Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 grudnia 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie - Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 11 grudnia 2014 r. w Szczecinie

sprawy Z. Ł.

przeciwko Prezesowi Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego

o prawo do inwalidzkiej renty rolniczej

na skutek apelacji ubezpieczonej

od wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 22 listopada 2012 r. sygn. akt VI U 1733/11

1.  oddala apelację,

2.  przyznać adwokatowi W. K. od Skarbu Państwa – Sądu Apelacyjnego w Szczecnie kwotę 482,14 (czterysta osiemdziesiąt dwa złote i 14/100) powiększoną o stawkę podatku od towarów i usług, tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej ubezpieczonej z urzędu w postępowaniu apelacyjnym.

SSA Anna Polak SSA Jolanta Hawryszko SSA Barbara Białecka

Sygn. akt III AUa 284/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 13.10.2011 roku Prezes Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego odmówił Z. Ł. prawa do renty rolniczej z tytułu niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym (na dalszy okres), ponieważ lekarz rzeczoznawca Kasy orzeczeniem z dnia 13.09.2011r. stwierdził, że ubezpieczona
nie jest całkowicie niezdolna do pracy w gospodarstwie rolnym.

W odwołaniu od decyzji rolniczego organu rentowego ubezpieczona podniosła,

że z uwagi na dolegliwości związane z kręgosłupem w odcinku lędźwiowym
z przepukliną, leczeniem psychiatryczno – psychologicznym, chorobą lewej komory serca i bezwładem nogi prawej jest nadal niezdolna do pracy w gospodarstwie rolnym. Ubezpieczona wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji i przyznanie jej prawa do renty rolniczej z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym na dalszy okres, tj. od 1 sierpnia 2011r..

W odpowiedzi na odwołanie rolniczy organ rentowy wniósł o jego oddalenie oraz podtrzymał argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy w Szczecinie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 22.11.2012 roku oddalił odwołanie.

Sąd I Instancji ustalił, że Z. Ł. na dzień wydania decyzji miała (...)lat, była właścicielem gospodarstwa rolnego, które następnie przekazała córce. Ubezpieczona miała przyznane prawo do renty rolniczej na okres
od 26 czerwca 1998r. do 31 lipca 2008r. Jako przyczynę całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym wskazywano dolegliwości bólowe odcinka szyjnego i lędźwiowego z jego dysfunkcją. Ubezpieczona złożyła ponowny wniosek o rentę w dniu 18 lipca 2011r. i w wyniku przeprowadzonego w dniu 13 września 2011r. badania oraz po zapoznaniu ze zgromadzoną dokumentacją medyczną lekarz orzecznik uznał wnioskodawczynię za zdolną do pracy w gospodarstwie rolnym. Z orzeczeniem tym zgodził się (...) Inspektor Orzecznictwa Lekarskiego KRUS. Z. Ł. nie skorzystała z prawa odwołania, w związku z czym orzeczenie stało się prawomocne, mimo otrzymania odpisu orzeczenia z pouczeniem
o możliwości odwołania do komisji lekarskiej KRUS.

Nadto, w oparciu o opinię biegłego psychologa z dnia 5 grudnia 2011r.
Sąd Okręgowy ustalił, że ubezpieczona posiada cechy zespołu psychoorganicznego otępiennego, aktualnie pod postacią degradacji funkcji intelektualnych do poziomu niedorozwoju umysłowego stopnia umiarkowanego.

