Pełny tekst orzeczenia

WYROK WSTĘPNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 04 stycznia 2016 r.

Sąd Rejonowy w Ciechanowie IV Wydział Pracy

w składzie:

Przewodniczący: SSR Justyna Marciniak

Protokolant: Dorota Stefańska

po rozpoznaniu w dniu 21 grudnia 2015r. w Ciechanowie

na rozprawie

sprawy z powództwa K. K. (1), D. P. (1), G. W. (1), R. Z. (1)

przeciwko M. N. (1)

o zapłatę ryczałtu za nocleg

uznaje roszczenie za usprawiedliwione co do zasady.

Sygn. akt IV P 336/14

UZASADNIENIE

Powód G. W. (1) wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego M. N. (2) prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą (...) i (...) w M. kwoty 50.000 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty tytułem ryczałtu za nocleg za okres od 01 grudnia 2011r. do 30 kwietnia 2013r., o zasądzenie od pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu pozwu pełnomocnik powoda wskazał, że powód był pracownikiem pozwanego zatrudnionym na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony i z tytułu świadczonej pracy otrzymywał on minimalne wynagrodzenie za pracę. W okresie zatrudnienia nie otrzymywał on od pozwanego ryczałtu za noclegi, mimo iż zawsze podczas wykonywania swoich obowiązków pracowniczych odbywał nocleg w kabinie samochodu ciężarowego. Dalej powołując się na orzecznictwo Sądu Najwyższego, a w szczególności na uchwałę z dnia 12 czerwca 2014r. w skaldzie 7 sędziów (sygn. akt II PZP 1/14) pełnomocnik powoda wskazał, że kierowcy odbywającemu nocleg w kabinie samochodu należy się ryczałt za nocleg, albowiem nie ma podstaw do utożsamiania pojęcia miejsca do spania i bezpłatnego noclegu. Udostępnienie miejsca do spania w kabinie samochodu może służyć zapewnieniu odpoczynku, ale nie powinno być traktowane jako zapewnienie bezpłatnego noclegu w rozumieniu przepisów o podróżach służbowych, a co więcej z uchwały wynika, że pracodawca nie może ustalić warunków zwrotu kosztów podróży służbowej na poziomie niższym niż to wynika z rozporządzenia o podróży służbowej. Zgodnie z tym rozporządzeniem za nocleg podczas podróży służbowej poza granicami kraju pracownikowi przysługuje zwrot kosztów w wysokości stwierdzonej rachunkiem, w granicach limitu określonego w poszczególnych państwach w załączniku do rozporządzenia bądź w razie nieprzedłożenia rachunku za nocleg ryczałt w wysokości 25% limitu, określonego w załączniku do rozporządzenia w sprawie należności przysługujących z tytułu podróży służbowych. Pełnomocnik powoda podniósł, że ów ryczałt przysługuje pracownikowi zmuszonemu do noclegu niezależnie od tego, czy poniósł koszty noclegu oraz w jakich warunkach faktycznie nocował i powyżej wskazana uchwała Sądu Najwyższego z dnia 12 czerwca 2014r. przyznaje kierowcom prawo do otrzymania ryczałtu za noclegi w przypadku odbioru odpoczynku w kabinie, albowiem zapewnienie pracownikowi – kierowcy samochodu ciężarowego odpowiedniego miejsca do spania w kabinie tego pojazdu podczas wykonywania przewozów w transporcie między narodowym nie stanowi zapewnienia przez pracodawcę bezpłatnego noclegu w rozumieniu § 9 ust. 4 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 roku. Ponadto pełnomocnik powoda wskazał, że powód w trakcie świadczenia pracy nie otrzymywał od pozwanego pełnej kwoty należnego mu wynagrodzenia wynikającego z czasu faktycznej pracy, jak i warunków pracy, a w szczególności nigdy nie wypłacił mu ryczałtu za nocleg. Oprócz tego pozwany nie płacił mu za czas postoju, mimo iż pozostawał w dyspozycji i gotowości do pracy, za czas pracy przy obsłudze samochodu, opróżniania ładunków. Dodał, że w pozwany odmówił mu zapłaty należnego mu ryczałtu za nocleg (k. 2-8).

Powód D. P. (1) wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego M. N. (2) prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą (...) i (...) w M. kwoty 50.000 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wytoczenia powództwa do dnia tytułem ryczałtu za noclegi za okres od dnia 01 grudnia 2011r. do dnia 26 sierpnia 2014r. Wniósł również o zasądzenie od pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu pozwu pełnomocnik powoda wskazał, że powód był pracownikiem pozwanego zatrudnionym na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony i z tytułu świadczonej pracy otrzymywał on minimalne wynagrodzenie za pracę. W okresie zatrudnienia nie otrzymywał on od pozwanego ryczałtu za noclegi, mimo iż zawsze podczas wykonywania swoich obowiązków pracowniczych odbywał nocleg w kabinie samochodu ciężarowego. Dalej powołując się na orzecznictwo Sądu Najwyższego, a w szczególności na uchwałę z dnia 12 czerwca 2014r. w skaldzie 7 sędziów (sygn. akt II PZP 1/14) pełnomocnik powoda wskazał, że kierowcy odbywającemu nocleg w kabinie samochodu należy się ryczałt za nocleg, albowiem nie ma podstaw do utożsamiania pojęcia miejsca do spania i bezpłatnego noclegu. Udostępnienie miejsca do spania w kabinie samochodu może służyć zapewnieniu odpoczynku, ale nie powinno być traktowane jako zapewnienie bezpłatnego noclegu w rozumieniu przepisów o podróżach służbowych, a co więcej z uchwały wynika, że pracodawca nie może ustalić warunków zwrotu kosztów podróży służbowej na poziomie niższym niż to wynika z rozporządzenia o podróży służbowej. Zgodnie z tym rozporządzeniem za nocleg podczas podróży służbowej poza granicami kraju pracownikowi przysługuje zwrot kosztów w wysokości stwierdzonej rachunkiem, w granicach limitu określonego w poszczególnych państwach w załączniku do rozporządzenia bądź w razie nieprzedłożenia rachunku za nocleg ryczałt w wysokości 25% limitu, określonego w załączniku do rozporządzenia w sprawie należności przysługujących z tytułu podróży służbowych. Pełnomocnik powoda podniósł, że ów ryczałt przysługuje pracownikowi zmuszonemu do noclegu niezależnie od tego, czy poniósł koszty noclegu oraz w jakich warunkach faktycznie nocował i powyżej wskazana uchwała Sądu Najwyższego z dnia 12 czerwca 2014r. przyznaje kierowcom prawo do otrzymania ryczałtu za noclegi w przypadku odbioru odpoczynku w kabinie, albowiem zapewnienie pracownikowi – kierowcy samochodu ciężarowego odpowiedniego miejsca do spania w kabinie tego pojazdu podczas wykonywania przewozów w transporcie między narodowym nie stanowi zapewnienia przez pracodawcę bezpłatnego noclegu w rozumieniu § 9 ust. 4 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 roku. Ponadto pełnomocnik powoda wskazał, że powód w trakcie świadczenia pracy nie otrzymywał pełnej kwoty należnego wynagrodzenia wynikającego z czasu faktycznej pracy, jak i warunków pracy, w szczególności pozwany nigdy nie wypłacił mu ryczałtu za nocleg. Oprócz tego pozwany nie płacił mu za czas postoju, mimo iż pozostawał w dyspozycji i gotowości do pracy, za czas pracy przy obsłudze samochodu, opróżniania ładunków. Dodał, że w pozwany odmówił mu zapłaty należnego mu ryczałtu za nocleg (k. 97-103).

