Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 maja 2013 roku

Sąd Rejonowy dla W. M. w W. II W. C.

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Katarzyna Małysa

Protokolant: Ilona Janiszewska

po rozpoznaniu w dniu 15 maja 2013 roku wW. na rozprawie

sprawy z powództwa M. B.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  Zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powódki M. B. kwotę 16 212,00 złotych (szesnastu tysięcy dwustu dwunastu 00/100) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 18 lutego 2012 roku do dnia zapłaty;

2.  Oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  Przyznaje biegłemu W. C. kwotę 90,09 złotych (dziewięćdziesiąt 09/100) tytułem wynagrodzenia za udział w rozprawie w dniu 15 maja 2013 roku, które nakazuje tymczasowo wypłacić ze Skarbu Państwa – Kasy Sądu Rejonowego dla W. M. w W.;

4.  Nakazuje pobrać od powódki M. B. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla W. M. kwotę 3 168,40 złotych (trzech tysięcy stu sześćdziesięciu ośmiu 40/100) tytułem zwrotu wydatków pokrytych tymczasowo z sum budżetowych Skarbu Państwa;

5.  Nakazuje pobrać od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla W. M. kwotę 1 232,16 złotych (tysiąc dwieście trzydzieści dwa 16/100) tytułem zwrotu wydatków pokrytych tymczasowo z sum budżetowych Skarbu Państwa;

6.  Nie obciąża powódki kosztami procesu należnymi stronie pozwanej.

Sygn. akt II C 705/12

UZASADNIENIE

Powódka M. B. , zastępowana przez profesjonalnych pełnomocników, pozwem z dnia 22 lutego 2012 roku (data złożenia pisma) wniosła o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. na swoją rzecz :

⚫

kwoty 32.000,00 zł (trzydziestu dwóch tysięcy złotych) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 18 lutego 2012 roku do dnia zapłaty, tytułem zadośćuczynienia za utratę zdrowia, doznaną krzywdę, ból i cierpienie będące konsekwencją wypadku;

⚫

kwoty 5.796,00 zł (pięć tysięcy siedemset dziewięćdziesiąt sześć złotych) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 18 lutego 2012 roku do dnia zapłaty, tytułem odszkodowania za opiekę osób trzecich nad powódką w trakcie leczenia i rehabilitacji po wypadku;

⚫

kwoty 1.000,00 zł (tysiąca złotych) tytułem renty wynikającej ze zwiększonych potrzeb Powoda na zakup leków i środków medycznych oraz sprzętu rehabilitacyjnego;

⚫

kwoty 8.040,14 zł (osiem tysięcy czterdzieści złotych, 14/100) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 18 lutego 2013 do dnia zapłaty tytułem zaległych odsetek od kwoty 53.748,16 zł (pięćdziesiąt trzy tysiące siedemset czterdzieści osiem złotych, 16/100);

⚫

kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego w wysokości dwukrotnej stawki minimalnej wynikającej z Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów niepłaconej pomocy prawnej z urzędu oraz kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa;

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że powódka w dniu 18 września 2010 roku w miejscowości Ż. B. pomagała swojej siostrze Z. B. przy zbiorze i pakowaniu ziemniaków. W wyniku potknięcia się o sznur zwisający z wozu, przeznaczony do zabezpieczenia transportu, powódka przewróciła się i upadła na ziemię doznając złamania przezkrętarzowego prawej kości udowej. W efekcie powódka musiała przejść operację zespolenia kości za pomocą 3 prętów E..

Po opuszczeniu szpitala powódka wymagała opieki ze strony osób trzecich oraz rehabilitacji, ponieważ była pozbawiona pełnej sprawności ruchowej. Jej jedna noga jest krótsza, więc istnieje ryzyko deformacji kręgosłupa.

Zgodnie z twierdzeniami pełnomocnika powódki, pozwany co do zasady, przyjął odpowiedzialność za skutki wypadku z dnia 18 września 2010 roku, w którym obrażeń doznała powódka i wypłacił jej kwotę 3.000,00 zł (trzech tysięcy złotych) tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę oraz dokonał zwrotu wydatków na leczenie i opiekę osób trzecich. Kolejną decyzją pozwany przyznał na rzecz powódki kwotę 9.426,55 zł (dziewięć tysięcy czterysta dwadzieścia sześć złotych, 55/100) tytułem dopłaty do zadośćuczynienia oraz kosztów opieki osoby trzeciej , kosztów leczenia i kosztów dojazdów na konsultacje medyczne.

Zdaniem pełnomocnika powódki, kwota wypłacona przez pozwanego tytułem zadośćuczynienia jest nieadekwatna do rozmiaru poniesionej przez powódkę szkody, wobec czego powódka wniosła jak na wstępie (k. 1 – 9 – pozew).

