Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 kwietnia 2015 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie VIII Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Piotr Sałamaj

Sędziowie: SO Agnieszka Woźniak (spr.)

SR del. Jarosław Łazarski

Protokolant: sekr. sądowy Agnieszka Grygiel

po rozpoznaniu w dniu 24 kwietnia 2015 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w G.

przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w P.

o ustalenie

na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Rejonowego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 17 listopada 2014 roku, sygnatura akt V GC 338/14

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1.200 zł (jednego tysiąc dwustu złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

SSR (del.) Jarosław Łazarski SSO Piotr Sałamaj SSO Agnieszka Woźniak

VIII Ga 91/15

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 4 listopada 2014 roku Sąd Rejonowy w Gorzowie Wielkopolskim

w sprawie z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. o ustalenie treści umowy zawartej w dniu 17 grudnia 2012 roku poprzez podwyższenie wynagrodzenia miesięcznego oddalił powództwo oraz zasądził od powódki pozwanej kwotę 2.417 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu wyroku Sąd Rejonowy wskazał, iż powódka (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. wniosła pozew przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. o ustalenie treści umowy nr (...) z dnia 17 grudnia 2012r. poprzez zmianę w jej § 4 i podwyższenie miesięcznego wynagrodzenia ustalonego w kwocie 3.256,37 zł na kwotę 3.723,87 zł z mocą od 01 kwietnia 2014 r. na okres obowiązywania umowy do dnia 31 grudnia 2015r. a także zasądzenie kosztów postępowania. W uzasadnieniu wskazała, że posiada status zakładu pracy chronionej i działając na zasadach określonych w ustawie o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych korzysta z ustawowego dofinansowania do każdego etatu, na którym jest zatrudniona osoba niepełnosprawna. Wysokość dofinansowania jest niezwykle istotnym elementem przy kalkulowaniu przez spółkę wszelkich ofert w ramach swej statusowej działalności, a jako wartość gwarantowana przez ustawodawcę korzysta z domniemania wartości stałej, pozwalającej, w rozsądnym przedziale czasowym zaplanować koszty działalności. Kalkulacja oferty powódki w odniesieniu do pozwanej oparta została o obowiązujące w dacie składania oferty i zawarcia umowy stawki ustawowego dofinansowania dla pracowników zatrudnionych przez powoda. W dacie zawarcia umowy stawka dofinansowania na jeden etat pracownika niepełnosprawnego z umiarkowanym stopniem niepełnosprawności wynosiła 1.437,00 zł netto. Ustawą z dnia 8 listopada 2013 r. (Dz. U. z 27.12.2013 r. poz. 1645) o zmianie niektórych ustaw w związku z realizacją ustawy budżetowej ustawodawca zmienił stawki dofinansowania dla pracowników niepełnosprawnych w ten sposób, iż na jeden etat dla pracownika z umiarkowanym stopniem niepełnosprawności stawka od 01 kwietnia 2014 r. wyniosła 1.125,00 zł netto. Podniosła, iż mając pracujących na stałe u pozwanej pracowników na 1,5 etatu na nieprzewidywanej zmianie regulacji traci 575,64 zł brutto miesięcznie, czyli kwotę 12.088,44 zł do dnia zakończenia umowy. Zaznaczyła również, że przedmiotowe roszczenie dotyczy jedynie wyrównania w zakresie obniżenia dotacji. Pozwana (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. w odpowiedź na pozew wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu. W uzasadnieniu zaprzeczyła wszelkim twierdzeniom powódki wskazując, że żądanie strony powodowej zgłoszone w pozwie jest bezzasadne i z uwagi na fakt nieudowodnienia powinno ulec oddaleniu. Podkreśliła również, iż jedynie nadzwyczajna zmiana stosunków i nadmierna trudność w spełnieniu świadczenia może stanowić podstawę prawną do zmiany zawartej pomiędzy stronami umowy. Podniosła, iż w jej ocenie strona powodowa domaga się zmiany treści wiążącej strony umowy na podstawie zmiany ustawodawstwa dotyczącego zasad wynagrodzenia osób niepełnosprawnych i zmianie wysokości dofinansowania wynagrodzenia za pracę z umów zawartych przez powódkę z osobami trzecimi i zmiana ta w żaden sposób nie dotyczyła stosunków miedzy powódką a pozwaną spółką.

