. Oznacza to, że wniosek złożony do Trybunału musi być bezpośrednio związany z interesem prawnym danej organizacji jako takiej lub interesem prawnym członków tej organizacji, do którego reprezentowania organizacja została powołana”. Podobne stanowisko Trybunał zajął w orzeczeniu wydanym w sprawie U. 1/98 (OTK ZU nr 5/1998, poz. 66), gdzie uznał, że powoływanie się na realizację celów ogólnospołecznych i aktywność społeczno-gospodarczą związku zawodowego nie daje podstaw do wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie zgodności kwestionowanych przepisów prawa z Konstytucją.
Legitymacja procesowa przewidziana dla ogólnokrajowych organów związków zawodowych doznaje – z mocy Konstytucji – dwojakiego rodzaju ograniczeń. Po pierwsze, z wnioskiem do Trybunału Konstytucyjnego może wystąpić jedynie ogólnokrajowy organ związku zawodowego. Użyty w przepisie przymiotnik „ogólnokrajowy” w sposób istotny ogranicza grupę związków zawodowych uprawnionych do występowania z wnioskiem. Przymiotnik ten odnosi się wprawdzie do organu związku, jednak należy przyjąć, że ogólnokrajowe organy może mieć tylko taki związek zawodowy, który swym działaniem obejmuje obszar całego kraju. (por. postanowienia z: 30 marca 1999 r. i 29 kwietnia 1999 r., sygn. T 3/99, OTK ZU nr 1/B/2002, poz. 15 i 16; 12 lutego 2003 r., sygn. Tw 59/02, OTK ZU nr 1/B/2002, poz. 8; 25 marca 2003 r. i 17 grudnia 2003 r., sygn. Tw 75/02, OTK ZU nr 4/B/2003, poz. 199 i 200). Po drugie, przedmiot kontroli oraz powoływane wzorce kontroli muszą mieścić się w konstytucyjnie i ustawowo określonym katalogu spraw należących do zakresu działania samego ogólnokrajowego organu związku zawodowego.

2. Zarząd Krajowy Niezależnego Związku Zawodowego Kierowców uzasadniając legitymację w odniesieniu do kwestionowanych we wniosku przepisów rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących twierdzi, że dotyczą one spraw objętych zakresem działania wnioskodawcy. Przywołuje postanowienia art. 4, art. 6 i art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych (Dz. U. Nr 55, poz. 234 ze zm.) oraz § 14 ust. 2, ust. 6, ust. 10 i ust. 12, a także § 15 ust. 1, ust. 7 i ust. 15 statutu Niezależnego Związku Zawodowego Kierowców. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, zdolność wnioskowa Niezależnego Związku Zawodowego Kierowców nie budzi wątpliwości w świetle art. 191 ust. 2 Konstytucji.

3. Trybunał Konstytucyjny zwraca jednak uwagę, że zgodnie z art. 191 ust. 1 pkt 4 w związku z ust. 2 ustawy zasadniczej, badanie zdolności wnioskowej ogólnokrajowego organu związku zawodowego musi uwzględniać również spełnienie wymogu wskazania podstawy kontroli, mieszczącej się w zakresie działania wnioskodawcy.