Pozwany (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika będącego radcą prawnym, wniósł o oddalenie powództwa w całości, zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych

W uzasadnieniu Pozwany podniósł, iż wypłacił na rzecz powódki łącznie kwotę 18.000,00 zł (osiemnastu tysięcy złotych), która jego zdaniem jest stosowna i znajduje oparcie w okolicznościach sprawy ustalonych między innymi w oparciu o opinię powołanego w toku postępowania likwidacyjnego lekarza ortopedy i traumatologa, który ustalił na 15% trwały uszczerbek na zdrowiu powódki powstały w skutek przedmiotowego zdarzenia . Zdaniem pozwanego kwota ta jest adekwatna do rozmiaru wyrządzonej powódce krzywdy i uznał, zgodnie z art. 6 k.c., , iż dalej idące roszczenie powódki za nieudowodnione.

Pozwany uznał również za nieudowodnione żądanie zasądzenia na rzecz powódki odszkodowania z tytułu opieki osób trzecich i rehabilitacji. Odnośnie opieki osób trzecich pozwany wypłacił powódce odszkodowanie w wysokości 588 zł, co stanowiło zwrot kosztów opieki za okres 14 dni w wymiarze 3 godzin dziennie wg. stawki 7 zł (siedem złotych) oraz 6 tygodni w wymiarze 1 godziny dziennie wg. stawki 7 zł (siedem złotych) za godzinę. Jednocześnie , zdaniem pozwanego, powódka nie wykazała w pozwie w jakim wymiarze i wg. jakiej stawki godzinowej dochodzi dalszego odszkodowania oraz nie wykazała dowodowo twierdzenia pozwu, iż wymagała opieki w wymiarze 8 godzin dziennie.

Zgodnie ze stanowiskiem pozwanego nieudowodniony został również fakt zasadności zwrotu kosztów rehabilitacji wobec nie przedłożenia żadnych dokumentów uzasadniających wysokość kosztów z tego tytułu, konieczności ich ponoszenia oraz nie wykazania, iż powódka nie mogła odbywać rehabilitacji w ramach świadczeń refundowanych przez NFZ.

Całkowicie nieudowodnione, zdaniem pozwanego, pozostało również roszczenie o zasądzenie na rzecz powódki renty w wysokości 1.000,00 zł (tysiąca złotych) miesięcznie, poprzez w szczególności nie wskazanie w jaki sposób strona ustaliła wysokość dochodzonej renty, w jakiej części żądana renta ma kompensować zwiększone potrzeby, a w jakim utratę zdolności do pracy.

Z uwagi na wniosek o oddalenie żądania zasądzenia dochodzonych pozwem roszczeń co do zasady pozwany wniósł także o oddalenie żądania zasądzenia odsetek w wysokości 8.040,14 zł (osiem tysięcy czterdzieści złotych, 14/100). (k. 53 - 54 – odpowiedź na pozew)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 18 września 2010 roku w miejscowości Ż. B. powódka M. B. upadła i doznała urazu prawej nogi. Powódka, pomimo odczuwanego bólu, została w domu, ponieważ nie zgodziła się pojechać do szpitala bezpośrednio po zdarzeniu.

(k. 65 – 66 – zaznania świadków S. B. i B. B., akta szkody k. 21 – oświadczenie powódki)

Dzień po wypadku powódka została przewieziona do szpitala, gdzie wykonano prześwietlenie. Powódka nie wyraziła zgody na operację, wobec czego lekarz dyżurny założył szynę gipsową i odesłał powódkę do domu.

(k. 65 – zeznania świadka S. B., akta szkody k. 21 – oświadczenie powódki)

W dniu 22 września 2010 roku powódka została przewieziona ponownie do szpitala, gdzie rozpoznano złamanie przezkrętarzowe kości udowej prawej i zastosowano leczenie operacyjne poprzez zespolenie złamań materiałem alloplastycznym – 3 prętami endera.

(k. 91 – 92 – opinia biegłego z zakresu ortopedii i traumatologii, k. 172 – 173 – ustna uzupełniająca opinia biegłego z zakresu ortopedii i traumatologii)

Powódka zakończyła leczenie w dniu 27 września 2010 roku, została wypisana ze szpitala i nie była następnie rehabilitowana w ośrodkach zdrowia .

(k. 91 – 92 – opinia biegłego z zakresu ortopedii i traumatologii, k. 172 – 173 – ustna uzupełniająca opinia biegłego z zakresu ortopedii i traumatologii)

W okresie pooperacyjnym powódka wymagała opieki osób trzecich przez okres 4 miesięcy w wymiarze 5 godzin dziennie.