Sąd Rejonowy ustalił, iż w dniu 17 grudnia 2012r., w drodze zamówienia publicznego, doszło do zawarcia umowy, na mocy której (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. zobowiązała się do wykonywania na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. usługi polegającej na sprzątaniu obiektów Oddziału (...) G.. Powódka zobowiązana była do wykonania usługi zgodnie z treścią złożonej oferty.

W związku z nowelizacją ustawy z dnia 27 sierpnia 1997r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, dokonanej ustawą z dnia 8 listopada 2013r. z zmianie niektórych ustaw w związku z realizacją ustawy budżetowej (Dz.U z 27 grudnia 2013r., poz. 1645) i zmniejszeniem dofinansowania do zatrudniania osób niepełnosprawnych zaliczonych do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. zwróciła się do strony pozwanej o możliwość zmiany zapisów umowy poprzez podniesienie wartości zamówienia z kwoty 3.256,67 netto miesięcznie na kwotę 3.723,87 zł netto. (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. nie wyraziła na powyższe zgody.

W oparciu o dokonane ustalenia faktyczne Sąd Rejonowy wskazał, że powództwo oparte o normę art. 357 ¹ kodeksu cywilnego nie zasługiwało na uwzględnienie. Sąd I instancji zwrócił uwagę, że na podstawie art. 357 ¹ Kodeksu cywilnego, sąd może z powodu nadzwyczajnej zmiany stosunków spełnienie świadczenia byłoby połączone z nadmiernymi trudnościami albo groziłoby jednej ze stron rażącą stratą, czego strony nie przewidywały przy zawarciu umowy, po rozważeniu interesów stron, zgodnie z zasadami współżycia społecznego, oznaczyć sposób wykonania zobowiązania, wysokość świadczenia lub nawet orzec o rozwiązaniu umowy.

W przedmiotowym postępowaniu strony zawarły umowę z dnia 17 grudnia 2012r. w drodze zamówienia publicznego, co nie było kwestią sporną. Sąd miał na uwadze, iż zmiana wysokości istotnego elementu umowy zawartej w trybie ustawy z 2004 r. - Prawo zamówień publicznych, jakim jest wysokość wynagrodzenia należnego wykonawcy, może nastąpić w oparciu o treść art. 357 ¹ k.c. (rebus sic stantibus), który z mocy art. 139 ust. 1 prawa zamówień publicznych ma zastosowanie w zakresie nieuregulowanym przez ustawę o zamówieniach publicznych i umożliwia modyfikowanie zobowiązania z uwagi na nieoczekiwane zdarzenia po jego powstaniu. Przez nadzwyczajną zmianę stosunków rozumieć należy zaś taki stan rzeczy, który zdarza się rzadko, a jednocześnie jest niezwykły, niebywały, wyjątkowy, normalnie niespotykany. Zmiana ustawodawstwa, także w zakresie regulacji podatkowych, może być uznana w okolicznościach konkretnej sprawy za nadzwyczajną zmianę stosunków w rozumieniu art. 357 ¹ k.c. Jeśli nadzwyczajna zmiana stosunków nastąpiła po częściowym wykonaniu zobowiązania, to wówczas przesłanki zastosowania klauzuli z art. 357 ¹ k.c. mogą podlegać ocenie w odniesieniu do niewykonanej części zobowiązania (por. wyrok Sądu Okręgowego w Białymstoku z dnia 25 października 2011r., VII GC 127/11).

Sąd Rejonowy zauważył, że o ile zmianę ustawodawstwa w zakresie dofinansowania zatrudnienia osób niepełnosprawnych można by było uznać za okoliczność niezależną od strony umowy i w znacznym zakresie niemożliwą do przewidzenia w momencie zawierania umowy, tym niemniej w ocenie Sądu zgodzić się należy ze stroną pozwaną w niniejszym postępowaniu, iż w pozostałym zakresie strona powoda nie wykazała w przedmiotowym postępowaniu zasadności roszczenia pozwu, pomimo jednoznacznego brzmienia artykułu 6 kodeksu cywilnego.