a. Pierwszym wzorcem kontroli wskazanym przez Zarząd Krajowy Niezależnego Związku Zawodowego Kierowców jest art. 84 Konstytucji, zgodnie z którym „każdy jest obowiązany do ponoszenia ciężarów i świadczeń publicznych, w tym podatków, określonych w ustawie”. Skarżony § 3 ust. 2 pkt 3a rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących obliguje wszystkich jego adresatów do posiadania „kasy rejestrującej połączonej z taksometrem w sposób nierozłączny lub przez system złącza zabezpieczonego przed ingerencją użytkownika lub osób trzecich, zapewniający transmisję danych rejestrowanych przez taksometr do kasy, a odłączenie lub uszkodzenie kasy uniemożliwiające jej działanie musi powodować blokadę działania taksometru najpóźniej po wykonaniu operacji kończącej kurs”. Wnioskodawca dowodzi, że przepis ten nakłada na adresatów nieprzewidziany w ustawie obowiązek finansowy. Realność nowego ciężaru wynika z konieczności poniesienia wyższych kosztów związanych z zakupem, legalizacją czy zamontowaniem takiego urządzenia, w porównaniu do kosztów, jakie kreuje posiadanie kas rejestrujących przez adresatów prowadzących inną, niż świadczenie usług przewozu osób i ładunków taksówkami, działalność gospodarczą. Zdaniem wnioskodawcy, nałożenie obowiązku ponoszenia ciężaru finansowego w akcie podustawowym (kwestionowanym rozporządzeniu) narusza zasadę konstytucyjną, wyrażoną w art. 84.
Trybunał Konstytucyjny uznaje, iż powołany przez wnioskodawcę art. 84 ustawy zasadniczej jest wzorcem kontroli, mieszczącym się w zakresie działania Niezależnego Związku Zawodowego Kierowców. Natomiast ocenę, czy powołana podstawa kontroli jest adekwatna, tzn. merytorycznie zasadna, z punktu widzenia zaskarżonego przepisu, muszą poprzedzić następujące ustalenia. Przedmiotem obowiązku według art. 84 Konstytucji są ciężary i świadczenia publiczne, w tym podatki określone w ustawie. Pojęcie ciężarów i świadczeń publicznych, zgodnie ze specyfiką pojęć konstytucyjnych, należy uznać za zakresowo najszersze spośród używanych w ustawie z dnia 26 listopada 1998 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 155, poz. 1014 ze zm.). Kwalifikowaną kategorią świadczeń publicznych są daniny publiczne, do których stosownie do brzmienia art. 217 Konstytucji, należą podatki i inne daniny publiczne. Za daniny publiczne, zgodnie z nauką prawa i orzecznictwem Trybunału Konstytucyjnego, uważa się świadczenia powszechne, przymusowe, bezzwrotne, ustalane jednostronnie i pobierane na rzecz podmiotu prawa publicznego w celu realizacji zadań publicznych. Pojęcie podatków nie odbiega co do istoty od tej definicji. Władztwo daninowe państwa wykonywane jest w drodze stanowienia ustaw, a parlament ma dużą swobodę w kształtowaniu prawa daninowego. Według orzeczeń z 3 listopada 1998 r. (sygn. K. 12/98, OTK ZU nr 6/1998, poz. 98) i z 5 stycznia 1999 r. (sygn. K. 27/98, OTK ZU nr 1/1999, poz. 1), ustawodawca ma kompetencję do stanowienia prawa odpowiadającego założonym celom politycznym i gospodarczym, ma też (znaczną) swobodę wyboru pomiędzy różnymi konstrukcjami zobowiązań podatkowych, jeszcze swobodniej może stanowić o ulgach i zwolnieniach podatkowych, dlatego że o ich przedmiocie i zakresie nie decydują przesłanki prawne, lecz ekonomiczne i społeczne.
Mając powyższe na uwadze, Trybunał Konstytucyjny podkreśla, że obowiązek prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących znajduje podstawę prawną w art. 29 ust. 1 ustawy o podatku VAT. Skoro zakup kasy rejestrującej pociąga za sobą koszty finansowe, które wnioskodawca utożsamia z ciężarami czy świadczeniami publicznymi, przewidzianymi w art. 84 Konstytucji, to, w ocenie Trybunału, nie ulega wątpliwości, iż zgodnie z tymże przepisem, są one konsekwencją ustawowo określonego obowiązku prowadzenia ewidencji przy użyciu urządzeń o takim przeznaczeniu. Trybunał Konstytucyjny nie podziela zatem argumentu wnioskodawcy, iż niekonstytucyjność zaskarżonego § 3 ust. 2 pkt 3a rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących polega na „samoistnym” (pierwotnym) ukształtowaniu nowego ciężaru publicznego w podustawowym akcie normatywnym.
Co szczególnie istotne w rozpatrywanej sprawie, art. 29 ust. 2b ustawy o podatku VAT przewiduje, że podatnicy, którzy rozpoczną ewidencjonowanie obrotu i kwot podatku należnego w obowiązujących terminach, mogą odliczyć od tego podatku kwotę wydatkowaną na zakup każdej z kas rejestrujących zgłoszonych na dzień rozpoczęcia (powstania obowiązku) ewidencjonowania w wysokości 50% jej ceny zakupu (bez podatku od towarów i usług), nie więcej jednak niż 2.500 zł. W takim przypadku urząd skarbowy dokonuje zwrotu powyższej kwoty na rachunek bankowy podatnika w terminie 25 dni od daty złożenia wniosku przez podatnika (art. 29 ust. 2c tejże ustawy). Ponadto, art. 29 ust. 3 pkt 1a ustawy o podatku VAT formułuje fakultatywne upoważnienie do wydania rozporządzenia dla ministra właściwego do spraw finansów publicznych, który może określić inny, niż wymieniony w ust. 2b, limit odliczeń dla kas o zastosowaniu specjalnym, które programowo, funkcjonalnie i konstrukcyjnie są zintegrowane z innymi urządzeniami. Minister Finansów skorzystał z przyznanej ustawowo kompetencji prawotwórczej i w rozporządzeniu z dnia 17 marca 2003 r. w sprawie limitów odliczeń kwot wydatkowanych na zakup kas o zastosowaniu specjalnym (Dz. U. Nr 50, poz. 425; dalej: rozporządzenie w sprawie limitów odliczeń kwot wydatkowanych na zakup kas o zastosowaniu specjalnym) ustalił dla podatników świadczących usługi w zakresie przewozu osób i ładunków taksówkami, którzy rozpoczną ewidencjonowanie w obowiązującym terminie, limit odliczeń od podatku należnego w wysokości:
– 61% ceny zakupu kasy (bez podatku od towarów i usług) – w przypadku kas rejestrujących o zastosowaniu specjalnym, w rozumieniu rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących, zintegrowanych w jednej obudowie lub połączonych złączem stałym z taksometrem (§ 1 ust. 1 pkt 1), albo
– 79% ceny zakupu kasy (bez podatku od towarów i usług) – w przypadku kas rejestrujących o zastosowaniu specjalnym, w rozumieniu rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących, o konstrukcji rozłącznej połączonych z taksometrem przez system złącza zabezpieczającego przed ingerencją użytkownika lub osób trzecich, w sposób określony w § 3 ust. 2 pkt 3a wymienionego rozporządzenia (§ 1 ust. 1 pkt 2).
Tak określone limity nie mogą przekroczyć kwoty 2.500 zł (§ 1 ust. 2).
W świetle przytoczonych wyżej przepisów ustawy o VAT, zwłaszcza art. 29 ust. 3 pkt 1a i wydanego na jego podstawie rozporządzenia, Trybunał Konstytucyjny stwierdza oczywistą bezzasadność wniosku Niezależnego Związku Zawodowego Kierowców w odniesieniu do zarzutu, iż kwestionowany § 3 ust. 2 pkt 3a rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących narusza art. 84 Konstytucji. Okoliczność ta stanowi, zgodnie z art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.; dalej: ustawa o Trybunale Konstytucyjnym), przesłankę odmowy nadania dalszego biegu wnioskowi w tym zakresie.
Trybunał zauważa nadto, że wiedza ustawodawcy o kosztach, jakie poniosą podatnicy w związku z zakupem kas spełniających wymagania określone w § 3 ust. 2 pkt 3a skarżonego rozporządzenia, uzasadniła przyjęcie rozwiązań szczególnych, które zagwarantowały adresatom tego przepisu skorzystanie z odliczenia w wysokości 79% ceny zakupu kasy. Uprzywilejowanie wynikające z § 1 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia w sprawie limitów odliczeń kwot wydatkowanych na zakup kas o zastosowaniu specjalnym jest oczywiste, jeśli porównać je z 50% odliczeniem przysługującym pozostałym podatnikom – nabywcom kas rejestrujących (art. 29 ust. 2b ustawy o podatku VAT).

