Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 12 września 2013 r.

Sąd Okręgowy w Przemyślu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Józef Pawłowski

Protokolant: Ewelina Kowalska

po rozpoznaniu w dniu 29 sierpnia 2013 r. w Przemyślu

na rozprawie

sprawy M. H.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w R.

o emeryturę

na skutek skargi M. H.

o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Przemyślu III Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 21 września 2011 r. sygn. akt III U 325/11

p o s t a n a w i a :

odrzucić skargę.

Sygn. akt III U 904/13

UZASADNIENIE

postanowienia z dnia 12 września 2013 r.

W dniu 25 czerwca 20013 do tut. Sądu wpłynęła skarga o wznowienie postępowania (nadana w polskiej placówce pocztowej w dniu 24 czerwca 2013 r.), wnioskodawczyni M. H., która działając na podstawie art. 401 ¹ k.p.c. w powiązaniu z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 28 lutego 2012 r. sygn. akt K 5/11, wniosła o wznowienie postępowania
w sprawie zakończonej prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego
w Przemyślu z dnia 21 września 2011 r. sygn. akt III U 325/11 oddalającym odwołanie od decyzji odmawiającej prawa do emerytury z tytułu opieki
nad chorym dzieckiem.

Jednocześnie wnioskodawczyni wniosła o przywrócenie terminu
do złożenia skargi o wznowienie postępowania.

Na uzasadnienie wniosku podała, że okres po ogłoszeniu wyroku Trybunału Konstytucyjnego był dla niej wyjątkowo trudny. Po oddaleniu odwołania od decyzji odmawiającej prawa do emerytury załamała się. Czuła się coraz gorzej, aż w końcu rodzina wysłała ją do lekarza psychiatry. Mimo zażywania leków nie było poprawy, dlatego trafiła do Szpitala (...) w J.. W tamtym okresie nie miała kontaktu
z rzeczywistością, nie oglądała telewizji, nie czytała prasy, była załamana. Wnioskodawczyni wskazała, że niezrozumiałe jest dla niej, jak można odebrać wcześniej przyznaną emeryturę, zostawiając ją bez środków do życia. Raz przyznane świadczenie nie powinno podlegać weryfikacji. Do tej pory jest pod stałą opieką lekarza psychiatry i zażywa leki.

W odpowiedzi na skargę o wznowienie postępowania, organ rentowy wniósł o jej odrzucenie, jako że została złożona po terminie.

W uzasadnieniu wskazano, że w niniejszej sprawie brak jest ustawowej przesłanki wznowienia postępowania sądowego zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Przemyślu z dnia 21 września 2011 r. sygn. akt III U 325/11. Na mocy wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 28 lutego 2012 r. sygn. K 5/11, na który powołuje się wnioskodawczyni,
za niezgodne z Konstytucją zostały uznane przepisy art. 114 ust. 1a ustawy
z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. W skutek tego orzeczenia w przypadkach, w których prawomocne orzeczenie Sądu zostało oparte na powołanym niekonstytucyjnym przepisie art. 114 ust. 1a ww. ustawy, zachodzi ustawowa przesłanka wznowienia tego postępowania sądowego określona
w art. 401 ¹ k.p.c. W sprawie wnioskodawczyni sytuacja taka nie miała miejsca, gdyż ani zaskarżona odwołaniem decyzja ZUS z dnia 14 marca 2011 r., ani wydany po rozpatrzeniu ww. odwołania wyrok Sądu Okręgowego
w Przemyślu z dnia 21 września 2011 r. sygn. akt III U 325/11 nie zostały wydane na podstawie uznanych za niekonstytucyjne przepisów art. 114 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Z akt sprawy wynika, że decyzja
z dnia 14 marca 2011 r. została wydana na podstawie art. 114 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Również w toku postępowania sądowego zostało ustalone, że wnioskodawczyni nie spełniała warunków do przyznania świadczenia z tytułu konieczności sprawowania opieki nad córką I. H.. Stan zdrowia dziecka nie wymagał stałej opieki matki oraz pomocy w czynnościach samoobsługowych. Stan faktyczny sprawy wskazuje,
że w przypadku wnioskodawczyni orzekający Sąd, jak również poprzednio wydający zaskarżoną decyzję organ rentowy nie stosowały przepisu art. 114 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z FUS. W rezultacie orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego nie ma znaczenia dla sytuacji prawnej wnioskodawczyni. W sprawie nie zachodzi zatem powołana
przez wnioskodawczynię w skardze, określona w art. 401 ¹ k.p.c., ustawowa przesłanka wznowienia postępowania sądowego zakończonego prawomocnym wyrokiem.

