Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 lutego 2013r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA – Adam Wrzosek (spr.)

Sędziowie: SA – Józef Ciurko

SO (del.) – Małgorzata Janicz

Protokolant: – st. sekr. sąd. Katarzyna Rucińska

przy udziale Prokuratora Jerzego Mierzewskiego i oskarżyciela posiłkowego K. T.

po rozpoznaniu w dniu 1 lutego 2013 r.

sprawy

1.  J. C. (1) oskarżonego z art. 258 § 3 k.k., z art. 56 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k., z art. 55 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k., z art. 263 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., z art. 263 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., z art. 282 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., z art. 47 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., z art. 298 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., z art. 282 w zb. z art. 189 § 1 kk. w zw. z art.11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 kk., z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 189 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 229 § 3 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.,

2.  A. K. (1) oskarżonego z art. 258 § 2 k.k., z art. 56 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k., z art. 55 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k., z art. 263 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., z art. 47 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 47 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., z art. 279 § 1 k.k., z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 229 § 3 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.,

3. D. P. (1) oskarżonego z art. 40 ust. 2 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o przeciwdziałaniu narkomanii,

4. A. L. (1) oskarżonego z art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii

na skutek apelacji, wniesionych przez obrońców oskarżonych J. C. (1), A. K. (1), D. P. (1), A. L. (1) oraz prokuratora w części dotyczących oskarżonych J. C. (1) i A. K. (1)

od wyroku Sądu Okręgowego w. W.

z dnia 14 maja 2012 r. sygn. akt XVIII K 352/10

I.  Na podstawie art. 105 § 1 i § 2 k.p.k. prostuje oczywistą omyłkę pisarską w ten sposób, że w zamieszczonych w zaskarżonym wyroku opisach czynów zarzuconych oskarżonemu A. K. (1) w pkt VI i IX aktu oskarżenia zamiast nazwiska: (...) winno być nazwisko: (...);

II.  uchyla wyrok w zaskarżonej części wobec oskarżonego A. L. (1) i sprawę w tym zakresie przekazuje Sądowi Okręgowemu w. W. do ponownego rozpoznania;

III.  zmienia wyrok w zaskarżonej części w ten sposób, że:

1. uchyla orzeczenia o karach łącznych pozbawienia wolności i grzywny orzeczonych wobec J. C. (1) i A. K. (1),

2. uchyla tenże wyrok:

- wobec oskarżonego J. C. (1) w zakresie czynów z pkt IV, V, VI, VII, XIV i XXVIII,

- wobec oskarżonego A. K. (1) w zakresie czynów z pkt XXXVI i XLIV oraz czynu z pkt IV aktu oskarżenia (zawartego w pkt XXXV zaskarżonego wyroku),

i w tej części przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu Warszawie;

3. w odniesieniu do oskarżonego J. C. (1):

a) ustala, że podstawą wymiaru kary za czyn z pkt III zaskarżonego wyroku jest art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii,

b) na podstawie art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. umarza postępowanie w zakresie czynów z pkt X zaskarżonego wyroku, obciążając wydatkami w tym zakresie Skarb Państwa,

c) z opisu czynu przypisanego w pkt XI zaskarżonego wyroku eliminuje osobę A. L. (1) i działanie w warunkach ciągu przestępstw oraz z podstawy prawnej skazania art. 91 § 1 k.p.k., a orzeczoną karę pozbawienia wolności obniża do 7 (siedmiu) lat,

d) z opisu czynów przypisanych w pkt XII i XIII zaskarżonego wyroku eliminuje działanie w warunkach ciągu przestępstw,

e) w ramach czynu przypisanego w pkt XX zaskarżonego wyroku ustala, że oskarżony J. C. (1) w okresie 2004/2005 w Z. koło W. usiłował nakłonić M. K. (1) do dokonania zabójstwa A. R. ps. (...) lecz zamierzonego celu nie osiągnął wskutek odmowy M. K. (1), przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw i za to skazuje go na podstawie art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., a na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 22 § 2 k.k. w zw. z art. 60 § 1 i § 6 pkt 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 7 czerwca 2010 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. wymierza karę 5 (pięciu) lat pozbawienia wolności,

f) w ramach czynów przypisanych w pkt. XXI i XXII zaskarżonego wyroku ustala, że stanowią one jeden czyn wyczerpujący dyspozycję art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i na podstawie powyższych przepisów skazuje oskarżonego J. C. (1), a na podstawie art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 1, § 2 i § 3 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 7 czerwca 2010 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierza karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę w kwocie 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 50 (pięćdziesięciu) zł i uchyla orzeczenie o przepadku na rzecz Skarbu Państwa kwoty 61 200 (sześćdziesięciu jeden tysięcy dwustu) zł tytułem równowartości korzyści uzyskanej z przestępstwa,

g) z czynu przypisanego w pkt XXX zaskarżonego wyroku eliminuje polecenie dokonania rozboju i za ten czyn na podstawie art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 189 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. skazuje oskarżonego J. C. (1), a na podstawie art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 189 § 1 k.k. wymierza karę 1 (jednego) roku i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności,

h) podstawę prawną wymiaru grzywny za czyny z pkt III, XI, XII i XIII zaskarżonego wyroku uzupełnia o art. 33 § 1 i § 3 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 7 czerwca 2010 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k.,

i) ustala, że kary grzywny za czyny z pkt XVII, XIX, XXIII, XXVI i XXVII i XXIX zaskarżonego wyroku orzeczono w oparciu o art. 33 § 1, § 2 i § 3 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 7 czerwca 2010 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k.,

j)uchyla zawarte w pkt LIII zaskarżonego wyroku orzeczenie o obowiązku naprawienia szkody,

k) na podstawie art. 45 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2002 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa kwoty 96 250 (dziewięćdziesięciu sześciu tysięcy dwustu pięcidziesięciu) zł tytułem równowartości korzyści uzyskanej z przestępstwa przypisanego oskarżonemu J. C. (1) w pkt XI zaskarżonego wyroku;

4. w odniesieniu do oskarżonego A. K. (1):

a) ustala, że podstawą prawną skazania za czyn z pkt XXXIII zaskarżonego wyroku jest art. 258 § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2004 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k.,

b) w ramach czynu przypisanego w pkt XXXV zaskarżonego wyroku oskarżonego A. K. (1) uznaje za winnego tego, że w okresie od grudnia 2000 r. do końca 2001 r. wprowadził do obrotu znaczną ilość środków odurzających, w tym:

- w W. działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami zbył nie więcej niż 6 kg marihuany za łączną kwotę 78 000 zł, nieustalonemu mężczyźnie o imieniu P., będącemu członkiem zorganizowanej grupy przestępczej kierowanej przez J. K. ps. (...),

- w W. działając wspólnie i w porozumieniu z J. C. (1) i innymi osobami na polecenie J. C. (1) przekazał 8 kg siarczanu amfetaminy innej osobie, która przekazała ją innemu mężczyźnie, który zorganizował wywóz tego środka do S.,

- w T. działając wspólnie i w porozumieniu z J. C. (1) i innymi osobami zbył wspólnie z ustaloną osobą na polecenie J. C. (1) 1 kg siarczanu amfetaminy, za kwotę nie mniejszą niż 3 000 koron szwedzkich, mężczyźnie o imieniu W.,

przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw i na podstawie art. 56 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. skazuje go, a na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. art. 33 § 1 i § 3 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 7 czerwca 2010 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierza karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności oraz grzywnę w wysokości 100 (stu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 40 (czterdziestu) zł,

c) z opisu czynu przypisanego w pkt XXXVII zaskarżonego wyroku eliminuje osobę J. C. (1) i uchyla orzeczenie o karze grzywny,

d) w ramach czynu z pkt XXXVIII zaskarżonego wyroku ustala, że przedmiotem przestępstwa były 32 kg siarczanu amfetaminy, z opisu czynu eliminuje osobę A. L. (1), a orzeczoną karę pozbawienia wolności obniża do 4 (czterech) lat,

e) na podstawie art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. umarza postępowanie w zakresie czynów z pkt XXXIX zaskarżonego wyroku, obciążając wydatkami w tym zakresie Skarb Państwa,

f) na podstawie art. 414 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k. uniewinnia oskarżonego A. K. (1) od popełnienia czynu określonego w pkt XL zaskarżonego wyroku, obciążając wydatkami w tym zakresie Skarb Państwa,

g) podstawę prawną wymiaru grzywny za czyny z pkt XXXIV, XXXVIII, XLI i XLII zaskarżonego wyroku uzupełnia o art. 33 § 1 i § 3 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 7 czerwca 2010 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k.,

h) ustala, że kary grzywny za czyny z pkt XLIII i XL zaskarżonego wyroku orzeczono w oparciu o art. 33 § 1, § 2 i § 3 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 7 czerwca 2010 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k.,

5. karę pozbawienia wolności orzeczoną wobec oskarżonego D. P. (1) za czyn z pkt XLVIII obniża do 2 (dwóch) lat oraz podstawę prawną wymiaru grzywny uzupełnia o art. 33 § 1 i § 3 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 7 czerwca 2010 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k.;

IV. utrzymuje w mocy wyrok w pozostałej zaskarżonej części w stosunku do oskarżonych: J. C. (1), A. K. (1) i D. P. (1);

V. na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 7 czerwca 2010 r. orzeka kary łączne pozbawienia wolności i grzywny wobec oskarżonych:

- J. C. (1) w wymiarze 9 (dziewięciu) lat i 300 (trzystu) stawek dziennych grzywny po 100 (sto) zł stawka,

- A. K. (1) w wymiarze 7 (siedmiu) lat i 100 (stu) stawek dziennych grzywny po 40 (czterdzieści) złotych stawka;

VI.na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonych kar łącznych pozbawienia wolności zalicza okresy rzeczywistego pozbawienia wolności oskarżonym:

- J. C. (1) od dnia 10 stycznia 2007 r. do 7 lutego
2013 r.,

- A. K. (1) od dnia 19 marca 2008 r. do dnia 5 marca 2010r. i od dnia 16 kwietnia 2010 r. do dnia 7 lutego 2013 r.;

VII. na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zalicza okres rzeczywistego pozbawienia wolności oskarżonemu D. P. (1) od dnia 10 listopada 2008 r. do dnia 21 kwietnia 2009 r.;

VIII.  zasądza od oskarżonych J. C. (1), A. K. (1) i D. P. (1) koszty sądowe w sprawie, w częściach na nich przypadających, w tym tytułem opłaty za obie instancje:

- od J. C. (1) kwotę 6 600 (sześć tysięcy sześćset) zł,

- od A. K. (1) kwotę 1 400 (jednego tysiąca czterystu) zł,

- od D. P. (1) kwotę 900 (dziewięciuset) zł;

IX .zasądza od Skarbu Państwa tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu przed Sądem Apelacyjnym kwoty po 738 (siedemset trzydzieści osiem) zł, zawierające 23 % stawkę podatku VAT, na rzecz:

- obrońcy oskarżonego A. K. (1): adw. T. D. Kancelaria Adwokacka w W.,

- obrońcy oskarżonego D. P. (1): adw. M. C. (1) Kancelaria Adwokacka w W..

UZASADNIENIE

W sprawie Sądu Okręgowego w. W. sygn. akt XVIII K 352/10 oskarżono:

J. C. (1) o to, że:

I.  w okresie od 1998 roku do zimy 1999/2000 roku w W. brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym, kierowanej przez S. K. ps. (...), mającej na celu popełnianie przestępstw przeciwko mieniu, takich jak wymuszania rozbójnicze, rozboje z użyciem broni palnej i innych niebezpiecznych przedmiotów, a także przestępstw przeciwko życiu, zdrowiu i wolności takich jak pobicie i pozbawienie wolności innych osób oraz obrót substancjami odurzającymi,

tj. o czyn z art. 258 § 2 k.k.;

II.  w okresie w początku 2000 roku do 14 czerwca 2006 roku w W. i okolicach założył, a następnie kierował zorganizowaną grupą przestępczą o charakterze zbrojnym mającą na celu popełnianie przestępstw przeciwko mieniu, takich jak wymuszenia rozbójnicze, rozboje z użyciem broni palnej i innych niebezpiecznych przedmiotów, a także przestępstw przeciwko życiu, zdrowiu i wolności, takich jak pobicia i pozbawienie wolności innych osób, handel bronią palną oraz obrót na terenie kraju i wywóz za granicę znacznych ilości substancji odurzających i substancji psychotropowych,

tj. o czyn z art. 258 § 3 k.k.;

III.  w okresie od 2000 roku do końca 2003 roku w W. działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami brał udział w obrocie znacznej ilości środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi w postaci około 800 g kokainy, 10 kg marihuany, 500 tabletkami ekstazy, 500 g siarczanu amfetaminy, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

IV.  w bliżej nie ustalonym okresie, nie wcześniej niż w maju 2001 roku i nie później niż w sierpniu 2001 roku w W., wprowadził do obrotu znaczne ilości środków odurzających w postaci marihuany w ilości około 6 kg w ten sposób, że działając wspólnie i w porozumieniu z M. K. (1) i A. K. (1) ps. (...) zbył narkotyki za łączną kwotę 78000 złotych nieustalonemu mężczyźnie o imieniu P., będącemu członkiem zorganizowanej grupy przestępczej kierowanej przez J. K. ps. (...) K.", przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

V.  w bliżej nie ustalonym dniu, nie wcześniej niż w maju 2001 roku i nie później niż w sierpniu 2001 roku w C. wprowadził do obrotu znaczne ilości środków odurzających w postaci kokainy w ilości 60 g w ten sposób, że wspólnie z M. K. (1) i A. K. (1) zbył narkotyk nieustalonemu mężczyźnie za kwotę 2500 złotych, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw

tj. o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

VI.  w bliżej nieustalonym okresie w 2000 - 2001 roku na posesji przy ul. (...) w miejscowości Z. k. W. i w miejscowości B. woj. (...) posiadał bez wymaganego zezwolenia broń palną w postaci pistoletu TT kal. 9 M. M. (1), pistoletu maszynowego typu (...) oraz materiały i urządzenia wybuchowe, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 263 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

VII.  w marcu 2000 roku w miejscowości Z. przy ul. (...), chcąc, aby A. G. (1) ps. (...) dokonał zabójstwa W. Z. (1) ps. (...) vel (...), nakłaniał go do tego, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

VIII.  w bliżej nieustalonym okresie, latem 2000 roku w miejscowości Z. przy ul. (...), chcąc aby A. G. (1) ps. (...) dokonał zabójstwa P. W. ps. (...), nakłaniał go do tego, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

IX.  w bliżej nieustalonym okresie, latem 2000 roku w miejscowości Z. przy ul. (...), chcąc, aby A. G. (1) ps. (...) dokonał zabójstwa A. S. ps. „(...) (...)" vel „(...)", nakłaniał go do tego, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw

tj. o czyn z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

X.  w bliżej nieustalonym okresie, nie wcześniej niż w sierpniu 2001 roku i nie później niż w dniu 3 października 2001 roku w W. działając wspólnie i w porozumieniu z M. K. (1) i A. K. (1) ps. (...) handlował bronią palną w ten sposób, że zbył V. P. dwa pistolety maszynowe typu (...) z tłumikami i magazynkami z amunicją za kwotę 3500 USD, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 263 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

XI. w bliżej nieustalonym okresie, nie wcześniej niż w kwietniu 2000 roku i nie później niż 3 października 2001 roku w W. działając wspólnie i w porozumieniu z M. K. (1) handlował bronią palną w ten sposób, że nabył od K. P. jeden pistolet typu (...) z tłumikiem oraz dwoma magazynkami z amunicją za kwotę 1300 USD z zamiarem jego dalszej odsprzedaży, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw

tj. o czyn z art. 263 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XII.  na przełomie 2000 i 2001 roku w miejscowości Z., chcąc aby A. G. (1), M. C. (2) ps. (...) i T. S. (1) ps. (...) dokonali kradzieży z włamaniem do bliżej nieustalonego samochodu przewożącego sprzęt audiowizualny w postaci zestawów kina domowego, nakłaniał ich do tego, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czy z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

XIII. w bliżej nieustalonym okresie w 1999/2000 roku w W. przy ul. (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z M. N., M. K. (1), M. W. (1) ps. (...), T. W. ps. (...), A. R. ps. (...) i innymi osobami groźbą zamachu na życie i zdrowie N. O. właściciela sklepu z oknami PCV, doprowadził go do rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 24000 złotych, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnienie przestępstw,

tj. o czyn z art. 282 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

XIV. w bliżej nieustalonym okresie w drugiej połowie 2000 roku przed październikiem 2001 roku w W. w celu niedozwolonego wytworzenia substancji psychotropowych w postaci siarczanu amfetaminy działając wspólnie i w porozumieniu z M. K. (1) i innymi osobami nabył od P. N. ps. (...), prekursor do syntezy wymienionego narkotyku w postaci (...) w ilości 30 litrów oraz mrówczan amonu w ilości 45 kilogramów przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 61 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

XV. w bliżej nieustalonym okresie w grudniu 2000 roku w W. działając wspólnie i w porozumieniu z M. K. (1), A. K. (1) ps. (...), A. W. (1) ps. (...) i innymi osobami wziął udział w obrocie znacznej ilości środkami odurzającymi w postaci 8 kg siarczanu amfetaminy w ten sposób, że polecił M. K. (1) przyjęcie wspomnianych narkotyków od A. K. (1) i innych osób, a następnie przekazanie A. W. (2) ps. (...), który zorganizował wywóz amfetaminy do S., przy czym tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

XVI. w bliżej nieustalonym okresie, w drugiej połowie 2001 roku w miejscowości T., działając wspólnie i w porozumieniu z M. K. (1) i A. K. (1) ps. (...), wprowadził do obrotu znaczne ilości środków odurzających w postaci 1 kg siarczanu amfetaminy w ten sposób, że polecił w/w zbycie narkotyków za kwotę nie mniejszą niż 3000 koron szwedzkich nieustalonemu mężczyźnie o imieniu W., przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

XVII. w bliżej nieustalonym okresie, od stycznia 2001 roku do 3 października 2001 roku działając wspólnie i w porozumieniu z M. K. (1), A. K. (1) ps. (...), A. L. (1) ps. (...), A. W. (1) ps. (...) i innymi osobami wewnątrzwspólnotowej dostawy znacznej ilości substancji psychotropowej w postaci 88 kg siarczanu amfetaminy w ten sposób, że zorganizował przewiezienie narkotyków z terenu Rzeczypospolitej Polski przez (...) do K. S., przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o

przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

XVIII.w bliżej nieustalonym okresie od połowy 2000 roku do 3 października 2001 roku w bliżej nieustalonej miejscowości wschodniej Polski w celu niedozwolonego wytwarzania substancji psychotropowych w postaci siarczanu amfetaminy, działając wspólnie i w porozumieniu z M. K. (1) i A. K. (1) ps. (...) nabył od nieustalonej osoby o imieniu R. prekursor do syntezy narkotyku w postaci (...) w ilości 20 litrów za kwotę 10000 USD, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 61 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

XIX. w bliżej nieustalonym okresie w połowie 2001 roku w W. działając wspólnie i w porozumieniu z M. K. (1), A. K. (1) wprowadził do obrotu znaczne ilości substancji psychotropowej w postaci 1 kg siarczanu amfetaminy w ten sposób, że zbył narkotyk za kwotę 2500 USD, nieustalonemu mężczyźnie, który przyjechał w tym celu ze S., przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

XX. w bliżej nieustalonym okresie na przełomie 2000/2001 roku w W. przy ul. (...) w celu niedozwolonego wytworzenia substancji psychotropowych w postaci siarczanu amfetaminy, działając wspólnie i w porozumieniu z M. K. (1) i A. K. (1) nabył od nieustalonego mężczyzny o imieniu J. prekursor do syntezy siarczanu amfetaminy w postaci (...) w ilości 5 litrów za kwotę 800 USD, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 61 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

XXI. w bliżej nieustalonym okresie październik/listopad 2004 roku w W. i K., działając wspólnie i w porozumieniu z M. K. (1) oraz czterema nieustalonymi mężczyznami w tym jednym o imieniu M., wprowadził do obrotu znaczne ilości substancji psychotropowych w postaci 1 kg siarczanu amfetaminy, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

XXII. w bliżej nieustalonym okresie, na przełomie styczeń/luty 2005 roku w W. działając wspólnie i w porozumieniu z M. K. (1), G. B. ps. (...) R. J. ps. (...) wprowadził do obrotu znaczne ilości substancji psychotropowej w postaci 1 kg siarczanu amfetaminy w ten sposób, że przyjął od M. W. (2) ps. (...) i M. H. ps. (...) w/w narkotyk, nabyty uprzednio przez M. K. (1) od R. J. za kwotę 5500 złotych, celem dalszej odsprzedaży, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

XXIII. w bliżej nieustalonym okresie na przełomie stycznia/lutego 2005 roku w W. działając wspólnie i w porozumieniu z M. K. (1). R. J. ps. (...) wprowadził do obrotu znaczną ilość substancji psychotropowych w postaci 5 g kokainy, w ten sposób, że przyjął od M. K. (1) wymieniony narkotyk, który uprzednio ten nabył od R. J. za kwotę 600 złotych celem dalszej odsprzedaży, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

XXIV.w bliżej nieustalonym okresie w 2000 roku w W. udzielił pomocy do wręczenia korzyści majątkowej w kwocie 5000 USD funkcjonariuszowi publicznemu w celu skłonienia go do naruszenia przepisów prawa polegającego na zwolnieniu zatrzymanego przez Komendę Stołeczną Policji w W. a pozostającego do dyspozycji Prokuratury Rejonowej (...) w sprawie sygn. akt Ds. 2912/00 A. G. (1) ps. (...) w ten sposób, że na prośbę M. K. (1) skontaktował się telefonicznie z T. S. (1) ps. (...), a następnie umożliwił przekazanie E. von E. pieniędzy w kwocie 10000 złotych działając w zamiarze wręczenia korzyści majątkowej, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 229 § 3 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

XXV. w bliżej nieustalonym okresie, listopad/grudzień 2000 roku w W. udzielił pomocy do zbycia trzech samochodów terenowych marki N. (...) o łącznej wartości 470000 złotych wiedząc, że pochodzą one z przestępstwa, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art.
65 § 1 k.k.;

XXVI.w dniu 27 października 2004 roku w C. woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z M. K. (1), T. W. ps. (...), M. W. (1) ps. (...), R. M. i mężczyzną o ps. (...) oraz innymi mężczyznami upozorował zdarzenie w postaci włamania do garażu na osiedlu (...) i kradzieży skutera wodnego marki B. o numerze rejestracyjnym (...), numerze kadłuba (...) 7369 L 900 wartości 30000 złotych stanowiącego własność A. C., działając w celu wyłudzenia odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia w/w pojazdu w (...) SA, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 298 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

XXVII. w bliżej nieustalonym okresie, w grudniu 2000 roku w Z. nabył od A. G. (1) nie mniej niż 0,5 kg wyrobów jubilerskich w postaci biżuterii i zegarków pochodzących z włamania dokonanego w dniu 17 grudnia 2000 roku w M. w Centrum Handlowym (...) do sklepu jubilerskiego firmy (...) o łącznej wartości nie mniejszej niż 9000 złotych, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

XXVIII. w bliżej nieustalonej dacie przed 27 listopada 2000 roku w Z. chcąc, aby M. S. utrudniała postępowanie sądowe toczące się przed Sądem Okręgowym w. W. sygn. akt VIII K 309/98 w sprawie o zabójstwo przy użyciu broni palnej W. B., nakłaniał ją do składania fałszywych zeznań mających zapewnić oskarżonemu T. S. (2) ps. (...) alibi na czas dokonania zabójstwa W. B. celem uniknięcia przez wymienionego odpowiedzialności karnej, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 239 § 1 k.k. w zb. z art. 233 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

XXIX.w bliżej nieustalonej dacie w 2000 roku w Z. polecił T. S. (1), M. C. (2), J. C. (2) i nieustalonemu sprawcy, dokonanie zaboru celem przywłaszczenia samochodu dostawczego marki P. (...) wartości około 20000 złotych na szkodę K. Ż. zamieszkałego w W. ul. (...) wskazując nadto miejsce zamieszkania w/w pokrzywdzonego, czym ułatwił popełnienie przestępstwa, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 278 § 1k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

XXX. w bliżej nieustalonym okresie 2004/2005 roku w Z. k. W. chcąc, aby M. K. (1) dokonał zabójstwa A. R. ps. (...) vel (...), nakłaniał go do tego, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

XXXI. w dniu 2 sierpnia 2004 roku w J. k. W. przy al. (...) udzielił M. K. (1), M. W. (1) ps. (...), T. W. ps. (...), R. S. ps. (...) i M. H. ps. (...) pomocy w dokonaniu rozboju na osobie P. K., poprzez użyczenie samochodu osobowego marki F. (...), który miał posłużyć do odwiezienia sprawców z miejsca zdarzenia po dokonanym przestępstwie, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

XXXII. w dniu 2 sierpnia 2004 roku w Z. k. W. przyjął od M. K. (1) kwotę 17000 USD wiedząc, że pochodzą one z przestępstwa rozboju na osobie P. K., przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

XXXIII.w bliżej nieustalonym okresie w maju 2004 roku i nie później niż
2 czerwca 2004 roku w Z. k. W. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i chcąc, aby M. C. (2) ps. (...), M. W. (1) ps. (...), G. B. ps. (...), R. S. ps. (...) i inni dokonali wymuszenia rozbójniczego na osobie K. T. nakłaniał ich do tego, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art.
65 § 1 k.k.;