b. Kolejny zarzut postawiony przez wnioskodawcę wobec § 3 ust. 2 pkt 3a rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących sprowadza się do twierdzenia, iż treść tego przepisu nie realizuje wytycznych zawartych w upoważnieniu ustawowym (art. 29 ust. 4 pkt 1, 2 i 3 ustawy o VAT), przez co prowadzi do naruszenia art. 92 Konstytucji. W ocenie wnioskodawcy, przyjęte rozwiązania wykraczają, w szczególności poza wytyczną sformułowaną jako „uwzględnienie optymalnych, również dla danego typu obrotu, rozwiązań technicznych dotyczących konstrukcji kas” (art. 29 ust. 4 pkt 3 tejże ustawy).
Trybunał Konstytucyjny zwraca w tym miejscu uwagę, że następstwem zasady podziału władz jest ograniczenie kompetencji Trybunału w zakresie orzekania o celowości zarówno poszczególnych rozwiązań ustawowych, jak i regulacji przyjętych w rozporządzeniach, wydawanych na podstawie i w celu wykonania ustawy. Badanie celowości kwestionowanego unormowania uzasadniałoby ingerencję Trybunału tylko wówczas, gdyby wnioskodawca przedstawił argumenty przekonujące o oczywistym naruszeniu, przez § 3 ust. 2 pkt 3a rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących, innych konkretnie wskazanych norm, zasad czy wartości konstytucyjnych.
Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że rozpatrywany wniosek nie formułuje zarzutów o takim charakterze, co przesądza o braku kognicji Trybunału do oceny w oparciu o kryterium celowości, rozwiązań merytorycznych przyjętych w zaskarżonym przepisie, będących konsekwencją realizacji wytycznych wskazanych w art. 29 ust. 4 pkt 1, 2 i 3 ustawy o podatku VAT. Wydanie orzeczenia w tym zakresie jest zatem niedopuszczalne w rozumieniu art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.