Powódka oparła bowiem powództwo na twierdzeniach wskazanych w pozwie, załączając do pozwu jedynie dowody z dokumentów w postaci umowy z dnia 17 grudnia 2012r. wskazującej ogólnego wynagrodzenia powódki należnego od pozwanej oraz pism stron w zakresie zmiany wynagrodzenia. Z powyższych dokumentów w żaden sposób nie wynikało, czy powódka zatrudnia pracowników objętych dofinansowaniem, ilu jest niniejszych pracowników, jak kształtowały się koszty ich zatrudnienia przed zmianą w zakresie dofinansowania a jak przedstawia się ta sytuacja po tej zmianie ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych. Powódka poza podnoszonymi twierdzeniami nie wykazała także w żaden sposób, iż spełnienie świadczenia na rzecz pozwanej wiązałoby się z nadmierną trudnością po jej stronie, a tym bardziej nie przedstawiła żadnych dowodów świadczących o tym, iż spełnienie świadczenia narażałoby ją na rażącą stratę. Z okoliczności zaś wskazanych na rozprawie w dniu 4 listopada 2014r. przez osobę upoważnioną do reprezentowania powódki wynikało wręcz, iż kwestia obniżenia dofinansowania dotyczy jedynie 1,5 etatu w odniesieniu do pracowników świadczących usługi na rzecz pozwanej spółki, podczas gdy powódka zatrudnia pracowników na 500-550 etatach, a obroty roczne spółki kształtują się w granicach 8-9 mln złotych, przy dochodach około 100.000 zł.

Mając na uwadze powyższe Sąd oddalił powództwo.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 K.p.c. i mając na uwadze, że powódka przegrała proces w całości zasądził od powódki na rzecz pozwanej i kwotę 2.417 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, na którą składała się kwota 2.400 zł ustalona na podstawie § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z dnia 3 października 2002 r.) tytułem wynagrodzenia pełnomocnika i kwota 17 tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Apelację od powyższego wyroku wywiodła strona powodowa. Domagając się zmiany zaskarżonego wyroku i ukształtowania stosunku prawnego w kierunku postulowanym w pozwie wskazała, że Sąd Rejonowy w sposób nieprawidłowy doszedł do konkluzji, że zaistniała w niniejszej sprawie zmiana stanu prawnego nie stanowiła nadzwyczajnej zmiany stosunków uprawniających sąd do ukształtowania stosunku prawnego. Zwrócono uwagę, że orzecznictwo sądowe przyjmuje, że zasadnicze zmiany stawek celnych czy podatkowych mogą być kwalifikowane jako nadzwyczajna zmiana stosunków. Podkreślono, że nie może także budzić wątpliwości przesłanka rażącej straty gdyż dla małego i średniego przedsiębiorstwa praktycznie każda strata ponadprzeciętna jest rażąca. Powód jest niewielkim przedsiębiorstwem i strata około 10 000 złotych w okresie kolejnych 21 miesięcy byłaby dlań odczuwalna zważywszy, że jako zakład o statusie pracy chronionej zatrudnia przede wszystkim osoby niepełnosprawne i swoją działalność uzależnia od dofinansowania otrzymywanego Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych. Podkreślono także, że przy rentowności branży na poziomie od 2% do % % wzrost kosztów wynikający ze zmiany ustawowej w wysokości 15% jest bardzo dużą wartością , zaś strata dotyczy i zagraża grupie pracowników pokrzywdzonych jaką są osoby niepełnosprawne.

W odpowiedzi na apelację pozwana wniosła o jej oddalenie oraz o zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania apelacyjnego. W ocenie strony pozwanej strona powodowa nie przedstawiła żadnych dowodów dla wykazania swojego żądania, w szczególności , że wykonanie umowy w dotychczasowym kształcie narazi spółkę na rażącą stratę.