XXXIV.w bliżej nieustalonym okresie pod koniec 2000 roku w O. lub okolicy udzielił T. S. (1), M. K. (1), A. G. (1) ps. (...) i K. P. pomocy do dokonania kradzieży z włamaniem do domu jednorodzinnego w O. lub okolicy celem dokonania zaboru kilkudziesięciu tysięcy złotych poprzez użyczenie samochodu, którym sprawcy przemieścili się na miejsce zdarzenia, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej

na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czy z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

XXXV.w dniu 21 czerwca 2003 roku w J. kierował popełnieniem czynu zabronionego przez M. C. (2), M. W. (1), G. B. i innych sprawców, polegającego na pobiciu pracowników hotelu (...), K. H., R. H. i M. W. (3) narażając w/w na niebezpieczeństwo nastąpienia skutków określonych w art. 156 § 1 k.k.i art. 157 § 1 k.k., przy czym u K. H. spowodował naruszenie czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni, ponadto czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

XXXVI. w bliżej nieustalonym okresie w drugiej połowie 2000 roku w W. i Z. k. W. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wspólnie i w porozumieniu z M. K. (1), R. S. ps. (...), stosując wobec S. Z. ps. (...) przemoc fizyczną polegającą na biciu po całym ciele oraz pozbawiając wymienionego wolności, doprowadził w/w do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 8000 złotych i 1000 USD, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 282 k.k. w zw. z art. 189 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

XXXVII. w bliżej nieustalonej dacie w 2000 roku w W. przy ul. (...), polecił M. K. (1), T. S. (1) ps. (...), G. K. ps. „Japan", A. G. (1) i M. C. (2) dokonanie zaboru celem przywłaszczenia sprzętu audio wartości ok. 10000 złotych na szkodę N. G. oraz M. D., właścicieli warsztatu samochodowego, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

XXXVIII. w bliżej nie ustalonym dniu, w drugiej połowie 2000 roku w miejscowości Z. k. W. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej udzielił pomocy M. K. (1), M. W. (1) ps. (...), A. R. ps. (...), T. W. ps. (...) i mężczyźnie o ps. (...) w dokonaniu przez wyżej wymienionych przestępstwa wymuszenia rozbójniczego na szkodę Z. N. ps. (...) poprzez udostępnienie warsztatu samochodowego, gdzie dokonano pobicia pokrzywdzonego, w wyniku czego został on doprowadzony do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 10000 złotych, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

XXXIX. w bliżej nieustalonej dacie, w sierpniu 2001 roku w Z. k. W. działając wspólnie z M. K. (1) i A. K. (1) w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wprowadził w błąd T. K. prowadzącego myjnię samochodową w Z. przy ul. (...) co do rzekomego zaginięcia na terenie myjni haka holowniczego od samochodu marki M., czym doprowadził w/w do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 2000 złotych, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

XL. w grudniu 2000 roku, nie później niż w dniu 14 grudnia 2000 roku w W. polecił M. K. (1), T. S. (1), R. S. i innym dokonanie rozboju połączonego z pozbawieniem wolności P. S., przy czym tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 189 § 1k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

A. K. (1) o to, że:

I.  od początku 2000 roku do kwietnia 2005 roku w W. brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym, kierowanej przez J. C. (1) ps. (...) mającej na celu popełnianie przestępstw przeciwko mieniu takich jak wymuszenia rozbójnicze, rozboje z użyciem broni palnej i innych niebezpiecznych przedmiotów, a także przestępstw przeciwko życiu, zdrowiu i wolności takich jak pobicia, pozbawienie wolności innych osób, handel bronią palną oraz obrót na terenie kraju i wywóz za granicę znacznych ilości substancji odurzających i psychotropowych,

tj. o czyn z art. 258 § 2 k.k.;

II.  w bliżej nieustalonym okresie od końca 2000 roku do końca 2003 roku w W. wspólnie i w porozumieniu z M. K. (1), J. C. (1) ps. (...), A. G. (1) ps. (...), T. S. (3) ps. (...), M. C. (2) ps. (...), R. S. ps. (...) i G. K. ps. „Japan" wziął udział w obrocie znacznymi ilościami środków odurzających i substancji psychotropowych w postaci około 800 g kokainy, 10 kg marihuany, 500 tabletek ekstazy, 500 g siarczanu amfetaminy przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

III.  w bliżej nieustalonym okresie, nie wcześniej niż w maju 2001 roku i nie później niż w sierpniu 2001 roku w W. wprowadził do obrotu znaczne ilości środków odurzających w postaci marihuany w ilości ok. 6 kg w ten sposób, że działając wspólnie i w porozumieniu z M. K. (1) i J. C. (1) ps. (...) zbył narkotyki za łączną kwotę 78000 złotych nieustalonemu mężczyźnie o imieniu P. będącemu członkiem zorganizowanej grupy przestępczej kierowanej przez J. K. ps. (...), przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

IV.  w bliżej nie ustalonym dniu, nie wcześniej niż w maju 2001 roku i nie później niż w sierpniu 2001 roku w C. wprowadził do obrotu znaczne ilości środków odurzających w postaci kokainy w ilości 60 g w ten sposób, że wspólnie i w porozumieniu z M. K. (1) i J. C. (1) ps. (...) zbył narkotyk nieustalonemu mężczyźnie za kwotę 2500 złotych, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 56 ust 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

V.  w bliżej nieustalonym dniu, latem 2001 roku działając wspólnie i w porozumieniu z M. K. (1) wbrew przepisom ustawy, dokonał wewnątrzwspólnotowej dostawy narkotyków w postaci 10 g kokainy w ten sposób, że przewiózł ją przez granicę RP na teren (...), przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 55 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

VI.  w bliżej nieustalonym dniu w grudniu 2000 roku w W. działając wspólnie i w porozumieniu z M. K. (1), J. C. (1) ps. (...), A. W. (2) ps. (...) vel (...) i innymi osobami wziął udział w obrocie znacznej ilości substancji psychotropowej w postaci 8 kilogramów siarczanu amfetaminy w ten sposób, że na polecenie J. C. (1) ps. (...) przekazał wraz z innymi osobami M. K. (1) wskazane narkotyki, który następnie przekazał je A. W. (2), a ten zorganizował ich wywóz do S., przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 56 § 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

VII.  w bliżej nieustalonym okresie, w drugiej połowie 2001 roku w miejscowości T., działając wspólnie i porozumieniu z M. K. (1) i J. C. (1) wprowadził do obrotu znaczne ilości substancji psychotropowych w postaci 1 kg siarczanu amfetaminy w ten sposób, że na polecenie J. C. (1) wraz z M. K. (1) zbył narkotyk za kwotę nie mniejszą niż 3000 koron szwedzkich nieustalonemu mężczyźnie o imieniu W., przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

VIII. w bliżej nieustalonym okresie, nie wcześniej niż w sierpniu 2001 roku i nie później niż w dniu 3 października 2001 roku w W. działając wspólnie i w porozumieniu z M. K. (1) i J. C. (1) ps. (...) wziął udział w handlu bronią, polegającym na zbyciu V. P. ps. (...) dwóch pistoletów typu (...) z tłumikami i magazynkami z amunicją za kwotę 3500 dolarów USD, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 263 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. ;

IX w bliżej nieustalonym okresie od stycznia 2001 roku i nie później niż w dniu 3 października 2001 roku działając wspólnie i w porozumieniu z M. K. (1), J. C. (1) ps. (...), A. L. (1) ps. (...), A. W. (2) ps. (...) i innymi osobami dokonał wewnątrzwspólnotowej dostawy znacznej ilości substancji psychotropowej w postaci 88 kg siarczanu amfetaminy w ten sposób, że przewiózł narkotyk z terenu RP przez (...) do K. S. przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 55 ust 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

X. w bliżej nieustalonym okresie od połowy 2000 roku do 3 października 2001 roku w bliżej nieustalonym miejscu w celu niedozwolonego wytwarzania substancji psychotropowych w postaci siarczanu amfetaminy, działając wspólnie i w porozumieniu z M. K. (1) i J. C. (1) ps. (...) nabył od nieustalonej osoby o imieniu R. prekursor do syntezy narkotyku w postaci (...) w ilości 20 litrów za kwotę 10000 USD, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 61 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

XI. w bliżej nieustalonym dniu pod koniec sierpnia 2001 roku w W. działając wspólnie i w porozumieniu z M. K. (1) oraz mężczyzną o ps. (...) zbył mężczyźnie o imieniu R. pochodzący z przestępstwa autobus nieustalonej marki za kwotę 15000 USD, przy czym część tej kwoty stanowiła równowartość przekazanego przez R. prekursora do produkcji amfetaminy w postaci (...) w ilości 20 litrów, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zb. z art. 61 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. i w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

XII. w bliżej nieustalonym okresie w połowie 2001 roku w W. działając wspólnie i w porozumieniu z M. K. (1) i J. C. (1) ps. (...) wprowadził do obrotu znaczne ilości substancji psychotropowych w postaci 1 kg siarczanu amfetaminy w ten sposób, że zbył narkotyk za kwotę 2500 USD nieustalonemu mężczyźnie, który przyjechał w tym celu ze S., przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

XIII. w bliżej nieustalonym okresie od czerwca do lipca 2001 roku w W. działając wspólnie i w porozumieniu z A. C., M. K. (1), M. S. oraz innymi osobami wziął udział w obrocie znacznej ilości substancji psychotropowej w postaci 1 kg siarczanu amfetaminy, w ten sposób, że przeprowadził proces mieszania narkotyku z innymi substancjami przed przekazaniem go innym osobom celem dalszej odsprzedaży, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

XIV. w bliżej nieustalonym okresie, na przełomie 2000/2001 roku w W. przy ul. (...) w celu niedozwolonego wytworzenia substancji psychotropowej w postaci siarczanu amfetaminy, działając wspólnie i w porozumieniu z M. K. (1) i J. C. (1) ps. (...) nabył od nieustalonego mężczyzny o imieniu J. prekursor do syntezy amfetaminy w postaci (...) w ilości 5 litrów za kwotę 800 USD przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 61 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

XV. w dniu 10 grudnia 2000 roku w W. działając wspólnie i w porozumieniu z mężczyzną o ps. (...) i innymi osobami dokonał włamania poprzez przecięcie kłódki na bramie wjazdowej na teren firmy (...) przy ul. (...), po czym pokonując zamki fabryczne, dokonał kradzieży trzech samochodów marki N. (...) o łącznej wartości ok. 450000 złotych, usiłował dokonać kradzieży samochodu marki N. (...) o wartości ok. 150000 złotych na szkodę wskazanej firmy, przy czym czynu tego dokonał działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. i art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

XVI. w bliżej nieustalonym okresie w 2001 roku w W. działając wspólnie i w porozumieniu z M. K. (1) udzielił pomocy do wręczenia korzyści majątkowej w kwocie 2500 USD funkcjonariuszowi policji w celu skłonienia go do naruszenia przepisów prawa polegającego na zwolnieniu zatrzymanej M. K. (2) w ten sposób, że skontaktował się z E. von E. a następnie przekazał jej pieniądze w kwocie 2500 USD, działając w zamiarze wręczenia korzyści majątkowej, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 229 § 3 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

XVII. w sierpniu 2001 roku w Z. k. W. działając wspólnie i w porozumieniu z M. K. (1) i J. C. (1) w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wprowadził w błąd T. K. prowadzącego myjnię samochodową w Z. przy ul. (...) co do rzekomego zaginięcia na terenie myjni haka holowniczego od samochodu marki M., dokonując uprzednio kradzieży z włamaniem do pomieszczeń myjni skąd zabrał hak holowniczy, czym doprowadził w/w do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 2000 złotych, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1k.k.;

D. P. (1) o to, że:

w bliżej nieustalonym okresie jesień/zima 2000 roku w miejscowości D. k. Różana działając wspólnie i w porozumieniu z J. C. (1) ps. (...), N. J. (1) i J. N. wytworzył znaczne ilości środka psychotropowego w postaci co najmniej 8,7 kilograma siarczanu amfetaminy, przy czym tego dopuścił się w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz w ciągu 5 lat po odbyciu kary 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za podobne przestępstwo umyślne wyrokiem Sądu Rejonowego w. G. sygn. akt. II K 169/97,

tj. o czyn z art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k.;

A. L. (1) o to, że:

I.  od wiosny 2000 roku do kwietnia 2005 roku w W. i okolicach, C. oraz na terenie (...) brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym kierowanej przez J. C. (1) ps. (...) mającej na celu popełnianie przestępstw przeciwko mieniu, takich jak wymuszenia rozbójnicze, rozboje z użyciem broni palnej i innych niebezpiecznych przedmiotów, a także przestępstw przeciwko życiu, zdrowiu i wolności, takich jak pobicia i pozbawienie wolności innych osób, handel bronią palną oraz obrót na terenie kraju i wywóz za granicę znacznych ilości substancji odurzającymi i substancji psychotropowych,

tj. o czyn z art. 258 § 2 k.k.;

II.  w bliżej nieustalonym okresie, od stycznia 2001 roku do co najmniej 3 października 2001 roku działając wspólnie i w porozumieniu z J. C. (1), M. K. (1), A. K. (1) ps. (...) i innymi osobami dokonał wewnątrzwspólnotowej dostawy znacznej ilości substancji psychotropowej w postaci co najmniej 88 kg siarczanu amfetaminy w ten sposób, że zorganizował przewóz narkotyku z terenu Rzeczypospolitej Polskiej przez (...) do K. S., przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. czynu z art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

Sąd Okręgowy wyrokiem z dnia 14 maja 2012 r.:

I.  oskarżonego J. C. (1) uniewinnił od popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie I akt oskarżenia;

II. oskarżonego J. C. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie II akt oskarżenia, z tym ustaleniem, że dopuścił się jego popełnienia nie wcześniej niż od początku 2000 roku i nie później niż do 13 czerwca 2006 roku. i czyn ten zakwalifikował jako występek z art. 258 § 3 kk i na mocy tego przepisu skazał go i wymierzył karę 5 (pięciu) lat pozbawienia wolności;

III. oskarżonego J. C. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie III akt oskarżenia, z tym ustaleniem, że czynu tego dopuścił się wspólnie i w porozumieniu z A. K. (1) ps. (...), M. C. (2) ps. (...), R. S. ps. (...) i G. K. ps. „Japan" i innymi osobami, oraz, że ilość kokainy wynosiła 500 gramów i czyn ten zakwalifikował jako występek z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 kk, i na podstawie wskazanych wyżej przepisów skazał go i na mocy art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzył karę 5 (pięciu) lat pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych ustalając wysokości każdej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych;

IV. oskarżonego J. C. (1) w ramach zarzucanych mu w punktach IV i V aktu oskarżenia czynów uznał za winnego tego, że w okresie nie wcześniej niż w maju 2001 roku i nie później niż sierpniu 2001 roku działając wspólnie i w porozumieniu z A. K. (1) ps. (...) i innymi osobami wprowadził do obrotu znaczne ilości środków odurzających, a w tym:

- w W. zbył nieustalonemu mężczyźnie o imieniu P. będącemu członkiem zorganizowanej grupy przestępczej kierowanej przez J. K. ps. (...) K." 6 kilogramów marihuany za łączną kwotę 78000 złotych,

- w C. wprowadził do obrotu 60 gramów kokainy zbywając narkotyk nieustalonemu mężczyźnie za kwotę 2500 złotych,

przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw i czyn ten zakwalifikował jako ciąg przestępstw z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk i na podstawie wskazanych wyżej przepisów skazał go, a na mocy art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzył karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 80 (osiemdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokości każdej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych;

V. oskarżonego J. C. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie VI aktu oskarżenia i czyn ten zakwalifikował jako występek z art. 263 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., i na podstawie tych przepisów skazał go i na mocy art. 263 § 2 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

VI. oskarżonego J. C. (1) w ramach zarzucanych mu w punktach VII, VIII, IX aktu oskarżenia czynów uznał za winnego tego, że w 2000 roku w Z. przy ul. (...) działając w warunkach ciągu przestępstw chcąc, aby A. G. (1) dokonał zabójstwa nakłaniał go do tego, a w tym:

- nakłaniał go w marcu 2000 roku do dokonania zabójstwa W. Z. (1) ps. (...) vel (...),

- nakłaniał go latem 2000 roku do dokonania zabójstwa A. S. ps. (...) Cola" vel (...),

- nakłaniał go latem 2000 roku do dokonania zabójstwa P. W. ps. (...),

przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw i czyn ten zakwalifikował jako zbrodnię z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. w zw. z art. 65§1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. i na podstawie wyżej wskazanych przepisów skazał go i na mocy art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. wymierzył karę 10 (dziesięciu) lat pozbawienia wolności;

VII. oskarżonego J. C. (1) w ramach zarzucanych mu w punktach X i XI aktu oskarżenia czynów uznał za winnego tego, że nie wcześniej niż w kwietniu 2000 roku i nie później niż 3 października 2001 roku w W., działając w warunkach ciągu przestępstw handlował bronią palną, a w tym:

- działając wspólnie i w porozumieniu z A. K. (1) ps. (...) i innymi osobami zbył V. P. dwa pistolety maszynowe typu (...) z tłumikami i magazynkami z amunicją za kwotę 3500 USD,

- działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami nabył od K. P. jeden pistolet typu (...) z tłumikiem oraz dwoma magazynkami z amunicją za kwotę 1300 USD z zamiarem jego dalszej sprzedaży,

przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw i czyn ten zakwalifikował jako występek z art. 263 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. i na podstawie tych przepisów skazał go i na mocy art. 263 § 1 k.k. wymierzył mu karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 2 kk karę grzywny w wysokości 70 (siedemdziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokości każdej stawki dziennej na kwotę 100 (sto) złotych;

VIII. oskarżonego J. C. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie XII aktu oskarżenia i czyn ten zakwalifikował jako występek z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i na podstawie tych przepisów skazał go i na mocy art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

IX. oskarżonego J. C. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie XIII aktu oskarżenia i czyn ten zakwalifikował jako występek z art. 282 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i na podstawie tych przepisów skazał go i na mocy art. 282 k.k. wymierzył karę 3 (trzech) łat pozbawienia wolności a na podstawie art. 33 § 2 k.k. karę grzywny w wysokości 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokość każdej stawki dziennej na kwotę 100 (sto) złotych;

X. oskarżonego J. C. (1) w ramach zarzucanych mu w punktach XIV, XVIII i XX aktu oskarżenia czynów uznał za winnego tego, że okresie od drugiej połowy 2000 roku do przełomu 2000/2001 roku, działając w warunkach ciągu przestępstw w celu niedozwolonego wytworzenia substancji psychotropowej w postaci siarczanu amfetaminy handlował prekursorami potrzebnymi do produkcji środków odurzających, a w tym:

- w W. działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami nabył od P. N. ps. (...) prekursor do syntezy siarczanu amfetaminy w postaci 30 litrów (...) oraz mrówczan amonu w ilości 45 kilogramów,

- w bliżej nieustalonej miejscowości wschodniej Polski działając wspólnie i w porozumieniu z A. K. (1) ps. (...) i innymi osobami nabył od nieustalonej osoby o imieniu R. prekursor w postaci 20 litrów (...) za kwotę 10,000 USD,

- w W. działając wspólnie i w porozumieniu z A. K. (1) ps. (...) i innymi osobami nabył od nieustalonego mężczyzny o imieniu J. prekursor w postaci (...) w ilości 5 litrów za kwotę 800 USD,

przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw i czyn ten zakwalifikował z art. 47 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. i na podstawie wyżej wymienionych przepisów skazał go i na mocy art. 47 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 roku o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzył karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

XI. oskarżonego J. C. (1) w ramach zarzucanych mu w punktach XV i XVII aktu oskarżenia czynów uznał za winnego tego, że w okresie od grudnia 2000 roku do 3 października 2001 roku działając w warunkach ciągu przestępstw, wziął udział w obrocie znacznej ilości środków odurzających, w tym:

- w W. działając wspólnie i w porozumieniu z A. K. (1) ps. (...) i innymi osobami polecił ustalonej osobie przyjęcie 8 kilogramów siarczanu amfetaminy od A. K. (1) i innych osób, a następnie przekazanie jej ustalonej osobie, która zorganizowała wywóz amfetaminy do S.,

- działając wspólnie i w porozumieniu z A. K. (1) ps. (...),

A. L. (1) ps. (...) i innymi osobami dokonał

wewnątrzwspólnotowej dostawy 88 kilogramów siarczanu amfetaminy, organizując przewiezienie narkotyku z terenu RP przez (...) do K. S.,

przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw i czyn ten zakwalifikował jako zbrodnię z art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. i na podstawie wyżej wskazanych przepisów skazał go i na mocy art. 55 ust 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzył karę 10 (dziesięciu) lat pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych, ustalając wysokość każdej stawki dziennej na kwotę 100 (sto) złotych, a na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł nawiązkę w kwocie (...) (trzydziestu tysięcy) złotych na rzecz Stowarzyszenia (...) ul. (...) (...)-(...) W.;

XII. oskarżonego J. C. (1) w ramach zarzucanych mu w punktach XVI i XIX aktu oskarżenia czynów uznał za winnego tego, że, działając w warunkach ciągu przestępstw, w nieustalonym okresie w 2001 roku działając wspólnie i w porozumieniu z A. K. (1) ps. (...) i innymi osobami wprowadził do obrotu znaczną ilość środków odurzających, a w tym:

- w miejscowości T. zlecił wymienionym zbycie narkotyków w postaci 1 kilograma siarczanu amfetaminy za kwotę nie mniejszą niż 3000 koron szwedzkich nieustalonemu mężczyźnie o imieniu W.,

- w W. zbył 1 kilogram siarczanu amfetaminy za kwotę 2500 USD nieustalonemu mężczyźnie, który przyjechał w tym celu ze S.,

przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie

przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw i czyn ten zakwalifikował jako występek z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. i na mocy wyżej wskazanych przepisów skazał go i na mocy art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzył karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych, ustalając wysokość każdej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych;

XIII. oskarżonego J. C. (1) w ramach zarzucanych mu w punktach XXI, XXII i XXIII aktu oskarżenia czynów uznał za winnego tego, że w okresie od października/listopada 2004 roku do lutego 2005 roku, działając w warunkach ciągu, przestępstw, wprowadził do obrotu znaczną ilość substancji psychotropowych, a w tym:

- w K. działając wspólnie i w porozumieniu z ustaloną osobą i czterema nieustalonymi mężczyznami, w tym jednym o imieniu M., wprowadził do obrotu 1 kilogram siarczanu amfetaminy,

- w W. działając wspólnie i w porozumieniu z G. B. ps. (...) i R. J. ps. (...) przyjął od M. W. (1) ps. (...) i innej osoby 1 kilogram siarczanu amfetaminy, nabyty uprzednio przez ustaloną osobę od R. J. za kwotę 5500 złotych celem jego dalszej odsprzedaży,

- w W. działając wspólnie i w porozumieniu z R. J. ps. (...) i inną ustaloną osobą przyjął od ustalonej osoby 5 gramów kokainy którą ustalona osoba uprzednio nabyła od R. J. za kwotę 600 złotych, celem dalszej odsprzedaży,

przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie

przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw i czyn ten zakwalifikował jako występek z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k., i na mocy wyżej wskazanych przepisów skazał go i na mocy art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzył karę 4 (czterech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych, ustalając wysokość każdej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych;

XIV. oskarżonego J. C. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie XXIV aktu oskarżenia i czyn ten zakwalifikował jako występek z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 229 § 3 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i na podstawie wyżej wymienionych przepisów skazał go i na mocy art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 229 § 3 k.k. wymierzył karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

XV. oskarżonego J. C. (1) uniewinnił od popełnienia czynu zarzucanego w punkcie XXV aktu oskarżenia;

XVI. oskarżonego J. C. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie XXVI aktu oskarżenia i czyn ten zakwalifikował jako występek z art. 298 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i na podstawie tych przepisów skazał go i na mocy art. 298 § 1 k.k. wymierzył karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

XVII. oskarżonego J. C. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie XXVII aktu oskarżenia i czyn ten zakwalifikował jako występek z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 65 §1 k.k. i na podstawie tych przepisów skazał go i na mocy art. 291 § 1 k.k. wymierzył karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, a na mocy art. 33 § 2 k.k. orzekł karę grzywny w wysokości 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokość każdej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych;

XVIII. oskarżonego J. C. (1) uniewinnił od popełnienia czynu

zarzucanego mu w punkcie XXVIII aktu oskarżenia;

XIX. oskarżonego J. C. (1) uznał za winnego popełnienia czynu

zarzucanego mu w punkcie XXIX aktu oskarżenia i czyn ten zakwalifikował jako występek z art. 18 § 1 kk w zw. z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 k.k. i na podstawie tych przepisów skazał go i na mocy art. 278 § 1 k.k. wymierzył karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 2 kk karę grzywny w wysokości 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokość każdej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych;

XX. oskarżonego J. C. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie XXX aktu oskarżenia, i czyn ten zakwalifikował jako zbrodnię z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k i na podstawie wyżej wskazanych przepisów skazał go i na mocy art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. wymierzył karę 8 (ośmiu) lat pozbawienia wolności;

XXI. oskarżonego J. C. (1) uznał za winnego popełnienia czynu

zarzucanego mu w punkcie XXXI aktu oskarżenia i czyn ten zakwalifikował jako występek z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i na podstawie wymienionych wyżej przepisów skazał go i na mocy art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. wymierzył karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, a na podstawie art. 33 § 2 k.k. wymierzył karę grzywny w wysokości 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość każdej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych;

XXII. oskarżonego J. C. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie XXXII aktu oskarżenia i czyn ten zakwalifikował jako występek z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i na podstawie tych przepisów skazał go i na mocy art. 291 § 1 k.k. wymierzył karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, a na podstawie art. 33 § 2 k.k. wymierzył karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych ustalając wysokość każdej stawki dziennej na 50 (pięćdziesiąt) złotych i na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzekł od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa przepadek kwoty (...) (sześćdziesiąt jeden tysięcy dwieście) złotych tytułem równowartości korzyści uzyskanej z przestępstwa;

