Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 lipca 2014 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Dariusz Płaczek

Protokolant: stażysta Monika Barwacz

po rozpoznaniu w dniu 24 lipca 2014 roku w Tarnowie na rozprawie

sprawy z odwołania J. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 3 marca 2014 roku nr (...)

w sprawie J. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do emerytury

oddala odwołanie.

Sygn. akt IV U 419/14

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego w Tarnowie

z dnia 29 lipca 2014 r.

Decyzją z dnia 03.03.2014 r., nr (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. , na podstawie przepisów ustawy z dnia 17.12.1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 1440 ze zm.) oraz przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.), odmówił J. K. przyznania prawa do emerytury. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że ubezpieczony nie spełnia wymogów, określonych w art. 184 powołanej ustawy, od wystąpienia których uzależnione jest nabycie prawa do emerytury, ponieważ nie udokumentował 15- letniego stażu pracy w szczególnych warunkach. W stażu tym organ rentowy nie uwzględnił wnioskodawcy okresu zatrudnienia od 01.07.1971 r. do 31.03.1975 r., od 09.01.1976 r. do 31.12.1995 r. i od 01.01.1996 r. do 31.12.1998 r. w (...) Przedsiębiorstwie(...)w K. z uwagi na brak świadectwa wykonywania pracy
w szczególnych warunkach. Oprócz tego organ rentowy podał, że ze zgromadzonej w sprawie dokumentacji osobowej wynika, iż w tym czasie wnioskodawca był zatrudniony na stanowisku ślusarza, a taka praca nie została wymieniona w wykazach A i B, stanowiących załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983 r.

Od decyzji tej odwołał się J. K. , domagając się jej zmiany i przyznania mu prawa do emerytury. W uzasadnieniu odwołujący podniósł, że legitymuje się co najmniej
15- letnim stażem pracy w szczególnych warunkach z tytułu zatrudnienia od 01.07.1971 r. do 31.03.1975 r., od 09.01.1976 r. do 31.12.1995 r. i od 01.01.1996 r. do 31.12.1998 r.
w (...)Przedsiębiorstwie (...) w K.. Jak podał, w tym czasie pracował jako ślusarz, pomocnik spawacza, a po zdobyciu stosownych uprawnień, w charakterze ślusarza- spawacza i samodzielnego spawacza, które to prace wykonywał stale i w pełnym wymiarze godzin. Jednocześnie wnioskodawca zauważył, że nie spawał przez pełne osiem godzin każdego dnia, podnosząc, że czas pracy spawacza obejmuje także przygotowanie stanowiska pracy, materiałów i narzędzi oraz szereg innych drobnych czynności, które są niezbędne do prawidłowego i bezpiecznego wykonywania powierzonych obowiązków.

W odpowiedzi na odwołanieorgan rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Bezsporne w niniejszej sprawie było, że J. K., w dniu (...) r. ukończył 60 lat życia. Na dzień 01.01.1999 r. odwołujący udowodnił 26 lat, 2 miesiące
i 10 dni okresów składkowych i nieskładkowych. We wniosku z dnia 28.11.2013 r. ubezpieczony wniósł o przyznanie mu prawa do wcześniejszej emerytury. Zaskarżoną decyzją z dnia 03.03.2014 r. ZUS Oddział w T. odmówił J. K. przyznania prawa do tego świadczenia, ponieważ wnioskodawca nie udokumentował 15- letniego stażu pracy wykonywanej w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Odwołujący wniósł o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

(okoliczności bezsporne)

Sąd ustalił ponadto następujący stan faktyczny sprawy:

Od 01.07.1971 r. do 31.03.1975 r., od 09.01.1976 r. do 31.12.1995 r. i od
01.01.1996 r. do 31.12.1998 r. odwołujący J. K. pracował w (...)Przedsiębiorstwie (...)w K. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku ślusarza (ślusarza, ślusarza konstruktora maszyn i urządzeń przemysłowych, ślusarza konstrukcyjnego maszyn i urządzeń przemysłowych i ślusarza konstrukcji metalowych). W ramach zatrudnienia w tym przedsiębiorstwie odwołujący świadczył pracę na budowach eksportowych- od 24.04.1978 r. do 30.11.1979 r. w charakterze ślusarza na terenie Węgier, od 10.05.1983 r. do 08.03.1984 r. w charakterze montera na terenie Austrii i od 10.05.1987 r. do 31.12.1990 r. w charakterze ślusarza, również na terenie Austrii. Od 19.07.1976 r. do 30.07.1976 r., od 27.08.1977 r. do 29.08.1977 r., od
02.09.1977 r. do 08.09.1977 r., w dniu 15.04.1978 r., od 20.04.1978 r. do 22.04.1978 r., od 12.07.1984 r. 30.09.1984 r., od 18.04.1991 r. do 29.04.1991 r., od 08.05.1991 r. do 25.05.1991 r., od 04.06.1991 r. do 26.06.1991 r., od 03.07.1991 r. do 29.07.1991 r., i od 11.10.1991 r. do 22.10.1991 r. wnioskodawca korzystał z urlopu bezpłatnego.

dowód:

-

odpisy świadectw pracy z dnia: 15.09.1982 r., 29.12.1995 r., 29.02.2000 r.-
cz. I akt ZUS,

-

zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia: 14.05.2003 r., 09.06.2000 r.- cz. I akt ZUS,

-

umowa przedwstępna z dnia 31.05.1971 r.- k. 15-16 cz. II akt ZUS,

-

umowa o wstępny staż pracy z dnia 26.06.1971 r.- k. 13 cz. II akt ZUS,

-

angaże z dnia: 30.06.1971 r., 28.04.1972 r., 16.11.1973 r., 22.09.1976 r., 28.09.1977 r., 14.03.1979 r., 19.12.1979 r., 10.02.1982 r., 30.04.1984 r., 20.02.1985 r., 30.04.1991 r.- k. 14, 17-19, 22-24, 30, 36, 40 cz. II akt ZUS,

-

umowa o pracę z dnia 09.01.1976 r.- k. 20-21 cz. II akt ZUS,

-

umowa o pracę na budowie zagranicznej z dnia: 24.04.1978 r., 10.05.1983 r., 08.05.1987 r.- k. 25-29, 31-35, 37-39 cz. II akt ZUS,

Przedsiębiorstwo (...)specjalizowało się w produkcji instalacji i urządzeń wentylacyjnych. Po przyjęciu do pracy odwołujący wykonywał pracę ślusarza. Ukończył zresztą zasadniczą szkołę zawodową w takim zawodzie. Umiał spawać, ponieważ nauczył się tego w szkole, jednak do wykonywania tej czynności nie posiadał uprawnień. Na początku zajmował się więc heftowaniem i cięciem metali na gilotynie. Pomagał też spawaczom albo brygadziście. Czynności te wykonywał przez pierwsze dwa lata. W 1976 r. zdobył uprawnienia spawacza. Od tej pory zajmował się spawaniem, czynnościami przygotowawczymi do spawania i innymi pracami ślusarskimi. Przed spawaniem montował konstrukcje, przycinał rury, ciął blachę na gilotynie i palnikiem, a kątowniki nożycami, zawijał kawałki blachy na walec, szlifował brzegi, a przy przygotowywaniu ramek do kanałów wentylacyjnych, ramkę w postaci kątownika podcinał specjalną maszyną do cięcia lub szlifierką kątową. Następnie zajmował się spawaniem. W pewnych okresach czasu zdarzało się tak, że w brygadzie istniał podział na pracowników zajmujących się pracami ślusarskimi i pracami przygotowawczymi do spawania oraz spawaczy. Wówczas odwołujący zajmował się spawaniem nawet przez 90% swojego dobowego wymiaru czasu pracy. Najczęściej jednak było tak, że każdy pracownik samodzielnie zajmował się zarówno pracami ślusarskimi i pracami przygotowawczymi do spawania, jak i samym spawaniem. Spawanie
i wycinanie elektryczne lub gazowe zajmowało odwołującemu około 50-60% dobowego wymiaru czasu pracy. Organizacja pracy w Przedsiębiorstwie (...)wyglądała w ten sposób, że pracownicy wykonywali zarówno prace ślusarskie, jak i spawalnicze. Nie było podziału na monterów i spawaczy. Te same czynności odwołujący realizował na terenie Węgier i w Austrii. Na Węgrzech pracował na hali, gdzie wykonywano elementy wentylacji. Wówczas zajmował się spawaniem, tzw. „przygotówką” i innymi czynnościami ślusarskimi. Spawanie zajmowało mu około 60% dobowego wymiaru czasu pracy, a resztę czasu poświęcał na pozostałe czynności. W Austrii odwołujący ciął poszczególne elementy, układał je, szlifował, a następnie spawał. Zajmował się też wytrawianiem spawów. W większości była to praca przy montażu centralnego ogrzewania. Jednocześnie zdarzało się, że majster zlecał mu do wykonania inne prace. Na prace te wnioskodawca poświęcał 1 dniówkę lub
1,5 dniówki tygodniowo. Było to malowanie, prace załadunkowe albo wyładunkowe.