Powód K. K. (1) wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego M. N. (2) prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą (...) i (...) w M. kwoty 50.000 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wytoczenia powództwa do dnia tytułem ryczałtu za noclegi za okres od dnia 16 grudnia 2011r. do dnia 31 lipca 2013r. oraz o zasądzenie od pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu pozwu pełnomocnik powoda wskazał, że powód był pracownikiem pozwanego zatrudnionym na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony i z tytułu świadczonej pracy otrzymywał on minimalne wynagrodzenie za pracę. W okresie zatrudnienia nie otrzymywał on od pozwanego ryczałtu za noclegi, mimo iż zawsze podczas wykonywania swoich obowiązków pracowniczych odbywał nocleg w kabinie samochodu ciężarowego. Dalej powołując się na orzecznictwo Sądu Najwyższego, a w szczególności na uchwałę z dnia 12 czerwca 2014r. w skaldzie 7 sędziów (sygn. akt II PZP 1/14) pełnomocnik powoda wskazał, że kierowcy odbywającemu nocleg w kabinie samochodu należy się ryczałt za nocleg, albowiem nie ma podstaw do utożsamiania pojęcia miejsca do spania i bezpłatnego noclegu. Udostępnienie miejsca do spania w kabinie samochodu może służyć zapewnieniu odpoczynku, ale nie powinno być traktowane jako zapewnienie bezpłatnego noclegu w rozumieniu przepisów o podróżach służbowych, a co więcej z uchwały wynika, że pracodawca nie może ustalić warunków zwrotu kosztów podróży służbowej na poziomie niższym niż to wynika z rozporządzenia o podróży służbowej. Zgodnie z tym rozporządzeniem za nocleg podczas podróży służbowej poza granicami kraju pracownikowi przysługuje zwrot kosztów w wysokości stwierdzonej rachunkiem, w granicach limitu określonego w poszczególnych państwach w załączniku do rozporządzenia bądź w razie nieprzedłożenia rachunku za nocleg ryczałt w wysokości 25% limitu, określonego w załączniku do rozporządzenia w sprawie należności przysługujących z tytułu podróży służbowych. Pełnomocnik powoda podniósł, że ów ryczałt przysługuje pracownikowi zmuszonemu do noclegu niezależnie od tego, czy poniósł koszty noclegu oraz w jakich warunkach faktycznie nocował i powyżej wskazana uchwała Sądu Najwyższego z dnia 12 czerwca 2014r. przyznaje kierowcom prawo do otrzymania ryczałtu za noclegi w przypadku odbioru odpoczynku w kabinie, albowiem zapewnienie pracownikowi – kierowcy samochodu ciężarowego odpowiedniego miejsca do spania w kabinie tego pojazdu podczas wykonywania przewozów w transporcie między narodowym nie stanowi zapewnienia przez pracodawcę bezpłatnego noclegu w rozumieniu § 9 ust. 4 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 roku. Ponadto pełnomocnik powoda wskazał, że powód w trakcie świadczenia pracy nie otrzymywał pełnej kwoty należnego wynagrodzenia wynikającego z czasu faktycznej pracy, jak i warunków pracy, w szczególności pozwany nigdy nie wypłacił mu ryczałtu za nocleg. Oprócz tego pozwany nie płacił mu za czas postoju, mimo iż pozostawał w dyspozycji i gotowości do pracy, za czas pracy przy obsłudze samochodu, opróżniania ładunków. Dodał, że w pozwany odmówił mu zapłaty należnego mu ryczałtu za nocleg (k. 232-238).

