V CNP 44/11
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:12-02-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V CNP 44/11
POSTANOWIENIE
Dnia 31 stycznia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Katarzyna Tyczka-Rote
w sprawie ze skargi dłużników M. L. i M. L.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia
Sądu Okręgowego w K. z dnia 9 czerwca 2009 r.,
w sprawie z wniosku wierzyciela GETIN Noble Bank S.A.
przy uczestnictwie dłużników M. L. i M. L.
w przedmiocie egzekucji z nieruchomości sygn. akt Km …,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 31 stycznia 2012 r.,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
2
Dłużnicy /…/ wnieśli skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego postanowienia Sądu Okręgowego w K. z dnia 9 czerwca 2009 r.,
oddalającego ich zażalenie na postanowienie Sądu Rejonowego w S. z dnia 3
października 2008 r. w sprawie z wniosku wierzyciela GETIN Banku Spółki Akcyjnej
w przedmiocie egzekucji z nieruchomości prowadzonej przez Komornika Sądowego
przy Sądzie Rejonowym w S. W sprawie w dniu 23 sierpnia 2006 r. odbyła się
licytacja prawa użytkowania wieczystego nieruchomości oznaczonej jako działka nr
178 o powierzchni 570 m2
, położonej w S. przy ul. C. 13 wraz z prawem własności
budynku mieszkalnego oraz zabudowaniami gospodarczymi położonymi na
opisanej wyżej nieruchomości. Doszło do wydania postanowienia o przybiciu na
rzecz Ł. A. Nabywca uiścił w gotówce rękojmię w kwocie 16 984 zł. Po
uprawomocnieniu się postanowienia o przybiciu został wezwany do uiszczenia
pozostałej kwoty z ceny określonej jako 113 226,66 zł. Ponieważ w terminie
określonym przez Sąd Ł. A. spełnił warunki licytacji i w dniu 26 września 2008 r.
przelał na konto depozytowe Sądu kwotę 96 242,66 zł, Sąd Rejonowy w S. uznał, iż
w sprawie zastosowanie ma norma art. 998 § 1 k.p.c. i postanowieniem z dnia 3
października 2008 r. przysądził prawo użytkowania wieczystego nieruchomości na
rzecz Ł. A. oraz nakazał dłużnikom M. L. i M. L. wydanie nabywcy nieruchomości w
stanie wolnym. Sąd Okręgowy w K. postanowieniem z dnia 9 czerwca 2009 r.
oddalił zażalenie dłużników od powyższego orzeczenia. Sąd nie uwzględnił
argumentacji skarżących, którzy wskazywali, iż z uwagi na wniesione przez nich
w sprawie zażalenie postanowienie o przybiciu nie mogło się uprawomocnić.
Uznał, iż postanowienie o przybiciu uprawomocniło się z dniem 12 września
2006 r., ponieważ wniesione od tego postanowienia środki odwoławcze zastały
cofnięte. Jednocześnie stwierdził również, że pismo dłużników, w którym cofnęli
oni swoje oświadczenie o cofnięciu środków odwoławczych, należy uznać za
pozbawione jakichkolwiek skutków prawnych.
Skarżący oparli swoją skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia Sądu Okręgowego w Ł. na zarzucie naruszenia
3
przepisów prawa procesowego - art. 981 k.p.c.; art. 998 k.p.c.; art. 826 k.p.c. oraz
art. 395 § 1 k.p.c. w zw. z art. 379 pkt. 5 k.p.c. w zw. z art. 13 k.p.c. Powołane
przepisy wskazali również jako te, z którym zaskarżone orzeczenie jest ich zdaniem
niezgodne.
Wyrządzenie szkody przez wydanie kwestionowanego orzeczenia
uprawdopodobnili wskazując, że utracili prawo do użytkowania wieczystego
nieruchomości oznaczonej jako działka nr 178 położonej w S. przy ul. C. 13.
Wyjaśnili także, że jedynym środkiem w sprawie pozwalającym na zbadanie
legalności zaskarżonego orzeczenia jest skarga o stwierdzenie niezgodności z
prawem prawomocnego orzeczenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
W dniu 25 września 2010 r. weszła w życie ustawa z dnia 22 lipca 2010 r.