XXIII.oskarżonego J. C. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie XXXIII aktu oskarżenia i zakwalifikował ten czyn jako występek z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 282 kk w zw. z art. 65 § 1 k.k. i na podstawie wyżej wskazanych przepisów skazał go i na mocy art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. wymierzył karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, a na podstawie art. 33 § 2 k.k. karę grzywny w wysokości 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość każdej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych;

XXIV.oskarżonego J. C. (1) uniewinnił od popełnienia czynu

zarzucanego mu w punkcie XXXIV aktu oskarżenia;

XXV. oskarżonego J. C. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie XXXV aktu oskarżenia i czyn ten zakwalifikował jako występek z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i na podstawie tych przepisów skazał go i na mocy art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 158 § 1 k.k. wymierzył karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

XXVI. oskarżonego J. C. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie XXXVI aktu oskarżenia i czyn ten zakwalifikował jako występek z art. 282 k.k. w zw. z art. 189 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 kk, i na podstawie wyżej wskazanych przepisów skazał go i na mocy art. 11 § 3 k.k. z mocy art. 189 § 1 k.k. wymierzył karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 2 k.k. wymierzył karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych, ustalając wysokości każdej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych;

XXVII. oskarżonego J. C. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie XXXVII aktu oskarżenia i czyn ten zakwalifikował jako występek z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., i na podstawie tych przepisów skazał go i na mocy art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 278 § 1 k.k. wymierzył karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, a na podstawie art. 33 § 2 k.k. karę grzywny w wysokości 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokość każdej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych;

XXVIII. oskarżonego J. C. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie XXXVIII aktu oskarżenia i czyn ten zakwalifikował jako występek z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i na podstawie wyżej wskazanych, przepisów skazał go i na mocy art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. wymierzył karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, a na podstawie art. 33 § 2 k.k. karę grzywny w wysokości 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość każdej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych;

XXIX. oskarżonego J. C. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie XXXIX aktu oskarżenia i czyn ten zakwalifikował jako występek z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i na podstawie tych przepisów skazał go i na mocy art. 286 § 1 k.k. wymierzył karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności, a na podstawie art. 33 § 2 kk karę grzywny w wysokości 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość każdej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych;

XXX. oskarżonego J. C. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie XL aktu oskarżenia i czyn ten zakwalifikował jako występek z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 189 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., i na podstawie wyżej wskazanych przepisów skazał go i na mocy art. 19 § 1 w zw. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, a na podstawie art. 33 § 2 kk karę grzywny w wysokości 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość każdej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych;

XXXI. na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. połączył orzeczone wobec oskarżonego J. C. (1) kary jednostkowe pozbawienia wolności i grzywny określone w punktach II, III, IV, V, VI VII, VIII, IX. X, XI, XII, XIII, XIV, XVI, XVII, XIX, XX, XXI. XXII, XXIII, XXV, XXVI, XXVII. XXVIII, XXIX i XXX i wymierzył karę łączną 11 (jedenastu) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i karę łączną grzywny w wysokości 350 (trzystu pięćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość każdej stawki na kwotę 100 (sto) złotych;

XXXII. na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu J. C. (1) okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 10 stycznia 2007 roku do dnia 14 maja 2012 roku;

XXXIII.oskarżonego A. K. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie I aktu oskarżenia, z tym ustaleniem, że czas działania oskarżonego w zorganizowanej grupie obejmuje okres nie wcześniej niż od końca 2000 roku do nie później niż do dnia 19 marca 2002 roku i czyn ten zakwalifikował jako występek z art. 258 § 2 k.k. i na mocy tego przepisu skazał go i wymierzył karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

XXXIV.oskarżonego A. K. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie II aktu oskarżenia, z tym ustaleniem, że okres działania oskarżonego obejmował okres od końca 2000 roku do 19 marca 2002 roku oraz, że ilość kokainy wynosiła 500 gramów i czyn ten zakwalifikował jako występek z art. 56 ust 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 kk i na podstawie wyżej wskazanych przepisów skazał go i na mocy art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzył karę 5 (pięciu) lat pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość każdej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych:

XXXV. oskarżonego A. K. (1) w ramach zarzucanych mu w punktach III, IV, VI i VII aktu oskarżenia czynów uznał za winnego tego, że w okresie nie wcześniej niż w grudniu 2000 roku i nie później niż do końca 2001 roku, działając w warunkach ciągu przestępstw, wprowadził do obrotu znaczne ilości środków odurzających, a w tym:

- w W. działając wspólnie i w porozumieniu z J. C. (1) ps. (...) i innymi osobami zbył nie więcej niż 6 kilogramów marihuany za łączną kwotę 78000 złotych nieustalonemu mężczyźnie o imieniu P. będącemu członkiem zorganizowanej grupy przestępczej kierowanej przez J. K. ps. (...),

- w C. działając wspólnie i w porozumieniu z J.

C. ps. (...) i innymi osobami zbył 60 gramów kokainy

nieustalonemu mężczyźnie za kwotę 2500 złotych,

- w W. działając wspólnie i w porozumieniu z J. C. (3) ps. (...) i innymi osobami na polecenie J. C. (1) przekazał wraz z innymi osobami 8 kilogramów siarczanu amfetaminy innej osobie, która to osoba przekazał je innemu mężczyźnie, który zorganizował ich wywóz do S.,

- w T. działając wspólnie i w porozumieniu z J. C. (1) ps. (...) i innymi osobami zbył wspólnie z inną ustaloną osobą na polecenie J. C. (1) 1 kilogram siarczanu amfetaminy za kwotę nie mniejszą niż 3000 koron szwedzkich nieustalonemu mężczyźnie o imieniu W., przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw i czyn ten zakwalifikował jako występek z art. 56 ust 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. i na podstawie wskazanych przepisów skazał go i na mocy art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzył karę 5 (pięciu) lat pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych, ustalając wysokość każdej stawki dziennej na kwotę 40 (czterdzieści) złotych;

XXXVI. oskarżonego A. K. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie V aktu oskarżenia, z tym ustaleniem, że czynu tego dopuścił się wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, i czyn ten zakwalifikował jako występek z art. 55 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. i na podstawie wyżej wskazanych przepisów skazał go i na mocy art. 55 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzył karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokość każdej stawki dziennej na kwotę 40 (czterdzieści) złotych;

XXXVII. oskarżonego A. K. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie VIII aktu oskarżenia i czyn ten zakwalifikował jako występek z art. 263 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 kk i na podstawie tych przepisów skazał go i na mocy art. 263 § 1 kk wymierzył karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, a na mocy art. 33 § 2 k.k. orzekł karę grzywny w wysokości 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokość każdej stawki dziennej na kwotę 40 (czterdzieści) złotych;

XXXVIII. oskarżonego A. K. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie IX aktu oskarżenia i czyn ten zakwalifikował jako zbrodnię z art. 55 ust 1 i 3 ustawy z dnia
29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k., na podstawie wyżej wskazanych przepisów skazał go i na mocy art. 55 ust 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzył karę 6 (sześciu) lat pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych, ustalając wysokość każdej stawki dziennej na kwotę 40 (czterdzieści) złotych;

XXXIX. oskarżonego A. K. (1) w ramach zarzucanych mu w punktach X i XIV aktu oskarżenia czynów uznał za winnego tego, że w okresie nie wcześniej niż od połowy 2000 roku do nie później niż do 3 października 2001 roku, działając w warunkach ciągu przestępstw, w celu niedozwolonego wytwarzania substancji psychotropowych w postaci siarczanu amfetaminy handlował prekursorami potrzebnymi do produkcji środków odurzających, a w

tym:

- w bliżej nieokreślonym miejscu działając wspólnie i w porozumieniu z J. C. (1) ps. (...) i innymi osobami nabył od nieustalonej osoby o imieniu R. 20 litrów (...) za kwotę 10000 USD,

- w W. przy ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z J. C. (1) ps. (...) i innymi osobami nabył od nieustalonego mężczyzny o imieniu (...) litrów (...) za kwotę 800 USD,

przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie

przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw, i czyn ten zakwalifikował z art. 47 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 4 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 kk. i na podstawie wskazanych wyżej przepisów skazał go i na mocy art. 47 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 roku o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzył karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

XL. oskarżonego A. K. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie XI aktu oskarżenia i czyn ten zakwalifikował jako występek z art. 291 § 1 k.k. w zw. art. 47 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i na podstawie wyżej wskazanych przepisów skazał go i na mocy art. 47 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzył karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokość każdej stawki dziennej na kwotę 40 (czterdzieści) złotych;

XLI. oskarżonego A. K. (1) uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w punkcie XII aktu oskarżenia i czyn ten zakwalifikował jako występek z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. i podstawie wyżej wskazanych przepisów skazał go i na mocy art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzył karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokość każdej stawki dziennej na kwotę 40 (czterdzieści) złotych

LII. oskarżonego A. K. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie XIII aktu oskarżenia i czyn ten zakwalifikował jako występek z art. 56 ust 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. i na podstawie wskazanych wyżej przepisów skazał go i na mocy art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzył karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokości każdej stawki dziennej na kwotę 40 (czterdzieści) złotych;

XLIII. oskarżonego A. K. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie XV aktu oskarżenia, z tym ustaleniem, że z opisu czynu wyeliminował, określenie, że czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw i czyn ten zakwalifikował jako występek z art. 279 § 1 k.k. i na podstawie wskazanych wyżej przepisów skazał go i na mocy art. 279 § 1 k.k. wymierzył karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności i na podstawie art. 33 § 2 kk karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych, ustalając wysokość każdej stawki dziennej na kwotę 40 (czterdzieści) złotych;

XLIV. oskarżonego A. K. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie XVI aktu oskarżenia i czyn ten zakwalifikował jako występek z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 229 § 3 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i na podstawie wskazanych wyżej przepisów skazał go i na mocy art. 19 § 1 k.k. w zw. z 229 § 3 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

XLV. oskarżonego A. K. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie XVII aktu oskarżenia i czyn ten zakwalifikował jako występek z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i na podstawie wyżej wskazanych przepisów skazał go i na mocy art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 kk wymierzył karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i na podstawie art. 33 § 2 k.k. karę grzywny w wysokości 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokości każdej stawki dziennej na kwotę 40 (czterdzieści) złotych;

XLVI. na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. połączył orzeczone wobec oskarżonego A. K. (1) kary jednostkowe pozbawienia wolności i grzywny określone w punktach XXXIII, XXXIV, XXXV, XXXVI, XXXVII, XXXVIII, XXXIX. XL, XLI, XLII, XLIII, XLIV i XLV i wymierzył karę łączną 8 (ośmiu) lat pozbawienia wolności i karę łączną grzywny w wysokości 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokość każdej stawki dziennej na kwotę 40 (czterdzieści) złotych;

XLVII. na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu A. K. (1) okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 19 marca 2008 roku do dnia 14 maja 2012 roku;

XLVIII. oskarżonego D. P. (1) uznał za winnego popełnienia

zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu, z tym ustaleniem, że okres działania oskarżonego trwał do dnia 20 listopada 2000 roku i czyn ten

zakwalifikował jako występek z art. 40 ust. 2 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i na podstawie tych przepisów skazał go i na mocy art. 4 § 1 kk w zw. art. 40 ust. 2 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 roku o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzył karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych, ustalając wysokość każdej stawki dziennej na kwotę 30 (trzydzieści) złotych;

XLIX. na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu D. P. (1) okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 10 listopada 2008 roku do dnia 21 kwietnia 2009 roku;

L. oskarżonego A. L. (1) uniewinnił od popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie I akt oskarżenia;

LI. oskarżonego A. L. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie II aktu oskarżenia, z tym ustaleniem, że czynu tego dopuścił się działając wspólnie i w porozumieniu z J. C. (1) ps. (...), A. K. (1) ps. (...) i innymi osobami i z opisu czyny wyeliminował słowa, że czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw i czyn ten zakwalifikował jako zbrodnię z art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 4 § 1 kk w obecnie obowiązującym brzmieniu tego przepisu i na podstawie tych przepisów skazał go i na mocy art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzył karę 5 (pięciu) lat pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych, ustalając wysokość każdej stawki dziennej na 100 (sto) złotych, na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł nawiązkę w kwocie (...) (trzydziestu tysięcy) złotych na rzecz Stowarzyszenia (...) ul. (...) (...)-(...) W., na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzekł od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa przepadek kwoty (...) (dziewięćdziesiąt sześć tysięcy dwieście pięćdziesiąt) USD w jej równowartości w złotych według kursu średniego USD ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski w dniu 3 października 2001 roku tytułem równowartości korzyści uzyskanej z przestępstwa;

LII. na podstawie art. 63 § 1 kk i art. 607f k.p.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył A. L. (1) okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 29 sierpnia 2008 roku do dnia 14 maja 2012 roku;

LIII. na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł od oskarżonego J. C. (1) obowiązek naprawienia szkody w całości na rzecz (...) Zakładu (...) al. (...) II (...)-(...) W. w postaci kwoty pieniężnej w wysokości (...) (dwudziestu dwóch tysięcy pięciuset) złotych;

LIV. zasądził od oskarżonych J. C. (1) kwotę 7600 (siedmiu tysięcy sześciuset) złotych, A. K. (1) 1800 (tysiąca ośmiuset) złotych, D. P. (1) 1000 (tysiąca) złotych i A. L. (1) 2400 (dwóch tysięcy czterystu) złotych z tytułu opłaty oraz od wyżej wymienionych oskarżonych zasądził na rzecz Skarbu Państwa koszty procesu w częściach na nich przypadających, zaś w częściach uniewinniających oskarżonego J. C. (1) i A. L. (1) kosztami obciążył Skarb Państwa;

LV. na mocy art. 29 ust. 1 ustawy prawo o adwokaturze zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata T. D. kwotę 5160 złotych plus VAT i na rzecz adwokata M. C. (1) kwotę 5160 złotych plus VAT z tytułu obrony z urzędu.

Powyższy wyrok zaskarżyli obrońcy wyżej wymienionych oskarżonych i prokurator.

Obrońca oskarżonego J. C. (1) zaskarżył wyrok w odniesieniu do czynów z pkt II, III, IV, V, VI, VII, VIII, IX, X, XI, XII, XIII, XIV, XVI, XVII,XIX, XX, XXI, XXII, XXIII, XXV, XXVI, XXVII, XXVIII, XXIX i XXX.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść wyroku, tj.:

1.  art. 4, art. 5 § 2, art. 7, art. 410 k.p.k. poprzez dowolną i arbitralną ocenę materiału dowodowego, polegającą na nieznajdującym oparcia w zebranym materiale dowodowym przyjęciu, że oskarżony J. C. (1) dopuścił się popełnienia czynów wskazanych w pkt II, III, IV, V, VI, VII, VIII, IX, X, XI, XII, XIII, XIV, XVI, XVII, XIX, XX, XXI, XXII, XXIII, XXV XXVI, XXVII, XXVIII, XXIX, XXX, a także poprzez oparcie wyroku w tym zakresie wyłącznie na okolicznościach obciążających oskarżonego, z ewidentnym naruszeniem zasady domniemania niewinności i bezstronności, w tym poprzez rozstrzygnięcie istniejących na tle materiału dowodowego istotnych wątpliwości faktycznych na niekorzyść oskarżonego;

2. art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. poprzez niewyjaśnienie w uzasadnieniu wyroku, na podstawie jakich konkretnie dowodów Sąd Okręgowy uznał oskarżonego winnym popełnienia czynów przypisanych mu w pkt II, III, IV, V, VI, VII, VIII, IX, X, XI, XII, XIII, XIV, XVI, XVII, XIX, XX, XXI, XXII, XXIII, XXV, XXVI, XXVII, XXVIII, XXIX, XXX i ograniczenie uzasadnienia wyroku do omówienia poszczególnych dowodów zgromadzonych w sprawie bez wskazania wpływu każdego z wymienionych w zaskarżonym wyroku dowodów w całości lub w konkretnym ich fragmencie na poszczególne elementy ustalonego przez Sąd I instancji stanu faktycznego, a także poprzez niewyjaśnienie, dlaczego Sąd odmówił wiarygodności, a w zasadzie w ogóle nie wziął pod uwagę dowodów przemawiających na korzyść oskarżonego;

3. art. 442 § 3 k.p.k. poprzez niezastosowanie się przez Sąd Okręgowy ponownie rozpoznający niniejszą sprawę do zapatrywań i wskazań Sądu Apelacyjnego zawartych w uzasadnieniu wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 02.11.2010 r., wydanego w sprawie o sygn. akt II AKa 275/10 (vide: str. 138-139 uzasadnienia wyroku Sądu Apelacyjnego) co do:

- konieczności rozważenia, w przypadku podzielenia zarzutów z pkt. VII, VIII, IX, XXXI (obecnie XXX) aktu oskarżenia (tj. czynów kwalifikowanych z art. 18 § 2 k.k. w z art. 148 § 1 k.k.), czy ze strony J. C. (1) było to podżeganie „dokonane" czy tylko usiłowanie podżegania wobec tego, że nie ustalono aby jakakolwiek próba zamachu na życie osób wskazanych w treści zarzutów wskutek zarzucanego J. C. (1) podżegania nastąpiła, a nadto odniesienia się do sprzeczności w zeznaniach A. G. (1) co do zarzutu z pkt IX aktu oskarżenia;

- konieczności rozważenia, w przypadku podzielenia zarzutu z pkt XXXIX (obecnie XXXVIII) aktu oskarżenia, jak się ma zamiar pomocnictwa ze strony J. C. (1) poprzez udostępnienie warsztatu w celu popełnienia opisanego w zarzucie przestępstwa, do tej części zeznań M. K. (1), w której mowa o tym, że

J. C. (1) nie był zadowolony z tego, że czyn miał miejsce w jego warsztacie.

Podnosząc powyższe zarzuty, obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego J. C. (1) od popełnienia czynów przypisanych mu w pkt II, III, IV, V, VI, VII, VIII, IX, X, XI, XII, XIII, XIV, XVI, XVII, XIX, XX, XXI, XXII, XXIII, XXV, XXVI, XXVII, XXVIII, XXIX, XXX, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy w tym zakresie do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Na wypadek niepodzielenia przez Sąd Apelacyjny zarzutów sformułowanych powyżej obrońca zaskarżonemu wyrokowi zarzucił ponadto:

4. mającą wpływ na treść wyroku obrazę prawa materialnego, tj. art. 46 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dacie 27.10.2004 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. poprzez orzeczenie w pkt. LIII sentencji wyroku w stosunku do J. C. (1) (w związku ze skazaniem w pkt. XVI sentencji wyroku za czyn z pkt. XXVI aktu oskarżenia) obowiązku naprawienia szkody w całości (tj. w kwocie 22.500,00 zł) na rzecz (...) S.A. podczas gdy z uwagi na treść art. 46 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dacie 27.10.2004 r., tj. w dacie czynu z pkt. XXVI aktu oskarżenia, które to brzmienie, na mocy art. 4 § 1 k.k., winno być - jako względniejsze - uwzględnione w niniejszej sprawie, orzeczenie obowiązku naprawienia szkody, możliwe było wyłącznie na wniosek pokrzywdzonego lub innej osoby uprawnionej, zaś w niniejszym postępowaniu żaden wniosek w tym zakresie (w warunkach wskazanych w art. 49a k.p.k.) nie został zgłoszony i w związku z tym wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uchylenie zawartego w pkt. LIII sentencji wyroku orzeczenia o obowiązku naprawienia szkody na rzecz (...) S.A.;

5. mającą wpływ na treść wyroku obrazę prawa materialnego, tj.
art. 45 § 1 k.k. poprzez orzeczenie w pkt. XXII sentencji wyroku w stosunku do J. C. (1) na rzecz Skarbu Państwa przepadku kwoty 61.200,00 zł tytułem równowartości korzyści uzyskanej z przestępstwa (w związku ze skazaniem w pkt. XXII sentencji wyroku za czyn z pkt. XXXII aktu oskarżenia) w sytuacji gdy orzeczenie przepadku tej korzyści, wobec treści art. 45 § 1 zd. 2 k.k. nie jest możliwe, albowiem korzyść ta (jako uzyskana bezpośrednio ze wskazanego z kolei w pkt. XXXI aktu oskarżenia czynu popełnionego na szkodę P. K.) podlegać powinna zwrotowi pokrzywdzonemu i w związku z tym wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uchylenie zawartego w pkt. XXII sentencji wyroku orzeczenia o przepadku na rzecz Skarbu Państwa kwoty 61.200,00 zł tytułem równowartości korzyści uzyskanej z przestępstwa;

Obrońca zarzucił też:

6. rażącą niewspółmierność kar jednostkowych orzeczonych w pkt. VI sentencji wyroku (za czyny z pkt. VII, VIII i IX aktu oskarżenia kwalifikowane łącznie w zw. z art. 91 § 1 k.k.) oraz w pkt. XX sentencji wyroku (za czyn z pkt. XXX aktu oskarżenia) w sytuacji, gdy nie ustalono aby nastąpiła jakakolwiek próba zamachu na życie osób wskazanych w treści poszczególnych zarzutów wskutek zarzucanego J. C. (1) podżegania, a Sąd Okręgowy nawet nie podjął próby rozważenia w tej sytuacji możliwości wydania orzeczenia opartego o treść art. 22 § 2 k.k. i w przypadku podzielenia przez Sąd Apelacyjny zasadności uznania przez Sąd Okręgowy J. C.(1) za winnego popełnienia czynów przypisanych mu w pkt. VI i XX sentencji wyroku i uznania, że materiał dowodowy zgromadzony przed Sądem Okręgowym i dokonane przez Sąd Okręgowy ustalenia faktyczne pozwalają Sądowi Apelacyjnemu na wydanie w tym zakresie wyroku reformatoryjnego, wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku we wskazanym zakresie poprzez wydanie, opartego o treść art. 22 § 2 k.k., orzeczenia o odstąpieniu od wymierzenia kary za wskazane czyny, a w konsekwencji, przy uwzględnieniu tak wydanego orzeczenia w zakresie wskazanych czynów, o odpowiednie złagodzenie orzeczonej w stosunku do J. C. (1) w pkt XXXI sentencji wyroku kary łącznej pozbawienia wolności.

Obrońca oskarżonego A. K. (1) zaskarżył wyrok w całości zarzucając:

1. mającą wpływ na treść zapadłego wyroku obrazę przepisów postępowania:

- art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k. i art. 410 k.p.k. polegającą na jednostronnej, wybiórczej i powierzchownej ocenie materiału dowodowego, a także na oparciu wyroku wyłącznie na okolicznościach obciążających oskarżonego, z ewidentnym naruszeniem zasady domniemania niewinności i bezstronności, w tym poprzez rozstrzygnięcie istniejących na tle materiału dowodowego istotnych wątpliwości faktycznych na niekorzyść oskarżonego, co uwidoczniło się przede wszystkim w:

- zdyskwalifikowaniu wyjaśnień A. K. (1) i potraktowaniu ich wyłącznie jako linii obrony obranej na użytek niniejszego postępowania,

- uznaniu za wiarygodne zeznań M. K. (1), podczas gdy świadek ten ewidentnie i jaskrawo dążył do maksymalnego obciążenia oskarżonego,

- uznaniu, że wyjaśnienia N. J. (1) wspierają M. K., co do faktu zajmowania się przez A. K. przemytem narkotyków,

- uznaniu, że wyjaśnienia A. G. (2) wspierają M. K., co do faktu uczestniczenia A. K. w grupie przestępczej: J. C.,

- art. 170 § 1 pkt 1 k.p.k i art. 4 pkt 2 i 3 ustawy z dnia 25 czerwca 1997 r. o świadku koronnym - polegającą na dopuszczeniu, przeprowadzeniu a następnie uwzględnieniu podczas wyrokowania dowodu z zeznań świadka koronnego M. K. (1), mimo iż okoliczności ujawnione w trakcie procesu wskazują, że M. K. (1) sam kierował zorganizowaną grupą przestępczą a przede wszystkim usiłował dokonać zabójstwa W. Z. i przepisy ustawy o świadku koronnym nie mają do niego zastosowania,

- art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. - polegającą na przypisaniu A. K. popełnienie czynów opisanych w zarzutach II, III, IV, V, VII, VIII, IX, X, XII, XIV i XVI bez określenia czasu w jakim czyny te miały zostać popełnione,

- art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. poprzez niewyjaśnienie w uzasadnieniu wyroku, na podstawie jakich konkretnie dowodów Sąd Okręgowy uznał oskarżonego A. K. za winnego popełnienia przypisanych mu w wyroku czynów i ograniczenie uzasadnienia wyroku do omówienia poszczególnych dowodów zgromadzonych w sprawie bez wskazania wpływu każdego z nich w całości lub w konkretnym ich fragmencie na poszczególne elementy ustalonego przez Sąd I instancji stanu faktycznego, a także poprzez niewyjaśnienie, dlaczego Sąd odmówił wiarygodności, a w zasadzie w ogóle nie wziął pod uwagę dowodów przemawiających na korzyść oskarżonego;

2. błędy w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mające wpływ na jego treść a polegające na przyjęciu, że:

- A. K. (1) w okresie od końca 2000r. do 19 marca 2002r. brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej (zarzut I.),

- w okresie od końca 2000r. do 19 marca 2002r. w W. A. K. (1) wziął udział w obrocie znacznymi ilościami środków psychotropowych w postaci kokainy, marihuany, ekstazy, siarczanu amfetaminy (zarzut II.),

- w okresie od grudnia 2000r. do końca 2001r. w W., C. i T. A. K. (1) wprowadził do obrotu znaczne ilości środków odurzających w postaci marihuany i kokainy oraz substancji psychotropowych - siarczanu amfetaminy (zarzuty III, IV, VI, VII),

- w okresie od stycznia 2001r. do 3 października 2001r. dokonał dwukrotnie wewnątrzwspólnotowej dostawy narkotyków w postaci 10 gramów kokainy - przewożąc je z terenu RP na teren (...) i w postaci 88 kg siarczanu amfetaminy - przewożąc go z terenu RP przez teren (...) na teren K. S. (zarzut V),

- w okresie od sierpnia do 3 października 2001r. wziął udział w handlu bronią, polegającym na zbyciu W. P. 2 sztuk pistoletów (...) z tłumikami, magazynkami i amunicją (zarzut VIII),

- w okresie od połowy 2000r. do 3 października 2001r. nabywał od nieustalonego mężczyzny prekursor (...) do produkcji siarczanu amfetaminy, raz w ilości 20 litrów i drugi raz w ilości 5 litrów (zarzuty X i XIV),

- pod koniec sierpnia 2001r. wspólnie z M. K. (1) i mężczyzną o pseudonimie (...) zbył pochodzący z przestępstwa autobus nieustalonej marki za kwotę 15000 USD mężczyźnie o imieniu R., przy czym część tej kwoty stanowiła równowartość przekazanego przez R. prekursora (...) w ilości 20 litrów (zarzut XI),

- w dniu 10 grudnia 2000r. w W. wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, po uprzednim włamaniu na teren Firmy (...), dokonał kradzieży 3 samochodów N. (...) oraz usiłował ukraść jeszcze jeden samochód N. (...) (zarzut XV),

- w 2001r. w W. wręczając 2500 USD E. von E. udzielił jej pomocy do wręczenia korzyści majątkowej funkcjonariuszowi Policji w zamian za zwolnienie z zatrzymania M. K. (2) (zarzut XVI),

- w sierpniu 2001r. w Z. dokonał oszustwa na osobie T. K., w ten sposób, że wprowadził go w błąd co do rzekomego zaginięcia na terenie jego myjni samochodowej haka holowniczego do samochodu M. (...) (zarzut XVII),

- A. K. (1) brał amfetaminę od N. J. (1) i J. N.,

- w pierwszej połowie 2001r. A. K. (1) wspólnie z M. K. zakupili 30 g kokainy od M. N.,

- latem 2001r. A. K. (1) wspólnie z M. K. zakupili 10 g kokainy od M. N. za 320USD.

