Pełny tekst orzeczenia

404/6/B/2010

POSTANOWIENIE
z dnia 12 sierpnia 2010 r.
Sygn. akt Tw 15/10

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Marek Kotlinowski,

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym wniosku Sejmiku Województwa Podkarpackiego o zbadanie zgodności:
1) art. 119 w zw. z art. 118 ust. 3 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, ze zm.) oraz rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 18 września 2007 r. w sprawie szczegółowego trybu i kryteriów podziału środków pomiędzy centralę i oddziały wojewódzkie Narodowego Funduszu Zdrowia z przeznaczeniem na finansowanie świadczeń opieki zdrowotnej dla ubezpieczonych (Dz. U. Nr 171, poz. 1210) z art. 92 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej;
2) art. 118 ust. 3 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, ze zm.) oraz § 3 ust. 2 i § 7 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 18 września 2007 r. w sprawie szczegółowego trybu i kryteriów podziału środków pomiędzy centralę i oddziały wojewódzkie Narodowego Funduszu Zdrowia z przeznaczeniem na finansowanie świadczeń opieki zdrowotnej dla ubezpieczonych wraz z załącznikiem nr 1 (Dz. U. Nr 171, poz. 1210) z art. 2, art. 30, art. 32, art. 38, art. 68 ust. 1 i 2 Konstytucji;
3) § 3 ust. 2 i § 7 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 18 września 2007 r. w sprawie szczegółowego trybu i kryteriów podziału środków pomiędzy centralę i oddziały wojewódzkie Narodowego Funduszu Zdrowia z przeznaczeniem na finansowanie świadczeń opieki zdrowotnej dla ubezpieczonych wraz z załącznikiem nr 1 (Dz. U. Nr 171, poz. 1210) z art. 65 i art. 118 ust. 3 pkt 2 lit. a ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, ze zm.);
4) art. 2 i art. 3 ust. 4 ustawy z dnia 25 września 2009 r. o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 178, poz. 1374) z art. 2, art. 30, art. 32, art. 68 ust. 1 i 2 Konstytucji;
5) art. 118 ust. 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, ze zm.) z art. 2, art. 30, art. 32, art. 38, art. 68 ust. 1 i 2 Konstytucji,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu wnioskowi.

UZASADNIENIE

W dniu 5 maja 2010 r. wpłynął do Trybunału Konstytucyjnego wniosek Sejmiku Województwa Podkarpackiego o zbadanie zgodności, po pierwsze, art. 119 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, ze zm.; dalej: ustawa o świadczeniach) w zw. z art. 118 ust. 3 tej ustawy, w brzmieniu nadanym przez art. 1 pkt 60 ustawy z dnia 24 sierpnia 2007 r. o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 166, poz. 1172; dalej: ustawa zmieniająca z 2007 r.), obowiązującym od 14 września 2007 r. do 3 listopada 2009 r., oraz rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 18 września 2007 r. w sprawie szczegółowego trybu i kryteriów podziału środków pomiędzy centralę i oddziały wojewódzkie Narodowego Funduszu Zdrowia z przeznaczeniem na finansowanie świadczeń opieki zdrowotnej dla ubezpieczonych (Dz. U. Nr 171, poz. 1210; dalej: rozporządzenie z 2007 r.) z art. 92 ust. 1 Konstytucji; po drugie, art. 118 ust. 3 ustawy o świadczeniach (w brzmieniu nadanym przez ustawę zmieniającą z 2007 r.) oraz § 3 ust. 2 i § 7 rozporządzenia z 2007 r. wraz z załącznikiem nr 1 z art. 2, art. 30, art. 32, art. 38, art. 68 ust. 1 i 2 Konstytucji; po trzecie, § 3 ust. 2 i § 7 rozporządzenia z 2007 r. wraz z załącznikiem nr 1 z art. 65 ustawy o świadczeniach i art. 118 ust. 3 pkt 2 lit. a ustawy o świadczeniach (w brzmieniu nadanym przez ustawę zmieniającą z 2007 r.); po czwarte, art. 2 i art. 3 ust. 4 ustawy z dnia 25 września 2009 r. o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 178, poz. 1374; dalej: ustawa zmieniająca z 2009 r.) z art. 2, art. 30, art. 32, art. 68 ust. 1 i 2 Konstytucji; po piąte, art. 118 ust. 4 ustawy o świadczeniach z art. 2, art. 30, art. 32, art. 38, art. 68 ust. 1 i 2 Konstytucji.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

