Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II Ca 477/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 17 grudnia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Kaliszu II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący:

SSO Wojciech Vogt

Sędziowie:

SSO Marian Raszewski

SSO Janusz Roszewski (spr.)

Protokolant:

st. sekr. sąd. Elżbieta Wajgielt

po rozpoznaniu w dniu 17 grudnia 2015 r. w Kaliszu

na rozprawie

sprawy z powództwa S. J.

przeciwko Towarzystwu (...) z siedzibą w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Kaliszu

z dnia 7 maja 2015r. sygn. akt I C 1888/14

1. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że zasądzoną w punkcie pierwszym (1.) sumę zadośćuczynienia podwyższa do wysokości 40.000 (czterdzieści tysięcy) złotych z odsetkami ustawowymi co do kwoty 30.000 zł od dnia 24 kwietnia 2015r. do dnia zapłaty i w ten sam sposób zmienia zakres oddalonego powództwa w punkcie 2 wyroku a także uchyla punkt 3 i 5 wyroku oraz nadaje punktowi 4 wyroku kolejny numer 3;

2. zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 4417 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kwotę 2400 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego przed sądami obu instancji;

3. zasądza od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Kaliszu kwotę 1500 złotych tytułem nieuiszczonej opłaty sądowej od rozszerzonego powództwa.

SSO Wojciech Vogt SSO Marian Raszewski SSO Janusz Roszewski

Sygnatura akt. II Ca 477/15

UZASADNIENIE

Powódka S. J. wniosła przeciwko Towarzystwu (...) w W. z roszczeniem o zapłatę kwoty 10.000 zł, które rozszerzyła do kwoty 40.000 złotych, tytułem zadośćuczynienie\a za krzywdę w związku z wypadkiem drogowym.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości.

Sąd Rejonowy w Kaliszu wyrokiem z dnia 7 maja 2015r zsadził o pozwanego na rzecz powódki kwotę 10 000,00zł stawowymi odsetkami od dnia 3 lipca 2013r do dnia zapłaty, w pozostałym zakresie powództwo oddalił oraz rozstrzygnął o kosztach procesu.

Apelację od wyroku wniosła powódka zaskarżające wyrok w części obejmującej punkt I II wyroku oddalającego powództwo powyżej zasądzonej kwoty 10 000 złotych, tj co do kwoty 30 000 złotych. Skarżąca podniosła zarzut naruszenia prawa materialnego tj. art. 445 § 1 k.c. poprzez jego błędną wykładnię i uznanie kwoty 10 000 zł tytułem zadośćuczynienia za kwotę stosowną w rozumieniu tego przepisu. Stawiająca powyższy zarzut apelująca wniosła
o Zmianę zaskarżonego wyroku w części oddalającej powództwo, powyżej kwoty 10.000 zł poprzez uwzględnienie powództwa w tym zakresie w całości i zasądzenie: kwoty 40.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwoty 30.000 zł od dnia rozszerzenia powództwa do dnia zapłaty i zasadzenie kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja powódki jest uzasadniona.

Sąd Okręgowy aprobuje całość ustaleń faktycznych dokonanych przez Sąd pierwszej instancji w oparciu o zebrany materiał dowodowy i przyjmuje je za podstawę do rozważań nad podniesionym zarzutem naruszenia prawa materialnego. W sytuacji, gdy sąd odwoławczy orzeka na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w pierwszej instancji i aprobuje dotychczasowe ustalenia, nie musi ich powtarzać (por. SN z 26.04.2007, II CSK 18/07, SN
z 11.12.2007r., II CSK 350/07).

Nie można odmówić słuszności podniesionego w apelacji zarzutu naruszenia prawa materialnego art. 445 §1 k.c., przez ustalenie odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia w wysokości 10.000 zł, a łącznie z wypłaconą przez pozwanego w wysokości 13.000 zł, jako spełniającą co najmniej przybliżony ekwiwalent szkody niemajątkowej, która doznała powódka.

Niedający się ściśle wymierzyć charakter krzywdy sprawia, że ustalenie jej rozmiaru, a tym samym i wysokości zadośćuczynienia, zależy od oceny sądu. Ocena ta powinna uwzględniać całokształt okoliczności sprawy, nie wyłączając takich czynników jak np. wiek poszkodowanego oraz postawa sprawcy. Trzeba nadto wziąć pod rozwagę rozmiar cierpień fizycznych i psychicznych, ich nasilenie i czas trwania, nieodwracalność następstw wypadku (kalectwo, oszpecenie), rodzaj wykonywanej pracy. szanse na przyszłość, poczucie nieprzydatności społecznej, bezradność życiową oraz inne czynniki podobnej natury.
(por. uchwałę Sądu Najwyższego z 8 grudnia 1973 r., III CZP 37/73, OSNCP1974, nr 9, poz. 145 oraz wyroki Sądu Najwyższego: z 15 grudnia 1965 r., II PR 280/65, OSNCP 1966, nr 10, poz. 168, z 4 czerwca 1968 r., I PR 175/68, OSNCP 1969, nr 2, poz. 37, z 10 października 1967 r., I CR 224/67, OSNCP 1968, nr 6, poz. 107, z 19 sierpnia 1980 r., IV CR 283/80, OSNCP 1981, nr 5, poz. 81, z 10 grudnia 1997 r., III CKN 219/97, LexPolonica nr 2027981, z 20 marca 1998 r., II CKN 650/97, LexPolonica nr 2027976, z 11 lipca 2000 r., II CKN 1119/98, LexPolonica nr 388287, z 12 października 2000 r., IV CKN 128/00, LexPolonica nr 380654, z 12 września 2002 r., IV CKN 1266/00, LexPolonica nr 1631955, z 29 września 2004 r., II CK 531/03, LexPolonica nr 369237, z 30 stycznia 2004 r., I CK 131/03, OSNC 2005, nr 2, poz. 40 oraz z 28 czerwca 2005 r., I CK 7/05, LexPolonica nr 1526282, z 9 listopada 2007 r., V CSK 245/07, OSNC-ZD 2008, nr D, poz. 95, z 14 lutego 2008 r., II CSK 536/07, OSP 2010, nr 5, poz. 47, z 26 listopada 2009 r., III CSK 62/09, OSNC-ZD 2010, nr C, poz. 80 i z 28 stycznia 2010 r., I CSK 244/09, LexPolonica nr 2438713.)

Suma ta powinna wynagrodzić doznane cierpienia fizyczne i psychiczne, aby w ten sposób przynajmniej częściowo została przywrócona równowaga zachwiana na skutek popełnienia czynu niedozwolonego . Funkcja kompensacyjna powinna mieć istotne znaczenie dla ustalenia wysokości zadośćuczynienia. Nie można całkowicie abstrahować od tendencji występujących w orzecznictwie w porównywalnych przypadkach, gdyż konfrontacja analizowanego przypadku z innymi pozwala uniknąć rażących dysproporcji kwot zasądzanych z tytułu zadośćuczynienia, które mogłyby godzić w poczucie sprawiedliwości. (por. wyroki Sądu Najwyższego z 30 stycznia 2004 r., I CK 131/03, OSNC 2005, nr 2, poz. 40, z 26 56 listopada 2009 r., III CSK 62/09, OSNC-ZD 2010, nr C, poz. 80 i z 28 stycznia 2010 r., I CSK 244/09, LexPolonica nr 2438713).

Ocenny charakter kryteriów wyznaczających wysokość odpowiedniej sumy, o której mowa w art. 445 § 1 k.c, sprawia, że zarzut naruszenia tego przepisu przez zawyżenie lub zaniżenie wysokości przyznanego zadośćuczynienia może być skuteczny tylko w razie oczywistego naruszenia tych kryteriów przez sąd drugiej instancji. ( por. wyroki Sądu Najwyższego 7 lutego 2004 r., V CK 282/03, LexPolonionica nr (...) i z 15 lu; lutego 2006 r., IV CSK 384/05, LexPolonica nr 1354994.)

Taki charakter naruszenia powyższego przepisu zdaniem Sadu Okręgowego ma miejsce w niniejszej sprawie. W dokonanej analizie skutków doznanego uszczerbku wystąpiła istotna niekonsekwencja, bowiem z jednej strony Sąd meritii stwierdza, że powódka na skutek wypadku doznała obrażeń ciała skutkujących obniżeniem aktywności zawodowej, rodzinnej i osobistej, a następnie przy ustaleniu wysokości sumy odpowiedniej przyjmuje, iż powódka pomimo ustalonego wysokiego stopnia uszczerbku nie zmieniła trybu życia, nie zaprzestała pracy, nie była hospitalizowana.

Ustalając wysokość sumy zadośćuczynienia Sąd Rejonowy nie uwzględnił przede wszystkim tego, na co słusznie zawraca uwagę apelująca, że obrażenia psychiczne i fizyczne jakich doznała powódka w następstwie wypadku z dnia 17 października 2009 r są dolegliwe
a ich skutki będą miały wpływ na dalsze życie powódki. Nadto, w opinii biegły sądowy dr n. med. M. K., specjalista w ortopedii i traumatologii, wskazał, że powódka doznała silnego urazu kręgosłupa szyjnego, jak i kolana. Potwierdziła to opinia neurologiczna sporządzona przez biegłego lekarza A. K., która dodatkowo wskazała, że powódka doznała urazu głowy z pourazowym zespołem nerwicowym. Te wszystkie urazy skutkowały 20% uszczerbkiem na zdrowiu, który również świadczy o stosunkowo wysokim stopniu doznanych cierpień.

Doznana przez powódkę krzywda, zakres cierpień, dolegliwości fizycznych i psychicznych w pełni uzasadniają wysokość żądanego zadośćuczynienia w ostatecznej wysokości 43.000 zł, co odpowiada ok.2000 złotych za jeden procent uszczerbku, nie przekraczającej swoja wysokością odpowiednich sum w porównywalnych przypadkach liczonych z uwzględnieniem także i tego kryterium.

Mając na uwadze powyższe okoliczności należało, zgodnie z art. 386 §1 k.p.c. zmienić zaskarżony wyrok i orzec jak w sentencji. O kosztach orzeczono zgodnie z art. 98 oraz art. 108 §1 k.p.c. w myśl zasady odpowiedzialności za wynik postępowania. Na koszty, którymi obciążono stronę pozwaną składa się wynagrodzenie pełnomocnika powoda ustalone
w wysokości stawki minimalnej określonej według § 13 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r., poz. 461).

II Ca 477/15

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE