Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 marca 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SO Tomasz Tatarczyk

Sędzia SO Lucyna Morys - Magiera

Sędzia SR (del.) Barbara Konińska (spr.)

Protokolant Aldona Kocięcka

po rozpoznaniu w dniu 5 marca 2014 r. w Gliwicach

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Niestandaryzowanego Funduszu Sekurytyzacyjnego z siedzibą w W.

przeciwko B. K. i S. K.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach

z dnia 11 czerwca 2013 r., sygn. akt I C 82/13

I  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

1  zasądza od pozwanych B. K. i S. K. solidarnie na rzecz powoda (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Niestandaryzowanego Funduszu Sekurytyzacyjnego z siedzibą w W. kwotę 20.023,04 (dwadzieścia tysięcy dwadzieścia trzy 04/100) złote z ustawowymi odsetkami od dnia 10 października 2012r.;

2  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3  zasądza od pozwanych solidarnie na rzecz powoda kwotę 2.670 (dwa tysiące sześćset siedemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania;

I  oddala apelację w pozostałej części;

II  zasądza od pozwanych solidarnie na rzecz powoda kwotę 2.211 (dwa tysiące dwieście jedenaście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

SSR (del.) Barbara Konińska SSO Tomasz Tatarczyk SSO Lucyna Morys-Magiera

UZASADNIENIE

Powód (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny z siedzibą w W. pozwem z dnia 10 października 2012r. domagał się zasądzenia solidarnie od pozwanych B. K. i S. K. 20.219,04 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu oraz zwrotu kosztów postępowania. W uzasadnieniu podał, iż swoje roszczenie wywodzi z umowy kredytu odnawialnego zawartego przez jego poprzednika prawnego z pozwanymi – umowy nr (...) z dnia 16 czerwca 2005r.

Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 30 października 2012r. sygn. VI Nc-E 1771548/12 orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W sprzeciwie tego nakazu pozwani wnieśli o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów postępowania. Pozwani zarzucili, iż powód wadliwie wyliczył odsetki domagając się odsetek od odsetek, podał kwotę 196 zł jako koszty poprzedniego wierzyciela pomimo, że poprzedni wierzyciel takich kosztów nie wykazał, nalicza odsetki karne od kapitału stanowiącego czterokrotność kredytu lombardowego NBP, pomimo tego że pierwotny wierzyciel nie naliczał tych odsetek zgodnie z bankowym tytułem egzekucyjnym. Nadto dodali, iż w dniu 29 maja 2012r. pierwotny wierzyciel dokonał cesji wierzytelności, powiadamiając ich o tym fakcie dopiero w dniu 22 czerwca 2012r., co skutkowało tym, iż toczyły się wobec nich dwie egzekucje dotyczące tej samej wierzytelności i w rezultacie zapłacili koszty komornicze nie spłacając długu pomimo skutecznej egzekucji i możliwości spłaty zadłużenia.

Wyrokiem z dnia 11 czerwca 2013r. Sąd Rejonowy w Tarnowskich Górach sygn. I C 82/13 oddalił powództwo w oparciu o art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Prawo bankowe, art. 509 § 2 k.c. i art. 788 § 1 k.p.c.

Sąd Rejonowy poprzedził wydanie wyroku następującymi ustaleniami:

Pozwani w dniu 16 czerwca 2005r. zawarli z (...) Bankiem (...) SA w W. umowę rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowego S.. W tym samym dniu pozwany i pozwana oddzielnie zawarli umowę o świadczenie usług bankowości elektronicznej. Wraz z powyższymi umowami w tym samym dniu pozwani – każde odrębnie – zawarli także umowę numer (...) (pozwany) i numer (...) (pozwana) o wydanie i używanie karty (...) do rachunku numer (...). W dniu 02 kwietnia 2007r. pozwani zawarli z tym samym bankiem umowę kredytu odnawialnego numer (...), mocą której przyznano pozwanym linię kredytową na cele konsumpcyjne do kwoty 2.500 zł. Następnie aneksem numer (...) z dnia 29 kwietnia 2008r. podwyższono limit kredytu odnawialnego o kwotę 2.500 zł, zaś kolejnym aneksem z dnia 05 maja 2008r. numer 2/2008 r. podwyższono limit kredytowy o kwotę 9.000 zł (czyli do łącznej wysokości 14.000 zł). Aneksem numer (...) z dnia 02 kwietnia 2007r. zawartym do umowy nr (...) z dnia 21 czerwca 2005r. dotyczącej wydania i używania karty (...) ustalono dzienny limit wypłat gotówki do wysokości 1.500 zł, zaś dzienny limit operacji płatniczych do wysokości 500 zł. W dniu 14 września 2011r. (...) Bank (...) SA w W. wystosowała do pozwanych wezwanie do zapłaty niespłaconego kredytu w wysokości 14 074,49 zł wraz z odsetkami w wysokości 2 741,34 zł oraz kosztami monitu w wysokości 25,65 zł (dotyczyło to umowy numer (...)). Następnie bank wystawił bankowy tytuł egzekucyjny numer (...) z dnia 4 listopada 2011r. przeciwko pozwanym na kwotę należności głównej 14.125,79 zł z odsetkami w wysokości 3 344,59 zł liczonymi do dnia 04 listopada 2011r. także dotyczący umowy numer (...). Powyższemu bankowemu tytułowi egzekucyjnemu Sąd Rejonowy w Tarnowskich Górach postanowieniem z dnia 21 lutego 2012r. sygn. I Co 5302/11 nadał klauzulę wykonalności przeciwko pozwanym z ograniczeniem ich odpowiedzialności do kwoty 21.000 zł. W oparciu o ten tytuł wykonawczy bank wszczął przeciwko pozwanym postępowanie egzekucyjne a następnie w dniu 29 maja 2012r. scedował na powoda wierzytelność wynikającą z zawartej przez cedenta z pozwanymi umowy o kredyt odnawialny z dnia 16 czerwca 2005r. numer (...). W załączniku do umowy przelewu strony tej umowy wskazały, iż łączna wartość wierzytelności wobec pozwanych wynosi 19.595,25 zł na dzień zawarcia umowy cesji oraz że dotyczy ona rachunku nr (...). W dniu 03 lipca 2012r. powód wezwał pozwanych do zapłaty domagając się od nich kwoty 19.761,26 zł do dnia 10 lipca 2012r. w zakresie umowy z dnia 16 czerwca 2005r. numer (...).

Sąd Rejonowy uznał, iż z dołączonych do akt umów nie wynika, aby powód nabył w drodze umowy cesji wierzytelność, którą dochodzi w niniejszym postępowaniu, czyli objętą numerem (...). Ponadto Sąd Rejonowy stwierdził, iż odnośnie umowy dotyczącej rachunku nr (...) wydano już bankowy tytuł egzekucyjny i w takiej sytuacji należałoby zgłosić wniosek o nadanie klauzuli wykonalności, albowiem uprawnienie przeszło na inną osobę po powstaniu tytułu egzekucyjnego, że nie może być tak, aby cesjonariusz co do jednej wierzytelności dysponował dwoma tytułami wykonawczymi. Nadto Sąd ten wskazał, iż roszczenie co do wierzytelności objętej nr rachunku (...) zostało prawomocnie rozstrzygnięte, gdyż pozwani nie zaskarżyli postanowienia o nadaniu klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu poza tym na powoda – jako cesjonariusza – przeszły w tym zakresie wszelkie prawa do wierzytelności jakie miał cedent, a więc także prawo do prowadzenia egzekucji – trzeba je tylko potwierdzić wydaną klauzulą na następcę.