o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego oraz ustawy - Prawo
upadłościowe i naprawcze (Dz. U. Nr 155, poz. 1037 dalej jako ustawa zmieniająca
k.p.c.), która zmieniła stan prawny w zakresie dotyczącym skargi na niezgodność
z prawem prawomocnego orzeczenia. Według art. 4241
k.p.c. w nowym brzmieniu
można żądać stwierdzenia niezgodności z prawem jedynie prawomocnego wyroku
kończącego postępowanie w sprawie. Przepisy szczególne przewidują taką
możliwość ponadto w odniesieniu do postanowienia w postępowaniu
nieprocesowym, orzekającego co do istoty sprawy i kończącego postępowanie
w sprawie (art. 5192
k.p.c.) oraz do orzeczeń wskazanych w art. 11481
§ 3 k.p.c.,
w art. 11511
§ 3 k.p.c. czy w art. 1215 k.p.c. W wypadku pozostałych
prawomocnych orzeczeń skarga o stwierdzenie ich niezgodności z prawem jest
niedopuszczalna, a poszkodowany może – po myśli art. art. 4241b
k.p.c. -
dochodzić odszkodowania bezpośrednio od Skarbu Państwa, bez konieczności
uzyskiwania prejudykatu w postępowaniu o stwierdzenie niezgodności
prawomocnego orzeczenia z prawem.
Powołana ustawa dokonała również zmiany art. 7674
§ 3 k.p.c., przez
dodanie do jego treści § 3 według którego w sprawach egzekucyjnych skarga
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia nie przysługuje.
Z uwagi na procesowy charakter tego uregulowania, w orzecznictwie Sądu
4
Najwyższego przyjmuje się jednolicie, że ma ono zastosowanie również
w przypadku orzeczeń wydanych w postępowaniu egzekucyjnym przed jego
wejściem w życie, tj. dniem 25 września 2010 r. (por. postanowienia Sądu
Najwyższego: z dnia 6 grudnia 2011 r. sygn. akt IV CNP 79/11, nie publ.; z dnia
27 października 2010 r., sygn. akt IV CNP 61/10, nie publ.; z dnia 22 listopada
2010 r. sygn. akt IV CNP 73/10, nie publ.; z dnia 25 lutego 2011 r., sygn. akt
IV CNP 8/11, nie publ.; z dnia 25 lutego 2011 r. sygn. akt IV CNP 108/10, nie publ.;
z dnia 17 marca 2011 r. sygn. akt IV CZ 127/10, nie publ.). W aktualnym
stanie prawnym, skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem każdego
prawomocnego orzeczenia sądowego wydanego w postępowaniu egzekucyjnym,
zarówno w pierwszej jak i w drugiej instancji, wniesiona po wejściu w życie ustawy
zmieniającej k.p.c. podlega odrzuceniu na podstawie art. 4248
§ 1 k.p.c., jako
niedopuszczalna z mocy art. 7674
§ 3 k.p.c. Z tych względów orzeczono
jak w sentencji.
jw
POSTANOWIENIE
Dnia 31 stycznia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Katarzyna Tyczka-Rote
w sprawie ze skargi dłużników M. L. i M. L.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia
Sądu Okręgowego w K. z dnia 9 czerwca 2009 r.,
w sprawie z wniosku wierzyciela GETIN Noble Bank S.A.
przy uczestnictwie dłużników M. L. i M. L.
w przedmiocie egzekucji z nieruchomości sygn. akt Km …,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 31 stycznia 2012 r.,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
2
Dłużnicy /…/ wnieśli skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego postanowienia Sądu Okręgowego w K. z dnia 9 czerwca 2009 r.,
oddalającego ich zażalenie na postanowienie Sądu Rejonowego w S. z dnia 3
października 2008 r. w sprawie z wniosku wierzyciela GETIN Banku Spółki Akcyjnej
w przedmiocie egzekucji z nieruchomości prowadzonej przez Komornika Sądowego
przy Sądzie Rejonowym w S. W sprawie w dniu 23 sierpnia 2006 r. odbyła się
licytacja prawa użytkowania wieczystego nieruchomości oznaczonej jako działka nr
178 o powierzchni 570 m2
, położonej w S. przy ul. C. 13 wraz z prawem własności
budynku mieszkalnego oraz zabudowaniami gospodarczymi położonymi na
opisanej wyżej nieruchomości. Doszło do wydania postanowienia o przybiciu na
rzecz Ł. A. Nabywca uiścił w gotówce rękojmię w kwocie 16 984 zł. Po
uprawomocnieniu się postanowienia o przybiciu został wezwany do uiszczenia
pozostałej kwoty z ceny określonej jako 113 226,66 zł. Ponieważ w terminie
określonym przez Sąd Ł. A. spełnił warunki licytacji i w dniu 26 września 2008 r.
przelał na konto depozytowe Sądu kwotę 96 242,66 zł, Sąd Rejonowy w S. uznał, iż
w sprawie zastosowanie ma norma art. 998 § 1 k.p.c. i postanowieniem z dnia 3
października 2008 r. przysądził prawo użytkowania wieczystego nieruchomości na
rzecz Ł. A. oraz nakazał dłużnikom M. L. i M. L. wydanie nabywcy nieruchomości w
stanie wolnym. Sąd Okręgowy w K. postanowieniem z dnia 9 czerwca 2009 r.
oddalił zażalenie dłużników od powyższego orzeczenia. Sąd nie uwzględnił
argumentacji skarżących, którzy wskazywali, iż z uwagi na wniesione przez nich
w sprawie zażalenie postanowienie o przybiciu nie mogło się uprawomocnić.
