Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 stycznia 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi, II Wydział Karny, w składzie:

przy udziale H. T., Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej w Łodzi

po rozpoznaniu w dniu 27 stycznia 2015 r.

sprawy

M. W. (1)

oskarżonego z art. 53 ust. 2 w zb. z art. 54 ust. 1 cyt. ustawy z dnia 29 lipca 2005r.
o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 §2 kk

H. W.

oskarżonej z art. 53 ust. 2 w zb. z art. 54 ust. 1 cyt. ustawy z dnia 29 lipca 2005r.
o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 §2 kk

W. W. (1)

oskarżonego z art. 53 ust. 2 w zb. z art. 54 ust. 1 cyt. ustawy z dnia 29 lipca 2005r.
o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 §2 kk

na skutek apelacji wniesionych przez obrońców

od wyroku Sądu Okręgowego w Płocku

z dnia 16 czerwca 2014 r., sygn. akt II K 19/14

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelacje za oczywiście bezzasadne;

2.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. K. (1) – Kancelaria Adwokacka w C. i adw. I. D. – Kancelaria Adwokacka
w P. kwoty po 738 (siedemset trzydzieści osiem) złotych tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w postępowaniu odwoławczym odpowiednio oskarżonym H. W.
i W. W. (1);

3.  zasądza na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonych H. W. i W. W. (1) kwoty po 1358 (jeden tysiąc trzysta pięćdziesiąt osiem) złotych i od oskarżonego M. W. (1) kwotę 4620 (cztery tysiące sześćset dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów sądowych za drugą instancję.

Sygn. akt II Aka 276/14

UZASADNIENIE

M. W. (1), H. W., W. W. (1) zostali oskarżeni o to, że w okresie od 20 czerwca do 8 października 2012 roku w C. na posiadanych przez siebie przyrządach takich jak szklane kolby, płaszcze grzewcze, chłodnice laboratoryjne oraz inne urządzenia, działając wspólnie i w porozumieniu, wbrew przepisom ustawy wytwarzali znaczne ilości substancji psychotropowej w ilości nie mniejszej niż 10 litrów płynnego roztworu amfetaminy,

to jest o przestępstwo określone w art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 179 poz. 1485 z dn. 19 września 2005 roku) w zb. z art. 54 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 179 poz. 1485 z dnia 19 września 2005 roku) w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Wyrokiem z dnia 16 czerwca 2014 roku Sąd Okręgowy w Płocku:

I. M. W. (1), H. W. i W. W. (1) uznał za winnych tego, że w okresie od końca czerwca 2012r. do 5 października 2012r. na terenie posesji zabudowanej położonej w C. przy. ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29.07.2005r. ( Dz. u. z 19.09.2005r.) po zgromadzeniu przyrządów, przedmiotów i prekursorów służących do niedozwolonego wytwarzania substancji psychotropowej metodą (...), przy ich użyciu wytworzyli znaczną ilość substancji psychotropowej w ilości 11,7 1itra płynnego roztworu amfetaminy zasadowej, co odpowiadało nie mniej niż 15,6 kilograma amfetaminy w postaci siarczanu amfetaminy tj. popełnienia czynu z art. 53 ust 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29.07.2005r. (Dz. u. z 19.09.2005r.) i za to na podstawie powołanego przepisu skazał ich i wymierzył kary:

a) H. W. i W. W. (1) po 3 lata pozbawienia wolności i grzywnę po 100 stawek dziennych, przyjmując jedną stawkę za równoważną 10 złotych;

b) M. W. (1) 8 lat pozbawienia wolności i grzywnę 200 stawek dziennych, przyjmując jedną stawkę za równoważną 100 złotych;

II. na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet wymierzonej oskarżonym kary pozbawienia wolności zaliczył im okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie: - H. W. od dnia 08. 10.2012r. do dnia 09.10.2012r.,

- W. W. (1) od dnia 12.10.2012r. do dnia 25.03.2013r.

- M. W. (1) od dnia 8.10.2012r. do dnia 01.03.2013r.

III. na podstawie art. 70 ust.4 powołanej ustawy orzekł przepadek dowodów rzeczowych opisanych w pozycji od 1 do 182 w punkcie III aktu oskarżenia ( wykaz dowodów rzeczowych k. 914-922), zaś przedmioty zabezpieczone jako zabezpieczenie majątkowe orzeczonej kary grzywny w postaci motocykla marki B. (...) nr rej. (...), rok produkcji 2009 wraz z kompletem kluczyków i pilotem oddane na przechowywanie za zobowiązaniem oskarżonemu M. W. oraz kwotę 5.500,00 zł przechowywaną na rachunku bankowym sądu, nakazał przechowywać w miejscu dotychczasowym do czasu wykonania orzeczonej wobec M. W. niniejszym wyrokiem kary grzywny .