(k. 91 – 92 – opinia biegłego z zakresu ortopedii i traumatologii, k. 172 – 173 – ustna uzupełniająca opinia biegłego z zakresu ortopedii i traumatologii)

Opiekę nad powódką sprawował jej ojciec S. B. wraz żoną oraz siostrzeniec B. B.. Opieka polegała na dokonywaniu takich czynności jak: podstawianie kaczki, pomoc w poruszaniu się, przygotowywanie posiłków i napojów oraz pomoc w myciu.

(k. 65 – 66 – zaznania świadków S. B. i B. B.)

Powódka z uwagi na charakter pracy na roli nie korzystała ze zwolnień lekarskich , tylko stosowała się do zaleceń lekarzy dotyczących oszczędzającego sposobu życia i odpoczynku.

(k. 91 – 92 – opinia biegłego z zakresu ortopedii i traumatologii, k. 172 – 173 – ustna uzupełniająca opinia biegłego z zakresu ortopedii i traumatologii)

W wyniku zdarzenia powódka ma ograniczony zakres ruchu w stawie biodrowym prawym i utyka na tą kończynę. Skarży się jednocześnie na ból uda po wysiłku oraz przy zmianach pogody. Złamana kończyna jest krótsza o około 2 centymetry od zdrowej kończyny, co w przyszłości może powodować zmiany zwyrodnieniowe, a w konsekwencji dolegliwości bólowe i konieczność podejmowania stosownego leczenia.

(k. 91 – 92 – opinia biegłego z zakresu ortopedii i traumatologii, k. 172 – 173 – ustna uzupełniająca opinia biegłego z zakresu ortopedii i traumatologii)

Ponadto w skutek wypadku stwierdzono u powódki procentowo trwały uszczerbek na zdrowiu poszkodowanej jako złamanie kości udowej oceniając ten uszczerbek jako wygojone złamanie przezkręrarzowe kości udowej prawej ze skróceniem długości kończyny. Łączny stopień inwalidztwa nabytego w wyniku urazu odniesionego w wypadku został oszacowany na 15% i uznany za trwały.

(k. 91 – 92 – opinia biegłego z zakresu ortopedii i traumatologii, k. 172 – 173 – ustna uzupełniająca opinia biegłego z zakresu ortopedii i traumatologii)

Powódka przed wypadkiem gotowała, sprzątała i pomagała w domu i gospodarstwie. Po wypadku powódka zaprzestała pomagać z uwagi na obawę przed upadkiem i doznaniem nowego urazu. Dodatkowo stała się nerwowa, narzeka na ból nogi, bierze leki uspokajające , korzystała również z pomocy psychologa.

(k. 65 – 66 – zaznania świadków S. B. i B. B., k. 129 – 137 – opinia biegłych z zakresu psychiatryczno-psychologicznego)

Powódka nie doznała uszczerbku na zdrowiu psychicznym, gdyż dolegliwości natury psychicznej, na które się uskarża stanowią jej przeciętną reakcję spowodowaną przebytym wypadkiem.

(k. 129 – 137 – opinia biegłych z zakresu psychiatryczno-psychologicznego)

W dniu 21 lutego 2011 roku pozwany (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. przyznał powódce M. B. odszkodowanie w wysokości 3.394,16 zł (trzy tysiące trzysta dziewięćdziesiąt cztery złote, 16/100) na co składały się: bezsporna część zadośćuczynienia w kwocie 3.000 zł (trzech tysięcy złotych), zwrot poniesionych wydatków leczenia w kwocie 100,16 zł (sto złotych, 16/100) oraz zwrot kosztów opieki osób trzecich w kwocie 294 zł (dwieście dziewięćdziesiąt cztery złote).

(akta szkody k. 80 – pismo pozwanego (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W.)

W dniu 16 maja 2013 roku pozwany (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. przyznał powódce kwotę 9.426,55 zł (dziewięć tysięcy czterysta dwadzieścia sześć złotych, 55/100) tytułem dopłaty odszkodowania, na którą składały się: dopłata zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w kwocie 9.000 zł (dziewięć tysięcy złotych), zwrot poniesionych kosztów leczenia w kwocie 10,24 zł (dziesięć złotych, 24/100), zwrot poniesionych kosztów opieki osób trzecich w kwocie 294 zł (dwieście dziewięćdziesiąt cztery złote) oraz zwrot kosztów dojazdów na konsultacje lekarskie w kwocie 122,31 zł (sto dwadzieścia dwa złote, 31/100). Pozwany uzasadnił swoje stanowisko tym, iż jego zdaniem zadośćuczynienie w łącznej kwocie 12.000 zł (dwunastu tysięcy złotych) spełnia funkcję kompensacyjną przypisaną przedmiotowemu świadczeniu.

(akta szkody k. 103 – 104 – pismo pozwanego (...) Spółka Akcyjna z siedziba w W.)

