Pełny tekst orzeczenia

217/5/B/2007


POSTANOWIENIE

z dnia 27 czerwca 2007 r.
Sygn. akt Ts 200/06

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Bohdan Zdziennicki,

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Juliusza Tarnowskiego, Marka Tarnowskiego i Aleksandra Tarnowskiego o zbadanie zgodności:
art. 36 ust. 3 pkt 3 i pkt 4 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych (Dz. U. Nr 32, poz. 191, ze zm.) z art. 2, art. 16 ust. 2, art. 21, art. 32 ust. 1, art. 64 ust. 2, art. 77 ust. 1 i art. 167 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE

Skarżący 31 lipca 2006 r. wnieśli do Trybunału Konstytucyjnego skargę konstytucyjną, w której domagają się zbadania zgodności z Konstytucją art. 36 ust. 3 pkt 3 i pkt 4 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych (Dz. U. Nr 32, poz. 191, ze zm.; dalej: p.w.u.o s.t.). Przepisy te przewidują, że w związku z reformą administracyjną Państwa przeprowadzoną w 1990 r., Skarb Państwa przejął zobowiązania i wierzytelności rad narodowych i terenowych organów administracji państwowej stopnia podstawowego i stopnia wojewódzkiego wynikające z prawomocnych orzeczeń sądowych i decyzji administracyjnych wydanych przed 27 maja 1990 r. oraz zobowiązania i wierzytelności powstałe w związku z wykonywaniem tych orzeczeń sądowych i decyzji administracyjnych (art. 36 ust. 3 pkt 3 p.w.u.o s.t.), jak też zobowiązania wynikłe z zawinionego działania lub zaniechania rad narodowych i terenowych organów administracji państwowej stopnia podstawowego i wojewódzkiego, mające miejsce przed 27 maja 1990 r., stwierdzone prawomocnymi orzeczeniami sądowymi (art. 36 ust. 3 pkt 4 p.w.u.o s.t.). Pozostałe zobowiązania i wierzytelności rad narodowych i terenowych organów administracji państwowej stopnia podstawowego stały się z dniem wejścia w życie ustawy o samorządzie terytorialnym (ustawa z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym; Dz. U. Nr 16, poz. 95, ze zm.) zobowiązaniami i wierzytelnościami właściwych gmin, z dalszymi wyjątkami wynikającymi z art. 36 ust. 3 pkt. 2 p.w.u.o s.t. (niekwestionowane w skardze konstytucyjnej art. 36 ust. 1 i ust. 2 p.w.u.o s.t.).
Zaskarżonym przepisom skarżący zarzucają, że naruszają zasadę prawidłowej legislacji, wynikającą z art. 2 Konstytucji, przez niejasne sformułowanie przepisu, prowadzące do istotnych rozbieżności w orzecznictwie, przy czym odmienny sposób ich wykładni prezentują zarówno sądy powszechne, jak również różne składy Sądu Najwyższego. Zgodnie z jednym z prezentowanych poglądów, dominującym, zdaniem skarżących, w starszym orzecznictwie Sądu Najwyższego, Skarb Państwa ponosi odpowiedzialność za szkody spowodowane decyzjami administracyjnymi wydanymi przed 27 maja 1990 r., także wówczas, gdy nieważność tych decyzji została stwierdzona po tej dacie. Od wykładni tej Sąd Najwyższy odstąpił, wydając uchwałę z 16 listopada 2004 r. (sygn. akt III CZP 64/04), wskazując, że jeżeli stwierdzenie nieważności decyzji administracyjnej wydanej przed 27 maja 1990 r. nastąpiło po tej dacie, to odpowiedzialność odszkodowawcza spoczywa na właściwej gminie. Skarżący podnoszą, że na skutek zmiany w orzecznictwie Sądu Najwyższego sądy powszechne wydają sprzeczne ze sobą orzeczenia, przyjmując różne sposoby wykładni zaskarżonego przepisu. Błędne oznaczenie strony pozwanej w takich sprawach prowadzi zaś do oddalenia powództwa o odszkodowanie wynikające z nieważności decyzji administracyjnej. Uzyskanie odszkodowania za bezprawne działanie władzy publicznej stało się tym samym uzależnione od okoliczności, na którą poszkodowani nie mają żadnego wpływu, tj. ukończenia właściwego postępowania przed odstąpieniem przez Sąd Najwyższy od dotychczasowej jednolitej linii orzeczniczej. To, zdaniem skarżących, narusza zasadę równości obywateli wobec prawa (art. 32 ust. 1 Konstytucji) oraz zamyka drogę do ochrony sądowej słusznych praw, w tym prawa do wynagrodzenia szkody wyrządzonej bezprawnym działaniem władzy publicznej (art. 77 ust. 1 Konstytucji).
