Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 marca 2015r.

Sąd Okręgowy w Elblągu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Renata Żywicka

Sędziowie: SO Alicja Romanowska

SR del. do SO Sebastian Wojewódka (spr.)

Protokolant : st. sekr. sądowy Łukasz Szramke

po rozpoznaniu w dniu 27 marca 2015r. w Elblągu

na rozprawie sprawy z powództwa G. J.

przeciwko Miejskiemu Przedsiębiorstwu (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w E.

o zapłatę

na skutek apelacji wniesionej przez pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Elblągu

z dnia 2 grudnia 2014r ., sygn. akt IV P 92/14

i na skutek zażalenia wniesionego przez pozwanego

na postanowienie Sądu Rejonowego w Elblągu zawarte w pkt. III wyroku

z dnia 2 grudnia 2014r., sygn. akt IV P 92/14

I.  oddala apelację co do pkt. I zaskarżonego wyroku,

II.  zmienia rozstrzygnięcie zawarte w pkt. III zaskarżonego wyroku i zasądza od powódki na rzecz pozwanej kwotę 60 zł tytułem zwrotu kosztów procesu za I instancję,

III.  zasądza od powódki na rzecz pozwanej kwotę 60 zł tytułem zwrotu kosztów procesu za instancję odwoławczą.

Sygn. IV Pa 3/15, IV Pz 1/15

UZASADNIENIE

Powódka G. J. wniosła do Sądu Rejonowego w Elblągu pozew przeciwko Miejskiemu Przedsiębiorstwu (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w E., w którym domagała się odszkodowania w wysokości odpowiadającej 3 miesięcznemu wynagrodzeniu, tj. 15.000 zł w związku z wadliwym oświadczeniem pracodawcy o wypowiedzeniu dotychczasowych warunków pracy i płacy, których odmówiła przyjęcia, przez co umowa o prace uległa rozwiązaniu.

W uzasadnieniu wskazała, że w dniu 11 marca 2014 r. powierzono jej na okres trzech miesięcy, tj. do dnia 10 czerwca 2014 r. inna pracę oraz nowy zakres obowiązków. W dniu 23 kwietnia 2014 r. otrzymała dokument o zmianie warunków pracy, na mocy którego dokument z dnia 11 marca 2014 r. tracił moc. W dniu 30 kwietnia 2014 r. otrzymała wypowiedzenie warunków pracy i płacy i propozycje pracy od dnia 1 czerwca 2014 r. na stanowisku Głównego Specjalisty z niższym wynagrodzeniem z zakresem obowiązków analogicznym, jak zaproponowane wcześniej.

W jej ocenie w okresie od dnia 11marca 2014 r. do dnia 30 kwietnia 2014r. otrzymała wzajemnie wykluczające się dokumenty.

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa oraz zasądzenie na jej rzecz od powódki kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa prawnego i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazała, że w dniu 1 grudnia 2011 roku strony zawarły umowę o pracę na czas nieokreślony, na mocy której powódce powierzone zostało stanowisko głównej księgowej, a w dniu 18 grudnia 2012 roku pozwany udzielił powódce prokury samoistnej. Jak wskazał dalej pozwany w celu zapewnienia lepszego funkcjonowania Miejskiego Przedsiębiorstwa (...) Sp. z o.o. w E. przygotowane zostały projekty nowych regulaminów organizacyjnych wraz ze schematami ramowej struktury organizacyjnej, zgodnie z którymi powódce obok stanowiska głównej księgowej i prokurenta, powierzono obowiązki zastępcy dyrektora ds. ekonomiczno-finansowych. Zwiększeniu uległ zakres obowiązków jak również odpowiedzialność powódki za powierzone jej obowiązki.

Pozwany w dalszej części uzasadnienia odpowiedzi na pozew wskazał, że w następstwie powierzonych obowiązków i dodatkowego stanowiska, powódka oświadczyła, iż nie godzi się ze zwiększoną odpowiedzialnością oraz nie posiada kompetencji do zajmowana się nowymi zadaniami. W związku z powyższym pozwany zaproponował powódce nowe stanowisko o niższej odpowiedzialności i węższym zakresie obowiązków, jednakże powódka w dniu 5 maja 2014 roku zrezygnowała z pełnienia funkcji prokurenta w spółce, a w dniu 13 maja 2014 roku odmówiła przyjęcia nowych warunków pracy i płacy, czego konsekwencją było rozwiązanie umowy o pracę.

Wyrokiem z dnia 2 grudnia 2014 r. Sąd Rejonowy w Elblągu zasądził od pozwanej spółki na rzecz powódki kwotę 4.960,83 zł tytułem odszkodowania z tytułu wadliwego wypowiedzenia jej warunków pracy i płacy, oddalając powództwo co do pozostałej części żądanego odszkodowania. W pkt. III. Wyroku odstąpił od obciążania powódki kosztami procesu, zaś w pkt IV. nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności.

Powyższe rozstrzygnięcie Sąd Rejonowy oparł o następujące ustalenia oraz rozważania:

Powódka G. J. zatrudniona została w pozwanym Miejskim Przedsiębiorstwie (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w E. na podstawie umowy o pracę z dnia 1 grudnia 2011 roku na czas nieokreślony na stanowisku głównego księgowego.

W dniu 11 marca 2014 roku powódce powierzone zostało wykonywanie pracy na stanowisku zastępcy dyrektora ds. ekonomiczno-finansowych, głównego księgowego oraz prokurenta. Zadania na powierzonym stanowisku G. J. wykonywać miała w okresie od 11 marca 2014 roku do 10 czerwca 2014 roku i należało do niej kierowanie podległym zespołem, odpowiedzialność za merytoryczną oraz finansową działalność zespołu, opracowywanie, realizacja i egzekwowanie strategii zarządzania zatwierdzonej przez zarząd spółki oraz zadania szczegółowe między innymi: organizacja pracy w podległym zespole, przygotowywanie projektów finansowych zespołu, gospodarowanie przydzielonymi środkami, nadzorowanie obiegu dokumentów, negocjowanie, zawieranie oraz monitorowanie realizacji umów, dokonywanie oceny ryzyka zadań, zarządzanie zmianami w podległym zespole, uczestnictwo w opracowywaniu regulacji wewnętrznych spółki, składanie zarządowi informacji o realizacji zadań, zarządzanie bazami danych, przetwarzanych danych osobowych zgodnie z obowiązującymi przepisami, wyznaczanie pracownikom celów i zadań do realizacji, inicjowanie szkoleń, nadzorowanie przestrzegania regulaminu pracy, jak również sprawy z zakresu finansów, sprawozdawczości, analizy oraz windykacji.