3. rażącą niewspółmierność kary orzeczonej wobec oskarżonego i to zarówno w odniesieniu do kar jednostkowych jak i kary łącznej 8 lat pozbawienia wolności.

W konkluzji apelacji obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie A. K. (1) od popełnienia zarzuconych mu czynów ewentualnie uchylenie tego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w. W. oraz wyłącznie z tzw. ostrożności procesowej, wniósł o zmianę wyroku poprzez istotne złagodzenie orzeczonych kar jednostkowych jak i kary łącznej wymierzonej A. K. (1).

Obrońca oskarżonego D. P. (1) zaskarżyła wyrok w całości. Wyrokowi temu zarzuciła obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku tj. art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k. poprzez wadliwą ocenę zgromadzonego materiału dowodowego, w szczególności zeznań świadków: M. K. (1), N. J. (1), co doprowadziło Sąd Okręgowy do uznania winy oskarżonego, iż dopuścił się zarzucanego mu czynu oraz z ostrożności procesowej, rażącą surowość orzeczonej wobec tego oskarżonego kary pozbawienia wolności, kary grzywny, jak również zasądzonych kosztów z tytułu opłaty i kosztów procesu, które są niewspółmierne do okoliczności ujawnionych w sprawie i określonej przez Sąd winy.

W konkluzji apelacji obrońca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku w stosunku do oskarżonego D. P. (1) i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu, ewentualnie o wydatne obniżenie orzeczonej wobec tego oskarżonego kary pozbawienia wolności, kary grzywny i kosztów procesu w części na niego przypadającej.

Obrońca oskarżonego A. L. (1) zaskarżyła wyrok w części skazującej, zarzucając:

1. obrazę przepisów art. 424 §1 pkt. 1 k.p.k. oraz art. 2 § 2 k.p.k. - polegającą na uniemożliwieniu stronom i Sądowi II instancji kontroli wyroku i niespójności pomiędzy częścią dyspozycyjną a motywującą:

a) poprzez ograniczenie się przez Sąd Okręgowy do generalnego stwierdzenia, iż wyjaśnienia oskarżonego A. L. (1) nie zasługują na wiarę, ponieważ Sąd wskazuje tendencyjnie, iż stoją one w sprzeczności z pozostałymi dowodami, w sytuacji, gdy Sąd winien odnieść się do wyjaśnień oskarżonego jako dowodu w sprawie, a dowody na poparcie oskarżenia stoją w sprzeczności z dowodami obrony oskarżonego jako dowodu w sprawie

2. naruszenie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 5 § 2 k.p.k. i art. 4 k.p.k. polegające na bezkrytycznym przyjęciu przez Sąd za wiarygodne depozycji świadka koronnego M. K. (1) które de facto ze względu na stosunek procesowy tej osoby do oskarżonego traktować należy jako pomówienie współoskarżonego w sytuacji, gdy to świadek koronny:

a) korzystał z istotnych koncesji procesowych w zamian za depozycje popierające oskarżenie wielu osób,

b) w toku niniejszego postępowania zmieniał swoje wyjaśnienia odnośnie wielu istotnych kwestii m. in. co do:

- ustalenia w jaki sposób strona Polska nawiązała kontakt z odbiorcą ze S.,

- ustalenia w jaki sposób i kto przemycał amfetaminę między Polską a Szwecją,

a w szczególności,

całkowicie pominięcie przez Sąd rażących sprzeczności w zeznaniach świadka koronnego dotyczącego tras przejazdu z narkotykami, gdyż:

świadek koronny zeznając na rozprawie z dnia 10.12.2009 r. stwierdził, iż były dwa schematy przewożenia narkotyków do S., kiedy jeździł z A. K. z narkotykami:

- pierwszy -

iż razem płynęli promem z tym, iż A. K. wjeżdżał samochodem na prom, w którym miał ukryte narkotyki, a świadek koronny pieszo wchodził na prom - nie posiadając narkotyków

- drugi -

iż świadek koronny wsiadał na prom na pieszo a A. K. jechał samochodem przez N./k. 1595/,

gdy tymczasem z zestawienia przekraczania granicy przez świadka koronnego i A. K. (1) granicy morskiej w Ś. wynika, iż we wszystkich 7 przypadkach przemytów narkotyków z Polski do S. - świadek koronny i A. K. (1) przejeżdżali za każdym razem tym samym promem świadek koronny pieszo, a A. K. (1) – samochodem, a więc zeznania - świadka koronnego o dwóch schematach przewożenia narkotyków do S. - były niezgodne z prawdą,

3.  naruszenie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. i art. 5 § 1 i 2 k.p.k. poprzez dokonanie oceny materiału dowodowego sposób sprzeczny z zasadami prawidłowego, logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, co spowodowało, że ocena ta ma charakter jednostronny i nieobiektywny polegający na tym, iż:

- Sąd przyjął z góry założenie, iż oskarżony A. L. jest winny zarzucanego mu w pkt. II aktu oskarżenia czynu, z tym odmiennym ustaleniem, że czynu tego dopuścił się działając wspólnie i w porozumieniu z J. C. (1) ps. (...), A. K. (1) ps. (...) i innymi osobami i z opisu czynu eliminując słowa, że czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw i oparł swoje ustalenia w tym zakresie nie tylko na zeznaniach świadka koronnego, ale wybrał wybiórczo z zeznań świadka koronnego jedynie te fragmenty jego wypowiedzi, które pasowały do przyjętego z góry założenia o winie oskarżonego, pomijając w całości te wypowiedzi świadka koronnego które były sprzeczne z zeznaniami pozostałych świadków, a także pomijając te część zeznań świadka koronnego - które nie pasowały do przyjętego z góry przekonania Sądu, iż oskarżony dopuścił się zarzucanych mu czynów, gdy tymczasem już pobieżna lektura tych depozycji nasuwa prosty wniosek, że depozycje te nie mogą być w całej rozciągłości wiarygodne, gdyż zawierają częściowo sprzeczne informacje, które z całą pewnością we wzajemnym powiązaniu nie tworzą jednolitego stanu faktycznego ustalonego przez Sąd Okręgowy w pisemnym uzasadnieniu i wymagały szczegółowych wzajemnych rozważań w celu ewentualnego zbudowania stanu faktycznego, a Sąd Okręgowy dał powyższemu dowodowi wiarę i uznał ponadto, iż dowody te wzajemnie się uzupełniają i oprócz gołosłownych i bardzo ogólnikowych stwierdzeń nie wskazał jednak - w których miejscach dowody te są zbieżne, a w których nie uzupełniają;

- Sąd Okręgowy całkowicie pominął fakt, iż skoro materiał dowodowy w niniejszej sprawie opierał się w zasadzie na zeznaniach M. K., to niewątpliwie Sąd miał do czynienia z pomówieniem innej osoby, która z tytułu złożonych przez siebie wyjaśnień korzystała z istotnych koncesji procesowych w zamian za depozycje popierające oskarżenia wielu osób - w związku z czym Sąd winien sprawdzić, czy:

1. informacje tak uzyskane są przyznane przez pomówionego,

2. są potwierdzone innymi dowodami, choćby w części,

3. są spontaniczne, złożone wkrótce po przeżyciu objętych nimi zaszłości, czy też po upływie czasu umożliwiającego uknucie intrygi,

4. pochodzą od osoby bezstronnej, czy też zainteresowanej obciążeniem

Pomówionego,

5. są konsekwentnie i zgodne co do zasady oraz szczegółów w kolejnych relacjach składanych w różnych fazach postępowania, czy też zawierają informacje sprzeczne, wzajemnie się wykluczające bądź inne niekonsekwencje,

6. pochodzą od osoby nieposzlakowanej czy też przestępcy, zwłaszcza obeznanego z mechanizmami procesu karnego,

7. udzielający informacji sam siebie również obciąża, czy też przerzuca

odpowiedzialność na inną osobę, by siebie uchronić przed odpowiedzialnością.

gdy tymczasem żadnemu z tych wymogów nie sprostały zeznania świadka koronnego w sytuacji bowiem gdyby czyny oskarżonego oraz M. K. były rozpatrywane w jednej sprawie składali by oni wyjaśnienia, a nie zeznania;

- Sąd nie dokonał żadnej analizy, czy zeznania świadka koronnego spełniły w/w warunki, pozwalające na uznanie ich wiarygodności gdyż informacje tak uzyskane nie zostały przyznane przez oskarżonego /pomówionego/ gdyż A. L., nie przyznał się zarówno do pierwotnie stawianych mu obu zarzutów zarówno z pkt. 1 jak i 2 aktu oskarżenia na żadnym etapie postępowania i kategorycznie zaprzeczał stawianym mu zarzutom.

- zdumiewające jest, iż Sąd Okręgowy w. W. dokonując ustaleń faktycznych przyjął za całkowicie wiarygodne zeznania świadka koronnego w zakresie zmodyfikowanego przez Sąd zarzutu z pkt. 2 aktu oskarżenia (z odmiennym ustaleniem, że czynu tego dopuścił się w wspólnie z J. C. (1) ps. (...) A. K. (1) ps. (...) i innymi osobami i z opisu tego wyeliminował, że czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw),

natomiast odmówił

dania wiary zeznaniom świadka koronnego M. K. (1), w tym zakresie, gdzie w/w obciążał oskarżonego twierdząc, iż od wiosny 2000 r. do kwietnia 2005 r. w W. i okolicach C. oraz na terenie (...) brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym kierowanej przez ustaloną osobę i zajmowała się ona m.in. obrotem na terenie kraju i wywozem za granicę substancji odurzających i psychotropowych, a także, iż oskarżony od stycznia 2001 r. do co najmniej 3 października 2001 r. działając wspólnie i w porozumieniu z czterema ustalonymi osobami wbrew przepisom ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w celu uzyskania korzyści majątkowej dokonał dostawy w postaci 80 kg siarczanu amfetaminy -w ten sposób, iż razem z ustaloną osobą organizował przemieszczanie tych substancji z Polski do K. S. i w wyniku tego procederu uzyskał nie mniej niż 96 250 USD, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw w sytuacji, gdy zeznania świadka koronnego odnośnie wszystkich zarzutów stawianych w akcie oskarżenia oskarżonemu A. L. nie były poparte żadnymi dowodami bezpośrednimi, ani pośrednimi i były wielokrotnie zmieniane, a żaden ze świadków nie potwierdził, aby oskarżony w jakikolwiek sposób uczestniczył w wewnątrzwspólnotowej dostawie znacznych ilości substancji psychotropowych z Polski przez (...) do K. S., a wręcz przeciwnie szereg świadków kategorycznie wykluczało udział oskarżonego w wewnątrzwspólnotowej dostawie znacznych ilości substancji psychotropowych, a świadek A. G. nie miał pojęcia o tym, aby oskarżony uczestniczył w tym procederze, i świadek zeznał, że oskarżony C. każdemu co innego mówił, aby mieć jak największe korzyści. Nadto świadek A. G. (1) nic nie wie na temat udziału w przemycie oskarżonego. C. namawiał go i świadka koronnego do wejścia w spółkę i powiedział, że sam sfinansuje przemyt i na miejscu ma dojście do producenta amfetaminy.

4. naruszenie art. 2 § 2 k.p.k., art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. i art. 5 § 2 k.p.k., gdy Sąd Okręgowy ustalając winę oskarżonego A. L. co do zmodyfikowanego zarzutu z pkt. 2, opierał swoje ustalenia wyłącznie na pomówieniach świadka koronnego nie popartych żadnymi dowodami bezpośrednimi, ani pośrednimi albowiem nawet jeżeli w części jakiś świadek potwierdził, iż słyszał od kogoś, iż oskarżony A. L. miałby wskazać kontakt w S. z odbiorcą narkotyków to informacji tych nie można było w żaden sposób uznać za udowodnione w sposób niewątpliwy.

W konkluzji apelacji obrońca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego A. L. (1) bądź uchylenie tegoż orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Prokurator zaskarżył wyrok na niekorzyść oskarżonych J. C. (1) i A. K. (1) w części dotyczącej orzeczenia o karze, zarzucając:

- w stosunku do oskarżonego J. C. (1) rażącą niewspółmierność wymierzonej kary oskarżonemu w stosunku do stopnia społecznej szkodliwości czynów oraz winy, wynikającą z orzeczenia zbyt niskiej kary łącznej pozbawienia wolności, jak również z powodu niesłusznego niezastosowania środka karnego w postaci przepadku korzyści majątkowej na podstawie art. 45 kk w związku z uznaniem oskarżonego winnym czynu opisanego w pkt. XI sentencji wyroku (pkt. XV i XVII aktu oskarżenia), co powoduje, że kara ta nie spełnia swej funkcji w zakresie prewencji ogólnej i szczególnej, i nie zaspokaja społecznego poczucia sprawiedliwości.

- w stosunku do oskarżonego A. K. (1) rażącą niewspółmierność wymierzonej kary w stosunku do stopnia społecznej szkodliwości czynów oraz winy, wynikającą z orzeczenia zbyt niskiej kary łącznej pozbawienia wolności, jak również z powodu niesłusznego niezastosowania środka karnego w postaci przepadku korzyści majątkowej na podstawie art. 45 kk w związku z uznaniem oskarżonego winnym czynu opisanego w pkt. XXXVIII sentencji wyroku - tj. czynu z art. 55 ust. 1 i 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 kk co powoduje, że kara ta nie spełnia swej funkcji w zakresie prewencji ogólnej i szczególnej, i nie zaspokaja społecznego poczucia sprawiedliwości.

W konkluzji apelacji prokurator wniósł:

1)  w stosunku do oskarżonego J. C. (1):

- zmianę powyższego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu

kary łącznej 15 lat pozbawienia wolności,

- orzeczenie środka karnego w postaci przepadku korzyści majątkowej w kwocie 444 000 zł (stanowiącej równowartość korzyści majątkowej 111 000 USD) w ramach czynu z pkt. XI sentencji wyroku,

2) w stosunku do oskarżonego A. K. (1) o:

- zmianę powyższego wyroku poprzez wymierzenie kary łącznej 13 lat pozbawienia wolności,

- orzeczenie środka karnego w postaci przepadku korzyści majątkowej w kwocie 156 000 zł za czyn z pkt. XXXVIII sentencji wyroku.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zasadna jest apelacja obrońcy oskarżonego A. L. (1). Częściowo też zasadne są pozostałe apelacje.

I.

W odniesieniu do apelacji obrońcy oskarżonego A. L. (1).

Sąd Okręgowy przypisał oskarżonemu A. L. (1) popełnienie czynu z art. 55 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k., polegającego na dokonaniu wspólnie z innymi osobami, w tym, J. C. (1), M. K. (1) i A. K. (1) wewnątrzwspólnotowej dostawy znacznej ilości substancji psychotropowej w postaci co najmniej 88 kg siarczanu amfetaminy z terenu Polski do S., działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej w celu popełnianie przestępstw.

Zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku ustalenia faktyczne w zakresie roli oskarżonego A. L. (1) w przypisanym mu przestępstwie są niezmiernie enigmatyczne i opierają się prawie wszystkie na zeznaniach świadka M. K. (1). Z jego zeznań wynika, że A. L. (1) nie brał bezpośredniego udziału w czynnościach związanych z przemytem siarczanu amfetaminy. Jego rola polegała na zainwestowaniu 10 000 USD w wytwórnię amfetaminy, znalezieniu odbiorów w S. i partycypowaniu w zyskach. W tej sytuacji obowiązkiem Sądu Okręgowego była wnikliwa analiza zeznań złożonych przez M. K. (1) w celu ustalenia faktycznej roli A. L. (1) w zarzucanym mu czynie. Brak tych ustaleń powoduje, że nie jest możliwe przeprowadzenie instancyjnej kontroli zaskarżonego wyroku odnośnie oskarżonego A. L. (1).

Mając na uwadze, że A. L. (1) bezpośrednio nie brał udziału zarówno w czynnościach związanych zarówno z organizacją produkcji amfetaminy, jak i jej przewozu do S. należało ustalić od kogo i jakie informacje dotyczące roli A. L. (1) uzyskał M. K. (1) i rozważyć, czy źródła te są miarodajne.

Należy zauważyć, że podczas tego samego przesłuchania w dniu 12 grudnia 2006 r. A. K. (3) zeznał: „Przemyt amfetaminy do S. zorganizował (...) razem z (...), tj. A. z Niemiec”, aby następnie stwierdzić: „Ja domyślałem się, że to A. z Niemiec dał kontakt w S., ale całą resztę zorganizował (...)
(k. 2439, tom XIV). Odbiorcą amfetaminy w S. był mężczyzna o ps. (...) lub (...). Podczas przesłuchania w dniu 31 stycznia 2006 r. M. K. (1) zeznał: „ Ja nie wiem dokładnie kto nawiązał kontakt z (...), czy był to (...), czy był to kontakt A. L. (3) . Na L. mówiliśmy (...) (k. 2085 tom XII). Z kolei 27 czerwca
2007 r. M. K. (1) stwierdził: „To Z. miał odbiorców amfetaminy w S.” oraz: „ To Z. zapoznał (...) z Polakiem zamieszkałym w S. o imieniu, chyba miał ps. (...), na imię miał J. lub J.” (k. 2550 tom XV). Powyższe okoliczności mają newralgiczne znaczenie dla poczynienia właściwych ustaleń i rozbieżności w zeznaniach M. K. (1) nie mogą znaleźć się poza orbitą rozważań Sądu orzekającego w I instancji. Tak zresztą jak wyjaśnienia N. J. (1), który rozpoznał A. L. (1). Wyjaśnił on, że A. L. (1) poznał u J. C. (1). A. L. (1) miał się zajmować z J. C. (1) przemytem amfetaminy do S., co wynikało z kontekstu rozmów słyszanych przez świadka (k. 147, tom. LIII).

Należy też zauważyć, że M. K. (1) opisując sposób transportu siarczanu amfetaminy do S. stwierdził, ze on wsiadał w Ś. na prom, którym płynął do K., gdzie spotykał się z A. K. (1), który jechał samochodem przez N.. W samochodzie ukryty był przemycany siarczan amfetaminy (k. 2089 tom XII). Sąd Okręgowy ustalił, że poza jednym przypadkiem obaj płynęli promem ze Ś.. Na prom był też wprowadzany samochód z ukrytą amfetaminą (str. 16-17 uzasadnienia zaskarżonego wyroku). Fakt przekraczania granicy w sposób ustalony przez Sąd I instancji wynika z informacji uzyskanych od Straży Granicznej (k. 554). Te rozbieżności nie świadczą, że świadek M. K. (1) składał tendencyjne zeznania i bezpodstawnie obciążał A. L. (1). Wymagają natomiast szczególnej uwagi przy ocenie jego zeznań, w sytuacji, gdy A. L. (1) bezpośrednio nie uczestniczył w przemycie siarczanu amfetaminy, a wiedza M. K. (1) co do roli tegoż oskarżonego wynika jedynie z poczynionych obserwacji lub informacji uzyskanych od innych osób.

Przy przesłuchaniu M. K. (1) należało zatem - co podniesiono wyżej - dokładne ustalić od kogo i w jakich okolicznościach uzyskał on wiedzę co do roli A. L. (1) w przypisanym mu czynie.

Skoro Sąd Okręgowy nie wywiązał się z powyższego obowiązku niezbędnym było uchylenie w tej części zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd I instancji winien uwzględnić uwagi, o których mowa wyżej, a następnie po przeprowadzeniu przewodu sądowego dokonać szczegółowej analizy zgromadzonego materiału dowodowego, co winno doprowadzić do wydania prawidłowego rozstrzygnięcia.

II.

W odniesieniu do apelacji obrońców oskarżonych J. C. (1), A. K. (1) i D. P. (1).

1.

W związku z podnoszonymi w apelacjach obrońców oskarżonych J. C. (1), A. K. (1) i D. P. (1) zarzutami obrazy art. 5 § 2, art. 7 i art. 410 k.p.k. oraz w apelacjach obrońców oskarżonych J. C. (1) i A. K. (1) zarzutami obrazy art. 4 k.p.k. stwierdzić należy, co następuje.

Art. 4 k.p.k. statuuje ogólną regułę postępowania nakazującą sądowi orzekającemu dochować wymogu obiektywizmu i nie może stanowić samodzielnej podstawy zaskarżenia. Dla skutecznego podniesienia zarzutu obrazy art. 4 k.p.k. nie wystarczy ogólne stwierdzenie o nieobiektywiźmie sądu opierające się wyłącznie na subiektywnym odczuciu strony postępowania karnego, w szczególności wynikającym z odmiennej niż sąd oceny materiału dowodowego.

O braku obiektywizmu sądu można natomiast mówić wówczas, gdy poprzez naruszenie określonych norm nakazujących lub zakazujących działa on na niekorzyść określonej strony postępowania lub w sposób wyraźny faworyzuje jedną ze stron.

W tym miejscu przypomnieć należy, że ustanowiony w art. 7 k.p.k. obowiązek dokonywania oceny wiarygodności materiału dowodowego w oparciu o wszechstronną zgodną z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego analizę dotyczy nie tylko sądu orzekającego. Także skarżący, który zmierza do podważenia zasadności rozstrzygnięcia poprzez zanegowanie oceny dowodów stanowiących jego podstawę, nie może ograniczyć się do prostego zanegowania jej i arbitralnego stwierdzenia, że walorem wiarygodności winny być obdarzone wyłącznie dowody korzystne dla oskarżonego, w tym wyjaśnienia jego samego. Ta metoda kwestionowania trafności skarżonego orzeczenia nie może być uznana za skuteczną. Środek odwoławczy traci swój wyłącznie polemiczny charakter jeżeli nie ogranicza się jedynie do negacji stanowiska sądu, zwłaszcza w zakresie oceny materiału dowodowego. Obowiązkiem skarżącego jest wykazanie jakich konkretnych uchybień dopuścił się sąd meriti w kontekście zasad wiedzy - w szczególności logicznego rozumowania – oraz doświadczenia życiowego oceniając zebrany materiał dowodowy. Za oczywiście niewystarczające należy tu także uznać samo przeciwstawienie dowodom, na których oparł się sąd orzekający, występujących w sprawie dowodów przeciwnych, jeśli przy tym nie zostanie wykazane, że to właśnie owe dowody przeciwne, ocenione w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego, winny uzyskać walor wiarygodności, zaś dowody stanowiące podstawę ustaleń sądu, w świetle tych samych zasad, są tego waloru pozbawione.

Co do zarzutu obrazy art. 5 § 2 k.p.k. przypomnieć należy, że wątpliwości występujące w sprawie należy uwzględniać na korzyść oskarżonego dopiero wówczas, gdy nie można ich rozstrzygnąć przy pomocy narzędzi jakimi dysponuje sąd, a więc zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, ewentualnie przez kontynuowanie postępowania dowodowego. Sam fakt ich istnienia, wynikający z rozbieżności w materiale dowodowym, nie może niejako automatycznie skutkować interpretacją ich na korzyść oskarżonego, co w praktyce musiałoby sprowadzać się do dania wiary dowodom korzystnym dla niego i odrzuceniu dowodów go obciążających.