Ostatecznie na rozprawie w dniu 29 sierpnia 2013 r. wnioskodawczyni wniosła o przywrócenie terminu i przywrócenie prawa do emerytury.

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni M. H., ur. (...), w dniu 4 czerwca 1997 r. złożyła wniosek o emeryturę EWK. Do wniosku dołączyła ona zaświadczenie z dnia 20 marca 1997 r. o stanie zdrowia córki I. H., ur. (...), w którym jako chorobę główną wskazano przewlekłe obturacyjne zapalenie oskrzeli, natomiast jako choroby współistniejące – zapalenie dróg moczowych, niedotlenienie mięśnia sercowego, stan po zapaleniu otrzewnej i zapalenie wyrostka, nerwicę.
W zaświadczeniu tym podano również, iż dziecko wymaga opieki osoby dorosłej.

Decyzją z dnia 17 czerwca 1997 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P., na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z 15 maja 1989 r. w sprawie uprawnień do wcześniejszej emerytury pracowników opiekujących się dziećmi wymagającymi stałej opieki, przyznał wnioskodawczyni emeryturę od 1 czerwca 1997 r.

W lutym 2011 r. ZUS Oddział w R.dokonał weryfikacji akt emerytalnych, celem sprawdzenia zasadności przyznania emerytury z tytułu opieki nad chorym dzieckiem dla M. H..

W związku z powyższym organ rentowy zwrócił się do wnioskodawczyni o nadesłanie dokumentacji leczniczej córki I. H., a następnie
do lekarza orzecznika ZUS o wydanie opinii, czy stwierdzony stan zdrowia dziecka na zaświadczeniu lekarskim z dnia 20 marca 1997 r. dotyczącym I. H. mieści się w katalogu chorób wymienionych w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 15 maja 1989 r. w sprawie uprawnień
do wcześniejszej emerytury pracowników opiekujących się dziećmi wymagającymi stałej opieki.

W opinii z dnia 10 marca 2011 r. Główny Lekarz Orzecznik ZUS wydał opinię, w której wskazał, że w jego ocenie dokonanej na podstawie przedłożonej dokumentacji medycznej – stan zdrowia dziecka nie spełniał warunków określonych w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 15 maja 1989 r. i nie wymagał stałej opieki matki. Z dokumentacji nie wynika,
aby przebieg astmy oskrzelowej był ciężki.

W rezultacie decyzją z dnia 14 marca 2011 r. znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych w związku z ujawnieniem nowych okoliczności odmówił wnioskodawczyni prawa do emerytury, zgodnie
z art. 114 ust. 1.2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Zakład zmienił decyzję z dnia 17 czerwca 1997 r. w całości
i odmówił prawa do emerytury wcześniejszej.

W uzasadnieniu wskazano w szczególności, że przeprowadzone postępowanie wyjaśniające ujawniło nieznane organowi rentowemu dowody /dokumentacja przebiegu leczenia dziecka/, których treść stanowi
o sprzeczności dołączonego do wniosku o emeryturę zaświadczenia lekarskiego, z obiektywnie istniejącym stanem zdrowia i które stały się podstawą do wznowienia postępowania w trybie art. 114 ust. 1 ustawy emerytalnej.