Z dniem 1 maja 2014 roku na podstawie porozumienia w przedmiocie zmiany warunków pracy zmianie uległo stanowisko służbowe G. J. na zastępcę dyrektora ds. ekonomiczno-finansowych, głównego księgowego oraz prokurenta.

W kwietniu 2014 roku odbyło się posiedzenie rady nadzorczej pozwanego. Przedmiotem posiedzenia było między innymi zaprezentowanie dokumentacji niezbędnej do zatwierdzenia sprawozdania finansowego za rok 2013. Przedmiotowa dokumentacja sporządzona została przez G. J., a rada nadzorcza przedłożyła do niej szereg zastrzeżeń.

W dniu 30 kwietnia 2014 roku pozwany wypowiedział powódce warunki umowy o pracę w części dotyczącej dotychczasowych warunków pracy i płacy z zachowaniem jednomiesięcznego okresu wypowiedzenia. Jako przyczynę wypowiedzenia dotychczasowych warunków umowy o pracę wskazano zmiany organizacyjne zachodzące u pracodawcy. Po upływie okresu wypowiedzenia pozwany zaproponował powódce stanowisko głównego specjalisty ds. ekonomiczno-finansowych z wynagrodzeniem miesięcznym w wysokości 2.700 zł brutto wraz z dodatkiem funkcyjnym w wysokości 20% oraz premią regulaminową w wysokości 20%.

Do obowiązków powódki na stanowisku głównego specjalisty ds. ekonomiczno-finansowych należeć miało kierowanie podległym zespołem, odpowiedzialność za merytoryczną oraz finansową działalność zespołu, opracowywanie, realizacja i egzekwowanie strategii zarządzania zatwierdzonej przez zarząd spółki oraz zadania szczegółowe między innymi: organizacja pracy w podległym zespole, przygotowywanie projektów finansowych zespołu, gospodarowanie przydzielonymi środkami, nadzorowanie obiegu dokumentów, negocjowanie, zawieranie oraz monitorowanie realizacji umów, dokonywanie oceny ryzyka zadań, zarządzanie zmianami w podległym zespole, uczestnictwo w opracowywaniu regulacji wewnętrznych spółki, składanie zarządowi informacji o realizacji zadań, zarządzanie bazami danych, przetwarzanych danych osobowych zgodnie z obowiązującymi przepisami, wyznaczanie pracownikom celów i zadań do realizacji, inicjowanie szkoleń, nadzorowanie przestrzegania regulaminu pracy, jak również sprawy z zakresu finansów, sprawozdawczości, analizy oraz windykacji.

G. J. w dniu 5 maja 2014 roku zrezygnowała z pełnienia funkcji prokurenta, a w dniu 13 maja 2014 roku odmówiła przyjęcia nowych warunków pracy.

W swych rozważaniach Sąd Rejonowy w Elblągu wskazał, że powódka domagała się odszkodowania za niezgodne z prawem wypowiedzenie zmieniające dotychczasowe warunki pracy i płacy w kwocie 15.000 zł, ostatecznie ograniczając to roszczenie do kwoty 14.882,49 zł, zrzekając się roszczenia w zakresie przekraczającym tę kwotę. Uznał, że powództwo G. J. zasługiwało na aprobatę jedynie w części.

Zgodnie z treścią przepisu art. 30 § 4 k.p. wypowiedzenie umowy o pracę, czy wypowiedzenie zmieniające dotychczasowe warunki pracy i płacy, powinno zawierać przyczynę uzasadniającą to wypowiedzenie.

Sąd rejonowy powołał się na orzecznictwo Sądu Najwyższego, w którym ugruntował się pogląd, że przyczyna wypowiedzenia pracownikowi umowy o pracę ma dwojakie znaczenie: jedno występuje w aspekcie zgodności z prawem czynności pracodawcy, a drugie - jej zasadności. Wypowiedzenie umowy o pracę bez wskazania przyczyny lub bez jej skonkretyzowania uważa się za dokonane z naruszeniem prawa, a ściśle z przywołanym powyżej przepisem art. 30 § 4 k.p.

Odwołał się do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2000 r. - I PKN 481/99 OSNP 2001/11/373: „Naruszenie art. 30 § 4 KP może polegać na niewskazaniu w ogóle przyczyny rozwiązania umowy o pracę lub na pozornym, niewystarczająco jasnym i konkretnym jej wskazaniu. Kwestia dostatecznie konkretnego i zrozumiałego dla pracownika wskazania przyczyny jest podlegającą ustaleniu okolicznością faktyczną”, bądź wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 kwietnia 1999 r. - I PKN 645/98 OSNP 2000/11/420: „Naruszeniem art. 30 § 4 KP jest brak wskazania przyczyny wypowiedzenia umowy o pracę, ujęcie jej w sposób zbyt ogólnikowy, a także podanie innej przyczyny niż uzasadniająca rozwiązanie umowy o pracę, a więc wskazanie przyczyny "nierzeczywistej".

Dalej Sąd Rejonowy podał, że w sprawach związanych z odwołaniem się pracownika od wypowiedzenia zmieniającego, czy rozwiązania stosunku pracy ciężar dowodowy, o którym mowa w przepisie art. 6 k.c. spoczywa na pracodawcy. Oznacza to, że to pozwany ma obowiązek udowodnienia przed Sądem, iż podane pracownikowi przyczyny rozwiązania stosunku pracy są prawdziwe, konkretne oraz stanowią uzasadniony powód do złożenia tego typu oświadczenia woli.

Nadto, w sprawach z zakresu prawa pracy zastosowanie ma również przepis art. 3 k.p.c. wprowadzający zasadę kontradyktoryjności, a zatem to nie do Sądu należy poszukiwanie dowodów w celu ustalenia prawdy materialnej. Strony są gospodarzami procesu i to na nich spoczywa obowiązek zgłaszania wniosków dowodowych, w szczególności na okoliczności, które strona podnosi, bądź które kwestionuje.

W ocenie Sądu Rejonowego ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, iż pozwany wskazał jako przyczynę uzasadniającą wypowiedzenie zmieniające powódce warunki umowy o pracę – zmiany organizacyjne zachodzące u pozwanego. Spór w przedmiotowej sprawie koncentrował się zatem na prawdziwości, konkretności i zasadności podanych w wypowiedzeniu jego przyczyn.

