Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 22 maja 2015 roku w sprawie z powództwa M. P. przeciwko K. W. o zadośćuczynienie i odszkodowanie Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi zasądził od pozwanego K. W. na rzecz powoda M. P. kwotę 20.500 złotych tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami: od kwoty 10.000 złotych od dnia 27 czerwca 2012 roku do dnia zapłaty oraz od kwoty 10.500 złotych od dnia 16 maja 2015 roku do dnia zapłaty, oddalając powództwo w pozostałej części. Ponadto przyznał z funduszu Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi na rzecz: adwokata M. K. kwotę 2.952 złote, w tym podatek VAT, tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną z urzędu powodowi M. P.; adwokata A. B. kwotę 2.952 złote, w tym podatek VAT, tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną z urzędu pozwanemu K. W., a nadto przejął na rachunek Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi kwotę 2.339,36 złotych tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany, zaskarżając go w całości. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił:

1.  naruszenie prawa procesowego, tj.:

a)  błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że w sprawie udowodnione zostało, że pozwany spowodował u powoda uraz prawej ręki oraz uraz głowy i obciążenie pozwanego bezpodstawnie następstwami tych urazów poprzez uznanie rzekomo 2% trwałego uszczerbku na zdrowiu w związku z urazem ręki oraz 5% trwałego uszczerbku na zdrowiu w związku z urazem głowy (art. 328 § 2 k.p.c. w zw. z art. 11 k.p.c. oraz art. 316 § 1 k.p.c.);

b)  sprzeczność ustaleń faktycznych z treścią zebranych w sprawie dowodów w postaci: ustaleń prawomocnego wyroku karnego wydanego w sprawie XVII K 224/06 oraz opinii: biegłego lekarza ortopedy k. 140-141 i biegłego lekarza neurologa k. 161-162) poprzez ustalenie, że pozwany jest sprawcą urazu ręki oraz urazu głowy u powoda oraz związanych z tym następstw w postaci trwałego uszczerbku na zdrowiu, mimo że z ustaleń prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia Sąd Grodzki XVII Wydział Grodzki z dnia 15 kwietnia 2005 roku skazującego pozwanego wydanego w sprawie XVII K 224/06 wynika, że pozwany skazany został prawomocnie za to, że w dniu 19 lipca 2005 roku w Ł. uderzył powoda koszem na śmieci, czym spowodował u niego umyślnie obrażenia w postaci stłuczenia przedniej powierzchni podudzia lewego i lewej stopy z otarciem naskórka i ograniczeniem ruchomości, które wywołały naruszenie czynności narządów ciała trwające dłużej niż siedem dni, a także nieuwzględnienie, że pozwany w ramach nałożonego przez Sąd w postępowaniu karnym obowiązku naprawienia szkody uregulował pozwanemu kwotę 2 000,00 zł, która stanowi naprawienie krzywdy ustalonej wyrokiem karnym, jeśli zważyć, że powód nie udowodnił, że poniósł jakiekolwiek koszty leczenia będące następstwem przypisanego pozwanemu czynu karalnego;

c)  dokonanie oceny dowodów z naruszeniem art. 233 § 1 k.p.c. poprzez zignorowanie ustaleń prawomocnego wyroku wydanego w sprawie XVII K 224/06 i przypisanie pozwanemu szkody, której nie spowodował oraz obciążenie go jej trwałymi następstwami, mimo, że nie dają do tego podstaw pisemne opinie biegłych lekarzy, na które Sąd I – ej instancji się powołuje, a nadto uznanie, że pozwany nie naprawił już krzywdy przez siebie wyrządzonej poprzez zapłatę kwoty 2 000,00 zł w sytuacji gdy Sąd ten ustalił, że powód nie udowodnił, że poniósł jakąkolwiek szkodę z tytułu kosztów leczenia pozostających w bezpośrednim związku przyczynowym z czynem pozwanego i oddalił w tym zakresie powództwo;

1.  naruszenie prawa materialnego, tj. art. 361 § 1 k.c. w zw. z art. 6 k.c. oraz art. 415 k.c., a także art. 445 k.c. w zw. z art. 444 § 1 k.c. poprzez obciążenie pozwanego odpowiedzialnością za następstwa związane z działaniem pozwanego, które nie są objęte ustaleniami prawomocnego wyroku skazującego pozwanego i nie zostały przez powoda udowodnione w postępowaniu cywilnym jako popełnione przez pozwanego, a sprowadzające się do stwierdzonego urazu ręki prawej oraz urazu głowy i następstw tych urazów oraz przyznanie zadośćuczynienia w tej sytuacji, gdy pozwany naprawił już szkodę w postępowaniu karnym.