Sąd Rejonowy oddalił wniosek powoda o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego księgowego złożony celem ustalenia, że powód nabył wierzytelność od (...) Banku (...) SA w W., a także na okoliczność istnienia wierzytelności będącej przedmiotem przelewu, jej wymagalności i wysokości. W tym zakresie Sąd oparł się na treści art. 227 k.p.c. w związku z art. 278 § 1 k.p.c., albowiem przyjął iż do ustalenia czy doszło do przelewu wierzytelności nie są konieczne wiadomości specjalne, tym bardziej, że powód dysponuje umową cesji, a nadto umowa kredytu powinna być zawarta na piśmie (por. art. 69 ust. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe), więc można ją przedstawić celem ustalenia czy została zawarta.

W apelacji od tego rozstrzygnięcia powód zaskarżając wyrok w całości zarzucił:

1  naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, a w szczególności naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. i art. 227 k.p.c. – poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów polegające na:

1.a  braku wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego oraz dokonanie jego dowolnej, sprzecznej z zasadami logiki i obiektywizmu oceny, a w szczególności w zakresie rzekomego nie udowodnienia przez powoda istnienia i cesji dochodzonej w sprawie wierzytelności, a także dokonanie tej oceny z pominięciem istotnej części materiału dowodowego, a w szczególności z pominięciem całości treści dokumentu w postaci załącznika do umowy cesji, który w pozycji dotyczącej zobowiązania pozwanych oprócz numeru umowy kredytu wskazuje także numer rachunku bankowego, na którym został uruchomiony kredyt (numer ten jest zbieżny z oznaczeniami zawartymi w materiale dowodowym złożonym w sprawie), a także z pominięciem wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego księgowego, zgłoszonego na wypadek kwestionowania przez pozwanego istnienia i przelewu wierzytelności;

1.b  dokonaniu istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy ustaleń, sprzecznych z treścią materiału dowodowego w sprawie i w konsekwencji przyjęcie przez Sąd, ze zgromadzony w aktach sprawy materiał dowodowy nie pozwala na uznanie zobowiązania pozwanego za udowodnione;

2  naruszenie art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie skutkujące przyjęciem za udowodnione twierdzeń pozwanego kwestionujących zasadność powództwa, podczas gdy powód udowodnił fakty prawotwórcze, z których wywodził określone skutki, tj. istnienie wierzytelności i jego legitymację czynną, zgłosił w tym zakresie odpowiednie wnioski dowodowe i wskazał argumentację potwierdzającą podnoszone okoliczności;

3  naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, a w szczególności naruszenie art. 788 § 1 k.p.c. poprzez przyjęcie, iż klauzula wykonalności nadana bankowemu tytułowi egzekucyjnemu nie może zostać „przepisana” – nadana na rzecz innego niż bank podmiotu, na którego przeszło uprawnienie np. w drodze przelewu wierzytelności;

4  naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 96 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Prawo bankowe poprzez jego błędną wykładnię, a w konsekwencji niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, iż bankowy tytuł egzekucyjny zaopatrzony w klauzulę wykonalności może stanowić podstawę prowadzenia egzekucji na rzecz innego niż bank podmiotu, na którego została przelana wierzytelność, określona w bankowym tytule egzekucyjnym;

5  naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 69 ust.1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Prawo bankowe poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, iż kredytobiorca pomimo zawarcia umowy kredytu i otrzymania do dyspozycji określonej kwoty pieniężnej nie jest zobowiązany do zwrotu kwoty kredytu oraz odsetek i prowizji.

Podnosząc powyższe zarzuty powód wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości poprzez jego uchylenie i wydanie wyroku zasądzającego na rzecz powoda 20.219,04 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia wniesienia pozwu i kosztami postępowania oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

Apelacja powoda musiała odnieść skutek, choć nie wszystkie jej zarzuty okazały się zasadne.

Zasadnym okazał się zarzut naruszenia przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. skutkującego wadliwością ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd I Instancji. Jako zasadnicze kryteria swobodnej oceny dowodów określonej art. 233 § 1 k.p.c. wyróżnia się zgodność wniosków sądu z zasadami logiki i doświadczenia życiowego oraz komplementarność (spójność) argumentacji polegającą na wyprowadzaniu poprawnych wniosków z całokształtu materiału procesowego. Spójność ta będzie więc naruszana w przypadku nieuzasadnionego pominięcia w argumentacji wniosków przeciwnych wynikających z części dowodów.