Sąd Rejonowy dokonując ustaleń faktycznych w tym przedmiocie opierał się na dokumentacji znajdującej się w aktach sprawy oraz w aktach osobowych powódki. W toku procesu strony postępowania nie kwestionowały przedmiotowej dokumentacji. W ocenie Sądu Rejonowego przedmiotowa dokumentacja także nie budziła zastrzeżeń.

Nadto Sąd opierał się na zeznaniach świadków M. K., B. O., D. P., A. S., T. U., M. W. (1), A. W., B. Z. oraz stron postępowania – powódki G. J. oraz dyrektora pozwanego M. W. (2).

Jak wynikało z zeznań świadków B. O., co znalazło potwierdzenie w zeznaniach świadków D. P., T. U., M. W. (1), B. Z., jak również samej powódki G. J., do bilansu sporządzonego przez powódkę zastrzeżenia miał pozwany i w ich ocenie jedyną przyczyną uzasadniającą wypowiedzenie powódce dotychczasowych warunków pracy i płacy było właśnie błędne sporządzenie przez nią tychże dokumentów. Ponadto, jak wskazała świadek D. P., ona także brała udział w sporządzaniu przedmiotowego bilansu i z jej zeznań wynikało, że sprawdzony on został przez biegłych rewidentów, którzy nie wnieśli do niego zastrzeżeń. Jak wskazała natomiast świadek T. U., dyrektor pozwanego przedstawił im kilkanaście projektów zmian organizacyjnych, jednakże w prezentowanych schematach świadek nie dopatrzyła się zmian dotyczących stanowiska powódki.

Sąd uznał zeznania tych świadków oraz zeznania powódki za wiarygodne. Były one logiczne, spójne wewnętrznie, jak i w stosunku do siebie.

Z ich analizy jasno wynikało, że u pozwanego nie doszło do zmian organizacyjnych w stosunku do stanowiska powódki, a świadkowie stali na stanowisku, że jedyną przyczyną uzasadniającą wypowiedzenie powódce dotychczasowych warunków pracy i płacy był błędnie sporządzony przez nią bilans.

Ponadto jak wynikało z zeznań dyrektora pozwanego, wskazał on powódce, że w przypadku rzetelnej poprawy dokumentacji, co do której rada nadzorcza zgłosiła zastrzeżenia, zostanie ona przywrócona na dotychczasowe stanowisko. Ponadto z jego zeznań wynikało, że w strukturze organizacyjnej pozwanego nadal było stanowisko dyrektora ds. ekonomiczno-finansowych, głównego księgowego oraz dwóch prokurentów.

Z tych też względów Sąd Rejonowy stwierdził, że odmówił wiarygodności zeznaniom świadka A. S. oraz A. W., albowiem były one sprzeczne z pozostałym materiałem dowodowym.

W dalszej części uzasadnienia wyroku Sąd Rejonowy ponownie powołał się na orzecznictwo Sądu Najwyższego wskazujące, że przyczyna wypowiedzenia umowy na czas nieokreślony powinna być prawdziwa i konkretna. Sprecyzowanie tej przyczyny powinno umożliwiać pracownikowi racjonalną ocenę, czy przyczyna ta rzeczywiście istniała. Wskazana przyczyna pełni też wobec pracownika funkcję gwarancyjną, gdyż tylko w granicach wskazanych przyczyn toczyć się może proces.

W ocenie Sądu Rejonowego, przyczyna wypowiedzenia zmieniającego dotychczasowe warunki pracy i płacy była zbyt ogólna, niekonkretna i nieprawdziwa.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie wskazuje, aby u pozwanego doszło do zmian organizacyjnych. Ponadto jak wyjaśnił dyrektor pozwanego, kiedy wręczał on wypowiedzenie zmieniające powódce, wskazał, że w przypadku kiedy dokumentacja, co do której rada nadzorcza wniosła zastrzeżenia, zostanie rzetelnie przez nią poprawiona, powódka przywrócona zostanie na stanowisko zgodnie z porozumieniem z dnia 23 kwietnia 2014 roku tj. na stanowisko zastępcy dyrektora ds. ekonomiczno-finansowych, głównego księgowego oraz prokurenta.

W tym stanie mając na uwadze powyższe, a zwłaszcza niewykazanie przez pozwanego, iż podana powódce przyczyna wypowiedzenia dotychczasowych warunków pracy i płacy była prawdziwa, konkretna oraz stanowiła uzasadniony powód do złożenia tego typu oświadczenia woli roszczenie powódki było uzasadnione, ale jedynie w części.

Zgodnie z treścią przepisu art. 45 § 1 k.p. w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu - o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu. W myśl art. 47 ¹ k.p. odszkodowanie, o którym mowa w art. 45, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. Skoro powódka ostatecznie precyzując żądanie pozwu domagała się kwoty 14.882,49 zł, zaś w jej przypadku okres wypowiedzenia umowy o pracę na czas nieokreślony wynosił 1 miesiąc, albowiem powódka była zatrudniona u pozwanego przez okres przekraczający 6 miesięcy, jednakże nie dłużej niż 3 lata, to zgodnie z przepisem 47 ¹ k.p. G. J. przysługiwało odszkodowanie za niezgodne z prawem wypowiedzenie dotychczasowych warunków pracy i płacy w wysokości 1 miesięcznego wynagrodzenia za pracę tj. 4.960,83 zł.

Z tego powodu zasądził na jej rzecz odszkodowanie w powyższej wysokości, oddalając powództwo w pozostałym zakresie.

Rozstrzygając o kosztach procesu Sąd Rejonowy uznał, że na zasadzie art. 102 k.p.c. zachodzą warunki do odstąpienia od obciążenia powódki kosztami procesu, a w pkt IV wyroku na podstawie przepisu art. 477(2) par. 1 k.p.c. w zakresie zasądzonej kwoty w wysokości 4.960,83 zł na rzecz powódki G. J. nadał rygor natychmiastowej wykonalności.

Zażalenie na rozstrzygnięcie zawarte w pkt III. wyroku wniosła strona pozwana, wnosząc o jego zmianę i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kwoty 1.6000 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego oraz zasądzenie kosztów postępowania zażaleniowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Wskazała, że swym rozstrzygnięciem Sąd Rejonowy naruszył przepisy postępowania pod postacią art. 102 k.p.c. poprzez jego zastosowanie i nie obciążanie powódki kosztami procesu mimo podstaw ku temu oraz naruszenie art. 98 par. 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 100 k.p.c. poprzez ich niezastosowanie i nie obciążenie powódki kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa prawnego.

