Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II AKz 415/15

POSTANOWIENIE

Dnia 5 listopada 2015 roku

Sąd Apelacyjny w Krakowie w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący:	SSA Barbara Nita-Światłowska
Protokolant:	sekr. sądowy Natasza Żak

przy udziale Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej Barbary Jasińskiej

po rozpoznaniu w sprawie

J. P.

skazanego z art. 414 i inne francuskiego kodeksu celnego i kodeksu karnego

zażalenia wniesionego przez obrońcę skazanego

na postanowienie Sądu Okręgowego w Krakowie

z dnia 15 października 2015 roku, sygn. akt III Kop 152/15

w przedmiocie przedłużenia tymczasowego aresztowania

na podstawie art. 437 § 1 kpk

postanawia

zaskarżone postanowienie utrzymać w mocy.

Sygn. akt II AKz 415/15

UZASADNIENIE

Na podstawie art. 249 § 1 k.p.k., art. 258 § 2 k.p.k. oraz art. 607k § 3 k.p.k., 15 października 2015 r. Sąd Okręgowy w Krakowie postanowił o utrzymaniu i dalszym stosowaniu wobec obywatela polskiego J. P. środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania na okres dalszych 60 dni, tj. do 16 grudnia 2015 r.

W uzasadnieniu postanowienia Sądu Okręgowego wskazano, że J. P. jest poszukiwany europejskim nakazem aresztowania z 17 lipca 2015 r., sygn. 10182000061, wydanym przez Sąd w Rennes (Francja). Sąd I instancji podkreślił, że z akt sprawy wynika, iż J. P. został skazany wyrokiem zaocznym Sądu w Rennes z 5 maja 2015 r., sygn. 15/1138 za przestępstwo posiadania i transportu podrobionych papierosów marki (...) o wartości 422 500 euro w okresie od marca 2010 r. do czerwca 2010 r., a przestępstwo to jest kwalifikowane z art. 414 i inne francuskiego Kodeksu karnego.

J. P. został zatrzymany 9 października 2015 r. na lotnisku w K.-B. na podstawie wpisu do Systemu Informacyjnego Schengen, z którego wynika, że jest poszukiwany europejskim nakazem aresztowania wydanym we Francji.

Poszukiwany 10 października 2015 r. został przesłuchany w Prokuraturze Okręgowej w Krakowie. W tym samym dniu Sąd Okręgowy w Krakowie postanowił zastosować wobec J. P., będącego obywatelem polskim, środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania na okres siedmiu dni od zatrzymania w dniu 9 października 2015 r., tj. do 16 października 2015 r.

Sąd I instancji stwierdził, że wniosek prokuratora o dalsze stosowanie wobec J. P. tymczasowego aresztowania zasługuje na uwzględnienie, bo dla prawidłowego zabezpieczenia dalszego toku postępowania w przedmiocie realizacji europejskiego nakazu aresztowania konieczne jest dalsze stosowanie izolacyjnego środka zapobiegawczego. W tym kontekście w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia podkreślono, że zgodnie z art. 607k § 3 k.p.k. fakt, że wobec poszukiwanego został wydany we Francji europejski nakaz aresztowania „stanowi samoistną podstawę zastosowania tymczasowego aresztowania do czasu rozpoznania nakazu, a długość orzeczonej wobec poszukiwanego kary we Francji 6 (sześć) lat pozbawienia wolności może go skłaniać do ukrywania się przed wymiarem sprawiedliwości”. W uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia podkreślono, że zastosowanie innych środków zapobiegawczych, zaproponowanych przez obrońcę, nie jest wystarczające do zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania dotyczącego realizacji europejskiego nakazu aresztowania.

Na powyższe postanowienie zażalenie wniósł obrońca J. P., który – na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. oraz art. 438 k.p.k. zaskarżonemu postanowieniu zarzucił:

I. obrazę przepisów postępowania karnego, która miała istotny wpływ na treść postanowienia, a w szczególności:

a) obrazę art. 607z k.p.k. w zw. z art. 607k § 3 zdanie trzecie k.p.k. przez przedłużenie stosowania tymczasowego aresztowania wobec J. P. mimo, że europejski nakaz aresztowania „stanowiący jedyną podstawę orzekania w niniejszej sprawie jest sprzeczny w swej treści, niespójny oraz zawiera istotne nieścisłości, których Sąd nie wyjaśnił (mimo takiego obowiązku)”, a w szczególności:

-: nie jest wiadomo, czy nakaz europejski dotyczy wydania osoby w celu ścigania, czy wydania w celu wykonania kary, bo z jednej strony „tytuł Nakazu wskazuje, iż J. P. ma zostać wydany do Francji w celu wykonania wobec niego prawomocnie orzeczonej kary, a z drugiej strony w samej treści Nakazu opisane zostało stanowczo, iż postępowanie karne przed Sądem francuskim wobec J. P. nie zostało prawomocnie zakończone, bowiem przysługują mu środki odwoławcze od zapadłego w sprawie wyroku zaocznego, a ich wniesienie doprowadzi do kontynuowania dalszego procesu (…) – co de facto wyklucza również późniejsze przejęcie do wykonania orzeczenia w RP ( vide art. 611b § 1 pkt 1 k.p.k.)”;
-: nie jest jednoznacznie wskazane, na jakiej właściwie decyzji (o której mowa w art. 607k § 3 k.p.k.) opiera się europejski nakaz aresztowania, bo w jego treści wskazano, iż podstawą jego wydania jest „nakaz zatrzymania z dnia 5 maja 2015 roku”, a nie wyrok zaoczny, czego Sąd I instancji nie zbadał i błędnie przyjął, że podstawą wydania tego nakazu „miał być rzekomo wydany wyrok zaoczny”, co stanowi istotne naruszenie art. 607k § 3 k.p.k., „skoro to właśnie istnienie (a więc także jednoznaczne określenie) konkretnej decyzji stanowi samoistną przesłankę stosowania aresztu i w związku z tym wymaga należytej rozwagi”;
-: z okoliczności sprawy i z treści europejskiego nakazu aresztowania wynika, że „najprawdopodobniej organy francuskie dążą do zatrzymania oskarżonego tylko i wyłącznie w celu doręczenia mu wyroku zaocznego, czego Sąd I instancji nie zbadał i nie wziął pod uwagę przy rozstrzygnięciu sprawy”;

b) rażące naruszenie art. 607k § 3 k.p.k. w zw. z art. 607c § 1 pkt 4 k.p.k. przez „wydanie orzeczenia na podstawie Nakazu, który nie spełnia ustawowych wymogów, a to nie zawiera treści prawomocnego lub podlegającego wykonaniu orzeczenia sądu, w związku z którym nakaz został wydany, a to z uwagi na fakt, że – według treści ENA – podstawą jego wydania był <nakaz zatrzymania z dnia 5 maja 2015 roku”, a nie wyrok zaoczny z dnia 5 maja 2015 roku, tymczasem treści tegoż <nakazu zatrzymania> brak jest w aktach niniejszej sprawy”;

c) obrazę art. 607k § 3 zdanie pierwsze k.p.k. w zw. z art. 607s § 1 k.p.k. przez zastosowanie najbardziej dolegliwego, izolacyjnego środka zapobiegawczego, który można zastosować jedynie w celu zabezpieczenia realizacji postanowienia o wydaniu osoby, „podczas gdy już na pierwszy rzut oka widać, iż – zgodnie z art. 607s § 1 k.p.k. – J. P. nie może zostać wydany i wstępnie wyraził on już swój sprzeciw w tej sprawie”;

d) art. 607k § 3 k.p.k. w zw. z art. 607p § 1 pkt 5 k.p.k. w zw. z art. 6 ust. 1 oraz ust. 3 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności przez „przedłużenie tymczasowego aresztowania wobec J. P. mimo, iż w toku sprawy prowadzonej we Francji w sposób ewidentny zostały naruszone wolności lub prawa człowieka, a zatem jego wydanie również te prawa naruszy”, a w szczególności:

- mimo, iż J. P. od początku postępowania karnego prowadzonego we Francji miał stałe miejsce zamieszkania na terenie Wielkiej Brytanii, które dokładnie oznaczył i podał francuskim organom ścigania, a organy te miejsce to doskonale znały, bowiem w tymże miejscu Prokurator osobiście dokonał przesłuchania oskarżonego, a co więcej miejsce to podane zostało nawet w samej treści Europejskiego Nakazu Aresztowania – J. P. nie został powiadomiony o miejscu i czasie rozprawy, na której wydany został skazujący go wyrok zaoczny z dnia 5 maja 2015 roku, a nadto wyrok ten nie został mu doręczony do dnia dzisiejszego;

- mimo pełnej wiedzy, co do stałego miejsca zamieszkania oskarżonego (podanego nawet przez same władze francuskie w treści ENA), a także mimo naruszenia wszelkich gwarancji procesowych oskarżonego, w tym jego prawa do obrony, organy francuskie wydały Europejski Nakaz Aresztowania nie wskazując jednoznacznie jego podstawy, lecz oznaczając go (jak się wydaje błędnie) jako Nakaz wydania osoby „do wykonania prawomocnie orzeczonej kary”;