Dowód – akta organu rentowego.

Od powyższej decyzji wnioskodawczyni M. H. złożyła odwołanie.

Sąd Okręgowy w Przemyślu, po rozpoznaniu sprawy wyrokiem z dnia 21 września 2011 r. sygn. akt III U 325/11 oddalił odwołanie.

W toku postępowania sądowego przeprowadzono dowód z opinii lekarzy biegłych sądowych specjalistów: pulmonologa, urologa, chirurga
i psychiatry.

Biegli sądowi: lek. med. A. D., lek. med. P.P. K., lek. G. K.-M., lek. J. Ł., lek. med. H. B., lek. med. T. C. w opinii z dnia 29 czerwca 2011 r., po przeprowadzeniu analizy dokumentacji medycznej oraz po rozmowie i badaniu lekarskim I. H., zgodzili się z opinią Głównego Orzecznika ZUS z dnia 10 marca 2011 r. i decyzją odmowną ZUS z dnia 14 marca 2011 r., które potwierdziły, że schorzenia stwierdzone u dziecka, tj. astma oskrzelowa kontrolowana, alergiczny nieżyt nosa, nawracające zapalenie zatok przynosowych, piasek
w nerkach w wywiadzie, nie są schorzeniami, które na podstawie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 15 maja 1989 r. kwalifikowałyby
do uznania dziecka, za wymagające stałej opieki osoby dorosłej. Biegli ponadto wskazali, że I. H. nie ma całkowitej dysfunkcji kończyn górnych lub dolnych, niedowładów, porażeń uniemożliwiających samodzielne poruszanie się i kontrolowanie czynności fizjologicznych. Nie jest upośledzona umysłowo. Pozostałe schorzenia nie upośledzają w poważnym stopniu sprawności organizmu. Nie wymaga stałej opieki. W rezultacie biegli wskazali, że schorzenia I. H. na dzień złożenia przez matkę M. H. wniosku o emeryturę, nie mieściły się w wykazie stanów chorobowych wymienionych w § 1 ust. 3 rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 15 maja 1989 r., a dziecko nie wymagało stałej opieki matki
oraz pomocy w czynnościach samoobsługowych. Schorzenia te bez wątpienia nie powodują stałej konieczności opieki, pielęgnacji lub pomocy
w czynnościach samoobsługowych I. H. ze strony matki M. H., które uniemożliwiałyby kontynuację zatrudnienia.

W sprawie nie zostało sporządzone uzasadnienie powyższego wyroku,
a wobec braku jego zaskarżenia uprawomocnił się on 12 października 2011 r.

Dowód – akta tut. Sądu o sygn. III U 325/11.

Ponadto Sąd ustalił, że wnioskodawczyni od 2011 r. pozostaje
w leczeniu psychiatrycznym. W 2011 r. zgłosiła się do lekarza psychiatry, gdyż się źle czuła.

W okresie od 27 sierpnia 2011 r. do 23 września 2011 r. była hospitalizowana w (...) Zespole (...) im. prof. A. K. w J. z rozpoznaniem ostre wielopostaciowe zaburzenia psychotyczne bez objawów schizofrenii.

Później kontynuowała leczenie w (...)
w P.. Terminy miała wyznaczane raz na 4 miesiące. Leczenie nadal kontynuuje.

W dniu 16 lutego 2012 r. wnioskodawczyni poddana została badaniu psychologicznemu w wyniku, którego wskazano, że pacjentka w badaniu uzyskała wysoki wynik w skali symulacji, stąd interpretacja profilu
w oparciu o skale kontrolne. Wynik ten może wskazywać na nieświadomą agrawację swoich problemów. Badana może mieć poczucie nieradzenia sobie z trudnościami, może przejawiać prawdopodobnie trudności osobowościowe (o cechach schizoidalnych lub paranoidalnych), chce przedstawić się
w gorszym świetle, krytyczna wobec siebie. Wynik w teście pamięci wzrokowej B. sugeruje na łagodne obniżenie sprawności poznawczej
w zakresie bezpośredniego odtwarzania materiału spostrzeganego wzrokowo. Wynik w teście B. jest w normie.