IV. na podstawie art. 627 kpk obciążył oskarżonych kosztami postępowania w częściach równych na nich przypadających, w tym opłatą sądową w kwocie po 600,00 złotych H. W. i W. W. (1) oraz w kwocie 4600,00 M. W. (3).

V. na podstawie art. 618 § 1 pkt. 11 k.p.k. zasądził od Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Płocku na rzecz adw. I. D. i adw. J. K. (1) kwoty po 840 złotych oraz 23 % od tej kwoty podatku od towarów i usług tytułem wynagrodzenia za nieopłaconą pomoc prawną udzieloną oskarżonym z urzędu przed sądem I instancji.

Apelację od powyższego wyroku wnieśli obrońcy M. W. (1), H. W. i W. W. (1).

Obrońca M. W. (1) zaskarżył powyższy wyrok w całości na korzyść oskarżonego. Zarzucił on obrazę przepisów prawa procesowego, mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie :

- artykułów 4 i 7 kpk, polegającą na przekroczeniu przez Sąd Okręgowy zasady swobodnej oceny dowodów i dokonaniu ich dowolnej oceny, poprzez uznanie za wiarygodne wyjaśnień W. W. (1) i H. W. obciążających oskarżonego M. W. (1) podczas gdy prawidłowa ocena tych dowodów przy uwzględnieniu całokształtu relacji współoskarżonych oraz wyjaśnień oskarżonego M. W. (1) , winna prowadzić do uznania, że relacje tych osób nie są wewnętrznie zgodne, logiczne, konsekwentne i spójne z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym;

- artykułów 410 i 424§1 pkt.1 kpk, polegającą na naruszeniu zasady obiektywizmu i nie uwzględnieniu przez Sąd przy wyrokowaniu i w uzasadnieniu wyroku całości okoliczności ujawnionych w toku rozprawy sądowej poprzez uznanie za istotne jedynie okoliczności przemawiających na niekorzyść oskarżonego , a nie uwzględnienie okoliczności świadczących na jego korzyść, w tym zwłaszcza danie wiary jedynie tym fragmentom wyjaśnień W. W. (1) i H. W. które obciążały oskarżonego , a pominięcie innych ich fragmentów w tym wyjaśnień oskarżonej H. W. złożonych na rozprawie przed Sądem Okręgowym i pominięcie sprzeczności występujących w tych wyjaśnieniach, pominięcie w uzasadnieniu wyroku kwestii braku połączeń telefonicznych pomiędzy oskarżonymi M. W. (1) a W. W. (1) oraz pomiędzy oskarżonymi M. W. (1) a H. W. w okresie objętym zarzutem oraz braku logowań telefonów oskarżonego M. W. (1) w tym okresie na terenie C. i okolic , pominięcie w uzasadnieniu wyroku zeznań świadków S. F., M. Ł., M. F., P. C., J. K. (2), K. K., J. S., P. K., M. K. i S. M., z treści których wynikało, że M. W. (1) nie był nabywcą kwasu mrówkowego, kwasu solnego i kwasu siarkowego znalezionych na posesji w C., a nadto pominięcie w uzasadnieniu wyroku w części dotyczącej wymiaru kary oskarżonemu M. W. (1) okoliczności korzystnych dla tego oskarżonego w tym zwłaszcza pozytywnej opinii z miejsca zamieszkania wydanej przez kuratora sądowego oraz kwestii zatrudnienia oskarżonego w oparciu o umowę o pracę;

- obrazę art. 167 kpk w zw. z art. 366 kpk poprzez oddalenie przez Sąd wniosku dowodowego obrońcy oskarżonego M. W. (1) i niedopuszczenie dowodu z przesłuchania w charakterze świadków A. J. - sporządzającego „wnioski pooględzinowe” eksperta Laboratorium Kryminalistycznego KWP w O. oraz J. G. z Zarządu w O. Centralnego Biura Śledczego - przeprowadzającego oględziny miejsca „ wytwarzania amfetaminy” , celem ustalenia czy istotnie do garażu na posesji małżonków W. przy ul. (...) w C. doprowadzona była woda, a jeśli tak przy użyciu jakiego urządzenia była ona dostarczana ze studni do garażu;

- obrazę art.167 kpk w zw. z art. 366 kpk poprzez zaniechanie podjęcia przez Sąd inicjatywy dowodowej i niedopuszczenie z urzędu dowodu z uzupełniającej opinii biegłego z zakresu badań chemicznych celem ustalenia rzeczywistej ilości środków odurzających, jakie odebrane zostały od oskarżonego M. W. (1);

co w konsekwencji doprowadziło do uznania winy oskarżonego w zakresie przypisanego mu czynu.

W konkluzji apelacji obrońca M. W. (1) wniósł uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Płocku.

Obrońca W. W. (1) zaskarżył powyższy wyrok w całości na korzyść oskarżonego.

Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił on błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia mający wpływ na treść orzeczenia, a wynikający z obrazy art. 4, 5 § 2, 7, 410 k.p.k. polegający na dowolnej, sprzecznej z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego ocenie materiału dowodowego, w tym również rozstrzyganie niedających usunąć się wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, a w konsekwencji poczynienie nieprawdziwych ustaleń faktycznych, poprzez:

- błędne ustalenie, że oskarżony W. W. (1) dopuścił się stawianego mu zarzutu z art. 53 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, w sytuacji gdy brak jest na to przekonywujących i jednoznacznych dowodów, sam zaś oskarżony zaprzeczył swojemu sprawstwu, w sposób logiczny i konsekwentny podając okoliczności wynajęcia garażu, jego niewiedzy w zakresie produkcji amfetaminy na terenie jego nieruchomości, o czym pośrednio świadczy niewielka ilość śladów biologicznych tego oskarżonego na przedmiotach zabezpieczonych w toku przeszukania posesji w dniu 8 października 2012r.;

- błędnym przyjęciu, że ujawnione ślady biologiczne W. W. (1) na bluzie polarowej, gumowych i ślusarskich rękawicach, a nadto na wewnętrznej stronie maski ochronnej jednoznacznie wskazują na udział tego oskarżonego w procesie produkcji amfetaminy, w sytuacji gdy stwierdzić należy, że nie ma możliwości wypowiedzenia się o czasie naniesienia tych śladów, zaś biorąc pod uwagę fakt, że garaż jest własnością oskarżonego i jako pomieszczenie służy do przechowywania przedmiotów choćby do pracy w ogrodzie - jak ubrania, narzędzia, gumowe rękawice ujawnienie na takich przedmiotach DNA oskarżonego jest naturalnym następstwem ich używania, zaś ujawnione na nich jednocześnie ślady amfetaminy, świadczą jedynie o tym, że przedmioty te leżały w garażu, gdy proces ten był przeprowadzany, żaden zaś ślad odcisków tego oskarżonego nie został ujawniony na żadnym z zabezpieczonych przedmiotów;

- błędnej ocenie zeznań świadka J. O., który w swoich zeznaniach potwierdził podawane przez W. W. okoliczności, że oskarżony ten brał udział w każdym transporcie samochodów do baz wojskowych, a jego zeznania były spójne i logiczne, potwierdzone stosownymi dokumentami i twierdzeniami odnośnie złej sytuacji materialnej małżonków W., co zdaniem Sądu budziło wątpliwości, które jednak Sąd zdecydował się rozstrzygnąć na niekorzyść oskarżonego, co narusza normę art. 5 § 2 k.p.k.;

W konkluzji apelacji obrońca W. W. (4) wniósł o:

- zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego W. W. (1) od stawianego mu zarzutu;

ewentualnie o

- uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji celem ponownego jej rozpoznania.

Obrońca H. W. zaskarżył powyższy wyrok w całości na korzyść oskarżonej.

Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił:

1. obrazę przepisów postępowania a mianowicie art. 4, 7, 410 i 424 k.p.k., poprzez nierozważnie całokształtu okoliczności ujawnionych w sprawie, na fragmentarycznej i jednostronnej analizie materiału dowodowego oraz ujawniony brak zasady swobodnej oceny dowodów polegający w szczególności na uznaniu, iż ślady DNA oskarżonej znajdujące się na rękawiczce, jak i odciski palców znajdujące na szklanym sprzęcie wykorzystywanym do produkcji amfetaminy jednoznacznie wskazują, iż brała ona bezpośredni udział w produkcji, podczas gdy doświadczenie życiowe jak i inny zebrany w sprawie materiał nie pozwalają wykluczyć innych możliwości, w których oskarżona mogła wejść w kontakt z tymi przedmiotami, i pozostawić na nich ślady biologiczne.

-nieustalenie czy na znajdującej się w garażu aparaturze możliwa jest produkcja amfe­taminy albowiem prokurator nie przeprowadził eksperymentu procesowego, który by pozwolił sprawdzić drożność instalacji, co powoduje zerwanie skutku przyczynowego, co przy wątpliwości w zaopatrzeniu tej aparatury w wodę prowadziło wniosku, że nie zostało udowodnione oskarżonej nic poza pomocnictwem do dokonania czynu zabro­nionego;

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, które mogły mieć wpływ na treść orzeczenia poprzez przyjęcie, iż oskarżona dopuściła się zarzucanych jej czynów tj. wspólnie i w porozumieniu z innymi oskarżonymi wytwarzała niedozwoloną substancję psychotropową w sytuacji, gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazuje, iż swoim zachowaniem wyczerpała jedynie znamiona pomocnictwa do produkcji, a w niniejszej sprawie brak jest dowodów jednoznacznie wskazujących, iż wykonywała ona jakiekolwiek czynności bezpośrednio przy produkcji, co mogłoby pozwolić przypisać jej współsprawstwo.