Istotą przepisu art. 410 k.p.k. jest to, że Sąd ferując wyrok nie może opierać się na tym, co nie zostało ujawnione na rozprawie jak również i to, że wyroku nie wolno wydawać na podstawie części materiału dowodowego, a musi on być wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc i tych, które je podważają. Przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną prawa procesowego, a mianowicie art. 7 k.p.k. wtedy, gdy m.in. stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających tak na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 grudnia 2011 r., sygn. II KK 183/11, LEX nr 1108458). Wymóg orzekania na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie oznacza bynajmniej, ze na sądzie orzekającym ciąży bezwzględny obowiązek przywoływania i wypowiadania się odnośnie wszystkich bez wyjątku dowodów (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2012 r., sygn. V KK 429/11, LEX 1103643).

Obrońcy oskarżonych J. C. (1) i A. K. (1) wyrokowi Sądu Okręgowego zarzucili także obrazę art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k.

Uzasadnienie wyroku jest dokumentem o charakterze „sprawozdawczym” w tym znaczeniu, ze jego treść winna być odzwierciedleniem toku rozumowania Sądu meriti, bowiem to przez jego pryzmat dokonuje się kontroli instancyjnej orzeczenia. I tylko wówczas, gdy kontrola ta jest niemożliwa, orzeczenie ostać się nie może. Art. 424 k.p.k.. nie odnosi się w ogóle do sposobu konstruowania uzasadnienia, wskazując jedynie, jakie elementy powinno ono zawierać.

Nie ulega wątpliwości, że uzasadnienie zaskarżonego wyroku w dużej mierze jest lakoniczne, zawiera jednakże pogrupowane, z uwagi na charakter czynów, ustalenia faktyczne oraz wskazuje podstawy ich poczynienia. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy wypowiedział się także co do przeprowadzonych w toku postępowania dowodów, dokonując ich oceny, w tym wyjaśnień oskarżonych, co pozwala – z wyjątkiem czynu przypisanego A. L. (1) i niektórych czynów przypisanych oskarżonym J. C. (1) i A. K. (1), co skutkowało uchyleniem w tej części wyroku Sądu I instancji i przekazaniem sprawy w tym zakresie do ponownego rozpoznania –na prześledzenie toku rozumowania Sądu Okręgowego, a tym samym wyrok w tej części poddaje się kontroli odwoławczej.

W istotnej części wobec oskarżonych J. C. (1) i A. K. (1) wyrok Sądu Okręgowego został oparty na zeznaniach M. K. (1). Zarzuty postawione w apelacjach obrońców wyżej wymienionych oskarżonych kwestionują możliwość uznania tych zeznań za wiarygodne i oparcia na ich podstawie ustaleń faktycznych. Analiza zeznań M. K. (1) nie daje jednakże podstaw do kwestionowania ich wiarygodności. Sąd Apelacyjny uchylając wobec J. C. (1) i A. K. (1) poprzedni wyrok Sądu Okręgowego podniósł w uzasadnieniu orzeczenia, że zeznania M. K. (1): „dotyczą nie tylko obecnie dość odległych czasowo zdarzeń, ale także - i co wymaga podkreślenia - wielu zdarzeń, często o bardzo podobnym charakterze z udziałem różnych osób. Z akt sprawy wynika także, że świadek ten składał zeznania nie tylko w niniejszym postępowaniu i na przestrzeni (wówczas) czterech lat - od 2005 r. do 2009 r. - słuchany był wielokrotnie. Dlatego też podnoszenie momentów zawahań lub namysłu podczas przesłuchania tego świadka, jak też nieścisłości w jego zeznaniach, kolejnych dotyczących tych samych okoliczności, nie może skutecznie podważyć ocen tego dowodu dokonanych w I instancji, zwłaszcza zaś w tych wypadkach, jeżeli próby takie czynione są poprzez przytoczenie wyrwanych w kontekstu fragmentów wypowiedzi M. K.. Co do kwestii zasadniczych związanych z meritum procesu świadek ten składał zeznania w sposób konsekwentny, logiczny, co sprawia, że nie można zasadnie podnosić, iż ocena tego dowodu jest błędna. Naturalne jest, że wówczas, gdy zachodzi konieczność niejednokrotnego wypowiadania się o określonych faktach czy zdarzeniach, a ponadto, gdy wypowiedzi te dotyczą zdarzeń lub faktów odległych czasowo, jak też poszczególne wypowiedzi dzieli pewien dystans czasowy, treść depozycji tych nie może być jednobrzmiąca. Dlatego siłą rzeczy musiały zachodzić pewne nieścisłości, czy też luki w kolejnych zeznaniach św. M. K., z tym jednak, że nie dotyczy to kwestii czy faktów zasadniczych. Co więcej, gdyby różnice takowe czy nieścisłości nie występowały, można by się zastanawiać nad tym, czy składanie całkowicie pokrywających się ze sobą relacji na przestrzeni dość znacznego dystansu czasowego jest naturalne” (str. 75 uzasadnienia poprzedniego wyroku Sądu Apelacyjnego).

Ponowne rozpoznanie sprawy przez Sąd Okręgowy nie dało podstaw do zakwestionowania powyższego stanowiska, które zasługuje na pełną akceptację. W uzasadnieniu wyżej wymienionego wyroku Sąd Apelacyjny podniósł też, że: „wolą ustawodawcy - zdecydowanego na uchwalenie ustawy o świadku koronnym - było, by dowód taki mógł być dopuszczony w toku postępowania karnego i z samej treści ustawy wynika, że świadkiem takim może być tylko osoba podejrzana, która w zamian za wypełnienie przyjętego zobowiązania uzyska niekaralność. Podnoszenie zatem okoliczności w postaci tego, że sam świadek koronny jest osobą popełniającą przestępstwa, nie ma nieposzlakowanej opinii i przez to właśnie jest niewiarygodny jest nieuprawnione. Dowód z zeznań świadka koronnego podlega ocenom na zasadach ogólnych, przy uwzględnieniu oczywiście jego specyficznej sytuacji - dążenia do uzyskania niekaralności w zamian za złożenie zeznań, na podstawie których zapadnie wyrok (wyroki) skazujący - z tym tylko, że kwestionowanie jego wiarygodności jedynie poprzez pryzmat wcześniejszego popełniania przestępstw nie może być skuteczne” (str. 75 - 76 uzasadnienia poprzedniego wyroku Sądu Apelacyjnego) oraz: „na skutek złożenia zeznań przez św. M. K. zostały podjęte liczne postępowania, wcześniej umorzone z powodu niewykrycia sprawców, a akta tych postępowań były sukcesywnie dołączane do sprawy niniejszej (…) Św. K. nie tylko nie ukrywał swojej roli w popełnieniu tych przestępstw, lecz wskazał osoby z nim współdziałające, a z zebranych przed umorzeniem dowodów wynikało, że w niejednym wypadku nie mógł ich popełnić samodzielnie. Znalazły te zeznania - w przeważającej części zarzutów - wsparcie w innych dowodach” (str. 76 uzasadnienia poprzedniego wyroku Sądu Apelacyjnego) w tym w wyjaśnieniach osób ówcześnie będących oskarżonymi „…którzy przyznali się do popełnienia stawianych im zarzutów i w efekcie albo skorzystali z możliwości wskazanych w art. 387 § 1 k.p.k.
(T. S.), albo z dobrodziejstwa art. 60 k.k. - osk. M. C., N. J., A. G., czy też, wobec których wyrok się uprawomocnił bez stosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary - M. J.” (str. 76 uzasadnienia poprzedniego wyroku Sądu Apelacyjnego). Sąd Apelacyjny w powyższym uzasadnieniu zasadnie podniósł, że: „kwestionowanie tych wyjaśnień poprzez pryzmat jedynie postawy tych oskarżonych - podnoszenie, że celowo pomawiali innych, gdyż mieli za cel instrumentalne dążenie do polepszenia sytuacji własnej i sami nie są osobami o nieposzlakowanej opinii jest nieuprawnione, nie tylko dlatego, że każdy dowód – w tym z tzw. pomówienia - podlega ocenom swobodnym, ale przede wszystkim dlatego że gdy się kwestionuje oceny poczynione w I instancji wypada w sposób konkretny uzasadnić przekroczenie granic wytyczonych art. 7 k.p.k., ale także - i z czego strony nie mogą być zwolnione - czynić to nie w oderwaniu od innych dowodów, ale we wzajemnym ich powiązaniu. Dlatego też ogólne argumenty przytoczonej wyżej natury nie mogły być skutecznym sposobem podważenia oceny dowodów dokonanej w I instancji” (str. 76 uzasadnienia poprzedniego wyroku Sądu Apelacyjnego) .

Powyższe stanowisko zachowuje aktualność obecnie i odnosi się także do argumentacji zawartej w apelacji obrońcy oskarżonego D. P. (1) kwestionującej pomówienie D. P. (1) przez N. J. (1).

Jak już podniesiono w wyżej cyt. uzasadnieniu wyroku Sądu Apelacyjnego poza zachowaniem reguł szczególnej ostrożności nie ma odrębnych zasad oceny świadka koronnego (vide: orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 8 lutego 2006 r., sygn. III KK 154/05, w tym uzasadnienie tego orzeczenia). Zeznania M. K. (1) są typowym dowodem z pomówienia. Powszechnie przyjmuje się, że ocena wiarygodności pomówienia wymaga ze strony sądu szczególnej ostrożności. Pomówienie nie stanowi bowiem dowodu pełnowartościowego, chyba że jest ono jasne i konsekwentne, a ponadto znajduje potwierdzenie w innych dowodach bezpośrednich lub pośrednich (Komentarz do Kodeksu postępowania karnego pod red. prof. dr hab. Zbigniewa Gostyńskiego, Dom Wydawniczy ABC, 1998, teza 9 do art. 7, str.172-173, tom I).

Przy dowodzie z pomówienia nie jest konieczne, aby relacje pomawiającego były potwierdzone innymi dowodami co do każdego opisywanego przez niego zdarzenia. Potwierdzenie innymi dowodami co najmniej części przestępstw opisanych przez pomawiającego daje podstawy do pozytywnego zweryfikowania pozostałych jego relacji dotyczących innych przestępstw popełnionych przez tych samych sprawców, a także przez inne osoby. Taka sytuacja ma miejsce w przedmiotowej sprawie. Zeznania M. K. (1) dotyczące np. produkcji amfetaminy i jej przemytu do S. zostały potwierdzone przez A. G. (2), który m.in. brał udział w ukrywaniu narkotyku w nadkolach samochodu (k. 84 – 96 tom. LIII). Należy w tym miejscu zauważyć, że z wyjaśnień A. G. (2) wynika, iż oskarżony A. K. (1) brał udział w czynnościach związanych z przemytem siarczanu amfetaminy (k. jw.). Nie jest zatem zasadny zarzut obrońcy tegoż oskarżonego, iż poza M. K. (1) żadna inna osoba nie obciąża A. K. (1). Nadto:

- M. C. (2) opisał rolę J. C. (1) w pobiciu pracowników hotelu (...) i wskazał, że polecił on dokonanie kradzieży na szkodę K. Ż. (k. 119 – 121 tom XXIX, k. 744 tom XXXII).

- wyjaśnienia N. J. (1) potwierdziły, że była osoba, która uczyła jego i J. N. produkcji amfetaminy, przy czym wyjaśnienia te pozwoliły ustalić, iż tą osobą był D. P. (1). N. J. (1) złożył też wyjaśnienia dotyczące przestępstwa popełnionego na szkodę S. Z. (k. 60, 70 – 74 tom LIII, K. 3285 tom LXXVIII),

- J. N. potwierdził, że miała miejsce produkcja amfetaminy,

- M. J. (3) potwierdził, ze sprzedawał kokainę M. K. (1) (k. 4521 – 4528 tom LXXXI),

- T. W. złożył wyjaśnienia dotyczące udziału J. C. (1) w handlu narkotykami i jego roli w przestępstwie rozboju na P. K. (k. 212 -214 tom LXI, k. 1303 – 1326 tom LXVIII),

- T. S. (1) złożył wyjaśnienia na temat grupy przestępczej kierowanej przez J. C. (1), działalności tzw. spółdzielni zajmującej się handlem narkotykami, roli oskarżonego J. C. (1) w przestępstwach popełnionych na szkodę P. S., K. Ż. oraz kradzieży zestawów kina domowego. Nadto złożył wyjaśnienia dotyczące przestępstw na szkodę N. G. i M. D. oraz przemytu amfetaminy do S.. Od J. C. (1) wiedział też, że w ramach założonej przez niego spółdzielni sprzedażą narkotyków zajmował się A. K. (1) (k. 24 – 25, 89-95, 102-111, tom XXV, k. 649 tom XXVIII, k. 51 tom XXIX).

- A. G. (1) złożył relacje dotyczące istnienia tzw. spółdzielni narkotykowej, handlu narkotykami poza ramami tej spółdzielni, przestępstw popełnionych na szkodę N. G. i M. D., K. T., nabycia przez J. C. (1) biżuterii pochodzącej z włamania do sklepu w (...) T. i kradzieży zestawów kina domowego (k. 64 – 97, 98 – 125, 143 – 152 tom LX, k. 1177 – 1188, 1199 - 1215 tom LXXVIII k. 6911 – 6923 tom XCIII, k. 7418 – 7430, 7470 tom XCV, k. 10970 – 10977 tom CX, k. 11186 – 11191, 11205 – 11207 tom CXI).

2.

Odnosząc się do innych kwestii zawartych w apelacjach obrońców oskarżonych J. C. (1), A. K. (1) (w tym do argumentacji zawartej w piśmie A. K. (1) stanowiącym uzupełnienie apelacji obrońcy) i D. P. (1) należy podnieść co następuje.

Apelacja obrońcy oskarżonego A. K. (1).

Art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. przewiduje, że wyrok skazujący powinien zawierać dokładne określenie przypisanego oskarżonemu czynu i nie określa, na czym ma to polegać. Wskazówką co do tego, jakie elementy czynu powinny być wymienione, zawiera art. 332 § 1 pkt 2 k.p.k., precyzujący na czym polega dokładne określenie zarzuconego oskarżonemu czynu. Podaje się w nim, że określenie to następuje poprzez wskazania „czasu, miejsca, sprawców i okoliczności jego popełnienia oraz skutków, a zwłaszcza wysokości powstałej szkody” (wyżej cyt. Komentarz do Kodeksu postępowania karnego pod red. prof. dr. hab. Zbigniewa Gostyńskiego, teza 12 do art. 438, str. 353, tom II). Określenie czasu popełnienia przestępstwa winno być oczywiście precyzyjne, z tym, że jest to na tyle możliwe, na ile pozwala na to zgromadzony materiał dowodowy. Mając powyższe na uwadze zaskarżony wyrok w części dotyczącej A. K. (1) czyni zadość tym wymaganiom.

Obrońca podniósł w apelacji, że A. K. (1):
„niejednokrotnie wnosił o dopuszczenie dowodów z zeznań osób wskazanych w akcie oskarżenia oraz w zeznaniach M. K., z którymi rzekomo miał współdziałać, bądź które rzekomo miały mieć wiedzę o jego czynach, jednakże wnioski jego każdorazowo były oddalane jako zmierzające do przewlekania postępowania bądź dowody nie dawały się przeprowadzić z powodu braku danych personalnych świadka, poza pseudonimem” (str. 7 uzasadnienia apelacji obrońcy). Zdaniem obrońcy: „Sąd w ramach samodzielnej inicjatywy dowodowej powinien dążyć do takiej weryfikacji zebranych dowodów aby możliwym było zadośćuczynić wymogom art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k” (str. 7 uzasadnienia apelacji obrońcy). Podnosząc powyższą kwestię obrońca nie odniósł się bliżej do żadnego konkretnego wniosku dowodowego i zapadłego w tym zakresie postanowienia Sądu I instancji.

Na rozprawie w dniu 15 września 2011 r. Sąd Okręgowy na podstawie art. 170 § 1 pkt 4 k.p.k. oddalił szereg wniosków dowodowych oskarżonego A. K. (1) motywując to tym, że dowodów nie można przeprowadzić z uwagi na poszukiwanie świadka listem gończym bądź brak danych pozwalających na identyfikację konkretnych osób (k. 11704 tom CXIII). Brak jest podstaw do podważania powyższego stanowiska Sądu I instancji.

Obrońca podniósł też w apelacji, że z zeznań A. G. (1) wynika, iż M. K. (1) dopuścił się usiłowania zabójstwa W. Z. (1), a ponadto podżegał go do zabójstwa J. C. (1). Zdaniem obrońcy „… te okoliczności wraz z wynikającymi z wyjaśnień oskarżonych oraz zeznań świadków okolicznościami wskazującymi, że M. K. kierował własną grupą przestępczą dyskwalifikują M. K. jako świadka koronnego, a opieranie ustaleń faktycznych na jego zeznaniach stanowi obrazę art. 170 § 1 pkt 1 k.p.k. i art. 4 pkt 2 i 3 ustawy z dnia 25 czerwca 1997 r. o świadku koronnym” (str. 7 uzasadnienia apelacji obrońcy).

Art. 4 ustawy z dnia 25 czerwca 1997 r. o świadku koronnym (t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 36, poz. 232 z późn. zm.) określa m.in., że przepisów ustawy nie stosuje się do osoby, która w związku z udziałem m.in. w przestępstwie z art. 258 k.k. usiłowała popełnić albo popełniła zbrodnię zabójstwa lub współdziałała w popełnieniu takiej zbrodni bądź kierowała zorganizowaną grupą albo związkiem mającym na celu popełnianie przestępstw lub przestępstw skarbowych. M. K. (1) nie przedstawiono żadnych tego rodzaju zarzutów. Prezentowany jest też pogląd, ze dopóki nie zostało stwierdzone sprawstwo przestępstwa, o którym mowa w art. 4 ustawy o świadku koronnym, dopóty nie można uznać, że wobec podejrzanego ubiegającego się o nadanie statusu świadka koronnego lub posiadającego taki status zachodzi negatywna przesłanka procesowa w tym zakresie (M. W. (4) Ustawa o świadku koronnym. Komentarz. Zarys instytucji w Europie, LEX 2011, teza 13 do art. 4). Nie można zatem mówić o dopuszczeniu się przez Sąd I instancji naruszenia art. 170 § 1 pkt 1 k.p.k. i art. 4 ustawy o świadku koronnym. Na marginesie należy zauważyć, ze Sąd Okręgowy wypowiedział się co do wiarygodności świadka A. G. (1), stwierdzając, iż nie zasługują one na wiarę w tej części, na którą powołuje się obrońca oskarżonego A. K. (1) (str. 86 uzasadnienia zaskarżonego wyroku).

To, że środki odurzające lub substancje psychotropowe będące przedmiotem przestępstw przypisanych oskarżonemu A. K. (1) nie zostały zabezpieczone i poddane stosownym badaniom nie oznacza, iż nie stanowiły one tego rodzaju substancji lub środków. Z zeznań M. K. (1) nie wynika, że zamiarem sprawców było oszukiwanie nabywców i dostarczanie im podrobionych środków lub substancji. Tego rodzaju działalność miałaby zresztą ograniczony zasięg gdyż oszukany nabywca zrezygnowałby z dalszych transakcji. Brak też jest podstaw do twierdzenia, że sprawcy nieświadomie dokonywali obrotu podrobionymi środkami lub substancjami. W takim przypadku nabywcy zgłaszaliby reklamacje, a świadek M. K. (1) nie wspomina o tego rodzaju zdarzeniach.

Podobna sytuacja ma miejsce z bronią palną. A. K. (1) przypisano czyn z art. 263§ 1 k.k., polegający na udziale w zbyciu dwóch pistoletów (...) z tłumikami i magazynkami z amunicją. Z zeznań M. K. (1) nie wynika, żeby nabywca podnosił jakiekolwiek zarzuty do przeprowadzonej transakcji, w szczególności, iż nabyte przez niego jednostki nie stanowiły broni palnej.

Okoliczności czynów przypisanych A. K. (1) – z wyjątkiem czynu z pkt XLIII – świadczą, że dopuścił się on ich w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, której był członkiem. Zważywszy, nie tylko na zeznania M. K. (1), ale mając także na uwadze działalność grupy kierowanej przez J. C. (1), nie ulega wątpliwości, ze jej członkowie, w tym A. K. (1), mieli pełną świadomość, iż grupa do której należą ma charakter zbrojny.

Zasadna jest apelacja obrońcy oskarżonego A. K. (1) w części dotyczącej czynów z pkt IV aktu oskarżenia (zawartego w pkt XXXV zaskarżonego wyroku), i z pkt XXXVI zaskarżonego wyroku. W tym zakresie, podobnie jak i co do innych zmian dokonanych w zaskarżonym wyroku oraz kar orzeczonych wobec oskarżonego A. K. (1), Sąd Apelacyjny wypowiedział się w dalszej części niniejszego uzasadnienia.

Apelacja obrońcy oskarżonego J. C. (1).

Zasadnym okazała się apelacja obrońcy w części dotyczącej czynów przypisanych J. C. (1) w pkt VI zaskarżonego wyroku, zawartego w pkt LIII zaskarżonego wyroku orzeczenia o obowiązku naprawienia szkody na podstawie art. 46 § 1 k.k. oraz zawartego pkt XXII zaskarżonego wyroku orzeczenia o przepadku kwoty 61 200 zł na podstawie art. 45 § 1 k.k., a także częściowo zasadna w odniesieniu do czynu z pkt XX zaskarżonego wyroku.

W powyższym zakresie, podobnie zresztą jak i co do pozostałych zmian zaskarżonego wyroku w części dotyczącej oskarżonego J. C. (1) oraz orzeczonych kar Sąd Apelacyjny wypowiedział się w dalszej części uzasadnienia.

W związku ze sformułowanym w piśmie w dniu 23 stycznia 2013 r., stanowiącym uzupełnienie apelacji, wnioskiem obrońcy o odczytanie na rozprawie odwoławczej zeznań złożonych przez N. O. w dniu 12 listopada 2012 r. w sprawie Sądu Okręgowego w. W. sygn. akt XVIII K 300/11 Sąd Apelacyjny dowód ten przeprowadził. N. O. był przesłuchiwany w sprawie Sądu Okręgowego w. W. sygn. akt XVII K 300/11gdyż w postępowaniu tym M. W. (1) i G. R., jako współsprawcy odpowiadają za czyn, który w niniejszej sprawie przypisano oskarżonemu J. C. (1) w pkt IX zaskarżonego wyroku (k. 13858 – 13859 tom CXXIII). W wyżej wymienionej sprawie oskarżonym jest także J. C. (1) (k. 13857 – 13861 tom CXXIII). N. O. składając zeznania na rozprawie w sprawie Sądu Okręgowego w. W. sygn. akt XVIII K 300/11 nie rozpoznał J. C. (1) (k. 13908 tom CXIII). Okoliczność ta nie podważa poczynionych w niniejszej sprawie ustaleń Sądu Okręgowego. N. O. już podczas składania zeznań w postępowaniu przygotowawczym nie był w stanie rozpoznać J. C. (1) na fotografiach znajdujących się na okazanym mu materiale poglądowym. Należy zauważyć, że z czynu zarzucanego oskarżonemu J. C. (1) wynika, iż sprawców było łącznie więcej niż sześciu. N. O. w postępowaniu przygotowawczym zeznał, że do pomieszczenia, w którym się znajdował wtargnęło kilka osób, łącznie mogło być ich koło sześciu (k.334 – 336 to. LXII). Zeznania N. O. nie dają też podstaw do kwestionowania czasu popełnienia przestępstwa z pkt IX zaskarżonego wyroku. Na rozprawie przed Sądem Okręgowym w. W. sygn. akt XVII K 300/11 N. O. stwierdził, że nie pomięta kiedy było zdarzenie. Jego zdaniem, syn który urodził się w 1995 r. mógł mieć wtedy 2-3 lata. Nie był jednak tego pewny, gdyż na koniec dodał, że nie pamięta (k. 13910 tom CXXIII). Składając zeznania w postępowaniu przygotowawczym też nie pamiętał daty zdarzenia i określił, że mogło być ona pod koniec lat dziewięćdziesiątych (k. 334 – 336 tom LXII).

Apelacja obrońcy oskarżonego D. P. (1).

Złożone przez N. J. (1) wyjaśnienia obciążające D. P. (1) korespondują z zeznaniami M. K. (1). Zeznał on, że (...) tj. N. J. (1) i J. N. wdrażał do produkcji amfetaminy chemik o ps. (...), którego polecił znajomy J. C. (1) o imieniu Z. ps. (...) z M.”. M. K. (1) stwierdził: „byłem przy rozmowach J. ze Z. z M., który dał (...) J. do nauki (...) amfetaminy” ( k. 2548 tom XV, 2438 – 2439 tom XIV, k. 2080 tom XII, k. 7285 – 7286 tom XCIV).

Wyrokiem Sądu Okręgowego w. W. z dnia 23 grudnia 2009 r. sygn. akt XVIII K 120/08 N. J. (1) został skazany za trzy czyny (z art. 258 § 1 k.k., z art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. i z art. 47 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k.), przy czym w oparciu o art. 60 § 3 k.k. skorzystał z nadzwyczajnego złagodzenia kary i za czyny z art. 258 § 1 k.k. oraz z art. 47 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzono mu kary grzywny, a za czyn z art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Ubieganie się przez sprawcę o nadzwyczajne złagodzenie kary na podstawie art. 60 § 3 k.k. nie oznacza, ze składane przez niego wyjaśnienia są tendencyjne. Wręcz przeciwnie warunkiem skorzystania z dobrodziejstwa art. 60 § 3 k.k. jest złożenie prawdziwych relacji, gdyż ewentualne zakwestionowanie ich wiarygodności uniemożliwiałoby zastosowanie powyższej instytucji. Nadto N. J. (1) nie miał żadnych powodów do bezpodstawnego obciążania D. P. (1). Z powyższych przyczyn nie ma też żadnego powodu do kwestionowania wyjaśnień N. J. (1) co do ilości amfetaminy wyprodukowanej z udziałem D. P. (1).