Skarżący podkreślają również, że w sytuacji, gdy – w zaufaniu do dotychczasowej linii orzecznictwa – poszkodowani dochodzili odszkodowania od Skarbu Państwa, a powództwa te ze względu na niewłaściwe wskazanie strony pozwanej zostały oddalone, nie jest zazwyczaj możliwe dochodzenie odszkodowania od gminy ze względu na upływ terminów przedawnienia. Przyjęcie przez Sąd Najwyższy wykładni, zgodnie z którą na gminach spoczywa odpowiedzialność odszkodowawcza za wydanie niezgodnej z prawem decyzji, której nieważność została stwierdzona po 27 maja 1990 r., prowadzi ponadto do sprzeczności art. 36 ust. 3 pkt 3 i pkt 4 p.w.u.o s.t. z art. 16 ust. 2 i art. 167 Konstytucji, w ten sposób, że nakłada na gminę odpowiedzialność majątkową za szkodę wyrządzoną przez organy administracji państwowej, na powstanie której jednostka samorządu terytorialnego nie miała i nie mogła mieć żadnego wpływu. Tymczasem art. 16 ust. 2 Konstytucji gwarantuje samodzielność finansową gmin oraz powierza im wykonywanie zadań na własną odpowiedzialność, a zadań zleconych – na podstawie porozumienia z organami administracji rządowej. Przyjęta przez Sąd Najwyższy wykładnia nakłada więc na majątek gmin dodatkowe obciążenia bez przyznania im jednocześnie subwencji lub dotacji celowych, co pozostaje w sprzeczności z art. 167 Konstytucji.
Skarżący wskazują również, że przerzucenie odpowiedzialności za niezgodne z prawem decyzje administracyjne wydane przed 27 maja 1990 r. ze Skarbu Państwa na gminę narusza zasadę słusznego odszkodowania za wywłaszczone mienie i stoją na stanowisku, że obywatele dochodzący ochrony swoich praw na drodze sądowej nabyli ekspektatywę prawa do rozpatrzenia ich sprawy w sposób sprawiedliwy przez sąd powszechny, które to prawo zostało im – wskutek zmiany w orzecznictwie SN odebrane. W skardze konstytucyjnej zarzucono wreszcie, że niejednoznaczność kwestionowanego przepisu i zmiana w zakresie jego wykładni naruszają prawo własności i prawo dziedziczenia wynikające z art. 21 i art. 64 ust. 2 Konstytucji, ograniczając się w tym zakresie do uwag natury ogólnej dotyczących konstytucyjnych standardów ochrony własności.
Skarżący są spadkobiercami Władysława i Marii Tarnowskich, byłych właścicieli nieruchomości położonej w Warszawie przy ul. Asfaltowej 5, objętej aktualnie księgami wieczystymi prowadzonymi dla działki ewidencyjnej nr 125 – KW 45452 oraz dla działki ewidencyjnej nr 124 – KW RN 14360. Nieruchomość ta została objęta działaniem dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz. 279, ze zm.) i przeszła na własność Gminy Warszawa, a następnie w 1950 r. – na własność Skarbu Państwa. W latach 1975-1978 i 1990 Skarb Państwa sprzedał 7 lokali znajdujących się na tej nieruchomości wraz z udziałem w częściach wspólnych oraz w prawie użytkowania wieczystego gruntu. Z dniem 27 maja 1990 r. nieruchomość stała się własnością Dzielnicy – Gminy Warszawa Mokotów, a obecnie stanowi własność Miasta Stołecznego Warszawy.
