Pełny tekst orzeczenia

586/6/B/2014

POSTANOWIENIE
z dnia 18 września 2014 r.
Sygn. akt Ts 299/13

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Piotr Tuleja,

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej D.G. w sprawie zgodności:
art. 2 pkt 1 lit. b, art. 3 ust. 1 pkt 1, art 5 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o zasadach użycia lub pobytu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej poza granicami państwa (Dz. U. Nr 162, poz. 1117, ze zm.) w zw. z art. 73 ust. 1 pkt 8, art. 102 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (Dz. U. Nr 141, poz. 892, ze zm.) w zw. z § 4 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 25 maja 2004 r. w sprawie pełnienia zawodowej służby wojskowej poza granicami państwa (Dz. U. Nr 140, poz. 1479, ze zm.) w zw. z § 2 pkt 2 lit. c tiret drugie i § 13 pkt 2, § 15 ust. 1 pkt 14 rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 16 czerwca 2004 r. w sprawie należności pieniężnych żołnierzy zawodowych pełniących służbę poza granicami państwa (Dz. U. Nr 162, poz. 1698, ze zm.) i w związku z przepisami postanowienia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 25 września 2008 r. o użyciu Grupy Obserwatorów Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej w Misji Obserwacyjnej Unii Europejskiej w Gruzji (M. P. nr 71, poz. 638) z art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 21 listopada 2013 r. D.G. (dalej: skarżący) zakwestionował zgodność art. 2 pkt 1 lit. b, art. 3 ust. 1 pkt 1, art 5 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o zasadach użycia lub pobytu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej poza granicami państwa (Dz. U. Nr 162, poz. 1117, ze zm.) w zw. z art. 73 ust. 1 pkt 8, art. 102 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (Dz. U. Nr 141, poz. 892, ze zm.) w zw. z § 4 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 25 maja 2004 r. w sprawie pełnienia zawodowej służby wojskowej poza granicami państwa (Dz. U. Nr 140, poz. 1479, ze zm.) w zw. z § 2 pkt 2 lit. c tiret drugie i § 13 pkt 2, § 15 ust. 1 pkt 14 rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 16 czerwca 2004 r. w sprawie należności pieniężnych żołnierzy zawodowych pełniących służbę poza granicami państwa (Dz. U. Nr 162, poz. 1698, ze zm.) i w związku z przepisami postanowienia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 25 września 2008 r. o użyciu Grupy Obserwatorów Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej w Misji Obserwacyjnej Unii Europejskiej w Gruzji (M. P. nr 71, poz. 638) z art. 32 Konstytucji.
Skargę konstytucyjną złożono w związku z następującą sprawą. Decyzją z 21 czerwca 2011 r. (nr 355/2011) Szef Sztabu Generalnego odmówił przyznania skarżącemu należności zagranicznej z tytułu pełnienia służby poza granicami państwa w charakterze obserwatora wojskowego w Grupie Obserwatorów Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej Misji Obserwatorów Unii Europejskiej w Gruzji. Decyzją z 25 sierpnia 2011 r. ( nr 407) Minister Obrony Narodowej utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. Wyrokiem z 24 stycznia 2012 r. (sygn. akt II SA/Wa 2363/11) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę od orzeczeń organów administracyjnych. Wyrokiem z 2 lipca 2013 r. (sygn. akt I OSK 1309/12) Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną.
Zdaniem skarżącego zakwestionowane przez niego przepisy są niezgodne z art. 32 Konstytucji, który przyznaje każdemu obywatelowi prawo do równego traktowania, bez zbędnej żadnej dyskryminacji, przez władze publiczne.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Skarga konstytucyjna jest kwalifikowanym środkiem ochrony wolności lub praw, który musi spełniać wiele przesłanek jego dopuszczalności. Zasadniczo zostały one określone w art. 79 ust. 1 Konstytucji, a doprecyzowane w art. 46 i art. 47 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK). Zgodnie z przywołanymi regulacjami skarga powinna spełniać warunki określone dla pisma procesowego, a nadto powinna zawierać: dokładne określenie ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekły ostatecznie o wolnościach lub prawach albo obowiązkach określonych w Konstytucji i w związku z którym skarżący domaga się stwierdzenia niezgodności z Konstytucją; wskazanie, jakie konstytucyjne wolności lub prawa i w jaki sposób – zdaniem skarżącego – zostały naruszone; a także uzasadnienie zarzutów z dokładnym opisem stanu faktycznego. Z wcześniej przywołanych przepisów wynika, że zarzuty sformułowane w skardze muszą uprawdopodabniać niekonstytucyjność kwestionowanej regulacji, co oznacza konieczność wywiedzenia z zaskarżonych przepisów określonej normy, wskazania adekwatnych wzorców konstytucyjnych wyrażających podmiotowe prawa przysługujące osobom fizycznym bądź prawnym i – w wyniku porównania treści wynikających z obu regulacji – wykazania ich wzajemnej niezgodności. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego rozpatrywana skarga konstytucyjna nie spełnia tych warunków.
Zarówno z petitum skargi, jak i jej uzasadnienia wynika, że skarżący uczynił wzorcem kontroli art. 32 Konstytucji, który – co do zasady – nie jest źródłem praw podmiotowych w postępowaniu skargowym.
Trybunał przypomina, że o charakterze norm określonych w art.32 Konstytucji wypowiadał się wielokrotnie, w tym najpełniej w postanowieniach z 24 października 2001 r. (SK 10/01, OTK ZU nr 7/2001 poz. 225) oraz 16 lutego 2009 r. (Ts 202/06, OTK ZU nr 1/B/2009, poz. 23).
W sprawie o sygn. SK 10/01 Trybunał Konstytucyjny orzekł, że: „art. 32 Konstytucji wyraża przede wszystkim zasadę ogólną, i dlatego winien być w pierwszej kolejności odnoszony do konkretnych przepisów Konstytucji, nawet jeżeli konstytucyjna regulacja danego prawa jest niepełna i wymaga konkretyzacji ustawowej. W takim zakresie wyznacza on także konstytucyjne prawo do równego traktowania. Mamy tu do czynienia z sytuacją »współstosowania« dwóch przepisów Konstytucji, a więc nie tylko z prawem do równego traktowania, ale ze skonkretyzowanym prawem do równej realizacji określonych wolności i praw konstytucyjnych. W skardze konstytucyjnej należy powołać oba przepisy Konstytucji, dopiero one wyznaczają bowiem konstytucyjny status jednostki, który przez regulację ustawową lub podustawową został naruszony. Natomiast gdy chodzi o uprawnienia określone w innych niż Konstytucja aktach normatywnych – jeśli treść konkretnego prawa ustala się wyłącznie na ich podstawie – art. 32 Konstytucji stanowi zasadę systemu prawa, a nie wolność lub prawo o charakterze konstytucyjnym”.
Przywołane postanowienie (SK 10/01) jest orzeczeniem pełnego składu Trybunału. Wyraża ono pogląd prawny, którym są związane pozostałe składy orzekające, kształtuje zatem orzecznictwo Trybunału w sprawach zainicjowanych wniesieniem skargi konstytucyjnej. (zob. postanowienia TK z: 28 sierpnia 2002 r., Ts 57/02, OTK ZU nr 4/B/2002, poz. 285; 20 lipca 2004 r., Ts 62/04, OTK ZU nr 5/B/2004, poz. 301; 27 czerwca 2007 r., Ts 8/07, OTK ZU nr 5/B/2007, poz. 250).
Skarżący zarzucił zakwestionowanym przepisom niezgodność wyłącznie z art. 32 Konstytucji. Trybunał stwierdził zatem, że skarżący nie wskazał naruszonych praw, a w konsekwencji nie określił sposobu ich naruszenia.

Powyższa okoliczność jest – w myśl art. 49 w związku z art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o TK – przesłanką odmowy nadania rozpatrywanej skardze dalszego biegu.