W opinii z dnia 3 stycznia 2012r. lekarze neurolog M. M., psychiatra I. B. i ortopeda W. S. stwierdzili,
że ubezpieczona nie jest całkowicie niezdolna do pracy w gospodarstwie rolnym. Biegli ci podali, że stwierdzone zmiany zwyrodnieniowo dyskopatyczne kręgosłupa szyjnego i lędźwiowo – krzyżowego bez bólowego zespołu korzeniowego i objawów ubytkowych nie ograniczają w sposób istotny zdolności do pracy w gospodarstwie rolnym. Zaburzenia lękowo-przygnębienne na podłożu zmian organicznych CUN
u osoby z deficytem w zakresie sprawności funkcji intelektualnych, co klinicznie manifestuje się upośledzeniem umysłowym stopnia lekkiego pogranicza umiarkowanego nie powodują całkowitej niezdolności do pracy w indywidualnym gospodarstwie rolnym. W ocenie tych biegłych Z. Ł. winna kontynuować leczenie w gabinecie psychiatrycznym, korzystać z porad psychoterapeutycznych w okresach nasilenia dolegliwości.

Lekarz - (...) zgodził się z treścią opinii z dnia 5 grudnia 2011r. i 3 stycznia 2012r.

Z. Ł. zgłosiła sprzeciw do powyższych opinii, nie precyzując swoich zastrzeżeń. Podała jedynie, że opinie biegłych nie potwierdzają dokumentacji lekarskiej.

Ubezpieczona wniosła o dopuszczenie dowodu z opinii biegłych kardiologa, internisty i medycyny pracy oraz o wezwanie ich na rozprawę celem przesłuchania.

W opinii z dnia 26 marca 2012r. biegli reumatolog A. Z.
i kardiolog – internista G. K. stwierdzili, że ubezpieczona nie jest całkowicie niezdolna do pracy w gospodarstwie rolnym. Rozpoznali zespół bólowy odcinka szyjnego i L-S kręgosłupa bez istotnych zaburzeń funkcji narządu ruchu oraz zawroty głowy w wywiadzie. Lekarz - (...) zgodził się z treścią opinii z dnia 26 marca 2012r.

W odpowiedzi na otrzymaną opinię ubezpieczona wniosła o uzupełnienie opinii przez biegłych neurologa, psychologa i psychiatrę, bowiem uzyskała nowy dowód medyczny, który dołączyła do pisma z dnia 15 maja 2012r., k. 58.

Z ustaleń Sądu Okręgowego wynika nadto, że w opinii uzupełniającej biegli neurolog, psychiatra i ortopeda – traumatolog podtrzymali swoje dotychczasowe stanowisko wyrażone we wcześniejszej opinii.

W oparciu o powyższe ustalenia faktyczne Sąd Okręgowy uznał,
że odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie i wskazał na przepisy art. 21 ust.
1 i ust. 5 – ust. 7 ustawy z dnia 20 grudnia 1990r. o ubezpieczeniu społecznym rolników (tekst jednolity opubl. w Dz. U. z 2013r., poz. 1403, zm.) i poprzez przepis odsyłający art. 52 ust. 1 pkt 2 cyt. ustawy, przepis art. 107 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity opubl. w Dz. U. z 2013 roku, poz. 1140, ze zm.) - zwaną dalej ustawą emerytalną
- jednocześnie przytaczając ich treść.

