Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 listopada 2014 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Kazimierz Kostrzewa

Protokolant: protokolant sądowy Marta Bartusiak

po rozpoznaniu w dniu 25 listopada 2014 roku w Tarnowie na rozprawie

sprawy z odwołania K. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 10 marca 2014 roku i 13 maja 2014 roku nr (...)

w sprawie K. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do emerytury

oddala odwołania.

Sygn. akt IVU 606/14

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 25 listopada 2014 r.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. decyzją z dnia 10.03.2014 r. odmówił K. S. przyznania prawa do emerytury. W uzasadnieniu swej decyzji organ rentowy wskazał, iż odwołujący nie spełnia przesłanek przyznania świadczenia emerytalnego określonych w ustawie z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. 2004 r. Nr 39 poz. 353 z póź. zm.), bowiem nie udokumentował ani 25-letniego okresu składkowego i nieskładkowego ani 15-letniego okresu zatrudnienia w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze wymienionej w wykazie A bądź B stosownie do rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze ( Dz. U. 1983 r. nr 8, poz. 43 z póź. zm.), a tylko 14 lat i 1 miesiąc.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. decyzją z dnia 13.05.2014 r. odmówił K. S. przyznania prawa do emerytury. W uzasadnieniu swej decyzji organ rentowy wskazał, iż odwołujący nie spełnia przesłanek przyznania świadczenia emerytalnego określonych w ustawie z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. 2004 r. Nr 39 poz. 353 z póź. zm.), gdyż nie wykazał 15-letniego okresu zatrudnienia w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze wymienionej w wykazie A bądź B stosownie do rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze ( Dz. U. 1983 r. nr 8, poz. 43 z póź. zm.), a tylko 14 lat i 1 miesiąc.

K. S. w odwołaniu od tej decyzji domagał się jej zmiany i przyznania emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, ponieważ ukończył 60 lat, ma wymagany okres zatrudnienia, w tym 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Domagał się uwzględnienia jako pracy w tym charakterze okresu odbywania zasadniczej służby wojskowej, ponieważ to z uwagi na powołanie do wojska obecnie brakuje mu wymaganych lat pracy oraz wnosił o doliczenie okresu pracy w gospodarstwie rolnym rodziców po ukończeniu 16 roku życia. Na rozprawie w dniu 19.08.2014 r. odwołujący sprecyzował, że odwołuje się także od decyzji z dnia 13.05.2014 r. i domagał się uwzględnienia jako okresu pracy w szczególnych warunkach zatrudnienia w Szpitalu w B. w oparciu o zeznania świadków.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie z przyczyn podanych w uzasadnieniu. Jednocześnie organ rentowy zaznaczył, że w wyniku ponownej weryfikacji uznał, że odwołujący legitymuje się wymaganym 25-letnim okresem składkowym, nieskładkowym i uzupełniającym co znajduje odzwierciedlenie w kolejnej decyzji wydanej w sprawie odwołującego z dnia 13.05.2014 r.

Bezsporne były następujące okoliczności sprawy:

K. S. urodzony w dniu (...) w dniu (...) ukończył 60 lat. Na dzień 01.01.1999 r. legitymuje się okresem zatrudnienia wynoszącym 25 lat okresów składkowych, nieskładkowych i uzupełniających. Organ rentowy uwzględnił odwołującemu okres pracy w gospodarstwie rolnym rodziców w okresie od 29.02.1970 r. do 25.04.1974 r. Wymiar czasu pracy w szczególnych warunkach uznany przez organ rentowy wynosi 14 lat i 1 miesiąc na który składa się jego zatrudnienie w Spółdzielni (...) w S. od 01.03.1976 r. do 31.03.1990 r. na stanowisku traktorzysta. Odwołujący w dniu 17.01.2014 r. wystąpił z wnioskiem o przyznanie prawa do emerytury. Nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego.

(okoliczności bezsporne)

Ponadto Sąd ustalił następujące okoliczności:

K. S. w okresie od 26.04.1974 r. do 18.02.1976 r. odbywał zasadniczą służbę wojskową. Od 01.03.1976 r. podjął zatrudnienie w Spółdzielni (...) w S., gdzie pracował do 31.03.1990 r. na stanowisku traktorzysta.

