Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KRS 29/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 12 sierpnia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Maciej Pacuda (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Bogusław Cudowski
SSN Halina Kiryło
w sprawie z odwołania M. W. z dnia 14 lutego 2014 r. w przedmiocie
przedstawienia wniosku o powołanie do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego
Sądu Rejonowego w […], ogłoszonym w Monitorze Polskim […],
z udziałem M. P.
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 12 sierpnia 2014 r.,
oddala odwołanie.
UZASADNIENIE
Krajowa Rada Sądownictwa uchwałą z dnia 14 lutego 2014 r., podjętą w
przedmiocie przedstawienia wniosku o powołanie do pełnienia urzędu na
stanowisku sędziego Sądu Rejonowego w […], ogłoszonym w Monitorze Polskim
[…], postanowiła w punkcie I podpunkcie 1. przedstawić Prezydentowi
Rzeczypospolitej Polskiej z wnioskiem o powołanie do pełnienia urzędu na
stanowisku sędziego Sądu Rejonowego w […] referendarza sądowego M. P.; w
2
punkcie I podpunkcie 2. nie przedstawiać Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej z
wnioskiem o powołanie do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego Sądu
Rejonowego w […] 28 pozostałych (wymienionych tam) kandydatów, a w punkcie II
umorzyć postępowanie w stosunku do 2 kandydatów.
W uzasadnieniu uchwały Krajowa Rada Sądownictwa wyjaśniła, że na jedno
wolne stanowisko sędziego w Sądzie Rejonowym w […], ogłoszone w Monitorze
Polskim […], zgłosiło się trzydzieści jeden osób.
Zespół Krajowej Rady Sądownictwa w dniu 10 lutego 2014 r. przeprowadził
posiedzenie w przedmiocie przygotowania stanowiska do rozpatrzenia i oceny na
posiedzeniu Krajowej Rady Sądownictwa kandydatów na wolne stanowisko
sędziego Sądu Rejonowego w […]. Zespół za najlepszego kandydata do
rekomendowania Radzie uznał M. P.
Krajowa Rada Sądownictwa również uznała, że ocena kwalifikacji M. P. i
wnioski płynące z opinii przełożonych na temat jego pracy, doświadczenie
zawodowe, uzyskane bardzo wysokie poparcie podczas głosowania zarówno
Kolegium jak i Zgromadzenia Ogólnego, przemawiają za przedstawieniem tej
kandydatury do powołania na jedno wolne stanowisko sędziowskie w Sądzie
Rejonowym w [...].
M. P. ukończył w 2005 roku wyższe studia prawnicze na Wydziale Prawa i
Administracji Uniwersytetu […] z oceną bardzo dobrą. Po odbyciu aplikacji sądowej
złożył egzamin sędziowski, uzyskując ocenę dobrą plus. W okresie od 1
października 2008 r. do 24 kwietnia 2009 r. był zatrudniony w Kancelarii Radców
Prawnych w […] na stanowisku asystenta radcy prawnego. Z dniem 27 kwietnia
2007 r. Minister Sprawiedliwości mianował M. P. referendarzem sądowym w Sądzie
Rejonowym w […]. Kandydat wykonywał obowiązki służbowe w Wydziale Cywilnym
i Wydziale Ksiąg Wieczystych.
Na podstawie przeprowadzonego badania orzecznictwa sędzia wizytator
stwierdził, że M. P. prezentuje bardzo dobrą znajomość przepisów prawa cywilnego
i procesowego, mających zastosowanie w postępowaniu wieczystoksięgowym oraz
cywilnym należącym do kompetencji referendarza. Znajduje to wyraz w wysokiej
jakości jego orzecznictwa. Analiza danych statystycznych dotyczących wyników
pracy opiniowanego wskazuje też na pracowitość, sumienność, zaangażowanie
3
oraz bardzo dobrą organizację pracy. Kandydat posiada predyspozycje do
wykonywania zawodu sędziego, w tym umiejętność podejmowania trafnych decyzji
i samodzielnej organizacji pracy. Przeprowadzona analiza pozwala na stwierdzenie,
że posiada on zarówno wiedzę fachową, jak i przygotowanie zawodowe oraz
predyspozycje osobiste uzasadniające przedstawienie jego kandydatury z
wnioskiem o powołanie na stanowisko sędziego sądu rejonowego.