Uznał, iż postanowienie o przybiciu uprawomocniło się z dniem 12 września
2006 r., ponieważ wniesione od tego postanowienia środki odwoławcze zastały
cofnięte. Jednocześnie stwierdził również, że pismo dłużników, w którym cofnęli
oni swoje oświadczenie o cofnięciu środków odwoławczych, należy uznać za
pozbawione jakichkolwiek skutków prawnych.
Skarżący oparli swoją skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia Sądu Okręgowego w Ł. na zarzucie naruszenia
3
przepisów prawa procesowego - art. 981 k.p.c.; art. 998 k.p.c.; art. 826 k.p.c. oraz
art. 395 § 1 k.p.c. w zw. z art. 379 pkt. 5 k.p.c. w zw. z art. 13 k.p.c. Powołane
przepisy wskazali również jako te, z którym zaskarżone orzeczenie jest ich zdaniem
niezgodne.
Wyrządzenie szkody przez wydanie kwestionowanego orzeczenia
uprawdopodobnili wskazując, że utracili prawo do użytkowania wieczystego
nieruchomości oznaczonej jako działka nr 178 położonej w S. przy ul. C. 13.
Wyjaśnili także, że jedynym środkiem w sprawie pozwalającym na zbadanie
legalności zaskarżonego orzeczenia jest skarga o stwierdzenie niezgodności z
prawem prawomocnego orzeczenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
W dniu 25 września 2010 r. weszła w życie ustawa z dnia 22 lipca 2010 r.
o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego oraz ustawy - Prawo
upadłościowe i naprawcze (Dz. U. Nr 155, poz. 1037 dalej jako ustawa zmieniająca
k.p.c.), która zmieniła stan prawny w zakresie dotyczącym skargi na niezgodność
z prawem prawomocnego orzeczenia. Według art. 4241
k.p.c. w nowym brzmieniu
można żądać stwierdzenia niezgodności z prawem jedynie prawomocnego wyroku
kończącego postępowanie w sprawie. Przepisy szczególne przewidują taką
możliwość ponadto w odniesieniu do postanowienia w postępowaniu
nieprocesowym, orzekającego co do istoty sprawy i kończącego postępowanie
w sprawie (art. 5192
k.p.c.) oraz do orzeczeń wskazanych w art. 11481
§ 3 k.p.c.,
w art. 11511
§ 3 k.p.c. czy w art. 1215 k.p.c. W wypadku pozostałych
prawomocnych orzeczeń skarga o stwierdzenie ich niezgodności z prawem jest
niedopuszczalna, a poszkodowany może – po myśli art. art. 4241b
k.p.c. -
dochodzić odszkodowania bezpośrednio od Skarbu Państwa, bez konieczności
uzyskiwania prejudykatu w postępowaniu o stwierdzenie niezgodności
prawomocnego orzeczenia z prawem.
Powołana ustawa dokonała również zmiany art. 7674
§ 3 k.p.c., przez
dodanie do jego treści § 3 według którego w sprawach egzekucyjnych skarga
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia nie przysługuje.
Z uwagi na procesowy charakter tego uregulowania, w orzecznictwie Sądu
4
Najwyższego przyjmuje się jednolicie, że ma ono zastosowanie również
w przypadku orzeczeń wydanych w postępowaniu egzekucyjnym przed jego
wejściem w życie, tj. dniem 25 września 2010 r. (por. postanowienia Sądu
Najwyższego: z dnia 6 grudnia 2011 r. sygn. akt IV CNP 79/11, nie publ.; z dnia
27 października 2010 r., sygn. akt IV CNP 61/10, nie publ.; z dnia 22 listopada
2010 r. sygn. akt IV CNP 73/10, nie publ.; z dnia 25 lutego 2011 r., sygn. akt
IV CNP 8/11, nie publ.; z dnia 25 lutego 2011 r. sygn. akt IV CNP 108/10, nie publ.;
z dnia 17 marca 2011 r. sygn. akt IV CZ 127/10, nie publ.). W aktualnym
stanie prawnym, skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem każdego
prawomocnego orzeczenia sądowego wydanego w postępowaniu egzekucyjnym,
zarówno w pierwszej jak i w drugiej instancji, wniesiona po wejściu w życie ustawy
zmieniającej k.p.c. podlega odrzuceniu na podstawie art. 4248
§ 1 k.p.c., jako
niedopuszczalna z mocy art. 7674
§ 3 k.p.c. Z tych względów orzeczono
jak w sentencji.
jw