W dniu 23 września 2011 roku pozwany (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. przyznał powódce dalszą kwotę 6.000 zł (sześć tysięcy złotych) tytułem dopłaty do zadośćuczynienia. Zdaniem pozwanego kwota zadośćuczynienia w wysokości 18.000 zł (osiemnaście tysięcy złotych) obejmuje wszelkie krzywdy już ujawnione i dające się przewidzieć w przyszłości, które powstały u powódki na skutek wypadku .

(akta szkody k. 120 – pismo pozwanego (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W.)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o wymienione wyżej dokumenty znajdujące się w aktach niniejszej sprawy, których wiarygodność i autentyczność nie została skutecznie zakwestionowana przez żadną ze stron.

Obiektywnym dowodem w niniejszej sprawie była również sporządzona na potrzeby niniejszego postępowania opinia biegłego traumatologa dr Wiesława J. C. z zakresu ortopedii i traumatologii na okoliczność obrażeń ciała doznanych przez powódkę na skutek zdarzenia z dnia 18 września 2010 roku. W ocenie Sądu przedmiotowa opinia była logiczna, spójna i zawierała merytoryczne wnioski. Co równie istotne biegły w sposób wyczerpujący i rzeczowy wypowiedział się w ustnej opinii uzupełniającej co do zastrzeżeń podnoszonych przez strony procesu. Z tych przyczyn w ocenie Sądu przedłożona opinia zasługiwała na przymiot wiarygodności.

Również opinia biegłego psychiatry lek. M. O. i biegłego psychologa J. B. (1) na okoliczność charakteru i zakresu pogorszenia się stanu zdrowia psychicznego powstałego na skutek wypadku z dnia 18 września 2010 roku jest w ocenie Sądu logiczna, spójna i zawierała merytoryczne wnioski. Istotny jest również fakt, iż żadna ze stron nie wnosiła zastrzeżeń do przedmiotowej opinii.

Podstawę ustaleń faktycznych stanowiły również zeznania S. B. oraz B. B. na okoliczność przebiegu i skutków zdarzenia z dnia 18 września 2010 roku. Sąd co do zasady nie znalazł podstaw do ich podważenia.

Należy zauważyć, że powódka cofnęła wniosek o przesłuchanie w charakterze świadka J. B. (2) oraz wniosek o przeprowadzenia dowodu z zeznać powódki. Jest to autonomiczna decyzja strony postępowania, a zebrany w sprawie materiał dowodowy jest wystarczający do ustalenia prawidłowego stanu faktycznego sprawy.

Jednocześnie Sąd oddalił wniosek powódki o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka B. K., która przyjmowała zgłoszenie szkody w (...). Jak zaznaczyła strona w złożonym wniosku B. K. wie z relacji powódki i jej rodziny jak doszło do wypadku. Wniosek ten był nieuzasadniony, gdyż posiadając pierwotne źródło dowodowe, jakim są zeznania świadków bezpośrednio uczestniczących w wydarzeniu, Sąd nie może opierać swojego rozstrzygnięcia na zeznaniach świadka, który zna te okoliczności jedynie ze słyszenia. Wobec powyższego Sąd musiał oddalić przedmiotowy wniosek, jako zbędny dla niniejszego postępowania.

Treść poszczególnych dowodów korespondowała ze sobą, tworząc spójny obraz okoliczności faktycznych sprawy, a Sąd nie dopatrzył się w nich niczego, co mogłoby poddać w wątpliwość ich wiarygodność i moc dowodową. Jednocześnie cofnięcie i oddalenie wniosków dowodowych nie spowodowało uszczerbku dla ustalenia stanu faktycznego sprawy.

Sąd zważył, co następuje:

Zdaniem Sądu przedmiotowe powództwo zasługuje na częściowe uwzględnienie.

W przedmiotowej sprawie bezsporny był fakt, iż w dniu 18 września 2010 roku w miejscowości Ż. B. powódka w wyniku wypadku doznała urazu prawej nogi.

Bezsporny pozostał również fakt, iż pozwany (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. w toku postępowania likwidacyjnego uznał swoją odpowiedzialność za zaistniałą szkodę, czemu wyraz dał przyznając powódce odszkodowanie w wysokości łącznej wysokości 18.820,71 zł (osiemnaście tysięcy osiemset dwadzieścia złotych, 71/100), na którą składały się: zadośćuczynienie za doznaną krzywdę w kwocie 18.000 zł (osiemnaście tysięcy złotych), zwrot poniesionych kosztów leczenia w kwocie 110,40 zł (sto dziesięć złotych, 40/100), zwrot poniesionych kosztów opieki osób trzecich w kwocie 588 zł (pięćset osiemdziesiąt osiem złotych) oraz koszty dojazdów na konsultacje lekarskie w kwocie 122,31 zł (sto dwadzieścia dwa złote, 31/100).