Sąd Okręgowy ustalił, że D. P. (1) działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Art. 115 § 4 k.k. określa, że korzyścią majątkową jest zarówno korzyść dla siebie, jak i kogo innego. Nie ulega wątpliwości, że produkcja amfetaminy miała na celu uzyskanie dochodów i bezspornym jest – co wynika z zeznań M. K. (1) – że ten dochód był osiągany. Brak zatem konkretnych ustaleń co do korzyści jakie z przedmiotowego przestępstwa osiągnął D. P. (1) nie stanowi o wadliwości wydanego rozstrzygnięcia.

Oskarżonemu J. C. (1) przypisano przestępstwo z art. 53 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii polegające na dostarczaniu wyprodukowanego siarczanu amfetaminy do S. i opis tego czynu nie odnosi się do zorganizowania i kierowania przez oskarżonego produkcją siarczanu amfetaminy. Okoliczność ta jednakże wynika z ustaleń Sądu I instancji i brak podstaw do twierdzenia, że Sąd Okręgowy bezzasadnie przyjął w czynie przypisanym D. P. (2), iż działał on wspólnie i w porozumieniu z J. C. (1).

D. P. (1) przypisanego mu czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, określonych w art. 64 § 1 k.k. Był on bowiem skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w. G. z dnia 3 listopada 1997 r. sygn. akt II K 169/97 za czyn z art. 27 ust. 2 ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o zapobieganiu narkomanii na karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, na poczet której zaliczono okresy tymczasowego aresztowania od 23 października 1996 r. do 3 listopada 1997 r. (k. 32 tom LVII). Sąd Wojewódzki w. R. wyrokiem z dnia 2 czerwca 1998 r. sygn. akt V Ka 187/98 dokonał jedynie zmiany powyższego wyroku w zakresie kwalifikacji prawnej przypisanego czynu, ustalając, że wyczerpuje on znamiona art. 40 ust. 2 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (k. 33 – 34 tom LVII). Tym niemniej w porównaniu do wymierzonych przez Sąd Apelacyjny kar wobec osób, które wyprodukowany siarczan amfetaminy, w ilościach znacznie większych dostarczały do S., orzeczona wobec D. P. (1) kara pozbawienia wolności – zważywszy nawet na rolę oskarżonego w przypisanym mu czynie, a mianowicie przyuczanie innych osób do produkcji amfetaminy – razi nadmierną surowością. Należy również mieć na uwadze, że czyn przypisany D. P. (1) miał miejsce przed 20 listopada 2000 r. i był wówczas zagrożony karą do 5 lat pozbawienia wolności. Dopiero od 20 listopada 2000 r. zaczęła obowiązywać nowelizacja art. 40 ust. 2 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o przeciwdziałaniu narkomanii na podstawie której czyn ten stał się zbrodnią (art. 1 ustawy z dnia 26 października 2000 r. o zmianie ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o przeciwdziałaniu narkomanii Dz. U. Nr 103, poz. 1097).

Dlatego też Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok i orzeczoną w stosunku do D. P. (1) karę pozbawienia wolności obniżył do 2 lat.

3.

Omówienie tej części zaskarżonego wyroku, która została uchylona, a sprawę w tym zakresie przekazano Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania oraz omówienie zmiany zaskarżonego wyroku w części dotyczącej czynu z pkt XX.

Czyny z pkt IV i XXXVI zaskarżonego wyroku i zawarty w pkt XXXV zaskarżonego wyroku czyn zarzucony oskarżonemu A. K. (1) w pkt IV aktu oskarżenia.

Sąd Okręgowy skazał:

- oskarżonego J. C. (1) i A. K. (1) za to, że w C. działając wspólnie i w porozumieniu wprowadzili do obrotu 60 g kokainy zbywając ją nieznanemu mężczyźnie za kwotę 2500 zł (zdarzenie wchodzące w skład czynu przypisanego oskarżonemu J. C. (1) w pkt IV zaskarżonego wyroku i jeden z czynów przypisanych oskarżonemu A. K. (1) w ramach ciągu przestępstw z pkt XXXV zaskarżonego wyroku),

- oskarżonego A. K. (1) za to, że latem 2001 r. działając wspólnie i w porozumieniu z M. K. (1) dokonał wewnątrzwspólnotowej dostawy 10 g kokainy w ten sposób, iż przewiózł ją na teren (...).

Czyn przypisany oskarżonemu J. C. (1) w pkt IV zaskarżonego wyroku miał miejsce w okresie od maja do sierpnia 2001 r., a czyny przypisane oskarżonemu A. K. (1) w okresie od grudnia 2000 r. do końca 2001 r.

W zawartych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku ustaleniach stanu faktycznego Sąd Okręgowy stwierdził, że:

- transakcje w postaci dwukrotnego dostarczania po 30 g kokainy nabywcy w C. miały miejsce w I połowie 2001 r., a kokaina została kupiona od M. N. (str. 10 uzasadnienia zaskarżonego wyroku),

- kokaina, którą w ilości 10 g przewieziono do Niemiec latem 2001 r. została także nabyta od M. N. (str. 11 uzasadnienia zaskarżonego wyroku).

Powyższe ustalenia Sąd Okręgowy poczynił w oparciu o zeznania M. K. (1). Świadek ten wskazał czas popełnienia powyższych czynów, a także to, iż kokaina była nabywana od M. N. (k. 2077 – 2079 tom XII). Świadek M. N. w okresie od 7 lutego 2001 r. do 7 sierpnia 2010 r. był pozbawiony wolności (k. 13874 tom CXXIII). Okoliczność ta pomimo, że była podnoszona przez świadka M. N., nie została rozważona przez Sąd I instancji. W tym stanie rzeczy zaskarżony wyrok w zakresie powyższych czynów nie może się ostać.

Wprowadzenie do obrotu 60 g kokainy przypisano J. C. (1) w ramach czynu polegającego także na zbyciu mężczyźnie o imieniu P. 6 kg marihuany, co rodzi konieczność jego uchylenia w całości. A. K. (1) w pkt XXXV zaskarżonego wyroku, poza wprowadzeniem do obrotu 60 g kokainy, przypisano – w ramach ciągu przestępstw, o których mowa w art. 91 § 1 k.k. – popełnienia trzech innych czynów. W tej sytuacji nie było potrzeby uchylania całego rozstrzygnięcia zawartego w pkt XXXV zaskarżonego wyroku lecz jedynie jego części odnoszącej się do czynu polegającego na wprowadzeniu do obrotu 60 g kokainy (czyn zarzucony A. K. (1) w pkt IV aktu oskarżenia).

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Okręgowy szczegółowo przesłucha M. K. (1) na okoliczność, czy przedmiotowa kokaina była faktycznie nabywana od M. N. i kiedy te transakcje miały miejsce. Następnie Sąd I instancji dokona oceny całego zgromadzonego w tym zakresie materiału dowodowego i wyda trafnie rozstrzygnięcie.

Należy też zwrócić uwagę, że kokaina, która miała być dostarczona do Niemiec została pozostawiona przez A. K. (1) i M. K. (1) w wagonie z uwagi na obecność w pobliżu pociągu funkcjonariuszy Policji niemieckiej. A. K. (1) i M. K. (1) odebrali kokainę po powrocie pociągu do W., a tym samym nie doszło do jej dostarczenia odbiorcy znajdującemu się w N. (str. 11 uzasadnienia zaskarżonego wyroku). Wewnątrzwspólnotowa dostawa obejmuje przemieszczenie towaru w ramach rynku wewnętrznego Unii Europejskiej (Komentarz do Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii Katarzyny Łucarz i Anny Murzyńskiej Wolters Kluwer Polska Sp. z o.o. Warszawa 2008, teza 29 do art. 4, str. 226). W sytuacji, gdy kokaina nie została dostarczona do odbiorcy na terenie innego kraju Unii Europejskiej i powróciła do Polski Sąd rozpoznający sprawę winien rozważyć, czy doszło od dokonania przestępstwa określonego w art. 55 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, czy też przestępstwo to zakończyło się w fazie stadialnej usiłowania.

Czyny z pkt V i z pkt VII zaskarżonego wyroku.

Sąd Okręgowy uznał, że J. C. (1) w okresie 2000 – 2001 r. posiadał bez wymaganego zezwolenia broń palną w postaci pistoletu TT i pistoletu maszynowego typu (...) oraz materiały i urządzenia wybuchowe, czym wyczerpał dyspozycję z art. 263 § 2 k.k. (czyn z pkt V zaskarżonego wyroku) oraz od kwietnia 2000 r. do 3 października 2001 r. handlował bronią, w tym, wspólnie i w porozumieniu m.in. z A. K. (1) zbył V. P. dwa pistolety maszynowe typu (...) z tłumikiem i magazynkami z amunicją oraz wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami nabył od K. P. pistolet typu (...) z tłumikiem i dwoma magazynkami z amunicją z zamiarem jego dalszej odsprzedaży, czym wyczerpał dyspozycję art. 263 § 1 k.k. (czyn z pkt VII zaskarżonego wyroku).

Przedmiotem przestępstw z pkt V i z pkt VII zaskarżonego wyroku są łącznie 4 pistolety typu (...) i jeden pistolet TT. Ustalenia faktyczne w tym zakresie Sąd Okregowy poczynił w oparciu o relacje M. K. (1), który zeznał, że K. P. sprzedał trzy pistolety (...), przy czym J. C. (1) jeden nabył dla siebie, a dwa były przedmiotem transakcji polegającej na ich zbyciu V. P. (k. 1926 – 1929 tom XI, k. 2245 tom XIV, k. 2609 tom XV). Ponadto M. K. (1) podczas przesłuchania w dniu 9 grudnia 2005 r. zeznał, że „jedną sztukę „glauberyta” i „tetki” (...) zawsze miał u siebie” (k. 2003 tom XII).

W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy nie tylko nie przeprowadził analizy powyższych zeznań M. K. (1) ale także nie wyjaśnił na jakiej podstawie ustalił, ze jeden z nabytych przez oskarżonego J. C. (1) pistoletów był przeznaczony do dalszej sprzedaży (str. 18-19 uzasadnienia zaskarżonego wyroku). Nie jest zatem do końca jasne, czy pistolet (...) nabyty przez J. C. (1) od K. P. za kwotę 1200 – 1300 USD nie był jednocześnie przedmiotem czynów przypisanych mu w pkt V oraz w pkt VII zaskarżonego wyroku. W czynie z pkt V zaskarżonego wyroku jest mowa o materiałach i urządzeniach wybuchowych. Jakichkolwiek ustaleń w tym zakresie nie zawiera jednakże uzasadnienie zaskarżonego wyroku. W tym stanie rzeczy zaskarżony wyrok w zakresie przestępstw z pkt V i z pkt VII zaskarżonego wyroku podlegał uchyleniu, a sprawę w tej części przekazano Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Okręgowy winien skrupulatnie przeprowadzić postępowanie w zakresie wyżej wymienionych czynów i w sposób jednoznaczny ustalić jakiego rodzaju broń była ich przedmiotem.

Należy też zauważyć, że w opisie czynu z pkt VII zaskarżonego wyroku nie zawarto sformułowania, że oskarżony J. C. (1) działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, a pomimo to orzeczono wobec niego grzywnę na podstawie art. 33 § 2 i 3 k.k.

Czyny z pkt VI i XX zaskarżonego wyroku.

Sąd Okręgowy skazał oskarżonego J. C. (1) za to, że:

- nakłaniał A. G. (1) do dokonania zabójstwa W. Z. (1), A. S. i P. W. (czyn z pkt VI zaskarżonego wyroku),

- nakłaniał M. K. (1) do dokonania zabójstwa A. R. ps. (...).

Zdaniem Sądu Okręgowego podżeganie jest dokonane w momencie realizacji znamion tej postaci zjawiskowej, czyli w momencie zakończenia nakłaniania i nie wymaga rzeczywistego sprawstwa. Odpowiedzialność podżegania nie zależy zatem od stadium realizacji przestępstwa przez sprawcę, które w rzeczywistości może nie wystąpić. Nadto podżeganie do jakiegokolwiek czynu zabronionego jest przestępstwem bezskutkowym, które dokonuje się w chwili zrealizowania przez podżegacza znamion postaci zjawiskowej tej formy sprawstwa (str. 114 uzasadnienia zaskarżonego wyroku).

Sąd Okręgowy nie dostrzegł jednakże, że nakłanianie ma charakter kazualny w tym sensie, iż wymaga oprócz realizacji samej czynności nakłaniania wywołania określonego rezultatu w postaci nakłaniania innej osoby do popełnienia czynu zabronionego. Wynika to z charakteru znamienia czynnościowego podżegania opisanego przez czasownik użyty w formie czasu teraźniejszego w aspekcie niedokonanym, który zgodnie z tradycją legislacyjną oraz powszechnie przyjmowanymi w prawoznawstwie regułami interpretacyjnymi wykłada się w aspekcie dokonanym. Oznacza to, że czasownik „nakłania” wykorzystany do opisu podżegania użyty został do oznaczenia wywołania określonego skutku (por. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 21 października 2003 r., sygn. I KZP 11/03, OSNKW 2—3/11-12/89, s. 6). Dla dokonania podżegania nie jest natomiast konieczne urzeczywistnienie czynu zabronionego przez osobę nakłanianą (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 października 2002 r., sygn. IV KKN 109/00, wyrok Sąd Apelacyjny w Białymstoku z dnia 25 kwietnia 2002 r., sygn. II AKa 112/02, OSA 2003/4/32 Komentarz do Kodeksu karnego. Część ogólna pod red. Andrzeja Zolla, Zamykacze 2006, teza 128 do art. 18, tom I).

Podżeganie jako postać zjawiskowa przestępstwa jest zrealizowana w momencie zakończenia nakłaniania. Odpowiedzialność podżegacza nie zależy od stadium realizacji przestępstwa przez sprawcę. Dla realizacji znamion w postaci zjawiskowej podżegania wystarczy, że objęte świadomością nakłaniającego przyszłe zachowania osoby nakłanianej odpowiada znamionom czynu zabronionego określonego typu (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 września 2003 r., sygn. WA 42/03, OSNwSK 2003/1/2055). W sytuacji gdy podżegacz bezskutecznie nakłania do popełnienia czynu zabronionego mamy do czynienia z formą stadialną podżegania w postaci usiłowania (uchwała składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 21 października 2003 r. sygn. akt I KZP 11/03, OSNKW 2003/11-12/89).

Zamiarem podżegacza jest wykrystalizowanie u podżeganego zamiaru popełnienia konkretnego czynu zabronionego. W sytuacji gdy działania podżegacza nie przyniosą pożądanego efektu to wobec braku ukształtowania w psychice nakłanianego rzeczywistego zamiaru realizacji przestępstwa, brak jest podstaw do uznania podżegania za dokonane, a tym samym czynności podjęte przez podżegacza pozwalają jedynie na przyjęcie konstrukcji usiłowania podżegania.

Sąd Okręgowy dokonując w przedmiotowej sprawie ustaleń nie odniósł się do powyższych kwestii, co powoduje, że wydany wyrok w zakresie czynów z pkt VI nie może się ostać, a sprawa w tym zakresie podlega przekazaniu do ponownego rozpoznania. Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd I instancji poczyni ustalenia zgodnie z powyższymi uwagami i wyda trafne rozstrzygnięcie.

Sąd Okręgowy winien też mieć na uwadze, że w sytuacji, w której podżegany przyjmując od podżegacza zlecenie popełnienia konkretnego czynu zabronionego odstąpi od wykonania tego przestępstwa, nie informując o tym fakcie osoby, która go do niego nakłaniała i pozorując jedynie czynności, które w świadomości tego uwiarygadniały realizację powierzonego zadania nie przynosząc w efekcie skutku pożądanego z punktu widzenia podżegacza, to w takim przypadku nie można mówić o ukształtowaniu w psychice podżeganego rzeczywistego zamiaru realizacji przestępstwa i brak jest podstaw do przyjęcia, by podżeganie uznać za dokonane, co skutkować może tylko uznaniem, zachowania podżegacza, jako zakończonego w fazie usiłowania, nawet wówczas, gdy fakt odstąpienia od wykonania czynu zabronionego przez potencjalnego bezpośredniego sprawcę nie był mu znany (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 9 lutego 2012 r., sygn. II AKa 496/12, Biul. SA Ka 2012/2/3). Powyższe ma o tyle istotne znaczenie gdyż - jak wynika z zeznań M. A. G. przyjął zlecenie dokonania zabójstw (k. 1940 – 1941 tom XI, k. 2122 tom XII, k. 11500 tom CXII). Sąd Okręgowy winien też poddać dokładnej analizie wyjaśnienia i zeznania A. G. (1), który w odniesieniu do zamachu na W. Z. (1) stwierdził, że J. C. (1) powiedział, iż „… trzeba posłać W. do szpitala, a mianowicie ostrzelać mu nogi” (k. 121 -122, tom LX), a tego rodzaju zdarzenie faktycznie miało miejsce. A. G. (1) wyjaśnił, również, że wspólnie z M. K. (1) śledzili A. S. (k. 7475 tom XCV).

Rozważania Sądu Okręgowego w zakresie dotyczącym podżegania przez J. M. K. do dokonania zabójstwa A. R. ps. (...) także ograniczają się do stwierdzenia, ze fakt ten miał miejsce. M. K. (1) w swoich zeznaniach stwierdził, że był nakłaniany do dokonania zabójstwa A. R. lecz nie zgodził się (k. 2665 tom XII, k. 8173 tom XCVIII, k. 5749 – 5750 tom LXXXVII). W odniesieniu do tego zdarzenia istotnego znaczenia nie mają relacje A. G. (1), który wiedzę w tym zakresie miał od M. K. (1) (k. 150 – 151 tom XL, k. 7486 tom XCV). Tym niemniej stwierdził on, że : „Odnosiłem wrażenie, że K. nie bardzo wie co ma zrobić” (k. 150 – 151 tom LX). Nie wyklucza to zeznań M. K. (1), że odmówił on dokonania zabójstwa A. R.. Wyżej cytowane zeznania A. G. (1) korespondują zresztą z zeznaniami M. K. (1): „Ja nie wyraziłem zgody, ale powiedziałem, że mogę pogadać z T.. T. powiedział, że sam to zrobi. Powiedziałem to C.. Od G. wiem, że T. mówił mu o tym i mówił, że nie ma zamiaru zabić Kuzyna. Gdy się C. dowiedział, to naciskał mnie, ja się migałem, unikałem kontaktów” (k. 2124 – 2125 tom XII).

Reasumując stwierdzić należy, że brak jest podstaw do negowania zeznań M. K. (1), iż odmówił on dokonania zabójstwa A. R.. Skoro zatem J. C. (1) nakłaniał M. K. (1) do dokonania powyższego przestępstwa i spotykał się z odmową to jego zachowanie nie wykroczyło poza stadium usiłowania podżegania do dokonania przestępstwa zabójstwa. Dlatego też Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok w zakresie czynu z pkt XX zaskarżonego wyroku i skazał J. C. (1) na podstawie art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

Jednocześnie Sąd Apelacyjny skorzystał wobec oskarżonego J. C. (1) z dobrodziejstwa przewidzianego w art. 22 § 2 k.k., który przewiduje, że jeżeli czynu zabronionego nie usiłowano dokonać można zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary.

W kwestii wymierzonej za ten czyn kary Sąd Apelacyjny zajął stanowisko w dalszej części niniejszego uzasadnienia.

Czyn z pkt XXVIII zaskarżonego wyroku.

W ramach czynu z pkt XXVIII zaskarżonego wyroku oskarżonemu J. C. (1) przypisano czyn polegający na udzieleniu pomocy M. K. (1) i innym w dokonaniu wymuszenia rozbójniczego na szkodę Z. N. ps. (...) poprzez udostępnienie warsztatu samochodowego, gdzie dokonano pobicia pokrzywdzonego w wyniku którego został on doprowadzony do niekorzystnego rozporządzenia mieniem.

Skazanie za powyższy czyn opiera się na relacjach M. K. (1), który m.in. podczas przesłuchania w dniu 18 kwietnia 2006 r. zeznał, że J. C. (1) zadzwonił do pokrzywdzonego i zwabił go do swojego warsztatu, gdzie doszło do pobicia pokrzywdzonego, przy czym w samym zdarzeniu J. C. (1) nie brał bezpośredniego udziału (k. 2291 tom XIII). Sąd Okręgowy wskazał też, że ustalenia stanu faktycznego oparł także na zeznaniach M. K. (1) z k. 4911 tom LXXXIII (str. 21 uzasadnienia zaskarżonego wyroku). M. K. (1) zeznał wówczas, że: „ C. wziął od mężczyzny o pseud. (...) samochód F. (...), po czym oszukał tego człowieka, zabrał mu auto, poprzez grupę (...), byłego wspólnika C.. Ten samochód miał niby kupić C.. Ja trochę nim jeździłem i stwierdziliśmy, że coś przerabiane było w książce serwisowej. C. powiedział, żeby zorganizować spotkanie z (...) w sprawie kupna tego samochodu. Ja przyjechałem na spotkanie z (...) i jego ludźmi, bo on miał swoją grupę, z którą robił napady na TIRy. Pojechaliśmy do warsztatu w Z.. Tam było zorganizowane spotkanie. Tam był jeszcze ten A., który pakował narkotyki. To spotkanie było tam, gdzie była firma (...), należąca do C.. Tam (...) został pobity, przez ludzi (...) i został poinformowany, że przepada mu samochód, bo mu wmówiono oszustwo, że nie zgadzał się licznik z książką serwisową, że było coś w tej książce przerabiane. To pobicie było z inicjatywy (...). Złapali go wtedy z T. i został pobity. C. nie był zadowolony z tego, że zrobili to u niego w warsztacie” (k. 4911 tom LXXXIII). Z zeznań tych wynika, że co prawda J. C. (1) zorganizował spotkanie z podejrzanym, to jednak nie był zadowolony z jego przebiegu. W tej sytuacji obowiązkiem Sądu Okręgowego było przeprowadzenie drobiazgowej analizy zeznań M. K. (1) oraz pozostałego materiału dowodowego zgromadzonego w tym zakresie w celu ustalenia faktycznego zamiaru oskarżonego. Sąd I instancji nie wywiązał się z tego obowiązku, co skutkuje uchyleniem zaskarżonego wyroku w powyższej części i przekazaniem sprawy w tym zakresie do ponownego rozpoznania.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Okręgowy winien szczegółowo przesłuchać świadka M. K. (1), a następnie po dokonaniu wnikliwej analizy materiału dowodowego wydać trafne rozstrzygnięcie.

Czyny z pkt XIV i z pkt XLIV zaskarżonego wyroku.

Za pomocnictwo w przestępstwach polegających na udzieleniu korzyści majątkowej funkcjonariuszowi publicznemu w celu skłonienia go do naruszenia przepisów prawa poprzez zwolnienie osoby zatrzymanej Sąd Okręgowy w oparciu m. in. o art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 229 § 3 k.k. skazał oskarżonego J. C. (1) (czyn z pkt XIV zaskarżonego wyroku) i oskarżonego A. K. (1) (czyn z pkt XLIV zaskarżonego wyroku).

Na wstępie należy zauważyć, że przepis art. 229 § 3 k.k. był nowelizowany. Obecnie określony w § 3 typ kwalifikowany polega na udzieleniu korzyści majątkowej lub osobistej lub obietnicy takiej korzyści w celu skłonienia osoby pełniącej funkcję publiczną do naruszenia lub za naruszenie przepisów prawa. W czasie kiedy miał miejsce czyn przypisany oskarżonemu J. C. (1) i prawdopodobnie oskarżonemu A. K. (1) (czyn miał mieć miejsce w 2001 r.) penalizowane było zachowanie podjęte w celu skłonienia osoby pełniącej funkcję publiczną do naruszenia lub za naruszenie obowiązku służbowego. Sformułowanie dotyczące naruszenia obowiązku służbowego jest oczywiście pojęciem szerszym (Komentarz do Kodeksu karnego. Część szczególna pod red. prof. Andrzeja Zolla, Zamykacze 2006 r., teza 10 do art. 229, tom II). Dlatego też przy rozstrzyganiu przedmiotowej sprawy należało badać, czy oskarżeni udzielali pomocy do przestępstwa przekupstwa polegającego na skłanianiu osoby pełniącej funkcję publiczną do naruszenia prawa lub za naruszenie przez tę osobę przepisów prawa. Tymczasem w przedmiotowej sprawie nie zostały poczynione w tym zakresie jakiekolwiek ustalenia, co skutkuje uchyleniem zaskarżonego wyroku w odniesieniu do czynów z pkt XIV i z pkt XLIV zaskarżonego wyroku i przekazaniem sprawy w tej części Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Okręgowy winien ustalić, czy zwolnienie osób zatrzymanych, o których mowa w pkt XIV i w pkt XLIV zaskarżonego wyroku miało miejsce i faktycznie nastąpiło z naruszeniem przepisów prawa oraz oprzeć się w tym względzie na dokumentacji dotyczącej zatrzymania tych osób. „Naruszenie przepisów prawa” o jakim mowa w art. 229 § 3 k.k., to naruszenie każdego aktu normatywnego obowiązującego powszechnie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, które oznacza niewykonanie nakazu lub przekroczenie zakazu, obowiązujących osobę pełniącą funkcję publiczną jako adresata tych norm. Naruszenie przepisów prawa w rozumieniu art. 229 § 3 k.k. nie obejmuje natomiast tych zachowań osób pełniących funkcje publiczne, które są uzależnione od ich oceny danej sytuacji faktycznej (…) . Nie jest możliwe przypisanie sprawcy przestępstwa z art. 229 § 3 k.k. bez wskazania normy prawnej nakazującej osobie pełniącej funkcję publiczną określone postąpienie, a także ustalenia, że udzielenie korzyści majątkowej lub osobistej (bądź obietnicy jej udzielenia) wiązało się z naruszeniem tej normy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 2011 r. sygn. V KK 140/11 OSNKW 2011/4/37, LEX nr 1112506, Prok. i Pr. – wkł. 2012/3/6).