(dowód: wyciąg z książeczki wojskowej –k.16 ar czIII,

świadectwo wykonywania pracy w war. szczeg. z 10.08.2001 r. – ar. 15 ar czII,

świadectwo pracy z dnia 31.03.1990 r. – k. 7 ar czII).

Odwołujący w okresie od 24.08.1990 r. do 18.11.2003 r. pracował w S. P. Z. O. Z. w B. Szpital (...) w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku robotnik gospodarczy w okresie od 24.08.1990 r. do 30.04.1995 r., robotnik gospodarczy-konwojent od 01.05.1995 r. do 18.11.2003 r. Do jego obowiązków na stanowisku robotnika gospodarczego należało: koszenie traw, odśnieżanie, rozładunek i załadunek towarów dla potrzeb szpitala, okresowo pracował w spalarni odpadów co mogło mu zajmować ok. 1 godziny dziennie. Kierowany był do wykonywania różnych prac mieszczących się w jego kompetencjach według potrzeb pracodawcy np. wspólnie z drugim pracownikiem rolował koce w ilości 520 sztuk przechowywane na wypadek sytuacji kryzysowej. Do jego obowiązków na stanowisku konwojenta zgodnie z zaświadczeniem pracodawcy z dnia 26.08.2014 r. należało: załadunek na samochód dostawczy towarów, odpowiednie ułożenie, rozładunek z doniesieniem do pomieszczeń magazynowych, zdanie ilości zgodnie z fakturą, pomoc magazynierom w układaniu przywiezionych towarów, terminowy odbiór przesyłek z poczty, odpowiedzialność za przewożenie artykułów spożywczych zgodnie z przepisami obowiązującymi, przewóz pieczywa w przykrytych koszach, odpowiedzialność za czyste pojemniki na mięso i konwie na mleko. Odwołujący wykonywał prace konwojenta ale robił to w razie potrzeb pracodawcy i nie wykonywał tej pracy stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, chociaż mogło się zdarzyć że czynności konwojenta wykonywał parę razy w tygodniu po kilka godzin. Pracodawca w świadectwie pracy z dnia 18.11.2003 r. w pkt. 8 wskazał, że odwołującego nie dotyczy wykonywanie pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze.

(dowód: częściowo zeznania odwołującego –k. 9 as,

zeznania świadka P. S. –k. 14v as,

zeznania świadka L. K. –k.14-15 as,

zeznania świadka C. Ś. –k.15 as,

zeznania świadka W. K. –k. 22 as,

zaświadczenie z dnia 26.08.2014 r. –k. 11 as,

świadectwo pracy z dnia 18.11.2003 r. –k. 8 ar czII).

Podstawą ustaleń w niniejszej sprawie były dowody z dokumentów oraz zeznania świadków P. S., L. K., C. Ś. i W. K. oraz w niewielkim zakresie zeznania odwołującego słuchanego w charakterze strony.

Sąd pozytywie ocenił dowody z dokumentów zalegających w aktach rentowych odwołującego, których autentyczność oraz wiarygodność, jak również poprawność materialna i formalna nie budziły wątpliwości Sądu, zarówno treść jak i forma dokumentów nie były kwestionowane prze strony postępowania. Brak było zatem jakichkolwiek podstaw, także takich jakie należałoby uwzględnić urzędu, aby dokumentom tym odmówić właściwego im znaczenia dowodowego w tym wynikającego z art. 244 i art.245 k.p.c.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków P. S., L. K., C. Ś. i W. K. w tym zakresie, w którym twierdzili, że odwołujący pracował jako robotnik gospodarczy, robotnik gospodarczy-konwojent i w ramach czynności pracowniczych wykonywał także czynności za i wyładunkowe, ale czynności te nie były wykonywane przez niego stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. oprócz tych czynności miał także inne obowiązki a ponadto wykonywał wszelkie zlecone przez pracodawcę czynności mieszczące się w jego kompetencjach w zależności od potrzeb. Potwierdza to w szczególności treść zeznań świadka W. K. przełożonego odwołującego się oraz treść świadectwa pracy z dnia 18.11.2003 r. , z którego wynika, że odwołującego nie dotyczy wykonywanie pracy w warunkach szczególnych oraz w szczególnym charakterze oraz zakres czynności odwołującego wystawione przez pracodawcę z dnia 26.08.2014 r.