Dodać należy, iż fakt wypłacenia odszkodowania potwierdza tym samym, iż zostały spełnione wszystkie przesłanki umożliwiające przypisanie pozwanemu odpowiedzialności za przedmiotową szkodę.

Spór pomiędzy stronami niniejszego postępowania w istocie sprowadzał się do ustalenia wysokości należnego powódce zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, odszkodowania za koszty opieki osób trzecich, ustalenia renty wynikającej ze zwiększonych potrzeb powoda na zakup leków i środków medycznych oraz sprzęty rehabilitacyjnego oraz zasądzenia zaległych odsetek.

Odnosząc się do kwestii zadośćuczynienia należy zauważyć, iż zgodnie z art. 444 § 1 kodeksu cywilnego w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu.

Stosownie do brzmienia art. 445 § 1 kodeksu cywilnego w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

W świetle przytoczonego artykułu istotnym staje się określenie pojęcia krzywdy. Krzywda, za którą sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią kwotę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego, obejmuje zarówno cierpienia fizyczne, jak i cierpienia moralne. Nie tylko trwałe, lecz także przemijające zaburzenia w funkcjonowaniu organizmu polegające na znoszeniu cierpień psychicznych mogą usprawiedliwiać przyznanie zadośćuczynienia pieniężnego na podstawie art. 445 § 1 k.c. (por. wyrok SN z dnia 20 marca 2002 r., V CKN 909/00)

Krzywda zatem polega na ujemnych przeżyciach poszkodowanego, cierpieniach fizycznych (ból i inne dolegliwości) i psychicznych (ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia). Zadośćuczynienie ma na celu złagodzenie tych cierpień i powinno stanowić rekompensatę pieniężną za całą krzywdę doznaną przez poszkodowanego.

Zgodnie z wyrokiem sądu Apelacyjnego wB. z dnia 13 września 2012 roku o sygn. akt I ACa 349/12: „Zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę pełni przede wszystkim funkcję kompensacyjną, gdyż stanowi ono przybliżony ekwiwalent za doznaną przez pokrzywdzonego szkodę niemajątkową (krzywdę), a zatem powinno ono wynagrodzić doznane przez pokrzywdzonego cierpienia, utratę radości życia oraz ułatwić mu przezwyciężenie ujemnych przeżyć psychicznych. Celem zadośćuczynienia jest naprawienie szkody niemajątkowej wyrażającej się krzywdą w postaci cierpień fizycznych i psychicznych dlatego ustalając kwotę zadośćuczynienia należy mieć na uwadze rozmiar cierpień fizycznych związanych z zaistnieniem wypadku, jak i dolegliwości bólowe powstałe w następstwie urazu oraz długotrwałego leczenia. Wśród innych okoliczności wpływających na wysokość zadośćuczynienia jest między innymi wymóg ustalenia go w rozsądnych granicach adekwatnych do aktualnych stosunków majątkowych, bo jak wspomniano jego celem jest pokrycie szkody majątkowej, a nie wzbogacenie poszkodowanego; kwota zadośćuczynienia winna przy tym odpowiadać aktualnym warunkom życiowym i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa. Przy ustalaniu zadośćuczynienia trzeba również uwzględniać: rodzaj naruszonego dobra, rozmiar krzywdy, stopień winy sprawcy, przyczynienia się pokrzywdzonego do szkody, wiek pokrzywdzonego.”

Ustalenie wysokości należnego zadośćuczynienia jest więc trudne i wymaga dokonania oceny w oparciu o całokształt okoliczności sprawy. O wysokości zadośćuczynienia decyduje Sąd po szczegółowym zbadaniu wszystkich okoliczności sprawy, kierując się zasadą, że przyznanie zadośćuczynienia powinno przedstawiać realną wartość dla pokrzywdzonego. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego wŁ. z dnia 7 grudnia 2012 roku, sygn. akt I ACa 640/12, LEX nr 1220559)

W orzecznictwie wykazuje się, że przyznanego zadośćuczynienia nie należy traktować na zasadzie ekwiwalentności, która charakteryzuje wynagrodzenie szkody majątkowej. Odpowiedniość kwoty zadośćuczynienia ma służyć złagodzeniu doznanej krzywdy, a jednocześnie nie być źródłem nadmiernego wzbogacenia (zob. wyrok SN z dnia 9 lutego 2000 r., III CKN 582/98, LEX nr 52776)

Przenosząc powyższe w realia niniejszej sprawy, stwierdzić należy bezsprzecznie, iż powódka wskutek przedmiotowego wypadku na skutek poniesionych obrażeń ciała doznała związanej z tym krzywdy spowodowanej przede wszystkim urazem złamania kości udowej prawej, której wynikiem jest skrócenie długości kończyny. Ustalając wysokość zadośćuczynienia Sąd miał na uwadze następujące okoliczności: fakt, iż powódka doznała krzywdy bez swojej winy, do dnia dzisiejszego odczuwa ona skutki tego wypadku, ale także okoliczność, iż uszczerbek na zdrowiu ma charakter trwały, jak również konieczność zastosowania leczenia operacyjnego.