W oparciu o wskazane zarzuty pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa oraz przyznanie z funduszy Skarbu Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej pozwanemu za obie instancje z uwagi na zwolnienie powoda od kosztów sądowych, a w przypadku nieuwzględnienia apelacji o przyznanie z funduszu Skarbu Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej pozwanemu za postępowanie apelacyjne.

Na terminie rozprawy apelacyjnej strona pozwana podtrzymała dotychczasowe stanowisko, zaś powód wniósł o oddalenie apelacji oraz zasądzenie kosztów pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu, oświadczając, że nie zostały pokryte w całości, ani w części.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

apelacja nie jest zasadna i nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy podzielił poczynione przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne, oparte przede wszystkim na wiążącym w niniejszej sprawie, zgodnie z art. 11 k.p.c., prawomocnym wyroku skazującym K. W. za spowodowanie u powoda umyślnych obrażeń ciała w postaci stłuczenia przedniej powierzchni podudzia lewego i lewej stopy z otarciem naskórka i ograniczeniem ruchomości, które wywołały naruszenie czynności narządów ciała trwające dłużej niż 7 dni (czyn z art. 157 § 1 k.k.) oraz na dowodach z dokumentacji medycznej, a także opinii biegłych z których wynika zakres i charakter doznanych przez niego obrażeń ciała.

Wobec postawienia w apelacji zarówno zarzutów naruszenia prawa materialnego
jak i procesowego zauważyć trzeba, że prawidłowość zastosowania lub wykładni prawa materialnego może być właściwie oceniona jedynie na kanwie niewadliwie ustalonej podstawy faktycznej rozstrzygnięcia. Skuteczne zatem zgłoszenie zarzutu dotyczącego naruszenia prawa materialnego wchodzi zasadniczo w rachubę tylko wtedy, gdy ustalony przez sąd I instancji stan faktyczny, będący podstawą zaskarżonego wyroku, nie budzi zastrzeżeń (por. wyrok SN z dnia 26 marca 1997 r., II CKN 60/97 - OSNIC 1997/9/128).

Powyższe rodzi konieczność rozpoznania w pierwszym rzędzie zarzutów prawa procesowego. Wskazać przy tym należy, że zarzuty apelacji dotyczące naruszenia przepisów prawa procesowego, jak i norm prawa materialnego oparte zostały na twierdzeniu, iż Sąd I instancji bez żadnych podstaw dowodowych przypisał stronie pozwanej spowodowanie
u powoda urazu ręki oraz urazu głowy oraz związanych z tym następstw w postaci trwałego uszczerbku na zdrowiu, w sytuacji, gdy ustalenia te w ocenie apelanta nie wynikają z ustaleń prawomocnego wyroku skazującego pozwanego, mających swój wyraz w opisie czynu przypisanego przez sąd karny w wyroku skazującym oraz ustaleniach co do faktu popełnienia przestępstwa, zaś powód nie wykazał żadnych innych dowodów poza karnym wyrokiem skazującym. W ocenie apelującego nie było również podstaw by przypisać pozwanemu spowodowanie u powoda następstw urazu ręki oraz urazu głowy, skoro z ustaleń wyroku karnego wynikało, że ich sprawcą nie był pozwany, lecz ktoś inny.

Z powyższą argumentacją apelującego nie można się zgodzić. Wbrew zarzutom apelacji, Sąd Rejonowy nie dopuścił się zarzucanego mu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., a także sprzeczności ustaleń faktycznych z treścią z zebranych w sprawie dowodów. Sąd Rejonowy dokonał wszechstronnej i wyczerpującej analizy materiału dowodowego, w tym opinii biegłych z zakresu ortopedii oraz traumatologii, które były miarodajne dla ustalenia okoliczności dotyczących stanu zdrowia powoda, doznanych przez niego obrażeń oraz rokowań na przyszłość. Podstawą konkretnych ustaleń faktycznych stanowiły także ustalenia prawomocnego wyroku skazującego wydanego w sprawie XVII K 224/06. W ocenie Sądu Okręgowego z materiału dowodowego przedmiotowej sprawy Sąd I instancji wyprowadził wnioski logicznie poprawne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego, nie uchybiając regule wyrażonej w art. 233 § 1 k.p.c. Podkreślenia wymaga przy tym, że przepis art. 233 § 1 k.p.c. reguluje jedynie kwestię oceny wiarygodności i mocy dowodowej przeprowadzonych w sprawie dowodów, a nie poczynionych ustaleń faktycznych, czy wyprowadzonych z materiału dowodowego wniosków, bądź też ich brak. Sąd I instancji dokonał swobodnej oceny tych dowodów, która z pewnością nie była oceną dowolną, ani też nie nosi przypisanej jej przez skarżącego cechy wybiórczości. Podkreślenia wymaga, że nie jest wystarczające przekonanie apelującego o innej niż przyjął Sąd doniosłości dowodów i ich odmiennej ocenie niż dokonana przez Sąd.

Nie jest trafne stanowisko pozwanego, sprowadzające się do wykazania, że Sąd I instancji bez żadnych podstaw dowodowych przypisał stronie pozwanej spowodowanie u powoda urazu ręki i urazu głowy oraz związanych z tym następstw w postaci trwałego uszczerbku na zdrowiu, podnosząc, że ustalenia te nie wynikają z ustaleń prawomocnego wyroku skazującego pozwanego, mających swój wyraz w opisie czynu przypisanego przez sąd karny pozwanego w wyroku skazującym oraz ustaleniach co do faktu popełnienia przestępstwa, zaś powód nie wykazał żadnych innych dowodów poza karnym wyrokiem skazującym. Wbrew zarzutom pozwanego powyższe ustalenia znalazły bowiem oparcie
w opinii biegłych z zakresu ortopedii i traumatologii, z których jednoznacznie wynika, iż powód M. P. w wyniku zdarzenia z dnia 19 lipca 2005 roku doznał urazu prawej ręki i stłuczenia przedniej powierzchni podudzia i stopy lewej z otarciem naskórka. Doznał również urazu głowy, prawdopodobnie ze wstrząśnieniem mózgu, z powodu którego leczył się neurologicznie ponad rok, a resztkowe skutki urazu utrzymują się do chwili obecnej. Biegły ortopeda ustalił przy tym, że następstwem stwierdzonych urazów w związku ze zdarzeniem z dnia 19 lipca 2005 roku jest długotrwały uszczerbek na zdrowiu, tj. ograniczenie czynno – bierne z dysfunkcją ręki prawej i stopy lewej i długotrwały uszczerbek ręki prawej określono na 2% oraz uraz lewej stopy spowodował długotrwały uszczerbek na 2%. Pod względem neurologicznym ustalono zaś wystąpienie u powoda uszczerbku na zdrowiu w wysokości 5%. Pomimo przeciwnej sugestii apelacji opinie biegłych były miarodajne do poczynienia ustaleń w zakresie stanu zdrowia powoda oraz doznanymi na skutek zdarzenia z dnia 19 lipca 2005 roku obrażeniami. Na marginesie wskazać jedynie należy, że rozpoznanie przez biegłego ortopedy doznanych przez powoda urazów jest zgodne z rozpoznaniem ustalonym przez biegłego dr. Dzida w postępowaniu karnym. Co istotne opinie biegłych nie były w toku niniejszego postępowania kwestionowane przez pozwanego, który nie wnosił również o wezwanie biegłych na rozprawę i wydanie opinii uzupełniających celem wyjaśnienia ewentualnych wątpliwości strony. O ile zatem spowodowanie tego typu następstw przedmiotowego zdarzenia, tj. urazu ręki oraz urazu głowy nie wynika z ustaleń prawomocnego wyroku skazującego pozwanego, to ustalenia w powyższym zakresie sąd cywilny był władny poczynić we własnym zakresie. Wskazać bowiem należy, że zasada wyrażona w art. 11 k.p.c. nie stoi na przeszkodzie czynieniu przez sąd cywilny własnych ustaleń, w części wykraczającej poza znamiona konkretnego czynu, także ewentualnie mniej korzystnych dla pozwanego. Związanie prawomocnym wyrokiem skazującym dotyczy bowiem wyłącznie pozytywnie ustalonych w jego sentencji znamion przestępstwa, za popełnienie którego pozwany został prawomocnie skazany, co oznacza, że przepis art. 11 k.p.c. nie ogranicza dopuszczalności samodzielnego ustalenia przez sąd w postępowaniu cywilnym okoliczności zdarzenia, w tym także jego skutków w płaszczyźnie majątkowej strony powodowej, które nie są opisane w sentencji prawomocnego wyroku karnego skazującego pozwanego (por. wyrok SN z dnia 20 grudnia 2005 r., V CK 297/05, LEX nr 1109498). Niewątpliwie, bowiem ustalenie rodzaju i ilości obrażeń doznanych przez powoda wpływa na rozmiar krzywdy, a w konsekwencji na rozmiar zadośćuczynienia. Wobec tego do prawidłowego opisu czynu z art. 157 § 1 k.k. wystarczy wskazanie, iż czyn skazanego spowodował u pokrzywdzonego naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia, inny niż określony w art. 156 § 1 k.k. Zakres i ilość urazów jest okolicznością istotną ze względu ma wymiar kary, jednak dla stwierdzenia istnienia odpowiedzialności za przestępstwo z art. 157 § 1 k.k. nie ma większego znaczenia. Nie są zatem wiążące w postępowaniu cywilnym wszystkie ustalenia faktyczne, których dokonał sąd w wyroku karnym. W postępowaniu cywilnym możliwe jest dokonanie dodatkowych ustaleń, istotnych z punktu widzenia przesłanek odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody, które nie były istotne dla określenia znamion przestępstwa i podstaw odpowiedzialności karnej (por. wyrok Sadu Najwyższego z dnia 9 kwietnia 2015 roku, II CSK 363/14, Teza numer 1, Lex numer 1711685). Sąd cywilny może więc czynić własne ustalenia w zakresie okoliczności, które nie dotyczą popełnienia przestępstwa, mimo że pozostają w związku z przestępstwem. Ustalenia te mogą różnić się od tych, których dokonał sąd karny (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 30 marca 2015 roku, III AUa 809/14, Lex numer 1680014).

Powyższe oznacza, że Sąd Rejonowy władny był samodzielnie przeprowadzić dowody i dojść do innych ustaleń, niż Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi, Sąd Grodzki XVII Wydział Grodzki w wyroku z dnia 15 kwietnia 2009 roku sygn. akt XVII K 224/06 w zakresie obrażeń poniesionych przez powoda w wyniku zdarzenia z dnia 19 lipca 2005 roku, o ile stwierdzenie te nie stały w sprzeczności z ustaleniami dokonanymi przez sąd karny, co do samego faktu popełnienia przestępstwa. Sąd cywilny nie mógł więc jedynie ustalić, że pokrzywdzony nie doznał żadnych obrażeń, albo obrażeń, które nie mieszczą się w znamionach art. 157 § 1 k.k. Sąd Najwyższy, w wyroku z dnia 21 lutego 2013 r. (I CSK 373/12, OSNC 2013/11/126) odniósł się do praktycznych aspektów stosowania omawianego przepisu, stwierdzając, że istota związania sądu cywilnego skazującym wyrokiem karnym wyraża się w tym, że w skład podstawy faktycznej rozstrzygnięcia sądu cywilnego wchodzi czyn opisany w sentencji karnego wyroku skazującego, a sąd ten pozbawiony jest możliwości dokonywania ustaleń w tym zakresie, w tym w szczególności ustaleń odmiennych niż przeniesione na podstawie tego wyroku z procesu karnego. Wyłączona jest tym samym możliwość dowodzenia w postępowaniu cywilnym, że prawomocny wyrok karny z jakichkolwiek przyczyn jest wadliwy.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy wskazać należy, że ustalenia poczynione w postępowaniu karnym, na które powołuje się pozwany w żaden sposób nie rzutują na ustalenia w wytoczonej sprawie cywilnej. Nie pozostają one bowiem w stosunku do siebie w opozycji. Z tego względu nie mogą więc doprowadzić do poczynienia odmiennych ustaleń, niż ustalenia dokonane w niniejszej sprawie. Sąd I instancji przeprowadzając bez jakichkolwiek uchybień postępowanie dowodowe, kierując się wnioskami opinii biegłych doszedł do słusznego wniosku, iż powód w wyniku zdarzenia z dnia 19 lipca 2005 roku oprócz obrażeń ustalonych w prawomocnym wyroku skazującym pozwanego w postaci stłuczenia przedniej powierzchni podudzia lewego i lewej stopy z otarciem naskórka i ograniczeniem ruchomości, doznał również urazu prawej ręki oraz urazu głowy prawdopodobnie ze wstrząśnieniem mózgu, które to okoliczności uzasadniały przyjęcie, iż powodowi należne jest zadośćuczynienie. Okoliczności te w sposób prawidłowy zostały wzięte pod uwagę przy wyrokowaniu, czemu Sąd Rejonowy dał wyraz w pisemnych motywach zapadłego wyroku, zasądzając odpowiednią kwotę zadośćuczynienia. Pozwany zaś nie wykazał, że rozmiar następstw tego zdarzenia był węższy, niż to wynika z opinii lekarskich.

Zamierzonego skutku nie mogła odnieść argumentacja pozwanego sprowadzająca się do wykazania, iż z ustaleń sądu karnego wynika, iż sprawcą doznanych przez powoda urazów ręki prawej i urazu głowy nie był pozwany, lecz ktoś inny. Okoliczność ta nie znajduje bowiem potwierdzenia w materiale dowodowym przedmiotowej sprawy. Z prawomocnego orzeczenia sądu karnego nie wynika bowiem, by również innemu sprawcy zdarzenia zostało przypisane dokonanie przestępstwa spowodowania u M. P. obrażeń ciała, w szczególności urazu głowy oraz urazu ręki. W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał jedynie, że w realiach sprawy trudno było dostrzec wyraźne elementy współsprawstwa oskarżonych, co do konkretnych obrażeń doznanych przez pokrzywdzonych. Ostatecznie zatem z spośród obrażeń doznanych przez powoda Sąd w sposób niewątpliwy przypisał K. W. stłuczenie przedniej powierzchni podudzia lewego i lewej stopy z otarciem naskórka i ograniczeniem ruchomości. Wskazać przy tym należy, że nie są wiążące okoliczności powołane w uzasadnieniu wyroku. Związanie sądu w postępowaniu cywilnym nie obejmuje elementów uzasadnienia skazującego wyroku karnego, z wyjątkiem ustalenia miejsca i sytuacji, w jakiej przestępstwo zostało popełnione (wyroki SN z dnia: 25 czerwca 2010 r., I CSK 520/09), niepubl.; z dnia 23 listopada 2011 r., IV CSK 142/11, niepubl.). Moc wiążąca wymienionego wyżej wyroku, na gruncie tej sprawy oznacza, że sąd cywilny był związany w zakresie ustaleń faktycznych wyroku (nie uzasadnienia), co do popełnienia przestępstwa. O ile zatem Sąd w uzasadnieniu orzeczenia stwierdził, że przeprowadzone postępowanie dowodowe nie dało jednoznacznych podstaw do przypisania sprawstwa oskarżonego w zakresie obrażeń dotyczących również urazu ręki i głowy, to stwierdzenie to nie wyklucza możliwości ich przypisania w postępowaniu cywilnym, który władny jest poczynić te ustalenia we własnym zakresie, po przeprowadzeniu postępowania dowodowego przy pełnym respektowaniu zasad w nim panujących, w szczególność tzw. zasady kontradyktoryjności. W realiach niniejszej sprawy powód w toku postępowania wykazał, iż w wyniku pobicia doznał urazu głowy prawdopodobnie ze wstrząśnieniem mózgu, urazu ręki, a także stłuczenia przedniej powierzchni podudzia i stopy lewej z otarciem naskórka. Jednocześnie zarówno w toku niniejszego postępowania oraz w postępowaniu karnym powód konsekwentnie wskazywał, iż sprawcą doznanych przez niego obrażeń jest pozwany. Jak wynika przy tym z prawomocnego orzeczenia sądu karnego, jedynie pozwanemu przypisano następstwa w postaci uszkodzenia ciała powoda. Skoro zatem pozwany zakwestionował swoją odpowiedzialność, podnosząc, iż nie jest on sprawcą doznanego przez powoda urazu ręki oraz głowy, to ciężar dowodu w tym zakresie spoczywał na pozwanym zgodnie z zasadą „excipiendo reus fit actor” i teraz to on musi udowodnić ten fakt. Tymczasem pozwany nie wykazał, że obrażenia ciała u powoda spowodowały działania innej osoby. Przede wszystkim okoliczność ta nie wynika z prawomocnego wyroku skazującego. Pozwany nie zgłosił również żadnych wniosków dowodowych pozwalających ustalić, że przyczyną powstania po stronie powoda obrażeń są działania innych sprawców zdarzenia. Nie wykazał zatem, że te właśnie konkretne obrażenia powoda spowodowało działanie innego sprawcy.

W tym stanie rzeczy Sąd I instancji trafnie uznał, że pozwany ponosi odpowiedzialność za skutki zdrowotne przedmiotowego zdarzenia dla powoda, które zostały objęte opisem zawartym w sentencji wyroku karnego skazującego oraz ustalone w postępowaniu cywilnym.

Całkowicie chybione były zarzuty dotyczące nieuwzględnienia przez Sąd I instancji, że pozwany w ramach nałożonego przez Sąd w postępowaniu karnym obowiązku naprawienia szkody uregulował pozwanemu kwotę 2.000 złotych, która w sposób dostateczny naprawia wyrządzoną mu krzywdę. Przede wszystkim zobowiązanie do zapłaty wskazanej kwoty miało charakter odszkodowawczy. Wskazany środek został orzeczony tytułem naprawienia szkody, i orzeczona kwota objęła zwrot znacznej części kosztów leczenia i rehabilitacji, jakie poniósł powód w związku z czynem oskarżonego, nie zaś tytułem zadośćuczynienia za szkodę o charakterze niemajątkowym. Tym samym brak było podstaw do uwzględnienia przy ustaleniu wysokości zadośćuczynienia należnemu powodowi ustalonej przez sąd karny kwoty 2.000 złotych wypłaconą powodowi z tytułu naprawienia szkody i uznania, iż w jakiejkolwiek części naprawił szkodę za doznaną przez powoda krzywdę.

Przesądzając o bezzasadności wskazanych powyżej zarzutów, odnoszenie się do pozostałych zarzutów naruszenia norm prawa materialnego, tj. 361 § 1 k.c. w zw. z art. 6 k.c. oraz art. 415, art. 445 k.c. oraz art. 444 § 1 k.c. należało uznać za bezprzedmiotowe, jako że ustalony przez sąd drugiej instancji stan faktyczny, będący podstawą zaskarżonego wyroku, nie budzi zastrzeżeń, a zatem jest niezbity i niepodważalny i nie został skutecznie zakwestionowany rozpoznawaną apelacją.

Z tych względów, skoro apelacja pozwanego nie znajduje uzasadnionych podstaw, należało ją na podstawie art. 385 k.p.c. oddalić.

Zważywszy, że w toku postępowania drugoinstancyjnego powód korzystał
z przyznanej z urzędu pomocy (...), zaś pozwany adwokata A. B., Sąd Okręgowy na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (j.t. Dz.U. z 2015.615) przyznał i nakazał wypłacić na rzecz ustanowionych z urzędu pełnomocników ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi kwoty po 1.476 zł, obejmujące podatek VAT w wysokości 23% - § 2 pkt. 3, § 6 pkt. 5w zw. z § 13 ust. 1 pkt. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (t. j. Dz. U. z 2013 r., poz. 461) w zw. z § 22 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. 2015.1801).