Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III BP 3/09
POSTANOWIENIE
Dnia 8 stycznia 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jolanta Strusińska-Żukowska
w sprawie z powództwa E. U.
przeciwko Zespołowi Szkół Publicznych […]
o przywrócenie do pracy,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 8 stycznia 2010 r.,
na skutek skargi powódki o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w R.
z dnia 5 marca 2009 r.,
1. odrzuca skargę;
2. zasądza od powódki na rzecz pozwanego kwotę 120 zł (sto
dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa
procesowego w postępowaniu przed Sądem Najwyższym.
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 5 marca 2009 r. Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych w R. oddalił apelację powódki od wyroku Sądu Rejonowego – Sądu
Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w R. z dnia 10 grudnia 2008 r., którym oddalono
powództwo E. U. o przywrócenie do pracy w pozwanym Zespole Szkół Publicznych
[…].
Powódka wniosła skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem tego wyroku,
zarzucając naruszenie prawa materialnego, tj. art. 5 k.c. oraz art. 8 k.p. poprzez
2
niezastosowanie tych przepisów. Strona skarżąca wskazała art. 467 § 3 k.p.c., art.
1261
§ 1 k.p.c. i art. 169 § 2 k.p.c. jako przepisy prawa, z którymi zaskarżone
orzeczenie jest niezgodne. Podniosła nadto, że na skutek wyroku Sądu
Okręgowego poniosła szkodę, a „wzruszenie tego orzeczenia w drodze innych
środków prawnych nie było i nie jest możliwe; brak jest ustawowej podstawy do
złożenia skargi o wznowienie postępowania; brak jest przesłanek do zaskarżenia
skargą kasacyjną ”.
Powódka wniosła o stwierdzenie niezgodności z prawem zaskarżonego
wyroku.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 4241
§ 1 k.p.c., skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia przysługuje od orzeczenia sądu drugiej instancji, gdy
przez jego wydanie stronie zastała wyrządzona szkoda, a zmiana lub uchylenie
tego orzeczenia w drodze przysługujących stronie środków prawnych nie było i nie
jest możliwe. Przepis ten konstytuuje zasadę, że przesłanką dopuszczalności
skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia jest
skorzystanie przez stronę ze wszystkich przysługujących jej środków prawnych.
Artykuł 4241
§ 2 k.p.c. dopuszcza jednak możliwość odstąpienia od tej zasady, ale
tylko w wyjątkowych wypadkach, gdy niezgodność z prawem wynika z naruszenia
podstawowych zasad porządku prawnego lub konstytucyjnych wolności albo praw
człowieka i obywatela. Sąd Najwyższy wyjaśnił, że wyjątkowym wypadkiem, o
którym mowa w tym przepisie, może być przykładowo nieskorzystanie przez stronę
z przysługującego jej środka zaskarżenia z powodu ciężkiej choroby, katastrofy,
klęski żywiołowej lub błędnej informacji udzielonej przez pracownika sądu. Takiego
wyjątkowego wypadku nie stanowi natomiast rezygnacja ze sporządzenia skargi
kasacyjnej np. z powodu subiektywnego przekonania o braku podstaw do
wniesienia jej lub wątpliwości co do jej skuteczności albo ze względu na „utratę
zaufania do sądów" (postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 2006 r., I
CNP 4/06, OSNC 2006 nr 6, poz. 113 oraz z dnia 20 kwietnia 2007 r., IV CNP
37/07, niepublikowane).
W rozpoznawanej skardze skarżąca podniosła, że „brak jest przesłanek do
zaskarżenia skargą kasacyjną”, nie wyjaśniając bliżej tego stwierdzenia. Z art. 3982
3
§ 1 k.p.c. wynika tymczasem, że w sprawach o prawa majątkowe z zakresu prawa
pracy skarga kasacyjna jest niedopuszczalna, jeżeli wartość przedmiotu
zaskarżenia jest niższa niż dziesięć tysięcy złotych. Biorąc pod uwagę oznaczoną
w skardze wartość przedmiotu zaskarżenia na kwotę 36 497,47 zł, należy uznać, iż
od wyroku Sądu Okręgowego przysługiwała powódce skarga kasacyjna.
Ewentualne mylne przekonanie powódki o niedopuszczalności wniesienia w
sprawie skargi kasacyjnej albo wątpliwości co do jej skuteczności nie stanowią
wyjątkowego wypadku, o którym mowa w art. 4241
§ 2 k.p.c. Zgodnie z art. 4248
§ 2
k.p.c. skarga podlega zaś odrzuceniu, jeżeli zmiana zaskarżonego orzeczenia w
drodze innych środków prawnych była lub jest możliwa albo jeżeli nie zachodzi
wyjątek, o którym mowa w art. 4241
§ 2 k.p.c.
Odrzuceniu podlega także skarga niespełniająca wymagań określonych w
art. 4245
§ 1 k.p.c. (art. 4248
§ 1 k.p.c.). Skarga o stwierdzenie niezgodności z
prawem prawomocnego orzeczenia powinna zawierać uprawdopodobnienie
wyrządzenia szkody, spowodowanej przez wydanie orzeczenia, którego skarga
dotyczy (art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c.). Wymaganie uprawdopodobnienia wyrządzenia
szkody polega na przedstawieniu wyodrębnionego wywodu przekonującego, że
szkoda została wyrządzona oraz określającego czas jej powstania, postać i
związek przyczynowy z wydaniem orzeczenia niezgodnego z prawem (por.
postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2006 r., IV CNP 38/05, OSNC
2006, nr 7-8, poz. 141, z dnia 11 sierpnia 2005 r., III CNP 4/05, niepublikowane, z
dnia 23 września 2005 r., III CNP 5/05, niepublikowane, z dnia 22 listopada 2005 r.,
I CNP 19/05, niepublikowane). Skarżąca tego obowiązku nie spełniła. Wskazała
bowiem jedynie, że przez wydanie zaskarżonego wyroku wyrządzona została
powódce szkoda, dla uprawdopodobnienia której zgłasza następujące dowody: „a/
zaświadczenie z Zespołu Szkół Samochodowych wskazujące wysokość zarobków
skarżącej w roku szkolnym 2008/2009, b/ zaświadczenie – informację PIT – 11 – o
dochodach za okres od 1.01.2007 r. do 31.12.2007 r. czyli z okresu pracy u
pozwanego”.
Z tych względów Sąd Najwyższy postanowił jak w pkt 1 sentencji, a o
kosztach postępowania (pkt 2 sentencji) na podstawie art. 42412
w związku z art.
39821
i w związku z art. 108 § 1 k.p.c.
4
Kontakt: saos_malpka_saos_kropka_org_kropka_pl | Wersja SAOS: 0.9.13