Władysław i Maria Tarnowscy złożyli 22 marca 1948 r. wniosek o przyznanie im jako dotychczasowym właścicielom prawa własności czasowej nieruchomości za opłatą symboliczną. Decyzjami Naczelnika Dzielnicy Warszawa-Wola z 8 września 1975 r. (znak T.III.6210/206/75/RT) i z 28 października 1975 r. (znak T.III.6210/249/75/RT) odmówiono im przyznania tego prawa. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Warszawie decyzją z 11 marca 1996 r. (znak KO/C/1685/Go/95 i KO/C/1705/Go/95) stwierdziło nieważność tych decyzji. Skarżący złożyli w związku z tym 14 maja 1996 r. wniosek o przyznanie im odszkodowania w oparciu o obowiązujący wówczas art. 160 kodeksu postępowania administracyjnego (ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r.; Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071, ze zm.). Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Warszawie decyzją z 23 lipca 1996 r. odmówiło przyznania odszkodowania ze względu na nierozpatrzenie wniosku o przyznanie własności czasowej nieruchomości. W dniu 10 grudnia 1996 r. wydana została z urzędu decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie (znak KO C/787/Go/96) o stwierdzeniu nieważności decyzji tegoż Kolegium z 11 marca 1996 r. Na podstawie decyzji nr 92/98 Prezydenta m.st. Warszawy z 28 kwietnia 1998 r. skarżącym przyznano prawo wieczystego użytkowania udziału wynoszącego 0,409 części działki ewidencyjnej nr 125, a na podstawie decyzji nr 233/98 Prezydenta m.st. Warszawy z 8 października 1998 r. – prawo wieczystego użytkowania udziału wynoszącego 0,409 części działki ewidencyjnej nr 124. Wojewoda Mazowiecki decyzją z 30 lipca 1999 r. (znak G.2.1.7224.a.uw/158/98/99/JF) stwierdził, że decyzje Naczelnika Dzielnicy Warszawa-Centrum z 8 września 1975 r. i z 28 października 1975 r. w części dotyczącej sprzedanych lokali mieszkalnych położonych w Warszawie przy ul. Asfaltowej 5 zostały wydane z naruszeniem prawa. Decyzją nr 328/2002 z 29 listopada 2002 r. (znak SPW.VI.7720/158/98/02/JF) Wojewoda Mazowiecki odmówił jednak skarżącym przyznania odszkodowania za powyższe decyzje, kwestionując związek przyczynowy pomiędzy nimi a szkodą poniesioną przez skarżących.
Skarżący wnieśli następnie pozew do Sądu Wojewódzkiego w Warszawie o zasądzenie odszkodowania od Skarbu Państwa na podstawie art. 160 k.p.a. Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z 7 grudnia 2004 r. (sygn. akt I C 100/03) zasądził na rzecz skarżących odszkodowanie w wysokości 325 323,66 zł. wraz z ustawowymi odsetkami od Skarbu Państwa – Prezydenta m.st. Warszawy i oddalił powództwo w zakresie żądania odszkodowania przewyższającego tę kwotę oraz odsetek za okres sprzed wyrokowania. Sąd Apelacyjny w Warszawie wyrokiem z 8 marca 2006 r. (sygn. akt I ACa 337/05) na skutek apelacji Prezydenta m.st. Warszawy zmienił zaskarżony wyrok i oddalił powództwo skarżących w całości, podzielając pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w uchwale z 16 listopada 2004 r., (sygn. akt III CZP 64/04), zgodnie z którym gmina, a nie Skarb Państwa jest na podstawie art. 36 ust. 3 pkt 3 p.w.u.o s.t. legitymowana biernie w postępowaniu o odszkodowanie związane z decyzją administracyjną wydaną przed 27 maja 1990 r., której nieważność została stwierdzona po tej dacie.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Skarga konstytucyjna stanowi kwalifikowany środek ochrony konstytucyjnych praw i wolności, którego wniesienie uwarunkowane zostało uprzednim spełnieniem szeregu przesłanek wynikających bezpośrednio z art. 79 ust. 1 Konstytucji, a doprecyzowanych w przepisach ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK). Zgodnie ze wskazanymi powyżej regulacjami w trybie skargi konstytucyjnej każdy może dochodzić ochrony swoich konstytucyjnych praw i wolności, do których naruszenia doszło na skutek wydania przez sąd lub organ administracji publicznej ostatecznego rozstrzygnięcia opartego na zaskarżonym przepisie, po wyczerpaniu przez skarżącego przysługującej mu drogi prawnej. Tylko zatem przepisy, które zdeterminowały treść wydanego w sprawie rozstrzygnięcia mogą stanowić przedmiot kontroli Trybunału Konstytucyjnego w trybie skargi konstytucyjnej, i tylko wówczas, gdy doprowadziło to do naruszenia konstytucyjnych praw lub wolności skarżącego. Art. 47 ustawy o TK nakłada ponadto na wnoszącego skargę konstytucyjną obowiązek wykazania, w jaki sposób prawa te zostały naruszone.
