Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 30 lipca 2014 roku Sąd Rejonowy w Łowiczu w sprawie
z powództwa Ł. W. przeciwko T. S. o zaniechanie naruszeń i o przywrócenie stanu zgodnego z prawem:

1. zakazał pozwanemu przechodzenia, przejeżdżania i przepędzania bydła przez grunty stanowiące własność powoda, położone po południowej i północnej stronie rzeki S., to jest przez działki nr (...) we wsi R., gmina Z., na odcinku od brodu na tej rzece, znajdującego się pomiędzy działkami nr (...), w kierunku wschodnim, a także palikowania, grodzenia i stawiania jakichkolwiek przeszkód na gruncie stanowiącym własność powoda Ł. W., położonym po południowej i północnej stronie rzeki S., to jest na działkach nr: (...) na odcinku od brodu na tej rzece w kierunku zachodnim,

2. oddalił powództwo w pozostałej części, tj. co do żądania przywrócenia stanu zgodnego z prawem poprzez usunięcie z nieruchomości powoda, tj. działek nr: (...) pozostawionych przez pozwanego palików, ogrodzeń i innych przeszkód,

3. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.737 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 3.317 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany, zaskarżając go w części,
tj. w zakresie punktu 1. i 3. Rozstrzygnięciu Sądu Rejonowego skarżący zarzucił:

1. naruszenie przepisów postępowania, tj.:

a) art. 233 k.p.c. poprzez błędną ocenę zeznań stron, świadków K. D., H. F., D. W. i E. S. (1) oraz dokumentu w postaci kopii mapy,

b) art. 217 k.p.c. poprzez oddalenie wniosków dowodowych pozwanego
o przesłuchanie w charakterze świadka E. S. (2), o przeprowadzenie dowodów z dokumentów w postaci protokołów z oględzin nieruchomości powoda sporządzonych w sprawie Sądu Rejonowego w Łowiczu o sygn. akt I Ns 284/12 oraz z oględzin nieruchomości powoda, o zwrócenie się do Wojewódzkiego Zarządu Melioracji i (...) w Ł. (...) Inspektorat w K. o udzielenie informacji jaką szerokość ma działka o numerze ewidencyjnym (...) stanowiąca własność Skarbu Państwa na odcinku pomiędzy działkami stron o numerach ewidencyjnych (...),

c) art. 241 k.p.c. poprzez zaniechanie powtórzenia postępowania dowodowego,

d) art. 100 zd. 2 k.p.c. poprzez jego zastosowanie w okolicznościach niniejszej sprawy, co polegało na uznaniu, że powód uległ tylko co do nieznacznej części swojego żądania i obciążeniu pozwanego całością kosztów procesu,

e) § 6 pkt 4, § 13 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości
z dnia 28 września 2002 r w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu poprzez zawyżenie kosztów zastępstwa procesowego zasądzonych od pozwanego na rzecz powoda;

2. poczynienie błędnego ustalenia, iż pozwany przechodził, przejeżdżał i przepędzał bydło przez grunty stanowiące własność powoda położone po południowej
i północnej stronie rzeki S., to jest przez działki nr (...) we wsi R., gmina Z., na odcinku od brodu na tej rzece, znajdującego się pomiędzy działkami nr (...), w kierunku wschodnim, a także palikował, grodził i stawiał przeszkody na gruncie stanowiącym własność powoda Ł. W. położonym po południowej i północnej stronie rzeki S. to jest na działkach nr (...) na odcinku od brodu na tejże rzece w kierunku zachodnim oraz że istnieje w przyszłości realne niebezpieczeństwo tego typu naruszeń prawa własności powoda ze strony pozwanego.

W konsekwencji sformułowanych zarzutów skarżący wniósł o zmianę wyroku
w zaskarżonej części poprzez oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, za wszystkie instancje według norm przepisanych, ewentualnie o oddalenie powództwa w zaskarżonej części i przekazanie sprawy w tej części Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia o kosztach postępowania apelacyjnego.