Powód R. Z. (1) wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego M. N. (2) prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą (...) i (...) w M. kwoty 50.000 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wytoczenia powództwa do dnia tytułem ryczałtu za noclegi za okres od dnia 12 stycznia 2012r. do dnia 20 stycznia 2014r., o zasądzenie od pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu pozwu pełnomocnik powoda wskazał, że powód był pracownikiem pozwanego zatrudnionym na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony i z tytułu świadczonej pracy otrzymywał on minimalne wynagrodzenie za pracę. W okresie zatrudnienia nie otrzymywał on od pozwanego ryczałtu za noclegi, mimo iż zawsze podczas wykonywania swoich obowiązków pracowniczych odbywał nocleg w kabinie samochodu ciężarowego. Dalej powołując się na orzecznictwo Sądu Najwyższego, a w szczególności na uchwałę z dnia 12 czerwca 2014r. w skaldzie 7 sędziów (sygn. akt II PZP 1/14) pełnomocnik powoda wskazał, że kierowcy odbywającemu nocleg w kabinie samochodu należy się ryczałt za nocleg, albowiem nie ma podstaw do utożsamiania pojęcia miejsca do spania i bezpłatnego noclegu. Udostępnienie miejsca do spania w kabinie samochodu może służyć zapewnieniu odpoczynku, ale nie powinno być traktowane jako zapewnienie bezpłatnego noclegu w rozumieniu przepisów o podróżach służbowych, a co więcej z uchwały wynika, że pracodawca nie może ustalić warunków zwrotu kosztów podróży służbowej na poziomie niższym niż to wynika z rozporządzenia o podróży służbowej. Zgodnie z tym rozporządzeniem za nocleg podczas podróży służbowej poza granicami kraju pracownikowi przysługuje zwrot kosztów w wysokości stwierdzonej rachunkiem, w granicach limitu określonego w poszczególnych państwach w załączniku do rozporządzenia bądź w razie nieprzedłożenia rachunku za nocleg ryczałt w wysokości 25% limitu, określonego w załączniku do rozporządzenia w sprawie należności przysługujących z tytułu podróży służbowych. Pełnomocnik powoda podniósł, że ów ryczałt przysługuje pracownikowi zmuszonemu do noclegu niezależnie od tego, czy poniósł koszty noclegu oraz w jakich warunkach faktycznie nocował i powyżej wskazana uchwała Sądu Najwyższego z dnia 12 czerwca 2014r. przyznaje kierowcom prawo do otrzymania ryczałtu za noclegi w przypadku odbioru odpoczynku w kabinie, albowiem zapewnienie pracownikowi – kierowcy samochodu ciężarowego odpowiedniego miejsca do spania w kabinie tego pojazdu podczas wykonywania przewozów w transporcie między narodowym nie stanowi zapewnienia przez pracodawcę bezpłatnego noclegu w rozumieniu § 9 ust. 4 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 roku. Ponadto pełnomocnik powoda wskazał, że powód w trakcie świadczenia pracy nie otrzymywał pełnej kwoty należnego wynagrodzenia wynikającego z czasu faktycznej pracy, jak i warunków pracy, w szczególności pozwany nigdy nie wypłacił mu ryczałtu za nocleg. Oprócz tego pozwany nie płacił mu za czas postoju, mimo iż pozostawał w dyspozycji i gotowości do pracy, za czas pracy przy obsłudze samochodu, opróżniania ładunków. Dodał, że w pozwany odmówił mu zapłaty należnego mu ryczałtu za nocleg (k. 398-404).

Pozwany M. N. (1) w odpowiedziach na pozew G. W. (1), D. P. (1), K. K. (1), R. Z. (1) wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powodów na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Uzasadniając stanowisko pozwanego jego pełnomocnik potwierdził fakt, że powodowie byli zatrudnieni u pozwanego ostatnio na podstawie umów o pracę na czas nieokreślony na stanowiskach kierowców samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony, a także że pozwany zapewniał im miejsce do spania w kabinie samochodu ciężarowego. Pozostałym okolicznościom i twierdzeniom strony powodowej zaprzeczył za wyjątkiem tych, które zostały przyznane. Dalej pełnomocnik pozwanego wskazał, że w okresie zatrudnienia powodowie nigdy nie przedstawił pozwanemu żadnych rachunków za nocleg, w związku z czym rozliczanie wydatków z tytułu podróży służbowych odbywało się na zasadach określonych w przepisach wewnątrzzakładowych, tj. regulaminu pracy i regulaminu wynagradzania. Byli oni zapoznawani z tymi regulaminami, a aneksy do tych regulaminów były poddawane do wiadomości pracowników poprzez wywieszenie na tablicy ogłoszeń i wyłożenie do wglądu w pomieszczeniach dla kierowców. W przypadku zaś dużej zmiany wynikającej z aneksu nr (...) wszyscy pracownicy pozwanego zostali ponownie zapoznani z tekstem jednolitym regulaminu pracy i wynagradzania. Zgodnie z tymi przepisami kierowcy w transporcie międzynarodowym otrzymywali ryczał na pokrycie kosztów podróży w tym kosztów wyżywienia i noclegu w wysokości diety przysługującej w kraju docelowym. W związku z tym pełnomocnik pozwanego podniósł, że roszczenie powodów co do zasady nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż w ogólnym ryczałcie, który otrzymywali wszyscy kierowcy w tym także i oni mieści się ryczał na pokrycie kosztów noclegu. Ponadto pełnomocnik pozwanego zarzucił, że powodowie pomimo ich wezwania pozwanego rzez pozwanego do sposobu wyliczenia kwoty wskazanej w wezwaniu, nie przedstawili w jaki sposób wyliczyli kwotę stanowiąca wartość przedmiotu sporu. W związku z powyższym pełnomocnik pozwanego z ostrożności procesowej zakwestionował również powództwo co do jego wysokości ( k. 31-33, k. 128-129, k. 259-260, k. 427-429 ).

Postanowieniem z dnia 23 stycznia 2015 roku Sąd Rejonowy w Ciechanowie IV Wydział Pracy połączył sprawy sygn. IV P 336/14 z powództwa G. W. (1), IV P 338/14 z powództwa D. P. (1), IV P 356/14 z powództwa K. K. (1) do łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia i prowadził je dalej pod sygn. IV P 336/14 (k. 94).

Postanowieniem z dnia 03 lutego 2015r. Sąd Rejonowy w Ciechanowie IV Wydział Pracy połączył sprawę sygn. IV P 336/14 z powództwa G. W. (1), D. P. (1) i K. K. (1) ze sprawą IV P 16/15 z powództwa R. Z. (1) do łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia i prowadził je dalej pod sygn. IV P 336/14 (k. 395).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Odnośnie powoda G. W. (1):

Powód G. W. (1) był zatrudniony u pozwanego od dnia 18 kwietnia 2011r. do dnia 30 kwietnia 2013r. , najpierw na podstawie umowy o pracę na czas określony od dnia 18 kwietnia 2011r. do dnia 17 lipca 2011r., a następnie od dnia 18 lipca 2011r. na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku kierowca za wynagrodzeniem zasadniczym 1.400 zł brutto w tym dodatek za pracę w porze nocnej +ryczał godziny nadliczbowe określany w regulaminie wynagradzania. Następnie aneksem do umowy o pracę ustalono, że z dniem 01 stycznia 2012r powoda będzie otrzymywał wynagrodzenie zasadnicze 1.530 zł brutto w tym dodatek za pracę w porze nocnej +ryczał godziny nadliczbowe określany w regulaminie wynagradzania.