W uzasadnieniu wskazała, że zgodnie z wymaganiami art. 109 KPC pełnomocnik pozwanego złożył wniosek o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Zgodnie z zapadłym orzeczeniem Sądu l Instancji powódka wygrała sprawę jedynie w 1/3, natomiast przegrała w 2/3. Zgodnie z treścią art. 98 § 1 KPC strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Przepis § 3 powyższego art. stanowi, iż do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. Art. 100 KPC definiuje zasady ponoszenia kosztów sądowych w przypadku tylko częściowego uwzględnienia powództwa. Mając na uwadze wartość przedmiotu sporu wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika takiego jak adwokat bądź radca prawny określone według stawek minimalnych wynosi 2.400,00 zł (§ 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu). Tym samym powódka, przegrywająca sprawę w 2/3, zgodnie z art. 98 § 1 i 3 oraz art. 100 KPC winna zwrócić pozwanemu koszty zastępstwa procesowego w kwocie 1.600,00 zł (2.400,00 zł z x 2/3).

Zwrócić uwagę należy, iż w toku sprawy powódka oświadczyła, iż obecnie zarabia znacznie lepiej niż w pozwanej spółce, w której jej wynagrodzenie wynosiło blisko 5 tyś. zł. Równocześnie Sąd wielokrotnie pouczał powódkę, przy okazji propozycji zawarcia ugody, o konieczności poniesienia kosztów procesu w przypadku negatywnego wyniku sprawy (protokół rozprawy z dnia 18.11.2014 r.). Nie bez znaczenia pozostaje również nakład pracy pełnomocnika pozwanego, który w toku sprawy składał pisma procesowe (odpowiedź na pozew, pismo z dnia 30-06.2014 r.) oraz reprezentował pozwanego na rozprawie sądowej, podczas której przesłuchani byli liczni świadkowie oraz strony, dojeżdżając do Sądu Rejonowego w Elblągu z O.. Mając na uwadze wynik sprawy, wysokość zarobków powódki oraz jej świadomość co do odpowiedzialności za wynik sprawy, zastosowanie art. 102 KPC oraz nie obciążenie powódki kosztami procesu było dalece niesłuszne. Zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania powódka przegrywająca sprawę w 2/3 powinna ponieść wywołane sprawą sądową koszty sądowe należne stronie przeciwnej, w tym koszty zastępstwa procesowego.

Nadto pozwana wniosła apelację od powyższego wyroku Sądu Rejonowego w Elblągu, zaskarżając go w części dotyczącej pkt I., III. oraz IV.

Wyrokowi temu zarzuciła naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 232 k.p.c., art. 233 par. 1 i 2 k.p.c. poprzez błędna oraz dowolną analizę o ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego polegająca na przyjęciu, iż w pozwanej spółce nie doszło do zmian organizacyjnych oraz odmówieniu wiarygodności oraz pominięciu zeznań świadków A. S. i A. W., co doprowadziło do błędnego ustalenia stanu faktycznego, sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, w tym stwierdzenie, że przyczyną wypowiedzenia warunków pracy i płacy nie były zmiany organizacyjne u pracodawcy, a wskazana w wypowiedzeniu przyczyna nie była prawdziwa, konkretna oraz uzasadniona. Dalej zarzuciła naruszenie przepisu art.102 k.p.c. poprzez jego zastosowanie i nie obciążenie powódki kosztami procesu wobec braku podstaw do jego zastosowania, art. 98 par. 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 1000 k.p.c. poprzez niego nie zastosowanie i nie obciążenie powódki kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego.

Pozwana zarzuciła również przedmiotowemu wyrokowi Sądu Rejonowego naruszenie prawa materialnego, tj. art. 45 par. 1 k.p. poprzez jego błędna wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, polegające na przyjęciu, że wypowiedzenie zmieniające dokonane przez stronę pozwaną nie zawierało prawdziwej, konkretnej oraz uzasadnionej przyczyny.

W związku z tym pozwana wniosła na podstawie art. 386 par. 1 w zw. z art. 368 par. 1 pkt 5 k.p.c. o zmianę zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części i oddalenie powództwa w całości, zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów procesu za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych oraz pozbawienie wyroku I instancji rygoru natychmiastowej wykonalności, albo ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Uzasadniając swoje stanowisko z apelacji pozwana wskazała, że mając na celu zapewnienie lepszego funkcjonowania pozwanej spółki przygotowane zostały projekty nowych regulaminów organizacyjnych wraz ze schematami ramowej struktury organizacyjnej. Powódka od początku negatywnie odnosiła się do propozycji wszelkich zmian proponowanych przez pozwaną m.in. oponowała powierzeniu jej odpowiedzialności za zespół organizacyjny (również w sposób obraźliwy), co przewidywał „wariant A" regulaminu organizacyjnego, dlatego tez w formie pilotażu wprowadzono „wariant B ". Zgodnie z wprowadzanymi zmianami, obok stanowiska głównej księgowej i prokurenta powódce od dnia 11 marca 2014 r. powierzono również obowiązki Zastępcy Dyrektora ds. ekonomiczno-finansowych, kierującego zespołem finansów, sprawozdawczości, analizy i windykacji. Zwiększeniu tym samym uległ zakres obowiązków (m.in. kierowanie podległym zespołem, odpowiedzialność za prawidłową i terminową realizację zadań, organizacja pracy w podległym zespole) oraz związana z tym zwiększona odpowiedzialność powódki za powierzone jej oraz podległym osobom obowiązki. Z dniem 01 maja 2014 r. zgodnie z wzajemnym porozumieniem stron w przedmiocie zmiany warunków pracy, zmieniono powódce stanowisko służbowe z: Główny Księgowy, Prokurent na stanowisko: Zastępca Dyrektora ds. ekonomiczno-finansowych, Główny Księgowy, Prokurent. Powódka od początku powierzenia jej nowych obowiązków odnosiła się do nich w sposób negatywny, oponując wszelkim zmianom i powierzaniu jej nowych, bardziej odpowiedzialnych zadań, czego nie kryła wobec podległych jej pracowników i innych osób zatrudnionych przez pozwanego. W następstwie powierzenia nowych obowiązków i dodatkowego stanowiska, pozwana oświadczyła, iż nie godzi się ze zwiększoną odpowiedzialnością oraz nie posiada kompetencji do zajmowania się nowymi zadaniami (m.in. dział analizy i dział sprawozdawczości), a jej wiedza dotyczy wyłącznie spraw, którymi zajmowała się dotychczas przed dokonanymi zmianami. W związku z tym, mając na uwadze wprowadzane zmiany organizacyjne, pozwany postanowił wypowiedzieć powódce warunki pracy i płacy, jednocześnie proponując nowe stanowisko o niższej odpowiedzialności i węższym zakresie obowiązków t.j. stanowisko głównego specjalisty ds. ekonomiczno-finansowych, który de facto podlega Zastępcy Dyrektora ds. ekonomiczno-finansowych, czyli wcześniej powierzonemu pozwanej stanowisku, co do którego pozwana oświadczyła, iż kompetencji nie posiada. Powódka w dniu 05 maja 2014 r. zrezygnowała z pełnienia funkcji prokurenta w spółce, a w dniu 13 maja 2014 r, odmówiła przyjęcia nowych warunków pracy i płacy, a co za tym idzie umowa o pracę uległa rozwiązaniu po upływie okresu wypowiedzenia wskazanego w wypowiedzeniu.