Kolegium Sądu Okręgowego w […] udzieliło kandydatowi 45 punktów
poparcia, co stanowiło najwyższy wynik w obecnej procedurze konkursowej.
Zgromadzenie Ogólne Sądu Okręgowego w […] oddało z kolei na tego kandydata
26 głosów „za”, przy 3 głosach „przeciw” i 14 głosach „wstrzymujących się”.
W ocenie Krajowej Rady Sądownictwa, pozostali kandydaci ubiegający się o
stanowisko sędziego w Sądzie Rejonowym w […] nie wykazali się takimi
osiągnięciami i przymiotami, jak oceniony najwyżej w obecnej procedurze
konkursowej kandydat. Ogólna ocena kwalifikacji tych osób, obejmująca posiadane
doświadczenie zawodowe, opinie wizytacyjne i służbowe na temat ich pracy, a
także wielkość uzyskanego przez nich poparcia środowiska sędziowskiego, nie są
w przypadku tych kandydatów tak dobre, jak ocena kwalifikacji M. P.
Te okoliczności spowodowały, że w trakcie posiedzenia Krajowej Rady
Sądownictwa w dniu 14 lutego 2014 r. na kandydaturę M. P. oddano 18 głosów
„za”, przy braku głosów „przeciw” i braku głosów „wstrzymujących się”, udzielając
jego kandydaturze jednogłośnego poparcia. Żaden z pozostałych kandydatów nie
uzyskał natomiast wymaganej bezwzględnej większości głosów. Na kandydaturę M.
W. oddano 0 głosów „za”, 4 głosy „przeciw”, przy 14 głosach „wstrzymujących się”.
Uczestniczka postępowania prokurator M. W. wniosła do Sądu Najwyższego
odwołanie od uchwały Krajowej Rady Sądownictwa z dnia 14 lutego 2014 r.,
zaskarżając te uchwałę w całości i zarzucając jej naruszenie:
(-) art. 2, art. 32 i 60 Konstytucji RP, przez niezastosowanie przy ocenie
każdego z kandydatów na stanowisko sędziego sądu rejonowego reguł i kryteriów,
które odpowiadałyby zasadom równego dostępu do służby publicznej, równego
traktowania, zakazowi dyskryminacji jednych grup zawodowych, a tym samym
uprzywilejowania innych, oraz zasadom demokratycznego państwa prawa
urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej,
4
(-) art. 33 ust 1 ustawy o KRS, przez zaniechanie wszechstronnej analizy
zebranych materiałów źródłowych odnoszących się do jej kandydatury, a tym
samym pominięcie bardzo dobrych opinii i rekomendacji zawartych w analizie
sporządzonej przez wizytatora sędziego Sądu Okręgowego, opinii Prokuratora
Okręgowego w […] oraz Prokuratora Rejonowego w […], a także Naczelnika
Urzędu Skarbowego w […],
(-) art. 35 ust. 1 i 2 ustawy o KRS, przez nieuwzględnienie wszystkich
kryteriów, jakimi winna kierować się Rada przy wyborze określonego kandydata, a
w szczególności niedanie prymatu szeroko rozumianemu kryterium kwalifikacji,
tj. wykształcenia i wiedzy posiadanej przez kandydata, predyspozycji do
wykonywania zawodu wiążącego się z takimi cechami, jak niezależność,
umiejętność samodzielnego podejmowania decyzji, samodzielność w
organizowaniu pracy, rzetelność w wykonywaniu obowiązków, a przede wszystkim
doświadczenia zawodowego i życiowego.
Podnosząc powyższe zarzuty, odwołująca się wniosła o uchylenie
zaskarżonej uchwały w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania
Krajowej Radzie Sądownictwa.
W opinii odwołującej się, analizując treść uchwały, a w szczególności jej
uzasadnienie nie sposób oprzeć się wrażeniu, że KRS zaniechała wszechstronnej
analizy zebranych materiałów źródłowych odnoszących się do kandydatury
odwołującej. Zupełnie pominięto bardzo dobrą opinię i rekomendację zawartą w
analizie sporządzonej przez wizytatora sędziego sądu okręgowego K. G., który
uznał jej osobę za jednego z wyróżniających się prokuratorów w skali okręgu.