( Dowód: akta osobowe powoda G. W. cz. B – umowa o pracę z dn. 18.04.2011r. – k. 6, umowa o pracę z dn. 18.07.2011r. – k. 10, aneks do umowy o pracę z dn. 01.01.2012r. – k. 12 i k. 12 akt sprawy, zeznania powoda G. W. – k. 766-768)

Na mocy porozumienia stron umowa o pracę z powodem uległa rozwiązaniu z dniem 30 kwietnia 2013r.

(Dowód: akta osobowe powoda G. W. cz. C – świadectwo pracy z dn. 30.04.2013r. – k. 2 i k. 13 – 14 akt sprawy)

Powód był kierowcą na trasach międzynarodowych. Jeździł samochodem marki S. do Hiszpanii, Francji i W.. Jego wyjazdy trwały przeważnie tydzień czasu. Przed wyjazdem powód otrzymywał CMR i zaliczkę w kwocie ok. 20 euro na płatne parkingi. Jego wynagrodzenie było uzależnione od liczby przejechanych kilometrów. Płacono mu 31,5 gr z kilometra. Miesięcznie otrzymywał 3.700-4.200 zł. Nocował w kabinie samochodu na parkingu. Nigdy nie przedstawiał pozwanemu żadnego rachunku z hotelu i nie zgłaszał, że chce nocować w hotelu. Kabina jego samochodu była wyposażona w dwa łóżka, lodówkę, ogrzewanie postojowe, klimatyzację podczas jazdy, CB radio, radio. Woził ze sobą swoje naczynia, garnki, czajnik aby przygotowywać posiłki. Brał swoje jedzenie, a gdy mu się ono skończyło kupował je także na miejscu. Po powrocie z trasy rozliczał się z otrzymanej zaliczki i oddawał kartę przeważnie synowi pozwanego. Jeśli została mu z niej jakaś kwota to na następny wyjazd nie otrzymywał zaliczki. Zgodnie z ustaleniami w przypadku postoju powyżej 45 godzin na dokumencie rozliczenia zaliczki wpisywał po 10 euro za każdą dobę.

(Dowód: rozliczenie zaliczki – k. 779-799, zeznania powoda G. W. –k. 766-768, zeznania pozwanego –k. 771-772, zeznania świadka J. K. – k. 1009-1010, zeznania świadka K. K. – k. 1029, zeznania świadka D. M. – k. 1029-1030, zeznania świadka M. W. – k. 1030, zeznania świadka T. B. – k. 1081, zeznania świadka A. M. –k.1082, zeznania świadka A. S. – k. 1082-1083, zeznania świadka D. S.. – k. 1083)

Pismem z dnia 17 października 2014r. powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 73.449,52 zł stanowiącej sumę należnego ryczałtu za nocleg za okres świadczenia stosunku pracy na podstawie umowy o pracę z dnia 18 kwietnia 2011r. w terminie 3 dni od daty odbioru wezwania. W odpowiedzi pozwany odmówił zapłaty tych należności i jednocześnie wezwał do przedstawienia sposobu wyliczenia kwoty wskazanej w wezwaniu do zapłaty.

(Dowód: wezwanie do zapłaty z dn. 17.10.2014r. wraz z potwierdzeniem odbioru – k. 15-17, odpowiedź pozwanego z dn. 27.10.2014r. – k. 18)

Wynagrodzenie powoda G. W. (1) liczone jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy wynosiło 1.750,00 złotych.

(Dowód: zaświadczenie o wynagrodzeniu z dnia 16.01.2015r. – k. 35 )

Odnośnie powoda D. P. (1)

Powód D. P. (1) był zatrudniony u pozwanego od dnia 12 września 2009r., najpierw na podstawie umowy o pracę na czas określony od dnia 12 września 2009r. do dnia 12 grudnia 2009r., a następnie od dnia 13 grudnia 2009r. na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku kierowca za wynagrodzeniem zasadniczym 1.280 zł brutto wraz z dodatkiem 120 zł brutto. Następnie na podstawie kolejnych aneksów do umowy o pracę strony ustaliły, że z dniem 01 stycznia 2010r. na wynagrodzenie powoda składa się wynagrodzenie zasadnicze 1.320,00 zł brutto, w tym dodatek za pracę w porze nocnej +ryczał godziny nadliczbowe określany w regulaminie wynagradzania, , z dniem 01 stycznia 2011r. - wynagrodzenie zasadnicze 1.400,00 zł brutto w tym dodatek za pracę w porze nocnej +ryczał godziny nadliczbowe określany w regulaminie wynagradzania, z dniem 01 stycznia 2012r. - wynagrodzenie zasadnicze 1.530,00 zł brutto w tym dodatek za pracę w porze nocnej +ryczał godziny nadliczbowe określany w regulaminie wynagradzania, z dniem 01 sierpnia 2013r. - wynagrodzenie zasadnicze 1.550,00 zł brutto, ryczałt za pracę w porze nocnej 80 zł, ryczał za pracę w godzinach nadliczbowych 120 zł.

( Dowód: akta osobowe powoda D. P. – umowa o pracę z dn. 12.09.2009r. – k. 6, umowa o pracę z dn. 13.12.2009r. – k. 7, aneks do umowy o pracę z dn. 01.01.2010r. – k. 11, aneks do umowy o pracę z dn. 01.01.2011r. – k. 12, aneks do umowy o pracę z dn. 01.01.2012r. – k. 19, aneks do umowy o pracę z dn. 01.08.2013r. – k. 24, akta osobowe powoda cz. C – świadectwo pracy z dn. 27.08.2014r. – k. 7)

Na mocy porozumienia stron umowa o pracę z powodem uległa rozwiązaniu z dniem 26 sierpnia 2014r.