Ponadto Sąd miał na uwadze także okoliczność, iż powódka bezpośrednio po wypadku przez okres czterech miesięcy potrzebowała korzystać z opieki osoby trzeciej przy wykonywaniu podstawowych czynności życiowych.

Na uwagę zasługuje fakt, iż po wypadku powódka ograniczyła swoją aktywność w ramach pomocy w domu i gospodarstwie z uwagi na odczuwany w wyniku wypadku strach przy poruszaniu się, odczuwany ból po wysiłku i przy zmianie pogody oraz ograniczenia w poruszaniu się związane z przebytym urazem. Dodatkowym kryterium rzutującym na rozmiar szkody jest fakt, iż dolegliwości bólowe powódka odczuwa do dnia dzisiejszego.

Jednocześnie przy uwzględnianiu rozmiaru szkody należy ocenić, iż leczenie przebiegło prawidłowo i obecnie powódka jest w zadowalającym stanie zdrowia, mając na uwadze, że powódka doznała 15% trwałego inwalidztwa wskutek urazów odniesionych w wypadku.

Mając powyższe na uwadze, w ocenie Sądu łączna kwota 30.000 (trzydzieści tysięcy złotych) tytułem zadośćuczynienia pieniężnego dla powódki jest kwotą odpowiednią w rozumieniu art. 445 § 1 k.c.

Zdaniem Sądu, tak ustalona kwota zadośćuczynienia w świetle powyższych okoliczności stanowi realną wartość ekonomiczną dla powódki i nie jest przy tym wygórowana w odniesieniu do aktualnych średnich zarobków w społeczeństwie i jej przeciętnej stopy życiowej.

Mając na uwadze okoliczność, że strona pozwana wypłaciła już powodowi kwotę 18.000 zł (osiemnastu tysięcy złotych) tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, należało zasądzić od pozwanego (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. na rzecz M. J. (1) dalszą kwotę 12.000 zł (dwunastu tysięcy złotych) tytułem zadośćuczynienia.

Odnosząc się do odszkodowania za koszty opieki osób trzecich nad powódką należy zauważyć, iż korzystanie z pomocy innej osoby i związane z tym koszty leczenia stanowią koszty leczenia w rozumieniu art. 444 § 1 k.c. Legitymacja czynna w zakresie żądania zwrotu tych kosztów przysługuje poszkodowanej niezależnie od tego, kto sprawuje nad nią opiekę (osoba bliska, np. mąż, brat czy matka) (tak: wyrok SN z dnia 12 luty 2007r., II CSK 474/06, LEX nr 274155).

Zgodnie z zebranym materiałem dowodowym powódka wymagała opieki w wymiarze 4 miesięcy w ilości 5 godzin dziennie. Wobec powyższego, w całości jest uzasadniona kwota 4.800,00 zł (cztery tysiące osiemset złotych) według wyliczenia 120 dni x 5 godziny dziennie = 600 godzin x 8 zł (osiem złotych) = 4.800,00 zł (cztery tysiące osiemset złotych). Od kwoty tej należy odjąć kwotę 588 zł (pięćset osiemdziesiąt osiem złotych) wypłaconą przez ubezpieczyciela z tytułu opieki osób trzecich, co daje kwotę 4.212 zł (cztery tysiące dwieście dwanaście złotych).

Wobec powyższego Sąd zsumował kwotę 12.000 zł (dwunastu tysięcy złotych) i kwotę 4.212 zł (cztery tysiące dwieście dwanaście złotych), wobec czego orzekł zasądzenie od pozwanego (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. na rzecz powódki M. J. (2) kwoty 16.212 zł (szesnaście tysięcy dwieście dwanaście złotych) jak w pkt 1 sentencji wyroku.

Orzeczenie o odsetkach od kwoty głównej oparto na podstawie art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe (§ 2). Dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia, jeżeli nie spełnia go, pomimo, iż jest ono wymagalne.

Art. 817 § 1 k.c. stanowi, że ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni licząc do daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe (art. 817 § 2 k.c.).

W przedmiotowej sprawie świadczenie stało się wymagalne w terminie 14 dni od dnia zakończenia postępowania wyjaśniającego. Niewątpliwie w piśmie z dnia 23 września 2011 roku pozwany stwierdził, iż zapoznał się z całym materiałem zebranym w sprawie i ostatecznie określił kwotę zadośćuczynienia na 18.000,00 zł (osiemnaście tysięcy złotych). Wobec powyższego, pozwany powinien spełnić świadczenie dnia 7 października 2011 roku.