Skarżący wniósł także o przeprowadzenie w postępowaniu apelacyjnym dowodów zgłoszonych w odpowiedzi na pozew z dnia 18 lipca 2014 r., co do których Sąd Rejonowy w Łowiczu wydał postanowienie o oddaleniu wniosków dowodowych.

W odpowiedzi na apelację pozwanego powód zakwestionował określoną przez skarżącego wartość przedmiotu zaskarżenia, wnosząc o jej sprawdzenie
i określenie jej na kwotę 7.000 zł. Pozwany wniósł o oddalenie apelacji pozwanego
w całości oraz o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym według norm przepisanych, ewentualnie na podstawie spisu kosztów przedłożonego na rozprawie.

Na rozprawie apelacyjnej w dniu 23 marca 2015 r. Sąd Okręgowy postanowił określić wartość przedmiotu zaskarżenia na kwotę 7.000 zł. Strony podtrzymały swoje stanowiska procesowe wyrażone w apelacji i odpowiedzi na apelację.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja, jako niezasadna, podlegała oddaleniu.

W ocenie Sądu Okręgowego zaskarżone rozstrzygnięcie zostało wydane
w wyniku prawidłowo ustalonego stanu faktycznego. Ustalenia, co do okoliczności faktycznych stanowiących podstawę dochodzonego pozwem roszczenia, Sąd
I instancji poczynił w oparciu o materiał dowodowy, który zaprezentowały obie strony procesu. Powyższe ustalenia Sąd Okręgowy w pełni podziela i przyjmuje za własne, uznając za zbędne powielanie ich w dalszej części uzasadnienia. Sąd Odwoławczy modyfikuje ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy jedynie co do ustalenia, że prowadzone przed Sądem Rejonowym pod sygn. akt I Ns 284/12 postępowanie z wniosku pozwanego o ustanowienie służebności drogi koniecznej na stanowiących własność powoda nieruchomościach oznaczonych jako działki nr (...)
i 469, leżących odpowiednio po południowej i północnej stronie rzeki S., na odcinku od brodu na tej rzece w kierunku wschodnim, zostało już prawomocnie zakończone poprzez oddalenie postanowieniem Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 22 sierpnia 2014 r. (sygn. akt III Ca 408/14) apelacji pozwanego od postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 13 grudnia 2013 r. (sygn. akt I Ns 284/12) oddalającego wniosek pozwanego o ustanowienie ww. służebności.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż z przyczyn natury formalnej nie może odnieść spodziewanego przez skarżącego skutku sformułowany
w apelacji zarzut naruszenia przez Sąd I instancji przepisu art. 217 k.p.c. poprzez oddalenie na rozprawie w dniu 21 lipca 2014 r. zgłoszonych przez skarżącego wniosków o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka E. S. (2),
dowodu z dokumentów w postaci protokołów z oględzin nieruchomości powoda sporządzonych w sprawie Sądu Rejonowego w Łowiczu o sygn. akt I Ns 284/12, dowodu z oględzin nieruchomości powoda, a także wniosku dowodowego
o zwrócenie się do Wojewódzkiego Zarządu Melioracji i (...) w Ł. (...) Inspektorat w K. o udzielenie informacji jaką szerokość ma działka
o numerze ewidencyjnym (...), stanowiąca własność Skarbu Państwa, na odcinku pomiędzy działkami stron o numerach ewidencyjnych (...).

Powołane postanowienie Sądu Rejonowego, wydane na rozprawie w dniu
21 lipca 2014 r., jest postanowieniem niezaskarżalnym w drodze zażalenia - nie jest ono bowiem postanowieniem kończącym postępowanie w sprawie, ani postanowieniem wymienionym enumeratywnie w treści art. 394 § 1 k.p.c., ani też nie podlega zaskarżeniu na podstawie przepisów szczególnych. Niezaskarżalność powyższego postanowienia Sądu I instancji nie oznacza jednak, że z chwilą jego ogłoszenia stają się one prawomocne. Zgodnie bowiem z treścią art. 363 § 2 k.p.c. mimo niedopuszczalności odrębnego zaskarżenia, nie stają się prawomocne postanowienia podlegające rozpoznaniu przez sąd drugiej instancji, gdy sąd ten rozpoznaje sprawę, w której je wydano.

Podstawą prawną badania przez Sąd Odwoławczy zasadności niezaskarżalnych postanowień Sądu I instancji wydanych przed wydaniem wyroku
w ramach tzw. uprzedniej kontroli prawidłowości orzeczenia jest przepis art. 380 k.p.c. Zgodnie z jego treścią sąd drugiej instancji, na wniosek strony, rozpoznaje również te postanowienia sądu pierwszej instancji, które nie podlegały zaskarżeniu
w drodze zażalenia, a miały wpływ na rozstrzygnięcie sprawy.

Dopuszczalność kontroli niezaskarżalnych postanowień Sądu I instancji przez Sąd Odwoławczy w trybie art. 380 k.p.c. znajduje potwierdzenie w utrwalonym orzecznictwie Sądu Najwyższego, który wskazuje, że „warunkiem takiej kontroli niezaskarżalnego postanowienia, które miało wpływ na wynik sprawy, jest zamieszczenie stosownego wniosku w środku odwoławczym skierowanym przeciwko postanowieniu podlegającemu zaskarżeniu zażaleniem” (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 8 stycznia 2014 r., II UZ 63/13, LEX nr 1418894).

Sąd Odwoławczy w pełni podziela również stanowisko Sądu Najwyższego, zgodnie z którym „gdy w sprawie występuje profesjonalny pełnomocnik wniosek taki powinien być jednoznacznie sformułowany, gdyż nie ma podstaw do przypisywania pismom przez niego wnoszonym treści wprost w nich niewyrażonych” (por. np. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 17 lipca 2008 r., II CZ 54/08, LEX nr 447663; z dnia 28 października 2009 r., II PZ 17/09, LEX nr 559946).

Dla możliwości przeprowadzenia kontroli instancyjnej niezaskarżalnych postanowień Sądu I instancji ustawa przewiduje jeszcze jedną dodatkową przesłankę. Zgodnie bowiem z art. 162 zd. 2. k.p.c. warunkiem dopuszczalności powoływania się przez stronę na uchybienia Sądu I instancji przepisom postępowania jest zwrócenie temu Sądowi uwagi na te uchybienia poprzez wniesienie o wpisanie stosowego zastrzeżenia do protokołu. Termin do złożenia tego rodzaju zastrzeżenia dla obecnych na nim stron kończy się wraz z zakończeniem posiedzenia lub też dla nieobecnych - kończy się z zakończeniem najbliższego posiedzenia. Niezłożenie tego zastrzeżenia wyklucza natomiast możliwość późniejszego powoływania się w środkach zaskarżenia lub środkach odwoławczych na powstałe uchybienia procesowe, z wyjątkiem uchybień, które sąd powinien wziąć pod rozwagę z urzędu (powodujących nieważność postępowania) albo w wypadku braku zgłoszenia zastrzeżenia z przyczyn niezawinionych przez stronę. Brak winy musi być jednak uprawdopodobniony (uchwała SN z dnia 27 października 2005 r., III CZP 55/05, OSNC 2006, Nr 9, poz. 144, wyrok SN z dnia 10 sierpnia 2006 r., V CSK 237/06, Biul. SN 2006, Nr 11, poz. 17). Celem regulacji z art. 162 k.p.c. jest pobudzenie inicjatywy stron
w doprowadzeniu do szybkiego usunięcia dostrzeżonych przez nie naruszeń przepisów postępowania i umożliwienie sądowi niezwłocznego naprawienia błędu. Cel art. 162 k.p.c. byłby zatem trudny do osiągnięcia przy założeniu, że strona, która we właściwym czasie nie zgłosiła odpowiedniego zastrzeżenia, może powoływać się na rzekome uchybienia procesowe Sądu I instancji dopiero po raz pierwszy w środku zaskarżenia (tak też SN w wyroku z 6 grudnia 2012 r., III CSK 62/12; LEX nr 1293777). Strona nie może zatem skutecznie zarzucać w apelacji uchybienia przez Sąd I instancji przepisom postępowania, dotyczącego oddalenia wniosków dowodowych, jeżeli nie zwróciła uwagi Sądu na to uchybienie (uchwała SN z 27 czerwca 2008 r., III CZP 50/08; OSNC 2009/7-8/103; wyrok SN z 7 marca 2012 r., II PK 159/11; OSNP 2013/3-4/32 i wyrok SA w Szczecinie z 12 września 2012 r., I ACa 299/12; LEX nr 1220620).