(Dowód: akta osobowe powoda D. P. cz. C – świadectwo pracy z dn. 27.08.2014r. – k. 7 i k. 108 akt sprawy)

Powód był kierowcą na trasach międzynarodowych. Głównie jeździł do Hiszpanii, Portugalii, Francji i W.. Jego wyjazd trwał od kilku dni do nawet 3 tygodni. W ciągu miesiąca miał przeważnie dwa kursy. Średnio w miesiącu spędzał 24-25 dni w podróży. Powód nocował w samochodzie, którym się poruszał. Początkowo był to samochód marki V., a następnie marki S.. Nigdy nie korzystał z noclegu w hotelu lub motelu. W jego samochodzie były dwa łóżka oraz lodówkę. Miał ze sobą pościel. Sam przygotowywał sobie posiłki. Podczas zimy miał w samochodzie centralne ogrzewanie. Z kolei w lato aby się schłodzi musiał włączyć w samochodzie silnik, gdyż nie było klimatyzacji postojowej. Przed wyjazdem w trasę otrzymywał zaliczkę w kwocie ok. 30-40 euro, z której opłacał parking. Nie kwitował nigdzie jej odbioru. Za korzystanie z toalet i prysznica płacił z własnych pieniędzy. Od początku jego zatrudnienia zostało ustalone, że będzie miał płacone w zależności od liczby przejechanych kilometrów. Początkowo 33gr/km, następnie 34 gr/km, a pod koniec 35 gr/km. Średnio otrzymywał od 3.800 do 4.000 zł wynagrodzenia przelewem na konto, który najpierw był tytułowany jako wypłata plus zaliczka, a później jako dieta. Powód nie otrzymywał wynagrodzenia, które znajdowało się na liście płac. Po powrocie z trasy rozliczał się z otrzymanej zaliczki oraz wypełniał delegację w ten sposób, że wpisywał miejsce, datę i godzinę wyjazdu, dojazdu do granicy, rozładunku, zjazdu. Za każdy dzień postoju powyżej 45 godzin na dokumencie rozliczenia zaliczki wpisywał po 10 euro za dobę.

(Dowód: zeznania powoda D. P. – k. 519-521, zeznania pozwanego – k. 771-772, zeznania świadka J. K. – k. 1009-1010, zeznania świadka K. K. –k. 1029, zeznania świadka D. M. –k. 1029-1030, zeznania świadka M. W. – k. 1030, zeznania świadka T. B. – k. 1081, zeznania świadka A. M. –k.1082, zeznania świadka A. S. – k. 1082-1083, zeznania świadka D. S.. – k. 1083)

Pismem z dnia 17 października 2014r. powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 144.287,88 zł stanowiącej sumę należnego ryczałtu za nocleg za okres świadczenia stosunku pracy na podstawie umowy o pracę z dnia 12 września 2009r. w terminie 3 dni od daty odbioru wezwania. W odpowiedzi pozwany odmówił zapłaty tych należności i jednocześnie wezwał do przedstawienia sposobu wyliczenia kwoty wskazanej w wezwaniu do zapłaty.

(Dowód: wezwanie do zapłaty z dn. 17.10.2014r. wraz z potwierdzeniem odbioru – k. 109-111, odpowiedź pozwanego z dn. 27.10.2014r. – k. 112)

Wynagrodzenie powoda D. P. (1) liczone jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy wynosiło 1.830,00 złotych.

(Dowód: zaświadczenie o wynagrodzeniu z dnia 16.01.2015r. – k. 132)

Odnośnie powoda K. K. (1)

Powód K. K. (1) był zatrudniony u pozwanego od dnia 16 listopada 2006r. najpierw na podstawie umowy o pracę na czas określony od dnia 16 listopada 2006r. do dnia 16 stycznia 2007r., a następnie od dnia 17 stycznia 2007r. na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku kierowca za wynagrodzeniem 1.000 zł brutto. Następnie na podstawie kolejnych aneksów do umowy o pracę strony ustaliły, że z dniem 01 maja 2007r. na wynagrodzenie powoda składa się dodatek za godziny nadliczbowe 120 zł brutto, z dniem 01 sierpnia 2008r. wynagrodzenie zasadnicze 1.150,00 zł brutto, z dniem 01 stycznia 2009r. wynagrodzenie zasadnicze 1.280 zł brutto + dodatek 120 zł brutto, z dniem 01 stycznia 2010r. wynagrodzenie zasadnicze 1.320,00 zł brutto, w tym dodatek za pracę w porze nocnej +ryczał za godziny nadliczbowe określany w regulaminie wynagradzania, , z dniem 01 stycznia 2011r. wynagrodzenie zasadnicze 1.400,00 zł brutto w tym dodatek za pracę w porze nocnej +ryczał za godziny nadliczbowe określany w regulaminie wynagradzania, z dniem 01 stycznia 2012r. - wynagrodzenie zasadnicze 1.530,00 zł brutto w tym dodatek za pracę w porze nocnej +ryczał za godziny nadliczbowe określany w regulaminie wynagradzania, z dniem 01 stycznia 2013r. - wynagrodzenie zasadnicze 1.630,00 zł brutto, w tym dodatek za pracę w porze nocnej +ryczał za godziny nadliczbowe określany w regulaminie wynagradzania.

( Dowód: akta osobowe powoda K. K. cz. B – umowa o pracę z dn. 16.11.2006r. – k. 9, umowa o pracę z dn. 17.01.2007r. – k. 10, aneks do umowy o pracę z dn. 01.05.2007r., aneks do umowy o pracę z dn. 01.01.2008r.- k. 12, aneks do umowy o pracę z dn. 01.01.2009r. – k. 13 i k. 242 akt sprawy, aneks do umowy o pracę z dn. 01.01.2010r. – k. 19, aneks do umowy o pracę z dn. 01.01.2011. – k. 20, aneks do umowy o pracę z dn. 01.01.2012r. – k. 27, aneks do umowy o pracę z dn. 01.01.2013r. – k. 28, zeznania powoda K. K. – k. 516-518)

Na mocy porozumienia stron umowa o pracę z powodem uległa rozwiązaniu z dniem 31 lipca 2013r.