W konkluzji apelacji obrońca oskarżonej H. W. wniósł o:

- zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie winy oskarżonej i zakwalifikowanie jej czynu jako pomocnictwa w popełnieniu przestępstwa opisanego w art. 53 ust 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i na podstawie art. 19 § 1 k.k. wymierzenie kary z zastosowaniem nadzwyczajnego złagodzenia z warunkowym zawieszeniem jej wykonania

ewentualnie o:

- uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji.

Sąd Apelacyjny w Łodzi zważył, co następuje:

Apelacje wniesione przez obrońców oskarżonych M. W. (1), H. W. i W. W. (1) są oczywiście bezzasadne.

Sąd I instancji w sposób kompletny zebrał materiał dowody, dokonał następnie jego wnikliwej analizy, a swoje stanowisko wyczerpująco uzasadnił.

Dokonana ocena dowodów, poprzedzona została ujawnieniem na rozprawie całości okoliczności mogących mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia i poczyniona została z uwzględnieniem zasad wiedzy, logiki oraz doświadczenia życiowego.

Przedstawiony w pisemnych motywach wyroku tok rozumowania sądu jest spójny, a wywiedzione wnioski nie są obarczone błędami natury faktycznej lub logicznej i znajdują pełne oparcie w prawidłowo ustalonych faktach.

Sprawstwo i charakter działania oskarżonych M. W. (1), H. W. i W. W. (1) w postępowaniu wykazane zostały przeprowadzonymi dowodami, zaś ich ocena jest wszechstronna, a sposób jej przeprowadzenia nie narusza zasad obiektywizmu i bezstronności. Sąd pierwszej instancji ustosunkował się do wyjaśnień oskarżonych, jak i zeznań świadków, wypowiadając się co do stopnia ich wiarygodności, przy czym nie ma potrzeby ponownego przytaczania w całości prezentowanych argumentów.

Lektura apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonych nasuwa konkluzję, że zarzuty w nich sformułowane posiadają wyłącznie polemiczny charakter.

Odnosząc się kompleksowo do zarzutów wywiedzionych we wszystkich trzech środkach odwoławczych w pierwszej kolejności stwierdzić trzeba, że zarzut naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów nie może ograniczać się do wskazania wadliwości sędziowskiego przekonania o wiarygodności jednych, a niewiarygodności innych źródeł czy środków dowodowych lecz powinien wykazywać konkretne błędy w samym sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiające w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 lipca 2007 r. w sprawie IV KK 175/07, opubl. w OSNwSK z 2007 r. pod poz. 1738). Mogą one mieć charakter błędów natury faktycznej (niezgodności z treścią dowodu) lub logicznej (błędności rozumowania i wnioskowania) jak również sprzeczności z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy. Zważyć zatem trzeba, że zarzuty wywiedzione przez obrońców oskarżonych, obrazy przepisu art. 7 k.p.k. są oczywiście bezpodstawne. Apelujący nie przedstawili jakiejkolwiek argumentacji, która wykazywałaby naruszenie wskazanego przepisu prawa. Treść pisemnych motywów skarżonego orzeczenia jednoznacznie dowodzi, że analiza oraz ocena zgromadzonego materiału dowodowego dokonana przez sąd meriti odpowiada wymogom określonym przez przepis art. 7 k.p.k., a w konsekwencji korzysta z ochrony tego przepisu. Wskazać w tym zakresie należy, że krytyka odwoławcza, aby była skuteczna, musi wykazać usterki rozumowania zaskarżonego orzeczenia. Jeśli tego nie czyni, a ogranicza się do zapewnienia, że badane zdarzenia miały inny przebieg, nie można oczekiwać, że krytyka ta zostanie uwzględniona.

Brak jest także podstaw do skutecznego formułowania zarzutu obrazy przepisu art. 4 k.p.k. Skarżący nie wykazali we wniesionych apelacjach, które z okoliczności nie zostały zbadane oraz uwzględnione przez Sąd I instancji. Jednak oczywiste jest to, że ustalenia faktyczne winny być konstruowane w oparciu o dowody, którym przyznano przymiot wiarygodności. Skoro jednej grupie dowodów sąd przyznał tę cechę a przeciwnej odmówił wiary, to nie sposób skutecznie czynić zarzutu, by doszło do naruszenia normy przepisu art. 4 k.p.k. ( tak też: KZS 2010/3/64, Prok.i Pr.-wkł. 2010/7-8/32).

Podzielając stanowisko wyrażone w wyroku Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 15 maja 2014 r. II AKa 59/14 stwierdzić trzeba, że pomówienie jest w ujęciu prawa karnego procesowego dowodem podlegającym ocenie na równi z innymi dowodami. Może ono być dowodem winy, o ile jest logiczne, stanowcze, konsekwentne, zgodne z logiką wypadków, nie stanowi przerzucenia winy na inną osobę, czy umniejszania własnej odpowiedzialności karnej.

