Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 10 marca 2015r.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Beata Łapińska (spr.)

Sędziowie: SO Magdalena Marczyńska

SR (del.) Urszula Sipińska-Sęk

Protokolant: asyst. sędz. Sławomir Fert

po rozpoznaniu w dniu 10 marca 2015 roku w Piotrkowie Tryb.

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa J. S.

przeciwko T. K. prowadzącemu działalność

gospodarczą pod nazwą (...) w B.

o wynagrodzenie za pracę

na skutek zażalenia pozwanego

na postanowienie zawarte

w punkcie „3”

wyroku Sądu Rejonowego – Sądu Pracy

w Bełchatowie

z dnia 5 stycznia 2015r.

sygn. akt IVP 10/14

postanawia:

1.  oddalić zażalenie;

2.  zasądzić od pozwanego T. K. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...) w B. kwotę 60,00 (sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za postępowanie zażaleniowe.

UZASADNIENIE

Postanowieniem zawartym w punkcie „3” wyroku z dnia 5 stycznia 2015 roku, Sąd Rejonowy – Sąd Pracy w Bełchatowie zniósł wzajemne koszty procesu między powodem J. S. oraz pozwanym T. K. prowadzącym działalność gospodarczą pod nazwą (...) w B..

W uzasadnieniu wskazał, że na podstawie art. 100 k.p.c. zasadne było orzeczenie o wzajemnym zniesieniu kosztów. W ocenie Sądu Rejonowego nie było bowiem rażącej dysproporcji pomiędzy wysokością uwzględnionego i oddalonego roszczenia, a przy zastosowaniu zasad słuszności nie było konieczne arytmetyczne ścisłe rozliczenie kosztów według stosunku części powództwa uwzględnionej do oddalonej. Orzekając o wzajemnym zniesieniu kosztów Sąd wziął pod uwagę okoliczność, że pozwany był świadomy obowiązku zapłaty wynagrodzenia za pracę na rzecz powoda w uwzględnionej części powództwa już w chwili wytoczenia powództwa przeciwko niemu, a mimo to takiej zapłaty nie dokonał do czasu zakończenia procesu.

W zażaleniu na powyższe postanowienie złożonym w dniu 5 lutego 2015 roku pełnomocnik pozwanego wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia i zasądzenie od powoda kosztów postępowania w kwocie 538,37 złotych, a także sądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania zażaleniowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Skarżący zarzucił postanowieniu naruszenie art. 100 k.p.c. poprzez uznanie, że w niniejszej sprawie uzasadnione jest wzajemne zniesienie kosztów zamiast ich stosunkowego rozdzielenia stosownie do procentu wygranej każdej ze stron.

W uzasadnieniu zażalenia skarżący podniósł, że wzajemne zniesienie kosztów wchodzi w rachubę jedynie wówczas, gdy żądanie zostało uwzględnione w około połowie, przy mniej więcej równej wysokości kosztów procesu poniesionych przez każdą ze stron. W rozpoznawanej sprawie strony poniosły podobne koszty procesu, tj. w przypadku powoda 2.400 złotych – koszty zastępstwa procesowego, a w przypadku pozwanego 2.417 złotych – koszty sądowe oraz opłata od pełnomocnictwa. Zdaniem pozwanego wzajemne zniesienie kosztów w niniejszym postępowaniu wyklucza różnica stosunku, w którym strony postępowania wygrały sprawę w proporcjach powód – 39% i pozwany – 61%. Taki stosunek wygranej do przegranej nie daje podstaw do stwierdzenia, że nie zachodzi dysproporcja pomiędzy wysokością uwzględnionego powództwa i oddalonego roszczenia. Ponadto skarżący wskazał, że za stosunkowym rozdzieleniem kosztów przemawia fakt, że w toku postępowania Sąd Rejonowy ustalił, że strony łączyła umowa o dzieło, a nie umowa o pracę, a faktycznie poniesione przez niego wydatki związane ze sprawą były znacznie wyższe, albowiem na rozprawy pozwany przyjeżdżał na rozprawy z B., wydatkując na przejazdy własne środki. Wreszcie wskazał, że wynagrodzenie za miesiąc listopad wypłacił powodowi w styczniu 2014 roku.

W odpowiedzi na zażalenie powód wniósł o jego oddalenie i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania zażaleniowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.

Rację ma skarżący wskazując, że przy orzekaniu o kosztach postępowania na podstawie art. 100 k.p.c. istotne znaczenie ma wynik sprawy w danej instancji oraz rozmiar wydatków poniesionych przez strony. Ocena taka przeprowadzana jest przez porównanie rozmiaru żądania uwzględnionego w wyroku z całym dochodzonym roszczeniem i otrzymana w wyniku takiego porównania proporcja powinna służyć do określenia należnego stronie zwrotu kosztów.

Skarżący pomija jednakże okoliczność, że zastosowanie art. 100 k.p.c. wymaga nie tylko dokonania oceny ostatecznego wyniku, ale podlega także dyskrecjonalnej ocenie sędziowskiej. Stosunkowe rozdzielenie kosztów procesu może bowiem nastąpić w różny sposób i wynikać z różnych przyczyn, albowiem zasada kompensaty nie jest jedyną, jaką kieruje się sąd przy rozstrzyganiu o kosztach postępowania. Oprócz tej zasady istnieją bowiem zasada odpowiedzialności za wynik sprawy, zasada słuszności, zasada zawinienia i inne im podobne, przy czym z art. 100 k.p.c. nie wynika nakaz dokonania przez sąd arytmetycznego stosunkowego rozdzielenia kosztów. Sąd Najwyższy wielokrotnie przedstawiał pogląd, że wzajemne zniesienie (stosunkowe rozdzielenie) kosztów procesu nie wymaga dokładnego obliczenia stosunku części uwzględniającej powództwo do części oddalającej pozew, a zasadniczym kryterium rozłożenia ciężaru kosztów procesu jest w takim wypadku poczucie słuszności (por. chociażby postanowienia z dnia 17 czerwca 2011 roku, II PZ 10/11, LEX Nr 1068033, Sądu Najwyższego z dnia 14 maja 2012 roku, II PZ 11/12, LEX Nr 1222154, z dnia17 maja 2012 roku, I CZ 106/11, LEX Nr 1242990 i z dnia 11 września 2013 roku, III CZ 37/13, LEX Nr 1402619).

W przedmiotowej sprawie Sąd Rejonowy prawidłowo uznał, że za wzajemnym zniesieniem kosztów postępowania przemawiają zasady słuszności, a w szczególności fakt, iż pozwany był świadomy obowiązku zapłaty wynagrodzenia za pracę na rzecz powoda w uwzględnionej części powództwa już w chwili wytoczenia powództwa przeciwko niemu, a mimo to takiej zapłaty nie dokonał do czasu zakończenia procesu. I ocenę tą Sąd Okręgowy podziela. Dodatkowo wskazać należy, iż za wzajemnym zniesieniem kosztów przemawia charakter niniejszej sprawy, w której powód domagał się zapłaty zaległego wynagrodzenia za wykonane na rzecz pozwanego prace, przy tym nie ma tu znaczenia okoliczność, że wynagrodzenie to jak ostatecznie ustalił Sąd Rejonowy wynikało z łączącej strony umowy cywilnoprawnej, a nie umowy pracę. Pozwany nie zaskarżył wyroku Sądu Rejonowego w części uwzględniającej powództwo, tj. co do wynagrodzenia za miesiąc grudzień 2013 roku co wskazuje, że uznał on w tym zakresie roszczenia powoda. W przedmiotowej sprawie nie zachodzi także znaczna dysproporcja w kosztach poniesionych przez każdą ze stron, która sprzeciwiałaby się wzajemnemu zniesieniu kosztów na podstawie art. 100 k.p.c. Skarżący nie przedstawił przy tym żadnych dowodów na potwierdzenie faktu, że poniósł dodatkowe koszty związane z dojazdami na rozprawy z B..

Z tych też względów, Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c., orzekł jak w punkcie „1” sentencji.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie obowiązku zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za postępowanie zażaleniowe znajduje uzasadnienie w treści art. 98 k.p.c. w zw. z § 2 ust. 1 i 2w zw. z § 6 pkt 2 w zw. z § 13 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jedn. Dz. U. z 2013r., poz. 461).