1. Na podstawie art. 191 ust. 1 pkt 3 Konstytucji organy stanowiące jednostek samorządu terytorialnego mogą wystąpić do Trybunału Konstytucyjnego z wnioskiem o zbadanie zgodności aktów normatywnych (ich części) z aktami normatywnymi mającymi wyższą moc prawną. Zgodnie z art. 36 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK), wniosek przedstawiony przez organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego podlega wstępnemu rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym, podczas którego Trybunał Konstytucyjny bada, czy złożony wniosek odpowiada określonym przez prawo wymogom formalnym.
Na tym etapie postępowania Trybunał odmawia nadania dalszego biegu w przypadku, gdy wniosek jest oczywiście bezzasadny lub gdy braki formalne, wskazane w zarządzeniu sędziego, nie zostały usunięte w terminie (art. 36 ust. 3 ustawy o TK). Ponadto, wstępne rozpoznanie zapobiega nadaniu biegu wnioskowi w sytuacji, gdy postępowanie wszczęte przed Trybunałem Konstytucyjnym podlegałoby umorzeniu z powodu zbędności lub niedopuszczalności wydania orzeczenia (art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK), a także, jeżeli akt normatywny w zakwestionowanym zakresie utracił moc obowiązującą przed wydaniem orzeczenia (art. 39 ust. 1 pkt 3 ustawy o TK). Tym samym wstępne rozpoznanie wniosku umożliwia – już w początkowej fazie postępowania – eliminację spraw, które nie mogą być przedmiotem merytorycznego rozstrzygania.

2. W pierwszej kolejności Trybunał Konstytucyjny zbadał, czy wnioskodawca posiada legitymację do zainicjowania kontroli konstytucyjności zakwestionowanych przepisów.

2.1. Zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą Trybunału Konstytucyjnego, art. 191 ust. 2 w zw. z art. 191 ust. 1 pkt 3-5 Konstytucji należy wykładać ściśle, również w odniesieniu do pojęcia „spraw objętych zakresem działania danego podmiotu”. Akt normatywny (jego część) kwestionowany we wniosku musi być bezpośrednio związany z zakresem działania danego podmiotu, wyznaczonym przez przepisy Konstytucji lub ustaw. Podmioty określone w art. 191 ust. 1 pkt 3-5 Konstytucji nie są zatem uprawnione do występowania z wnioskami w sprawach ogólnopaństwowych lub ogólnospołecznych, które z natury rzeczy dotyczą interesu prawnego wszystkich obywateli lub grup o wiele szerszych niż te, które dany podmiot reprezentuje (zob. postanowienia TK z: 17 listopada 2004 r., Tw 41/04, OTK ZU nr 5/B/2004, poz. 274; 24 maja 2005 r., Tw 38/04, OTK ZU nr 3/B/2005, poz. 97 oraz 19 kwietnia i 28 listopada 2005 r., Tw 56/04, OTK ZU nr 6/B/2005, poz. 206 i 207).