Skarżący jako przedmiot kontroli wskazują art. 36 ust. 3 pkt 3 oraz pkt 4 p.w.u.o s.t. Z dołączonych do skargi dokumentów wynika jednak, że zasady odpowiedzialności za wydanie niezgodnej z prawem decyzji administracyjnej w sprawie skarżących określone zostały wyłącznie w oparciu o art. 36 ust. 3 pkt 3 p.w.u.o s.t. oraz art. 36 ust. 1 i ust. 2 p.w.u.o s.t. Konstytucyjności tych ostatnich przepisów skarżący nie kwestionują. Art. 36 ust. 3 pkt 4 p.w.u.o s.t. jest wprawdzie cytowany w uzasadnieniu wyroku Sądu Apelacyjnego z 8 marca 2006 r. (sygn. akt I A Ca 337/05), jednakże jedynie dla celów ustalenia znaczenia i zakresu normy zawartej w art. 36 ust. 3 pkt 3 p.w.u.o s.t. Nie ma on natomiast żadnego wpływu na treść samego rozstrzygnięcia sądu. Art. 36 ust. 3 pkt 4 p.w.u.o s.t. odnosi się ponadto do innych stanów faktycznych niż okoliczności przedmiotowej sprawy – skutków zawinionego działania lub zaniechania rad narodowych i terenowych organów administracji państwowej stopnia podstawowego i wojewódzkiego – podczas gdy postępowanie wszczęte przez skarżących dotyczyło odpowiedzialności wyłącznie za niezgodne z prawem decyzje administracyjne wydane przed 27 maja 1990 r., a w stosunku do których, do stwierdzenia niezgodności z prawem, doszło po tej dacie. Ta zaś problematyka jest uregulowana w art. 36 ust. 3 pkt 3 p.w.u.o s.t. oraz w art. 36 ust. 1 i ust. 2 p.w.u.o s.t. Trybunał stwierdza w konsekwencji, że art. 36 ust. 3 pkt 4 p.w.u.o s.t. nie stanowił podstawy ostatecznego orzeczenia w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji.
Odnosząc się do zarzutów stawianych wobec art. 36 ust. 3 pkt 3 p.w.u.o s.t., Trybunał w pierwszej kolejności zwraca uwagę, że spośród wskazanych przez skarżących wzorców kontroli jedynie art. 64 ust. 2 oraz art. 77 ust. 1 Konstytucji zawierają określenie praw podmiotowych. Jedynie zatem w tym zakresie skarga spełnia przesłankę zawartą w art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o TK polegającą na wskazaniu konstytucyjnych praw i wolności skarżących, które – ich zdaniem – zostały naruszone. Nie oznacza to jeszcze, że spełnione zostały wszystkie wymogi zawarte w cytowanym przepisie. Obowiązkiem skarżących było bowiem również wskazanie, w jaki sposób prawa te zostały naruszone. Koronny argument uzasadnienia niezgodności zakwestionowanego przepisu z art. 77 ust. 1 Konstytucji stanowi stwierdzenie, że jest on niejasny i nieprecyzyjny w zakresie, w jakim określa podmiot ponoszący odpowiedzialność za niezgodne z prawem decyzje administracyjne wydane przed 27 maja 1990 r. i prowadzi do rozbieżności w orzecznictwie, w szczególności – odmiennych orzeczeń różnych składów Sądu Najwyższego. Decydujące znaczenie, zdaniem skarżących, ma tu uchwała z 16 listopada 2004 r. (sygn. akt III CZP 64/04), w której Sąd Najwyższy przyjął, że Skarb Państwa ponosi odpowiedzialność tylko wówczas, gdy do stwierdzenia nieważności decyzji lub stwierdzenia jej wydania z naruszeniem prawa doszło przed wskazaną datą. Jeżeli jednak decyzja o stwierdzeniu nieważności lub wydaniu z naruszeniem prawa decyzji wydanej przed 27 maja 1990 r. zapadła po tej dacie, odpowiedzialność spoczywa na gminie, która zgodnie z art. 36 ust. 1 lub ust. 2 przejęła zobowiązania i wierzytelności organu, który wydał daną decyzję. Skarżący podnoszą, że w ten sposób Sąd Najwyższy odstąpił od swojej uprzedniej linii orzeczniczej.