Powódka w piśmie z dnia 15 kwietnia 2015 roku wskazała, że wynik finansowy za 2014 roku pokazuje, że powodowa spółka generuje stratę w wysokości ponad 870 tyś złotych. W takiej sytuacji nawet najmniejsza kwota niwelująca stratę jest dla powodowej spółki bardzo ważna. Powódka zatrudnia 300 pracowników, z których 98% to osoby niepełnosprawne. Do zmiany ustawy w 2014 roku powódka otrzymywała 100% dofinansowania, obecnie zaś tylko 70%.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda nie zasługuje na uwzględnienie.

Skarżąca argumentowała, że Sąd Rejonowy nieprawidłowo w niniejszej sprawie nie zastosował normy art. 357 ¹ kodeksu cywilnego i nie ukształtował na nowo stosunku prawnego łączącego strony. Stan faktyczny ustalony w niniejszej sprawie był niesporny, a Sąd Okręgowy podziała rozważania prawne poczynione przez Sąd Rejonowy.

Należy podkreślić, iż hipotezą art. 357 ¹ k.c. objęte są tylko zdarzenia nadzwyczajne o charakterze powszechnym, niezależne od woli stron, wykraczające poza typowe ryzyko gospodarcze. Jak wskazuje się w orzecznictwie Sądu Najwyższego użyte w art. 357 ¹ k.c. określenie "rażąca strata" ma autonomiczny charakter i nie może być interpretowane w oderwaniu od istoty i celu konkretnego zobowiązania. O rażącej stracie decyduje nie samo porównanie aktualnej wartości świadczeń, ale całokształt skutków wykonania zobowiązania dla majątku strony, przy uwzględnieniu celu zobowiązania i tego, jakich korzyści z jego wykonania strona mogła się spodziewać (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 listopada 2014 r. II CSK 191/14).

Należy zaakcentować, iż zawarta w treści art. 357 ¹ k.c. klauzula rebus sic stantibus pozostaje w bezpośrednim związku z fundamentalną zasadą pacta sunt servanta. Przez większość przedstawicieli doktryny art. 357 ¹ k.c. jest traktowany jako wyjątek od tej zasady. Należy jednak zwrócić uwagę, że klauzula rebus sic stantibus, tak jak i inne instytucje umożliwiające modyfikację lub rozwiązanie zobowiązania mają nie tylko wyjątkowy ale także nadzwyczajny charakter. W ten sposób w istocie zasada pacta sunt servanta ulega wzmocnieniu. O nadzwyczajnym charakterze klauzuli rebus sic stantibus świadczą sformułowania użyte do jej opisania: "nadzwyczajna zmiana stosunków”, „nadmierna trudność" lub "rażąca strata przy spełnieniu świadczenia" oraz nieprzewidywalność tych

Nie ma bowiem rozbieżności zarówno w orzecznictwie, jak i piśmiennictwie co do tego, że jeżeli umowa została w całości wykonana to jej modyfikacja na podstawie art. 357 ¹ k.c. nie jest możliwa (por. wyrok SN z dnia 9 kwietnia 2003 r., I CKN 255/01, niepubl. wyrok SN z dnia 21 kwietnia 2005 r., III CK 645/04 niepubl.). Z ustaleń faktycznych dokonanych w sprawie, wynika, że umowa została zawarta na 36 miesięcy, zaś do zakończenia umowy wedle wskazań pozwu pozostało 21 miesięcy. Poza tym trzeba uwzględnić, że zobowiązanie pozwanej spółki polega na spełnieniu świadczenia pieniężnego.

Według art. 357 ¹ k.c. modyfikacja umownego zobowiązania jest dopuszczalna o ile:

1) doszło do nadzwyczajnej zmiany stosunków,

2) zmiana ta niesie za sobą nadmierną trudność w spełnieniu świadczenia lub grozi jednej ze stron rażącą stratą,

3) strony nie przewidywały opisanych w pkt 2 ustawowych następstw nadzwyczajnej zmiany stosunków.