dowód:

-

zeznania świadka A. C.- 00:09:12-00:19:04,

-

zeznania świadka A. G.- 00:21:04-00:29:03,

-

zeznania świadka J. G.- 00:30:39-00:44:56,

-

zeznania świadka S. Ł.- 00:02:03-00:19:31,

-

zeznania odwołującego J. K.- 00:21:00-00:30:39,

Stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów, zeznania świadków i odwołującego. Sąd pozytywie ocenił dowody z dokumentów, których autentyczność oraz wiarygodność, jak również poprawność materialna i formalna nie budziły wątpliwości, zaś ich treść i forma nie były kwestionowane przez strony postępowania. Brak było zatem jakichkolwiek podstaw, także takich, jakie należałoby uwzględnić z urzędu, aby dokumentom tym odmówić właściwego im znaczenia dowodowego.Sąd w całości dał wiarę zeznaniom świadków A. C., A. G., J. G. i S. Ł. oraz słuchanego w charakterze strony J. K., którzy złożyli depozycje odnośnie charakteru pracy i rodzaju czynności wykonywanych przez odwołującego w okresie zatrudnienia w (...) Przedsiębiorstwie (...)w K.. Zeznania te zasługiwały na walor pełnej wiarygodności, gdyż były wewnętrznie spójne, logiczne, a także przekonujące w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego. Z zeznań tych w sposób jednoznaczny wynika, że w spornym okresie zatrudnienia odwołujący stale i pełnym wymiarze godzin zajmował się spawaniem, czynnościami związanymi ze spawaniem oraz innymi czynnościami ślusarskimi. Pozostałe okoliczności sprawy Sąd uznał za bezsporne, gdyż nie były w żaden sposób kwestionowane przez strony, zaś dokumenty przedstawione na ich stwierdzenie nie budziły wątpliwości Sądu co do ich autentyczności.

Sąd zważył, co następuje:

Przedmiotem postępowania było rozstrzygnięcie, czy odwołującemu J. K. przysługuje tzw. wcześniejsza emerytura z zastosowaniem obniżonego wieku emerytalnego, w oparciu o przepisy ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013 poz. 1440 ze zm.).Powołana ustawa w dziale X rozdział 2 zawiera szczególną regulację przejściową, dotyczącą niektórych ubezpieczonych, zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze przed dniem 01.01.1999 r.

W art. 184 ustawy zostało przewidziane prawo do wcześniejszej emerytury dla zamkniętego katalogu ubezpieczonych, urodzonych po dniu 31.12.1948 r., którzy do końca 1998 r. spełnili ustawowo określone wymogi stażowe. Zróżnicowanie warunków przechodzenia na emeryturę ubezpieczonych, o których mowa w art. 184 ustawy w stosunku do innych ubezpieczonych dokonane zostało według kryterium urodzenia, ale także według kryterium posiadania na dzień 01.01.1999 r. wymaganego stażu zawodowego i ubezpieczeniowego.

Zgodnie z art. 184 ust. 1 ustawy, ubezpieczonym, urodzonym po dniu 31.12.1948 r., przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. 01.01.1999 r.) osiągnęli:

1)  okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat- dla kobiet i 65 lat- dla mężczyzn oraz

2)  okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa. Wymagany w art. 184 ust. 1 pkt. 2 okres składkowy i nieskładkowy przewiduje art. 27 ustawy, w świetle którego okres ten wynosi co najmniej
20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn.

Przepisy dotychczasowe w rozumieniu art. 184 powołanej ustawy, to rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 07.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.). Z § 1 tego rozporządzenia wynika, że jego treść stosuje się do pracowników, wykonujących prace w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, wymienione w § 4-15 rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia. Natomiast § 2 ust. 1 stanowi, że za okresy uzasadniające nabycie prawa do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu uważa się okresy, w których praca w szczególnych warunkach jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. W myśl zaś § 4, pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki: osiągnął wiek emerytalny, wynoszący 60 lat dla mężczyzn oraz ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy
w szczególnych warunkach.

Bezsporne w niniejszej sprawie było, że odwołujący osiągnął wiek 60 lat, posiadał na dzień 01.01.1999 r. wymagany 25- letni okres ubezpieczenia i nie przystąpił do OFE.

Kwestią sporną pozostawała natomiast kwalifikacja jego pracy od 01.07.1971 r. do 31.03.1975 r., od 09.01.1976 r. do 31.12.1995 r. i od 01.01.1996 r. do 31.12.1998 r.
w (...) Przedsiębiorstwie (...)w K..

Odmawiając wnioskodawcy uwzględnienia w stażu pracy w szczególnych warunkach tego okresu zatrudnienia, organ rentowy podniósł, że za okres ten wnioskodawca nie przedłożył świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach, a ze zgromadzonej
w sprawie dokumentacji osobowej wynika, iż w tym czasie był zatrudniony na stanowisku ślusarza, a taka praca nie została wymieniona w wykazach A i B, stanowiących załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983 r.

Brak świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach nie przekreśla możliwości ustalania, że ubezpieczony pracę w takim charakterze rzeczywiście wykonywał. W szczególności wnioskodawca może wykazywać innymi środkami dowodowymi, że jego praca świadczona była w warunkach szczególnych. W postępowaniu z zakresu ubezpieczeń społecznych stosuje się bowiem te same reguły dowodzenia, jak w zwykłym procesie cywilnym. Zastosowanie mają zatem art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. Świadectwo pracy
w warunkach szczególnych wydane pracownikowi przez pracodawcę stanowi tylko domniemanie, iż okres pracy w nim podany jest okresem pracy w warunkach szczególnych,
o którym mowa w art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach
z FUS. W sytuacji zatem, kiedy brak wymaganego świadectwa wystawionego przez pracodawcę, sąd może prowadzić postępowanie dowodowe zmierzające do ustalenia, czy praca wykonywana przez stronę, była realizowana w warunkach wymaganych przepisami rozporządzenia i czy ubezpieczony zajmował któreś ze stanowisk pracy wymienionych
w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Jednocześnie podkreślić należy, że dla oceny, czy pracownik pracował
w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983 r. (por. wyroki SN: z dnia 19.05.2011 r., III UK 174/10, LEX nr 901652; z dnia 08.06.2011 r., I UK 393/10, LEX nr 950426; z dnia 01.06.2010 r., II UK 21/10, LEX nr 619638; z dnia 14.09.2007 r., III UK 27/07, OSNP 2008/21-22/325; z dnia 19.09.2007 r., III UK 38/07, OSNP 2008/21-22/329; z dnia 06.12.2007 r., III UK 66/07, LEX nr 483283; z dnia 22.01.2008 r., I UK 210/07, OSNP 2009/5-6/75 i z dnia 24.03.2009 r., I PK 194/08, LEX nr 528152).