Dla poparcia tej tezy skarżący wskazują na szereg orzeczeń tegoż Sądu, odmawiających legitymacji gminie. Stwierdzenie to nie odpowiada prawdzie. Stan faktyczny, w którym do stwierdzenia nieważności lub stwierdzenia wydania z naruszeniem prawa decyzji wydanej przed 27 maja 1990 r. doszło po tej dacie legł u podstaw cytowanych wyroków SN z 10 stycznia 2001 r. (sygn. akt I CKN 117/00) i z 27 listopada 2002 r. (sygn. akt I CKN 1215/00). Należy jednak zauważyć, że pozwanym w tych sprawach, podobnie jak w przypadku wyroku SN (nie cytowanego przez skarżących) z 2 marca 2006 r. (sygn. akt I CSK 90/05) był Skarb Państwa reprezentowany przez Urząd Rozwoju Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast (którego następcami procesowymi byli kolejno Minister Infrastruktury i Minister Transportu i Budownictwa). Żaden z wyroków nie odnosi się wprost do zaskarżonego przepisu (konkretnie – jego pkt 3), a okoliczności i sposób reprezentacji Skarbu Państwa wskazują na to, że na legitymację bierną tego właśnie podmiotu mogły mieć wpływ inne uregulowania niż zaskarżony przepis. Wyrok SN z 8 stycznia 2002 r. (sygn. akt I CKN 581/99) dotyczy odpowiedzialności za niezgodne z prawem decyzje administracyjne, które spowodowały szkodę u osoby, która nie była stroną postępowania administracyjnego, odnosi się zatem do sytuacji kategorialnie różnej od tej, w jakiej znajdują się skarżący. Stwierdzenie to w pełni stosuje się również do uchwały SN z 16 stycznia 1992 r. (sygn. akt III CZP 145/91), która wyjaśnia problematykę odpowiedzialności za decyzje administracyjne wydane w zakresie kompetencji, które na mocy ustawy z dnia 17 maja 1990 r. o podziale zadań i kompetencji określonych w ustawach szczególnych pomiędzy organy gminy a organy administracji rządowej oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 34, poz. 198, ze zm.) z dniem 27 maja 1990 r. przeszły do właściwości rejonowych organów rządowej administracji ogólnej. Chybione jest wskazanie na wyrok z 28 stycznia 1997 r. (sygn. akt I CKN 5/96) odnoszący się do art. 36 ust. 3 pkt 4 p.w.u.o s.t., gdyż, jak Trybunał uznał powyżej, przepis ten nie stanowił podstawy ostatecznego orzeczenia w sprawie skarżących.