Sąd pierwszej instancji podniósł, że w sprawie poza sporem pozostaje fakt,
że ubezpieczona Z. Ł. do 31 lipca 2011r. była uprawniona do renty rolniczej z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym z powodu dolegliwości bólowych kręgosłupa odcinka szyjnego i lędźwiowego. Istota sporu sprowadzała się zatem do ustalenia, czy ubezpieczona jest od 01.08.2011r. nadal całkowicie niezdolna do pracy w gospodarstwie rolnym, czy też jej całkowita niezdolność do pracy ustała. Sąd orzekający wyjaśnił przy tym, że za całkowitą niezdolnością do pracy w systemie rolniczym przyjmuje się niemożność osobistego wykonywania pracy w gospodarstwie rolnym. Gospodarstwo rolne należy bowiem
z reguły do rolnika (przynajmniej posiada gospodarstwo) i stanowi związany jego podstawowy warsztat pracy. Nie każdy gorszy stan zdrowia i sprawność psychofizyczna rolnika uzasadnia prawo do renty. Ustawodawca w systemie rolniczym nie rozróżnił bowiem i nie daje ochrony rentowej w przypadku częściowej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym, lecz tylko przy całkowitej,
co oznacza, że w ustaleniu takiego stopnia niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym chodzi o wyraźną granicę tej niezdolności - a więc o sytuację gdy rolnik
z powodu naruszenia sprawności organizmu nie może osobiście wykonywać pracy. Uzasadnia to tezę, że dopiero taki stopień (całkowitej) niezdolności do pracy wyznacza granicę w kwalifikacji rzeczywistej sprawności psychofizycznej ubezpieczonego do pracy w gospodarstwie rolnym. Nie obejmuje zatem sytuacji,
gdy rolnik nie utracił w pełni możności wykonywania pracy w gospodarstwie rolnym, czyli gdy wystąpiła utrata sprawności do pracy w stopniu mniejszym niż całkowita. Zatem gorszy stan zdrowotny może powodować ograniczenie zdolności do pracy,
lecz nie osiągać całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 9 stycznia 2013r., sygn. III AUa 911/12, opubl. Lex nr 1271957).

Sąd Okręgowy mając na uwadze powyższe oraz charakter schorzenia Z. Ł., dopuścił w pierwszej kolejności dowód z opinii biegłego psychologa
w celu testowego określenia aktualnej sprawności intelektualnej ubezpieczonej
i wskaźników ograniczonego uszkodzenia CUN oraz stopnia nasilenia objawów psycho – organicznych, a następnie biegłych z zakresu psychiatrii, neurologii
i ortopedii na okoliczność ustalenia spornych okoliczności sprawy, tj. czy schorzenia na które cierpi ubezpieczona powodują, że jest nadal, tj. od 1 sierpnia 2011r. całkowicie niezdolna do osobistego wykonywania pracy w gospodarstwie rolnym
i przez jaki okres.

Biegły ortopeda i neurolog podali, że zmiany zwyrodnieniowo dyskopatyczne kręgosłupa szyjnego i lędźwiowo – krzyżowego bez bólowego zespołu korzeniowego
i objawów ubytkowych nie ograniczają w sposób istotny zdolności do pracy
w gospodarstwie rolnym. Zaburzenia lękowo – przygnębienie na podłożu zmian organicznych CUN u osoby z deficytem w zakresie sprawności funkcji intelektualnych, co klinicznie manifestuje się upośledzeniem umysłowym stopnia lekkiego pogranicza umiarkowanego nie powoduje również całkowitej niezdolności. Biegli wskazali że ubezpieczona winna kontynuować leczenie w gabinecie psychiatrycznym, korzystać z porad psychoterapeuty w okresach nasilenia dolegliwości. Te same wnioski wysnuli biegli z zakresu reumatologii i kardiolog - internista.

W przekonaniu Sądu Okręgowego wyżej omówione opinie biegłych były na tyle kategoryczne i przekonujące, że wystarczająco wyjaśniały zagadnienia wymagające wiadomości specjalnych. Biegli stwierdzili jednoznacznie, że zdiagnozowane schorzenia i ich aktualny stopień zaawansowania nie powodują, że Z. Ł. po dniu 31 lipca 2011r. jest osobą całkowicie niezdolną do pracy
w gospodarstwie rolnym. Kierując się więc opiniami biegłych sądowych,
Sąd pierwszej instancji uznał, że stan zdrowia Z. Ł. nie czyni jej osobą całkowicie niezdolną do pracy w rozumieniu art. 21 ust. 5 ustawy
o ubezpieczeniu społecznym rolników, wobec czego nie została spełniona jedna
z niezbędnych przesłanek ustawowych, tj. była osobą całkowicie niezdolną do pracy w gospodarstwie rolnym.

Sąd Okręgowy tak argumentując uznał więc zaskarżoną decyzję rolniczego organu rentowego za prawidłową i na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie.