Aby zatem daną pracę uznać za wykonywaną w szczególnych warunkach musi być ona realizowana w pełnym wymiarze czasu pracy, a ponadto musi być ona wymieniona
w wykazach, stanowiących załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983 r.

Z dokumentów zgromadzonych w aktach osobowych odwołującego wynika, że
w spornym okresie wnioskodawca zajmował stanowisko ślusarza (ślusarza, ślusarza konstruktora maszyn i urządzeń przemysłowych, ślusarza konstrukcyjnego maszyn i urządzeń przemysłowych i ślusarza konstrukcji metalowych) i tylko na okres pracy na budowie eksportowej na terenie Austrii od 10.05.1983 r. do 08.03.1984 r. powierzono mu stanowisko montera.

Jak wynika z dowodów o charakterze osobowym, pracę ślusarza odwołujący wykonywał tylko przez pierwsze dwa lata swojego zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...), a następnie, po uzyskaniu w 1976 r. uprawnień spawacza, w ramach dobowego wymiaru czasu pracy realizował zarówno prace ślusarskie, prace przygotowawcze do spawania, jak i spawał. Jak ustalił Sąd, w ramach prac ślusarskich i prac przygotowawczych do spawania odwołujący montował konstrukcje, przycinał rury, ciął blachę na gilotynie
i palnikiem, a kątowniki nożycami, zawijał kawałki blachy na walec, szlifował brzegi, a przy przygotowywaniu ramek do kanałów wentylacyjnych, ramkę w postaci kątownika podcinał specjalną maszyną do cięcia lub szlifierką kątową. Dopiero w następnej kolejności zajmował się spawaniem. Spawanie i wycinanie elektryczne lub gazowe zajmowało mu około 50-60% dobowego wymiaru czasu pracy, a zdarzało się, że i 90%. Organizacja pracy
w Przedsiębiorstwie (...)wyglądała w ten sposób, że każdy pracownik samodzielnie zajmował się zarówno pracami ślusarskimi, pracami przygotowawczymi do spawania, jak
i samym spawaniem. W pewnych tylko okresach istniał podział na pracowników zajmujących się pracami ślusarskimi i spawaczy. Wówczas, na spawanie odwołujący poświęcał
90% swojego dobowego wymiaru czasu pracy. Podobny charakter miało zatrudnienie wnioskodawcy na eksporcie, z tym, że na Węgrzech poświęcał on 60% swojego dobowego wymiaru czasu pracy na spawanie, a resztę czasu na czynności przygotowawcze do spawania i inne prace ślusarskie. W Austrii natomiast oprócz takich prac, na około 1-1,5 dniówki wnioskodawca był kierowany do malowania, prac załadunkowych albo wyładunkowych.

Sad Okręgowy dostrzega , iż w orzecznictwie sądów apelacyjnych podkreśla się , że należy w sposób szeroki rozumieć pojęcie „prac przy spawaniu”, wymienionych w pkt 12 Działu XIV wykazu A, stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Jak podają, za prace te należy uznać prace wykonywane w przebiegu procesu spawania. W pojęciu tym zawierają się bowiem wszystkie prace, także niezwiązane z przebiegiem spawania, jednakże stanowiące „pewien ciąg technologiczny umożliwiający osiągnięcie efektu finalnego” (tak SA we Wrocławiu w wyroku z dnia 29.03.2012 r., III AUa 103/12, LEX nr 1136102). Wskazuje się , że z załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze- wykaz A, Dział XIV, poz. 12- wynika, że nie chodzi tylko
o samo spawanie jako czynność, lecz o prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym i atomowowodorowym, co niewątpliwie może dotyczyć też innych czynności, jednak tylko tych, które funkcjonalnie (przedmiotowo) łączą się z pracą przy spawaniu. Tym samym określenie „prace przy spawaniu”, zawarte w pkt 12, Działu XIV, wykazu A, stanowiącego załącznik do rozporządzenia, obejmuje też inne prace wykonywane
w przebiegu procesu spawania. Takie rozumienie rozważanego zwrotu wynika z jego wykładni językowej, prowadzącej do wniosku, że podobnie jak inne podobne zwroty,
np. „przy sprzątaniu”, obejmuje czynności związane ze spawaniem (sprzątaniem), a nie obejmuje czynności innego pracownika znajdującego się w bezpośredniej bliskości. Użycie określenia „przy spawaniu” zamiast terminu „spawacz” pozwala objąć nim także prace wykonywane w przebiegu procesu spawania przez pracowników nie będących spawaczami (tak SA w Gdańsku w wyroku z dnia 28.08.2013 r., III AUa 2159/12, LEX nr 1381345).