Sąd Rejonowy stwierdził, iż z dołączonych do akt umów nie wynika, aby powód nabył w drodze umowy cesji wierzytelność, którą dochodzi w niniejszym postępowaniu. Z zawartych przez pozwanych z (...) Bank (...) SA w W. wynika, iż pozwani zawarli z tymże bankiem szereg umów związanych z rachunkiem bankowym o numerze (...). Wątpliwości co do treści tych umów nie miał zresztą Sąd Rejonowy, co wynika z ustalonego przezeń stanu faktycznego. Pozwani przyznali zaś, iż wierzyciel pierwotny dokonał cesji wierzytelności przysługującej uprzednio bankowi na rzecz powoda, co wprost wynika z treści tego sprzeciwu. Ponieważ pozwanym wraz z odpisem pozwu i pism procesowych powoda doręczono odpisy wszystkich umów zawartych między nimi a wierzycielem pierwotnym, do których to dowodów pozwani mieli możliwość ustosunkowania się, przyznanie to nie budzi wątpliwości co do tego, iż na rzecz powoda dokonano cesji wierzytelności dochodzonej pozwem, mimo iż wskazany w pozwie numer umowy nie jest w niej wprost wymieniony. Załącznik do umowy cesji, w pozycji dotyczącej zobowiązania pozwanych oprócz numeru umowy kredytu wskazuje także numer rachunku bankowego, na którym został uruchomiony kredyt. Zatem owo przyznanie przez pozwanych dokonania na rzecz powoda cesji wierzytelności objętej pozwem zostało przez Sąd I Instancji wadliwie pominięte (art. 229 k.p.c.). Przyznanie to zaś /sprzeciw - k. 136 akt/ pozwoliło Sądowi Okręgowemu na ustalenie, iż powód nabył wierzytelność dochodzoną pozwem i jest ona tożsama z wierzytelnością objętą umową cesji.

Niesłusznym natomiast okazał się zarzut pominięcia dowodu z opinii biegłego księgowego, zgłoszony na wypadek kwestionowania przez pozwanego istnienia i przelewu wierzytelności. Słusznie bowiem Sąd I Instancji stwierdził, iż do ustalenia czy doszło do przelewu wierzytelności nie są konieczne wiadomości specjalne. Nadto ewentualne uchybienia Sądu w tym zakresie mogłoby być powoływane w toku dalszego postępowania wyłącznie gdyby zostały zgłoszone w trybie art. 162 k.p.c., co nie miało miejsca przed zamknięciem rozprawy.

Zasadnym okazał się też zarzut naruszenia przez Sąd art. 788 § 1 k.p.c. Bankowy tytuł egzekucyjny stanowi przywilej banków, polegający na ułatwieniu im dochodzenia swoich wierzytelności wynikających z dokonywanych czynności bankowych. Umożliwienie nadawania klauzuli wykonalności bankowym tytułom egzekucyjnym na podstawie art. 788 § 1 k.p.c. na rzecz nabywcy wierzytelności bankowej stwierdzonej tym tytułem, oznaczałoby naruszenie przywileju przyznanego tylko bankom na rzecz wszystkich nabywców takiej wierzytelności. Chodzi tu o przywilej kwalifikowany i wyjątkowy, ponieważ dochodzenie wierzytelności cywilnoprawnych następuje z reguły przy zastosowaniu sądowego postępowania rozpoznawczego. W konsekwencji należy uznać, iż przepisy art. 96-97 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Prawo bankowe (tekst jednol. Dz.U. z 2012r., poz. 1376). stanowią lex specialis w stosunku do art. 788 § 1 k.p.c. Stąd też na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego może być prowadzona jedynie egzekucja wierzytelności bankowej i tylko na rzecz banku, po nadaniu na jego rzecz sądowej klauzuli wykonalności.