2.2. Kwestionowany przez wnioskodawcę art. 118 ust. 3 ustawy o świadczeniach (w brzmieniu nadanym przez ustawę zmieniającą z 2007 r.) określał zasady podziału środków pomiędzy oddziały wojewódzkie Narodowego Funduszu Zdrowia. Sejmik Województwa Podkarpackiego nie był adresatem tego przepisu, bowiem, co oczywiste, w zakresie jego działania nie mieściło się wtedy i nie mieści się obecnie decydowanie, czy choćby współuczestniczenie w decydowaniu o podziale tychże środków.
Z kolei rozporządzenie z 2007 r. zostało wydane na podstawie art. 119 ustawy o świadczeniach, który stanowi, że minister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych, po zasięgnięciu opinii Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia, określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy tryb i kryteria podziału środków pomiędzy centralę i oddziały wojewódzkie Narodowego Funduszu Zdrowia z przeznaczeniem na finansowanie świadczeń opieki zdrowotnej dla ubezpieczonych, uwzględniając przepisy art. 118 ustawy o świadczeniach. Również na gruncie powyższej regulacji Sejmik Województwa Podkarpackiego nie ma zdolności wnioskowej do kwestionowania trybu i kryteriów podziału środków między centralę i oddziały wojewódzkie (w tym oddział podkarpacki) Narodowego Funduszu Zdrowia.
Kwestionowany art. 118 ust. 4 ustawy o świadczeniach określa zasady planowania kosztów finansowania świadczeń opieki zdrowotnej przez dany oddział wojewódzki Funduszu. Zaskarżone przepisy ustawy zmieniającej z 2009 r. rozstrzygają o wysokości kosztów finansowania świadczeń opieki zdrowotnej przez dany oddział wojewódzki Funduszu w planie finansowym Funduszu na 2010 r. (art. 2) i 2011 r. (art. 3 ust. 4). Także z punktu widzenia powyższych uregulowań Sejmikowi Województwa Podkarpackiego nie przysługuje legitymacja procesowa w postępowaniu przed Trybunałem o zbadanie konstytucyjności zasad odnoszących się do planowania kosztów finansowania świadczeń opieki zdrowotnej przez dany oddział wojewódzki (w tym podkarpacki) Funduszu.

2.3. W zakresie działania organu stanowiącego jednostki samorządu terytorialnego nie mieści się – zwłaszcza – wnioskowanie o hierarchiczną kontrolę norm, jeżeli stawiane zarzuty wskazują na naruszenie przepisów Konstytucji, które mają charakter gwarancyjny w stosunku do obywateli (por. postanowienie TK z 9 października 2002 r., Tw 33/02, OTK ZU nr 4/B/2002, poz. 233).
Z tego względu należy stwierdzić niedopuszczalność występowania przez wnioskodawcę w niniejszej sprawie o zbadanie zgodności art. 118 ust. 3 ustawy o świadczeniach (w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą z 2007 r.) i rozporządzenia z 2007 r. oraz art. 118 ust. 4 ustawy o świadczeniach z konstytucyjnym prawem obywatela do ochrony zdrowia i równego dostępu do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (art. 68 ust. 1 i 2), a także z zasadą prawnej ochrony życia (art. 38), zasadą równości wszystkich wobec prawa i zakazem dyskryminacji z jakiejkolwiek przyczyny (art. 32 Konstytucji), zasadą poszanowania godności człowieka (art. 30) oraz zasadą sprawiedliwości społecznej (art. 2 in fine Konstytucji). To samo dotyczy zbadania zgodności z art. 2, art. 30, art. 32 i art. 68 ust. 1 i 2 Konstytucji art. 2 i art. 3 ust. 4 ustawy zmieniającej z 2009 r.

2.4. Okoliczności powyższe, stosownie do art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK, stanowią podstawę odmowy nadania dalszego biegu wnioskowi Sejmiku Województwa Podkarpackiego w zakresie wyżej określonym.

3. Niezależnie od tego, że przepisy, których kontroli domaga się Sejmik Województwa Podkarpackiego, nie mieszczą się w zakresie działania wnioskodawcy, Trybunał Konstytucyjny postanowił odnieść się do zarzutów przedstawionych we wniosku.

4. Wnioskodawca domaga się zbadania konstytucyjności art. 119 w zw. z art. 118 ust. 3 ustawy o świadczeniach i rozporządzenia z 2007 r.
Trybunał Konstytucyjny ustalił, że kwestionowany art. 118 ust. 3 ustawy o świadczeniach (uwzględnienia którego wymagało od ministra, zawarte w art. 119 tej ustawy, upoważnienie ustawowe do wydania rozporządzenia) obowiązywał od 14 września 2007 r. do 3 listopada 2009 r. i otrzymał z dniem 4 listopada 2009 r. nowe brzmienie (na mocy art. 1 pkt 1 w zw. z art. 5 ustawy zmieniającej z 2009 r.).
Zaskarżone rozporządzenie z 2007 r. utraciło moc z dniem wejścia w życie ustawy zmieniającej z 2009 r. w związku ze zmianą zakresu upoważnienia ustawowego, określonego w art. 119 ustawy o świadczeniach. Nowe zasady podziału środków w ramach Narodowego Funduszu Zdrowia zostały ustalone w rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dnia 17 listopada 2009 r. w sprawie szczegółowego trybu i kryteriów podziału środków pomiędzy centralę i oddziały wojewódzkie Narodowego Funduszu Zdrowia z przeznaczeniem na finansowanie świadczeń opieki zdrowotnej dla ubezpieczonych (Dz. U. Nr 193, poz. 1495; dalej: rozporządzenie z 2009 r.), które weszło w życie 19 listopada 2009 r. (na mocy § 7 rozporządzenia z 2009 r.).
W ocenie Trybunału Konstytucyjnego nie ulega zatem wątpliwości, że art. 118 ust. 3 ustawy o świadczeniach (w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą z 2007 r.) oraz przepisy rozporządzenia z 2007 r., poddane kontroli we wniosku Sejmiku Województwa Podkarpackiego, utraciły moc obowiązującą przed wydaniem orzeczenia przez Trybunał.
Co istotne dla oceny rozpatrywanej sprawy, Sejmik Województwa Podkarpackiego sam przyznaje we wniosku, że „przepis art. 118 ust. 3 ustawy o świadczeniach (…) zmienił brzmienie (…) od dnia 4 listopada 2009 r. (…) Nie obowiązuje już rozporządzenie (…) z 2007 r. (…) Wydane zostało nowe rozporządzenie z (…) 2009 r.” Tym samym stanowisko, zgodnie z którym upoważnienie zawarte w art. 119 ustawy o świadczeniach pozostawiło organowi wykonawczemu absolutną swobodę w uregulowaniu przedmiotowej materii, ponieważ wskazówki zawarte w art. 118 ust. 3 były zbyt ogólne, dotyczy przepisów obecnie nieobowiązujących.
Z powyższych względów Trybunał Konstytucyjny, na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 3 ustawy o TK, postanowił odmówić nadania wnioskowi dalszego biegu w zakresie badania art. 119 ustawy o świadczeniach w zw. z art. 118 ust. 3 tej ustawy (w brzmieniu nadanym przez ustawę zmieniającą z 2007 r. i obowiązującym do 3 listopada 2009 r.) oraz rozporządzenia z 2007 r. z art. 92 ust. 1 Konstytucji.
Skoro art. 118 ust. 3 ustawy o świadczeniach (w brzmieniu nadanym przez ustawę zmieniającą z 2007 r.) oraz rozporządzenie z 2007 r. utraciły moc obowiązującą przed wydaniem orzeczenia przez Trybunał, należało tym samym odstąpić od zbadania zgodności § 3 ust. 2 i § 7 tego rozporządzenia z 2007 r. oraz załącznika nr 1 z art. 65 ustawy o świadczeniach i nieobowiązującym obecnie art. 118 ust. 3 pkt 2 lit. a tej ustawy (art. 39 ust. 1 pkt 3 ustawy o TK).

5. Niezależnie od wskazanych wyżej okoliczności, Trybunał Konstytucyjny odniósł się do stanowiska wnioskodawcy w sprawie dopuszczalności poddania kontroli przepisu, który utracił moc obowiązującą przed dniem wydania orzeczenia (art. 39 ust. 1 pkt 3 ustawy o TK). Sejmik Województwa Podkarpackiego wnosi bowiem o zbadanie zgodności nieobowiązującego art. 118 ust. 3 ustawy o świadczeniach oraz uchylonego rozporządzenia z 2007 r., powołując się na konieczność ochrony konstytucyjnych wolności i praw obywateli (art. 39 ust. 3 ustawy o TK).

5.1. Trybunał przypomina, że art. 1 pkt 1 ustawy zmieniającej z 2009 r. zmienił brzmienie kwestionowanego art. 118 ust. 3 ustawy o świadczeniach. Następstwem tej nowelizacji była również utrata mocy obowiązującej rozporządzenia z 2007 r., które zostało zastąpione rozporządzeniem z 2009 r.

5.2. Na podstawie art. 39 ust. 3 ustawy o TK możliwe jest wyłączenie stosowania jej art. 39 ust. 1 pkt 3, jeżeli wydanie orzeczenia o akcie normatywnym, który utracił moc obowiązującą przed wydaniem orzeczenia, jest konieczne dla ochrony konstytucyjnych wolności i praw. Trybunał przypomina, że wyjątek ten znajduje zastosowanie w postępowaniu wszczętym w trybie skargi konstytucyjnej oraz pytania prawnego (konkretna kontrola norm). Dlatego ocena dopuszczalności zastosowania art. 39 ust. 3 ustawy o TK wymaga porównania instytucji kontroli konkretnej z wnioskiem składanym przez uprawnione podmioty (abstrakcyjna kontrola norm). Istotą kontroli konkretnej jest ochrona praw lub wolności jednostki, pozostająca w związku z obiektywną ochroną Konstytucji, będącej aktem ustanawiającym prawa podstawowe dla państwa. Natomiast podmiot o ograniczonej rzeczowo zdolności wnioskowej działa w interesie związanym z jego zakresem działania (art. 191 ust. 1 pkt 3-5 w zw. z art. 191 ust. 2 Konstytucji), zaś jego celem jest abstrakcyjna kontrola norm, prowadząca – po stwierdzeniu niezgodności – do ich eliminacji z systemu obowiązującego prawa (por. postanowienie TK z 19 lutego 2008 r., Tw 44/07, OTK ZU nr 3/B/2008, poz. 87).

5.3. Trybunał podkreśla, że nie można abstrahować od podstawowych różnic między konstytucyjną pozycją osoby fizycznej (osoby prawnej prawa prywatnego), a konstytucyjnym statusem jednostki samorządu terytorialnego jako publicznej osoby prawnej, sprawującej władzę w zakresie powierzonych jej zadań. Doktryna uznaje, że „odmiennie przedstawia się sytuacja osób prawnych prawa publicznego (np. gmin), bo nie można ich traktować jako prostych zrzeszeń obywateli realizujących swoje prawa i wolności. Stąd osobom tym [np. gminom, powiatom, województwom] odmawia się zdolności do posiadania statusu podmiotów praw i wolności, o których mowa w rozdziale II [Konstytucji], a ich samodzielność chroniona jest innymi mechanizmami konstytucyjnymi” (L. Garlicki, Polskie prawo konstytucyjne. Zarys wykładu, wyd. 13, Warszawa 2009, s. 94). Dzieje się tak dlatego, że status prawny jednostek samorządu terytorialnego jest wyraźnie uregulowany w odrębnych rozdziałach Konstytucji, poza przepisami o wolnościach i prawach człowieka i obywatela, zaś jednostki samorządu terytorialnego z istoty rzeczy wykonują określone kompetencje, nie korzystając tym samym z praw i wolności. Sfera kompetencji organów władzy publicznej stanowi granicę dla sfery wolności i praw obywatelskich (zob. J. Trzciński, Podmiotowy zakres skargi konstytucyjnej, [w:] Konstytucja. Wybory. Parlament. Studia ofiarowane Zdzisławowi Jaroszowi, red. L. Garlicki, Warszawa 2000, s. 213-214).