Należy też pamiętać, że funkcjonariusz, który w wyniku przeprowadzonej przez siebie oceny aktualnego stanu rzeczy dojdzie do przekonania, ze już odpadły lub w ogóle nie istniały przyczyny uzasadniające zatrzymanie, nie tylko może ale i powinien podjąć decyzję o zwolnieniu zatrzymanego (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 1 września 2010 r., sygn. IV KK 78/10, Prok. i Pr. – wkł. 2011/2/8).

Z pola widzenia Sądu Okręgowego nie może też umknąć to, że w chwili czynu przypisanego oskarżonemu J. C. (1) w pkt XIV zaskarżonego wyroku, przestępstwa z art. 229 § 3, podobnie zresztą jak i z art. 229 § 1 k.k. były zagrożone karą niższą od obecnie obowiązującej. Należy też rozważyć, czy czyn przypisany oskarżonemu A. K. (1) (w bliżej nieustalonym okresie 2001 r.) miał miejsce przed powyższą nowelizacją, która zaczęła obowiązywać od 4 lutego 2001 r. (art. 1 pkt 3 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny, ustawy – Kodeks postępowania karnego, ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, ustawy o zamówieniach publicznych oraz ustawy – Prawo bankowe, opubl. w Dz. U. Nr 93, poz. 1027).

4.

Omówienie zaskarżonego wyroku w części dotyczącej pozostałych dokonanych w nim zmian (z wyjątkiem zmiany zawartej w pkt III ppk 3 lit k dot. orzeczenia przepadku równowartości korzyści uzyskanej z przestępstwa przypisanego w pkt XI zaskarżonego wyroku, która została omówiona w części odnoszącej się do apelacji prokuratora).

Czyny z pkt XXI i z pkt XXII zaskarżonego wyroku.

W ramach powyższych czynów Sąd Okręgowy uznał J. C. (1) za winnego tego, że:

- udzielił M. K. (1) i innym pomocy w dokonaniu rozboju na P. K. w ten sposób, ze użyczył samochodu, który miał służyć, do odwiezienia sprawców z miejsca zdarzenia (czyn z pkt XXI zaskarżonego wyroku),

- przyjął od M. K. (1) 17 000 USD pochodzących z rozboju dokonanego na P. K. (czyn z pkt XXII zaskarżonego wyroku).

Sprawca, który udziela innym osobom pomocy do popełnienia przestępstwa rozboju i odpowiada za zjawiskową postać tego typu przestępstwa nie może odpowiadać równocześnie za przyjęcie rzeczy pochodzących z tego przestępstwa, tj. za przestępstwo paserstwa. W takiej sytuacji mamy do czynienia ze współkarnym czynem następczym (por. wyrok Sąd Apelacyjny w Lublinie z dnia 28 kwietnia 2005 r, sygn. II AKa 72/05, OSA 2007/6/30 dot. pomocnictwa do przestępstwa rozboju i udzielenia pomocy w zbyciu przedmiotów pochodzących z tego przestępstwa).

Mając na uwadze powyższe Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok w powyższej części, ustalając, ze czyny z pkt XXI i z pkt XXII zaskarżonego wyroku stanowią jeden czyn. W odniesieniu do kary wymierzonej za ten czyn w wyroku odwoławczym Sąd Apelacyjny wypowiedział się w dalszej części niniejszego uzasadnienia.

W związku ze skazaniem J. C. (1) za przestępstwo z pkt XXII zaskarżonego wyrok Sąd Okręgowy na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzekł na rzecz Skarbu Państwa przepadek kwoty 61 200 zł tytułem równowartości korzyści uzyskanej w przestępstwie. Ma w pełni rację obrońca oskarżonego, że przewidzianego w art. 45 § 1 k.k. przepadku osiągniętej z popełnienia przestępstwa korzyści majątkowej albo jej równowartości nie orzeka się jeżeli korzyść lub jej równowartość podlega zwrotowi pokrzywdzonemu. Nie ulega zaś wątpliwości, że pieniądze uzyskane z rozboju bądź ich równowartość winny być zwrócone podejrzanemu. Tym samym brak było podstaw do orzeczenia ich przepadku na rzecz Skarbu Państwa. Zasadą jest, że przepadek przedmiotów pochodzących bezpośrednio z przestępstwa, przepadek równowartości tych przedmiotów, bądź też przepadek korzyści majątkowej osiągniętej z popełnienia przestępstwa albo jej równowartości nie może być orzeczony, jeżeli przedmioty (bądź korzyść) pochodzą (bądź zostały osiągnięte) z przestępstw popełnionego przeciwko mieniu, chyba że wysokość korzyści majątkowej osiągniętej z popełnienia przestępstwa przewyższa wysokość szkody wyrządzonej tym przestępstwem.

W sytuacji, w której wysokości korzyści majątkowej osiągniętej z popełnienia przestępstwa przewyższa wysokości szkody wyrządzonej tym przestępstwem, przepadku korzyści – zgodnie z brzmieniem przepisu art. 45 § 1 zd. 2 k.k. – nie orzeka się w części podlegającej zwrotowi, pozostała część tej korzyści lub jej równowartości podlega natomiast przepadkowi.

Ten ostatni przypadek nie miał jednakże miejsca w związku z czynem przypisanym J. C. (1) w pkt XXII zaskarżonego wyroku.

Zakaz orzekania przepadku obowiązuje niezależnie od tego czy przedmiot pochodzący bezpośrednio z przestępstwa, czy też osiągnięta z popełnienia przestępstwa korzyść majątkowa, zostały zwrócone pokrzywdzonemu lub innemu podmiotowi. Stylizacja omawianych przepisów, a w szczególności tryb, w jakim użyto wyrazu „podlega” nie budzi wątpliwości, że dla zastosowania wyjątku od zasady orzekania przepadku przedmiotu bądź korzyści nie jest wymagane ustalenie, że przedmiot ten bądź korzyść uległy już zwrotowi (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 maja 2008 r. sygn. WK 11/08, Prok. i Pr. – wkł. 2008/12/3).

Czyn z pkt XXXVIII zaskarżonego wyroku.

W pkt XXXVIII zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy przypisał A. K. (1) czyn z art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k., polegający na dokonaniu z J. C. (1) i innymi osobami wewnątrzwspólnotowej dostawy 88 kg siarczanu amfetaminy do S. w ramach zorganizowanej grupy przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw.

Ustalenia co do roli oskarżonego A. K. (1) w przemycie amfetaminy do S. opierają się na zeznaniach M. K.. W złożonych zeznaniach stwierdził on, że razem z A. K. (1) ośmiokrotnie przewoził siarczan amfetaminy do S.. Siarczan amfetaminy był ukryty w nadkolach samochodów (...), którym kierował A. K. (1). Każdorazowo w ten sposób przewożono 4 kg siarczanu amfetaminy. Fakt przekraczania granicy przez M. K. (1) pieszo i przejeżdżania przez A. K. (1) samochodem znajduje potwierdzenie w informacji udzielonej przez Straż Graniczną (k. 554).

Z ustaleń Sądu Okręgowego, ani też zeznań M. K. (1) nie wynika, czy oskarżony A. K. (1) miał wiedzę, że w tym samym czasie była przewożona i w jakich ilościach amfetamina przez A. W. (1).

W tym stanie rzeczy Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu A. K. (1) pkt XXXVIII i ustalił, że jego przedmiotem był siarczan amfetaminy w ilości 32 kg.

W kwestii kary orzeczonej za ten czyn wobec A. K. (1) Sąd Apelacyjny wypowiedział się w dalszej części uzasadnienia.

Czyny z pkt X i z pkt XXXIX zaskarżonego wyroku.

Sąd Okręgowy przypisał oskarżanemu J. C. (1) w pkt X zaskarżonego wyroku i oskarżonemu A. K. (1) w pkt XXXIX zaskarżonego wyroku popełnienie przestępstw zakwalifikowanych na podstawie art. 47 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, polegających na nabywaniu benzylo-metyloketonu, przy czym czynów tych J. C. (1) miał się dopuścić w okresie od II połowy 2000 r. do przełomu 2000/2001 r., a A. K. (1) od połowy 2000 r. do 3 października 2001 r.

Do dnia 13 listopada 2001 r. czyn z art. 47 wyżej cyt. ustawy zagrożony był karą ograniczenia wolności lub karą pozbawienia wolności do 2 lat. Nowelizacja zaostrzająca karę grożącą za ten czyn do 5 lat pozbawienia wolności zaczęła bowiem obowiązać od dnia 14 listopada 2001 r. (art. 1 pkt 20 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz o zmianie innych ustaw, opubl. w Dz. U. Nr 125, poz. 1367).

Art. 101 § 1 pkt 4 k.k., również w brzmieniu obowiązującym w czasie popełnienia przez oskarżonych wyżej wymienionych przestępstw, przewiduje, że karalność przestępstw zagrożonych karą do 3 lat pozbawienia wolności ustaje po upływie 5 lat od ich popełnienia. Przedawnienie karalności nie następuje jeżeli w powyższym okresie wszczęto postępowanie przeciwko osobie (art. 102 k.k.). Wszczęcie postępowania przeciwko sobie następuje z chwilą przedstawienia jej zarzutów (vide: Komentarz do Kodeksu karnego Andrzeja Marka, LEX 2010, teza 2 do art. 102). Tymczasem postanowienia o przedstawieniu zarzutów dotyczących wyżej wymienionych czynów wydano wobec J. C. (1) 11 grudnia 2006 r., a A. K. (1) 12 grudnia 2006 r., więc po upływie 5 lat od ich popełnienia.

Należy też podnieść, że w przypadku wszczęcia – w okresie o którym mowa wyżej – postępowania przeciwko osobie karalność przestępstwa zagrożonego karą do 3 lat pozbawienia wolności ustaje po upływie 5 lat od upływu przedawnienia określonego w art. 101 § 1 k.k. Nie ulega zaś wątpliwości, że od czasu popełnienia czynów opisanych w pkt X i XXXIX zaskarżonego wyroku upłynęło ponad 10 lat, co powoduje, że został przekroczony termin przedawnienia przewidziany w art. 102 k.k. Tym samym zaskarżony wyrok w zakresie wyżej wymienionych czynów podlega uchyleniu, a sprawa w tej części umorzeniu na podstawie art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k.

W wyroku Sądu Apelacyjnego nie zawarto sformułowania o uchyleniu wyroku w części dotyczącej czynów z pkt X i z pkt XXXIX zaskarżonego wyroku, a jedynie zapis o umorzeniu w tym zakresie postępowania. Nie ulega jednakże wątpliwości, że umorzenie postępowania w zakresie tych czynów uchyla rozstrzygnięcie zawarte w pkt X i w pkt XXXIX zaskarżonego wyroku.

Czyn z pkt XXX zaskarżonego wyroku.

W pkt XXX zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy przypisał oskarżonemu J. C. (1) czyn polegający na wydaniu M. K. (1) i innym polecenia dokonania rozboju połączonego z pozbawieniem wolności P. S. w ramach zorganizowanej grupy przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw, który zakwalifikowano na podstawie art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 189 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Podstawą ustaleń faktycznych poczynionych prze Sąd Okręgowy były zeznania M. K. (1). Podczas przesłuchania w dniu 8 listopada 2005 r. świadek ten zeznał, że było polecenie J. C. (1), aby „zawijać” dilerów narkotykowych, którzy nie byli im znani (k. 1942 tom XI), Następnie M. K. (1) opisał zdarzenie dotyczące porwania P. S., w którym, nie brał udziału, a informacje o jego przebiegu uzyskał od osób biorących udział w porwaniu. Z informacji tych miało wynikać, że osoby, które porwały pokrzywdzonego kontaktowały się telefonicznie z J. C. (1), przy czym polecenia J. C. (1) dotyczyły jedynie „zawinięcia” P. S. (k. 1942 – 1943 tom XI). W innych zeznaniach M. K. (1) stwierdził, że pośredniczył w rozmowach między porywaczami a J. C. (1), przy czym polecenie J. C. (1) dotyczyło „zawinięcia” zatrzymanego przez nich dealera (k. 6296 tom XC). Nie można uznać, że wydanie tego rodzaju polecenia dotyczyło nie tylko porwania, ale także dokonania rozboju.

Reasumując stwierdzić należy, że w świetle zeznań M. K. (1) bezspornym jest, iż J. C. (1) wydał polecenie „zawinięcia” P. S., tj. dokonania jego uprowadzenia. W żadnym przypadku wydanie powyższego polecenia nie daje podstaw do wyprowadzenia wniosku, że oskarżony J. C. (1) polecił dokonanie rozboju na pokrzywdzonym. Późniejsze zdarzenia, w tym udział J. C. (1) w tzw. „rozkmince” (w trakcie której zapadła decyzja o zwrocie samochodu), nie są objęte zarzutem postawionym oskarżonemu i tym samym nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia w zakresie czynu z pkt XXX zaskarżonego wyroku.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w odniesieniu do czynu z pkt XXX zaskarżonego wyroku, eliminując z jego opisu polecenie dokonania rozboju. W odniesieniu do kary orzeczonej za ten czyn w wyroku odwoławczym Sąd Apelacyjny zajął stanowisko w dalszej części uzasadnienia.

Czyn z pkt XL zaskarżonego wyroku.

W pkt XL zaskarżonego wyroku oskarżonemu A. K. (1) przypisano czyn polegający na tym, że pod koniec sierpnia 2001 r. w W. działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw, wspólnie i w porozumieniu z M. K. (1) i mężczyzną o ps. (...) zbył mężczyźnie o imieniu R. pochodzący z przestępstw autobus za kwotę 15 000 USD, przy czym część tej kwoty stanowiła równowartość przekazanego przez R. prekursora do produkcji amfetaminy, w postaci 20 l płynu (...), który to czyn zakwalifikowano w oparciu o art. 291 § 1 k.k. w zb. z art. 47 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. Art. 291 § 1 k.k. określa, że podlega karze kto rzecz uzyskaną za pomocą czynu zabronionego nabywa, pomaga do jej zbycia, przyjmuje lub pomaga do jej ukrycia. Przepis powyższy nie przewiduje zatem penalizacji zachowania polegającego na zbyciu rzeczy uzyskanej za pomocą czynu zabronionego. Należy też pamiętać, że zbycie nie jest tożsame z karalną pomocą do zbycia rzeczy uzyskanej za pomocą czynu zabronionego (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 września 2011 r., sygn. III KK 48/11, LEX nr 1044034).

W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy stwierdził, że: „M. K. (1) i oskarżony A. K. (1) w lipcu/sierpniu 2001 r. nabyli od mężczyzny o ps. (...) kradziony autobus za kwotę 12 000 USD. Następnie przekazali R. zdjęcie tego autobusu poprzez wysłanie go z (...) (...) do K.. Po pewnym czasie oskarżony A. K. (1) powiedział M. K. (1), że R. chce kupić ten autobus. Sprzedali go za 15 000 USD przy czym w gotówce otrzymali kwotę 6 000 USD, natomiast resztę rozliczenia stanowiło (...) w ilości 20 litrów” (str. 14 v - 15 uzasadnienia zaskarżonego wyroku). Na marginesie należy zauważyć, że powyższe ustalenia są całkowicie dowolne i nie znajdują oparcia w relacji M. K. (1), który zeznał, iż kradzieży autobusu dokonał (...), a on i oskarżony A. K. (1) pośredniczyli w zbyciu tego autobusu osobie o imieniu R. i w żadnym przypadku nie nabyli autobusu od mężczyzny o pseudonimie (...) (k. 2097 – 2098 tom. XII). Tym samym zachowanie oskarżonego A. K. (1) faktycznie polegało na udzieleniu pomocy w zbyciu autobusu.

W czynie przypisanym sprawcy należy zawrzeć te elementy, które należą do istoty czynu przestępczego, a więc dotyczące podmiotu czynu, rodzaju atakowanego dobra, czasu, miejsca i sposobu popełnienia czynu. Chodzi o objęcie opisem wszystkich elementów mających znaczenie dla prawidłowej kwalifikacji prawnej i należących do znamion czynu przypisanego oskarżonemu.

Z opisu czynu przypisanego A. K. (1) wynika, że część należności za sprzedany autobus „stanowiło równowartość przekazanego (…) prekursora do produkcji amfetaminy w postaci 20 l płynu (...) . Zachowanie sprawcy czynu z art. 47 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o przeciwdziałaniu narkomanii polega na:

- wytwarzaniu,

- przetwarzaniu,

- przerabianiu,

- przywożeniu z zagranicy,

- wywozie za granicę,

- przewozie w tranzycie,

- nabywaniu,

- posiadaniu,

- przechowywaniu prekursorów w celu wytworzenia środka odurzającego lub substancji psychotropowej.

Art. 47 wyżej cyt. ustawy nie penalizuje zachowania polegającego na przekazaniu prekursora. Z czynu przypisanego oskarżonemu nie wynika na czym owo przekazanie miało polegać i czy łączyło się z wypełnieniem przez oskarżonego znamion, o których mowa w powyższym przepisie. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd I instancji ustalił, że „M. K. (1) wraz z oskarżonym A. K. (1) odebrali (...), jakiś czas potem, w sierpniu 2001 r., na stacji benzynowej na trasie do B.. Następnie (...) zostało dostarczone do (...) skąd zabrał je A. G. (2)” (str. 15 uzasadnienia zaskarżonego wyroku). Ustalenia zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku nie mogą zastępować sformułowań zawartych w opisie czynu przypisanego w wyroku. Tym niemniej wyżej cytowane enigmatycznie ustalenia faktyczne nie pozwalają na jednoznaczne stwierdzenie, że oskarżony A. K. (1) swoim zachowaniem wyczerpał dyspozycję art. 47 wyżej cyt. ustawy. Z ustaleń tych wynika bowiem, że oskarżony A. K. (1) i M. K. (1) odebrali płyn (...). Powyższe nie oznacza, że wyżej wymienieni objęli ten płyn w posiadanie. Kwestii tej nie wyjaśnia następne zdanie zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, a mianowicie, że płyn został dostarczony do (...). Nie wiadomo kto konkretnie dostarczył ten płyn do W.”, a więc czy osobą tą był oskarżony A. K. (1).

Skoro zatem czyn przypisany oskarżonemu A. K. (1) nie zawiera znamion czynu zabronionego to zgodnie z art. 414 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k. należało go od jego popełnienia uniewinnić.

Na marginesie należy zauważyć, że w ramach czynu z pkt XL zaskarżonego wyroku oskarżony A. K. (1) nie mógł ponosić odpowiedzialności na podstawie art. 47 wyżej cyt. ustawy w brzmieniu obowiązującym w czasie jego popełnienia, z uwagi na upływ okresu przedawnienia. Przedmiotowe zdarzenie miało miejsce w sierpniu 2001 r, a zatem zachodzi identyczna sytuacja jak w przypadku czynów z pkt X i z pkt XXXIX zaskarżonego wyroku.

Rozstrzygnięcie zawarte w pkt LIII zaskarżonego wyroku.

W pkt LIII zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł wobec J. C. (1) obowiązek naprawienia w całości szkody na rzecz (...) Zakładu (...) w wysokości
22 500 zł.

Rozstrzygnięcie powyższe związane jest ze skazaniem J. C. (1) za czyn z pkt XVI zaskarżonego wyroku dotyczącego upozorowania włamania i kradzieży skutera wodnego w celu wyłudzenia odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia wyżej wymienionego sprzętu.

Czyn przypisany J. C. (1) miał miejsce w 2004 r. Zgodnie z obowiązującą wówczas treścią art. 46 § 1 k.k. obowiązek naprawienia wyrządzonej szkody w całości lub w części był orzekany jedynie na wniosek pokrzywdzonego lub innej osoby uprawnionej (zmiany: art.. 98 ustawy z dnia 13 kwietnia 2007 r. o Państwowej Inspekcji pracy Dz. U. Nr 89, poz. 589 i art. 1 ustawy z dnia 5 listopada 2009 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny, ustawy - Kodeks postępowania karnego, ustawy - Kodeks karny wykonawczy, ustawy – Kodeks karny skarbowy oraz niektórych innych ustaw, Dz. U. Nr 206, poz. 1589).

Z akt sprawy nie wynika, żeby pokrzywdzony lub prokurator w oparciu o art. 49a k.p.k. złożyli tego rodzaju wniosek. Nadto przewidziany w art. 46 § 1 k.k. obowiązek naprawnienia szkody z tytułu wyłudzenia odszkodowania w związku z czynem o którym mowa w pkt XVI zaskarżonego wyroku został nałożony na A. C. w wyroku Sądu Okręgowego w. W. z dnia 23 grudnia 2009 r. sygn. akt XVIII K 120/08, który w tej części uprawomocnił się. Stosownie do treści art. 415 § 5 zd 2 k.p.k. obowiązku naprawienia szkody nie orzeka się, jeżeli o roszczeniu tym prawomocnie orzeczono (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 września 2009 r., sygn. V KK 149/09, Biul. PK 2009 nr 8, str. 17).

Mając na uwadze powyższe Sąd Apelacyjny uchylił orzeczenie zawarte w pkt LIII zaskarżonego wyroku.

Inne zmiany

W pkt II zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy uznał J. C. (1) za winnego tego, że wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami brał udział w obrocie środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi w znacznych ilościach w postaci 500 g kokainy, 10 kg marihuany, 500 g siarczanu amfetaminy i 500 tabletek extasy, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw i skazał go na podstawie art. 56 usta. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k., a w podstawie prawnej wymiaru kary wskazał art. 55 ust. 3 wyżej cyt. ustawy. Art. 55 powyższej ustawy penalizuje inne zachowania, a mianowicie dokonanie przywozu, wywozu, przewozu, wewnątrzwspólnotowego nabycia lub wewnątrzwspólnotowej dostawy środków odurzających, substancji psychotropowych lub słomy makowej, a w § 3 tego przepisu przewidziana jest kwalifikowana postać tego przestępstwa z uwagi na znaczną ilość środków odurzających, substancji psychotropowych lub słomy makowej, albo popełnienie czynu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej, stanowiąca zbrodnię. Nie ulega wątpliwości, że oskarżonemu J. C. (1) w pkt III zaskarżonego wyroku przypisano przestępstwo z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, a tym samym art. 56 ust. 3 cyt. wyżej ustawy winien być zamieszczony w podstawie prawnej wymiaru kary.

W związku z uchyleniem wyroku w zaskarżonej części wobec oskarżonego A. L. (1) należało wyeliminować jego osobę z czynu przypisanego J. C. (1) w pkt XI zaskarżonego wyroku i A. K. (1) z pkt XXXVIII zaskarżonego wyroku.

Oskarżonym J. C. (1) i A. K. (1) przypisano popełnienie czynu z art. 263 § 1 k.k. polegającego na handlu bronią (w odniesieniu do J. C. (1) czynu z pkt VII zaskarżonego wyroku, a w odniesieniu do A. K. (1) czynu z pkt XXXVII zaskarżonego wyroku). Czyn z pkt VII zaskarżonego wyroku uchylono, a sprawę w tym zakresie przekazano do ponownego rozpoznania. W tym stanie rzeczy z przypisanego A. K. (1) w pkt XXXVII zaskarżonego wyroku czynu dotyczącego sprzedaży broni V. P. należało wyeliminować osobę J. C. (1). Zważywszy zaś, że w powyższym czynie przypisanym oskarżonemu A. K. (1) Sąd I instancji nie ustalił, że czynu tego oskarżony dopuścił się w celu osiągniecia korzyści majątkowej bądź taką korzyść osiągnął, Sąd Apelacyjny uchylił oparte o przepis art. 33 § 2 i 3 k.k. orzeczenie o karze grzywny.

Poprzedni wyrok Sądu Okręgowego z dnia 23 grudnia 2009 r. sygn. akt XVIII K 120/08 w wyniku apelacji złożonych m.in. przez obrońców oskarżonych J. C. (1) i A. K. (1) oraz prokuratora w zakresie wymiaru kar łącznych pozbawienia wolności orzeczonych wobec J. C. (1) i A. K. (1) oraz przepadku korzyści majątkowych uzyskanych przez tychże oskarżonych za czyn dotyczący przemytu amfetaminy do S. został uchylony, a sprawę przekazano Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Art. 443 k.p.k. określa tzw. pośredni zakaz reformationis in peius polegający m.in. na tym, że w razie przekazania sprawy do ponownego rozpoznania wolno w dalszym postępowaniu wydać orzeczenia surowsze niż uchylone tylko wtedy, gdy orzeczenie to było zaskarżone na niekorzyść oskarżonego. Tym samym art. 443 k.p.k. zezwala na wydanie przy ponownym rozpoznaniu sprawy surowszego orzeczenia jedynie w stosunku do tych rozstrzygnięć Sądu I instancji, które zostały wcześniej zaskarżone na niekorzyść oskarżonych. Innymi słowy te części orzeczenia sądu a guo, które nie zostały zaatakowane w złożonym na niekorzyść oskarżonego środku odwoławczym, nie mogą zostać w toku dalszego postępowania ukształtowane surowiej (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 czerwca 2011 r., sygn. V KK 238/10, LEX nr 897787). W tej sytuacji ponownie rozpoznając sprawę przeciwko J. C. (1) Sąd Okręgowy nie mógł ustalić, że niektóre czyny wchodzą w skład ciągu przestępstw, jeżeli takiej konstrukcji nie przyjął Sąd Okręgowy przy pierwszym rozpoznaniu sprawy, albowiem – zgodnie z treścią art. 91 § 1 k.k. – zastosowane powyższej instytucji może skutkować nadzwyczajnym obostrzeniem kary. Sąd Okręgowy grupując czyny w ciągi przestępstw w podstawie prawnej skazania i wymiaru kary (pkt XII i pkt XIII zaskarżanego wyroku) bądź w podstawie prawnej wymiaru kary (pkt XI zaskarżonego wyroku) nie powołał art. 91 § 1 k.k., tym niemniej mając na względzie treść art. 443 k.p.k. był on obligowany do zaniechania zwiększenia zakresu dolegliwości dla oskarżonego poszczególnych przypisanych mu czynów w porównaniu z orzeczeniem uchylonym, ponieważ przez orzeczenie „surowsze niż uchylone” należy rozumieć każde orzeczenie zawierające rozstrzygnięcie mniej korzystne pod względem skutków prawnych niż rozstrzygnięcie zawarte w tym orzeczeniu, które zostało uchylone (wyżej cyt. Komentarz do Kodeksu postępowania karnego pod red. prof. dr hab. Zbigniewa Gostyńskiego, teza 6 do art. 443, str. 492, tom II). Dlatego też z opisu czynów przypisanych oskarżonemu J. C. (1) w pkt XI, XII i XII zaskarżonego wyroku Sąd Apelacyjny wyeliminował działania w warunkach ciągu przestępstw, a z podstawy prawnej skazania za czyn z pkt XI zaskarżonego wyroku także art. 91 § 1 k.k.

