II CZ 76/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:30-01-2015
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II CZ 76/14
POSTANOWIENIE
Dnia 14 stycznia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Henryk Pietrzkowski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Katarzyna Tyczka-Rote
SSA Jacek Grela
w sprawie z wniosku wierzycieli: Banku […]
Spółki Akcyjna z siedzibą w P/ obecnie […] - Bank Spółka Akcyjna
z siedzibą w P., S. – C. Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego
Niestandaryzowanego Funduszu Sekurytyzacyjnego z siedzibą w W.
i Skarbu Państwa - Naczelnika Urzędu Skarbowego w P.
przeciwko dłużnikowi R. S.
przy udziale A. S., H. S., Przedsiębiorstwa Polsko
- Marokańskiego "C." Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością
w R., Z. S., V. V., Z. Ś.,
Gminy D., Przedsiębiorstwa Produkcyjno Usługowo Handlowego
"V." Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w R., P.P.H.
S. T. B. oraz nabywcy licytacyjnego K.
Ł. – C.
o egzekucję należności pieniężnej z nieruchomości objętej księgą wieczystą
KW […], w przedmiocie skargi dłużnika R. S.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
postanowienia Sądu Rejonowego w K.
z dnia 1 października 2009 r.,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 14 stycznia 2015 r.,
zażalenia R. S.
na postanowienie Sądu Rejonowego w Ś.
2
z dnia 25 października 2013 r.,
oddala zażalenie i nie obciąża R. S. kosztami postępowania
zażaleniowego.
3
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 25 października 2013 r. Sąd Rejonowy w Ś. z
siedzibą w K. odrzucił skargę dłużnika R. S. z dnia 12 września 2013 r. o
stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia z dnia 1
października 2009 r. co do udzielenia przybicia na rzecz nabywcy licytacyjnego K.
Ł.-C. Jako podstawę odrzucenia skargi, Sąd wskazał w sentencji art. 4246
§ 3 k.p.c.
w zw. z art. 871
§ 1 k.p.c.
W zażaleniu zarzucono naruszenie art. 4246
§ 1 k.p.c. poprzez jego
niewłaściwe zastosowanie wskutek błędnego przyjęcia, że skarga została
wniesiona po terminie.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 7674
§ 3 k.p.c. w sprawach egzekucyjnych skarga
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia nie przysługuje.
Przepis ten jest efektem zmian wprowadzonych na mocy ustawy z dnia 22 lipca
2010 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego oraz ustawy - Prawo
upadłościowe i naprawcze (Dz. U. Nr 155, poz. 1037). Zważywszy, że w niniejszej
sprawie skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
została wniesiona w dniu 12 września 2013 r., tj. w stanie prawnym obowiązującym
po wejściu w życie wspomnianej ustawy z dnia 22 lipca 2010 r., należy ją uznać za
niedopuszczalną (por. np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 września
2014 r., II CNP 16/14, nie publ.; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia
5 września 2014 r., nie publ.; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia
2012 r., V CNP 44/11, nie publ.; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia
27 października 2010 r., IV CNP 61/10, nie publ.). Nie ulega przy tym wątpliwości,
że postanowienie co do przybicia na rzecz licytanta (art. 987 i n. k.p.c.) –
usytuowane w części trzeciej Kodeksu postępowania cywilnego - objęte jest
regulacją z art. 7674
§ 3 k.p.c. Z tego względu skarga, jako niedopuszczalna
podlegała odrzuceniu.
Skarga podlegała odrzuceniu także z powodu niezachowania przy jej
sporządzeniu przymusu adwokacko - radcowskiego, o którym mowa art. 871
§ 1
k.p.c. (art. 4246
§ 3 k.p.c.), wady tej nie może sanować, zawarte w zażaleniu,
4
stwierdzenie, że „skarżący nie miał wiedzy, iż w postępowaniu przed Sądem
Najwyższym obowiązuje zastępstwo stron przez adwokatów lub radców prawnych”.
Już z tych względów skarga podlegała odrzuceniu bez potrzeby badania, czy
zachowany został termin do jej wniesienia, o którym mowa w art. 4246
§ 1 k.p.c.
Z tych przyczyn zażalenie, jako oczywiście bezzasadne, nie zawierające
żadnych argumentów, podlegało oddaleniu na podstawie art. 39814
w związku z art.
3941
§ 3 k.p.c.
Ze względu na oczywistą bezzasadność zażalenia, którego wniesienie
w istocie narażało R. S. na koszty, Sąd Najwyższy odstąpił od obciążenia
skarżącego kosztami, którymi - przy braku tej szczególnej sytuacji - powinien
zostać obciążony w związku z wniesieniem przez Prokuratorię Generalną Skarbu
Państwa odpowiedzi na zażalenie (art. 102 w zw. z art. 3941
§ 3, art. 39821
i art.