5.4. Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że skoro, po pierwsze, Sejmik Województwa Podkarpackiego nie może wskazać art. 2 in fine, art. 30, art. 32, art. 38, art. 68 ust. 1 i 2 Konstytucji jako wzorców kontroli art. 118 ust. 3 ustawy o świadczeniach oraz rozporządzenia z 2007 r., a po drugie, zaskarżony przepis ustawy oraz rozporządzenie z 2007 r. utraciły moc obowiązującą, to żądanie, na podstawie art. 39 ust. 3 ustawy o TK, zbadania zgodności uchylonego przepisu i rozporządzenia nie jest w żadnej mierze zdeterminowane „koniecznością ochrony konstytucyjnych wolności i praw” wnioskodawcy.

6. Na marginesie należy zasygnalizować, że Sejmik Województwa Podkarpackiego, domagając się kontroli przepisów powołanych we wniosku, zmierza do realizacji celów ogólnospołecznych – ochrony interesu „oddziału Podkarpackiego NFZ” i innych oddziałów Funduszu w „biedniejszych województwach”, „pacjentów”, „ubezpieczonych”, „obywateli”, „samodzielnych zakładów opieki zdrowotnej” (posiadających osobowość prawną) oraz osób zatrudnionych w tych placówkach.
Sejmik Województwa Podkarpackiego koncentruje się na dowodzeniu, że zaskarżone przepisy „w powołanym we wniosku brzmieniu stanowią wypaczenie samej istoty i zasad określających funkcjonowanie zabezpieczenia zdrowotnego obywateli. Mechanizm prawny sposobu podziału środków Narodowego Funduszu Zdrowia pomiędzy oddziały wojewódzkie (…) nie zapewnia podstawowych praw konstytucyjnych obywatelom”. Zdaniem wnioskodawcy, „takie zasady podziału środków powodują, iż oddziały NFZ w »województwach bogatszych« (…) będą posiadały nadwyżki finansowe, zaś oddziały takie jak w województwie podkarpackim będą nadal miały niedobór środków finansowych”. Wnioskodawca twierdzi, że „pomimo zmiany przepisów prawa (…) nadal różnicowani są ubezpieczeni ze względu na ich sytuację majątkową. Niższe finansowanie świadczeń (…) łamie zasadę równego traktowania oraz solidarności społecznej i zapewnienia ubezpieczonym równego dostępu do świadczeń opieki zdrowotnej i wyboru świadczeniodawców spośród tych świadczeniodawców, którzy zawarli umowę z Funduszem (…). Nie pozwala na rozwój zakładów opieki zdrowotnej. Przyczynia się do dalszego ubożenia regionu. (…) Wynikiem tego jest redukcja zatrudnienia lub płacenie wynagrodzenia na najniższym poziomie”.
W tym stanie rzeczy Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że występowanie przez Sejmik Województwa Podkarpackiego w interesie ogólnospołecznym wskazuje na generalny charakter legitymacji (art. 191 ust. 1 pkt 1 Konstytucji), która – co oczywiste – nie przysługuje wnioskodawcy w niniejszej sprawie (art. 191 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 191 ust. 2 Konstytucji).
Stanowisko powyższe uzasadnia charakter prawny przepisów poddanych kontroli (z uwagi na ich stronę podmiotową i przedmiotową) w kontekście przyznanej organom stanowiącym jednostek samorządu terytorialnego zdolności inicjowania postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym, lecz przede wszystkim powołane wzorce kontroli, tzn. art. 2, art. 30, art. 32, art. 38, art. 68 ust. 1 i 2 Konstytucji oraz art. 65 ustawy o świadczeniach i art. 118 ust. 3 pkt 2 lit. a tej ustawy (obecnie nieobowiązujący).

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.