Pełny tekst orzeczenia

545/5/B/2013

POSTANOWIENIE
z dnia 24 września 2013 r.
Sygn. akt Ts 10/13

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Mirosław Granat – przewodniczący
Stanisław Rymar – sprawozdawca
Andrzej Rzepliński,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 maja 2013 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej B. i J. T.,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 10 stycznia 2013 r. (data nadania) B. i J. T. (dalej: skarżący) zakwestionowali zgodność art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. c ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2010 r., Nr 95, poz. 1613, dalej: ustawa podatkowa) z art. 2 w związku z art. 32 ust. 1 i art. 84 Konstytucji w zakresie, w jakim umożliwia obciążanie budynków lub ich części, określonych jako pozostałe, zróżnicowaną stawką podatku od nieruchomości, czym narusza zasadę równego traktowania podatników przez władzę publiczną.

Zdaniem skarżących zakwestionowany przepis jest niezgodny z zasadą równego traktowania podatników przez organy podatkowe, gdyż umożliwia opodatkowanie budynków i pomieszczeń różnymi stawkami podatku od nieruchomości (w zależności od funkcji pełnionej przez dane pomieszczenie).


Postanowieniem z 8 maja 2013 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu analizowanej skardze konstytucyjnej. stwierdzając, że nie spełnia ona warunków określonych w art. 79 ust. 1 Konstytucji oraz w art. 46 ust. 1 ustawy o TK, gdyż skarżący nie zaskarżyli do sądu administracyjnego wydanej w ich sprawie decyzji dotyczącej podatku od nieruchomości (mimo że zostali pouczeni o takiej możliwości w decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Gdańsku). Tym samym nie doszło jeszcze do wydania prawomocnego rozstrzygnięcia w sprawie będącej przedmiotem niniejszej skargi konstytucyjnej. Z tej racji Trybunał Konstytucyjny nie mógł rozpoznać merytorycznie analizowanej skargi, jako złożonej przedwcześnie.


Trybunał stwierdził również, że skarżący nie powołali się na przepis, który mógłby być podstawą do konstruowania konkretnych praw podmiotowych im przysługujących, co – na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 i art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o TK – jest przesłanką odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.


W ustawowym terminie pełnomocnik skarżących wniósł zażalenie na powyższe postanowienie. Podniósł w nim, że decyzja administracyjna jest ostateczna, jeżeli została wyczerpana droga postępowania administracyjnego. Tym samym ostateczność decyzji administracyjnej nie jest uzależniona od wyczerpania drogi postępowania sądowoadministracyjnego. Pełnomocnik zauważył również, że skarżący prawidłowo określili podstawy skargi konstytucyjnej. Ich zdaniem niedopuszczalne jest bowiem by, wysokość zobowiązania podatkowego była uzależniona od niejasno określonych cech przedmiotu opodatkowania. Zaskarżona regulacja, wprowadzając nieprecyzyjne kryteria różnicujące, powoduje, że takie same przedmioty mogą zostać opodatkowane w różny sposób, przy spełnieniu tych samych warunków.


Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

W myśl art. 36 ust. 4 w związku z art. 49 ustawy o TK skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b w związku z art. 36 ust. 6-7 i z art. 49 ustawy o TK). Trybunał Konstytucyjny bada w szczególności, czy wydając zaskarżone postanowienie, prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu. Oznacza to, że na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał analizuje przede wszystkim te zarzuty, które mogą podważyć trafność ustaleń przyjętych za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że postanowienie o odmowie nadania rozpatrywanej skardze konstytucyjnej dalszego biegu jest prawidłowe, a zarzuty przytoczone w zażaleniu nie zasługują na uwzględnienie. Wniesione zażalenie nie podważyło bowiem zasadności argumentacji zaskarżonego postanowienia.
W zażaleniu poza przedstawieniem swojej interpretacji przepisów będących podstawą odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, skarżący nie przytoczyli argumentów ani nie wskazali orzecznictwa Trybunału, by udowodnić tezy zażalenia.
Trybunał, w niniejszym składzie, podkreśla, że wielokrotnie stwierdzał, iż ostateczne orzeczenie – o którym mowa w art. 79 ust. 1 Konstytucji – w przypadku rozstrzygnięć organów administracji publicznej nie powinno być utożsamiane z „ostateczną decyzją administracyjną” wydaną w sprawie, w związku z którą skarżący składa skargę konstytucyjną. Istotnie, decyzja ta może być „orzeczeniem” naruszającym prawa lub wolności skarżącego. Jednakże przymiot ostateczności nabywa ona dopiero wtedy, gdy skarżący – w następstwie skorzystania ze skargi na zasadach określonych w ustawie – wyczerpie drogę prawną przysługującą w sprawie (art. 46 ust. 1 ustawy o TK).

Obowiązek wyczerpania drogi prawnej w sprawach, w których naruszenie praw i wolności zostało spowodowane zastosowaniem kwestionowanych przepisów jako podstawy prawnej decyzji administracyjnej, wymaga kontroli sądowo administracyjnej, to jest zaskarżenia decyzji organu odwoławczego do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, a później – skorzystania ze zwykłego środka odwoławczego, jakim jest skarga kasacyjna do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Stanowisko Trybunału w sprawie konieczności uprzedniego uruchomienia procedury sądowej kontroli legalności decyzji administracyjnej jest przy tym niezmienne (zob. np. postanowienia TK z 30 grudnia 2011 r., Ts 298/11, OTK ZU nr 3/B/2012, poz.310 oraz z 18 kwietnia 2012 r., Ts 349/11, niepubl.).

Odnosząc się z kolei do wskazania jako podstawy skargi konstytucyjnej wzorców kontroli niesamodzielnych (art. 2 i art. 32 ust. 1 Konstytucji) lub niewyrażających praw podmiotowych (art. 84 Konstytucji), Trybunał podkreśla, że skarżący nie przedstawili argumentu, który podważyłby stanowisko Trybunału wyrażone w zaskarżonym postanowieniu z 8 maja 2013 r. Trybunał, w niniejszym składzie przypomina, że wzorcem kontroli w postępowaniu inicjowanym wniesieniem skargi konstytucyjnej może być tylko ten przepis Konstytucji, którego adresatem jest obywatel (lub inny podmiot prawa), który kształtuje sytuację prawną tego podmiotu (np. przyznaje mu uprawnienia) i który daje mu możliwość wyboru sposobu zachowania się.

Z tych racji Trybunał orzeka, że skarżący nie podważyli przesłanek zaskarżonego postanowienia. Zatem na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 7 ustawy o TK Trybunał Konstytucyjny zażalenia nie uwzględnił.