Sędzia wizytator podkreślił dobrą znajomość prawa materialnego i procesowego,
doświadczenie zawodowe (prowadzenie szerokiego przekroju spraw, nie
wyłączając tych o dużym ciężarze gatunkowym), terminowość, pracowitość,
sumienność, dobrą organizację pracy i opanowanie. Podkreślił również wyniki
merytoryczne (brak uniewinnień, brak zwrotów akt do uzupełnienia). KRS pominęła
również całkowicie opinie z dotychczasowych miejsc pracy, tj. Urzędu Skarbowego,
a także opinię Prokuratora Okręgowego oraz Prokuratora Rejonowego.
Odwołująca się podniosła również, że w styczniu 2005 r. powierzono jej
obowiązki prokuratora w Prokuraturze Rejonowej […], a następnie w […]. Będąc
5
jeszcze asesorem prokuratorskim w 2007 r. została przeniesiona do
dwuosobowego Działu Śledczego Prokuratury Rejonowej w […], gdzie prowadzi
najpoważniejsze śledztwa z terenu działania prokuratury o szerokim przekroju
spraw, począwszy od zabójstw po skomplikowane sprawy gospodarcze.
Dlatego też, nie kwestionując umiejętności i wiedzy wybranego przez KRS
kandydata, zdaniem odwołującej się, jej dotychczasowe doświadczenie zawodowe
jest dużo większe, a ocena jej dotychczasowej pracy zawodowej na pewno nie jest
niższa od oceny wybranego kandydata.
Krajowa Rada Sądownictwa złożyła odpowiedź na odwołanie M. W.,
wnosząc o jego oddalenie w całości.
Odpowiedź na odwołanie złożył również uczestnik postępowania M. P. i
wniósł o jego oddalenie w części dotyczącej punktu I podpunktu 1 uchwały Krajowej
Rady Sądownictwa z dnia 14 lutego 2014 r. w zakresie przedstawienia
Prezydentowi RP z wnioskiem o powołanie do pełnienia urzędu na stanowisku
sędziego Sądu Rejonowego w […] referendarza sądowego M. P. oraz w części
dotyczącej punktu I podpunktu 2 powyższej uchwały w zakresie nie przedstawienia
kandydatury M. W. z wnioskiem o powołanie.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Postępowanie przed Krajową Radą Sądownictwa przeprowadzane w celu
wyłonienia z licznej grupy kandydatów mających prawo dostępu do służby
publicznej na jednakowych zasadach, jako spełniających kryteria obywatelstwa i
korzystania z pełni praw publicznych (art. 60 Konstytucji RP), ma charakter
konkursu. Wielość kandydatów i wielość kryteriów, z uwzględnieniem – jako
podstawowych – ich kwalifikacji zawodowych i cech osobowości (por. powołany
przez odwołującą się wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 lipca 2012 r., III KRS
17/12, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22 maja 2012 r., III KRS 14/12 -
niepublikowany) wymaga podejmowania przez Radę uchwał w sprawach
indywidualnych po wszechstronnym rozważeniu sprawy (art. 33 ust. 1 ustawy o
KRS). Oznacza to, że wyłonienie tego kandydata, który zostanie przedstawiony do
nominacji sędziowskiej, nie ma cech bezpośredniej rywalizacji, porównywania
każdego z każdym, ważenia cech kandydata przedstawionego i każdego z tych,
6
którzy nie przeszli procedury ze skutkiem pozytywnym. Stanowisko Rady
odzwierciedla sumę wielu cech każdego z kandydatów dającą obraz „najlepszych”
ze wszystkich, bez eksponowania cech „gorszych” kandydatów. W okolicznościach
rozpoznanej sprawy oznacza to, że zarzut naruszenia przez Radę kryteriów oceny
kandydatów, określonej w art. 35 ust. 1 ustawy o KRS jest bezpodstawny. Przepis
art. 35 ust. 2 ustawy o KRS stanowi, że przy ustalaniu kolejności kandydatów na
liście kandydatów rekomendowanych, zespół członków Rady kieruje się przede
wszystkim oceną kwalifikacji kandydatów, a ponadto uwzględnia: 1) doświadczenie
zawodowe, opinie przełożonych, rekomendacje, publikacje i inne dokumenty
dołączone do karty zgłoszenia; 2) opinię kolegium właściwego sądu oraz ocenę
właściwego zgromadzenia sędziów.