- J. P. nie otrzymał żadnych informacji, w tym również w języku dla niego zrozumiałym;

e) obrazę art. 249 § 1 k.p.k. i art. 258 § 2 k.p.k. przez ich zastosowanie, podczas gdy w niniejszej sprawie – zgodnie z art. 607k § 3 k.p.k. „samoistną przesłankę” tymczasowego aresztowania stanowi wyłącznie istnienie odpowiedniej decyzji i nie stosuje się w tym wypadków przepisów powołanych przez Sąd I instancji (w tym kontekście obrońca powołał się na postanowienie Sądu Najwyższego z 26 czerwca 2014 r., sygn. I KZP 9/14);

II. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego postanowienia, mający istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia, a w szczególności:

a) błędne ustalenie przez Sąd I instancji, że J. P. miał zostać skazany prawomocnym wyrokiem zaocznym wydanym przez Sąd w Rennes, podczas gdy z treści europejskiego nakazu aresztowania wynika, że wyrok ten jest nadal zaskarżalny, a co za tym idzie nieprawomocny, bowiem jak dotychczas nie został oskarżonemu doręczony, natomiast w sytuacji skutecznego doręczenia będzie mu przysługiwało prawo sprzeciwu w tym zakresie;

b) brak należytego ustalenia przez Sąd I instancji, czy wydanie J. P. ma nastąpić w celu ścigania, czy w celu wykonania kary, czy też jedynie w celu doręczenia mu orzeczenia, mimo, że to ma istotne znaczenie dla dalszej procedury;

c) błędne ustalenie przez Sąd I Instancji, że Europejski Nakaz Aresztowania ma się opierać na treści wyroku zaocznego z 5 maja 2015 roku, podczas gdy w treści nakazu wpisano inną decyzję, a to „nakaz zatrzymania z dnia 5 maja 2015 roku”, a nie wyrok zaoczny;

d) błędne ustalenie, że J. P. miał rzekomo wiedzieć o terminie rozprawy, na której wydano wyrok zaoczny i nie stawić się na nią przedkładające dokumentację medyczną z leczenia, które to ustalenie Sąd I instancji wywieść miał z dokumentów przedłożonych przez obrońcę na posiedzeniu oraz pośrednio z wyjaśnień oskarżonego, podczas gdy z przedłożonej przez obrońcę dokumentacji wynika, że oskarżony o rozprawie nie wiedział, a ustalony przez Sąd I instancji stan faktyczny „najprawdopodobniej dotyczy rozprawy we wcześniejszej dacie, na której żaden wyrok nie został wydany;

e) niesłuszne i sprzeczne z zasadami prawa karnego przyjęcie, że „stanowisko poszukiwanego wydaje się wskazywać na unikanie odpowiedzialności” z uwagi na fakt, iż „nie wyraża zgody na przekazanie”, podczas gdy zgoda bądź odmowa zgody na przekazanie w celu wykonania kary „stanowi prawo podmiotowe każdego obywatela polskiego, który może oczekiwać, że kara będzie wykonywana w jego ojczyźnie, a nie w obcym kraju, a w konsekwencji wręcz nie na miejscu jest czynienie mu z tego powodu zarzutu, tym bardziej, że J. P. pomimo pobytu w Polsce może uczestniczyć w postępowaniu przed Sądem we Francji korzystając choćby z takich środków gwarancyjnych , jak odpowiednik polskiego listu żelaznego, etc.”.

Obrońca oskarżonego wniósł:

1) o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości, a tym samym odmowę przedłużenia wobec J. P. środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania;

ewentualnie,

2) o zmianę zaskarżonego postanowienia przez zastosowanie wobec J. P. - w miejsce tymczasowego aresztowania – środków nieizolacyjnych w postaci:

-: poręczenia majątkowego w kwocie wyznaczonej przez Sąd II instancji;
-: a także ewentualne zastosowanie innych środków zapobiegawczych w postaci dozoru Policji polegającego nawet na obowiązku stawiania się przez J. P. we właściwej jednostce każdego dnia tygodnia;
-: innych środków przewidzianych prawem.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

W rozpoznanym zażaleniu obrońca J. P. sformułował zarzuty obrazy szeregu przepisów postępowania karnego, która – według obrońcy - miała istotny wpływ na treść postanowienia pierwszoinstancyjnego oraz błędów w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę zaskarżonego postanowienia, mających istotny wpływ na treść tego rozstrzygnięcia. Analiza petitum zażalenia oraz jego uzasadnienia prowadzi do wniosku, że obrońca J. P., z perspektywy dwóch różnych przyczyn odwoławczych, określonych w art. 438 pkt 2 k.p.k. oraz w art. 438 pkt 3 k.p.k., podniósł w istocie zbieżne z sobą zarzuty wiążące się z: 1) przedłużeniem stosowania tymczasowego aresztowania wobec J. P. mimo wadliwości wydanego wobec niego europejskiego nakazu aresztowania; 2) zastosowaniem najbardziej dolegliwego, izolacyjnego środka zapobiegawczego w sytuacji, gdy – zdaniem obrońcy - J. P. nie może zostać przekazany ze względu na to, że nie wyraża na to zgody, przy czym Sąd i instancji niesłuszne i sprzecznie z zasadami prawa karnego powiązał konkluzję o unikaniu przez niego odpowiedzialności z odmową zgody na przekazanie; 3) wskazaniem niewłaściwej podstawy prawnej decyzji procesowej w przedmiocie przedłużenia tymczasowego aresztowania; 4) przedłużeniem stosowania tymczasowego aresztowania wobec J. P. pomimo, że w postępowaniu karnym prowadzony, przeciwko niemu we Francji, które zakończyło się wydaniem wyroku zaocznego - według obrońcy - „w sposób ewidentny zostały naruszone wolności lub prawa człowieka, a zatem jego wydanie również te prawa naruszy”.

Mając na uwadze powyższe zarzuty, Sąd Apelacyjny przed ich szczegółowym rozważeniem, uznał za potrzebne podkreślenie, że przepisy zawarte w rozdziale 65b Kodeksu postępowania karnego – „Wystąpienie państwa członkowskiego Unii Europejskiej o przekazanie osoby ściganej na podstawie europejskiego nakazu aresztowania” stanowią implementację decyzji ramowej Rady UE nr 2002/584/WSiSW z dnia 13 czerwca 2002 roku w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między Państwami Członkowskimi (Dz. Urz. UE L 190, s. 1; dalej: decyzja ramowa w sprawie europejskiego nakazu aresztowania), przy czym – zgodnie z wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 16 czerwca 2005 r. w sprawie C-105/03 postępowanie karne przeciwko Marii Pupino - interpretując przepisy implementujące decyzje ramowe organy państw członkowskich Unii Europejskiej, w tym w szczególności sądy, są zobowiązane stosować wykładnię proeuropejską, tj. taką ich interpretację, która uwzględnia treść decyzji ramowej.

Podkreślenia wymaga nadto, że decyzja ramowa w sprawie europejskiego nakazu aresztowania opiera się na zasadzie wzajemnego uznawania obcych orzeczeń, co ogranicza kompetencje orzecznicze sądu państwa wykonania nakazu europejskiego, tu: Sądu I instancji, który wydał zaskarżone postanowienie oraz Sądu Apelacyjnego orzekającego w niniejszej sprawie.

Przechodząc do szczegółowego rozważenia zarzutów podniesionych w zażaleniu obrońcy J. P. Sąd Apelacyjny stwierdza, co następuje.

Pierwszoplanowe znaczenie w niniejszej sprawie mają te zarzuty podniesione przez obrońcę J. P., które wiążą się z podstawą prawną tymczasowego aresztowania w postępowaniu toczącym się w związku z europejskim nakazem aresztowania.

Art. 607k § 3 k.p.k., który - jak podkreślono w zażaleniu - stanowi wyłączną podstawę prawną tymczasowego aresztowania w niniejszej sprawie, a który Sąd I instancji powołał jako podstawę prawną zaskarżonego postanowienia w zbiegu z art. 249 § 1 k.p.k. i art. 258 § 2 k.p.k., stanowi: “Na wniosek prokuratora sąd okręgowy może zastosować tymczasowe aresztowanie, oznaczając jego termin na czas niezbędny do przekazania osoby ściganej. Łączny okres stosowania tymczasowego aresztowania nie może przekroczyć 100 dni. Samoistną podstawą zastosowania tymczasowego aresztowania jest istnienie wydanego w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej prawomocnego wyroku skazującego lub innej decyzji stanowiącej podstawę pozbawienia wolności osoby ściganej”.

Z perspektywy zarzutów podniesionych w niniejszej sprawie istotne znaczenie ma zdanie trzecie przywołanego powyżej przepisu.

W postanowieniu Sądu Najwyższego z 26 czerwca 2014 r., sygn. I KZP 9/14, na które w uzasadnieniu zażaleniu powołał się obrońca J. P. stwierdzono, że przy rozstrzyganiu wniosku prokuratora o zastosowanie na podstawie art. 607k § 3 k.p.k. tymczasowego aresztowania wobec osoby ściganej w trybie europejskiego nakazu aresztowania w celu przeprowadzenia przeciwko niej na terenie innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej postępowania karnego, sąd nie bada podstawy dowodowej nakazu. Samoistna podstawa stosowania tymczasowego aresztowania w tym postępowaniu została określona w wymienionym przepisie, stanowiącym lex specialis względem art. 249 § 1 k.p.k. in fine. Na rozstrzygnięcie w przedmiocie wniosku o orzeczenie tymczasowego aresztowania wobec osoby ściganej może jednak mieć wpływ wystąpienie w konkretnej sprawie ustawowych przesłanek odmowy wykonania nakazu, w tym określonej w art. 607p § 1 pkt 5 k.p.k., zakazującej jego wykonania, jeżeli naruszałoby to prawa i wolności człowieka i obywatela.

