Ts 29/09
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
115/2/B/2010
POSTANOWIENIE
z dnia 28 stycznia 2010 r.
Sygn. akt Ts 29/09
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Maria Gintowt-Jankowicz,
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Jerzego M. w sprawie zgodności:
art. 35a ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1995 r. – Prawo łowieckie (Dz. U. z 2005 r. Nr 127, poz. 1066, ze zm.) w związku z art. 28 ustawy z dnia 7 kwietnia 1989 r. – Prawo o stowarzyszeniach (Dz. U. z 2001 r., Nr 79, poz. 855, ze zm.) z art. 45 ust. 1 w związku z art. 77 ust. 2, Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 29 stycznia 2009 r. zarzucono, że art. 35a ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1995 r. – Prawo łowieckie (Dz. U. z 2005 r. Nr 127, poz. 1066, ze zm.) w związku z art. 28 ustawy z dnia 7 kwietnia 1989 r. – Prawo o stowarzyszeniach (Dz. U. z 2001 r. Nr 79, poz. 855, ze zm.), w zakresie, w jakim nie przewidują sądowej kontroli nad ostatecznymi rozstrzygnięciami ministra właściwego do spraw środowiska, są niezgodne z art. 45 ust. 1 w związku z art. 77 ust. 2 Konstytucji.
Skarga konstytucyjna została wniesiona w związku z następującą sprawą.
Postanowieniem z dnia 6 sierpnia 2008 r. (sygn. akt IV SAB/Wa 72/08) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił skargę na bezczynność Ministra Środowiska w przedmiocie działań nadzorczych nad Polskim Związkiem Łowieckim z uwagi na jej niedopuszczalność. Postanowieniem z dnia 31 października 2008 r. (sygn. akt II OSK 1559/08) Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną z powodu braku kognicji sądów administracyjnych w sprawie skarżącego. Powyższe postanowienie zostało doręczone skarżącemu 12 listopada 2008 r.
W ocenie skarżącego brak zewnętrznych organów kontrolnych, w szczególności brak możliwości zainicjowania oceny rozstrzygnięć ministra właściwego do spraw środowiska w przedmiocie prawidłowości funkcjonowania organów dyscyplinarnych PZŁ przez niezawisły sąd, narusza konstytucyjne prawa skarżącego wskazane w art. 45 ust. 1 oraz art. 77 ust. 2 Konstytucji.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
W świetle art. 79 ust. 1 Konstytucji przedmiotem skargi konstytucyjnej może być tylko zarzut niekonstytucyjności przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie których ostatecznie rozstrzygnięto o prawach lub wolnościach konstytucyjnych przysługujących skarżącemu. Innymi słowy: przedmiotem rozpoznania Trybunału Konstytucyjnego w trybie skargi konstytucyjnej jest przepis aktu normatywnego, którego zastosowanie w konkretnej sprawie doprowadziło do naruszenia przysługujących skarżącemu konstytucyjnych praw lub wolności.
W skardze konstytucyjnej zaskarżono przepisy art. 35a ust. 1 ustawy – Prawo łowieckie w związku z art. 28 ustawy – Prawo o stowarzyszeniach w zakresie, w jakim nie uregulowały możliwości oraz sposobu zainicjowania sądowej kontroli ostatecznych rozstrzygnięć ministra właściwego do spraw środowiska. Tym samym skarga konstytucyjna zmierza do wykazania niekonstytucyjności tego przepisu nie poprzez wadliwość jego treści, lecz pozostawienie luki w unormowaniu kwestii odwoływania się od rozstrzygnięć tego organu.
Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego takie określenie przedmiotu skargi wykracza poza zakres uregulowania zawartego w art. 79 ust. 1 Konstytucji. Zakres kognicji Trybunału Konstytucyjnego nie przewiduje bowiem orzekania o zaniechaniach ustawodawcy, tym samym nie ma możliwości wnoszenia takich spraw pod rozstrzygnięcie Trybunału. Dotychczasowe orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego wskazuje, że brak określonej regulacji w systemie prawnym nie może stanowić przedmiotu skargi konstytucyjnej (zob. postanowienie TK z dnia 8 czerwca 2000 r., Ts 182/99, OTK ZU nr 5/2000, poz. 172; podobnie m.in. postanowienia TK z dnia: 14 września 1999 r., Ts 80/99, OTK ZU nr 1/2000, poz. 14; 22 września 1999 r., Ts 122/99, OTK ZU nr 1/2000, poz. 27; 26 października 1999 r., Ts 126/99, OTK ZU nr 1/2000, poz. 30; 14 marca 2000 r., Ts 148/99, OTK ZU nr 5/2000, poz. 165; 25 września 2000 r., Ts 100/00, OTK ZU nr 8/2000, poz. 310).
Co więcej, należy zauważyć, że zaskarżone przepisy w ogóle nie odnoszą się do kwestii dostępu do sądu oraz prawa do zaskarżania orzeczeń i decyzji.
Biorąc pod uwagę charakter skargi konstytucyjnej jako nadzwyczajnego środka ochrony konstytucyjnych wolności lub praw, którego rozpatrzenie uwarunkowane zostało spełnieniem szeregu przesłanek – przy czym niespełnienie jednej z nich skutkuje odmową nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu – na podstawie art. 36 ust. 3 w związku z art. 49 ustawy o TK należało orzec jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
z dnia 28 stycznia 2010 r.
Sygn. akt Ts 29/09
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Maria Gintowt-Jankowicz,
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Jerzego M. w sprawie zgodności:
art. 35a ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1995 r. – Prawo łowieckie (Dz. U. z 2005 r. Nr 127, poz. 1066, ze zm.) w związku z art. 28 ustawy z dnia 7 kwietnia 1989 r. – Prawo o stowarzyszeniach (Dz. U. z 2001 r., Nr 79, poz. 855, ze zm.) z art. 45 ust. 1 w związku z art. 77 ust. 2, Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 29 stycznia 2009 r. zarzucono, że art. 35a ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1995 r. – Prawo łowieckie (Dz. U. z 2005 r. Nr 127, poz. 1066, ze zm.) w związku z art. 28 ustawy z dnia 7 kwietnia 1989 r. – Prawo o stowarzyszeniach (Dz. U. z 2001 r. Nr 79, poz. 855, ze zm.), w zakresie, w jakim nie przewidują sądowej kontroli nad ostatecznymi rozstrzygnięciami ministra właściwego do spraw środowiska, są niezgodne z art. 45 ust. 1 w związku z art. 77 ust. 2 Konstytucji.
Skarga konstytucyjna została wniesiona w związku z następującą sprawą.
Postanowieniem z dnia 6 sierpnia 2008 r. (sygn. akt IV SAB/Wa 72/08) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił skargę na bezczynność Ministra Środowiska w przedmiocie działań nadzorczych nad Polskim Związkiem Łowieckim z uwagi na jej niedopuszczalność. Postanowieniem z dnia 31 października 2008 r. (sygn. akt II OSK 1559/08) Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną z powodu braku kognicji sądów administracyjnych w sprawie skarżącego. Powyższe postanowienie zostało doręczone skarżącemu 12 listopada 2008 r.
W ocenie skarżącego brak zewnętrznych organów kontrolnych, w szczególności brak możliwości zainicjowania oceny rozstrzygnięć ministra właściwego do spraw środowiska w przedmiocie prawidłowości funkcjonowania organów dyscyplinarnych PZŁ przez niezawisły sąd, narusza konstytucyjne prawa skarżącego wskazane w art. 45 ust. 1 oraz art. 77 ust. 2 Konstytucji.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
W świetle art. 79 ust. 1 Konstytucji przedmiotem skargi konstytucyjnej może być tylko zarzut niekonstytucyjności przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie których ostatecznie rozstrzygnięto o prawach lub wolnościach konstytucyjnych przysługujących skarżącemu. Innymi słowy: przedmiotem rozpoznania Trybunału Konstytucyjnego w trybie skargi konstytucyjnej jest przepis aktu normatywnego, którego zastosowanie w konkretnej sprawie doprowadziło do naruszenia przysługujących skarżącemu konstytucyjnych praw lub wolności.
W skardze konstytucyjnej zaskarżono przepisy art. 35a ust. 1 ustawy – Prawo łowieckie w związku z art. 28 ustawy – Prawo o stowarzyszeniach w zakresie, w jakim nie uregulowały możliwości oraz sposobu zainicjowania sądowej kontroli ostatecznych rozstrzygnięć ministra właściwego do spraw środowiska. Tym samym skarga konstytucyjna zmierza do wykazania niekonstytucyjności tego przepisu nie poprzez wadliwość jego treści, lecz pozostawienie luki w unormowaniu kwestii odwoływania się od rozstrzygnięć tego organu.
Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego takie określenie przedmiotu skargi wykracza poza zakres uregulowania zawartego w art. 79 ust. 1 Konstytucji. Zakres kognicji Trybunału Konstytucyjnego nie przewiduje bowiem orzekania o zaniechaniach ustawodawcy, tym samym nie ma możliwości wnoszenia takich spraw pod rozstrzygnięcie Trybunału. Dotychczasowe orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego wskazuje, że brak określonej regulacji w systemie prawnym nie może stanowić przedmiotu skargi konstytucyjnej (zob. postanowienie TK z dnia 8 czerwca 2000 r., Ts 182/99, OTK ZU nr 5/2000, poz. 172; podobnie m.in. postanowienia TK z dnia: 14 września 1999 r., Ts 80/99, OTK ZU nr 1/2000, poz. 14; 22 września 1999 r., Ts 122/99, OTK ZU nr 1/2000, poz. 27; 26 października 1999 r., Ts 126/99, OTK ZU nr 1/2000, poz. 30; 14 marca 2000 r., Ts 148/99, OTK ZU nr 5/2000, poz. 165; 25 września 2000 r., Ts 100/00, OTK ZU nr 8/2000, poz. 310).
Co więcej, należy zauważyć, że zaskarżone przepisy w ogóle nie odnoszą się do kwestii dostępu do sądu oraz prawa do zaskarżania orzeczeń i decyzji.
Biorąc pod uwagę charakter skargi konstytucyjnej jako nadzwyczajnego środka ochrony konstytucyjnych wolności lub praw, którego rozpatrzenie uwarunkowane zostało spełnieniem szeregu przesłanek – przy czym niespełnienie jednej z nich skutkuje odmową nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu – na podstawie art. 36 ust. 3 w związku z art. 49 ustawy o TK należało orzec jak w sentencji.