Przepis ten jest wprawdzie wprost adresowany tylko do zespołu i nakazuje
uwzględnienie wymienionych w nim kryteriów jedynie przy ustalaniu kolejności na
liście kandydatów rekomendowanych przez zespół do obsadzenia wolnych
stanowisk sędziowskich. Z wykładni systemowej i funkcjonalnej wynika jednak, że
ma on szersze zastosowanie, tak w zakresie przedmiotowym, jak i podmiotowym.
Przed ustaleniem kolejności rekomendowanych kandydatów zespół musi bowiem w
pierwszym rzędzie wydzielić ich grupę spośród wszystkich, którzy zgłosili się do
obsadzanych stanowisk, a trudno sobie wyobrazić, aby można w tym zakresie
stosować inne kryteria, gdyż obie te czynności służą jednemu celowi – wyborowi
najlepszych kandydatów na sędziów. Ten sam cel ma następna faza postępowania,
już przed Radą w pełnym składzie, co przemawia za stosowaniem tych samych
kryteriów oceny kandydatów. Gwarancja ochrony sądowej procesu nominacyjnego
nie obejmuje natomiast porównawczej oceny kwalifikacji i wiarygodności
kandydatów do urzędu sędziego, lecz zachowanie konstytucyjnej gwarancji
dostępu do służby publicznej według przejrzystych i weryfikowalnych kryteriów
doboru kandydatów (por. art. 2, 32 ust. 1 i art. 60 Konstytucji RP). Respektowanie
zasady jednakowego (równego) traktowania wszystkich kandydatów
uczestniczących w procedurze nominacyjnej bez dyskryminowania któregokolwiek
musi być zapewnione w uregulowanym w art. 31, 34 i 35 ustawy o KRS
postępowaniu zespołu Rady oraz w unormowanym w art. 33 i 37 tej ustawy
postępowaniu Rady in pleno (w pełnym składzie). Decyduje przede wszystkim
7
ocena kwalifikacji kandydatów, a ponadto ich doświadczenie zawodowe, opinie
przełożonych, rekomendacje, publikacje i inne dokumenty dołączone do karty
zgłoszenia, a także opinia kolegium właściwego sądu i ocena zgromadzenia
ogólnego sędziów. Są to kryteria uwzględniane przy ustalaniu kolejności
kandydatów na liście sporządzanej przez zespół Rady, ujęte w art. 35 ust. 2 ustawy
o KRS. W judykaturze Sądu Najwyższego utrwalił się, ukształtowany na gruncie
poprzedniej ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o Krajowej Radzie Sądownictwa
(jednolity tekst: Dz.U. z 2010 r. Nr 11, poz. 67), pogląd co do niewyczerpującego
charakteru tego wyliczenia, a także braku gradacji ważności – poza kryterium
kwalifikacji – poszczególnych jego elementów. Przyjmuje się, że o wyborze
kandydata decyduje ocena całościowa, wynikająca z łącznego zastosowania
wymienionych przesłanek (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 20 października
2009 r., III KRS 13/09, OSNP 2011 nr 13-14, poz. 196, z dnia 13 lipca 2012 r.,
III KRS 17/12, OSNP 2013 nr 15-16, poz. 194, z dnia 14 stycznia 2010 r., III KRS
24/09, niepublikowany i z dnia 17 sierpnia 2010 r., III KRS 10/10, niepublikowany),
przy czym Sąd Najwyższy nie weryfikuje wyboru, jeżeli nie wynika on z błędnego
ustalenia stanu faktycznego lub naruszenia prawa (por. wyrok Sądu Najwyższego z
dnia 17 sierpnia 2010 r., III KRS 6/10, OSNP 2012 nr 1-2, poz. 25).
Z uzasadnienia zaskarżonej uchwały Krajowej Rady Sądownictwa z dnia 14
lutego 2014 r. wynika, że przy ocenie kandydatów Rada uwzględniła w odniesieniu
do wszystkich uczestników postępowania ich dotychczasowy dorobek zawodowy,
staż pracy, doświadczenie, opinie sędziów wizytatorów, opinie przełożonych, wyniki
głosowania Kolegium Sądu Okręgowego w […] i Zgromadzenia Ogólnego tego
Sądu Okręgowego oraz ich indywidualne cechy osobowościowe i predyspozycje do
sprawowania samodzielnej funkcji orzeczniczej na stanowisku sędziego. Po
rozpatrzeniu całościowo każdego z powyższych kryteriów, na wyróżnienie spośród
wszystkich biorących udział w postępowaniu kandydatów w ocenie Rady
zasługiwała kandydatura jednej osoby i tę właśnie kandydaturę Rada postanowiła
przedstawić z wnioskiem o powołanie do pełnienia urzędu na wakującym
stanowisku sędziego sądu rejonowego.
Odnosząc się do zarzutu naruszenia kryteriów wyboru wymienionych w art.
35 ust. 2 ustawy o KRS trzeba zauważyć, że ze stylistyki tego przepisu można
8
wnosić, iż najważniejszym kryterium są kwalifikacje kandydata, zaś dalsza
kolejność wymienionych kryteriów nie ma charakteru hierarchicznego.
Oceniając poziom wiedzy teoretycznej kandydatów, bierze się pod uwagę
ocenę ze studiów (przy czym nie jest wykluczone wartościowanie tych ocen w
zależności od jakości nauczania w ukończonej uczelni) oraz uwzględnia się
ewentualne dodatkowe wykształcenie. Kolejnym kryterium jest ocena z aplikacji,
która częściowo opiera się także na umiejętności praktycznego stosowania prawa.
Jednak główną podstawą wartościowania kandydata w zakresie jego kwalifikacji
zawodowych jest opinia sędziego wizytatora, która uwzględnia nie tylko sposób
wykonywania przez niego konkretnych obowiązków ale także predyspozycje
osobowe kandydata i przestrzeganie zasad etyki wykonywanego zawodu.
Elementem oceny kwalifikacji kandydata jest także jego doświadczenia zawodowe,
wynikające ze stażu pracy i rodzaju wykonywanych czynności. Ważnym źródłem
informacji o kandydacie są ponadto opinie przełożonych, kolegium sądu i
zgromadzenia sędziów, z których Rada może wnioskować częściowo o jego
kwalifikacjach, a częściowo o stopniu środowiskowej akceptacji kandydata z uwagi
na jego cechy osobowe.
Z powyższych uwag wynika, że wybierając kandydatów do urzędu sędziego
Rada powinna jako podstawowe kryterium przyjmować ich kwalifikacje zawodowe;
nie może jednak pomijać ich ocen osobowościowych. Informacje o tych dwóch
rodzajach okoliczności Rada uzyskuje z różnych źródeł, a najczęściej są one
wyrażane w formie opisowej. Dlatego słuszna jest praktyka Rady dokonywania
ogólnej oceny kandydatów, bez ustalania ich kolejności w oparciu o kryteria
szczegółowe.
Należy podkreślić, że ocena przydatności kandydata należy do Rady, a jeżeli
została dokonana przy pomocy właściwych kryteriów i nie doszło do naruszenia
przepisów postępowania mogących mieć wpływ na jego wynik, to Sąd Najwyższy
jedynie sprawdza, czy przy użyciu tych kryteriów Rada nie przekroczyła granic
swobodnego uznania. Przedmiotem badania ze strony Sądu Najwyższego
pozostaje przy tym procedura podejmowania uchwały przez Krajową Radę
Sądownictwa, a nie przesłanki, które zadecydowały o jej treści (por. wyrok Sądu
Najwyższego z dnia 20 września 2011 r., III KRS 15/11, LEX nr 1108553).
9
Zdaniem Sądu Najwyższego, uzasadnienie uchwały podjętej w
przedmiotowej sprawie oraz dokumenty obrazujące przebieg postępowania przed
Radą pozwalają przyjąć, że rozstrzygnięcie, które zapadło w kwestionowanej
uchwale o nieprzedstawieniu Prezydentowi RP kandydatury odwołującej się z
wnioskiem o powołanie jej do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego, zostało
podjęte po wszechstronnym rozważeniu całości zgromadzonego materiału
dowodowego i z zachowaniem prawidłowego toku postępowania przed Radą. W
szczególności Sąd Najwyższy nie widzi podstaw do stwierdzenia, że Krajowa Rada
Sądownictwa przy odmowie przedstawienia kandydatury odwołującej się
Prezydentowi RP kierowała się niejednolitymi kryteriami. Powinność stosowania w
postępowaniu przed Radą jednolitych kryteriów wyboru nie oznacza, że Krajowa
Rada Sądownictwa ma obowiązek wobec wszystkich zgłoszonych kandydatów
(niezależnie od ich statusu) stosować kryteria jednakowe (identyczne). Z tej
przyczyny należy podkreślić, że jednolite kryterium odnoszące się np. do
kwalifikacji zawodowych (dorobku, doświadczenia zawodowego) kandydatów na
wolne stanowisko sędziowskie nie może być jednakowo stosowane do różnych
kandydatów. Inaczej ich ocena będzie dokonywana np. w odniesieniu do asystenta
sędziego i referendarza sądowego, a inaczej będzie kształtować się w przypadku
kandydatury zgłoszonej przez prokuratora, radcę prawego, adwokata, notariusza
lub pracownika naukowego szkoły wyższej, zaś szczegółowe odtworzenie
motywacji jest prawie niemożliwe. Tak więc uzasadnienie rozstrzygnięcia
przyjętego w przedmiotowej uchwale Krajowej Rady Sądownictwa nie jest ani
niekompletne, ani sprzeczne z dokumentacją pozostająca w dyspozycji Rady.
Odwołująca się nie wykazała także w jakikolwiek sposób, aby doszło do
rzeczywistego stosowania przez Radę wobec jej kandydatury nierównych lub
dyskryminujących ją kryteriów dostępu do wakującego stanowiska sędziowskiego w
porównaniu do innych kandydatur zgłoszonych w tej samej procedurze
konkursowej (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 2009 r., III KRS
6/08, LEX nr 523533).
Zaprezentowana w uzasadnieniu zaskarżonej uchwały ocena kandydatur,
wbrew odmiennemu stanowisku odwołującej się, jest wynikiem wszechstronnego
rozważenia przez Krajową Radę Sądownictwa wszystkich aspektów sprawy i nie
10
można przypisać jej cech dowolności, która stanowiłaby naruszenie art. 33 ust. 1
ustawy o KRS. Z tych samych przyczyn nie może być również uzasadniony zarzut
naruszenia art. 60 Konstytucji RP, zwłaszcza że przedmiotem ochrony wynikającej
z tego przepisu jest przede wszystkim formalny aspekt dostępu do służby, a więc
związany z przestrzeganiem jednolitych kryteriów i procedur postępowania, a nie
sama ocena kwalifikacji, czy też wiarygodności danej osoby z punktu widzenia
kryteriów stosowanych w ramach tego postępowania. Bezzasadne są również
zarzuty braku wszechstronnego rozważenia sprawy (art. 33 ust. 1 w związku z
art. 32 ust. 1 ustawy o KRS) oraz obowiązujących w państwie prawnym zasad
równego traktowania i jednakowego dostępu do służby publicznej (art. 32 ust. 1 i
art. 60 Konstytucji RP). Dokonywana przez Sąd Najwyższy kontrola sądowa nie
stwarza podstaw do wkraczania w zakres kompetencji Krajowej Rady Sądownictwa
w tych kwestiach, ponieważ mogłoby to oznaczać naruszenie konstytucyjnych
uprawnień i kompetencji Rady wynikających z art. 179 Konstytucji. Wyklucza to
dalszą ingerencję Sądu Najwyższego w dokonany przez Radę wybór kandydata na
wolne stanowisko sędziowskie.
Wobec bezzasadności podstaw i zarzutów odwołania, Sąd Najwyższy orzekł
zatem o jego oddaleniu na mocy art. 39814
k.p.c. w związku z art. 44 ust. 3 ustawy
o KRS.