(Dowód: akta osobowe powoda K. K. cz. C – świadectwo pracy z dn. 31.07.2013r. – k. 3 i k. 243 - 245 akt sprawy)

Powód był kierowcą na trasach międzynarodowych. Głównie do Hiszpanii, Portugalii, W. i Grecji. Jeździł samochodem marki S.. Jego wyjazdy trwały przeważnie do dwóch tygodni, a nawet do trzech, jeśli był to wyjazd do Portugalii. W miesiącu spędzał średnio 24-25 dni w podróży. Nie korzystał z noclegu w hotelu czy w motelu. On sam ani nikt z jego kolegów nie zwracał się nigdy do pozwanego o zwrot pieniędzy za nocleg. Spał w kabinie samochodu na parkingach. W jego samochodzie była klimatyzacja, łóżko, lodówka, radio i (...) radio. Miał w nim także swój prywatny telewizor. Woził ze sobą garnki, czajnik i kuchenkę aby przygotowywać sobie posiłki. Z własnych pieniędzy ponosił koszty korzystania z toalety i prysznica. Za prysznic płacił średnio 2 -2 euro, a za toaletę 50-70 euro centów. Przed wyjazdem otrzymywał od pozwanego zaliczkę na parkingi. Było to 20-30 euro. Po powrocie z trasy rozliczał się z niej na specjalnym druku, który podpisywał na dole i oddawał go dyspozytorowi lub synowi pozwanego bądź samemu pozwanemu. Nie ponosił żadnych kosztów zwianych z noclegiem w samochodzie. Jego wynagrodzenie wynosiło średnio od 3.800 zł do 4.000 zł. Było ono uzależnione od liczby przejechanych przez niego kilometrów. Otrzymywał 31,5 gr za kilometr. Pozwany nie płacił mu za przestój. Przy dłuższych przestojach wpisywał w rozliczenie zaliczki 10 euro dziennie. Nie otrzymywał wynagrodzenia wynikającego z umowy o pracę ani z listy płac. Co miesiąc podpisywał listę płac, na której było tylko wynagrodzenie zasadnicze.

(Dowód: zeznania powoda K. K. – k. 516-518, zeznania pozwanego – k. 771-772, zeznania świadka J. K. – k. 1009-1010, zeznania świadka K. K. – k. 1029, zeznania świadka D. M. –k. 1029-1030, zeznania świadka M. W. – k. 1030, zeznania świadka T. B. – k. 1081, zeznania świadka A. M. –k.1082, zeznania świadka A. S. – k. 1082-1083, zeznania świadka D. S. – k. 1083)

Pismem z dnia 17 października 2014r. powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 55.565,97 stanowiącej sumę należnego ryczałtu za nocleg za okres świadczenia stosunku pracy na podstawie umowy o pracę z dnia 16 listopada 2006r. w terminie 3 dni od daty odbioru wezwania. W odpowiedzi pozwany odmówił zapłaty tych należności i jednocześnie wezwał do przedstawienia sposobu wyliczenia kwoty wskazanej w wezwaniu do zapłaty.

(Dowód: wezwanie do zapłaty z dn. 17.10.2014r. wraz z potwierdzeniem odbioru – k. 246-248, odpowiedź pozwanego z dn. 27.10.2014r. – k. 249)

Wynagrodzenie powoda K. K. (1) liczone jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy wynosiło 1.750,00 złotych.

(Dowód: zaświadczenie o wynagrodzeniu z dnia 16.01.2015r. . –k. 263)

Odnośnie powoda R. Z. (1)

Powód R. Z. (1) był zatrudniony u pozwanego od dnia 04 maja 2011r., najpierw na podstawie umowy o pracę na czas określony od dnia 04 maja 2011r. do dnia 03 sierpnia 2011r., a następnie od dnia 04 sierpnia 2011r. na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku kierowca za wynagrodzeniem zasadniczym 1.400 zł brutto., w tym dodatek za pracę w porze nocnej + ryczałt za godziny nadliczbowe określany w regulaminie wynagradzania. Aneksami do umowy o pracę strony ustaliły, że z dniem 01 stycznia 2012r. na wynagrodzenie powoda składa się wynagrodzenie zasadnicze 1.530 zł brutto, w tym dodatek za pracę w porze nocnej + ryczałt za godziny nadliczbowe określany w regulaminie wynagradzania, a z dniem 01 stycznia 2013r. wynagrodzenie zasadnicze 1.630 zł brutto, w tym dodatek za pracę w porze nocnej + ryczałt za godziny nadliczbowe określany w regulaminie wynagradzania wynagrodzenie zasadnicze 1.530 zł brutto, w tym dodatek za pracę w porze nocnej + ryczałt za godziny nadliczbowe określany w regulaminie wynagradzania , od dnia 01 sierpnia 2013r . wynagrodzenie zasadnicze 1.550,00 zł brutto, ryczałt za pracę w porze nocnej 80 zł, ryczał za pracę w godzinach nadliczbowych 120 zł., a od dnia 01 stycznia 2014r. wynagrodzenie zasadnicze 1.630,00 zł brutto, ryczałt za pracę w porze nocnej 80 zł, ryczał za pracę w godzinach nadliczbowych 120 zł.

( Dowód: akta osobowe powoda R. Z. cz. B – umowa o pracę z dn. 04.05.2011r. – k. 8 i k. 408 akt sprawy, umowa o pracę z dn. 04.08.2011r. – k. 10 i k. 409 akt sprawy, aneks do umowy o pracę z dn. 01.01.2012r. – k. 12 i k. 410 akt sprawy, aneks do umowy o pracę z dn. 01.01.2013r. – k. 15 i k. 411 akt sprawy, aneks do umowy o pracę z dn. 01.08.2013r. – k. 18 i k. 412 akt sprawy, aneks do umowy o pracę z dn. 01.01.2014r. – k. 23 i k. 413 akt sprawy)

Na mocy porozumienia stron umowa o pracę z powodem uległa rozwiązaniu z dniem 20 stycznia 2014r.

(Dowód: akta osobowe powoda R. Z. cz. C – świadectwo pracy z dn. 30.01.2014r. – k. 2 i k. 414- 415 akt sprawy)

Powód był kierowcą na trasach międzynarodowych po Europie Zachodniej. Jeździł samochodami marki V. i S.. Jego wyjazdy trwały od tygodnia do dwóch tygodni. Przed wyjazdem w trasę otrzymywał dokument CMR, kartę drogową oraz kartę rozliczeniową zaliczki. Zaliczkę w kwocie od 20 do 50 euro przeznaczał na koszty parkingu, wpłaty wyrobienia dokumentu. Podobnie jak inni kierowcy zatrudnieni u pozwanego nocował w samochodzie. W kabinie jego samochodu było łóżko, lodówka, radio. Była ona wyposażona w klimatyzację podczas jazdy, a pod koniec także w klimatyzację postojową. Z własnych pieniędzy pokrywał koszty zakupu żywności, a także płacił za korzystanie z prysznica i toalety. Po powrocie z trasy wypełniał dokument delegacji. Jego wynagrodzenie było uzależnione od liczby przejechanych przez niego kilometrów. Za przestój nie miał płacone. Nie otrzymywał wynagrodzenia wynikającego z umowy o pracę ani z listy płac. Co miesiąc podpisywał listę płac, na której było tylko wynagrodzenie zasadnicze.