Z dniem 8 czerwca 2010 r. zaczęła obowiązywać nowelizacja art. 33 § 1 k.k. (art. 1 ustawy z dnia 5 listopada 2009 r. o zmianie ustawy – Kodeks Karny, ustawy – Kodeks postępowania karnego, ustawy – Kodeks karny wykonawczy, ustawy – Kodeks karny skarbowy oraz niektórych innych ustaw, Dz. U. Nr 206, poz. 1589). Po nowelizacji na podstawie art. 33 § 1 k.k. można orzekać do 540 stawek dziennych grzywny poprzednio – 360). W tym stanie rzeczy wymierzając jednostkowe kary grzywny należało w podstawie prawnej ich wymiaru powoływać odpowiednio art. 33 § 1 i 3 k.k. bądź art. 33 § 1, § 2 i § 3 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 8 czerwca 2010 r. albowiem czyny przypisane oskarżonemu J. C. (1) i A. K. (1) miały miejsce przed wejściem w życie wyżej wymienionej nowelizacji. Dlatego też Sąd Apelacyjny dokonał stosownej zmiany zaskarżonego wyroku wobec J. C. (1) i A. K. (1) i podstawę prawną wymiaru kary grzywny za czyny z pkt III, XI, XII, XIII, XXXIV, XXXVIII, XLI, XLII zaskarżonego wyroku uzupełnił o art. 33 § 1 i § 3 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 7 czerwca 2010 r. i ustalił, że karę grzywny za czyny z pkt XVII, XIX, XXIII, XXVI, XXIX, XLII, XLV i XVIII zaskarżonego wyroku orzeczono w oparciu o art. 33 § 1 i § 3 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 7 czerwca 2010 r.

W wyniku nowelizacji art. 258 § 1 k.k. z dniem 1 maja 2004 r. zaostrzono karę grożącą za czyn określony w § 2 tegoż przepisu. Podniesiono zarówno dolną granicę kary z 3 do 6 miesięcy pozbawienia wolności, jak i górną granicę z 5 do 8 lat pozbawienia wolności (art. 1 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny i niektórych innych ustaw, Dz. U. Nr 93, poz. 889). A. K. (1) czynu przypisanego mu z art. 258 § 2 k.k. dopuścił się w okresie od końca 2000 r. do 19 marca 2002 r. W tym, stanie rzeczy należało ustalić, że podstawą prawną skazania A. K. (1) za czyn z pkt XXXIII jest art. 258 § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2004 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k.

5.

W związku ze zmianami dokonanymi w wyroku odwoławczym Sąd Apelacyjny był zobligowany do orzeczenia następujących kar jednostkowych:

1)  wobec oskarżonego J. C. (1):

- za czyn przypisany w pkt III ppkt 3 lit. e (czyn z pkt XX zaskarżonego wyroku),

- za czyn przypisany z pkt III ppkt 3 lit. f (czyny z pkt XXI i z pkt XXII zaskarżonego wyroku),

- za czyn przypisany w pkt III ppkt 3 lit. g (czyn z pkt XXX zaskarżonego wyroku),

2)  wobec A. K. (1) za czyn przypisany w pkt III ppkt 4 lit. b (w związku z uchyleniem jednego z czynów wchodzących w skład ciągu przestępstw określonych w pkt XXXV zaskarżonego wyroku).

Wymierzając kary za te czyny Sąd Apelacyjny miał na względzie okoliczności w jakich doszło do ich popełnienia oraz działanie w ramach zorganizowanej grupy mającej na celu popełnianie przestępstw. Sąd Apelacyjny uwzględnił jednocześnie okoliczności łagodzące, o których mowa w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku (str. 141 – 142).

Przy wymiarze kary za czyn z pkt III ppkt 3 lit. e Sąd Apelacyjny miał na uwadze, że z przyczyn określonych we wcześniejszej części uzasadnienia, w stosunku do oskarżonego J. C. (1) miało zastosowanie przewidziane w art. 22 § 2 k.k. nadzwyczajne złagodzenie kary. W tym stanie rzeczy za wyżej wymienione czyny orzeczono kary:

- czyn przypisany oskarżonemu J. C. (1) w pkt III ppkt 3 lit. e – 5 lat pozbawienia wolności .

- czyn przypisany oskarżonemu J. C. (1) w pkt III ppkt 3 lit. f - 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności i 50 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokości jednej stawki na kwotę 50 zł,

- czyn przypisany oskarżonemu J. C. (1) w pkt III ppkt 3 lit. g – 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności,

- czyn przypisany oskarżonemu A. K. (1) w pkt III ppkt 4 lit. b – 4 lat pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokości jednej stawki na kwotę 40 zł.

Należy zauważyć, ze przestępstwo z art. 280 § 1 k.k. zagrożone jest karą od 2 do 12 lat pozbawienia wolności. W stosunku do J. C. (1) za czyn z pkt XXI zaskarżonego wyroku wyczerpujący dyspozycję art. 280 § 1 k.k. orzeczono karę poniżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia albowiem wyrok w tej części nie był skarżony na niekorzyść oskarżonego, a Sąd Apelacyjny dokonując zmiany zaskarżonego wyroku w zakresie powyższego czynu nie mógł orzec kary surowszej niż w wyroku Sądu I instancji.

Za czyn z pkt X zaskarżonego wyroku polegający na przemycie siarczanu amfetaminy do S. wymierzono oskarżonemu J. C. (1) karę 10 lat pozbawienia wolności . Za ten sam czyn wobec oskarżonego A. L. (1) orzeczono karę 5 lat pozbawienia wolności (czyn z pkt LI zaskarżonego wyroku). Czyn przypisany oskarżonemu A. L. (1) co prawda uchylono, a sprawę w tej części przekazano Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, tym niemniej wobec oskarżonego A. L. (1) po ponownym rozpoznaniu sprawy nie może być orzeczona surowsza kara z uwagi na pośrednią zasadę reformationis in peuis określoną w art. 443 k.p.k. Przy uwzględnieniu roli obu oskarżonych w powyższym przestępstwie, zgodnie z ustaleniami poczynionymi w tym zakresie przez Sąd Okręgowy, nie do zaakceptowania jest wymierzenie oskarżonemu J. C. (1) kary dwukrotnie wyższej niż A. L. (1). Dlatego też Sąd Apelacyjny karę orzeczoną J. C. (1) za czyn z pkt XI zaskrżonego wyroku obniżył do 7 lat pozbawienia wolności .

Za czyn polegający na dostarczaniu amfetaminy do S. A. K. (1) został skazany na karę 5 lat pozbawienia wolności (czyn z pkt XXXV zaskarżonego wyroku). Zważywszy, że Sąd Apelacyjny w pkt III ppkt 4 lit. d wyroku ustalił, iż uczestniczył on w dostawie do S. 32 kg siarczanu amfetaminy, a także mając na uwadze karę orzeczoną wobec J. C. (1) za czyn z pkt XI zaskarżonego wyroku, należało karę orzeczoną w stosunku do A. K. (1) obniżyć do 4 lat pozbawienia wolności. Orzeczone przez Sąd Apelacyjny kary jednostkowe są odpowiednie do stopnia winy oskarżonych J. C. (1) i A. K. (1) i zgodnie z zasadami prewencji ogólnej i szczególnej kary.

Za pozostałe czyny Sąd Okręgowy orzekł następujące kary jednostkowe:

1)  wobec oskarżonego J. C. (1):

- za czyn z art. 258 § 3 k.k. (czyn z pkt II zaskarżonego wyroku) – 5 lat pozbawienia wolności,

- za czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z ar. 65 § 1 k.k. (pkt III zaskarżonego wyroku) - 5 lat pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny po 50 zł stawka,

- za czyn z art. 18 § 2 w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. (pkt VIII zaskarżonego wyroku) – 2 lat pozbawienia wolności ,

- za czyn z art. 282 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. (pkt IX zaskarżonego wyroku) – 3 lat pozbawienia wolności i 50 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokości jednej stawki na kwotę 100 zł,

- za czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. (pkt XII zaskarżonego wyroku) – 3 lat pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokości jednej stawki na kwotę 50 zł,

- za czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. (czyn z pkt XIII zaskarżonego wyroku) – 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokości jednej stawki na kwotę 50 zł,

- za czyn z art. 298 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. (czyn z pkt XVI zaskarżonego wyroku) – 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności,

- za czyn z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. (czyn z pkt XVII zaskarżonego wyroku) – 1 roku pozbawienia wolności i 50 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokości jednej stawki na kwotę 50 zł, - za czyn z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. (czyn z pkt XIX zaskarżonego wyroku) – 2 lat pozbawienia wolności i 50 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 50 zł,

- za czyn z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. (czyn z pkt XXIII zaskarżonego wyroku) – 2 lat pozbawienia wolności i 50 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 50 zł,

- za czyn z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 158 § 1 w zw. z art. 65 § 1 k.k. (czyn z pkt XXV zaskarżonego wyroku) - 2 lat pozbawienia wolności,

- za czyn z art. 282 k.k. w zb. z art. 189 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. (czyn z pkt XXVI zaskarżonego wyroku) – 3 lat pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokości jednej stawki na kwotę 50 zł,

- za czyn z art. 18 § 1 w zw. z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. (czyn z pkt XXVII zaskarżonego wyroku) - 2 lat pozbawienia wolności i 50 stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 50 zł,

- za czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. (czyn z pkt XXIX zaskarżonego wyroku) – 8 miesięcy pozbawienia wolności i 50 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 50 zł,

2)  wobec oskarżonego A. K. (1):

- za czyn z art. 258 § 2 k.k. (czyn z pkt XXXIII zaskarżonego wyroku) – 1 rok i 6 miesięcy pozbawienia wolności,

- za czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustaw z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. (czyn z pkt XXXIV zaskarżonego wyroku) – 5 lat pozbawienia wolności i 50 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokości jednej stawki na kwotę 50 zł,

- za czyn z art. 263 § 1 k.k. z zw. z art. 65 § 1 k.k. (czyn z pkt XXXVII zaskarżanego wyroku) – 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności ( Sąd Apelacyjny w pkt III ppkt 4 lit. c uchylił orzeczoną za ten czyn karę grzywny),

- za czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r, o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. (czyn z pkt XLI zaskarżonego wyroku) – 1 roku pozbawienia wolności i 50 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 40 zł,

- za czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. (czyn z pkt XLII zaskarżonego wyroku) – 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz 50 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokości jednej stawki na kwotę 40 zł,

- za czyn z art. 279 § 1 k.k. (czyn z pkt XLIII zaskarżonego wyroku) – 3 lat pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokości jednej stawki na kwotę 40 zł,

- za czyn z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. (czyn z pkt XLV zaskarżonego wyroku) – 6 miesięcy pozbawienia wolności i 50 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 40 zł.

Za ten ostatni czyn wymierzono oskarżonemu A. K. (1) karę 6 miesięcy pozbawienia wolności pomimo, że przestępstwo z art. 279 §1 k.k. zagrożone jest karą od roku pozbawienia wolności. Sąd Apelacyjny nie mógł dokonać zmiany wyroku w tej części z uwagi na to, iż w tym zakresie nie został złożony środek odwoławczy na niekorzyść oskarżonego.

Rażąca niewspółmierność kary, o której mowa w art. 438 pkt 4 k.p.k., zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można byłoby przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji, a karą jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 50 k.k. Nadto powyższy zarzut można zasadnie podnosić wówczas, gdy kara, jakkolwiek mieszcząca się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy – innymi słowy, gdy jest w społecznym odczuciu karą niesprawiedliwą (wyżej cytowany Komentarz do Kodeksu postępowania karnego pod red. prof. dr. hab. Zbigniewa Gostyńskiego, tezy 22 i 24 do art. 438, str. 462 – 463, tom II). W żadnej mierze powyższe kary jednostkowe wymierzone przez Sąd I instancji w stosunku do oskarżonych J. C. (1) i A. K. (1) nie są karami rażąco niewspółmiernymi w rozumieniu, o którym mowa wyżej.

W związku z dokonanymi przez Sąd Apelacyjny zmianami zaskarżonego wyroku wobec oskarżonych J. C. (1) i A. K. (1) należało w stosunku do tychże oskarżonych orzec nowe kary łączne.

Przy wymierzaniu kary łącznej należy głównie uwzględnić związek podmiotowo – przedmiotowy zachodzący pomiędzy poszczególnymi przestępstwami. Im bardziej jest on ścisły, tym bardziej powinno stosować się absorpcję poszczególnych kar (wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 2 lipca 1992 r., II Akr 117/92, KZS 1992/3-9/50). Przy wymiarze kary łącznej należy uwzględnić wszelkie okoliczności podmiotowe i przedmiotowe wskazujące na związek lub brak związku pomiędzy pozostającymi w zbiegu przestępstwami. Popełnienie przestępstw podobnych w bliskich odstępach czasu uzasadnia znaczną absorpcję w wymiarze kary łącznej, a dopuszczenie się ich na szkodę różnych pokrzywdzonych – odstąpienie od absorpcji na rzecz częściowej kumulacji, gdyż oznacza to niekompletność ścisłego związku przedmiotowego i podmiotowego zbiegających się realnie przestępstw (Komentarz do Kodeksu karnego. Część ogólna po red. prof. Andrzeja Zolla, Zamykacze 2004, tom I teza 34 do art. 86). Przeciwko oparciu wymiaru kary łącznej na dyrektywie absorpcji przemawiać może fakt naruszenia przez sprawcę różnych dóbr prawnych, np. życia i zdrowia oraz mienia przez zachowania podjęte w różnym miejscu i czasie w stosunku do różnych osób pokrzywdzonych (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 czerwca 1987 r., sygn. akt IV KR 55/86, OSPiKA 1988/5/111). Nadto absorpcję kar należy stosować bardzo ostrożnie, biorąc po uwagę negatywną co do sprawcy przesłankę prognostyczną, jaką jest popełnienie kilku przestępstw (wyrok Sądu Apelacyjnego w. W. z dnia 12 lipca 2000 r. sygn. II AKa 171/00, OSA 2001/2/5).

Uwzględniając związek podmiotowo – przedmiotowy zachodzący pomiędzy poszczególnymi realnie zbiegającymi się przestępstwami oraz uwagi, o których mowa wyżej, Sąd Apelacyjny orzekł następujące kary łączne:

- wobec oskarżonego J. C. (1) – 9 lat pozbawienia wolności i 300 stawek dziennych grzywny, po 100 zł stawka,

- wobec oskarżonego A. K. (1) - 7 lat pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny po 40 zł stawka.

III.

W odniesieniu do apelacji prokuratora.

Prokurator zaskarżył wyrok Sądu Okręgowego na niekorzyść oskarżonego J. C. (1) i A. K. (1), zarzucając:

- rażącą niewspółmierność kar łącznych pozbawienia wolności, które winny być orzeczone w rozmiarze 15 lat wobec J. C. (1) i 13 lat wobec A. K. (1),

- nie zastosowanie środka karnego w postaci przepadku korzyści majątkowej na podstawie art. 45 k.k. w związku z uznaniem oskarżonego J. C. (1) za winnego popełnienia czynu z pkt XI zaskarżonego wyroku, a oskarżonego A. K. (1) za winnego popełnienia czynu z pkt XXXVIII zaskarżonego wyroku i orzeczenie z tego tytułu na podstawie art. 45 § 1 k.k. przepadku korzyści majątkowej w kwotach 444 000 zł od J. C. (1) i 156 000 zł od A. K. (1).

W związku z uchyleniem zaskarżonego wyroku w odniesieniu do czynów przypisanych J. C. (1) w pkt IV, V, VI, VII, XIV, XXVIII zaskarżonego wyroku i A. K. (1) w pkt XXXVI, XLIV zaskarżonego wyroku oraz w zakresie czynu z pkt IV aktu oskarżenia (zawartego w pkt XXXV zaskarżonego wyroku) i przekazaniem sprawy w tej części Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, a także dokonaniem innych zmian w zaskarżonym wyroku w stosunku do wyżej wymienionych oskarżonych, w tym uniewinnieniem oskarżonego A. K. (1) od popełnienia czynu z pkt XL zaskarżonego wyroku uchyleniem zaskarżonego wyroku w części dotyczącej czynów przypisanych J. C. (1) w pkt X zaskarżonego wyroku, a A. K. (1) w pkt XXXIX zaskarżonego i umorzeniem w tej części postępowania karnego, obniżeniem J. C. (1) kary pozbawienia wolności za czyn z pkt XI zaskarżonego wyroku, a A. K. (1) za czyn z pkt XXXVIII zaskarżonego wyroku, orzeczeniem nowych kar pozbawienia wolności J. C. (1) za czyny opisane w pkt III ppkt 3 lit. e i g wyroku Sądu Apelacyjnego i A. K. (1) w pkt III ppkt 4 lit. b wyroku Sądu Apelacyjnego, zachodziła konieczność orzeczenia w stosunku do J. C. (1) i A. K. (1) nowych kar łącznych. W tej materii Sąd Apelacyjny wypowiedział się we wcześniejszej części uzasadnienia.

Czyn przypisany J. C. (1) w pkt XI zaskarżonego wyroku, a A. K. (1) w pkt XXXVIII zaskarżonego wyroku miał miejsce w okresie od grudnia 2000 r. do października 2001 r. W tym czasie art. 45 § 1 k.k. obwiązywał w brzmieniu sprzed jego ostatniej nowelizacji, która zaczęła obowiązywać od 1 lipca 2003 r. Przed wejściem w życie tej nowelizacji, art. 45 § 1 k.k. nie przewidywał obligatoryjnego orzeczenia przepadku osiągniętej przez sprawcę chociażby pośrednio korzyści majątkowej z popełnionego przestępstwa bądź jej równowartości (zmiana art. 1 ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw, opubl. Dz. U. Nr 111, poz. 1063).

Prokurator wnosząc w apelacji o orzeczenie przepadku uzyskanej przez J. C. (1) i A. K. (1) korzyści majątkowej w związku ze skazaniem ich za wyżej wymienione czyny dotyczące przemytu siarczanu amfetaminy do S. nie wskazał w uzasadnieniu apelacji na jakiej podstawie ustalił, że J. C. (1) osiągnął korzyść w wysokości 444 000 zł, a A. K. (1) w wysokości 156 000 zł.

Rola A. K. (1) w przedmiotowym przestępstwie była całkowicie inna od roli J. C. (1). A. K. (1) nie był organizatorem przemytu siarczanu amfetaminy do S., a jedynie jedną z osób bezpośrednio dokonujących przemytu.

Jakkolwiek korzyścią majątkową – zgodnie z art. 115 § 4 k.k. – jest zarówno korzyść osiągnięta przez sprawcę dla niego samego, jak i dla innych osób, to art. 45 k.k. znajduje zastosowanie tylko do korzyści osiągniętych przez sprawcę (Komentarz do Kodeksu karnego. Część ogólna pod red. J. Giezka, LEX 2012, wyd, II, teza 3 do art. 45). Określony w art. 45 § 1 k.k. środek karny w postaci przepadku korzyści majątkowych pochodzących choćby pośrednio z przestępstwa orzeka się wobec współsprawcy w częściach, w jakich według dokonanych ustaleń faktycznych przypadła mu osiągnięta korzyść majątkowa (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 30 listopada 2011 r., sygn. I KZP 16/11, OSNKW 2011/12/107).

Sąd Okręgowy w zawartych w uzasadnieniu wyroku ustaleniach nie wskazał jaką korzyść majątkową osiągnął A. K. (1) w związku z czynem przypisanym mu w pkt XXXVIII zaskarżonego wyroku. Skoro zatem prokurator również nie przedstawił w jaki sposób wyliczył, że oskarżony A. K. (1) osiągnął z przypisanego mu czynu korzyść w kwocie 156 000 zł, brak było podstaw do uwzględnienia w tym zakresie apelacji i orzeczenia wobec A. K. (1) fakultatywnego środka karnego, o którym mowa w art. 45 § 1 k.k.

Odmienna sytuacja ma miejsce w odniesieniu do J. C. (1), który według ustaleń Sądu Okręgowego był jednym z organizatorów przemytu siarczanu amfetaminy do S. i czerpał zyski z każdego transportu. Jednocześnie przewożono do S. 10 kg siarczanu amfetaminy, przy czym zysk z 7,5 kg był dzielony wyłącznie pomiędzy J. C. (1) i A. L. (1), którzy partycypowali też w zyskach z pozostałej części przemycanego siarczanu amfetaminy (str. 17 uzasadnienia zaskarżonego wyroku).

Wobec oskarżonego A. L. (1) – w związku ze skazaniem go za czyn z pkt LI zaskarżonego wyroku – Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 45 § 1 k.k. przepadek kwoty 96 250 zł. Prokurator nie skarżył tego rozstrzygnięcia.

W wyżej cytowanym judykacie wskazano, że przepadek korzyści majątkowej albo jej równowartość orzeka się wobec współsprawców przestępstwa w częściach, w jakich według dokonanych ustaleń faktycznych przypadła im osiągnięta wspólnie korzyść majątkowa, a w razie trudności z dokładnym ustaleniem wartości udziałów w korzyści majątkowej osiągniętej przez poszczególnych współsprawców orzeka się przepadek tej korzyści lub jej równowartości w częściach równych. W tej sytuacji brak jest podstaw do wydania wobec oskarżonego J. C. (1) bardziej niekorzystnego rozstrzygnięcia w zakresie przepadku, o którym mowa w art. 45 § 1 k.k. Sąd Okręgowy ustali wprawdzie, że J. C. (1) oszukiwał A. L. (1) lecz w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku bliżej nie odniósł się do tej kwestii (str. 17 uzasadnienia zaskarżonego wyroku).

W skład korzyści majątkowej w rozumieniu art. 45 § 1 k.k. podlegającej przepadkowi, wchodzą również wszelkie wydatki poczynione przez sprawcę na uzyskanie przedmiotu pochodzącego z przestępstwa. (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 sierpnia 2010 r. sygn. I KZP 12/10, OSNKW 2010/9/78). Zważywszy na ilość przemyconej amfetaminy oraz to, że kilogram siarczanu amfetaminy sprzedawano w S. po 7 000 USD nie ulega wątpliwości, że oskarżony J. C. (1) z czynu przypisanego mu z pkt XI zaskarżonego wyroku mógł osiągnąć korzyść w rozmiarze co najmniej 96 250 zł. Dlatego też Sąd Apelacyjny w tym zakresie uwzględnił apelację prokuratora.

IV.

W zmieszczonych w zaskarżonym wyroku opisach czynów zarzucanych oskarżonemu A. K. (1) w pkt VI i IX aktu oskarżenia wskazano, że dopuścił się ich m.in. wspólnie i w porozumieniu z A. W. (2). Nazwisko tej osoby faktycznie brzmi (...). Tym samym Sąd Okręgowy w zamieszczonych w wyroku opisach wyżej wymienionych czynów zarzuconych oskarżonemu A. K. (1) dopuścił się oczywistej omyłki pisarskiej. Zwrócił na to uwagę Sąd Okręgowy w uzasadnieniu wyroku (str. 81).

W zaistniałej sytuacji Sąd Apelacyjny w oparciu o art. 105 § 1 i § 2 k.k. dokonał stosowanego sprostowania.

V.

Na podstawie art. 63 § 1 k.k. Sąd Apelacyjny :

- na poczet orzeczonych wobec oskarżonych J. C. (1) i A. K. (1) kar łącznych pozbawienia wolności zaliczył okresy rzeczywistego ich pozbawienia wolności w sprawie (k. 13970 tom CXXII),

- na poczet orzeczonej wobec oskarżonego D. P. (1) kary pozbawienia wolności zaliczył okres jego rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie.

VI.

Sąd Apelacyjny obciążył oskarżonych J. C. (1), A. K. (1) i D. P. (1) kosztami sądowymi w sprawie, w tym opłatami za obie instancje w oparciu o art. 626 § 1, art. 633, art. 634 k.p.k., art. 2 ust. 1 pkt 4 i 6, art. 3 ust. 1, art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.).

W związku z tym, że obrońcom z urzędu oskarżonych A. K. (1) i D. P. (1) nie zostało uiszczone wynagrodzenie za obronę z urzędu w instancji odwoławczej (vide: protokół rozprawy odwoławczej z dnia 1 lutego 2013 r.) Sąd Apelacyjny zasądził od Skarbu Państwa z tego tytułu stosowane kwoty w oparciu o § 2 ust. 3, § 14 ust. 2 pkt 5, § 19 i § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r, w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr, poz. 1348 z późn. zm.).

Z tych wszystkich względów Sąd Apelacyjny orzekł jak w wyroku.