Zważyć należy, iż W. W. (1) i H. W. pomawiając M. W. (1) nie działali całkowicie bezinteresownie, bo nie ulega wątpliwości, iż zaprzeczając jakoby mieli wiedzę w zakresie tego co dzieje się w ich garażu, chcieli oni uniknąć odpowiedzialności karnej. Wskazać jednak trzeba, iż W. W. (1) i H. W. nie przerzucali odpowiedzialności karnej na współoskarżonego, a jedynie kwestionowali swój udział. Nie są zasadne zastrzeżenia co do tego, iż Sąd I instancji z nienależytą starannością, wnikliwością czy wszechstronnością ocenił dowód z wyjaśnień H. W., jak również nienależycie umotywował odrzucenie tłumaczeń W. W. (1), bo treść uzasadnienia Sądu Okręgowego takim obawom zdecydowanie przeczy, a wskazuje na to, iż Sąd meriti dopełnił wszystkich wymagań stawianych przez orzecznictwo (wyrok SN z dnia 22 maja 1984r. sygn IV KR 122/84, opubl. OSNPG 1984/11/101, postanowienie SN z dnia 3 marca 1994r. sygn II KRN 8/94, opubl. Wokanda 1994/8/17) oraz dokonał oceny zgodnie z kryteriami określonymi w przywołanym przez skarżącego wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie, sygn. II AKa 187/98, opubl. KZS 1998/11/37 - do tego, aby poczynić prawidłowe ustalenia faktyczne, co czyni oczywiście bezzasadnym zarzut dowolnej oceny dowodów z wyjaśnień W. W. (1) i H. W.. Podkreślić należy, iż wyjaśnienia współoskarżonych wskazujące na sprawstwo M. W. (1) zostały poddane szczegółowej analizie oraz poddane konfrontacji z pozostałym materiałem dowodowym, którego wiarygodność nie budzi żadnych wątpliwości.

Nadto wskazania wymaga, że wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonego M. W. (1), oceniając wyjaśnienia oskarżonych W. W. (1) i H. W. Sąd Okręgowy szczegółowo wskazał na sprzeczności z nich wypływające oraz wnikliwie rozważył każdą istotną dla rozstrzygnięcia kwestię. Powielanie tej wnikliwej analizy Sądu I instancji nie jest w tym miejscu konieczne.

Odnosząc się do zarzutu obrońcy M. W. (1), dotyczącego błędnego uznania za wiarygodne, w części w jakiej obciążają one M. W. (1), wyjaśnień H. W. złożonych na etapie postępowania przygotowawczego wskazać trzeba, że w polskim procesie karnym nie obowiązuje jakakolwiek reguła dająca prymat określonym dowodom ze względu na to, z jakiej fazy postępowania one pochodzą. Ocena tych dowodów pozostawiona została sądowi orzekającemu w ramach przysługujących mu uprawnień określonych w art. 7 k.p.k. O wartości dowodowej nie decyduje stadium postępowania, w jakim dany dowód był złożony, ale jego treść konfrontowana z innymi dowodami. ( tak też: wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 30 kwietnia 2014 r.
II AKa 75/14, opubl. w LEX pod poz. 1495972). W szczególności odmowa przez oskarżoną składania wyjaśnień przed Sądem nie czyni niemożliwą weryfikację jej depozycji z postępowania przygotowawczego w oparciu o pozostały zgromadzony w sprawie materiał dowodowy.

W ocenie Sądu Apelacyjnego brak możliwości ustalenia, co wskazuje Sąd Okręgowy w uzasadnieniu, gdzie zostały zakupione oraz w jaki sposób zostały dostarczone na teren posesji W. wszystkie niezbędne składniki i sprzęt do produkcji amfetaminy w konfrontacji z pozostałym wiarygodnym materiałem dowodowym wskazującym na sprawstwo oskarżonych, nie może stanowić kontrdowodu dla przypisania oskarżonym odpowiedzialności karnej z art. 53 ust 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii.

Jako bezzasadny jawi się zarzut obrońcy M. W. (1) jakoby okoliczności braku logowania się telefonu oskarżonego do stacji (...) w okolicach C. oraz brak połączeń telefonicznych wykonywanych między nim, a współoskarżonymi, miałyby stanowić dowód ekskulpujący oskarżonego w zakresie zarzuconego mu czynu. Po pierwsze wskazać trzeba, iż oskarżony był użytkownikiem przynajmniej kilku numerów telefonów oraz aparatów telefonicznych. Po wtóre okoliczność cyklicznych przyjazdów oskarżonego na posesję W. W. (1) i H. W. potwierdzana jest w różnym zakresie w wyjaśnieniach wszystkich oskarżonych oraz licznych śladach DNA uwidocznionych na przedmiotach zabezpieczonych w obrębie posesji W. W. (1) i H. W..