Z rozstrzygnięciem Sądu Okręgowego nie zgodziła się ubezpieczona, która zaskarżyła wyrok w całości i zarzuciła mu sprzeczność istotnych ustaleń faktycznych z zebranym w sprawie materiałem dowodowym polegającą na błędnym, przyjęciu, że ubezpieczona od dnia 1 sierpnia 201l r. i nadal nie jest całkowicie niezdolna do pracy w gospodarstwie rolnym, podczas gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy prowadzi do wniosku przeciwnego.

Zdaniem apelującej, konstatacja, że ubezpieczona nie jest już całkowicie niezdolna do pracy w gospodarstwie rolnym wynika z wybiórczej analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego, tym bardziej, że już w opinii biegłego psychologa z dnia 5 grudnia 2011r. obok diagnozy stwierdzającej degradację funkcji intelektualnych do poziomu niedorozwoju umysłowego stopnia umiarkowanego, zawarto wyraźne stwierdzenie o toczącym się aktywnym procesie psychoorganicznym w kierunku otępiennym. Degradacja funkcji intelektualnych ubezpieczonej nie jest stała, co sugeruje treść uzasadnienia zaskarżonego wyroku, lecz postępująca, co wynika z treści przywołanej opinii. Wskazując na powyższe, apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i przyznanie ubezpieczonej dochodzonego prawa do renty, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, a nadto o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego.

Rolniczy organ rentowy nie ustosunkował się do treści apelacji.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Apelacyjny uznał, że Sąd pierwszej instancji przeprowadził wystarczające dla kategorycznego rozstrzygnięcia sprawy postępowanie dowodowe, a wynik tego postępowania ocenił zgodnie z treścią przepisu art. 233 § 1 k.p.c., bez przekraczania granic swobodnej oceny dowodów. Wbrew zarzutowi apelacyjnemu, Sąd I instancji prawidłowo ustalił stan faktyczny w oparciu o całokształt zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności na podstawie przeprowadzonych opinii biegłych sądowych, które to ustalenia Sąd Apelacyjny przyjął w całości za własne,
nie widząc w związku z tym konieczności ponownego ich szczegółowego przytaczania. Sąd Okręgowy prawidłowo również rozstrzygnął, że ubezpieczona
nie spełniła przesłanki całkowitej niezdolności do pracy, wymienionej w art. 21 ust.
1 pkt 3 ustawy z dnia 20 grudnia 1990r. o ubezpieczeniu społecznym rolników (tekst jednolity opubl. w Dz. U. z 2013r., poz. 1403, zm.), co musiało skutkować odmową przyznania na dalszy okres prawa do renty z tytułu (całkowitej) niezdolności do pracy
w gospodarstwie rolnym.

Zważywszy na granice i kierunek apelacji, odnośnie okoliczności spornych należy uznać ustalenie stanu zdrowia ubezpieczonej w pryzmacie jej zdolności
do pracy w gospodarstwie rolnym, według stanu po dniu 31.07.2011 roku (jako kontynuacja przyznanego do tej daty świadczenia rentowego). Skarżąca bowiem zakwestionowała ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Okręgowy, w zakresie uznania ubezpieczonej za zdolną do pracy w gospodarstwie rolnym, w istocie zmierzając tym samym do podważenia prawidłowości i trafności ocen opinii biegłych sądowych, na których oparte zostało rozstrzygnięcie pierwszoinstancyjne.