Podkreślić jednak należy, iż zgodnie z ugruntowanym stanowiskiem Sądu Najwyższego ( wyrok z dnia 4.09.98 II CKN 875/97 , z dnia 8.12.97, I CKN 361/97) przyznanie odsetek od kwoty zasądzonej tytułem zadośćuczynienia pieniężnego od daty wezwania o zapłatę , spowodowałoby- zwłaszcza przy uwzględnieniu jego wysokości- istotne podwyższenie sumy zadośćuczynienia ponad kwotę uznaną przez sąd za odpowiedną w chwili orzekania, a tym samym prowadziłoby do podwójnego odszkodowania, co byłoby niedopuszczalne .

Zważywszy na powyższe, uwzględniając żądanie powódki o zasądzeniu odsetek od dnia 18 lutego 2012 roku do dnia zapłaty, Sąd orzekł jak w pkt 1 sentencji wyroku, oddalając powództwo o odsetki w dalej idącym zakresie.

Stosownie z art. 444 § 2 k.c. jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty.

Przepis ten reguluje trzy, oparte na różnych podstawach faktycznych świadczenia rentowe: z tytułu utraty zdolności do zarobkowania, z tytułu zwiększenia się potrzeb poszkodowanego oraz z tytułu zmniejszenie się jego widoków powodzenia na przyszłość. Każda z wymienionych w tym przepisie podstaw świadczenia rentowego stanowi samoistną przesłankę jej zasądzenia. (por. Wyrok SN z 24 września 2009 roku o sygn. akt II PK 65/09)

Sąd podziela stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia 9 stycznia 2008 roku o sygn. akt II CSK 425/07, że osoba, która została niepełnosprawna na skutek wypadku ma prawo domagać się w ramach naprawienia szkody pokrycia wszystkich niezbędnych i celowych wydatków wynikających z tego zdarzenia. O uznaniu poszczególnych wydatków za spełniające te kryteria sąd decyduje w oparciu o stopień niepełnosprawności, jak również sytuację życiową poszkodowanego.

Z zebranego materiału dowodowego wynika, iż powódka w konsekwencji wypadku doznała trwałego uszczerbku na zdrowiu, który można ocenić na 15 %. W związku z tym domagała się kwoty 1.000 zł (tysiąca złotych) tytułem renty wynikającej ze zwiększonych potrzeb na zakup leków i środków medycznych oraz sprzętu rehabilitacyjnego. W toku postępowania ustalono, iż powódka nie rehabilitowała się po przebytym urazie i nie ma potrzeby rozpoczynania rehabilitacji. Jednocześnie powódka nie wymaga przyjmowania żadnych leków, ani nie ma potrzeby zakupu specjalnego sprzętu rehabilitacyjnego. Również zaordynowana dieta nie łączy się ze zwiększonymi wydatkami. Wobec powyższego Sąd oddalił roszczenie o zasądzenia renty orzekając jak w pkt 2 sentencji wyroku.

Stosownie do art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe (§ 2). Dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia, jeżeli nie spełnia go, pomimo, iż jest ono wymagalne.

Art. 817 § 1 k.c. stanowi, że ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziesty dni licząc do daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe (art. 817 § 2 k.c.).

Wobec prowadzonego przez ubezpieczyciela postępowania wyjaśniającego, którego zakończenie zostało stwierdzone dopiero pismem z dnia 23 września 2011 roku, trzykrotnego przyznawania i wypłacania dopłat do zadośćuczynienia i oddalenia części roszczenia, jak również biorąc pod uwagę wskazane wyżej orzecznictwo co do daty wymagalności roszczenia o zadośćuczynienie, nieuprawnione jest żądanie przez powódkę skapitalizowanych odsetek od dnia 24 grudnia 2010 roku do dnia 17 lutego 2012 roku. Wobec powyższego Sąd w tym zakresie postanowił jak w pkt 2 sentencji wyroku.

Z uwagi na aktualną treść przepisów dotyczących rozpoczęcia biegu terminu przedawnienia oddalono również żądanie o ustalenie odpowiedzialności pozwanego na przyszłość, z uwagi na brak interesu prawnego po stronie powódki w żądaniu takiego ustalenia.

Stosownie do art. 288 k.p.c. biegły ma prawo żądać wynagrodzenia za stawiennictwo do sądu i wykonaną pracę. Wobec stawiennictwa biegłego na rozprawie w dniu 15 maja 2013 roku oraz złożenia rachunku za udział w powyższej rozprawie, Sąd postanowił jak w pkt. 3 sentencji wyroku.