W zaświadczeniu lekarskim o stanie zdrowia wydanym dla potrzeb Zespołu do Spraw Orzekania o Stopniu Niepełnosprawności z dnia 13 września 2012 r. z (...)
w P. wskazano, że u wnioskodawczyni rozpoznaje się schizofrenię paranoidalną.

Powiatowy Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności w P.orzeczeniem z dnia 14 listopada 2012 r. postanowił zaliczyć wnioskodawczynię M. H.do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności.

Od początku tego roku stan zdrowia wnioskodawczyni się poprawił.

W kwietniu od koleżanki dowiedziała się, że przysługiwała jej taka sama emerytura, która następnie została jej zabrana, odwoływała się ona do Sądu i emerytura została jej przywrócona. Skargę o wznowienie postępowania wnioskodawczyni złożyła jednak dopiero pod koniec czerwca 2013 r.

Dowód:

- orzeczenie o stopniu niepełnosprawności z dnia 14.11.2012 r. – k. 3,

- karta informacyjna leczenia szpitalnego w okresie od 27.08.2011 r. do 23.09. 2011 r. – k. 4,

- zaświadczenie lekarskie z dnia 13.09.2012 r. – k. 5,

- opinia psychologiczna z dnia 16.02.2012 r. – k. 6,

- historia choroby z PZP,

- przesłuchanie wnioskodawczyni.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów
z dokumentów zgromadzonych w aktach rentowych, aktach tut. Sadu
o sygn. III U 325/11 oraz w ramach toczącego się w sprawie sądowego postępowania dowodowego, których domniemanie prawdziwości wynika
z art. 244 i nast. k.p.c., a ponadto ich wiarygodność nie została obalona przez żadną ze stron.

Sąd dał również wiarę zeznaniom wnioskodawczyni M. H. uznając je za spójne, logiczne, znajdujące potwierdzenie w dowodach
z dokumentów.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Na wstępie wskazać należy, iż w dniu 25 czerwca 2013 r. wpłynęła
do tut. Sądu skarga wnioskodawczyni M. H. o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego
w Przemyślu z dnia 21 września 2011 r. sygn. akt III U 325/11.

Jednocześnie wnioskodawczyni wniosła o przywrócenie terminu
do złożenia przedmiotowej skargi, wskazując na okoliczności stanowiące
o niezachowaniu ustawowego terminu do złożenia skargi o wznowienie postępowania od w/w wyroku, mające uniemożliwiać dokonanie powołanej na wstępie czynności procesowej, a to zły stan zdrowia psychicznego, leczenie psychiatryczne, brak kontaktu z rzeczywistością po ogłoszeniu wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 28 lutego 2012 r. sygn. akt K 5/11, na podstawie którego opiera ona swoją skargę.

Przed merytorycznym rozstrzygnięciem o zasadności skargi
o wznowienie postępowania sąd sprawdza, czy spełnia ona wymogi formalne. Na tym etapie sąd bada, czy skarga została wniesiona w terminie wynikającym z przepisów art. 407 i art. 408, czy jest ona dopuszczalna
(ze względu na zaskarżone orzeczenie) i czy oparto ją na ustawowej podstawie.

Wskazać należy, iż zgodnie z art. 407 § 2 k.p.c. w sytuacji określonej
w art. 401 ¹ skargę o wznowienie wnosi się w terminie trzech miesięcy od dnia wejścia w życie orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego. Jeżeli w chwili wydania orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego orzeczenie, o którym mowa w art. 401 ¹ , nie było jeszcze prawomocne na skutek wniesienia środka odwoławczego, który został następnie odrzucony, termin biegnie od dnia doręczenia postanowienia o odrzuceniu, a w wypadku wydania go
na posiedzeniu jawnym - od dnia ogłoszenia tego postanowienia.

Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 28 lutego 2012 r. sygn. K 5/11 został opublikowany w Dzienniku Ustaw z dnia 8 marca 2012 r., pod poz. 251.

Nie ulega wątpliwości, że wnioskodawczyni uchybiła terminowi
do wniesienia skargi o wznowienie postępowania, co w sprawie jest bezsporne.

Zgodnie z dyspozycją art. 168 § 1 zd. 1 k.p.c. jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności procesowej bez swojej winy, Sąd na jej wniosek postanowi przywrócenie terminu. Stosownie zaś do treści art. 169 k.p.c. pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu wnosi się do Sądu, w którym czynność miała być dokonana, w ciągu tygodnia od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu (§ 1). W piśmie tym należy uprawdopodobnić okoliczności uzasadniające wniosek (§ 2). Równocześnie z wnioskiem strona powinna dokonać czynności procesowej (§ 3).

Przywrócenie terminu jest dopuszczalne, jeżeli strona nie dokonała czynności procesowej bez swojej winy. Konieczną przesłankę przywrócenia terminu procesowego stanowi brak winy po stronie osoby zamierzającej dokonać określonej czynności procesowej i powstanie w wyniku tego uchybienia ujemnych dla niej skutków procesowych. Jako kryterium
przy ocenie winy w uchybieniu terminu procesowego należy przyjąć obiektywny miernik staranności. Strona powinna uprawdopodobnić,
że mimo całej swej staranności nie mogła dokonać czynności w terminie,
a więc, że była przeszkoda od niej niezależna. Przeszkoda ta musi istnieć przez cały czas biegu terminu przewidzianego dla dokonania czynności procesowej.

Sąd badając przesłankę braku winy w uchybieniu terminowi, powinien mieć na względzie wszystkie okoliczności sprawy i oceniać je według obiektywnego miernika staranności, jakiej można wymagać od strony dbającej należycie o swoje interesy.

W uzasadnieniu postanowienia z dnia 5 maja 2009 r. sygn. I UO 3/08 Sąd Najwyższy przyjął, że uprawdopodobnienie przez stronę okoliczności mających uzasadniać wniosek o przywrócenie terminu może stanowić podstawę do jego uwzględnienia dopiero wówczas, gdy dokonana przez sąd ocena tych okoliczności wskazuje, że strona nie dokonała czynności
w terminie bez swojej winy w rozumieniu art. 168 § 1 k.p.c. Przepis art. 168 § 1 k.p.c. nie może być interpretowany w sposób rozszerzający, gdyż jest zasadą, że czynności procesowe powinny być dokonywane w terminie.
O braku winy strony można mówić tylko wtedy, gdy istniała jakaś przyczyna, która spowodowała uchybienie terminowi. Przyczyna taka zachodzi wówczas, gdy dokonanie czynności w ogóle (w sensie obiektywnym) było wykluczone, jak również w takich przypadkach, w których w danych okolicznościach
nie można było oczekiwać od strony, by zachowała dany termin procesowy. Dlatego w każdym przypadku przy ocenie braku winy, jako przesłanki przywrócenia terminu uchybionego przez stronę należy uwzględniać wymaganie dołożenia należytej staranności człowieka przejawiającego dbałość o swe własne życiowo ważne sprawy.