(Dowód: zeznania powoda R. Z. – k. 768-770, zeznania pozwanego – k. 771-772, zeznania świadka J. K. – k. 1009-1010, zeznania świadka K. K. –k. 1029, zeznania świadka D. M. –k. 1029-1030, zeznania świadka M. W. – k. 1030, zeznania świadka T. B. – k. 1081, zeznania świadka A. M. –k.1082, zeznania świadka A. S. – k. 1082-1083, zeznania świadka D. S. – k. 1083)

Pismem z dnia 17 października 2014r. powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 88.232,51 stanowiącej sumę należnego ryczałtu za nocleg za okres świadczenia stosunku pracy na podstawie umowy o pracę z dnia 04 maja 2011r. w terminie 3 dni od daty odbioru wezwania. W odpowiedzi pozwany odmówił zapłaty tych należności i jednocześnie wezwał do przedstawienia sposobu wyliczenia kwoty wskazanej w wezwaniu do zapłaty.

(Dowód: wezwanie do zapłaty z dn. 17.10.2014r. wraz z potwierdzeniem odbioru – k. 416-417, odpowiedź pozwanego z dn. 27.10.2014r. – k. 418)

Wynagrodzenie powoda R. Z. (1) liczone jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy wynosiło 1.750,00 złotych.

(Dowód: zaświadczenie o wynagrodzeniu z dnia 23.01.2015r. . – k. 431)

Zgodnie z obowiązującym u pozwanego Regulaminem wynagradzania z dnia 20 kwietnia 2007r. tj. na dzień 01.05.2013r. pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadania służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową. Z tytułu podróży służbowej odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę pracownikowi przysługują diety oraz zwrot kosztów: przejazdów, noclegów, dojazdów środkami komunikacji miejscowej. Pracownikom wykonującym prace przewozowe w transporcie drogowym poza granicami kraju przysługuje ryczałt na pokrycie kosztów podróży w tym kosztów wyżywienia (dieta) i noclegu (ryczał za nocleg) w wysokości diety przysługującej w kraju docelowym liczonej na podstawie przepisów powszechnie obowiązujących za każdy dzień podróży obejmujący pełne 24 godziny. Należności z tytułu podróży służbowych, z wyjątkiem wydatków gotówkowych, wypłacane są po przedłożeniu przez pracownika dokumentów rozliczeniowych raz w miesiącu najpóźniej do dnia 15-tego następującego miesiąca kalendarzowego przelewem na rachunek pracownika.

(Dowód: Regulamin pracy i wynagradzania z dn. 20.04.2007r. – k. 77-89, k. 214-226, k. 376-388, k. 452-464)

W przedmiotowej sprawie nie było sporu co do tego, że pozwany nie zapewniał powodom w trakcie zagranicznych podróży służbowych noclegu w hotelu i dlatego nocowali oni w samochodzie. Kwestią sporną zaś było rozstrzygnięcie, czy w związku z faktem, iż powodowie nie nocowali w hotelach czy motelach, nie przedstawiali pozwanemu zestawienia kosztów związanych z noclegiem trakcie podróży służbowych i nie wnosili o zwrot tych kosztów należy się powodom ryczał za nocleg.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 21a Ustawy o czasie pracy kierowców () kierowcy w podróży służbowej przysługują należności związane wykonywanie tego zadania służbowego, ustalane na zasadach określonych w przepisach art. 77 ⁵ § 3-5 k.p. Zgodnie z nimi warunki wypłacenia należności z tytułu podróży służbowej pracownikowi zatrudnionemu w innej jednostce niż samorządowa lub państwowa jednostka sfery budżetowej określa się w układzie zbiorowym pracy lub w regulaminie wynagradzania albo w umowie o pracę, jeżeli pracodawca nie jest obowiązany do ustalenia regulaminu wynagradzania. Z tym, że te powyższe akty nie mogą ustalać diety za dobę podróży służbowej poza granicami kraju w wysokości niższej niż dieta z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju określonego dla pracownika zatrudnionego w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej.

W przypadku gdy układ zbiorowy pracy, regulamin wynagradzania lub umowa o pracę nie zawiera tych postanowień, pracownikowi przysługują należności na pokrycie kosztów podróży służbowej odpowiednio według przepisów rozporządzenia wydanego przez ministra właściwego do spraw pracy.

Zgodnie z obecnie obowiązującym rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 roku w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej ( Dz. U z 2013r., poz. 167) za nocleg podczas podróży służbowej poza granicami kraju pracownikowi odbywającemu podróż zagraniczną przysługuje zwrot kosztów za nocleg w wysokości stwierdzonej rachunkiem, w granicach limitu określonego w poszczególnych państwach w załączniku do rozporządzenia bądź w razie nieprzedłożenia rachunku za nocleg ryczałt w wysokości 25% limitu, określonego w załączniku do rozporządzenia w sprawie należności przysługujących z tytułu podróży służbowych (§ 16).

