Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 13.05.2015 r., znak:(...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B., na mocy art. 57 w zw. z art. 58 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2015 r., poz. 748 j.t.), odmówił ubezpieczonej M. K. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy powołując się na orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 11.05.2015 r., którym nie stwierdzono u ubezpieczonej niezdolności do pracy.

Odwołanie od powyższej decyzji złożyła ubezpieczona M. K., uznając, iż organ rentowy w sposób nieuzasadniony i nieprawidłowy odmówił jej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Odwołująca podniosła, iż przeprowadzono u niej operację kręgosłupa. Natomiast w badaniu rezonansowym kręgosłupa przeprowadzonym w dniu 17.06.2014 r. wykryto dalsze powikłania i skierowano ją na konsultację neurochirurga. Ubezpieczona stwierdziła, że bóle utrudniają jej sprawność ruchomą. Skarżąca podniosła, iż stan jej zdrowia się nie poprawia.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie ubezpieczonej, wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu wskazał, że odwołująca nie spełnia nadto warunku wymaganego 5 – letniego okresu składkowego i nieskładkowego w 10 – leciu przed dniem złożenia wniosku o rentę albowiem udowodniła zaledwie 2 lata, 6 miesięcy i 28 dni okresów składkowych i nieskładkowych.

Sąd ustalił i zważył co następuje:

Ubezpieczona M. K. złożyła w dniu13.02.2015 r. złożyła wniosek o rentę dołączając doń dokumenty potwierdzające staż pracy oraz stan zdrowia. Orzeczeniem lekarza orzecznika z dnia 25.03.2015 r. uznana została za osobę częściowo niezdolną do pracy, której daty powstania nie można ustalić.. Na skutek złożonego sprzeciwu została poddana badaniom przez komisje lekarską, która w orzeczeniu z dnia 11.05.2015 r. stwierdzila brak niezdolności do pracy.

Sąd przeprowadził dowód z opinii biegłego lekarza sądowego w celu zweryfikowania powyższych orzeczeń.

Biegły stwierdził u M. K. bóle kręgosłupa w odcinku L-S, które promieniują wzdłuż kręgosłupa do góry. Bóle mają charakter uporczywy, gdyż występują codziennie. Są to bóle okolicy biodrowo – miednicznej prawej z promieniowaniem do nogi. Obrzęk prawej nogi występuje u odwołującej od momentu wypadku, który miał miejsce 19.10.2001 r.. Porusza się samodzielnie, bez podpórek. Chód jest niezaburzony. Badanie nerwów czaszkowych nie wykazuje objawów ich uszkodzenia. Siła mięśniowa kończyn górnych jest prawidłowa. Nie stwierdzono zaników mięśniowych. Napięcie mięśniowe prawidłowe. Objawy rozciągowe są ujemne. Ruchy zborne. Odruchy ścięgnisto – okostnowe obecne, symetryczne. Siła mięśniowa kończyn dolnych jest prawidłowa, symetryczna.. Napięcie mięśniowe prawidłowe. Obecne odruchy kolanowe i skokowe symetryczne. Objaw Babińskiego ujemny. Objawy rozciągowe ujemne. Objawy oponowe również są ujemne. Próba Romberga ujemna. Czucie zaburzone w zakresie unerwienia prawego korzonka L5.

Rozpoznana została choroba zwyrodnieniowa kręgosłupa , przebyta operacja dyskopatii lędźwiowej w 2012 r. oraz krioablacja w 2015 r., nawracający zespół bólowy kręgosłupa bez cech uszkodzenia układu nerwowego, które nie powodują niezdolności do pracy.

- dowód: opinia sądowo – neurologiczna z dnia 10.11.2015 r. (k. 14-15 akt sądowych)

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 57 ust. 1 i 58 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2015 r., poz. 748 j.t.), renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1) jest niezdolny do pracy;

2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy (w przypadku ubezpieczonej, co najmniej 5 – letni okres w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy);

3) niezdolność do pracy powstała w okresach składkowych i nieskładkowych wymienionych w art. 57 ust. 1 pkt 3 ustawy emerytalnej, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

W myśl art. 59 ust. 1 ustawy emerytalnej, osobie, która spełniła warunki określone w art. 57 tejże ustawy, przysługuje:

1) renta stała - jeżeli niezdolność do pracy jest trwała;

2) renta okresowa - jeżeli niezdolność do pracy jest okresowa.

Sąd dokonał ustalenia stanu faktycznego na podstawie dokumentacji zgromadzonej w aktach sądowych i w aktach rentowych, oraz przede wszystkim na podstawie przeprowadzonego dowodu z opinii biegłego sądowego dr n. med. J. R. z dnia 10.11.2015 r.

Sąd uznał za w pełni wiarygodną opinię sądowo – neurologiczną sporządzoną na podstawie przeprowadzonego badania sądowo - lekarskiego, materiału lekarskiego znajdującego się w aktach sądowych i w aktach organu rentowego przez neurologa dr n. med. Jacka Rudego. Biegły sądowy w sposób wyczerpujący, wnikliwy, profesjonalny i niezwykle sumienny dokonał rozstrzygnięcia w kwestii tego, czy ubezpieczona M. K. jest niezdolna do pracy. Poczynione przez niego wnioski sformułowane zostały w sposób jasny i precyzyjny, a końcowe stanowisko zostało szczegółowo, przekonująco i logicznie uzasadnione. Sąd uznał, iż przeprowadzony dowód z opinii w/wym. biegłego sądowego jest w pełni przydatny dla ustalenia stanu faktycznego a w konsekwencji przydatny dla dokonania rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.