Pojęcia "nadzwyczajnej zmiany stosunków" z art. 357 ¹ k.c. nie zostało sprecyzowane. Dlatego ocena, czy określone okoliczności przez ich wpływ na zobowiązanie umowne mogą być zakwalifikowane, jako nadzwyczajna zmiana stosunków, należy każdorazowo do sądu orzekającego. Korzystając z dorobku dotychczasowego orzecznictwa i literatury można wskazać, że hipotezą art. 357 ¹ k.c. objęte są tylko zdarzenia nadzwyczajne o charakterze powszechnym, niezależne od woli stron, wykraczające poza typowe ryzyko gospodarcze. Już na gruncie kodeksu zobowiązań w judykaturze w ramach stosowania klauzuli rebus sic stantibus, jako nadzwyczajne wypadki kwalifikowano akty prawne mające wpływ na sytuację stron. To stanowisko jest i obecnie do zaakceptowania albowiem zmiana stanu prawnego, jako zdarzenie zewnętrzne, niezależne - od najczęściej - rozbieżnej woli stron, kiedy jest niemożliwa do przewidzenia przez nie w chwili zawarcia umowy, co do zakresu i kształtu przyjętych zmian, jeżeli wpływa istotnie na sytuację nie tylko dłużnika, ale i wierzyciela, powinna być traktowana, jako nadzwyczajna zmiana stosunków w rozumieniu art. 357 ¹ k.c. W te ramy wpisuje się także zmiana stawek podatkowych, ale musi ona mieć zasadniczy i zaskakujący charakter (por. akceptujące ten pogląd wyroki Sądu Najwyższego z dnia 6 grudnia 2006 IV CSK 290/06 niepubl., 14 września 2005 r. III CSK 43/05 niepubl., z dnia 9 czerwca 2005 r. III CK 674/04 nie publ.; z dnia 16 maja 2007, III CSK 452/06 niepubl., wyrok z dnia 20 lipca 2007, I CK 3/07, niepubl.; z dnia 17 stycznia 2008 r., III CSK 202/07a także uchwałę z dnia 21 lipca 2006 r. III CZP 54/06 OSNC 2007, z. 5, poz. 66). Jednakże w orzecznictwie wskazuje, że niewielkie podwyższenie o 1% stawki podatku VAT na roboty budowlane wynoszącego poprzednio 22% nie może być uznane za nadzwyczajną, wyjątkową, normalnie nie spotykaną zmianę stosunków, zwłaszcza jeśli dodatkowo uwzględni się dotychczasowe wielokrotne nowelizacje ustawy regulującej podatek od towarów i usług. Zmiana w tym zakresie i w tej wysokości mieści się w granicach ryzyka kontraktowego obejmującego zmiany społeczne, z którymi strony umowy rezygnujące z klauzul waloryzacyjnych muszą się liczyć, które strony powinny przewidzieć. Jak słusznie podnosi się w literaturze, nieprzewidywalność odnosi się nie do samego wystąpienia w przyszłości nadzwyczajnej zmiany stosunków, ale do skutków, jakie te zmiany niosą za sobą dla strony umowy.

Według kolejnego wymagania zawartego w art. 357 ¹ k.c. skutki nadzwyczajnej zmiany stosunków muszę ponadto być tego rodzaju, że spełnienie świadczenia byłoby połączone z nadmiernymi trudnościami albo groziłoby jednej ze stron rażącą stratą. Słusznie zarzuca się w skardze kasacyjnej, że Sąd drugiej instancji pojęcie "rażącej straty" z art. 357 ¹ k.c. zawęził do pojęcia straty w rozumieniu art. 361 § 2 k.c. Jak podnosi się w piśmiennictwie, użyte w art. 357 ¹ k.c. określenie "rażąca strata" ma autonomiczny charakter i nie może być interpretowane w oderwaniu od istoty i celu konkretnego zobowiązania. O rażącej stracie decyduje nie samo porównanie aktualnej wartości świadczeń, ale całokształt skutków wykonania zobowiązania dla majątku strony, przy uwzględnieniu celu zobowiązania i tego, jakich korzyści z jego wykonania strona mogła się spodziewać.