Zdaniem apelującego z zebranego w sprawie materiału dowodowego - załączonych do odpowiedzi na pozew dokumentów, zeznań świadków oraz stron jednoznacznie wynika fakt, iż pozwany wprowadzał zmiany organizacyjne w swojej strukturze, które zapewniłyby poprawę sytuacji pozwanego oraz usprawniły jego działania. Sąd l instancji dokonując wybiórczej analizy zebranego materiału dowodowego, odmawiając wiarygodności zeznań świadków A. S.( Kierownika ds. kadr i organizacji) oraz A. W., błędnie ustalił, iż wskazana w wypowiedzeniu zmieniającym przyczyna wypowiedzenia nie była prawdziwa, konkretna oraz uzasadniona. Z uwagi na błędną oraz wybiórczą analizę materiału dowodowego powstała sprzeczność istotnych ustaleń Sądu Rejonowego w Elblągu z treścią zebranego w sprawie materiału. Przyjmuje się, że ustalenie nowej struktury organizacyjnej w zakładzie pracy będzie wymagać zastosowania wypowiedzenia zmieniającego wobec pracowników objętych zmianami zawsze wtedy, gdy dotyczy to uzgodnionych w umowie o pracę warunków i gdy zmiany te pogarszają ich sytuację. Wprowadzane zmiany dotyczyły ogółu pracowników, nie tylko powódki. Tym samym wskazanie właśnie takiej przyczyny było konieczne oraz w pełni uzasadnione.

Ponadto zgodnie z wymaganiami art 109 KPC pełnomocnik pozwanego złożył wniosek o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Zgodnie z treścią art. 98 § 1 KPC strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Przepis § 3 powyższego art. stanowi, iż do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. Art. 100 KPC definiuje zasady ponoszenia kosztów sądowych w przypadku tylko częściowego uwzględnienia powództwa. Mając na uwadze wartość przedmiotu sporu (15.000,00 zł tytułem odszkodowania) wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika takiego jak adwokat bądź radca prawny określone według stawek minimalnych wynosi 2.400,00 zł (§ 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu). Zwrócić uwagę należy, iż w toku sprawy powódka oświadczyła, iż obecnie zarabia znacznie lepiej niż w pozwanej spółce, w której jej wynagrodzenie wynosiło blisko 5 tyś. zł. Równocześnie Sąd wielokrotnie pouczał powódkę, m.in. przy okazji propozycji zawarcia ugody, o konieczności poniesienia kosztów procesu w przypadku negatywnego wyniku sprawy (protokół rozprawy z dnia 18.11.2014 r). Nie bez znaczenia pozostaje również nakład pracy pełnomocnika pozwanego, który składał pisma procesowe (odpowiedź na pozew, pismo z dnia 30.06.2014 r.) oraz reprezentował pozwanego na rozprawie sądowej (podczas której przesłuchani byli liczni świadkowie oraz strony) dojeżdżając do Sądu Rejonowego w Elblągu z O.. Mając na uwadze niezasadność dochodzonych kwot, wysokość zarobków powódki oraz jej świadomość co do odpowiedzialności za wynik sprawy, zastosowanie art. 102 KPC oraz nie obciążenie powódki kosztami procesu było dalece niesłuszne. Zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania powódka przegrywająca sprawę powinna ponieść wywołane sprawą sądową koszty sądowe należne stronie przeciwnej, w tym koszty zastępstwa procesowego.

W odpowiedzi na zażalenie pozwanego, powódka wniosła o nie uwzględnianie go, gdyż jest nieuzasadnione. Podała, że pomimo zarejestrowania działalności gospodarczej od dnia 3 listopada 2014 r., do chwili obecnej nie uzyskuje z niej żadnego dochodu, gdyż do jej prowadzenia niezbędny jest wpis w rejestrze Komisji Nadzoru Finansowego, którego nie otrzymała.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

1.  w odniesieniu do zażalenia pozwanej na rozstrzygnięcie zawarte w pkt III. wyroku Sądu Rejonowego w Elblągu z dnia 2 grudnia 2014 r.:

Zażalenie pozwanej spółki podlegało uwzględnieniu jednie w części.

Zgodzić się należy ze stroną składająca zażalenie, że stosując w odniesieniu do powódki G. J. dyspozycję art. 102 k.p.c. Sąd I instancji naruszył przepisy postępowania cywilnego, poprzez zastosowanie ww. przepisu, mimo braku zaistnienia do tego przesłanek. Zgodnie z jego treścią w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów, albo nie obciążać jej w ogóle kosztami.

Hipoteza tej normy prawnej przewiduje więc konieczność wystąpienia kwalifikowanych okoliczności o nadzwyczajnym charakterze, które pozwalają na odstąpienie od zasad związanych z rozliczaniem kosztów procesu wg regulacji zawartych w art. 98 par. 1 i 3 k.p.c. oraz art. 100 k.p.c. Zgodnie z treścią art. 98 par. 1 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). W przypadku uwzględnienia powództwa jedynie w części Sąd, stosownie do treści art. 100 k.p.c. zdanie pierwsze może te koszty wzajemnie znieść lub stosunkowo rozdzielić.

W związku z tym, że powódka wygrała spór w 1/3 wysokości ostatecznie sprecyzowanego żądania, stosownie do zasady wynikającej z treści art. 100 k.p.c. powinna ponieść 1/3 kosztów procesu.