Wobec tego niedopuszczalne jest nadanie na podstawie art. 788 § 1 k.p.c. klauzuli wykonalności na rzecz nie będącego bankiem nabywcy wierzytelności objętej bankowym tytułem egzekucyjnym, także po zaopatrzeniu go w sądową klauzulę wykonalności (tak m.in. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 02 kwietnia 2004r., sygn. III CZP 9/04, OSNC 2005/6/98, Biul.SN 2004/4/4, Pr.Bankowe 2004/12/17, M.Prawn. 2005/6/310, M.Prawn. 2004/15/720).

Błędnym jest również przekonanie sądu o braku możliwości istnienia w obiegu dwóch tytułów wykonawczych, jak należy domniemywać tytułów pozwalających na egzekucję tego samego obowiązku. Przeciwnie, kodeks postępowania cywilnego umożliwia wydanie temu samemu wierzycielowi wielu tytułów wykonawczych w oparciu o ten sam tytuł egzekucyjny np. w postaci możliwości nadania klauzuli wykonalności przeciwko małżonkowi dłużnika (art. 787 k.p.c.), wydania dalszych tytułów w celu prowadzenia egzekucji z różnych części składowych majątku tego samego dłużnika (art. 793 k.p.c.), w razie potrzeby prowadzenia egzekucji przeciwko różnym osobom (art. 793 k.p.c.). Ustawodawca wprost przewiduje również nadanie klauzuli wykonalności tytułowi egzekucyjnemu na rzecz nowego wierzyciela, co wynika z treści art. 788 § 1 k.p.c.

Sytuacja ta może prowadzić do istnienia dwóch różnych tytułów wykonawczych na rzecz różnych osób w odniesieniu do tej samej wierzytelności. W praktyce jednak zbywca wierzytelności (bank) wydaje z reguły nabywcy (cesjonariuszowi) bankowy tytuł wykonawczy (np. jako dowód istnienia wymagalnej wierzytelności i jej rozmiaru). Gdyby pojawiła się jednak sytuacja, że egzekucja wobec dłużnika była prowadzona na podstawie dwóch tytułów wykonawczych (bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego w stosowną klauzulę wykonalności i tytułu wykonawczego uzyskanego przez instytucję niebankową, cesjonariusza) dłużnik mógłby wytoczyć odpowiednie powództwo przeciwegzekucyjne (art. 840 k.p.c.; por. także uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 4 sierpnia 1992r., III CZP 94/92).

Ponieważ powód wykazał przelew wierzytelności banku na swoją rzecz zgodnie z art. 509 § 2 k.c. należało na jego rzecz zasądzić od pozwanych solidarnie 20.023,04 zł. Na kwotę tą składa się 14.124,31 zł tytułem należności głównej, 623,79 zł odsetek umownych za okres od 30 maja 2012r. do 01 października 2012r., odsetki umowne w wysokości 5.274,94 zł.

Pozwani kwestionowali zasadność wyliczenia odsetek o tyle, że ich zdaniem powód domaga się odsetek od odsetek. Zarzut ten zaś nie mógł odnieść skutku wobec tego, iż od zaległych odsetek można żądać odsetek za opóźnienie od chwili wytoczenia o nie powództwa, co wynika wprost z treści art. 482 § 1 k.c. Pozwani zarzucili też, iż powód nalicza odsetki karne od kapitału stanowiącego czterokrotność kredytu lombardowego NBP podnosząc, że pierwotny wierzyciel nie naliczał tych odsetek w bankowym tytule egzekucyjnym. Jednakże zgodnie z art. 509 § 2 k.c. wraz z przelaną wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w tym prawo do naliczania odsetek wynikających z danej umowy. Niezależnie więc od tego czy wierzyciel pierwotny w bankowym tytule egzekucyjnym wskazał wysokość tych odsetek uprawnienie do ich dochodzenia przysługuje na podstawie umowy przelewu nabywcy wierzytelności. Stopa odsetek określona na poziomie nie przekraczającym stopy oprocentowania kredytu lombardowego ustalonej przez Prezesa NBP wynika zaś z § 4 aneksu nr (...) do umowy kredytu odnawialnego /k. 61 akt/.

Nadto wobec tego, iż zarzut nieprawidłowego wyliczenia odsetek stanowi okoliczność negatywną pozwani powinni przedstawić dowody pozytywne umożliwiające potwierdzenie tej okoliczności.

W procesie cywilnym ciężar twierdzenia i dowodzenia wszystkich okoliczności (faktów), które w myśl art. 227 stanowią przedmiot dowodu spoczywa na stronach. Tzw. fakty negatywne mogą być dowodzone za pomocą dowodów faktów pozytywnych przeciwnych, z których istnienia wynika powoływana okoliczność negatywna. Wobec tego faktów, z których wywodzone jest dochodzone roszczenie, dowodzi w zasadzie powód. On też dowodzi faktów stanowiących jego odpowiedź na zarzuty pozwanego. Pozwany natomiast dowodzi faktów uzasadniających jego zarzuty podniesione przeciwko roszczeniu powoda. Faktów tamujących oraz niweczących prawo powinien dowodzić przeciwnik strony, która występuje z roszczeniem, czyli z zasady - pozwany (zob. wyroki SN: z dnia 29 września 2005 r., III CK 11/05, Lex nr 187030; z dnia 13 października 2004 r., III CK 41/04, Lex nr 182092). Tak więc ciężar dowodu w postępowaniu cywilnym nie zawsze spoczywa na powodzie, ponieważ osoba, która odmawia uczynienia zadość żądaniu powoda, obowiązana jest udowodnić fakty wskazujące, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje (zob. wyrok SN z dnia 20 grudnia 2006 r., IV CSK 299/06, Lex nr 233051).

Wobec tego pozwani dla podważenia sposobu wyliczenia odsetek przez powoda powinni przedstawić dowody zapłaty umożliwiające wyliczenie wysokości odsetek w sposób odmienny niż uczyniono to w pozwie, gdyż to ich w tym zakresie obciążał ciężar dowodu. Samo twierdzenie strony nie jest dowodem, a twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności powinno być udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą (por. wyrok SN z dnia 22.11.2001r., I PKN 660/00, Wokanda 2002/7-8/44).

Wobec treści art. 6 k.c. oddaleniu podlegało jedynie żądanie pozwu w zakresie kosztów w kwocie 196 zł. Zasadności tych kosztów tych w żaden sposób nie wykazano, pozwani zaś wyraźnie zaprzeczyli, by koszty te były należne pierwotnemu wierzycielowi.

Reasumując apelacja pozwanego okazała się częściowo zasadna i skutkować musiała zmianą zaskarżonego wyroku o czym Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 386 § 1 k.p.c., jak w punkcie pierwszym wyroku uwzględniając częściowo powództwo. Sąd Okręgowy obciążył pozwanych solidarnie w całości kosztami procesu na rzecz powoda zgodnie z art. 100 k.p.c. wobec tego, iż żądanie pozwu jedynie w nieznacznej części zostało oddalone. Na koszty te złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika obliczone zgodnie z § 6 pkt. 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst jednol. Dz.U. z 2013r., Nr 490) w kwocie 2.400 zł wraz z należną opłatą skarbową od udzielonego pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł oraz opłata od pozwu w wysokości 253 zł.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. obciążając nimi również w całości pozwanych w zw. z § 6 pkt. 5 i § 12 ust. 1 pkt. 1 powołanego wyżej rozporządzenia. Na koszty te złożyły się opłata od apelacji w kwocie 1.011 zł oraz koszty zastępstwa procesowego w wysokości 1.200 zł.

SSR (del.) Barbara Konińska SSO Tomasz Tatarczyk SSO Lucyna Morys- Magiera