4. Drugi z przepisów objętych wnioskiem, tzn. § 5 ust. 2 pkt 1b rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących w brzmieniu „podatnicy w zakresie świadczonych przez nich usług przewozu osób i ładunków taksówkami są obowiązani, jeżeli wykonują te usługi również w zakresie, w jakim odrębne przepisy nie określają obowiązku rozliczania się według wskazań taksometru – do stosowania kasy wyposażonej również w funkcję związaną ze stosowaniem cen umownych indywidualnie negocjowanych i do wydawania paragonu, który oprócz danych wymienionych w § 4 ust. 5, związanych z wyceną kursu według wskazań taksometru, powinien zawierać także imię i nazwisko lub nazwę skróconą nabywcy usługi oraz jego adres”, narusza, zdaniem wnioskodawcy, art. 2, art. 32 i art. 51 Konstytucji.

a. Niezależny Związek Zawodowy Kierowców dowodzi, że § 5 ust. 2 pkt 1b rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących narusza wyrażoną w art. 2 Konstytucji zasadę demokratycznego państwa prawnego przez to, że w przypadku usługi rabatowej, podanie przez jej nabywcę fałszywych danych osobowych może prowadzić do odpowiedzialności karnej skarbowej taksówkarza.
Trybunał Konstytucyjny uznaje, że zgodnie z art. 36 ust. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, tak sformułowany zarzut jest oczywiście bezzasadny w odniesieniu do przywołanej przez wnioskodawcę, jako wzorzec kontroli, konstytucyjnej zasady demokratycznego państwa prawnego i stanowi podstawę do odmowy nadania dalszego biegu wnioskowi w tym zakresie. Skarżony przepis rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących nie zawiera bowiem żadnych materialnych rozstrzygnięć, które kształtowałyby odpowiedzialność karną skarbową jego adresatów. Z tego też względu, sugerowany przez wnioskodawcę brak konstytucyjności kwestionowanego przepisu, nie znajduje uzasadnienia w treści § 5 ust. 2 pkt 1b.