391 § 1 k.p.c.).
POSTANOWIENIE
Dnia 14 stycznia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Henryk Pietrzkowski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Katarzyna Tyczka-Rote
SSA Jacek Grela
w sprawie z wniosku wierzycieli: Banku […]
Spółki Akcyjna z siedzibą w P/ obecnie […] - Bank Spółka Akcyjna
z siedzibą w P., S. – C. Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego
Niestandaryzowanego Funduszu Sekurytyzacyjnego z siedzibą w W.
i Skarbu Państwa - Naczelnika Urzędu Skarbowego w P.
przeciwko dłużnikowi R. S.
przy udziale A. S., H. S., Przedsiębiorstwa Polsko
- Marokańskiego "C." Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością
w R., Z. S., V. V., Z. Ś.,
Gminy D., Przedsiębiorstwa Produkcyjno Usługowo Handlowego
"V." Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w R., P.P.H.
S. T. B. oraz nabywcy licytacyjnego K.
Ł. – C.
o egzekucję należności pieniężnej z nieruchomości objętej księgą wieczystą
KW […], w przedmiocie skargi dłużnika R. S.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
postanowienia Sądu Rejonowego w K.
z dnia 1 października 2009 r.,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 14 stycznia 2015 r.,
zażalenia R. S.
na postanowienie Sądu Rejonowego w Ś.
2
z dnia 25 października 2013 r.,
oddala zażalenie i nie obciąża R. S. kosztami postępowania
zażaleniowego.
3
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 25 października 2013 r. Sąd Rejonowy w Ś. z
siedzibą w K. odrzucił skargę dłużnika R. S. z dnia 12 września 2013 r. o
stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia z dnia 1
października 2009 r. co do udzielenia przybicia na rzecz nabywcy licytacyjnego K.
Ł.-C. Jako podstawę odrzucenia skargi, Sąd wskazał w sentencji art. 4246
§ 3 k.p.c.
w zw. z art. 871
§ 1 k.p.c.
W zażaleniu zarzucono naruszenie art. 4246
§ 1 k.p.c. poprzez jego
niewłaściwe zastosowanie wskutek błędnego przyjęcia, że skarga została
wniesiona po terminie.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 7674
§ 3 k.p.c. w sprawach egzekucyjnych skarga
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia nie przysługuje.
Przepis ten jest efektem zmian wprowadzonych na mocy ustawy z dnia 22 lipca
2010 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego oraz ustawy - Prawo
upadłościowe i naprawcze (Dz. U. Nr 155, poz. 1037). Zważywszy, że w niniejszej
sprawie skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
została wniesiona w dniu 12 września 2013 r., tj. w stanie prawnym obowiązującym
po wejściu w życie wspomnianej ustawy z dnia 22 lipca 2010 r., należy ją uznać za
niedopuszczalną (por. np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 września
2014 r., II CNP 16/14, nie publ.; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia
5 września 2014 r., nie publ.; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia
2012 r., V CNP 44/11, nie publ.; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia
27 października 2010 r., IV CNP 61/10, nie publ.). Nie ulega przy tym wątpliwości,
że postanowienie co do przybicia na rzecz licytanta (art. 987 i n. k.p.c.) –
usytuowane w części trzeciej Kodeksu postępowania cywilnego - objęte jest
regulacją z art. 7674
§ 3 k.p.c. Z tego względu skarga, jako niedopuszczalna
podlegała odrzuceniu.
Skarga podlegała odrzuceniu także z powodu niezachowania przy jej
sporządzeniu przymusu adwokacko - radcowskiego, o którym mowa art. 871
§ 1
k.p.c. (art. 4246
§ 3 k.p.c.), wady tej nie może sanować, zawarte w zażaleniu,
4
stwierdzenie, że „skarżący nie miał wiedzy, iż w postępowaniu przed Sądem
Najwyższym obowiązuje zastępstwo stron przez adwokatów lub radców prawnych”.
Już z tych względów skarga podlegała odrzuceniu bez potrzeby badania, czy
zachowany został termin do jej wniesienia, o którym mowa w art. 4246
§ 1 k.p.c.
Z tych przyczyn zażalenie, jako oczywiście bezzasadne, nie zawierające
żadnych argumentów, podlegało oddaleniu na podstawie art. 39814
w związku z art.
3941
§ 3 k.p.c.
Ze względu na oczywistą bezzasadność zażalenia, którego wniesienie
w istocie narażało R. S. na koszty, Sąd Najwyższy odstąpił od obciążenia
skarżącego kosztami, którymi - przy braku tej szczególnej sytuacji - powinien
zostać obciążony w związku z wniesieniem przez Prokuratorię Generalną Skarbu
Państwa odpowiedzi na zażalenie (art. 102 w zw. z art. 3941
§ 3, art. 39821
i art.
391 § 1 k.p.c.).