Nie bez znaczenia – w świetle doświadczenia życiowego – jest okoliczność prowadzenia przedmiotowego przedsięwzięcia przestępczego przez oskarżonego z doświadczeniem kryminalnym (na co słusznie wskazuje Sąd Okręgowy na k. 41 swojego uzasadnienia), który doskonale musiał zdawać sobie sprawę przynajmniej z części technik operacyjnych jakie stosuje policja w zwalczaniu zorganizowanej przestępczości, w tym narkotykowej. Oczywistym jest, że w katalogu tych czynności mieści się m.in. analiza połączeń telefonicznych, logowań w BTS, a także operacyjna kontrola rozmów i wiadomości przekazywanych drogą telefoniczną.

W zakresie zarzutów wywiedzionych wobec opinii biegłej A. D. wskazać w pierwszej kolejności należy, że opinie biegłej (pisemna i ustna) są jasne i pełne. Realizują zakreśloną tezę dowodową. Wszelkie uchybienia jakie zarzuca obrońca oskarżonego i w tym kontekście obrazę art. 167 kpk w zw. z art. 366 kpk poprzez zaniechanie przez Sąd Okręgowy inicjatywy dowodowej celem „ustalenia rzeczywistej ilości środków odurzających” - pozostają bez znaczenia dla odpowiedzialności karnej oskarżonych. Zważyć bowiem należy, iż amfetamina zasadowa której ilość została określona przez biegłych (11,7 l) stanowi substancję psychotropową z wykazu ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Zatem kwestionowane przez obrońcę wyliczenia, co do hipotetycznej możliwej do uzyskania ilości amfetaminy w postaci siarczanu pozostaje jedynie wtórną okolicznością dla odpowiedzialności karnej oskarżonych. W tym kontekście warto jedynie odnieść się do nadzwyczajnej szczegółowości Sądu I instancji odnośnie zmiany opisu zarzuconego oskarżonym czynu. Jeżeli chodzi o możliwość przypisania oskarżonym czynu z art. 53 ust 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii wystarczające jest wskazanie ilości zabezpieczonego w wytwórni płynnego roztworu amfetaminy zasadowej, (to jest środka znajdującego się w wykazie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii) bez konieczności prowadzenia przez Sąd meriti badań kolejnych faz produkcji amfetaminy.

Kwestionowane szeroko w apelacjach obrońcy oskarżonego M. W. (1) oraz obrońcy H. W. możliwości oraz sposobu doprowadzania wody do garażu, gdzie odbywał się proces produkcji amfetaminy nie stanowią zasadnych kontrargumentów dla prawidłowych ustaleń Sądu Okręgowego. W pierwszej kolejności wskazać trzeba, iż bez znaczenia postaje precyzyjne określenie czasu, kiedy M. W. (1) doprowadził instalację wodną ze studni do garażu. Wskazać bowiem należy, że woda niezbędna w procesie produkcji amfetaminy mogła być dostarczana, zwłaszcza w początkowym okresie produkcji, z innych źródeł niż wskazana instalacja. Wobec tego brak pompy do wody w studni nie może być w żadnym wypadku dowodem podważającym okoliczność produkcji w pomieszczeniu garażu amfetaminy. Zważyć trzeba, że w garażu W. W. (1) i H. W. ujawniono sprzęt pozwalający uruchomić osiem linii produkcyjnych, wszelkie niezbędne półprodukty oraz niezbędne wyposażenie. Odnosząc się do zarzutu obrońcy H. W. należy zadać pytanie, o celowość przeprowadzania eksperymentu procesowego, który miałby sprawdzić drożność linii produkcyjnych wobec okoliczności, że na zabezpieczonych w garażu przedmiotach ujawnione zostały poprodukcyjne resztki amfetaminy, zaś u oskarżonego W. zabezpieczona została amfetamina zasadowa powstała po drugiej (z pośród trzech) fazie produkcji. Oczywistym jest zatem wobec pozostałych wiarygodnych dowodów zgromadzonych w sprawie, iż to właśnie w tym garażu i na tym sprzęcie przebiegała produkcja amfetaminy.

W tym kontekście całkowicie bezzasadny jest także zarzut trzeci zawarty w apelacji obrońcy oskarżonego W., gdyż z protokołu oględzin miejsca wytwarzania amfetaminy (k. 54) wprost wynika co znajdowało się w studni w chwili oględzin tj. w dniu 8 października 2012 roku. Były tam dwa przewody biegnące przez otwór w kręgu studni pod ziemią do ściany garażu i przez otwór w tej ścianie do jego wnętrza. W studni natomiast nie było pompy, zaś przewody za złączkami były zdemontowane.

Słusznie więc Sąd Okręgowy nie uwzględnił wniosków dowodowych obrońcy oskarżonego M. W. w tym przedmiocie.

Podobnie należy traktować wywód obrońcy oskarżonego zawarty w treści uzasadnienia apelacji odnośnie braku stwierdzenia znacznie zwiększonych poborów prądu w gospodarstwie W. W. (1) i H. W.. Powołane pismo od dostawcy prądu (k. 215) w żaden sposób nie upoważnia do kategorycznych sądów, które miałyby zgodnie z intencją obrony prowadzić do podważenia ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd meriti. Wskazać należy, że operator podaje dane jedynie za trzy okresy rozliczeniowe (obejmujące częściowo okres objęty zarzutem), które wskazują na znaczną ilość zużywanej energii elektrycznej (ok. 900 – 1000 kWh na dwa miesiące).

Nie uprawnia to do wyciągnięcia wniosków postulowanych przez obrońcę już choćby z uwagi na powtarzalność, cykliczność działań przestępczych, które rozkładały się w czasie na wszystkie te okresy.

Zarzut obrazy prawa procesowego obrońcy H. W. kwestionujący udział oskarżonej w procesie produkcji jest li tylko polemiką z prawidłowymi ustaleniami Sądu Okręgowego i jako taki nie może być skuteczny. Obrońca nie wskazał, żadnej konkurencyjnej wersji wydarzeń a jedynie wskazał, iż wszystkie ślady, to jest odciski linii papilarnych oraz ślady DNA wskazujące na udział H. W. w procesie produkcji amfetaminy, mogły powstać w innych okolicznościach.

Z tych względów nie można uznać zasadnym zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych, polegającego na przyjęciu przez Sąd Okręgowy, iż zachowanie H. W. wypełnia jedynie znamiona pomocnictwa, a nie współsprawstwa. Dokonanie oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w sposób odmienny od oczekiwań oskarżonej i jej obrońcy nie stanowi naruszenia przepisów postępowania.

W tym kontekście zaaprobować należy stanowisko Sądu Okręgowego, iż zachowanie oskarżonej spełnia wszystkie cechy współsprawstwa. Oskarżona świadomie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej brała udział w procesie wytwarzania amfetaminy. Miała ona świadomość odpłatnego udostępniania w tym celu pomieszczeń garażu. Nadto ślady linii papilarnych oraz materiał genetyczny zabezpieczony na przyrządach używanych w procesie produkcji wskazują na jej bezpośredni udział w wytwarzaniu środków odurzających. Zatem trafnie wskazał Sąd I instancji, że istniało między współsprawcami porozumienie, obejmujące wspólną realizację ustawowych znamion czynu zabronionego. Sąd Apelacyjny podziela w tym zakresie stanowisko doktryny i orzecznictwa, iż forma porozumienia jest dowolna, istotne jest tylko, aby porozumienie rzeczywiście istniało. Fakt istnienia porozumienia w sposób bezsprzeczny wykazał Sąd Okręgowy w pisemnych motywach wyroku i nie ma potrzeby powielania trafnej całości argumentacji.

Jedynie na marginesie wskazać należy, że z istoty współsprawstwa wynika, że każdy ze współdziałających ponosi odpowiedzialność za całość popełnionego z co najmniej jedną jeszcze osobą przestępstwa, a więc także w tej jego części, w której znamiona czynu zabronionego zostały zrealizowane przez innego współdziałającego, przy czym każdy ze współsprawców ponosi odpowiedzialność tak, jak gdyby sam wykonał czyn zabroniony. (zob. Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 lutego 2014 r. sygn. II KK 17/14, LEX nr 1425048, Prok.i Pr.-wkł. 2014/5/1 )

W kontekście podniesionych zarzutów przez obrońcę oskarżonego W. W. (1), należy stwierdzić, że samo zaprezentowanie odmiennej wersji wydarzeń przez oskarżonego, nie tworzy jeszcze stanu o jakim mowa w dyspozycji art. 5 § 2 k.p.k.

„Wyrażona w art. 5 § 2 k.p.k. zasada w żadnej mierze nie nakłada na sąd obowiązku przyjęcia wersji najkorzystniejszej dla oskarżonego, lecz zakaz czynienia niekorzystnych domniemań w sytuacji, gdy stan dowodów nie pozwala na ustalenie faktów”.(vide: Wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 24 marca 2011 r. II AKa 49/11, LEX)

Na akceptację sądu odwoławczego zasługuje dokonana przez Sąd I instancji ocena zeznań świadka J. O., który nie mając w tym zakresie pełnej wiedzy twierdził, iż oskarżony brał udział w każdym transporcie organizowanym w jego firmie.

Zgodnie z zeznaniami świadka W. O., bywało tak, że w transporcie jechało 5, a nieraz 7 kierowców, czasami odwoził ich J. O., a czasami W. O.. Sąd Okręgowy prawidłowo zatem stwierdził, że świadek W. O. zeznawał w sposób przekonujący, obiektywny i logiczny. Nie można bowiem ustalić w ilu transportach w okresie wskazanym w zarzucie brał udział oskarżony. Bezsprzeczna pozostaje natomiast okoliczność i to w konfrontacji z zeznaniami obu świadków, iż oskarżony W. W. (1) dysponował czasem i możliwościami aby brać udział w produkcji amfetaminy w swoim garażu.

Udział oskarżonego W. W. (1) w procesie produkcji podobnie jak w przypadku jego żony wobec przytoczonych powyżej argumentów nie budzi wątpliwości.