Ponadto w uzasadnieniu postanowienia z dnia 16 lipca 2009 r. sygn. II UZ 23/09 Sąd Najwyższy stwierdził, że warunkiem zasadności wniosku
o przywrócenie terminu do dokonania czynności procesowej jest uprawdopodobnienie przez stronę, że pomimo całej swej staranności
nie mogła czynności dokonać w terminie, a więc, że zachodziła niezależna
od niej przeszkoda. Brak winy w uchybieniu terminu podlega ocenie
na podstawie wszystkich okoliczności konkretnej sprawy i z uwzględnieniem obiektywnego miernika staranności, jakiej można i należy wymagać od osoby należycie dbającej o swoje interesy.

Wnioskodawczyni składając wniosek o przywrócenie terminu winna wykazać okoliczności, jakie stanęły na przeszkodzie do złożenia
w ustawowym terminie skargi o wznowienie postępowania. W ocenie Sądu wnioskodawczyni M. H. nie wykazała okoliczności pozwalających
na uznanie braku winy w uchybieniu terminowi.

W ocenie Sądu Okręgowego podawane przez wnioskodawczynię okoliczności niezachowania ustawowego terminu do złożenia skargi
o wznowienie postępowania, nie stanowią podstawy do przywrócenia terminu
do jej wniesienia. Niekwestionowanym jest fakt, iż wnioskodawczyni miała problemy zdrowotne natury psychiatrycznej od 2011 r. Jednakże w trakcie przesłuchania na rozprawie w dniu 29 sierpnia 2013 r. wskazywała ona, że już od początku tego roku czuła się dobrze. Ponadto zaś w kwietniu 2013 r. dowiedziała się, że przed Sądem toczyła się sprawa podobna do jej, jednakże swoją skargę o wznowienie postępowania złożyła dopiero w czerwcu 2013 r.

Zgodnie z treścią art. 410 § 1 k.p.c. Sąd odrzuca skargę wniesioną
po upływie przepisanego terminu, niedopuszczalną lub nieopartą
na ustawowej podstawie. Postanowienie może być wydane na posiedzeniu niejawnym.

W rezultacie uznać należy, w świetle poczynionych wyżej ustaleń, że skarga wnioskodawczyni została złożona po upływie ustawowego terminu, a wniosek o przywrócenie terminu do jej złożenia nie znajduje uzasadnionych podstaw.

Mając powyższe na uwadze, Sąd stwierdził, że uchybienie terminowi
do złożenia skargi o wznowienie postępowania w niniejszej sprawie było spowodowane okolicznościami zawinionymi przez wnioskodawczynię
i już z tego powodu skarga podlegała odrzuceniu.

Niezależnie od powyższego w ocenie Sądu skarga wnioskodawczyni
o wznowienie postępowania nie opiera się na ustawowej podstawie.

Skarga o wznowienie postępowania jest instytucją wyjątkową
w tym znaczeniu, że przysługuje wyłącznie od ściśle określonych orzeczeń
i na ściśle określonej podstawie. Ratio legis takiego jej ukształtowania stanowi potrzeba zabezpieczenia stabilności prawomocnych merytorycznych orzeczeń, a poprzez to ładu prawnego przez nie stworzonego. Podstawy wznowienia postępowania zakończonego prawomocnym rozstrzygnięciem zostały przez ustawodawcę enumeratywne wyliczone w ustawie, przy czym - co istotne - nawet sformułowanie przez skarżącego podstawy wznowienia
w sposób odpowiadający przepisom art. 401-404 k.p.c. nie oznacza jeszcze oparcia skargi na ustawowej podstawie wznowienia, jeżeli z uzasadnienia skargi wynika, że wskazywana podstawa nie zachodzi (por. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 28 października 1999 r., sygn. akt I UKN 174/99, OSNP 2001, Nr 4, poz. 133, z dnia 18 kwietnia 2008 r., sygn. akt IV CO 3/08, niepubl., z dnia 28 października 2008 r. sygn. akt V CO 28/08). Zgodnie z utrwalonym poglądem w orzecznictwie Sądu Najwyższego, skarga
o wznowienie postępowania podlega odrzuceniu nie tylko wtedy,
gdy powołana w niej podstawa wznowienia została sformułowana w sposób nie odpowiadający ustawie, ale także wówczas, gdy wskazane w niej okoliczności wskazują, że w rzeczywistości podstawa ta nie występuje (por. wyrok z dnia 16 maja 2007 r., sygn. akt III CSK 56/07, LEX 334985, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 30 maja 2007 r., sygn. akt I CZ 40/07, niepubl., postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 18 marca 2008 r., sygn. akt IV CZ 20/08, niepubl., z dnia 19 marca 2010 r. sygn. akt II PZ 5)10, LEX 583798).