Za błędne i niezrozumiałe należy wreszcie uznać oparcie argumentacji dla uzasadnienia legitymacji biernej Skarbu Państwa na wyroku z 7 stycznia 1998 r. (sygn. akt II CKN 550/97), którego teza brzmi: „Zgodnie z art. 36 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych (Dz. U. Nr 32, poz. 191, ze zm.), biernie legitymowana w toczącym się po 27 maja 1990 r. procesie o naprawienie szkody wynikłej wskutek wydania przed 27 maja 1990 r. przez terenowy organ administracji państwowej stopnia podstawowego decyzji z naruszeniem art. 156 § 1 k.p.a. jest właściwa gmina”. Nie jest natomiast możliwe zweryfikowanie przez Trybunał cytowanych przez skarżących orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie i Sądu Okręgowego w Warszawie. Co więcej, okoliczności faktyczne sprawy skarżących wskazują, że działali oni w świadomości tego, że podmiotem odpowiedzialnym może być właściwa gmina i wnieśli pozew również przeciwko niej, lecz w toku postępowania przed sądem pierwszej instancji powództwo w tym zakresie cofnęli.
Wyrok sądu pierwszej instancji zapadł wreszcie już po wydaniu przez SN uchwały uznawanej przez skarżących za radykalną zmianę w orzecznictwie, lecz sąd ten – wyraźnie wskazując na nią w uzasadnieniu – nie przychylił się do wyrażonego przez SN poglądu. W tym świetle legitymacja bierna Skarbu Państwa wbrew twierdzeniu skarżących jawi się jako mocno wątpliwa i nie uzasadnia tezy, że uchwała Sądu Najwyższego z 16 listopada 2004 r. (sygn. akt III CZP 64/04) zrywa z dotychczasową linią orzeczniczą. W konkluzji Trybunał stwierdza, że uzasadnienie skargi konstytucyjnej nie daje podstaw do uznania zaskarżonego przepisu za niejasny i nieprecyzyjny. Jeżeli zaś na tym polegać miało naruszenie art. 77 ust. 1 Konstytucji, to należy konsekwentnie przyjąć, że nie zostało ono wykazane. Z tego względu jako oczywiście bezzasadne jawią się zarzuty naruszenia zasady równości (art. 32 ust. 1 Konstytucji) w związku z prawem do odszkodowania – skoro brak jest naruszenia prawa do odszkodowania, to rozważania odnoszące się do zasady równości stają się bezprzedmiotowe.
Podstawy do nadania niniejszej skardze dalszego biegu nie stanowi również zarzut naruszenia prawa własności, dziedziczenia i innych praw majątkowych wynikających z art. 64 ust. 2 Konstytucji. Uzasadnienie skargi ogranicza się w tym zakresie do wskazania, że poprzednicy prawni skarżących niezgodnie z prawem pozbawieni zostali własności nieruchomości warszawskiej oraz rozbudowanych uwag na temat konstytucyjnych standardów ochrony własności, dziedziczenia i innych praw majątkowych. Brak odnośników do sytuacji skarżących nie pozwala na uznanie, że w tym zakresie wykazane zostało naruszenie ich konstytucyjnych praw podmiotowych.
Na koniec należy zauważyć, że skarga konstytucyjna jest wewnętrznie sprzeczna, przez co utrudnia, jeśli nie uniemożliwia, ustalenie, jakie zarzuty formułowane są pod adresem zaskarżonego przepisu. Z jednej strony skarżący podnoszą bowiem, że „w zakresie właściwości Trybunału Konstytucyjnego mieszczą się również zarzuty skierowane przeciwko wykładni zaskarżonych przepisów, o ile wykładnia taka jest jednolita i utrwalona w rozstrzygnięciu organów stosujących prawo” i przypisują taki walor wykładni nadanej art. 36 ust. 3 pkt 3 p.w.u.o s.t. w uchwale SN z 16 listopada 2004 r., w szczególności uzasadniając jego niezgodność z art. 16 ust. 2 i art. 167 Konstytucji. Tam zaś, gdzie argumentacja zmierza do wykazania niezgodności zaskarżonego przepisu z art. 2, art. 32 ust. 1, art. 64 ust. 2 i art. 77 ust. 1 Konstytucji uznają, że jest on tak niejasny i nieprecyzyjny, że prowadzi to do naruszenia zasad konstytucyjnych (zasada poprawnej legislacji, równości wobec prawa) i ich konstytucyjnego prawa do odszkodowania za niezgodne z prawem działania władzy publicznej.

Biorąc powyższe pod uwagę, na podstawie art. 49 w zw. z art. 36 ust. 3 ustawy o TK należało orzec jak na wstępie.