b. Niezależny Związek Zawodowy Kierowców dowodząc, że § 5 ust. 2 pkt 1b rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących narusza zasadę równości wyrażoną w art. 32 Konstytucji, powołuje w uzasadnieniu ten sam argument, tzn. możliwość poniesienia odpowiedzialności karnej skarbowej przez taksówkarza, w związku z podaniem przez nabywcę usługi rabatowej fałszywych danych osobowych. Wnioskodawca ocenia, iż w konsekwencji skarżony przepis wprowadza dyskryminację w życiu gospodarczym tych podatników, którzy świadczą usługi przewozu osób i ładunków taksówkami.
Trybunał Konstytucyjny wielokrotnie wypowiadał się w sprawie rozumienia konstytucyjnej zasady równości wszystkich wobec prawa (aktualność tego orzecznictwa na tle nowej ustawy zasadniczej potwierdzono wyrokiem z 16 grudnia 1997 r., sygn. K. 8/97, OTK ZU nr 5-6/1997, poz. 70). Sygnalizowana przez wnioskodawcę możliwość narażenia na odpowiedzialność karną skarbową osobę świadczącą przedmiotowe usługi nie uzasadnia, zdaniem Trybunału, twierdzenia, iż kwestionowany przepis narusza nakaz równego traktowania wszystkich przez organy władzy publicznej w procesie stosowania prawa (równość wobec prawa), jak też nie podważa nakazu uwzględniania zasady równości przy kształtowaniu treści obowiązującego prawa (równość w prawie).
Trybunał Konstytucyjny podkreśla, że zgodnie z § 5 ust. 3 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących „fakt wręczenia paragonu nabywcy usługi powinien być przez niego potwierdzony czytelnym podpisem na kopii paragonu”. Z przywołanego przepisu wynika jednoznacznie, że to nabywca usługi poświadcza swoim podpisem prawdziwość danych, o których mowa w § 5 ust. 2 pkt 1b skarżonego rozporządzenia. Jeżeli zatem w wyniku kontroli skarbowej zostałyby ujawnione wątpliwości odnoszące się do prawdziwości danych osobowych wpisanych na kopii paragonu, ich merytoryczne wyjaśnienie wymaga, w pierwszej kolejności, podjęcia przez urząd działań sprawdzających wobec nabywcy usługi, a nie podmiotu (taksówkarza), który świadczy usługi takiego rodzaju.
Mając na uwadze powyższe, Trybunał Konstytucyjny na podstawie art. 36 ust. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym odmawia nadania dalszego biegu wnioskowi ze względu na jego oczywistą bezzasadność w zakresie, w jakim Niezależny Związek Zawodowy Kierowców zarzuca niezgodność § 5 ust. 2 pkt 1b rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących z art. 32 Konstytucji.

c. Niezależny Związek Zawodowy Kierowców podnosi także, że § 5 ust. 2 pkt 1b rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących, nakładając na nabywcę usługi przewozu taksówką obowiązek ujawnienia swoich danych osobowych, narusza art. 51 Konstytucji, w myśl którego „nikt nie może być obowiązany inaczej niż na podstawie ustawy do ujawniania informacji dotyczących jego osoby”.
Trybunał Konstytucyjny uznaje, że tak określony przedmiot oraz wzorzec kontroli nie dotyczą spraw objętych zakresem działania Niezależnego Związku Zawodowego Kierowców. Wnioskodawca wnosząc o zbadanie zgodności § 5 ust. 2 pkt 1b skarżonego rozporządzenia z art. 51 Konstytucji, występuje wyłącznie w obronie konstytucyjnych praw nabywców świadczonych przez siebie usług, a nie interesu prawnego swoich członków, do reprezentowania którego Niezależny Związek Zawodowy Kierowców został powołany. Trybunał podkreśla, że inicjatywa, mająca w konsekwencji kontroli norm, osiągnąć cel o charakterze ogólnospołecznym, przysługuje, zgodnie z art. 191 ust. 1 pkt 1 Konstytucji, podmiotom legitymowanym generalnie (ogólnie).

Trybunał Konstytucyjny stwierdza zatem, iż na podstawie art. 191 ust. 1 pkt 4 w związku z ust. 2 ustawy zasadniczej, brak powiązania sprawy wniesionej do Trybunału przez Niezależny Związek Zawodowy Kierowców z ustawowo określonym zakresem działania wnioskodawcy, uzasadnia, na gruncie art. 36 ust. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, odmowę nadania dalszego biegu wnioskowi, w odniesieniu do badania zgodności § 5 ust. 2 pkt 1b rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących z art. 51 Konstytucji.

W tym stanie rzeczy należało orzec, jak w sentencji.


6