Wskazać należy, że kwestia oceny noclegu w kabinie samochodu pod kątem zapewnienia pracownikowi bezpłatnego noclegu była wielokrotnie przedmiotem analizy Sądu Najwyższego. Linia orzecznicza w tej sprawie ulegała na przestrzeni lat pewnym zmianom, w tym przez dłuższy czas SN przychylał się do interpretacji korzystniejszej dla pracownika, tj. przyznającej mu ryczał w razie noclegu w kabinie samochodu. W uzasadnieniu wyroku z dnia 19 lutego 2007r. ( sygn. akt I PK 232/06) Sąd Najwyższy uznał, że zapewnienie noclegu obejmuje nie tylko możliwość snu, ale także inne niezbędne czynności życiowe związane z noclegiem. Z poglądem tym zgodził Sad Najwyższy w wyroku z dnia 19 marca 2008r. I PK 230/07, OSNP 2009, nr 13-14, poz. 176, w którym orzekł, iż umożliwienie kierowcy spania w kabinie samochodu nie stanowi zapewnienia pracownikowi bezpłatnego noclegu w rozumieniu tego przepisu ( por. także teza I wyroku z dnia 1 kwietnia 2011 r., II PK 234/10, OSNP 2012, nr 9-10, poz. 119). W kolejnych latach natomiast nastąpiło stopniowe odejście od tej jednolitej linii orzecznictwa. W wyroku z 4 czerwca 2013r. ( sygn. akt II PK 296/12) Sąd Najwyższy przyjął, że ustawodawca europejski nie postrzega spania w kabinie, jeśli dokonał on takiego wyboru, a kabina jest wyposażona w miejsce do spania, jako sytuacji zagrażającej życiu i zdrowiu jego oraz innych uczestników ruchu. Aprobata takich warunków wyłącza możliwość dochodzenia jakiejkolwiek rekompensaty za brak hotelu, chyba że co innego wynika z umowy lub aktów wewnątrzzakładowych. W tym kontekście bardzo ważne jest orzeczenie Sądu Najwyższego podjęte w formie uchwały składu 7 sędziów, sygn. akt II PZP 1/14, niepubl., w której przyjęto, że zapewnienie pracownikowi - kierowcy samochodu ciężarowego - odpowiedniego miejsca do spania w kabinie tego pojazdu podczas wykonywania przewozów w transporcie międzynarodowym nie stanowi zapewnienia przez pracodawcę bezpłatnego noclegu w rozumieniu § 9 ust. 4 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju , co powoduje, że pracownikowi przysługuje zwrot kosztów noclegu na warunkach i w wysokości określonych w odpowiednio w § 9 ust. 1-3 i § 16 1-3 rozporządzeń albo na korzystniejszych warunkach i wysokości, określonych w umowie o pracę, układzie zbiorowym pracy lub innych przepisach prawa pracy. W konsekwencji pracownikowi nocującemu w kabinie przysługuje zwrot kosztów noclegu na warunkach i w wysokości określonych w rozporządzeniu. Jak wyjaśnił SN w uzasadnieniu do uchwały rozstrzygnięcie ujawnionych kontrowersji przez powiększony skład ma na celu ujednolicenie rozbieżnej judykatury w licznych sprawach tego samego rodzaju.

W uchwale Sąd Najwyższego z dnia 7 października 2014r. sąd ten ponownie zajął niekorzystne dla pracodawców stanowisko w kwestii ryczałtu za noclegi kierowców spędzone w kabinie pojazdu. Wątpliwości zgłosił Sąd Okręgowy w Łodzi, a dotyczyły one stanu faktycznego, w którym zapewniono noclegi w pojazdach wyposażonych w odpowiednio przystosowane kabiny z leżanką i innym sprzętem zapewniającym komfort noclegu kierowcy, takim jak m.in. zbiornik na wodę do mycia, lodówka, klimatyzacja o ogrzewanie działające niezależnie od pracy silnika samochodu. W uchwale z dnia 7 października 2014r. ( sygn. akt I PZP 3/14) Sąd Najwyższy po raz kolejny uznał, że zapewnienie pracownikowi – kierowcy samochodu ciężarowego odpoczynku nocnego w kabinie samochodu ciężarowego podczas wykonywania przewozów w transporcie międzynarodowym nie stanowi zapewnienia przez pracodawcę bezpłatnego noclegu w rozumieniu § 9 ust. 4 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju. Tym samym utrzymał stanowisko wyrażone w uchwale SN podjętej w powiększonym składzie 7 sędziów z dnia 12 czerwca 2014r.

W mniejszej sprawie bezspornym było, że powodowie wykonywali pracę jako kierowcy w transporcie międzynarodowym. Jeździli oni samochodami ciężarowymi powyżej 3,5 tony. Każdy z nich miał ustalone w umowie o pracę wynagrodzenie zasadnicze na poziomie najniższej krajowej i takie też widniało na listach płac. Ponadto w umowie o pracę mieli przewidziany ryczał za pracę w godzinach nadliczbowych wynikający z regulaminu wynagradzania. W czasie wyjazdów powodów w trasy trwających nawet do kilku tygodni pozwany nie zapewniał im bezpłatnego noclegu w hotelu czy też motelu. Powodowie spali bowiem w kabinie samochodu, gdyż takie zasady obowiązywały od początku ich zatrudnienia. Pracodawca nie informował ich o takiej możliwości i nie zapewniał noclegu w takim miejscu, którego koszty by pokrył. Powodowie zaś nie zgłaszali do niego chęci nocowania hotelu, gdyż żaden z kierowców nie zwracał się o to do niego i nie przedkładał żadnego rachunku na pokrycie kosztów noclegu. Na marginesie należy zwrócić uwagę, że te warunki w jakich powodowie spędzali noce w czasie podróży służbowych nawet dla samego wypoczynku nie były idealne, nie mówiąc już o noclegu.

W związku z powyższym Sąd uznał, że powodom należy się ryczał za nocleg.

Jak wynika z dotychczas przeprowadzonego postępowania dowodowego powodowie, a także inni kierowcy zatrudnieni u pozwanego otrzymywali wynagrodzenie przelewem na konto w granicach 2.500 – 4.000 zł. Było ono uzależnione od liczby przejechanych przez nich kilometrów i według ustalonej stawki kilometrowej. Przelewy na ich konta były różnie tytułowane. Najpierw zaliczka, później dieta. Pozwany z kolei wywodził, że mieścił się w nich ryczałt za nocleg. Jednakże brak jest jakiegokolwiek dokumentu, z którego wynikałoby że należności z tego tytułu zostały wypłacone i w jakiej wysokości. W związku z tak dużymi rozbieżnościami w kwestii zasad ich wynagradzania i rozliczania należności z tytułu wyjazdów służbowych kwestia ta wymaga przeprowadzenia dalszego postępowania dowodowego

Zgodnie z art. 318 § 1 k.p.c Sąd uznając roszczenie za usprawiedliwione w zasadzie, może wydać wyrok wstępny tylko co do samej zasady, co do spornej zaś wysokości żądania – zarządzić bądź dalszą rozprawę, bądź jej odroczenie.

W mniejszej sprawie Sąd uznał, że ryczał za nocleg co do zasady powodom należy się. I dlatego zasadnym było wydanie wyroku wstępnego, w którym kwestia ta została przez Sąd przesądzona. Ustalenie zaś samej wysokości roszczenia będzie wymagać przeprowadzenia dalszego postępowania dowodowego.

Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł jak w sentencji.