Zeznaniom odwołującego Sąd dał wiarę jedynie częściowo w zakresie zgodnym z dowodami z dokumentów i zeznaniami słuchanych w niniejszej sprawie świadków.

Sąd rozważył, co następuje:

Przedmiotem postępowania było rozstrzygnięcie czy K. S. przysługuje prawo do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu wykonywania pracy w warunkach szczególnych.

Zgodnie z art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353 z późn. zm.) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Stosownie do treści art. 32 ust. 1 i 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r., będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2-3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1. Za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia w podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych.

Z kolei art. 32 ust.4 stanowi, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych, to jest na podstawie Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz.43 z późn. zm.). Z §1 Rozporządzenia wynika, że jego treść stosuje się do pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze , wymienione w §4-15 rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia. § 2 ust.1 rozporządzenia ustala, ze za okresy uzasadniające nabycie prawa do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu uważa się okresy, w których praca w szczególnych warunkach jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. §4 pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1)  osiągnął wiek emerytalny wynoszący 60 lat dla mężczyzn;

2)  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

W myśl § 19 ust. 1 tego rozporządzenia przy ustalaniu okresów pracy, o których mowa w § 2, uwzględnia się również okresy takiej pracy (służby), wykonywanej przed dniem wejścia w życie rozporządzenia. 2. Prace dotychczas zaliczone do I kategorii zatrudnienia w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 4 maja 1979 r. w sprawie pierwszej kategorii zatrudnienia (Dz. U. z 1979 r. Nr 13, poz. 86 i z 1981 r. Nr 32, poz. 186) uważa się za prace wykonywane w szczególnych warunkach, o których mowa w § 4.

Kwestią sporną pomiędzy stronami było ustalenie, czy odwołującemu należy zaliczyć okres odbywania zasadniczej służby wojskowej do okresu zatrudnienia w warunkach szczególnych. Odwołujący przed odbyciem służby wojskowej nie pracował zawodowo, a pierwszą pracę podjął krótko po odbyciu tej służby. Organ rentowy kwestionował te możliwość powołując się na treść art. 6 ust. 1 pkt. 4 ustawy o emeryturach i rentach z FUS oraz uchwałę 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 16.10.2013 r. II UZP 6/13 (LEX nr 1385939).

W wyroku z dnia 6 kwietnia 2006 r. (III UK 5/06, OSNP 2007 nr 7-8, poz. 108) Sąd Najwyższy przyjął, że okres zasadniczej służby wojskowej odbytej w czasie trwania stosunku pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze zalicza się do stażu pracy wymaganego do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym, jeżeli pracownik w ustawowym terminie zgłosił swój powrót do tego zatrudnienia. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 maja 2012 r. I UK 399/11 stwierdził, że okres służby wojskowej dla żołnierza zatrudnionego przed powołaniem do czynnej służby wojskowej w warunkach szczególnych (I kategorii zatrudnienia), który po zakończeniu tej służby podjął zatrudnienie w tych samych warunkach, jest nie tylko okresem służby w rozumieniu art. 6 ust. 1 pkt 4 u.e.r.f.u.s., ale także okresem pracy w szczególnych warunkach w rozumieniu § 3 i 4 rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych charakterze (Dz. U. Nr 8, poz.43 ze zm.). ( LEX nr 1211140).

We wcześniejszym wyroku z dnia 9 marca 2010 r. (I UK 333/09, niepublikowanym) Sąd Najwyższy, wyraził pogląd, że dla kwalifikacji okresu zasadniczej służby wojskowej jako okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach, należy stosować regulacje prawne obowiązujące w okresie odbywania tej służby.

Odwołujący odbywał zasadniczą służbę wojskową w okresie od 26.04.1974 r. do 18.02.1976 r. Od 01.03.1976 r. podjął zatrudnienie w Spółdzielni Kółek Rolniczych w S., gdzie pracował do 31.03.1990 r. na stanowisku traktorzysta i okres ten został mu zaliczony jako okres pracy w warunkach szczególnych.

W tym czasie obowiązywała ustawa z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 22 listopada 1968 r. w sprawie szczególnych uprawnień żołnierzy i ich rodzin (Dz. U. z dnia 10 grudnia 1968 r.). W art. 108 ustawy z dnia z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz w § 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 22 listopada 1968 r. w sprawie szczególnych uprawnień żołnierzy i ich rodzin określono warunki wliczenia zasadniczej służby wojskowej do zatrudnienia w szczególnych warunkach – wtedy I kategorii zatrudnienia. W myśl wskazanych przepisów okres przerwy w wykonywaniu zatrudnienia w ramach stosunku pracy wywołany odbywaniem zasadniczej służby wojskowej zalicza się - z zachowaniem ciągłości pracy - do okresu zatrudnienia w zakresie wszelkich uprawnień uzależnionych od ilości lat pracy w danym zakładzie lub gałęzi pracy oraz w zakresie szczególnych uprawnień uzależnionych od wykonywania pracy na określonym stanowisku lub w określonym zawodzie. Oznacza to że okres zasadniczej służby wojskowej jest okresem pracy na takich samych warunkach, jak przed powołaniem do służby.

Odwołujący przed odbywaniem służby wojskowej nie pracował zawodowy i tym samym nie pracował też w warunkach szczególnych i dlatego okres odbywania zasadniczej służby wojskowej nie podlega doliczeniu jako okres pracy w warunkach szczególnych. Sąd nie podziela poglądu wyrażonego przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 05.08.2014 r. I UK 442/13 i nie zastosował go w niniejszej sprawie.

Ponadto odwołujący domagał się uwzględnienia jako okresu pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia w S. P. Z. O. Z. w B. Szpital (...) w okresie od 24.08.1990 r. do 18.11.2003 r., gdzie pracował w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku robotnik gospodarczy w okresie od 24.08.1990 r. do 30.04.1995 r., robotnik gospodarczy-konwojent od 01.05.1995 r. do 18.11.2003 r.

Rozporządzenie Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43) w § 2 ust. 2 zobowiązuje zakłady pracy do stwierdzenia okresów zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wyłącznie na podstawie posiadanej dokumentacji. Natomiast w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. Nr 10, poz. 49) określone zostały środki dowodowe, które powinny być dołączone do wniosku, stwierdzające okoliczności uzasadniające przyznanie tego świadczenia (§ 4 ust. 3). W myśl § 21 ust. 1, 4 i 5 powołanego rozporządzenia środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia są pisemne zaświadczenia zakładów pracy, wydane na podstawie posiadanych dokumentów, oraz legitymacje ubezpieczeniowe, a także inne dowody z przebiegu ubezpieczenia. W przypadku zaś ubiegania się pracownika o przyznanie emerytury lub renty z tytułu zatrudnienia w szczególnym charakterze, zaświadczenie zakładu pracy powinno stwierdzać charakter i stanowisko pracy w poszczególnych okresach oraz inne okoliczności, od których jest uzależnione przyznanie takiej emerytury lub renty. Wyjątek od zasady ustalonej w powołanym przepisie jest zawarty w § 22 wymienionego rozporządzenia, który przewiduje, że okresy zatrudnienia mogą być udowodnione zeznaniami świadków, gdy zainteresowany wykaże, że nie może przedstawić zaświadczenia zakładu pracy.

Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 27 maja 1985 r., III UZP 5/85 wyjaśnił, że w postępowaniu o świadczenia emerytalno-rentowe dopuszczalne jest przeprowadzenie przed sądem pracy i ubezpieczeń społecznych dowodu z zeznań świadków na okoliczność zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, jeżeli zainteresowany wykaże, że nie może przedstawić zaświadczenia zakładu pracy.