W doktrynie i orzecznictwie przyjmuje się także, że groźba rażącej straty zachodzi wówczas, gdy nastąpił ogromny wzrost lub spadek wartości świadczenia jednej ze stron, a zwłaszcza jeżeli spełnienie świadczenia przez dłużnika zgodnie z pierwotną treścią zobowiązania oznaczałoby naruszenie równowagi między świadczeniami stron, w bardzo znaczącym rozmiarze. Dla zastosowania przepisu art. 357 ¹ k.c. niezbędne jest także ustalenie związku przyczynowego między wskazanymi przesłankami: nadmierna trudność lub groźba rażącej straty muszą być następstwem nadzwyczajnej zmiany stosunków. Jak słusznie podkreśla się w piśmiennictwie, nie chodzi tu jednak o odpowiedzialność odszkodowawczą i związek przyczynowy ograniczony do normalnych następstw, o którym stanowi art. 361 k.c., lecz o samo istnienie związku kauzalnego (por. A. Brzozowski (w:) K. Pietrzykowski, Komentarz, t. I, 2011, art. 357 ¹, nb 30; P. Machnikowski (w:) E. Gniewek, P. Machnikowski, Komentarz, 2013, art. 357 ¹, nb 14; W. Robaczyński, Sądowa zmiana umowy, s. 111 i n.). Dla ustalenia tej przesłanki nie wystarczy jednak wskazanie koincydencji czasowej, lecz należy stwierdzić, że to właśnie nadzwyczajna zmiana stosunków była przyczyną powstania indywidualnej sytuacji strony stosunku, polegającej na nadmiernej trudności lub groźbie rażącej straty, w wypadku spełnienia świadczenia (por. Z. Radwański, A. Olejniczak, Zobowiązania, 2012, str. 744).

Przenosząc powyższe rozważania na okoliczności niniejszej sprawy podkreślić należy, iż w pozwie strona powodowa wskazywała, iż wskutek zmiany przepisów powód traci na zmianie ustawowego dofinansowania kwotę 468 złotych netto, co daje kwotę 575,64 złotych brutto. Mnożąc zaś ta kwotę przez 21 miesięcy jakie zostały do zakończenia umowy otrzymuje się kwotę 12088,44 złotych- którą powód ujmuje jako stratę. Poza gołosłownymi twierdzeniami zawartymi w apelacji, iż kwota ta dla powoda będąca małym zakładem jest bardzo odczuwalna brak jest jakichkolwiek bliższych danych umożliwiających sądowi weryfikację, czy w istocie wyliczona kwota stanowi rażącą stratę. Jak wynika z przesłuchania reprezentanta powoda powódka w trzech zakładach zatrudnia łącznie 700 osób, nie można więc twierdzić, że stanowi małe przedsiębiorstwo, z czego na zakład zawierający umowę z pozwaną przypada 300 zatrudnionych, co także świadczy o tym, że powódka nie jest małym przedsiębiorcom. Do pisma z dnia 15 kwietnia 2015 roku powódka przedłożyła także rachunek zysków i strat za 2014 roku. Wygenerowana strata za 2014 roku na poziomie ponad 870 tyś złotych w zastawieniu z przychodami netto ze sprzedaży na poziomie prawie 5 mln złotych, oraz pozostałymi przychodami operacyjnymi na poziomie prawie 4 mln złotych przemawia za tym, iż kwota 12 088, 44 złotych wskazywana przez powoda jako rażącą strata za taką nie może być uznana. Generowana strata z działalności gospodarczej jest ponad 70 razy większa niż wskazywana przez powoda rażąca strata. Z powyższego zestawienia należy wyprowadzić wniosek, iż sytuacja finansowa powódki jakkolwiek ciężka nie została spowodowana jedynie zmianą przepisów. W zaoferowanym przez powódkę materiale dowodowym brak jest jakichkolwiek innych dowodów, które by wskazywały, że wykonanie umowy w kształcie w jakiej została zawarta narazi powodową spółkę na rażącą stratę.

Biorąc powyższe pod uwagę na podstawie art. 385 k.p.c. oddalono apelację jako niezasadną.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. Powódka przegrała w całości postępowanie apelacyjne, jest zatem zobowiązana zwrócić pozwanej poniesione przez nią koszty tego postępowania, na które składa się wynagrodzenie reprezentującego pozwaną radcy prawnego w kwocie 1200 zł ustalone w oparciu o § 6 pkt 5 w zw. z § 12 ust 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jednolity Dz. U. z 2013 poz. 490 ze zm.).

VIII Ga 91/15

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

4.  (...)