Tylko wystąpienie szczególnie uzasadnionych wypadków mogło stanowić podstawę od odstąpienia od obciążania powódki tą częścią kosztów. Ocena co należy rozumieć przez szczególnie uzasadnione wypadki pozostawiona została swobodnej ocenie sądu orzekającemu. Musi ona uwzględniać to, czy fakty związane z przebiegiem procesu, jak i dotyczące sytuacji życiowej strony stanowią podstawę do nie obciążania jej kosztami procesu. Do pierwszych zaliczane są sytuacje wynikające z charakteru żądania poddanego rozstrzygnięciu, jego znaczenia dla strony, subiektywne przekonanie strony o zasadności roszczeń. Drugą sferę tych okoliczności natomiast wyznacza sytuacja majątkowa i życiowa strony, z tym zastrzeżeniem, że niewystarczające jest powoływanie się jedynie na trudną sytuację majątkową. Całokształt okoliczności, które mogłyby uzasadniać zastosowanie tego przepisu powinny być ocenione z uwzględnieniem zasad współżycia społecznego. Przepis ten nie może być jednak interpretowany rozszerzająco, stanowi bowiem wyjątek od zasady odpowiedzialności za wynik sprawy sądowej. Nie zawsze więc i nie wyłącznie sytuacja ekonomiczna strony przegrywającej spór sadowy będzie implikowała stosowanie konstrukcji opisanej w art. 102 k.p.c. (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 11 kwietnia 2014 r., sygn. I ACa 9/14, LEX nr 1455540, postanowienie Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 5 marca 2014 r., sygn. I ACz 294/14 , LEX nr 1438132, wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 4 czerwca 2014, sygn. I ACa 132/14, LEX nr 1488660, postanowienie SN z dnia 24 października 2013, sygn. IV CZ 61/13, LEX nr 1389013).

Swoboda oceny sytuacji strony wobec której Sąd zamierza zastosować instytucje uregulowaną w art. 102 k.p.c., nie może być dowolna.

W niniejszej sprawie Sąd I instancji nie przedstawił żadnych okoliczności, które stanowiły podstawę do podjęcia takiej decyzji, ograniczając się do jej zakomunikowania w uzasadnieniu wyroku w zakresie wskazania podstawy prawnej. Sąd nie wyjaśnił jakie „szczególne wypadki” stanowiły podstawę zastosowania tej instytucji prawnej.

Sąd II instancji oceniając zasadność zażalenia na podstawie materiału dowodowego zebranego przez Sądem I instancji uznał, że takich szczególnych wypadków nie było. Taka konkluzja znajduje potwierdzenie dodatkowo w tym, że całość kosztów procesu, tj. kosztów zastępstwa prawnego w tej kategorii spraw, mieści się w kwocie 60 zł. Powyższe wynika z treści przepisu par. § 11 ust. 1 pkt 1 ROZPORZĄDZENIA MINISTRA SPRAWIEDLIWOŚCI z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 r. poz. 490) stawki minimalne za prowadzenie sprawy z zakresu prawa pracy, której przedmiotem jest nawiązanie umowy o pracę, uznanie wypowiedzenia umowy o pracę za bezskuteczne, przywrócenie do pracy lub ustalenie sposobu ustania stosunku pracy – wynoszą 60 zł.

Choć przepis ten wprost nie odnosi się do spraw o odszkodowanie z tytułu wadliwego rozwiązania stosunku pracy, to jego adekwatność do tej kategorii spraw potwierdzona została w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 13 marca 2012 r., sygn. II PZ 3/12, LEX nr 1168871, w którym Sąd ten wskazał, że: „Podstawę zasądzenia przez sąd opłaty za czynności adwokata z tytułu zastępstwa prawnego w sprawie ze stosunku pracy o odszkodowanie, o którym mowa w art. 56 § 1 w związku z art. 58 k.p., stanowi stawka minimalna określona w § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.). Dotyczy to w jednakowym stopniu wynagrodzenia adwokatów i radców prawnych oraz do spraw o odszkodowanie dochodzone na podstawie art. 56 § 1 w związku z art. 58 k.p., albo na podstawie art. 45 § 1 w związku z art. 47 ¹ k.p.”.

Sąd II instancji orzekający w niniejszej sprawie podziela w pełni ten pogląd uznając, że w drodze analogii ma on także zastosowanie do spraw związanych z roszczeniami pracowników wywiedzionymi na podstawie art. 45 par. 1 k.p. w zw. z art. 42 par. 1 k.p.

Stąd też nie było uzasadnione prawnie stanowisko składającego zażalenie, co do tego, że stawka minimalna kosztów zastępstwa prawnego powinna być naliczana wg regulacji zawartej w par. 6 wspomnianego wyżej rozporządzenia MINISTRA SPRAWIEDLIWOŚCI z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.

Mając powyższe na względzie Sąd Okręgowy uwzględnił zażalenie pozwanego na rozstrzygnięcie zawarte w pkt III. wyroku Sądu Rejonowego w Elblągu z dnia 2 grudnia 2014 r., jedynie w części, przyznając pozwanej koszty zastępstwa prawnego za I instancję w wysokości 60 zł. Podstawą takiego rozstrzygnięcia jest art. 386 par. 1 k.p.c. w zw. z art. 397 par. 2 k.p.c., przy uwzględnieniu art. 98 par. 1 i 3 k.p.c., art. 99 k.p.c. w zw. z art. 100 k.p.c. zdanie drugie oraz § 11 ust. 1 pkt 1 ROZPORZĄDZENIA MINISTRA SPRAWIEDLIWOŚCI z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.

2.  w odniesieniu do apelacji pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego w Elblągu z dnia 2 grudnia 2014 r.:

Apelacja pozwanego, co do rozstrzygnięcia zawartego w pkt I. wyroku podlegała oddaleniu, jako niezasadna.

Sąd Okręgowy w pełni podziela ustalenia Sądu Rejonowego w Elblągu, stanowiące podstawę jego rozstrzygnięcia, uznając je za własne. W związku z tym nie wymagają one ponownego przytaczania.

W tym miejscu konieczne jest jednak pewne wyjaśnienie, związane ze sposobem zrozumienia treści uzasadnienia wyroku I instancji przez stronę wnoszącą apelację. W ocenie Sądu konkluzje Sądu I instancji, co do braku zmian organizacyjnych w zakładzie pracy pozwanego, rozumieć należy w ten sposób, że wg ustaleń Sądu meriti w świetle zebranego materiału dowodowego, brak było w rzeczywistości – wbrew treści oświadczenia woli pracodawcy - tego typu zmian, które uzasadniałyby zmianę warunków pracy i płacy powódki z zachowaniem okresu wypowiedzenia, co ostatecznie doprowadziło do rozwiązania definitywnego stosunku pracy.

Podkreślić bowiem należy, że Sąd dokonuje oceny zasadności, konkretności oraz prawdziwości czynności prawnej pracodawcy, jedynie w zakresie przyczyny wskazanej w tym oświadczeniu. Analiza zasadności takiej czynności prawnej przez pryzmat innych okoliczności, które wcześniej nie zostały wskazane pracownikowi, albo pracownik o nich nie wiedział, nie może być prowadzona.

Przechodząc do analizy i oceny zarzutów zawartych w treści apelacji wskazać należy, że w ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy nie naruszył przepisów postępowania tj. art. 232 k.p.c. i art. 233 par 1 i 2 k.p.c.

Zarzut naruszenia art. 232 k.p.c. nie jest uzasadniony żadnymi argumentami. W związku z powyższym Sąd Okręgowy nie jest w stanie ustosunkować się do tej kwestii, albowiem apelujący w żadnej mierze nie przedstawił okoliczności, które uzasadniałyby taką tezę.

W szczególności wskazać należy, że adresatem tego przepisu co do zasady są strony postępowania sądowego, Sąd zaś może dopuścić dowód z urzędu tylko w ściśle uzasadnionych przypadkach. W ślad za wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 16 lipca 2014 r., sygn. II PK 266/13, LEX nr 1496286, wskazać można, że: „1. Określona w art. 232 zdanie drugie k.p.c. możliwość dopuszczenia przez sąd dowodu niewskazanego przez stronę oznacza powinność dopuszczenia dowodu z urzędu w sytuacji, w której istnieją szczególnie uzasadnione przyczyny nakazujące jej podjęcie w celu prawidłowego wyjaśnienia sprawy. Okolicznością taką może być np. dążenie strony do obejścia prawa, podejrzenie wszczęcia fikcyjnego procesu, rażąca nieporadność strony działającej bez profesjonalnego pełnomocnika, ale także istnienie wysokiego prawdopodobieństwa zasadności dochodzonego roszczenia. Gdy uzyskanie wiadomości specjalnych zapewnia wyłącznie opinia biegłego, to także w braku odpowiedniej inicjatywy dowodowej samej strony, niedopuszczenie dowodu z takiej opinii stanowi naruszenie art. 232 zdanie drugie k.p.c., gdy przeprowadzenie przez sąd z urzędu takiego dowodu jest jedynym sposobem przeciwdziałania niebezpieczeństwu oczywiście nieprawidłowego rozstrzygnięcia sprawy, podważającego funkcję procesu. Nawet fakt, że strona jest reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, w tej szczególnie uzasadnionej sytuacji nie powinien zwalniać sądu z dążenia do prawidłowego wyjaśnienia sprawy.(…)”.

Pozwana w żaden sposób nie wskazała, by w niniejszej sprawie zaszły takie okoliczności, które doprowadziłoby do wadliwego ustalenia stanu faktycznego. Wręcz przeciwnie wskazać należy, że w toku postępowania przez Sądem pierwszej instancji przeprowadzono wszystkie dowody zaproponowane przez strony postępowania.

W odniesieniu do drugiego z przepisów postępowania wskazanych w zarzutach apelacji, wskazać należy, że zgodnie z treścią art. 233 par. 1 k.p.c. Sąd ocenia wiarogodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.

Do skutecznego podniesienia zarzutu odnoszącego się do naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów, nie wystarczy przedstawienie alternatywnego stanu faktycznego. Należy podważyć prawidłowość dokonanej przez sąd oceny dowodów, wykazując, że jest ona wadliwa lub błędna (zob. wyrok Sądu Apel. w P. z dnia 5 lutego 2014 r., sygn.. I ACa 1217/13, LEX nr 1428201).

Dokonanie ingerencji w ustalony stan faktyczny przez Sąd I instancji jest ograniczone w toku rozpoznawania apelacji i tylko wykazanie, że ustalenia te dokonane zostały w sposób rażąco odbiegający od zasad logicznego rozumowania i wnioskowania, może doprowadzić do ich zmiany. Powyższe będzie występowało w przypadku naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów, wyrażonej w art. 233 par.1 k.p.c. ( Swobodna ocena dowodów ujęta jest w ramy proceduralne, tzn. musi odpowiadać pewnym warunkom określonym przez prawo procesowe. Oznacza to po pierwsze, że sąd może oprzeć swe przekonanie jedynie na dowodach prawidłowo przeprowadzonych, z zachowaniem wymagań dotyczących źródeł dowodzenia oraz zasady bezpośredniości. Po drugie, ocena dowodów musi być dokonana na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego. Sąd musi ocenić wszystkie przeprowadzone dowody oraz uwzględnić wszelkie towarzyszące im okoliczności (np. zachowanie świadka, autentyczność dokumentu, źródło informacji), które mogą mieć znaczenie dla oceny mocy i wiarygodności tych dowodów. Po trzecie, sąd zobowiązany jest przeprowadzić selekcję dowodów, tj. dokonać wyboru tych, na których się oparł i ewentualnie odrzucić inne, którym odmówił wiarygodności i mocy dowodowej. Wiąże się to z obowiązkiem należytego uzasadnienia orzeczenia) – zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 21 stycznia 2014 r. sygn.. akt I ACa 1165/13, LEX nr 1430726.

Konieczne jest wykazanie, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, gdyż tylko takie uchybienie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął sąd, wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu.

Zastrzeżona dla sądu swobodna ocena dowodów nie opiera się na ilościowym porównaniu przedstawionych przez świadków spostrzeżeń oraz wniosków, lecz na odpowiadającemu zasadom logiki powiązaniu ujawnionych w postępowaniu dowodowym okoliczności w całość zgodną z doświadczeniem życiowym (tak Sąd Apelacyjny w Białymstoku w wyroku z dnia 4 października 2010 r. sygn.. akt I ACa 131/13, LEX nr 1381320).

Główna osią zarzutu jest wskazanie, że Sąd odmówił wiarygodności zeznaniom świadków A. S. oraz A. W., które miały potwierdzać tezę, że przyczyną wypowiedzenia powódce warunków pracy i płacy były zmiany organizacyjne w spółce.

Tymczasem wskazać należy, że choć faktycznie w treści uzasadnienia wyroku Sądu meriti pojawia się sformułowanie o odmowie wiarygodności zeznaniom tych świadków, to pozwana pominęła tę jego wcześniejszą część, w której Sąd wskazuje na dowody, które stanowiły podstawę jego ustaleń faktycznych, wśród których wymienia m.in. zeznania A. S. oraz A. W. (k. 107 i k. 108).