Pogląd ten został rozwinięty w znowelizowanym art. 473 kpc, który stanowi, że w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych nie stosuje się przepisów ograniczających dopuszczalność dowodu ze świadków i z przesłuchania stron. W postępowaniu przed tymi sądami okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń mogą być udowadniane wszelkimi dostępnymi środkami dowodowymi (por. wyr. SN z dnia 02.02.1996 r. II URN 3/95 OSNP 1996/16/239).

Skoro w niniejszej sprawie organ rentowy kwestionował wykonywanie pracy w szczególnych warunkach przez odwołującego w S. P. Z. O. Z. w B. Szpital (...) kierując się treścią świadectwa pracy, a pracodawca nie wystawił odwołującemu się świadectwa wykonywania pracy w warunkach, konieczne stało się ustalenie rodzaju czynności faktycznie wykonywanych przez odwołującego w trakcie zatrudnienia u tego pracodawcy. W toku postępowania Sąd ustalił, że odwołujący w okresie od 24.08.1990 r. do 18.11.2003 r. pracował w S. P. Z. O. Z. w B. Szpital (...) w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku robotnik gospodarczy w okresie od 24.08.1990 r. do 30.04.1995 r. oraz robotnik gospodarczy-konwojent w okresie od 01.05.1995 r. do 18.11.2003 r. Do jego obowiązków na stanowisku robotnika gospodarczego należało: koszenie traw, odśnieżanie, rozładunek i załadunek towarów dla potrzeb szpitala, okresowo pracował w spalarni odpadów co mogło mu zajmować ok. 1 godziny dziennie. Kierowany był do wykonywania różnych prac mieszczących się w jego kompetencjach według potrzeb pracodawcy np. wspólnie z drugim pracownikiem rolował koce w ilości 520 sztuk przechowywane na wypadek sytuacji kryzysowej. Do jego obowiązków na stanowisku konwojenta zgodnie z zaświadczeniem pracodawcy z dnia 26.08.2014 r. należało: załadunek na samochód dostawczy towarów, odpowiednie ułożenie, rozładunek z doniesieniem do pomieszczeń magazynowych, zdanie ilości zgodnie z fakturą, pomoc magazynierom w układaniu przywiezionych towarów, terminowy odbiór przesyłek z poczty, odpowiedzialność za przewożenie artykułów spożywczych zgodnie z przepisami obowiązującymi, przewóz pieczywa w przykrytych koszach, odpowiedzialność za czyste pojemniki na mięso i konwie na mleko. Z zeznań świadków oraz z dokumentów w szczególności z zaświadczenia pracodawcy z dnia 26.08.2014 r. wynika, że odwołujący wykonywał prace konwojenta tj. czynności za i wyładunkowe, ale robił to w razie potrzeb pracodawcy i nie wykonywał tej pracy stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, chociaż mogło się zdarzyć, że czynności konwojenta wykonywał parę razy w tygodniu po kilka godzin. Ponadto pracodawca w świadectwie pracy z dnia 18.11.2003 r. w pkt. 8 wskazał, że odwołującego nie dotyczy wykonywanie pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze. Praca w szczególnych warunkach ma być wykonywania stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Sąd uznał, że odwołujący nie wykazał okresu 15 lat, kiedy to stale i w wymiarze pełnego etatu wykonywał pracę w warunkach szczególnych określoną w Wykazie A dziale IV, poz. 40 tj. prace magazynowe, załadunkowe, rozładunkowe, transport oraz konfekcjonowanie surowców, półproduktów i wyrobów gotowych - pylistych, toksycznych, żrących, parzących i wybuchowych.

Sąd uznał zatem, że odwołujący nie wykazał mimo ciążącego na nim obowiązku zgodnie z art. 6 k.c. co najmniej 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych określonej w wykazie A stanowiącym załącznik do Rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Mając na względzie powyższe Sąd oddalił odwołanie K. S. od zaskarżonych decyzji organu rentowego z dnia 10.03.2014 r. i z dnia 13.05.2014 r. na podstawie powołanych przepisów prawa materialnego i art.477 ¹⁴ §1 k.p.c.