Sąd Odwoławczy wyjaśnia zatem, że zgodnie z art. 21 ust. 5 ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników - renta rolnicza z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który jest trwale lub okresowo całkowicie niezdolny do pracy w gospodarstwie rolnym, przy czym z niezdolnością taką mamy do czynienia, jeżeli z powodu naruszenia sprawności organizmu ubezpieczony utracił zdolność osobistego wykonywania pracy w gospodarstwie rolnym. Wskazana regulacja obejmuje więc wyłącznie całkowitą niezdolność do pracy w gospodarstwie rolnym. Innymi słowy, każdy inny, mniejszy niż całkowity, stopień niezdolności do pacy w gospodarstwie rolnym, wyklucza przyznanie prawa do renty. Nie każdy bowiem gorszy stan zdrowia i sprawności psychofizycznej rolnika uzasadnia prawo do renty, a jedynie taki który powoduje obiektywny brak możliwości osobistego wykonywania pracy ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 października 2010 r., sygn. II UK 111/10, M.P.Pr. 2011/4/217-219, wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 10 lipca 2013 r., sygn. III AUa 145/13, lex nr 1378795, wyrok Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z dnia 21 sierpnia 2013 r., sygn. III AUa 467/13, lex nr 1363363). W sprawach dotyczących oceny stanu zdrowia, w których ustaleń faktycznych dokonuje się na podstawie dowodów, wymagających wiedzy medycznej, a więc wiadomości specjalnych, zasadniczym więc dowodem w postępowaniu sądowym jest dowód z opinii biegłego lekarza lub zespołu biegłych, mający na celu ustalenie stanu zdrowia odwołującego się pod kątem występowania przesłanki warunkującej nabycie prawa do świadczenia, jaką w rozpoznawanej sprawie była całkowita niezdolność do pracy w gospodarstwie rolnym ubezpieczonego.

Mając na uwadze powyższe rozważania, należy wskazać, że kontrola zaskarżonego wyroku doprowadziła do wniosku, iż w niniejszej sprawie Sąd Okręgowy przeprowadził pełne postępowanie dowodowe, wyjaśniając w jego toku wszelkie sporne kwestie, mające znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Z przeprowadzonych w sprawie opinii biegłych sądowych wynika, że ubezpieczona istotnie cierpi m.in. na zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne kręgosłupa, z niewielkim upośledzeniem funkcji, ale może pracować, skoro nie ma istotnych zaburzeń w sprawności narządu ruchu (brak zespołu korzeniowego i objawów ubytkowych). Zaburzenia lękowo – przygnębienne na podłożu zmian organicznych CUN z deficytem sprawności intelektualnych, również nie powodują całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym, choć wymagają one leczenia. Ubezpieczona wykonywała dotychczas proste prace i nie potrzebowała pomocy przy zaspakajaniu podstawowych potrzeb życiowych (nie była również niezdolna do samodzielnej egzystencji), i to mimo istniejącego upośledzenia sprawności intelektualnej i towarzyszącemu mu procesowi otępiennemu.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego powyżej przywołane wnioski z opinii, jak i same opinie są wiarygodne i słusznie stanowiły podstawę rozstrzygnięcia. Zostały sporządzone po przeprowadzeniu dokładnego wywiadu, analizie dokumentacji medycznej w tym przebiegu schorzenia, które dotychczas czyniło ubezpieczoną osobą całkowicie niezdolną do pracy w gospodarstwie rolnym. Opisy stanu zdrowia badanej świadczą o tym, że badania zostały przeprowadzone przez biegłych rzetelnie
i po zapoznaniu się z pełną przedłożoną przez ubezpieczoną dokumentacją lekarską, w tym przedłożoną w toku postępowania sądowego. Wnioski opinii są jednoznaczne
i zdecydowane oraz wynikają one logicznie z opisu przebiegu badań.

Brak jest jakichkolwiek przesłanek przemawiających za odmową przyznania rzeczonym opiniom cech pewności, jasności, logiczności, spójności i w konsekwencji wiarygodności jako dowodu mającego zasadnicze znaczenie dla rozstrzygnięcia
w sprawie. Sąd Okręgowy wyczerpująco i w sposób przekonujący przedstawił argumentację przemawiającą za przyznaniem opiniom przytoczonych przymiotów.

Z tych powodów Sąd Apelacyjny ocenił, że brak jest przesłanek do negowania prawidłowości opinii biegłych lekarzy sądowych w zakresie oceny stanu zdrowia
i zdolności do pracy w gospodarstwie rolnym. W ocenie Sądu Odwoławczego przedmiotowa opinie mogły stanowić podstawę do stanowczego rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, pozwalając na przyjęcie, że ubezpieczona nie jest osobą całkowicie niezdolną do pracy w gospodarstwie rolnym. Trafnie bowiem ustalił Sąd Okręgowy,
że rodzaj dolegliwości charakterystycznych dla ubezpieczonej oraz ich aktualny stopień zaawansowania nie są na tyle istotne, przy uwzględnieniu wieku ubezpieczonej, wielkości posiadanego gospodarstwa rolnego, w tym rodzaju i zakresu prac dotychczas wykonywanych w gospodarstwie rolnym, aby można było uznać ubezpieczoną za całkowicie niezdolną do pracy w gospodarstwie rolnym, w rozumieniu przywołanych powyżej regulacji prawnych. Stan zdrowia ubezpieczonej, w ocenie biegłych, uległ poprawie, zwłaszcza, że zmiany zwyrodnieniowo - dyskopatyczne nie powodują występowania objawów ubytkowych, czy istotnego upośledzenia funkcji narządu ruchu, nie dają objawów ostrego zespołu bólowego. W tym zakresie musiała nastąpić poprawa stanu zdrowia badanej w stosunku do oceny uzasadniającej przyznanie prawa do świadczenia do dnia 31.07.2011r. Biegli poza tym ocenili, że stwierdzone u ubezpieczonej objawy lękowe nie mają takiego nasilenia, aby powodowały niezdolność do podjęcia i wykonywania pracy. Obniżona sprawność intelektualna nie upośledzała ubezpieczonej w dotychczas wykonywanych pracach w gospodarstwie. Towarzyszący temu proces otępienny, powodujący degradację funkcji intelektualnych, osobowych i społecznych (k.16), w ocenie biegłych z zakresu psychiatrii, nie powoduje całkowitej niezdolności do pracy, zwłaszcza, że ubezpieczona nie wymaga długotrwałej opieki i pomocy w zaspakajaniu podstawowych potrzeb życiowych (k.26-29, 76, 113), a zatem nadal jest w stanie samodzielnie funkcjonować. Wskazać przy tym należy, że subiektywne przekonanie ubezpieczonej, co do niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym nie może uzasadniać przyznania renty z tego tytułu, skoro odczucia te nie znajdują potwierdzenia w wynikach badań specjalistycznych oraz w opiniach biegłych sądowych. Wniesiona zaś apelacja nie podważyła poczynionych ustaleń faktycznych.

Reasumując, ponowna analiza materiału dowodowego zgromadzonego
w sprawie pozwoliła Sądowi Apelacyjnemu stwierdzić, że ocena Sądu pierwszej instancji była swobodna, a nie dowolna i nie doprowadziła do wadliwych ustaleń faktycznych. Ubezpieczona nie przedstawiła w toku postępowania przed Sądem Okręgowym, jak również w postępowaniu odwoławczym, żadnych okoliczności,
czy dowodów medycznych pozwalających na przyjęcie, że stan jej zdrowia czyni
ją ponownie całkowicie niezdolną do pracy w gospodarstwie rolnym, według stanu rzeczy istniejącego najpóźniej na dzień wydania zaskarżonej decyzji organu rentowego.

Mając na uwadze przedstawioną argumentację Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację, o czym orzekł w pkt 1 sentencji. Rozstrzygnięcie
o kosztach zastępstwa procesowego i zwrocie wydatków oparte zostało o treść wyrażoną w art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. oraz § 2 ust. 1 – ust. 3 w zw. z § 13 ust. 1 pkt 2
w zw. z § 12 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U z 2002r., Nr 163, poz. 1348, ze zm.).