Podobne stanowisko zajął zresztą Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 27.01.2012 r.,
II UK 103/11 (LEX nr 1130388), stwierdzając, że z załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze- wykaz A, Dział XIV, poz. 12, wynika, że nie chodzi tylko o samo spawanie jako czynność, lecz o prace przy spawaniu
i wycinaniu elektrycznym, gazowym i atomowowodorowym, co niewątpliwie może dotyczyć też innych czynności, jednak tylko tych, które funkcjonalnie (przedmiotowo) łączą się z pracą przy spawaniu.

W takich zatem sprawach konieczne jest przeprowadzenie dokładnej analizy
i charakterystyki pracy ubezpieczonego i ustalenie, jakich czynności wymagało od niego przeprowadzenie powierzonych mu zadań, to jest ustalenie, czy wnioskodawca, mając za zadanie zespawanie określonych części, musiał przygotować sobie w ramach prac pomocniczych (ślusarskich) odpowiedni materiał, czy też nie, a jeśli tak, to czy czynności te były niezbędne do dokonania czynności mieszczących się w typowej pracy spawacza, czy były z tym procesem nierozerwalnie związane, czy też stanowiły odrębne czynności.

Jak wynika z ustaleń Sądu, w spornym okresie odwołujący wykonywał nie tylko prace spawalnicze i prace bezpośrednio związane ze spawaniem, ale także - w ramach dobowego wymiaru czasu pracy - również inne prace ślusarskie, które nie miały charakteru czynności poprzedzających prace stricte spawalnicze. Wnioskodawca montował bowiem konstrukcje, przycinał rury, ciął blachę na gilotynie i palnikiem czy zawijał kawałki blachy na walec.

Nie były to zatem czynności związane bezpośrednio ze spawaniem, jak np. przycięcie kątownika , ciecie blachy czy zwijanie blach w walec, ale prace typowo ślusarskie, które z powodzeniem mógł wykonywać inny pracownik , nie będący zatrudnionym na stanowisku spawacza. Odwołujący zresztą sam przyznaje, że zdarzały się okresy w których nie wykonywał tych prac ślusarskich lecz robili to inni pracownicy. Zatem od strony technologii produkcji i samego procesu spawania , taki podział zadań był możliwy, a spawacz nie musiał wykonywać czynności typowo ślusarskich . Prac spawalniczych odwołujący nie wykonywał zatem stale i w pełnym wymiarze godzin (również w Austrii, gdzie dodatkowo malował, a ponadto realizował prace załadunkowe albo wyładunkowe). Prace ślusarskie nie zostały natomiast wymienione w wykazach, stanowiących załącznik do rozporządzenia.

W tym miejscu zauważyć należy, że wykonywanie pracy przez pracowników zatrudnionych w bezpośrednim sąsiedztwie stanowisk spawalniczych nie mieści się
w określeniu „prace przy spawaniu” wymienionym w wykazie A, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.2.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze i nie uprawnia do uzyskania emerytury na podstawie art. 32 ust. 1 w związku z art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z FUS.

Mając to wszystko na uwadze, stwierdzić należało, że w spornych okresach odwołujący nie pracował w szczególnych warunkach. Skoro tak, nie legitymuje się on co najmniej 15- letnim stażem pracy w takim charakterze, co uprawniałoby go do
tzw. wcześniejszej emerytury.

Uwzględniając powyższe, na podstawie powołanych przepisów prawa oraz
art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., Sąd orzekł, jak w sentencji wyroku.