Argumentacja obrońcy oskarżonego W. W. (1) kwestionująca powyższe ustalenia Sądu Okręgowego co do sprawstwa przypisanego mu czynu, jako całkowicie chybiona, nie mogła zostać przez sąd odwoławczy podzielona, a w konsekwencji spowodować uwzględnienia wniosków apelacyjnych. Podniesione w apelacji obrońcy oskarżonego zarzuty sprowadzają się w istocie rzeczy do odmiennej, niż dokonana przez Sąd Okręgowy, oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a tym samym stanowią jedynie polemikę z prawidłowymi ustaleniami sądu pierwszej instancji. Jako takie nie zasługują na uwzględnienie, nie wykazały bowiem błędów w rozumowaniu sądu okręgowego, a jedynie przesłanki, na podstawie których skarżący dokonał odrębnej w całości chybionej oceny. Podniesione okoliczności zostały przy tym przez sąd dostrzeżone i uargumentowane w pisemnych motywach orzeczenia w kontekście całości materiału dowodowego.

Znamienna wobec argumentacji obrońców oskarżonych pozostaje okoliczność, iż ślady linii papilarnych oskarżonej H. W. oraz materiał genetyczny oskarżonych W. zabezpieczony został również na elementach wykorzystywanych do produkcji amfetaminy, a nie tylko na przedmiotach, które mogły znaleźć się w garażu przed jego wynajęciem jak próbują dowieść obrońcy w apelacjach.

Kontrolując zaskarżony wyrok w pozostałym zakresie stwierdzić trzeba, iż ocena prawna czynów przypisanych wszystkim oskarżonym, jak i kary im wymierzone nie budzą zastrzeżeń. Uzasadnienie Sądu Okręgowego odnoszące się do tych kwestii wskazuje, iż Sąd a quo prawidłowo zakwalifikował czyn oskarżonych, co w sposób niebudzący wątpliwości uzasadnił w pisemnych motywach wyroku.

Wymierzając kary za przypisane przestępstwo Sąd Okręgowy wziął pod uwagę wszystkie okoliczności tak obciążające, jak i łagodzące mające wpływ na ich wysokość, co wynika z pisemnych motywów wyroku. Właściwie ocenił i docenił stopień winy i społecznej szkodliwości czynów, opinie z miejsca zamieszkania. Zważywszy na ciężar gatunkowy, charakter czynów, sposób działania oskarżonych, ich właściwości i warunki osobiste, zasady prewencji ogólnej i szczególnej nie sposób uznać, iż orzeczone wobec nich kary są zbyt surowe zwłaszcza, że wobec oskarżonych W. wymierzono je w dolnej granicy zagrożenia ustawowego. W podobny sposób, a więc kierując się regułami ustalonymi przy wymiarze grzywny, w tym: stopniem winy, społecznej szkodliwości, osiągniętą korzyścią majątkową, sytuacją materialną Sąd ustalił liczbę stawek i wysokość jednej stawki tej kary wobec każdego z oskarżonych. Zatem sąd odwoławczy nie znajduje powodów, aby ingerować w te rozstrzygnięcia.

Odpierając zarzut obrońcy oskarżonego M. W. (1) zważyć jedynie należy, że Sąd Okręgowy określając wobec niego wymiar kary wziął pod rozwagę okoliczności podnoszone w apelacji, to jest zatrudnienie oskarżonego w oparciu o umowę o pracę oraz dobrą opinię z miejsca zamieszkania oskarżonego - której nota bene trafnie Sąd nie zaliczył do okoliczności łagodzących wymiar kary. Na k. 40-42 uzasadnienia wyroku Sąd Okręgowy dokładnie i trafnie uzasadnił swoje stanowisko co do kary wymierzonej temu oskarżonemu, a Sąd Apelacyjny podziela tę argumentację.

Wobec powyższych stwierdzeń, a mianowicie niesłuszności argumentacji, zarzutów i wniosków zgłoszonych w apelacjach wszystkich obrońców a także prawidłowości zapadłych rozstrzygnięć Sąd Apelacyjny w Łodzi na postawie art. 437 § 1 k.p.k. zaskarżony wyrok utrzymał w mocy, uznając wniesione środki zaskarżenia za oczywiście bezzasadne.

O wynagrodzeniu obrońców oskarżonych H. W. i W. W. (1) za świadczoną nieodpłatnie pomoc prawną z urzędu Sąd Apelacyjny orzekł na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (tekst jedn.: Dz. U. 2009.146.1188) oraz § 14 ust. 2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jedn.: Dz. U. 2013.461).

Z uwagi na to, iż oskarżeni przebywając na wolności osiągali dochody i są w stanie uzyskać środki materialne i ponieść koszty postępowania odwoławczego Sąd Apelacyjny na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. i 627 k.p.k. oraz art. 633 k.p.k. obciążył ich wydatkami za to postępowanie i opłatami na podstawie art. 3 ust. 1 i art. 6 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jedn.: Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.).