W niniejszej sprawie wnioskodawczyni wskazała, iż podstawę wznowienia stanowi wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 28 lutego 2012 r.
w sprawie K 5/11, uznający art. 114 ust. 1a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS za niezgodny z zasadą zaufania obywateli
do państwa i stanowionego przez nie prawa wynikającą z art. 2 i art. 67 ust. 1 Konstytucji RP. Zgodnie z tym wyrokiem, ww. przepis utracił moc z dniem 8 marca 2012 r.

Zgodnie z art. 401 ¹ k.p.c. można żądać wznowienia postępowania również w wypadku, gdy Trybunał Konstytucyjny orzekł o niezgodności aktu normatywnego z Konstytucją, ratyfikowaną umową międzynarodową
lub z ustawą, na podstawie którego zostało wydane orzeczenie.

Wnioskodawczyni, wnosząc skargę o wznowienie postępowania,
nie dostrzegła jednak, że orzeczenie Sądu Okręgowego w Przemyślu z dnia 21 września 2011 r. w sprawie III U 325/11 zostało wydane na podstawie art. 114 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, a nie w oparciu o art. 114 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

W okolicznościach niniejszej sprawy organ rentowy wydając wyżej powołaną decyzję z dnia 14 marca 2011 r. o ponownej ocenie uprawnień
do świadczenia, podał w jej podstawie prawnej art. 114 ust. 1 ustawy
o emeryturach i rentach z FUS, a Sąd Okręgowy oddalając odwołanie od tej decyzji podzielił argumentację organu rentowego.

Analizując prowadzone w poprzedniej sprawie postępowanie, począwszy od czynności organu rentowego prowadzonych w trakcie postępowania wyjaśniającego, którego wyniki stanowiły podstawę wydania decyzji o odmowie przyznanej wcześniej emerytury należy uznać, że podstawy takiego „wznowienia” w danej sprawie faktycznie istniały. Podstawę weryfikacji uprzednio przyznanej emerytury nie stanowiła odmienna ocena dowodu dołączonego do wniosku w postaci zaświadczenia o stanie zdrowia córki wnioskodawczyni i zwartej w nim informacji, że wymaga ona opieki osoby dorosłej. Podstawę w ocenie Sądu orzekającego uprawnienia do tej ponownej weryfikacji, stanowiły okoliczności nieznane organowi rentowemu w chwili orzekania, a mianowicie, że stan zdrowia dziecka nie wymagał konieczności sprawowania nad nim opieki, co zostało ustalone w oparciu
o pozyskaną dokumentację lekarską z przebiegu jej leczenia, a następnie jej ocena przez lekarza orzecznika ZUS. W toku postępowania sądowego ustalenia poczynione przez organ rentowy zostały nadto potwierdzone
przez powołany przez Sąd zespół biegłych lekarzy sądowych, składający się ze specjalistów: pulmonologa, urologa, chirurga i psychiatry.

Skoro więc uchylony przez Trybunał Konstytucyjny przepis nie miał zastosowania do rozstrzygnięcia sprawy objętej skargą, oznacza
to, iż powołana przez wnioskodawczynię podstawa określona w art. 401 ¹ k.p.c. nie występuje.

W tym stanie sprawy, skarga o wznowienie postępowania na mocy art. 410 § 1 k.p.c. podlegała odrzuceniu.