Biegły sądowy z dziedziny neurologii dr n. med. J. R. podniósł, iż ubezpieczona M. K. cierpi na chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa. Biegły wskazał, że choroba skutkuje nawracającymi zespołami bólowymi. Biegły sądowy stwierdził w oparciu o analizę akt sprawy, dokumentacji leczniczej i przeprowadzone badanie, iż nie ma podstaw do przyjęcia tezy, że schorzenie, na które cierpi odwołująca skutkuje uszkodzeniem układu nerwowego. Nadto, biegły orzekł, że z neurologicznego punktu widzenia schorzenie nie upośledza sprawności badanej i nie obniża jej zdolności do pracy zarobkowej.

Mając powyższe na uwadze biegły lekarz sądowy w orzeczeniu lekarskim z dnia 10.11.2015 r. stwierdził, że stan zdrowia ubezpieczonej nie czyni jej całkowicie ani częściowo niezdolną do pracy.

Biegły sądowy wydając orzeczenie lekarskie zgodził się z orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 11.05.2015 r., która uznała ubezpieczoną za zdolną do pracy.

Dnia 14.12.2015 r. ubezpieczona M. K. wniosła zastrzeżenia do opinii z dnia 10.11.2015 r., podnosząc, iż podtrzymuje swoje poprzednie stanowisko. Odwołująca zauważyła, że w jej ocenie nie można uznać jej za zdolną do pracy, gdyż ma uszkodzony narząd ruchu (kręgosłup, miednica). Podniosła ona również, że obecnie nie jest w stanie zginać pleców oraz że cierpi na zakrzepicę.

Sąd nie uwzględnił zastrzeżeń ubezpieczonej M. K. z uwagi na to, iż w ocenie Sądu wszelkie niejasności co do stanu zdrowia ubezpieczonej i co do tego, że nie jest ona całkowicie bądź częściowo niezdolna do pracy zostały w niniejszej sprawie dogłębnie wyjaśnione. Nadto, zdaniem Sądu mając powyższe na względzie nie ma potrzeby powoływania kolejnych biegłych sądowych w przedmiotowej sprawie. W świetle art. 286 k.p.c., Sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z dodatkowej opinii tych samych lub innych biegłych tylko wtedy, gdy zachodzi tego potrzeba, a więc wówczas, gdy opinia złożona do sprawy zawiera istotne braki, sprzeczności, względnie nie wyjaśnia istotnych okoliczności (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 czerwca 2015 r., sygn. akt I UK 345/14).

W tym miejscu warto przytoczyć wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 26 czerwca 2015 r., sygn. akt I ACa 509/15, w którym Sąd ten stwierdził, iż Sąd może żądać opinii kolejnego biegłego w razie potrzeby, która zachodzi wówczas, gdy dotychczasowa opinia jest wadliwa, budzi wątpliwości bądź zachodzi potrzeba wyjaśnienia dalszych kwestii. Potrzeba powołania kolejnego biegłego musi wynikać z okoliczności sprawy. Co więcej, Sąd Apelacyjny w Krakowie podniósł, że Sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia dowodu z opinii kolejnego biegłego tylko z tej przyczyny, że dotychczasowa opinia jest niekorzystna dla strony.

Sąd nie neguje, iż ubezpieczona cierpi na schorzenia kręgosłupa i inne schorzenia nie pozwalające jej normalnie funkcjonować. Natomiast przedmiotem niniejszego postępowania jest to, czy M. K. jest niezdolna do pracy, a w konsekwencji czy spełnia łącznie wszystkie przesłanki niezbędne do przyznania jej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W podobnym tonie wypowiada się Sąd Apelacyjny w Gdańsku, który w wyroku z dnia 24 czerwca 2015 r., sygn. akt III AUa 129/15, stwierdził, iż o niezdolności do pracy nie świadczy sam fakt rozpoznania zmian chorobowych, ale istotnym jest stopień zaawansowania schorzeń, a w konsekwencji czy zmiany te w znacznym stopniu ograniczają zdolność do pracy. Nadto, Sąd Apelacyjny w Szczecinie w wyroku z dnia 17 marca 2015 r., sygn. III AUa 535/14, podniósł, że o częściowej niezdolności do pracy nie decyduje sam fakt występowania schorzeń, lecz ocena, czy i w jakim zakresie wpływają one na utratę zdolności do pracy zgodnej z kwalifikacjami.

Wskazać także należy na orzeczenie Sądu Apelacyjnego w Lublinie, który stwierdził, iż istnienie schorzeń powodujących konieczność pozostawania w stałym leczeniu nie stanowi samodzielnej przyczyny uznania częściowej lub całkowitej niezdolności do pracy, chociaż w pewnych okresach wymaga czasowych zwolnień lekarskich (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 16 kwietnia 2015 r., syng. akt III AUa 147/15).

Jak wynika z przyjętej opinii ubezpieczona nie jest całkowicie bądź częściowo niezdolna do pracy.

Mając powyższe na uwadze, Sąd na mocy art. 47714 § 1 k.p.c. oddalił odwołanie.

SSO Elżbieta Pietrzak