Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 15 stycznia 2016 roku

Sąd Rejonowy w K. Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Izabela Kosińska - Szota

Protokolant: Natalia Stokłosa

po rozpoznaniu w dniu 15 stycznia 2016 roku w K.

na rozprawie

sprawy ze skargi A. M.

o wznowienie postępowania

w sprawie z powództwa (...)w(...)

przeciwko A. M.

o zapłatę 1 179,69 zł

postanawia:

I.  odrzucić skargę;

II.  zasądzić od A. M.na rzecz (...)w (...) kwotę 197 (sto dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem kosztów postępowania;

III.  przyznać adw. E. B.od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w K. kwotę 221,40 zł (dwieście dwadzieścia jeden złotych 40/100) tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej.

UZASADNIENIE

A. M. wniosła skargę o wznowienie postępowania w sprawie I C 19/14 z powództwa (...) z siedzibą w B. przeciwko pozwanej A. M. o zapłatę i uchylenie wydanego wyroku z dnia i ponowne przeprowadzenie postępowania, odrzucenie pozwu i zasądzenie kosztów.

Skarżąca podniosła, że w sprawie naruszono przepisy postępowania, pominięto jej prawo do obrony poprzez uniemożliwienie osobistego udziału w sprawie oraz przysługującego jej uczestnictwa na każdym etapie postępowania. Skarżącą wskazała, że o wyroku z dnia 2 czerwca 2014 r. dowiedziała się dopiero po otrzymaniu pisma od komornika sądowego, ponieważ o sprawie nie została powiadomiona, nie wezwano jej na rozprawę. Podniosła także, że Sąd nie przesłał jej powództwa naruszając wszystkie przysługujące jej prawa. Skarżąca zarzuciła, że w miejscu jej zamieszkania nie pozostawiono żadnych awiz, a Sąd powinien był zareklamować niedotarcie wysłanej korespondencji. Skarżąca powołała również, iż po wyroku ujawniła nowe fakty które zostały zatajone przez stronę powodową w pozwie i podczas przewodu sądowego. Ponadto skarżąca podniosła, że sąd rozstrzygnął sprawę w oparciu o dowody fałszywe oraz przedawnione i powołując się na przedawnienie skarżąca oświadczyła, że uchyla się od zaspokojenia roszczeń.

W odpowiedzi na skargę o wznowienie postępowania (...) z siedzibą w B. wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie na swoją rzecz od skarżącej kosztów procesu wyjaśniając tok postępowania w sprawie o sygn. akt I C 19/14. Ponadto zaprzeczyła, by oparła swe roszczenie na dokumentach podrobionych, fikcyjnych, czy spreparowanych. Podniosła, że wobec niesprecyzowania, które dokumenty budzą wątpliwości skarżącej co do ich autentyczności nie jest w stanie odnieść się do tego zarzutu, który jednak ze względu na jego treść kwestionuje. Ponadto P. I. zarzuciła, że pozwana nie wykazał, by jakakolwiek przesłanka wznowienia postępowania została spełniona.

Sąd zważył, co następuje:

Skarga podlegała odrzuceniu.

Zgodnie z przepisem art.401 pkt 2 k.p.c. można żądać wznowienia postępowania z powodu nieważności:

1) jeżeli w składzie sądu uczestniczyła osoba nieuprawniona albo jeżeli orzekał sędzia wyłączony z mocy ustawy, a strona przed uprawomocnieniem się wyroku nie mogła domagać się wyłączenia;

2) jeżeli strona nie miała zdolności sądowej lub procesowej albo nie była należycie reprezentowana bądź jeżeli wskutek naruszenia przepisów prawa była pozbawiona możności działania; nie można jednak żądać wznowienia, jeżeli przed uprawomocnieniem się wyroku niemożność działania ustała lub brak reprezentacji był podniesiony w drodze zarzutu albo strona potwierdziła dokonane czynności procesowe.

W niniejszej sprawie skarżąca A. M., mimo że obszernie powoływała okoliczności i podstawy, które jej zdaniem przesądzać miały o wznowieniu postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sadu Rejonowego w K. z dnia 2 czerwca (...)w sprawie I C 19/14, to w istocie w żaden sposób ich nie wykazała.

Sąd pominął dowód z przesłuchania skarżącej z uwagi na jej kolejne nieusprawiedliwione niestawiennictwo. Skarżąca wniosła o odroczenie rozprawy wyznaczonej na dzień 4 grudnia 2015 r. powołując przebywanie na zwolnieniu lekarskim i wymaganie opieki przez innego członka rodziny i dołączyła do tego wniosku kserokopię zaświadczenia lekarskiego dotyczącego D. M., nie zaś skarżącej. Sąd odraczając rozprawę w dniu 4 grudnia 2015 r. zobowiązał skarżącą do złożenia w terminie 7 dni zaświadczenia lekarskiego potwierdzającego jej niemożliwość stawiennictwa w sądzie 4 grudnia 2015 r. Pozwana nie podjęła przesyłki, natomiast w dniach 12 i 13 stycznia 2015 r. dokładnie zapoznawała się z aktami w sekretariacie Wydziału Cywilnego tut. Sądu. Natomiast z zapisku urzędowego wynika, że skarżąca A. M. zadzwoniła do sekretariatu Wydziału Cywilnego informując, że doznała paraliżu prawej strony i ma skierowanie do szpitala. Sąd oddalił wniosek o odroczenie rozprawy wyznaczonej na dzień 15 stycznia 2016 r., ponieważ jego zdaniem wniosek ten po raz kolejny zmierzał do przewlekania postępowania, a nie do zakończenia sprawy. Przede wszystkim podnieść należy, że gdyby pozwana doznała paraliżu to niewątpliwie przebywałaby już w dniu 14 stycznia 2016 r. w szpitalu, a nie w domu ze skierowaniem do szpitala. Paraliż którejkolwiek strony ciała to stan bardzo poważny, wręcz zagrażający życiu. Gdyby do paraliżu skarżącej istotnie doszło w domu, czy gdziekolwiek indziej, to zostałaby zabrana przez pogotowie ratunkowe do szpitala. Tymczasem skarżąca dzień przed rozprawą sama wykonała telefon do Sądu. Nie wykonała zobowiązania Sądu do przedłożenia zaświadczenia od lekarza sądowego. Skarżąca była wezwana do osobistego stawiennictwa na dzień 15 stycznia 2016 r. Skoro po raz kolejny nie stawiła się nie przedkładając żadnego wiarygodnego zaświadczenia, które potwierdzałoby powoływane przez nią okoliczności, tym bardziej, że skarżąca zamieszkuje w budynku obok Sądu, co niewątpliwie ułatwić jej powinno wywiązanie się z nałożonych przez Sąd obowiązków, to Sąd pominął dowód z przesłuchania skarżącej.

W związku z tym skarżąca nie stawiając się na rozprawę i nie składając zeznań na okoliczności powoływane w skardze nie wykazała zasadności swej skargi o wznowienie postępowania uniemożliwiając przesłuchanie, choć była wzywana do osobistego stawiennictwa.

W odniesieniu do zarzutu nieważności postępowania, dokonując oceny tej podstawy wznowienia, stwierdzić należy, że nieważność postępowania w sprawie I C 19/14 nie zachodziła. Odnośnie pełnomocnictwa procesowego dla radcy prawnego G. B., pełnomocnictwa udzielił A. J.(k.36 akt sprawy I C 19/14), pełnomocnictwo jak na k. 47 akt I C 19/14 udzielone zaś zostało do zawarcia umowy zakupu wierzytelności. Z odpisu z rejestru handlowego (...)dotyczącego (...)(k.57 – 59 akt I C 19/14) i odpisu uwierzytelnionego tłumaczenia tego rejestru (k.60 – 61 akt I C 19/14) wynika, że A. J.został wykreślony jako prezes zarządu, lecz wpisany jako członek zarządu, uprawniony do jednoosobowej reprezentacji. Zarówno kserokopia odpisu z rejestru handlowego, jak i kserokopia tłumaczenia zostały potwierdzone za zgodność z oryginałem przez pełnomocnika procesowego. Pełnomocnictwo to nie budzi więc żadnych wątpliwości.

W odniesieniu do zarzutu nieważności postępowania z uwagi na niepowiadomienie skarżącej o sprawie I C 19/14, to również ten zarzut jest chybiony, a w związku z tym, wskazywana podstawa wznowienia nie istnieje. A. M.- pozwana w tamtej sprawie- o terminie rozprawy wyznaczonej na dzień 19 marca 2014 r. nie została powiadomiona, brak było bowiem zwrotnego potwierdzenia odbioru wezwania i Sąd w związku tym odroczył rozprawę na dzień 28 kwietnia 2014 r. Wezwanie na tę rozprawę było do pozwanej wówczas dwukrotnie awizowane, Sąd odroczył rozprawę, by dołączyć akta Km(...). Wezwanie na rozprawę wyznaczoną na dzień 2 czerwca 2014 r. również było dwukrotnie awizowane, 5 maja 2014 r. i 13 maja 2014 r. Dokonana awizacja nie budzi zastrzeżeń co do terminów między pierwszym a drugim awizo. Na rozprawie w dniu 2 czerwca 2014 r. Sąd wydał wyrok zasądzający od pozwanej dochodzoną kwotę. Skarżąca w żaden sposób nie wykazała, by awiza do niej nie dotarły i wskutek tego była pozbawiona możności obrony swych praw.

Skarżąca jako podstawę wznowienia powołała także nowe fakty, które ujawniła, a które strona powodowa zataiła w pozwie oraz podczas przewodu sądowego, a miały istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia, dowody bowiem nie miały mocy prawnej i wiarygodności i okazały się fałszywe, a wyrok wydano w wyniku przestępstwa o wiarygodności dokumentów. Skarżąca tej podstawy w ogóle nie uzasadniła opisując enigmatycznie, a poprzez swoje nieusprawiedliwione niestawiennictwo nie wykazała. Przepis art.403 k.p.c. przesądza, na podstawie jakich dokumentów można żądać wznowienia postępowania.

W myśl przepisu art.403 § 1 i 2 k.p.c. można żądać wznowienia na tej podstawie, że:

1) wyrok został oparty na dokumencie podrobionym lub przerobionym albo na skazującym wyroku karnym, następnie uchylonym;

2) wyrok został uzyskany za pomocą przestępstwa. Można również żądać wznowienia w razie późniejszego wykrycia prawomocnego wyroku, dotyczącego tego samego stosunku prawnego, albo wykrycia takich okoliczności faktycznych lub środków dowodowych, które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy, a z których strona nie mogła skorzystać w poprzednim postępowaniu.

Żadna z wskazywanych podstaw wznowienia w rozpoznawanej sprawie nie zachodzi.

Pozostałe okoliczności obszernie przytaczane w uzasadnieniu skargi i pozostałych pismach procesowych nie mają znaczenia dla sprawy o wznowienie postępowania.

Zgodnie z przepisem art.410 § 1 k.p.c. Sąd odrzuca skargę wniesioną po upływie przepisanego terminu, niedopuszczalną lub nieopartą na ustawowej podstawie. Postanowienie może być wydane na posiedzeniu niejawnym. Na żądanie sądu skarżący uprawdopodobni okoliczności stwierdzające zachowanie terminu lub dopuszczalność wznowienia. (art.410 § 2 k.p.c.).

W ocenie Sądu, skarga o wznowienie postępowania mimo wskazania przez skarżącą wielu podstaw wznowienia podlegała odrzuceniu, ponieważ w istocie podstawy te nie istniały, co wykazano wyżej. W orzecznictwie Sądu Najwyższego dominuje stanowisko, że badanie przesłanki oparcia skargi o wznowienie postępowania na ustawowej podstawie nie ogranicza się do kontroli, czy wskazane w skardze okoliczności odpowiadają ustawowym podstawom wznowienia, ale obejmuje również ustalenie, czy podstawa wznowienia w świetle okoliczności przedstawionych w jej uzasadnieniu istnieje (zob. postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 19 stycznia 2006 r., IV CZ 143/05, niepubl., z dnia 10 lutego 2006 r., I PZ 33/05, OSNP 2007, nr 3-4, poz. 48, z dnia 30 maja 2007 r., IV CZ 22/07, nie publ., z dnia 13 lutego 2009 r., II CZ 97/08, niepubl., z dnia 6 listopada 2009 r., I Ct 57/09, nie publ., z dnia 17 czerwca 2010 r., III CZ 18/10, niepubl. i z dnia 18 kwietnia 2011 r., III UZ 6/11, niepubl.). Nastąpiła bowiem - wskutek uchylenia art. 411 k.p.c. - eliminacja dwustopniowego postępowania. Skarga o wznowienie postępowania podlega - w myśl art. 410 § 1 k.p.c. - odrzuceniu jeżeli - w okolicznościach konkretnej sprawy - podawana podstawa nie zostanie przez sąd stwierdzona. Tak samo wypowiedział się Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 9 października 2015 r. w sprawie IV CZ 24/15: ocena, czy skarga opiera się na ustawowej podstawie wznowienia nie ogranicza się do badania, czy okoliczności wskazane przez skarżącego podpadają pod wskazaną podstawę wznowienia, lecz obejmuje także badanie, czy podstawa wznowienia rzeczywiście istnieje.

Z tych względów Sąd skargę o wznowienie postępowania odrzucił.

Wskazać należy również, że skarżąca na pierwszej rozprawie 15 kwietnia 2015 r. wniosła o ustanowienie pełnomocnika z urzędu i Sąd uwzględnił ten wniosek, dzień przed drugą rozprawą wyznaczona na 27 maja 2015 r. wniosła o wyłączenie sędziego prowadzącego sprawę, na dwa dni przed rozprawą wyznaczoną na dzień 28 października 2015 r. wniosła o odroczenie rozprawy i wyznaczanie innego pełnomocnika stawiając szereg zarzutów co do reprezentowania skarżącej przez pełnomocnika z urzędu. Wnioski o zmianę pełnomocnika, w ocenie Sądu pozostają nieuzasadnione, a skarżąca w toku postępowania składanymi wnioskami i podejmowanymi czynnościami wykazała, że w istocie udział pełnomocnika z urzędu nie był potrzebny. Sąd wyznaczył skarżącej pełnomocnika z urzędu, by ten w sposób skondensowany przedstawił podstawy wznowienia postępowania i je wykazał. Jak wynika z pisma procesowego pełnomocnika skarżącej z dnia 3 listopada 2015 r., w ocenie pełnomocnika skarżąca w sposób świadomy odmawia kontaktu z pełnomocnikiem, a odmowa współpracy uniemożliwiła krytyczną weryfikację wskazanej podstawy wznowienia. Okoliczność, że pełnomocnik z urzędu wyznaczył substytuta w osobie aplikanta adwokackiego nie ma żadnego znaczenia. Natomiast podejmowane przez skarżącą czynności w toku całego postępowania jednoznacznie wskazują, że nie była ona w istocie zainteresowana zakończeniem postępowania tylko jego przedłużaniem. Skarżąca nie wykazała, że pełnomocnik nie reagował na wysyłane do niego maile, które dołączyła do akt, ponieważ do żadnego z pism nie dołączyła rzekomych maili. W skardze na pełnomocnika skarżąca sugerowała wcześniejsze ustalenie wyroku na niekorzyść strony nie wskazując jednak, kto miałby to ustalać.

O kosztach postępowania orzeczono na mocy art.98 § 1 i 3 k.p.c. zasądzając je od skarżącej w wysokości ustalonej na mocy § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. na kwotę 180 zł i uwzględniając opłatę skarbową od pełnomocnictwa 17 zł.

O kosztach pomocy prawnej udzielonej skarżącej z urzędu orzeczono na podstawie § 19 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r.