Przenosząc powyższe uwagi na grunt przedmiotowej sprawy wskazać należy, że sporządzona przez profesjonalnego pełnomocnika skarżącego, będącego adwokatem, apelacja w swojej treści nie zawiera ani stosownego wniosku, o którym stanowi art. 380 k.p.c., ani nawet nie odwołuje się do tego przepisu pomimo, iż
w toku postępowania rozpoznawczego pełnomocnik skarżącego zwrócił we właściwym terminie uwagę Sądu Rejonowego na uchybienie przepisom postępowania w trybie art. 162 k.p.c. Sąd Odwoławczy nie może natomiast z treści samego zarzutu apelacyjnego wywodzić, że skarżący, podnosząc zarzut naruszenia przepisu art. 217 k.p.c., jednocześnie składa dorozumiany wniosek w trybie art. 380 k.p.c. o rozstrzygnięcie kwestii postanowienia Sądu Rejonowego w przedmiocie oddalenia zgłoszonych wniosków dowodowych.

Wobec braku wniosku, o którym mowa w art. 380 k.p.c., przeprowadzenie przez Sąd Odwoławczy merytorycznej kontroli postanowienia Sądu Rejonowego
z dnia 21 lipca 2014 r. w przedmiocie oddalenia wniosków dowodowych skarżącego nie jest zatem dopuszczalne (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 4 grudnia 2013 r., II CZ 83/13, LEX nr 1418728).

W konsekwencji powyższego za bezskuteczny uznać należy również sformułowany w apelacji zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisu art. 241 k.p.c. poprzez zaniechanie powtórzenia postępowania dowodowego.

W dalszej kolejności konieczne jest ustosunkowanie się przez Sąd Okręgowy do zawartego w apelacji wniosku o przeprowadzenie dowodów zgłoszonych
w odpowiedzi na pozew z dnia 18 lipca 2014 r., co do których Sąd Rejonowy
w Ł. wydał postanowienie o oddaleniu wniosków dowodowych skarżącego. Wskazać w tym miejscu należy, że z mocy art. 365 § 1 k.p.c. Sąd Okręgowy jest związanym prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia z dnia 13 grudnia 2013 r., wydanym w toczącej się między tymi samymi stronami sprawie
o sygn. akt I Ns 284/12.

Związanie prawomocnym orzeczeniem oznacza, że sąd obowiązany jest uznać, że kwestia prawna, która była już przedmiotem rozstrzygnięcia w innej sprawie, a która ma znaczenie prejudycjalne w sprawie przez niego rozpoznawanej, kształtuje się tak, jak przyjęto w prawomocnym wcześniejszym orzeczeniu. Powoduje ono brak możliwości zignorowania zarówno ustaleń faktycznych stanowiących bezpośrednio podstawę zapadłego uprzednio prawomocnego rozstrzygnięcia, jak
i jego podstawy prawnej. Nie jest dopuszczalne odmienne ustalenie zaistnienia, przebiegu i oceny istotnych dla danego stosunku prawnego zdarzeń faktycznych
w kolejnych procesach sądowych między tymi samymi stronami, choćby przedmiot tych spraw się różnił. Innymi słowy związanie prawomocnym wyrokiem oznacza niedopuszczalność w innej (późniejszej) sprawie o innym przedmiocie dokonywanie ustaleń i ocen prawnych sprzecznych z prawomocnie osądzoną już sprawą. Zakazane jest również prowadzenie postępowania dowodowego na okoliczności podważające ustalenia faktyczne zawarte w wiążącym prawomocnym orzeczeniu.

W prawomocnie rozstrzygniętej sprawie o sygn. akt I Ns 284/12 Sąd Rejonowy przesądził m.in., że pozwany korzystał z ustanowionej na jego rzecz na nieruchomościach powoda służebności gruntowej wykraczając poza jej granice terytorialne (przepędzając swoje bydło przez nieruchomości powoda na odcinku od brodu na rzece S. w kierunku wschodnim) oraz, że po obu stronach rzeki pozwany stawiał tymczasowe ogrodzenie z palików wbijanych w działki powoda oraz w swoje działki i łączył je sznurkami, aby zapewnić nie rozchodzenie się przepędzanego bydła. Sąd Rejonowy ustalił również, że wyrokiem z dnia 5 listopada 1984 r. ( sygn. akt I C 236/84) Sąd Rejonowy w Łowiczu zakazał pozwanemu przechodzenia, przejeżdżania i przepędzania inwentarza przez łąkę stanowiącą własność poprzednika prawnego powoda położoną po południowej stronie rzeki S. na odcinku od brodu na tej rzece w kierunku wschodnim.

Powyższe ustalenia skutkują tym, że zawarty w apelacji wniosek skarżącego
o przeprowadzenie dowodów zgłoszonych w odpowiedzi na pozew z dnia 18 lipca 2014 r., jako zmierzający do udowodnienia okoliczności faktycznych przeciwnych do ustaleń zawartych w powołanym wyżej prawomocnym orzeczeniu Sądu Rejonowego, podlegać musiał oddaleniu jako sprzeczny z art. 365 § 1 k.p.c.

W tej sytuacji Sąd Odwoławczy kontrolą instancyjną objąć może prawidłowość zaskarżonego rozstrzygnięcia w kontekście faktycznie zgromadzonego przez Sąd
I instancji materiału procesowego.

Za chybiony należało uznać podniesiony w apelacji powoda zarzut naruszenia przez Sąd I instancji dyspozycji art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błędną ocenę zeznań stron, świadków K. D., H. F., D. W.
i E. S. (1) oraz dokumentu w postaci kopii mapy.

W myśl powołanego przepisu ustawy Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Ocena dowodów polega na ich zbadaniu i podjęciu decyzji, czy została wykazana prawdziwość faktów, z których strony wywodzą skutki prawne. Celem Sądu jest tu dokonanie określonych ustaleń faktycznych, pozytywnych bądź negatywnych i ostateczne ustalenie stanu faktycznego stanowiącego podstawę rozstrzygnięcia. Ocena wiarygodności mocy dowodów przeprowadzonych w danej sprawie wyraża istotę sądzenia w części obejmującej ustalenie faktów, ponieważ obejmuje rozstrzygnięcie o przeciwnych twierdzeniach stron na podstawie własnego przekonania sędziego powziętego w wyniku bezpośredniego zetknięcia ze świadkami, stronami, dokumentami i innymi środkami dowodowymi. Powinna ona odpowiadać regułom logicznego rozumowania wyrażającym formalne schematy powiązań między podstawami wnioskowania i wnioskami oraz uwzględniać zasady doświadczenia życiowego wyznaczające granice dopuszczalnych wniosków i stopień prawdopodobieństwa ich występowania w danej sytuacji. Jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne
z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami, lub gdy wnioskowanie Sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona.

W kontekście powyższych uwag należy stwierdzić, że – wbrew twierdzeniom skarżącego – w okolicznościach rozpoznawanej sprawy Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych w oparciu o cały zgromadzony materiał dowodowy i nie naruszył dyspozycji art. 233 § 1 k.p.c. Przeprowadzona przez tenże Sąd ocena materiału dowodowego jest w całości logiczna i zgodna z zasadami doświadczenia życiowego, zaś podniesione w tym zakresie zarzuty stanowią w istocie jedynie niczym nieuzasadnioną polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu pierwszej instancji i zmierzają w istocie wyłącznie do zbudowania na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w przedmiotowej sprawie alternatywnego w stosunku do ustalonego przez Sąd Rejonowy, korzystnego dla skarżącego, stanu faktycznego. Sąd ten poczynił swoje ustalenia faktyczne na podstawie całokształtu zgromadzonych w toku postępowania dowodów, tj. przedłożonych dokumentów, dokumentacji fotograficznej, zapisów audio-video, zeznań świadków oraz stron, których wiarygodność, rzetelność i prawdziwość została przez Sąd pierwszej instancji oceniona w sposób prawidłowy.

W szczególności, w ocenie Sądu Okręgowego, za prawidłową i mieszczącą się
w ramach wyznaczonych treścią art. 233 § 1 k.p.c. uznać należy dokonaną przez Sąd I instancji pozytywną ocenę wiarygodności i mocy dowodowej zeznań świadków K. D. i H. F. oraz zeznań powoda. Zeznania te są wzajemnie spójne i niesprzeczne, a nadto znajdują potwierdzenie w treści przedłożonych dokumentów w postaci notatki urzędowej Policji z dnia
17 października 2011 (k. 45) i rejestru zgłoszonych interwencji z dnia 26 września 2011 r. (k. 46,47) a także w ujawnionym w toku rozprawy zapisie audio-video
i dokumentacją fotograficzną.

Prawidłowo również Sąd Rejonowy dokonał negatywnej oceny mocy dowodowej zeznań świadka D. W. oraz zeznań pozwanego. Pozostawały one bowiem w sprzeczności z treścią pozostałego zgromadzonego
w sprawie i pozytywnie ocenionego materiału dowodowego.

Sąd Rejonowy trafnie przyjął, że podstawą prawną oceny zasadności powództwa winien być przepis art. 222 § 2 k.c. oraz, że w okolicznościach faktycznych przedmiotowej sprawy spełnione są przesłanki uwzględnienia w ramach roszczenia negatoryjnego z art. 222 § 2 k.c. żądania zakazania pozwanemu dokonywania naruszeń prawa własności przysługującego powodowi. Powód udowodnił bowiem, że w stosunku do wskazanych w pozwie nieruchomości przysługuje mu prawo własności oraz fakt jego naruszania przez pozwanego zarówno w części, w której pozwanemu przysługuje służebność drogi koniecznej (poprzez wykraczanie poza jej zakres, tj. wykonywanie przejazdu sprzętem rolniczym oraz prowizorycznego grodzenia nieruchomości), jak i w części, w której pozwanemu żadne prawo do korzystania z nieruchomości powoda nie przysługuje. Powód udowodnił również, że bezprawne działanie pozwanego nosi znamiona trwałości
i uporczywości (jest podejmowane wbrew zakazowi wynikającemu z prawomocnego orzeczenia Sądu Rejonowego z dnia 5 listopada 1984 r.), przez co istnieje prawdopodobieństwo wystąpienia w przyszłości dalszych naruszeń prawa własności powoda przez pozwanego.

W zakresie podniesionych w apelacji pozwanego zarzutów dotyczących rozstrzygnięcia o kosztach postępowania rozpoznawczego Sąd Okręgowy wskazuje, że szczegółowe odniesienie się do nich nastąpiło w uzasadnieniu postanowienia Sądu Okręgowego z dnia 23 marca 2015 r. (sygn. akt III Cz 1928/14) wydanego na skutek zażalenia strony przeciwnej.

Mając na uwadze powyższe, a także fakt, że w postępowaniu apelacyjnym nie ujawniono okoliczności, które Sąd drugiej instancji winien wziąć pod uwagę
z urzędu, apelacja podlegała oddaleniu jako bezzasadna w oparciu o art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd orzekł zgodnie z wyrażoną w art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. zasadą odpowiedzialności za wynik sporu zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 600 zł. Na kwotę tę złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika pozwanej w postępowaniu odwoławczym ustalone w oparciu o § 13 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 6 pkt 4 i § 2 ust 1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. 2013. 461 j.t.).

Na koszty postępowania w niniejszej sprawie złożyła się ponadto nieuiszczona przez pozwanego część opłaty sądowej od apelacji w kwocie 175 zł. Sąd kierując się wskazaniami zawartymi w art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. z 2005 r., Nr 167, poz. 1398 z późn. zm.),
w punkcie 3 wyroku nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Łowiczu kwotę 175 zł tytułem brakującej części opłaty sądowej od apelacji.