Całościowa analiza uzasadnienia przedmiotowego wyroku wskazuje na to, że Sąd dokonywał kompleksowej oceny całości zebranego w sprawie materiału dowodowego, z którego wynikało zgodne dla wszystkich świadków stwierdzenie, że przyczyną, dla której wobec powódki zastosowano wypowiedzenie warunków pracy i płacy siedem dni po powierzeniu jej nowego stanowiska w drodze porozumienia stron, była okoliczność niezadowolenia Rady Nadzorczej ze sporządzonego przez powódkę bilansu spółki. Z tego wynika, że faktyczną przyczyną zmiany tych warunków była zła ocena wykonania przez nią tego fragmentu obowiązków pracowniczych, a nie zmiany organizacyjne w spółce, które mogły się toczyć równolegle, niezależnie od zaistnienia tej przyczyny złożenia powódce przedmiotowego oświadczenia pracodawcy.

Co do tej okoliczności zgodne są zeznania wszystkich świadków, w tym także A. S., która na rozprawie z dnia 18 listopada 2014 r. zeznała, że od dyrektora dowiedziała się, że rada nadzorcza miała jakieś uwagi do powódki, nie znając szczegółów wiedziała, że chodziło o jakiś opis do bilansu, w którym były jakieś nieprawidłowości. Z tego powodu w ramach nowego schematu organizacyjnego dyrektor podjął decyzję, by zdjąć odpowiedzialność z powódki, zaproponował jej stanowisko również w księgowości, ale niższego rzędu. Dalej świadek wskazała, że w ocenie dyrektora i rady nadzorczej powódka nie radziła sobie na stanowisku głównego księgowego i z tego powodu zaproponowano jej pracę na niższym stanowisku. Dyrektor odczytywał też zastrzeżenia do powódki ze strony rady nadzorczej, które spisał w formie notatki po jej posiedzeniu (k. 97-97v akt sprawy).

Z kolei świadek A. W. potwierdzając co do zasady zmiany organizacyjne w pozwanej spółce (o czym było wyżej), wskazała jednocześnie w swych zeznaniach, że nie ma wiedzy na temat tego, by zmiany organizacyjne miały dotyczyć powódki (k. 98).

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że dokonując oceny wiarygodności zeznań wszystkich świadków Sąd Rejonowy dochował wszelkich zasad wynikających z treści art. 233 par. 1 k.p.c. Ocena, którą dokonał jest kompleksowa, logiczna i koherentna. Odnosi się do prezentowanych wspólnie przez wszystkich świadków przyczyn, które poprzedziły decyzję pracodawcy o zmianie wobec powódki jej dotychczasowych, a obowiązujących dopiero od 7 dni, warunków pracy i płacy.

Prawidłowość dokonanej oceny, co do tego, co było faktyczną przyczyną dokonania tej zmiany, potęguje dodatkowo to, że wedle większości świadków dyrektor miał uzależniać utrzymanie lub powrót na dotychczasowe stanowisko, od dokonania poprawek w przedmiotowym bilansie spółki, omawianym na posiedzeniu rady nadzorczej. Ustalenie to całkowicie dyskredytuje wiarygodność wskazanej w oświadczeniu z dnia 30 kwietnia 2014 r. przyczyny zmiany warunków pracy i płacy.

W świetle powyższych ustaleń nie można postawić Sądowi Rejonowemu w Elblągu zarzutu naruszenia art. 233 par. 1 k.p.c. W żadnym zakresie Sąd ten nie przekroczył zasad swobodnej oceny dowodów.

W związku z powyższym bezzasadny jest zarzut naruszenia przez Sąd meriti prawa materialnego, tj. art. 45 par. 1 k.p. poprzez jego zastosowanie.

Zgodnie z treścią art. 42 par. 1 k.p. przepisy o wypowiedzeniu umowy o pracę stosuje się odpowiednio do wypowiedzenia wynikających z umowy warunków pracy i płacy. Co za tym idzie do takich oświadczeń woli zastosowanie znajduje także treść art. 30 par. 4 k.p. oraz art. 45 par. 1 k.p.

Sąd Rejonowy w Elblągu po dokonaniu prawidłowych ustaleń faktycznych w sprawie, dokonał również uzasadnionej subsumpcji, uznając, że oświadczenie woli pracodawcy w przedmiocie zmiany warunków pracy i płacy z zachowaniem okresu wypowiedzenia jest niezgodne z prawem i powołuje się na nieprawdziwą przyczynę. W związku z tym w oparciu o art. 45 par. 1 k.p. w zw. z art. 47 ¹ k.p. zasądził na rzecz powódki odszkodowanie w wysokości odpowiadającej równowartości jednomiesięcznego wynagrodzenia powódki oraz nadał wyrokowi do tej wysokości rygor natychmiastowej wykonalności, co jest wymogiem obligatoryjnym, wynikającym z treści art. 477 ² par. 1 k.p.c.

W odniesieniu do rozstrzygnięcia o kosztach procesu z uwagi na tożsamość zarzutów i argumentacji przedstawionej w apelacji z zarzutami zażalenia do tego samego punktu wyroku, odwołać się należy do pkt 1 przedmiotowych rozważań.

Rozstrzygając o kosztach procesu za instancję odwoławczą w związku z uwzględnieniem zażalenia, co do zasady, Sąd Okręgowy na mocy art. 98 par. 1 i 3 k.p.c. przy uwzględnieniu art. 108 par. 1 k.p.c. oraz § 12 ust. 1 pkt 1 ROZPORZĄDZENIA MINISTRA SPRAWIEDLIWOŚCI z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, zasądził od powódki na rzecz pozwanej kwotę 60 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego.

Na marginesie wskazać należy, że nie podlega opłacie skarbowej dokonanie czynności urzędowej, wydanie zaświadczenia i zezwolenia (pozwolenia, koncesji), albo złożenie dokumentu stwierdzającego udzielenie pełnomocnictwa lub prokury, albo jego odpisu, wypisu lub kopii w sprawach dotyczących zatrudnienia i wynagrodzeń za pracę (zob. art. 2 ust. 1 pkt 1 lit f) ustawy z 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej (Dz. U. z 2014 r. poz. 1628 z późn. zm.)).

Brak było więc podstaw do zgłoszenia żądania zwrotu przez powódkę kosztów procesu, obejmujących taka opłatę, o co pozwana wnosiła w pkt 2 odpowiedzi na pozew.