Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II UZ 26/14
POSTANOWIENIE
Dnia 17 czerwca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Romualda Spyt (przewodniczący)
SSN Roman Kuczyński (sprawozdawca)
SSN Jolanta Strusińska-Żukowska
w sprawie z wniosku T. P.W. Sp. z o.o. z siedzibą w B.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.
z udziałem zainteresowanych: R. M., S. I. Spółka z o.o. z siedzibą w B.
o podstawę wymiaru składek,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 17 czerwca 2014 r.,
zażalenia wnioskodawcy na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 21 stycznia 2014 r.
oddala zażalenie.
UZASADNIENIE
T. P.W. Sp. z o.o. z siedzibą w B. złożyła skargę kasacyjną od wyroku Sądu
Apelacyjnego z dnia 17 września 2013 r., sygn. akt … 82/13, w sprawie dotyczącej
wysokości podstawy wymiaru składek.
Sąd Apelacyjny wezwał pełnomocnika wnioskodawcy do wskazania wartości
przedmiotu zaskarżenia biorąc za podstawę różnicę między wysokością składek
ustaloną w zaskarżonych decyzjach a wysokością faktycznie zapłaconych składek.
Wnioskodawca w piśmie procesowym wskazał wartość przedmiotu
zaskarżenia wobec zainteresowanych: W. G. na kwotę 13.344,67 zł, R. M. na
kwotę 5.248,60 zł, M. P. na kwotę 17.088,57 zł.
2
Sąd Apelacyjny postanowieniem z dnia 21 stycznia 2014 r. odrzucił skargę
kasacyjną w stosunku do zainteresowanego R. M. (pkt 2 postanowienia) -
wskazując, że skarga kasacyjna w stosunku do zainteresowanego okazała się
niedopuszczalna ze względu na wartość przedmiotu zaskarżenia, bowiem
stosownie do treści art. 3982
§ 1 k.p.c. skarga kasacyjna jest niedopuszczalna w
sprawach o prawa majątkowe, w których wartość przedmiotu zaskarżenia jest
niższa niż pięćdziesiąt tysięcy złotych, a w sprawach z zakresu prawa pracy i
ubezpieczeń społecznych - niższa niż dziesięć tysięcy złotych. Sąd stwierdził, że
zasadnicze znaczenie dla oceny dopuszczalności skargi kasacyjnej ma prawidłowe
określenie wartości przedmiotu zaskarżenia. W sprawie o podstawę wymiaru
składek na ubezpieczenie społeczne wartość przedmiotu zaskarżenia należy liczyć
odrębnie względem każdego ubezpieczonego pracownika. To, że przedmiot spraw
w warstwie faktycznej i prawnej innych ubezpieczonych w istocie się nie różni, nie
oznacza, że wartość przedmiotu sporu w sprawie jednego ubezpieczonego
zwiększa (składa się na) wartość przedmiotu sporu w sprawie drugiego (innego)
ubezpieczonego. Ubezpieczony pracownik nie jest stroną w sprawie wynikającej z
decyzji pozwanego skierowanej do innego ubezpieczonego pracownika. Przy
współuczestnictwie formalnym, gdy dochodzone są roszczenia oparte na
jednakowej podstawie faktycznej i prawnej wartość przedmiotu zaskarżenia oblicza
się oddzielnie dla każdego ze współuczestników (por. postanowienia Sądu
Najwyższego: z 15 stycznia 2007 r., I PZ 22/06, OSNP 2008 nr 5-6, poz. 71; z 13
września 2006 r., II PZ 31/06, OSNP 2007 nr 19-20, poz. 280; z 12 marca 2003 r., I
PZ 155/02, LEX nr 1130155; z 2 lipca 2009 r., III PZ 5/09, LEX nr 551888; z 14
stycznia 2009 r., IV CZ 105/08, LEX nr 784206). Mając powyższe na uwadze Sąd
wskazał, że wartość przedmiotu zaskarżenia w sprawie o wysokość podstawy
wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne stanowi różnica między wysokością
należnych składek na ubezpieczenie społeczne a wysokością faktycznie
zapłaconych składek obliczonych od przychodów ubezpieczonych osobno w każdej
zaskarżonej decyzji. W niniejszej sprawie tak obliczona wartość przedmiotu
zaskarżenia kształtuje się w sprawach zainteresowanego R. M. poniżej dziesięciu
tysięcy złotych (art. 3982
§ 1 k.p.c.). Mając powyższe na względzie, Sąd Apelacyjny
3
odrzucił skargę kasacyjną jako niedopuszczalną w stosunku do wskazanego
zainteresowanego na podstawie art. 3986
§ 2 k.p.c. w zw. z art. 3982
§ 1 k.p.c.
T. P.W. Sp. z o.o. z siedzibą w B. zaskarżył w części, tj. co do pkt 2
postanowienie Sądu Apelacyjnego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia
21 stycznia 2014 r. wydane w sprawie o sygn. akt … 82/13, zarzucając mu
naruszenie przepisów postępowania tj. przepisu art. 3986
§ 2 k.p.c. w związku z
przepisem art. 3982
§ 1 k.p.c. poprzez niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że
sprawa, w której wniesiono skargę kasacyjną jest sprawą o wysokość składek na
ubezpieczenia społeczne i skarga kasacyjna nie przysługuje w sytuacji, gdy
wartość przedmiotu zaskarżenia jest niższa niż 10.000,00 złotych. Powód wniósł o:
zmianę postanowienia w zaskarżonej części i przyjęcie skargi kasacyjnej do
rozpoznania w stosunku do zainteresowanego R. M.; zasądzenie od powoda na
rzecz pozwanego kosztów postępowania zażaleniowego według norm
przepisanych; uchylenie zaskarżonego postanowienia w trybie art. 395 § 2 k.p.c.
jako oczywiście bezzasadnego. W uzasadnieniu zażalenia powód wskazał, co
następuje: „(…) Podstawowym skutkiem uznania osoby wskazanej w art. 8 ust. 2a
ustawy systemowej za pracownika, jest objęcie jej obowiązkowymi
ubezpieczeniami: emerytalno-rentowym, chorobowym i wypadkowym, tak jak
pracownika na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 1, art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1 u.s.u.s. W
związku z tym osoba ta podlega obowiązkowi zgłoszenia z tego tytułu do
wymienionych ubezpieczeń społecznych. Obowiązek ten obciąża płatnika składek
zgodnie z art. 36 ust. 1 i 2 u.s.u.s. Skoro zatem płatnik składek nie dopełnił tego
obowiązku, to organ rentowy w trybie art. 83 § 1 pkt 1 u.s.u.s. w pierwszej
kolejności powinien wydać decyzję o objęciu zainteresowanego obowiązkiem
ubezpieczenia społecznego u tego płatnika składek, tak jak pracownika z tytułu
umowy zlecenia zawartej przez niego z osobą trzecią a świadczonej w istocie na
rzecz swojego pracodawcy. Wobec powyższego sprawa niniejsza dotyczy objęcia
zainteresowanych obowiązkiem ubezpieczenia społecznego, a wobec tego
przysługuje od orzeczenia sądu drugiej instancji skarga kasacyjna niezależnie od
wartości przedmiotu zaskarżenia.”
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
4
Zażalenie okazało się nieuzasadnione. Podnoszona kwestia dotycząca
sposobu ustalania wartość przedmiotu zaskarżenia w sprawach objęcia jednym
wyrokiem wielu decyzji ustalających płatnikowi składek (pracodawcy) i wskazanym
w tych decyzjach pracownikom podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia
społeczne i zdrowotne, została przez Sąd Najwyższy już rozstrzygnięta. Zgodnie z
uchwałą składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 12 czerwca 2014 r.,
II UZP 1/14 (niepublikowane) przyjęto, że „W razie objęcia jednym wyrokiem wielu
decyzji ustalających płatnikowi składek (pracodawcy) i wskazanym w tych
decyzjach pracownikom podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i
zdrowotne wartość przedmiotu zaskarżenia skargą kasacyjną oznacza się odrębnie
względem każdego ubezpieczonego pracownika (art. 19 § 2 w związku z art. 3984
§ 3 k.p.c.)”.
Mając na uwadze powyższe, Sąd Najwyższy na mocy art. 39814
w związku z
art. 3941
§ 3 k.p.c. orzekł jak w sentencji.