Art. 607k § 3 k.p.k. in fine niespornie odnosi się zarówno do sytuacji, w której przekazanie na podstawie europejskiego nakazu aresztowania ma nastąpić w celu przeprowadzenia postępowania karnego, jak i do tych wypadków, w których ma nastąpić w celu wykonania orzeczonej kary.

Podkreślenia wymaga, że w świetle powołanego powyżej przepisu tymczasowe aresztowanie osoby, której dotyczy nakaz europejski może nastąpić wyłącznie na podstawie postanowienia polskiego sądu. Wraz z europejskim nakazem aresztowania może zostać złożone postanowienie właściwego organu państwa obcego o zastosowaniu tymczasowego aresztowania wobec osoby, której nakaz europejski dotyczy albo odpis prawomocnego wyroku skazującego taką osobę. Dopuszczalne jest złożenie przez prokuratora do sądu orzekającego w przedmiocie przekazania na podstawie europejskiego nakazu aresztowania wniosku o zastosowanie środka zapobiegawczego z własnej inicjatywy (tj. bez wcześniejszego impulsu pochodzącego od organu sądowego państwa obcego, który występuje z nakazem europejskim). Organy państwa wykonania europejskiego nakazu aresztowania są bowiem zobligowane do podjęcia wszelkich dopuszczalnych prawem działań zmierzających do efektywnego przekazania osoby ściganej (por. postanowienie Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 15 lipca 2004 r., sygn. II AKZ 257/04, Krakowskie Zeszyty Sądowe nr 9/2004, poz. 41).

Poza stwierdzeniem zawartym w art. 607k § 3 k.p.k. in fine, ustawa milczy w kwestii podstaw stosowania tymczasowego aresztowania w wypadku wystąpienia przez państwo obce z europejskim nakazem aresztowania. Może w związku z tym powstać wątpliwość co do stosowania tu ogólnej przesłanki tymczasowego aresztowania, określonej w art. 249 k.p.k. oraz przesłanek szczególnych, wskazanych w art. 258 k.p.k. Na marginesie warto odnotować, że odnosi się to także do środków zapobiegawczych innych aniżeli tymczasowe aresztowanie.

Nie kwestionując trafności uwag zawartych w uzasadnieniu postanowienia Sądu Najwyższego, na które powołał się obrońca J. P., nawiązujących do zmiany kontekstu normatywnego spowodowanej dodaniem do art. 607k § 3 k.p.k. in fine wyrażenia wskazującego na samoistny charakter warunku określonego w tym przepisie, należy stwierdzić, że ta modyfikacja nie do końca uchyliła wątpliwość co do przesłanek stosowania tymczasowego aresztowania w związku z europejskim nakazem aresztowania pochodzącym od państwa obcego. Rozważenia wymaga w szczególności pytanie, czy poprzestanie na przesłance określonej we wskazanym przepisie jest możliwe do pogodzenia z gwarancjami konstytucyjnymi.

Jak wskazano powyżej, w art. 607k § 3 zdanie trzecie k.p.k. podstawa stosowania tymczasowego aresztowania w związku z europejskim nakazem aresztowania określona jest jako samoistna. W tym kontekście Sąd Najwyższy stwierdził, że istnienie dokumentów wymienionych w tym przepisie (chodzi o prawomocny wyrok skazujący lub inną decyzję stanowiącą podstawę pozbawienia wolności osoby ściganej), jeśli choćby jeden z nich został powołany i załączony do europejskiego nakazu aresztowania, stanowi podstawę wystarczającą do zastosowania tymczasowego aresztowania; przepis nie uzależnia możliwości zastosowania tymczasowego aresztu od zbadania, czy dowody zebrane przez organ sądowy państwa wydania nakazu europejskiego wskazują na duże prawdopodobieństwo, że osoba ścigana popełniła zarzucone przestępstwo. Sąd Najwyższy podkreślił, że do europejskiego nakazu aresztowania nie załącza się akt sprawy (a więc także znajdującego się w nich materiału dowodowego), państwa członkowskie wykonują bowiem nakaz europejski w oparciu o zasadę wzajemnego zaufania, nie przeprowadzając kontroli jego podstawy dowodowej także wtedy, gdy nakaz został wydany w celu przeprowadzenia postępowania karnego przeciwko osobie ściganej.

Należy się zgodzić z twierdzeniem, że w relacjach z państwami członkowskimi Unii Europejskiej, podstawa dowodowa tymczasowego aresztowania w postępowaniu toczącym się w związku z europejskim nakazem aresztowania co do zasady nie podlega weryfikacji. W świetle określonych w Konstytucji gwarancji prawa i wolności (relewantny jest tu zwłaszcza art. 41 ust. 1 i 2 w zw. z art. 31 ust. 3 Konstytucji) oraz gwarancji wynikających ze zobowiazań międzynarodowych Polski (miarodajny jest tu w szczególności art. 5 ust. 1 lit. f Europejskiej Konwencji Praw Człowieka) nieuzasadnione byłoby formułowanie takiego wymogu. Ze względu na wskazane powyżej gwarancje musi tu jednak istnieć możliwość odmowy zastosowania tymczasowego aresztowania w wypadku ujawnienia się okoliczności, która w postępowaniu w przedmiocie europejskiego nakazu aresztowania spowoduje/może spowodować wydanie postanowienia o odmowie jego wykonania.

W uzasadnieniu powołanego powyżej judykatu trafnie wskazano, że „perspektywa wydania postanowienia odmawiającego przekazania osoby ściganej, zależnie od rodzaju wyłaniającej się ujemnej przesłanki, stawiałaby pod znakiem zapytania, czy wręcz sprzeciwiałaby się zasadności stosowania wobec niej izolacyjnego środka zapobiegawczego“.

Nawiązanie we wskazanym przez obrońcę postanowieniu Sądu Najwyższego do podstaw odmowy wykonania europejskiego nakazu aresztowania należy wiązać przede wszystkim z problemem stosowania w analizowanym postępowaniu „dowodowej podstawy tymczasowego aresztowania”.

Kwestii stosowania podstaw szczególnych dotyczy dalszy fragment uzasadnienia. Odrzucając stosowanie w analizowanym postępowaniu art. 258 k.p.k., w nawiązaniu do zasady wzajemnego uznawania, jako podstawy współpracy w sprawach karnych pomiędzy państwami członkowskimi Unii Europejskiej, Sąd Najwyższy wskazał, że: „ ratio legis przepisu normującego stosowanie tymczasowego aresztowania wobec osoby ściganej sprowadza się do tego tylko, by zapobiec utrudnianiu przez nią postępowania o jej wydanie, a w szczególności uniemożliwić ucieczkę (tak art. 12 Decyzji ramowej Rady) “. Chodzi tu o art. 12 decyzji ramowej Rady UE nr 2002/584/WSiSW z 13 czerwca 2002 r. w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między Państwami Członkowskimi, który w polskiej wersji językowej przewiduje: „Kiedy osoba zostaje aresztowana na podstawie europejskiego nakazu aresztowania, wykonujący nakaz organ sądowy podejmuje decyzję, czy osoba ta powinna pozostać zatrzymana, zgodnie z prawem Państwa Członkowskiego wykonującego europejski nakaz aresztowania. Osoba ta może być zwolniona tymczasowo w dowolnym terminie zgodnie z prawem krajowym wykonującego nakaz Państwa Członkowskiego, pod warunkiem że właściwy organ Państwa Członkowskiego, o którym mowa, podejmuje wszelkie środki, jakie uważa za niezbędne, aby zapobiec ucieczce tej osoby”.

Jednocześnie Sąd Najwyzszy wskazał, że zastosowanie znajduje tu zasada ultima ratio, wyrażona w art. 257 § 1 k.p.k., co powoduje, że zarówno przy wnioskowaniu przez prokuratora, jak i przy rozstrzyganiu wniosku przez sąd, podlega rozważeniu ta okoliczność, czy stosowanie aresztu jest in concreto konieczne, zwłaszcza po to, by uniemożliwić osobie ściganej ucieczkę przed zatrzymaniem i przekazaniem państwu wydania nakazu europejskiego.

Sąd Najwyższy wskazał zatem prokonstytucyjną interpretację art. 607k § 3 k.p.k.

Sąd Apelacyjny akceptuje stwierdzenie, że na rozstrzygnięcie w przedmiocie wniosku o orzeczenie tymczasowego aresztowania wobec osoby ściganej może mieć wpływ wystąpienie w konkretnej sprawie ustawowych przesłanek odmowy wykonania europejskiego nakazu aresztowania, w tym określonej w art. 607p § 1 pkt 5 k.p.k., zakazującej jego wykonania, jeżeli naruszałoby to prawa i wolności człowieka i obywatela. Ten kierunek interpretacji, w zgodzie z Konstytucją, wytyczył tu wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 5 października 2010 r., sygn. SK 26/08 (OTK ZU nr 8/A/2010, poz. 73), do którego Sąd Najwyższy w postanowieniu, na które powołał się obrońca J. P., trafnie nawiązał.

W kontekście problemu dopuszczalności weryfikacji przez sąd państwa wykonania podstawy dowodowej czynu, w związku z którym został wydany europejski nakaz aresztowania, we wskazanym powyżej wyroku Trybunał Konstytucyjny podkreślił, że „powyższe stwierdzenie nie powinno być utożsamiane z otwarciem sądowi orzekającemu w przedmiocie wykonania europejskiego nakazu aresztowania drogi do prowadzenia szczegółowego postępowania dowodowego w kwestii winy osoby ściganej”, bo w wypadku przekazania na podstawie europejskiego nakazu aresztowania do państwa członkowskiego poziom zaufania do zasadności wystąpienia o przekazanie powinien być wyższy niż w przypadku wydania na podstawie „klasycznej” ekstradycji.

W świetle powyższej wypowiedzi Trybunału Konstytucyjnego, z perspektywy konstytucyjnej, dowodowa podstawa tymczasowego aresztowania (ujęta w art. 249 § 1 k.p.k.), w przypadku stosowania tego środka zapobiegawczego w związku z europejskim nakazem aresztowania, może być przyjmowana na zasadzie wzajemnego zaufania.

W pewnych jednak wypadkach konieczne jest odstępstwo od tej zasady. Z perspektywy konstytucyjnej niemożliwe do zaakceptowania byłoby bowiem bezkrytyczne stosowanie tymczasowego aresztowania wobec osoby ściganej, w wypadku gdy dla sądu orzekającego w tym przedmiocie wysoce prawodpodobne lub wręcz oczywiste jest, że osoba ścigana nie dopuściła się czynu, w związku z którym nakaz europejski został wydany.

Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego, wyrażonym w postanowieniu, na które powołał się obrońca J. P., dodatkową przesłankę limitującą stanowi tu konieczność zastosowania tymczasowego aresztowania dla zapewnienia prawidłowego przebiegu postępowania w przedmiocie przekazania. Uzasadniając to stanowisko Sąd Najwyższy powołał się na treść art. 607k § 1 k.p.k. Odrzucił natomiast odpowiednie stososowanie w analizowanym postępowaniu podstaw z art. 258 k.p.k. W świetle orzeczenia Sądu Najwyższego wzgląd na zapewnienie prawidłowego przebiegu postępowania w przedmiocie przekazania jest zatem wyłączną szczególną podstawą tymczasowego aresztowania.

Nietrafne jest zatem stanowisko Sądu Apelacyjnego w Krakowie, wyrażone w postanowieniu z 12 kwietnia 2011 r., sygn. II AKz 109/11, (Krakowskie Zeszyty Sądowe nr 7-8/2011, poz. 55), zgodnie z którym stosowanie tymczasowego aresztowania w związku z wnioskiem o przekazanie wydanym przez inne państwo członkowskie Unii Europejskiej nie wymaga oceny, czy ścigany ma rzeczywiście zamiar utrudniać procedurę przekazania, bowiem z istoty poszukiwań na podstawie europejskiego nakazu aresztowania wynika, że osoba taka już utrudniła toczące się przeciwko niej postępowanie

Warto tu przypomnieć, że w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego, w kontekście art. 41 Konstytucji, podkreśla się, że tymczasowe aresztowanie służy realizacji celów, dla których ten środek zastosowano, a w szczególności zabezpieczeniu prawidłowego toku postępowania karnego; niedopuszczalne jest operowanie tymczasowym aresztowaniem jako środkiem represji wobec oskarżonego (por. też wyrok TK z 10.06.2008 r. , sygn. SK 17/07), OTK ZU nr 5/A/2008, poz. 78).

Na szczególną uwagę zasługuje tu myśl zawarta w uzasadnieniu wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 7 października 2008 r., sygn. P 30/07 (OTK ZU nr 8/A/2008, poz. 135, zgodnie z którą za niesprzeczne z Konstytucją może być uznane takie tylko stosowanie tymczasowego aresztowania, które służy zabezpieczeniu prawidłowego toku postępowania.

Z perspektywy gwarancji konstytucyjnych kwestią drugorzędną jest to, czy konkluzja, że w wypadkach szczególnych stwierdzenie braku dowodowej podstawy tymczasowego aresztowania stanowi negatywną przesłankę tymczasowego aresztowania zostanie uzasadniona w taki sposób, jak we wskazanym postanowieniu Sądu Najwyższego, czy też zostanie oparta na założeniu, że specyficznie rozumiana podstawa ogólna tymczasowego aresztowania (art. 249 § 1 k.p.k.) znajduje tu jednak odpowiednie zastosowanie (tę ostatnią koncepcję przyjął SA w Katowicach w postanowieniu z 23.8.2006 r., II AKZ 518/06, OSA nr 4/2006, poz. 23). Nie jest także istotne, czy teza o stosowaniu w analizowanym postępowaniu przesłanki limitującej w postaci konieczności zastosowania tymczasowego aresztowania dla zapewnienia prawidłowego przebiegu postępowania w przedmiocie przekazania zostanie uzasadniona tak, jak to uczynił Sąd Najwyższy, czy też argumentem o odpowiednim stosowaniu w tym postępowaniu art. 258 k.p.k. Z perspektywy gwarancji konstytucyjnych relewantne jest to tylko, czy w wypadkach szczególnych, związanych z deficytami dowodowej podstawy tymczasowego aresztowania, możliwa jest odmowa zastosowania tego środka zapobiegawczego. Relewantne jest nadto to, czy cenie sądu stosującego tymczasowe aresztowanie w związku z europejskim nakazem aresztowania podlega kwestia, czy osoba, której nakaz europejski dotyczy rzeczywiście ma zamiar utrudniać procedurę przekazania. W uzasadnieniu analizowanego postanowienia Sąd Najwyższy trafnie udzielił pozytywnej odpowiedzi na obydwie powyższe wątpliwości.

Mając na uwadze powyższe wywody dotyczące podstawy prawnej stosowania tymczasowego aresztowania w związku z europejskim nakazem aresztowania należy stwierdzić, że te zarzuty podniesione przez obrońcę J. P., które wskazują na obrazę art. 249 § 1 k.p.k. i art. 258 § 2 k.p.k. przez ich zastosowanie, podczas gdy w niniejszej sprawie – zgodnie z art. 607k § 3 k.p.k. „samoistną przesłankę” tymczasowego aresztowania stanowi wyłącznie istnienie odpowiedniej decyzji i nie stosuje się w tym wypadku przepisów powołanych przez Sąd I instancji nie zasługiwały na uwzględnienie.

Podkreślenia przy tym wymaga, że kategoryczne postrzeganie przesłanki z art. 607k § 3 k.p.k. jako samoistnej, a zarazem wyłącznej podstawy tymczasowego aresztowania w związku z europejskim nakazem aresztowania, jak to czyni obrońca w niniejszej sprawie, jest w gruncie rzeczy interpretacją dla J. P. niekorzystną. Nie pozwala bowiem na odstąpienie od zastosowania tego środka zapobiegawczego w wypadkach, w których wykładnia prokonstytucyjna, zastosowana przez Sąd Najwyższy we wskazanym powyżej postanowieniu wydanym w nawiązaniu do wyroku Trybunału Konstytucyjnego zapadłego w sprawie o sygn. SK 26/08, tego wymaga.

W świetle powyższego nie zasługują na uwzględnienie także i te zarzuty zażalenia, w których wskazano na: 1) obrazę art. 607z k.p.k. w zw. z art. 607k § 3 zdanie trzecie k.p.k. przez przedłużenie stosowania tymczasowego aresztowania wobec J. P. mimo, że europejski nakaz aresztowania „stanowiący jedyną podstawę orzekania w niniejszej sprawie jest sprzeczny w swej treści, niespójny oraz zawiera istotne nieścisłości, których Sąd nie wyjaśnił (mimo takiego obowiązku)” oraz 2) rażące naruszenie art. 607k § 3 k.p.k. w zw. z art. 607c § 1 pkt 4 k.p.k. przez „wydanie orzeczenia na podstawie Nakazu, który nie spełnia ustawowych wymogów, a to nie zawiera treści prawomocnego lub podlegającego wykonaniu orzeczenia sądu, w związku z którym nakaz został wydany, a to z uwagi na fakt, że – według treści ENA – podstawą jego wydania był <nakaz zatrzymania z dnia 5 maja 2015 roku”, a nie wyrok zaoczny z dnia 5 maja 2015 roku, tymczasem treści tegoż <nakazu zatrzymania> brak jest w aktach niniejszej sprawy”.

Mając na uwadze przedstawiony powyżej zarzut podkreślenia wymaga, że orzeczenie w przedmiocie zastosowania tymczasowego aresztowania bądź innego, nieizolacyjnego środka zapobiegawczego wobec osoby, której dotyczy europejski nakaz aresztowania, należy do sądu państwa wykonania nakazu. Zastosowanie środka zapobiegawczego nie wynika tu zatem ani pośrednio z faktu wydania postanowienia o europejskim nakazie aresztowania, ani z postanowienia wydawanego w państwie wydania nakazu, lecz z orzeczenia o zastosowaniu środka zapobiegawczego, pochodzącego od właściwego organu sądowego państwa wykonania nakazu europejskiego (tu – właściwych sądów polskich). Nie ma tu w szczególności potrzeby uzupełniania postanowienia o wydanie na podstawie europejskiego nakazu aresztowania postanowieniem o zastosowanie środka zapobiegawczego (w szczególności o zastosowanie tymczasowego aresztowania), bowiem z decyzji ramowej w sprawie europejskiego nakazu aresztowania wynika nakaz orzeczenia w tym przedmiocie przez organ sądowy państwa wykonującego z urzędu, jeżeli dostrzeże on potrzebę zastosowania środka zapobiegawczego (por. S. Skorupka (red.): Komentarz do Kodeksu postępowania karnego, Warszawa 2015).

Zważywszy na to, że w zażaleniu zwrócono uwagę na niejasność, co do tego, czy europejski nakaz aresztowania skierowany przeciwko J. P. jest nakazem europejskim wydanym w celu przeprowadzenia postępowania, czy w celu wykonania orzeczonej wobec niego kary (kwestia ta jest aktualnie przedmiotem ustaleń czynionych przez Sąd I instancji), zaakcentowania wymaga co następuje.

Ta zatem okoliczność, czy nakaz europejski wydany wobec J. P., dotyczy wydania osoby w celu ścigania, czy wydania w celu wykonania kary, którą w zażaleniu wyeksponował obrońca, ma znaczenie w postępowaniu toczącym się w przedmiocie wykonania europejskiego nakazu aresztowania (wobec podkreślenia w zażaleniu tej okoliczności, że poszukiwany nie wyraża zgody na przekazanie chodzi tu w szczególności o tę okoliczność, czy Sąd I instancji ma dalej procedować z uwzględnieniem art. 607s § 3 k.p.k., czy art. 607t § 1 k.p.k.). W postępowaniu toczącym się w przedmiocie przedłużenia tymczasowego aresztowania związanego z nakazem europejskim ta okoliczność jest natomiast irrelewantna.

W świetle powyższego podniesiony w zażaleniu zarzut obrazy art. 607z k.p.k. § 1 i 2 k.p.k., zgodnie z którym w wypadku, gdy informacje przekazane przez państwo wydania nakazu europejskiego nie są wystarczające do podjęcia decyzji w przedmiocie przekazania osoby ściganej, sąd wzywa organ sądowy, który wydał nakaz europejski, do ich uzupełnienia we wskazanym terminie, przy czym w razie niedotrzymania tego terminu nakaz europejski podlega rozpoznaniu w oparciu o informacje przekazane wcześniej w zw. z art. 607k § 3 zdanie trzecie k.p.k., którego treść została przywołana powyżej, nie zasługiwał na uwzględnienie.

Powyższą uwagę odnieść należy także do podniesionego w zażaleniu zarzutu, że w niniejszej sprawie nie jest jednoznacznie wskazane, na jakiej właściwie decyzji (o której mowa w art. 607k § 3 k.p.k.) opiera się europejski nakaz aresztowania, bo w jego treści wskazano, iż podstawą jego wydania „nakaz zatrzymania z dnia 5 maja 2015 roku”, a nie wyrok zaoczny, czego Sąd I instancji nie zbadał i błędnie przyjął, że podstawą wydania tego nakazu „miał być rzekomo wydany wyrok zaoczny”, co stanowi istotne naruszenie art. 607k § 3 k.p.k., „skoro to właśnie istnienie (a więc także jednoznaczne określenie) konkretnej decyzji stanowi samoistną przesłankę stosowania aresztu i w związku z tym wymaga należytej rozwagi”.

Ze znajdującego się w aktach sprawy europejskiego nakazu aresztowania jednoznacznie wynika ta okoliczność, że przeciwko J. P. został wydany we Francji europejski nakaz aresztowania. Niedoskonałości tego nakazu europejskiego, na które trafnie wskazał obrońca, a które – w zakresie niezbędnym do jego merytorycznego rozpoznania – są aktualnie przedmiotem ustaleń czynionych przez Sąd I instancji nie wpływają na ocenę tej okoliczności, że w sprawie J. P. zapadło orzeczenie, w związku z którym możliwe jest jego ściganie w trybie nakazu europejskiego.

Po drugie, w odniesieniu do podniesionego w zażaleniu zarzutu rażącego naruszenia art. 607k § 3 k.p.k. w zw. z art. 607c § 1 pkt 4 k.p.k. przez „wydanie orzeczenia na podstawie Nakazu, który nie spełnia ustawowych wymogów” należy zwrócić uwagę na postanowienie Sądu Najwyższego z 8 grudnia 2008 r. (V KK 332/08, Biul. PK 2009, Nr 1, poz. 84), w którego uzasadnieniu znalazła się trafna myśl, że sąd polski wykonujący europejski nakaz aresztowania nie bada dopuszczalności jego wydania przez pryzmat art. 607c § 1 k.p.k. zamieszczonego w Rozdziale 65a Kodeksu postępowania karnego regulującym wystąpienie do państwa członkowskiego Unii Europejskiej o przekazanie osoby ściganej na podstawie nakazu, a nie w Rozdziale 65b Kodeksu postępowania karnego, w którym znajduje się analizowany przepis. W dalszej części uzasadnienia wskazanego postanowienia Sąd Najwyższy stwierdził, że jedynym pryzmatem oceny dopuszczalności przekazania osoby ściganej na podstawie europejskiego nakazu aresztowania są art. 607p i 607r k.p.k. i tylko powołując się na przesłanki wymienione w tych przepisach wolno sądowi polskiemu odmówić wykonania nakazu. Badanie zaś europejskiego nakazu aresztowania przez pryzmat przesłanek jego wydania jest możliwe jedynie w bardzo wąskim zakresie i tylko na płaszczyźnie spełnienia przez niego warunków formalnych. Według SN, sąd państwa wykonania może rozważyć, czy europejski nakaz aresztowania został wydany przez kompetentny organ i czy zawiera elementy istotne dla uznania go za spełniający wymagania formalne. Kontrola nie może jednak prowadzić do merytorycznego rozstrzygnięcia o braku podstaw do wykonania nakazu. W podobnym duchu wypowiedział się Sąd Apelacyjny w Krakowie w postanowieniu z 15 lipca 2004 r. (sygn. II AKZ 257/04, Krakowskie Zeszyty Sądowe 2004, Nr 9, poz. 41) ) oraz w postanowieniu z 4 lutego 2014 r., sygn. II AKz 214/14 (Krakowskie Zeszyty Sądowe Nr 7-8/2014, poz. 69). stwierdzając, że europejski nakaz aresztowania podlega kontroli (art. 607k k.p.k.), ale nie można odmówić wykonania go, o ile spełnia warunki formalne (art. 607c k.p.k.), a nie zachodzą negatywne przesłanki z art. 607p i art. 607r k.p.k.

Powyższe, restryktywne stanowisko Sądu Najwyższego należy postrzegać w związku z wcześniejszym, wyrażonym w uchwale z 20 lipca 2006 r. (sygn. I KZP 21/06, OSNKW 2006, Nr 9, poz. 77), w którym Sąd Najwyższy w kontekście art. 607k § 1 k.p.k., a precyzyjniej rzecz ujmując – w kontekście wskazanego tam celu przekazania na podstawie europejskiego nakazu aresztowania trafnie stwierdził, że o tym, czy przekazanie osoby ściganej na podstawie europejskiego nakazu aresztowania następuje w celu przeprowadzenia przeciwko niej postępowania karnego decydują nie przepisy państwa wykonania nakazu, ale przepisy państwa jego wydania, interpretowane z uwzględnieniem treści decyzji ramowej w sprawie europejskiego nakazu aresztowania.

Wyeksponowana w zażaleniu obrońcy J. P. okoliczność, iżby z okoliczności sprawy i z treści europejskiego nakazu aresztowania wynikało, że „najprawdopodobniej organy francuskie dążą do zatrzymania oskarżonego tylko i wyłącznie w celu doręczenia mu wyroku zaocznego, czego Sąd I instancji nie zbadał i nie wziął pod uwagę przy rozstrzygnięciu sprawy” jest argumentem niezrozumiałym. Podkreślenia bowiem wymaga, że art. 607r § 3 k.p.k. statuuje dodatkową przesłankę odmowy wykonania nakazu europejskiego wydanego w celu wykonania kary, albo środka polegającego na pozbawieniu wolności odnosząc ją do sytuacji, w której orzeczenie zapadło pod nieobecność osoby ściganej. Artykuł 607r § 3 k.p.k. został dodany do Kodeksu postępowania karnego ustawą z 29 lipca 2011 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny, ustawy – Kodeks postępowania karnego oraz ustawy o odpowiedzialności podmiotów zbiorowych za czyny zabronione pod groźbą kary (Dz.U. Nr 191, poz. 1135). Ten przepis wiąże się z decyzją ramową Rady UE z 26 lutego 2009 r. (Dz.Urz. UE L Nr 81 z 27.3.2009 r., s. 24), zmieniającą decyzję ramową w sprawie europejskiego nakazu aresztowania. Wskazaną decyzją ramową do decyzji ramowej w sprawie europejskiego nakazu aresztowania został dodany art. 4a, statuujący dodatkową przesłankę odmowy wykonania europejskiego nakazu aresztowania w wypadku orzekania pod nieobecność osoby ściganej. Decyzja ramowa Rady Nr 2009/299/WSiSW z 26 lutego 2009 r. zmieniająca decyzje ramowe: 2002/584/WSiSW, 2005/214/WSiSW, 2006/783/WSiSW, 2008/909/WSiSW oraz 2008/947/WSiSW, i tym samym wzmacniająca prawa procesowe osób oraz ułatwiająca stosowanie zasady wzajemnego uznawania do orzeczeń wydanych pod nieobecność danej osoby na rozprawie zmieniła decyzję ramową w sprawie europejskiego nakazu aresztowania m.in. w zakresie przesłanek odmowy wykonania europejskiego nakazu aresztowania. Jak wskazano powyżej, implementacja tej zmiany do polskiego porządku prawnego została dokonana ustawą z 29 lipca 2011 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny, ustawy – Kodeks postępowania karnego oraz ustawy o odpowiedzialności podmiotów zbiorowych za czyny zabronione pod groźbą kary (Dz.U. Nr 191, poz. 1135). Wskazana ustawa dodała do art. 607r k.p.k. dodatkową przesłankę odmowy wykonania europejskiego nakazu aresztowania, ujętą w dodanym do tego przepisu § 3. Artykuł 607r § 3 k.p.k. odnosi się wyłącznie do przekazania na podstawie europejskiego nakazu aresztowania wydanego w celu wykonania kary pozbawienia wolności lub środka zabezpieczającego wiążącego się z pozbawieniem wolności. Nie dotyczy przekazania w celu przeprowadzenia postępowania karnego. Jak wskazano powyżej, ten przepis implementuje art. 5 pkt 1decyzji ramowej w sprawie europejskiego nakazu aresztowania. Dodany do tej decyzji ramowej decyzją ramową Rady UE z 26 kutego 2009 r. Nr 2009/299/JAI art. 4a szerzej zakreśla przesłankę odmowy wykonania europejskiego nakazu aresztowania wydanego w postępowaniu toczącym się pod nieobecność oskarżonego aniżeli to czynił skreślony przez tę decyzję ramową art. 5 pkt 1 decyzji ramowej w sprawie europejskiego nakazu aresztowania w pierwotnym brzmieniu. Zgodnie z dodanym art. 4a , organ sądowy państwa wykonania może odmówić wykonania europejskiego nakazu aresztowania wydanego w celu wykonania kary, jeżeli osoba ścigana nie stawiła się osobiście na rozprawie, na której zapadło orzeczenie. Odmowa nie jest dopuszczalna wówczas, gdy w europejskim nakazie aresztowania stwierdzono, że osoba ścigana, zgodnie z wymogami określonymi w prawie krajowym państwa wydania nakazu europejskiego w odpowiednim terminie: 1). została wezwana do stawiennictwa osobiście i tym samym poinformowana o wyznaczonym terminie i miejscu rozprawy albo inną drogą rzeczywiście otrzymała urzędową informację o wyznaczonym terminie i miejscu rozprawy w sposób jednoznacznie pozwalający stwierdzić, że wiedziała o wyznaczonej rozprawie oraz 2). została poinformowana, że orzeczenie może zostać wydane, jeżeli nie stawi się na rozprawie. Odmowa nie jest dopuszczalna również wówczas, gdy wiedząc o wyznaczonej rozprawie, osoba ścigana udzieliła pełnomocnictwa obrońcy, albo obrońca został ustanowiony z urzędu i rzeczywiście stawił się na rozprawę. Odmowa nie jest możliwa także wtedy, gdy po doręczeniu osobie ściganej orzeczenia i wyraźnym pouczeniu o prawie do ponownego rozpoznania sprawy lub do zaskarżenia wyroku inicjującego postępowanie, w którym osoba ścigana ma prawo uczestniczyć, i które pozwalają na ponowne rozpoznanie sprawy pod względem merytorycznym, z uwzględnieniem nowych dowodów, taka osoba wyraźnie oświadczyła, że nie kwestionuje orzeczenia lub w ustawowym terminie nie wystąpiła o ponowne rozpoznanie sprawy ani nie złożyła odwołania. Będzie tak również wówczas, gdy orzeczenie nie zostanie jej doręczone osobiście, ale zostanie jej bezzwłocznie doręczone osobiście po jej przekazaniu oraz zostanie wyraźnie pouczona o prawie do ponownego rozpoznania sprawy lub do złożenia odwołania inicjującego postępowanie pozwalające na ponowne rozpoznanie sprawy pod względem merytorycznym i z uwzględnieniem nowych dowodów, które może prowadzić do uchylenia lub zmiany pierwotnego orzeczenia, oraz zostanie poinformowana o terminie, w którym musi wystąpić o takie ponowne rozpoznanie sprawy lub złożyć odwołanie. Jeżeli europejski nakaz aresztowania został wydany w celu wykonania kary, a dana osoba nie otrzymała wcześniej żadnej urzędowej informacji o prowadzonym przeciwko niej postępowaniu karnym, wówczas może, po otrzymaniu informacji o treści europejskiego nakazu aresztowania, wystąpić o kopię wyroku, zanim zostanie ona przekazana. Natychmiast po otrzymaniu przez organ wydający informacji o tym żądaniu, dostarcza on osobie ściganej odpis wyroku za pośrednictwem organu państwa wykonania. Żądanie osoby ściganej nie powinno opóźniać ani procedury jej przekazywania, ani decyzji o wykonaniu europejskiego nakazu aresztowania. Wyrok jest dostarczany danej osobie jedynie tytułem informacji; dostarczenie go nie stanowi formalnego doręczenia wyroku, ani nie uruchamia biegu żadnych terminów mających zastosowanie w przypadku wystąpienia o ponowne rozpoznanie sprawy lub złożenia odwołania. Jeżeli dana osoba zostaje wydana na warunkach określonych w art. 4a ust. 1 lit. D decyzji ramowej w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i jeżeli wystąpiła o ponowne rozpoznanie sprawy lub złożyła odwołanie, to do czasu zakończenia tych postępowań zasadność zatrzymania tej osoby w oczekiwaniu na ponowne rozpoznanie sprawy lub postępowanie odwoławcze podlega weryfikacji zgodnie z prawem wydającego państwa członkowskiego – w regularnych odstępach czasu albo na wniosek tej osoby. Weryfikacji takiej dokonuje się zwłaszcza pod kątem możliwości zawieszenia lub przerwania zatrzymania. Ponowne rozpoznanie sprawy lub postępowanie odwoławcze rozpoczynają się w odpowiednim terminie po przekazaniu danej osoby. Przesłanka odmowy wykonania europejskiego nakazu aresztowania wskazana w art. 4a decyzji ramowej w sprawie europejskiego nakazu aresztowania ma ograniczyć dowolność oceny przez państwo wykonania, czy zachodzą okoliczności odmowy wykonania orzeczenia zapadłego pod nieobecność oskarżonego (bliżej zob. A. Lach, Orzeczenia in absentia w europejskiej współpracy w sprawach karnych, Europejski Przegląd Sądowy 2012, Nr 6, s. 18 i n.).

Podstawa przewidziana w art. 607r § 3 k.p.k. zachodzi wówczas, gdy europejski nakaz aresztowania został wydany w celu wykonania kary pozbawienia wolności lub środka polegającego na pozbawieniu wolności, orzeczonych w wyniku przeprowadzenia rozprawy lub posiedzenia, na których nie była obecna osoba ścigana. Ta podstawa odmowy aktualizuje się zatem wówczas, gdy osoba ścigana nie była obecna na całości rozprawy lub posiedzenia, jednakże z zastrzeżeniem warunków przewidzianych w dalszej części art. 607r § 3 k.p.k. Przepis ten, dostosowując analizowaną przesłankę odmowy wykonania europejskiego nakazu aresztowania do aktualnego brzmienia decyzji ramowej w sprawie europejskiego nakazu aresztowania, przewiduje, że możliwość odmowy wykonania nakazu europejskiego ze względu na orzeczenie o kwestii odpowiedzialności oskarżonego pod jego nieobecność nie aktualizuje się, w wypadku, gdy: 1) osobę ściganą wezwano do udziału w postępowaniu lub w inny sposób zawiadomiono o terminie i miejscu rozprawy albo posiedzenia, pouczając, że niestawiennictwo nie stanowi przeszkody dla wydania orzeczenia albo miała ona obrońcę, który był obecny na rozprawie lub posiedzeniu; 2) po doręczeniu osobie ściganej odpisu orzeczenia wraz z pouczeniem o przysługującym jej prawie, terminie i sposobie złożenia w państwie wydania nakazu wniosku o przeprowadzenie z jej udziałem nowego postępowania sądowego w tej samej sprawie, osoba ścigana w ustawowym terminie nie złożyła takiego wniosku albo oświadczyła, że nie kwestionuje orzeczenia; 3) organ, który wydał nakaz europejski zapewni, że niezwłocznie po przekazaniu osoby ściganej do państwa wydania nakazu, zostanie jej doręczony odpis orzeczenia wraz z pouczeniem o przysługującym jej prawie, terminie i sposobie złożenia wniosku o przeprowadzenie z jej udziałem nowego postępowania sądowego w tej samej sprawie.

Podkreślenia wymaga tu myśl, akcentująca gwarancyjną funkcję analizowanej przesłanki odmowy wykonania europejskiego nakazu aresztowania. Służy ona realizacji zasady uczciwego procesu ( fair trial) – por. J. Skorupka (red.): Komentarz do Kodeksu postępowania karnego, Warszawa 2015. Szczególne znaczenie gwarancyjne ma tu właśnie wymóg złożenia przez organ państwa wydania europejskiego nakazu aresztowania zapewnienia o możliwości zainicjowania w tym państwie ponownego postępowania w prawomocnie osądzonej już sprawie, tym razem toczącego się z udziałem osoby ściganej.

W kontekście zarzutów podniesionych w zażaleniu obrońcy J. P. na uwagę zasługuje także wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 26 lutego 2009 r., w sprawie C-399/11, postępowanie karne przeciwko Stefanowi Melloniemu, w którym stwierdzono, że art. 4a ust. 1 decyzji ramowej w sprawie europejskiego nakazu aresztowania, zmienionej decyzją ramową Rady 2009/299/WSiSW z 26.2.2009 r., należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie temu, by wykonujący nakaz organ sądowy w wypadkach wskazanych w tym przepisie uzależnił wykonanie europejskiego nakazu aresztowania wydanego w celu wykonania kary od warunku stanowiącego, że sprawa zakończona wydanym zaocznie wyrokiem skazującym będzie mogła być ponownie rozpoznana w wydającym nakaz państwie członkowskim. We wskazanym wyroku Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej orzekł nadto, że art. 4a ust. 1 decyzji ramowej w sprawie europejskiego nakazu aresztowania, zmienionej decyzją ramową 2009/299, jest zgodny z wymogami wynikającymi z art. 47 i art. 48 ust. 2 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej, a nadto, że art. 53 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że nie zezwala on państwu członkowskiemu na uzależnienie przekazania osoby skazanej zaocznie od warunku wymagającego umożliwienia w państwie członkowskim wydającym nakaz ponownego rozpoznania sprawy zakończonej wyrokiem skazującym w celu uniknięcia naruszenia prawa do sprawiedliwego procesu i prawa do obrony zagwarantowanych konstytucją.

Podkreślenia wymaga, że z art. 607s § 3 k.p.k. wynika, że w razie odmowy wykonania europejskiego nakazu aresztowania wydanego wobec obywatela polskiego lub osoby korzystającej w Polsce z prawa azylu, sąd orzeka o wykonaniu kary albo środka orzeczonych przez organ sądowy państwa wydania, co stanowi konieczny warunek odmowy wykonania europejskiego nakazu aresztowania w myśl art. 4 pkt 6 decyzji ramowej w sprawie europejskiego nakazu aresztowania.

W razie braku zgody osoby ściganej na przekazanie, sąd ma zatem obowiązek orzec o wykonaniu kary lub środka w Polsce.

Niezasadny jest także kolejny zarzut zażalenia naruszenia art. 607k § 3 k.p.k. w zw. z art. 607p § 1 pkt 5 k.p.k. w zw. z art. 6 ust. 1 oraz ust. 3 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności przez „przedłużenie tymczasowego aresztowania wobec J. P. mimo, iż w toku sprawy prowadzonej we Francji w sposób ewidentny zostały naruszone wolności lub prawa człowieka, a zatem jego wydanie również te prawa naruszy”.

Podkreślić należy, że tryb postępowania w stosunku do nieobecnych jest znany także polskiemu postępowaniu karnemu skarbowemu. Tego trybu postępowania dotyczą przepisy zawarte w rozdziale VI Kodeksu karnego skarbowego; są to art. 173-177 k.k.s., przy czym zauważyć trzeba, że w wyroku z 9 lipca 2002 r., sygn. P 4/01 (OTK ZU Nr 4/A/2002, poz. 52) Trybunał Konstytucyjny poddał kontroli konstytucyjnej art. 173-177 k.k.s. i stwierdził, że przepisy te są zgodne z konstytucyjnymi zasadami: prawa do obrony (art. 42 ust. 2 Konstytucji) oraz prawa do sądu (art. 45 ust. 1 Konstytucji), a także – co szczególnie istotne wobec zarzutu sformułowanego w rozpoznanym zażaleniu - z art. 6 ust. 1 i ust. 3 lit. a-d Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności sporządzonej w Rzymie w dniu 4 listopada 1950 r. (Dz. U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284, z 1995 r. Nr 36, poz. 175, 176 i 177, z 1998 r. Nr 147, poz. 962) i z art. 14 ust. 1 i ust. 3 lit. a, b, d, e Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych z dnia 19 grudnia 1966 r. (Dz. U. z 1977 r. Nr 38, poz. 167).

Przechodząc do oceny kolejnego zarzutu podniesionego w zażaleniu, tj. zarzutu obrazy art. 607k § 3 zdanie pierwsze k.p.k. w zw. z art. 607s § 1 k.p.k. przez zastosowanie najbardziej dolegliwego izolacyjnego środka zapobiegawczego, który można zastosować jedynie w celu zabezpieczenia realizacji postanowienia o wydaniu osoby, „podczas gdy już na pierwszy rzut oka widać, iż – zgodnie z art. 607s § 1 k.p.k. – J. P. nie może zostać wydany i wstępnie wyraził on już swój sprzeciw w tej sprawie”, co – jak podnosi obrońca - de facto wyklucza również późniejsze przejęcie do wykonania orzeczenia w RP ( vide art. 611b § 1 pkt 1 k.p.k.)”, Sąd Apelacyjny stwierdza, co następuje.

Powołany powyżej zarzut opiera się na nieuważnej lekturze przepisów rozdziału 65b Kodeksu postępowania karnego. Niezależnie bowiem od tego, czy europejski nakaz aresztowania wydany wobec J. P. jest nakazem w celu ścigania, czy w celu wykonania kary, brak zgody na przekazanie nawet w wypadku oświadczenia procesowego woli złożonego w tej kwestii przez obywatela polskiego nie powoduje sparaliżowania dalszego postępowania.

W wypadku nakazu europejskiego wydanego w celu wykonania kary, jeżeli, m. in. w sytuacji określonej w art. 607s § 1 k.p.k., sąd orzekający w przedmiocie wykonania europejskiego nakazu aresztowania odmawia jego wykonania, aktualizują się dyspozycje art. 607s § 3 i 4 k.p.k.

Z art. 607s § 3 k.p.k. wynika, że w takiej sytuacji sąd orzekający w przedmiocie wykonania europejskiego nakazu aresztowania w tym samym postanowieniu zarządza jednocześnie wykonanie kary pozbawienia wolności lub środka polegającego na pozbawieniu wolności, orzeczonego przez organ sądowy państwa wydania europejskiego nakazu aresztowania. W razie braku zgody osoby ściganej na przekazanie, sąd ma zatem obowiązek orzec o wykonaniu takiej kary lub środka w Polsce.

Zarządzając, zgodnie z dyspozycją art. 607s § 3 k.p.k., wykonanie kary lub środka orzeczonego przez organ sądowy państwa wydania europejskiego nakazu aresztowania, sąd okręgowy, orzekający w przedmiocie wykonania europejskiego nakazu aresztowania, określa kwalifikację prawną czynu według prawa polskiego. Ta powinność wynika z art. 607s § 4 zdanie pierwsze k.p.k.

Art. 607s § 4 zdanie drugie k.p.k., w brzmieniu obowiązującym od 22 marca 2011 roku, nadanym ustawą z dnia 20 stycznia 2011 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny, ustawy - Kodeks postępowania karnego oraz ustawy – Kodeks karny skarbowy (Dz. U. Nr 48, poz. 245), w wypadku, gdy kara lub środek, orzeczone przez organ sądowy państwa wydania nakazu europejskiego przekraczają górną granicę ustawowego zagrożenia, nakłada na sąd powinność określenia podlegającej wykonaniu kary lub środka według prawa polskiego, w wysokości odpowiadającej górnej granicy ustawowego zagrożenia, uwzględniając okres rzeczywistego pozbawienia wolności za granicą oraz wykonaną tam karę lub środek.

Z powyższego jednoznacznie zatem wynika, że brak zgody osoby mającej obywatelstwo polskie na przekazanie w trybie europejskiego nakazu aresztowania, który został wydany w celu wykonania kary, nie powoduje, że kara orzeczona w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej pozostanie nieodbyta. W takim wypadku z odmową przekazania powiązana jest powinność orzeczenia przez sąd państwa wykonania nakazu europejskiego o wykonaniu kary w tym państwie.

W wypadku europejskiego nakazu aresztowania wydanego w celu osądzenia relewantny jest natomiast art. 607t k.p.k. W takim wypadku brak zgody osoby mającej obywatelstwo polskie na przekazanie nie paraliżuje możliwości przekazania; przekazanie może w takiej sytuacji nastąpić pod warunkiem, że osoba ta będzie odesłana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej po prawomocnym zakończeniu postępowania w państwie wydania nakazu europejskiego, jeśli osoba ta wyraża na to zgodę.

Powołane powyżej przepisy korespondują z art. 55 Konstytucji w brzmieniu nadanym temu przepisowi ustawą z 8 września 2006 r. o zmianie Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 200, poz. 1471), „wykonującą“ wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 27 kwietnia 2005 r. (sygn. P 1/05, OTK ZU 2005/A, Nr 4, poz. 42).

W kontekście zarzutów podniesionych w zażaleniu obrońcy J. P. na uwagę zasługuje tu także postanowienie Sądu Najwyższego z 12 września 2012 r. (sygn. V KK 223/12, Prok. i Pr. 2013, Nr 2, poz. 12), w którym wskazano, że art. 607t k.p.k. nie zezwala na przekazanie kogokolwiek w trybie europejskiego nakazu aresztowania. Obliguje jedynie sąd decydujący o wykonaniu europejskiego nakazu aresztowania wydanego przez inne państwo członkowskie Unii Europejskiej wobec obywatela polskiego lub osoby korzystającej w Polsce z prawa azylu, do uczynienia zastrzeżenia, iż dana osoba zostanie odesłana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej po prawomocnym zakończeniu postępowania w państwie wydania. W podobnym duchu Sąd Najwyższy wypowiedział się także w postanowieniu z 12 września 2012 r. (sygn. V KK 238/12, OSNKW 2013, Nr 1, poz. 4) stwierdzając, że art. 607t § 1 k.p.k. nie formułuje przesłanki odmowy wykonania europejskiego nakazu aresztowania, ale zawiera adresowany do polskiego sądu wymóg, by w przypadku wykonania europejskiego nakazu aresztowania wobec obywatela polskiego lub osoby, która korzysta w Rzeczypospolitej Polskiej z prawa azylu, przekazanie nastąpiło pod warunkiem, że osoba ta będzie odesłana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej po prawomocnym zakończeniu postępowania.

Mając na uwadze powyższe, wszystkie zarzuty wiązane przez obrońcę ściganego z obrazą przepisów postępowania karnego, która – według obrońcy - miała istotny wpływ na treść wydanego przez Sąd I instancji postanowienia w kwestii przedłużenia stosowania tymczasowego aresztowania, należało uznać za niezasadne.

Stwierdzenie niezasadności rozważonych powyżej zarzutów wiązanych przez obrońcę J. P. z naruszeniem prawa procesowego implikuje niezasadność tych zarzutów łączonych w zażaleniu z błędem w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego postanowienia, które według obrońcy polegają na: błędnym ustaleniu, że J. P. został skazany prawomocnym wyrokiem zaocznym wydanym przez Sąd w Rennes, podczas gdy z treści europejskiego nakazu aresztowania wynika, że wyrok ten jest nadal zaskarżalny, a co za tym idzie nieprawomocny; nieustaleniu, czy wydanie J. P. ma nastąpić w celu ścigania, czy w celu wykonania kary, czy też jedynie w celu doręczenia mu orzeczenia, błędnym ustaleniu, że europejski nakaz aresztowania ma się opierać na treści wyroku zaocznego z 5 maja 2015 roku, podczas gdy w treści nakazu wpisano inną decyzję, a to „nakaz zatrzymania z dnia 5 maja 2015 roku”, błędnym ustaleniu, że J. P. miał rzekomo wiedzieć o terminie rozprawy, na której wydano wyrok zaoczny i nie stawić się na nią przedkładające dokumentację lekarską z leczenia. Z poczynionych powyżej rozważań wynika bowiem, że – wbrew twierdzeniu obrońcy – okoliczności te nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia kwestii wpadkowej w postępowaniu związanym z europejskim nakazem aresztowania, dotyczącej przedłużenia stosowania środka zapobiegawczego.

Podzielić natomiast należy zarzut obrońcy, że niesłuszne i sprzeczne z zasadami prawa karnego było przyjęcie przez Sąd I instancji, iż „stanowisko poszukiwanego wydaje się wskazywać na unikanie odpowiedzialności” z uwagi na fakt, że „nie wyraża zgody na przekazanie”, podczas gdy zgoda bądź odmowa zgody na przekazanie w celu wykonania kary „stanowi prawo podmiotowe każdego obywatela polskiego, który może oczekiwać, że kara będzie wykonywana w jego ojczyźnie, a nie w obcym kraju, a w konsekwencji wręcz nie na miejscu jest czynienie mu z tego powodu zarzutu (…)”. Z korzystania przez J. P. z prawa gwarantowanego mu przez ustawę nie można wywodzić niekorzystnych dla niego ustaleń.

To stwierdzenie, akceptujące rozważony powyżej zarzut obrońcy, nie powinno być jednak opacznie rozumiane. Powyższą okolicznością nie można uzasadnić stosowania/przedłużenia, ani tymczasowego aresztowania, ani żadnego innego środka zapobiegawczego, w związku z czym posłużenie się przez Sąd I instancji argumentem nawiązującym do braku zgody ściganego na przekazanie należy uznać za wysoce niefortunne. Nie oznacza to jednak, że w sprawie J. P. nie aktualizują się okoliczności uzasadniające przedłużenie stosowania tymczasowego aresztowania.

W świetle art. 607k § 3 k.p.k., interpretowanego z uwzględnieniem art. 12 decyzji ramowej w sprawie europejskiego nakazu aresztowania, który ten przepis implementuje na grunt polskiego porządku prawnego, wykonanie europejskiego nakazu aresztowania skierowanego do Polski przez inne państwo członkowskie Unii Europejskiej, nie zawsze wymaga izolacji osoby, której dotyczy nakaz europejski (por. R.A. Stefański, Przegląd uchwał Izby Karnej Sądu Najwyższego w zakresie prawa karnego procesowego za 2006 r., Wojskowy Przegląd Prawniczy 2007, nr 2, s. 92; zob. także postanowienie Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 8 września 2010 r., sygn. II AKz 502/10, Orzecznictwo Sądu Apelacyjnego w Katowicach 2010, nr 4, poz. 23). Możliwe jest tu zastosowanie tymczasowego aresztowania, jak również poprzestanie na zastosowaniu nieizolacyjnego środka zapobiegawczego bądź niezastosowanie jakiegokolwiek środka zapobiegawczego, pod warunkiem, że pomimo niezastosowania jakiegokolwiek środka zapobiegawczego, możliwe będzie przekazanie osoby ściganej państwu obcemu.

Sąd Apelacyjny podziela stanowisko zajęte przez Sąd Okręgowy w zaskarżonym postanowieniu, że w sprawie J. P. dla zabezpieczenia możliwości przekazania ściganego do Francji konieczne jest sięgnięcie po najsurowszy środek zapobiegawczy.

Uzasadniając powyższe należy podkreślić, że Sąd I instancji zasadnie uwzględnił i trafnie ocenił fakt, że ścigany J. P., aczkolwiek ma obywatelstwo polskie, nie ma tutaj stałego miejsca pobytu; na stałe mieszka w Wielkiej Brytanii, gdzie prowadzi działalność gospodarczą, a ta „mobilność” ściganego uzasadnia obawę ukrywania się przed stawiennictwem na terytorium Francji. Nadto zważyć należy, że J. P. unikał przyjazdu na terytorium Francji, w czasie, w którym toczyło się tam przeciwko niemu postępowanie zakończone wyrokiem zaocznym, w związku z którym wydano przeciwko niemu europejski nakaz aresztowania, co uzasadnia obawę, że będzie unikał dobrowolnego stawiennictwa we Francji także i teraz, kiedy obawa wykonania orzeczonej wobec niego kary przybliżyła się.

Surowa kara pozbawienia wolności oraz grzywna w znacznej wysokości, które zostały wobec niego orzeczone we Francji, zdaniem tut. Sądu, uzasadniają obawę, że rezygnacja ze stosowania wobec J. P. tymczasowego aresztowania stawiałaby pod znakiem zapytania sprawność postępowania zmierzającego do przekazania ściganego w trybie wydanego wobec niego europejskiego nakazu aresztowania , jak również możliwość przejęcia wykonania kary w trybie art. 607s k.p.k.

Odnosząc się do złożonego przez obrońcę wniosku o uchylenie tymczasowego aresztowania w odniesieniu do J. P. i zastosowanie w jego miejsce poręczenia majątkowego w postaci hipoteki na nieruchomości, której wartość, według przedłożonego wyciągu z operatu szacunkowego opiewa na 548 420 zł, a która jest własnością K. P. – matki ściganego, Sąd Apelacyjny stwierdza, co następuje. Z europejskiego nakazu aresztowania wydanego w sprawie J. P. wynika, że za przestępstwo skarbowe objęte francuskim wyrokiem zaocznym z 5 maja 2015 r. został on skazany na karę 6 lat pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 442 500 euro. Zaoferowana kwota poręczenia majątkowego w wysokości 548 420 zł stanowi zatem ok. 30 % grzywny orzeczonej wskazanym wyrokiem zaocznym.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Apelacyjny stwierdza, że w niniejszej sprawie poręczenie majątkowe nie jest adekwatny środkiem zapobiegawczym; wolnościowy środek zapobiegawczy nie równoważy bowiem przedstawionych powyżej, uzasadnionych w realiach niniejszej sprawy obaw, ze względu na które Sąd I instancji przedłużył stosowanie wobec J. P. tymczasowego aresztowania.

Rezygnacja ze stosowania wobec J. P. izolacyjnego środka zapobiegawczego i zastąpienie go poręczeniem majątkowym, zdaniem Sądu Apelacyjnego, nie gwarantowałaby celu, któremu ma służyć stosowanie środków zapobiegawczych w związku z europejskim nakazem aresztowania

Mając na uwadze wszystkie powyższe okoliczności orzeczono, jak na wstępie.

II AKz 415/15

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

UZASADNIENIE