Koszty postępowania Sąd rozdzielił stosunkowo, przyjmując, iż powódka wygrała sprawę w 28% (16.212,00 zł (szesnaście tysięcy dwieście dwanaście złotych) z 57.837,00 zł (pięćdziesiąt siedem tysięcy osiemset trzydzieści siedem złotych) kwoty żądanej), wobec czego pozwany wygrał sprawę w 72%.

Na koszty pokryte tymczasowo z sum budżetowych Skarbu Państwa złożyły się kwota opłaty od pozwu w wysokości 2.892 zł (dwa tysiące osiemset dziewięćdziesiąt dwa złote), wynagrodzenie biegłego sądowego Wiesława J. C. za sporządzenie opinii w kwocie 350,46 zł (trzysta pięćdziesiąt złotych, 46/100) i udział w rozprawie w kwocie 90,09 zł (dziewięćdziesiąt złotych, 9/100), wynagrodzenie biegłej sądowej J. B. (1) za sporządzenie opinii w kwocie 360,36 zł (trzysta sześćdziesiąt złotych, 36/100), wynagrodzenie biegłej sądowej M. O. za sporządzenie pisemnej opinii w kwocie 360,00 zł (trzysta sześćdziesiąt złotych), wynagrodzenie B. B. tytułem wynagrodzenia za utracony zarobek w związku ze stawiennictwem na rozprawie w dniu 18 lipca 2012 roku kwoty 63,65 zł (sześćdziesiąt trzy złote, 65/100) oraz wynagrodzenie S. B. tytułem zwrotu kosztów podróży w związku ze stawiennictwem na rozprawie w dniu 18 lipca 2012 roku w kwocie 284 zł (dwieście osiemdziesiąt cztery złote).

Łączne koszty pokryte tymczasowo z sum budżetowych Skarbu Państwa wyniosły 4.400,56 zł (cztery tysiące czterysta złotych, 56/100).

Przy uwzględnieniu powyższej proporcji ustalona wysokość należnych Skarbowi Państwa kosztów od powódki M. B. wynosi 3.168,40 zł (trzy tysiące sto sześćdziesiąt osiem złotych, 40/100), natomiast od pozwanego (...) Spółka Akcyjna z siedziba w W. wynosi 1.232,16 zł (tysiąc dwieście trzydzieści dwa złote, 16/100), wobec czego Sąd nakazał pobrać powyższe kwoty jak w pkt 4 i 5 sentencji wyroku.

Stosownie do art. 102 k.p.c. w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Do kręgu "wypadków szczególnie uzasadnionych" należą okoliczności zarówno związane z samym przebiegiem procesu, jak i leżące na zewnątrz. Do pierwszych zalicza się np. charakter żądania poddanego rozstrzygnięciu, jego znaczenie dla strony, subiektywne przekonanie strony o zasadności roszczeń, przedawnienie, do drugich - sytuację majątkową i życiową strony, z zastrzeżeniem, że nie jest wystarczające powołanie się jedynie na trudną sytuację majątkową, nawet jeżeli była podstawą zwolnienia od kosztów sądowych. (tak. Wyrok Sądu Apelacyjnego z dnia 8 stycznia 2013 roku o sygn. akt II ACa 697/12)

Sąd podziela stanowiska Sądu Najwyższego wyrażone w postanowieniu z dnia 11 maja 2012 roku o sygn. akt II CZ 5/12: „Możliwość odstąpienia od obciążania strony przegrywającej kosztami postępowania, wprowadzona w art. 102 k.p.c., stanowi dyskrecjonalną kompetencję sądu rozpoznającego sprawę. Podstawę do zastosowania tego przepisu stanowią konkretne okoliczności danej sprawy, przekonujące o tym, że w danym przypadku obciążenie strony przegrywającej kosztami procesu na rzecz przeciwnika byłoby niesłuszne, niesprawiedliwe. Stanowią je zarówno fakty związane z samym procesem, jak i leżące poza nim, a dotyczące sytuacji życiowej, stanu majątkowego stron, które powinny być oceniane przede wszystkim z uwzględnieniem zasad współżycia społecznego. Przepis art. 102 k.p.c. powinien być zastosowany wówczas, gdy w okolicznościach danej sprawy obciążenie strony przegrywającej kosztami procesu na rzecz przeciwnika byłoby rażąco niezgodne z zasadami słuszności.”

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd na podstawie całokształtu okoliczności sprawy, biorąc pod uwagę sytuację życiową, rodzinną i stan majątkowy powódki, charakter dochodzonego roszczenia , przy uwzględnieniu zasad słuszności postanowił orzec jak w pkt 6 sentencji wyroku.

Mając na uwadze powyższe, Sąd postanowił jak sentencji.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanego