Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 kwietnia 2016 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia we Wrocławiu X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Aleksandra Rutkowska

Ławnicy: T. T., A. W.

Protokolant: Dorota Wabnitz

po rozpoznaniu w dniu 18 kwietnia 2016 r. we Wrocławiu sprawy

z powództwa D. S.

przeciwko F. M.

o odszkodowanie, zadośćuczynienie, ekwiwalent

z powództwa wzajemnego F. M.

przeciwko pozwanemu wzajemnemu D. S.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego F. M. na rzecz powoda D. S. kwotę 7925,69 zł (siedem tysięcy dziewięćset dwadzieścia pięć złotych sześćdziesiąt dziewięć groszy) tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę, ekwiwalentu i wynagrodzenia wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od kwot:

- 4590,16 zł od dnia 04 grudnia 2013 r. do dnia zapłaty

- 3335,53 zł od dnia 21 sierpnia 2012 r. do dnia zapłaty;

II.  dalej idące powództwo w zakresie zadośćuczynienia i odszkodowania za niewydanie świadectwa pracy oddala;

III.  oddala powództwo wzajemne;

IV.  zasądza od pozwanego (powoda wzajemnego) F. M. na rzecz powoda (pozwanego wzajemnego) D. S. kwotę 1794 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

V.  orzeka, iż nieuiszczone koszty sądowe w sprawie ponosi Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 30 października 2013 r. (prezentata Biura Podawczego tut. Sądu) powód, D. S., odwołał się od rozwiązania stosunku pracy bez zachowania terminu wypowiedzenia z dniem 20 sierpnia 2012 r., dokonanym przez pozwanego pracodawcę w piśmie z dnia 14 sierpnia 2012 r., doręczonym powodowi w dniu 22 października 2013 r., wnosząc o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania, orzeczenie że zaskarżone wypowiedzenie umowy o pracę jest nieuzasadnione i niezgodne z prawem, zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda odszkodowania w kwocie 4 500 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, a ponadto wniósł o: zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 1 800 zł tytułem naprawienia szkody wyrządzonej powodowi przez pozwanego wskutek niewydania w terminie świadectwa pracy, z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 4 203 zł tytułem ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy w latach 2010 – 2012, z ustawowymi odsetkami od dnia 21 sierpnia 2012 r., zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 1 386 zł tytułem zasiłku chorobowego za okres 33 dni zwolnienia lekarskiego liczonych od 4.11.2011 r., z ustawowymi odsetkami od dnia 10 stycznia 2012 r. do dnia zapłaty, zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 6 000 zł tytułem zadośćuczynienia w związku z wypadkiem przy pracy, z ustawowymi odsetkami od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty, oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg spisu kosztów.

W uzasadnieniu powód nakreślił następujący stan faktyczny – pozwany prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą (...), z miejscem wykonywania działalności we W. przy ul. (...). Powód był pracownikiem strony pozwanej na podstawie umowy o pracę z dnia 21 kwietnia 2008 r. zawartej na czas określony, zatrudnionym na stanowisku montera stolarki otworowej i kierowcy. Wynagrodzenie miesięczne ustalone zostało w wysokości 1 200 zł brutto. Powód wskazał, że w rzeczywistości wykonywał w ramach stosunku pracy znacznie więcej czynności w wymiarze przekraczającym normy czasu pracy (10 – 12 godzin dziennie, ponad 40 godzin tygodniowo i w godzinach nocnych) oraz w warunkach niezgodnych z obowiązującymi przepisami BHP, ponadto nie był mu w latach 2010 – 2012 udzielany urlop wypoczynkowi ani wypłacony ekwiwalent oraz zasiłek chorobowy przez pierwsze 33 dni obciążający pracodawcę.

Powód wykonywał w szczególności czynności takie jak zakup materiałów budowlanych i narzędzi w hurtowniach, głównie na terenie W., załadowywanie i rozładowywanie samochodu, którym kierował, montaż stolarki budowlanej (okna i drzwi), wydawanie i przyjmowanie materiałów i narzędzi z magazynu przy ul. (...) we W.. W celu wykonywania obowiązków pracowniczych, zgodnie z poleceniami pozwanego lub jego syna, D. M., powód używał samochód dostawczy marki I..

Powód podkreślił, że pozwany nie przeprowadzał obowiązkowych szkoleń i okresowych badań lekarskich, nie udostępniał pracownikom żadnych pomieszczeń socjalnych. Zaniedbania pozwanego w zakresie organizacji i bezpieczeństwa pracy polegały m.in. na: dopuszczeniu powoda do pracy mimo braku szkoleń BHP wymaganych przepisami prawa pracy, braku ustalonej organizacji pracy przy załadunku i rozładunku towarów z samochodu dostawczego oraz nadzoru nad pracownikami, nieprzestrzeganiu norm czasu pracy.

W dniu 4 listopada 2008 r. powód, świadcząc pracę na rzecz pozwanego uległ wypadkowi polegającemu na tym, że w trakcie rozładunku samochodu I. stopa powoda utknęła między szczeblami drabiny, co spowodowało skręcenie stawu kolanowego prawego z uszkodzeniem MM z zespołem obrzękowym i ograniczeniem ruchomości. Powód wskazał, że przedmiotowa drabina leżała na stercie materiałów budowlanych i narzędzi, które uprzednio niedbale załadowali na samochód inni pracownicy pozwanego. Pozwany zwlekał ze sporządzeniem protokołu wypadku przy pracy do dnia 11 maja 2012 r., a powodowi protokół został udostępniony dopiero w dniu 14 maja 2012 r.

W dniu 3 kwietnia 2012 r. wykonano zabieg artroskopii z usunięciem uszkodzonej części łąkotki przyśrodkowej kolana prawego. Następnie powód został skierowany na rehabilitację leczniczą, którą odbywał w okresie od 28 czerwca 2012 r. do 31 lipca 2012 r. Od dnia 20 sierpnia 2012 r. powód korzystał ze świadczeń rehabilitacyjnych.

Orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z 17.09.2012 r. ustalono, że powód nie jest niezdolny do pracy i brak jest okoliczności uzasadniających ustalenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego. Orzeczeniem Lekarza Orzecznika ZUS z 22.01.2013 r. ustalono 4 % długotrwały uszczerbek na zdrowiu, spowodowany skutkami wypadku przy pracy. Decyzją (...) Oddział we W. z 18.02.2013 r. przyznano powodowi jednorazowe odszkodowanie z tytułu wypadku przy pracy w wysokości 2 720 zł.

Dalej powód wskazał, że gdy przebywał na zwolnieniu lekarskim po wypadku przy pracy, pozwany żądał od niego świadczenia pracy, grożąc mu zwolnieniem z pracy. Przez pewien czas powód wykonywał część swoich obowiązków pracowniczych, z tym że w cięższych pracach pomagał mu ojciec, S. C.. W okresie od 28 czerwca 2012 r. do 31 lipca 2012 r. powód, z racji uczestnictwa w rehabilitacji leczniczej, nie mógł spełnić wymagań pozwanego. Po zakończeniu rehabilitacji w sierpniu 2012 r. powód kilkukrotnie kontaktował się telefonicznie z pozwanym prosząc, aby ten określił gdzie i kiedy powód ma stawić się po skierowanie na badania medycyny pracy, bo chce kontynuować pracę u pozwanego. Pozwany polecił kontakt telefoniczny ze swoim synem. Ten poinformował powoda, że nie będzie z nim rozmawiał, następnie wysłał do powoda wiadomość SMS, nakazującą zdanie samochodu służbowego oraz karty do telefonu komórkowego, które to żądanie powód spełnił.

W celu wyjaśnienia swojej sytuacji prawnej powód, za pośrednictwem pełnomocnika, w dniu 11.04.2013 r. wysłał do pozwanego pismo z żądaniem udostępnienia akt pracowniczych oraz wydania dokumentów związanych z ustaniem stosunku pracy, na które nie otrzymał odpowiedzi, a w dniu 29 maja 2013 r., dążąc do ugodowego załatwienia sporu, powód wezwał pozwanego do próby ugodowej. Powód zawiadomił również PIP we W. o naruszeniach praw pracowniczych, których dopuszczał się pozwany. Po przeprowadzonej kontroli, która potwierdziła część stawianych przez powoda zarzutów, pozwany wysłał do powoda pismo datowane na 14.08.2012 r., z którego treści wynikało, iż z dniem 20 sierpnia 2012 r. rozwiązuje z powodem umowę o pracę z powodu porzucenia pracy (art. 52 § 1 pkt 1 KP), przesłał też powodowi datowane na 21.08.2012 r. świadectwo pracy.

Uzasadniając żądanie pozwu, powód wskazał, że rozwiązanie stosunku pracy z powodem nastąpiło w trakcie usprawiedliwionej nieobecności powoda w pracy, a więc z naruszeniem przepisu art. 41 KP. Ponadto wypowiedzenie jest nieuzasadnione, gdyż powód wyraził wolę kontynuowania pracy u pozwanego, do której bez powodu nie został dopuszczony. Powołując się na przepis art. 56 KP powód żąda zasądzenia od pozwanego odszkodowania w wysokości wynagrodzenia za trzymiesięczny okres wypowiedzenia, gdyż powód był zatrudniony u pozwanego dłużej niż 3 lata.

Dalej powód wskazał, że obowiązkiem pracodawcy, zgodnie z art. 97 § 1 KP, w związku z rozwiązaniem lub wygaśnięciem stosunku pracy jest niezwłoczne wydanie pracownikowi świadectwa pracy, tymczasem pozwany doręczył powodowi świadectwo dopiero w dniu 22 października 2013 r. Powód podniósł, że brak świadectwa pracy wydanego w terminie uniemożliwił mu zarejestrowanie się w urzędzie pracy jako osoba bezrobotna i otrzymanie zasiłku oraz utrudniał powodowi znalezienie nowej pracy.

Powód uzasadnił dochodzone roszczenie o zapłatę ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wskazując, iż w latach 2010 – 2012 powód nie korzystał z urlopu wypoczynkowego, a pozwany nie wypłacił mu ekwiwalentu za urlop. Powód podniósł, że pozwany nie wypłacił mu również zasiłku chorobowego, który był obowiązany naliczyć za pierwsze 33 dni zwolnienia lekarskiego powoda.

Na koniec powód wskazał, iż co prawda uzyskał jednorazowe odszkodowanie z środków ZUS w wysokości 2 720 zł, jednakże tylko w niewielkim stopniu zrekompensowało ono poniesioną szkodę. Mając na uwadze fakt, że do wypadku doszło z winy pozwanego, oraz uwzględniając okres cierpień fizycznych wywołanych urazem, powód zażądał odszkodowania uzupełniającego tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w wysokości 6 000 zł.

Jednocześnie z pozwem powód wniósł o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania od rozwiązania stosunku pracy z powodem bez zachowania terminu wypowiedzenia z dniem 20 sierpnia 2012 r., dokonanym przez pozwanego pracodawcę w jego piśmie z dnia 14 sierpnia 2012 r., doręczonym powodowi w dniu 22 października 2013 r. Wniosek ten powód uzasadnił faktem, że o możliwości odwołania się do sądu został pouczony dopiero gdy w dniu 22 października 2013 r. zostało mu doręczone przez pocztę pismo o rozwiązaniu z nim stosunku pracy.

W odpowiedzi na pozew, wniesionej w dniu 5 grudnia 2013 r. (prezentata Biura Podawczego tut. Sądu), pozwany, F. M., prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (...) z miejscem wykonywania działalności we W. przy ul. (...), wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa prawnego zgodnie z obowiązującymi przepisami.

W uzasadnieniu pozwany podniósł, iż z pozwu nie wynika, dlaczego rozwiązanie stosunku pracy w trybie z art. 52 KP jest niezgodne z prawem, a zarzut naruszenia art. 41 KP jest chybiony, gdyż w przedmiotowej sprawie doszło do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z powodu długotrwałej nieusprawiedliwionej nieobecności powoda w pracy. Dalej pozwany wskazał, że w sierpniu 2012 r. powód nie stawił się do pracy i nie usprawiedliwił swojej nieobecności. Pozwany podejmował bezskuteczne próby telefonicznego kontaktu oraz za pośrednictwem innych pracowników, oczekując od powoda stawienia się celem zakończenia stosunku pracy i odbioru oświadczenia o rozwiązaniu umowy.

Pozwany zakwestionował kwotę 1 800 zł tytułem naprawienia szkody spowodowanej niewydaniem w terminie świadectwa pracy, gdyż zdaniem pozwanego, powód nie udowodnił związku przyczynowego pomiędzy niewydaniem świadectwa a szkodą. W sprawie roszczenia uzupełniającego tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę pozwany wskazał, że w karcie informacyjnej Wojewódzkiego Szpitala (...) we W. z dnia 05.11.2011 r. oraz z wyniku badania RTG z 05.11.2011 r. wynika, że nie stwierdzono cech urazowych, a wykonanie zabiegu po upływie 5 miesięcy powoduje wątpliwości co do związku przyczynowo – skutkowego między wypadkiem przy pracy a zabiegiem operacyjnym.

Zdaniem pozwanego powód nie był zmuszany do wykonywania pracy w okresie zwolnienia lekarskiego; przeciwnie, to powód prosił pozwanego, po około 2 miesiącach od operacji, by pozwany pozwolił na świadczenie pracy, na co pozwany wyraził zgodę.

Jednocześnie, w odpowiedzi na wniosek powoda o przywrócenie terminu, pozwany wniósł o oddalenie wniosku, uzasadniając swój postulat faktem, iż powód nie wykazał, by odebrał oświadczenie o rozwiązaniu umowy w dniu 22 października 2013 r.

Na rozprawie w dniu 23 stycznia 2014 r. pozwany wniósł pozew wzajemny, wnosząc o zasądzenie od powoda (pozwanego wzajemnie) na rzecz pozwanego (powoda wzajemnego) kwoty 9 275,34 zł wraz z ustawowymi odsetkami za czas od dnia wniesienia pozwu wzajemnego do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu, w tym z tytułu zastępstwa procesowego w wysokości 1 200 zł i kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł.

W uzasadnieniu pozwany (powód wzajemny) wskazał, że pozwany wzajemny ma wobec powoda wzajemnego zobowiązanie pieniężne w wysokości 9 275,34 zł, które jest w związku z roszczeniem pozwanego wzajemnego i nadaje się do potrącenia.

W związku z zatrudnieniem pozwanego wzajemnego na stanowisku montera stolarki otworowej i kierowcy, otrzymywał od pracodawcy środki pieniężne na zakup w hurtowniach i innych jednostkach handlowych materiałów budowlanych. Na dzień wniesienia pozwu pozwany wzajemny nie rozliczył się z powierzonej kwoty w wysokości 4 600 zł. Pozwany wzajemny pobrał także z magazynu elektronarzędzia z obowiązkiem ich zwrotu lub rozliczenia się, takie jak piła szablasta B., wkrętarka B. i dwie sztuki kombimłotka M. o łącznej wartości, po uwzględnieniu amortyzacji, 1 200 zł. Ponadto po analizie faktur VAT i stanów magazynowych okazało się, że istnieją niedobory towarowe będące wynikiem działań i zaniechań pozwanego wzajemnego, polegających na zakupie towarów m.in. w hurtowniach (...), których nie dostarczał powodowi wzajemnemu. Pozwany wzajemny dokonywał również zakupu towarów, których pracodawca nie zamawiał (m.in. brodzik akrylowy, obudowy brodzika, grzejnik łazienkowy, głowica termiczna, benzyna z przeznaczeniem do samochodu dostawczego i agregatu, przy czym pojazd ten i urządzenie napędzane są innym rodzajem paliwa – na łączną kwotę 3 475,34 zł.

W odpowiedzi na pozew wzajemny, powód (pozwany wzajemny) pismem z dnia 6 lutego 2014 r. (prezentata Biura Podawczego tut. Sądu), wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od pozwanego (powoda wzajemnego) na rzecz powoda (pozwanego wzajemnego) kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg spisu kosztów.

W uzasadnieniu pozwany wzajemny przyznał, że otrzymywał od pracodawcy środki pieniężne na zakup materiałów budowlanych w hurtowniach i innych jednostkach handlowych, zaprzeczył jednak twierdzeniu, jakoby nie rozliczył się z powierzonej kwoty 4 600 zł. Dalej wskazał, że nigdy nie kwitował odbioru gotówki ani powierzanych narzędzi i materiałów, gdyż u powoda wzajemnego nie obowiązywały takie procedury. Z otrzymanych zaliczek na zakup materiałów budowlanych pozwany wzajemny rozliczał się zawsze pod koniec tygodnia, przeważnie w sobotę. Pozwany wzajemny zaprzeczył także, jakoby zabrał z magazynu pozwanego (powoda wzajemnego) elektronarzędzia wskazane w pozwie wzajemnym. Wskazał, że klucze do magazynu znajdowały się na portierni firmy i dostęp do pomieszczenia miała nieokreślona liczba osób, a obrót narzędziami budowlanymi odbywał się bez jakiegokolwiek rejestru i dokumentacji.

Pozwany wzajemny podniósł, że powód wzajemny nie przedstawił dowodów na poparcie tezy, iż pozwany wzajemny dokonał zakupu towarów, których nie zamawiał pracodawca. Jednocześnie wyjaśnił, że benzyna zakupiona została do agregatów prądotwórczych, nagrzewnik, jak też jako paliwo do prywatnego samochodu pozwanego wzajemnego, którego używał do celów służbowych na wyraźne polecenie powoda wzajemnego, w sytuacji kiedy samochód służbowy był niesprawny lub niedostępny.

Pozwany wzajemny, powołując się na art. 291 § 2 KP podniósł zarzut przedawnienia roszczenia, wskazując, że powód wzajemny wniósł pozew wzajemny w dniu 23.01.2014 r., natomiast z załączonej do pozwu notatki służbowej z dnia 17.09.2012 r. jednoznacznie wynika, iż powód wzajemny wiedzę o rzekomej szkodzie wyrządzonej przez pozwanego wzajemnego powziął w dniu 17.09.2012 r. Tym samym roszczenie zapłaty kwoty 1 200 zł jest przedawnione. Również roszczenie zapłaty kwoty 4 600 zł i 3 475,34 zł w ocenie pozwanego wzajemnego jest przedawnione, jako że z notatki służbowej z dnia 14.01.2013 r. sporządzonej przez powoda wzajemnego wynika, że o istnieniu płatności bez pokrycia, których rzekomo dokonał powód, powód wzajemny dowiedział się w dniu 14.01.2013 r.

Ustalenia faktyczne

Powód (pozwany wzajemny), D. S., pozostawał zatrudniony u strony pozwanej (powoda wzajemnego) na podstawie umowy o pracę z dnia 21 kwietnia 2008 r., na czas nieokreślony, na stanowisku montera stolarki otworowej i kierowcy, w pełnym wymiarze czasu pracy, za wynagrodzeniem miesięcznym w wysokości 1 200 zł.

Pozwany (powód wzajemny) prowadzi działalność gospodarczą pod firmą (...). Przeważającą działalność gospodarczą stanowią roboty budowlane związane ze wznoszeniem budynków mieszkalnych i niemieszkalnych (kod (...): 41.20.Z).

Okoliczności bezsporne.

Powód (pozwany wzajemny) zajmował się przede wszystkim rozwożeniem sprzętu oraz materiałów budowlanych pomiędzy budowami, które wykonywało przedsiębiorstwo pozwanego (powoda wzajemnego). Zdarzało się bowiem, że przedsiębiorstwo pozwanego (powoda wzajemnego) prowadziło prace jednocześnie na kilku budowach, które znajdowały się niekiedy w znacznych odległościach od siebie, i była konieczność przemieszczania narzędzi między budowami. Powód (pozwany wzajemny) przywoził także materiały budowlane, które zamawiali inni pracownicy.

Powód (pozwany wzajemny) wykonywał też czasem prace na budowie, m.in. montował okna i drzwi.

Dowód: Zeznania świadka B. D. (k. 131v; płyta CD)

Zeznania świadka D. M. (k. 131; płyta CD)

Zeznania świadka K. S. (k. 131v; płyta CD)

Zeznania świadka D. A. (k. 185; płyta CD)

Zeznania świadka A. T. (k. 185, 185 v; płyta CD)

Przesłuchanie powoda (pozwanego wzajemnego) (k. 202; płyta CD)

W czasie, kiedy u pozwanego (powoda wzajemnego) pracował powód (pozwany wzajemny), zatrudnionych było także ok. 10 osób.

Dowód: Zeznania świadka A. T. (k. 185, 185 v; płyta CD)

U pozwanego (powoda wzajemnego) nie obowiązywał regulamin wynagradzania. Pozwany (powód wzajemny) wypłacał pracownikom pieniądze w gotówce, nie przelewem na konto. Niektórzy pracownicy otrzymywali tzw. tygodniówki, inni otrzymywali wynagrodzenie co miesiąc, płatne dziesiątego dnia każdego miesiąca. Zależało to od wyboru pracownika, w którym trybie chce otrzymywać wynagrodzenie. Jeśli pracownik potrzebował pieniędzy w danym tygodniu, wystarczyło powiedzieć pozwanemu (powodowi wzajemnemu) lub jego synowi, i wynagrodzenie wypłacane było w postaci tygodniówki. Za pracę w godzinach nadliczbowych pracownicy otrzymywali dodatkowe wynagrodzenie.

Pracownicy nie kwitowali odbioru wynagrodzenia, zarówno zasadniczego jak i dodatków z tytułu pracy w godzinach nadliczbowych.

Dowód: Zeznania świadka D. M. (k. 131; płyta CD)

Zeznania świadka B. D. (k. 131v; płyta CD)

Zeznania świadka D. A. (k. 185; płyta CD)

Zeznania świadka A. T. (k. 185, 185 v; płyta CD)

Zarówno powód (pozwany wzajemny) jak i inni pracownicy pozwanego (powoda wzajemnego) pobierali od pozwanego (powoda wzajemnego) środki pieniężne, z których dokonywali zakupu potrzebnych materiałów w hurtowniach. Syn pozwanego (powoda wzajemnego) zapisywał, ile dany pracownik pobrał środków pieniężnych, ale pracownicy nie kwitowali powyższego własnym podpisem. Powód (pozwany wzajemny) wysyłał D. M. wiadomość SMS z informacją o pobranej kwocie. SMS-y te były następnie kasowane.

Pracownicy rozliczali się z otrzymanych kwot w różnych okresach, przedkładali pozwanemu (powodowi wzajemnemu) lub jego synowi faktury i paragony. Powód (pozwany wzajemny) rozliczał się z synem pozwanego (powoda wzajemnego) pod koniec miesiąca.

Dowód: Zeznania świadka D. M. (k. 131; płyta CD)

Przesłuchanie powoda (pozwanego wzajemnego) (k. 202; płyta CD)

Przesłuchanie pozwanego (powoda wzajemnego) (k. 206; płyta CD)

Powód (pozwany wzajemny) otrzymywał od pozwanego (powoda wzajemnego) dodatek pieniężny za funkcję brygadzisty oraz za prowadzenie magazynu.

Dowód: Przesłuchanie powoda (pozwanego wzajemnego) (k. 202; płyta CD)

Przesłuchanie pozwanego (powoda wzajemnego) (k. 206; płyta CD)

W dniu 4 listopada 2011 r. powód (pozwany wzajemny), świadcząc pracę na rzecz pozwanego (powoda wzajemnego), uległ wypadkowi, polegającemu na tym, że stopa powoda (pozwanego wzajemnego) utknęła między szczeblami drabiny, załadowanej na samochód dostawczy przez innego pracownika, co spowodowało skręcenie stawu kolanowego prawego. Protokół powypadkowy sporządzony został dopiero w dniu 14 maja 2012 r.

Uraz kolana początkowo leczony był zachowawczo, jednak nie przyniosło to pożądanych rezultatów. W dniu 3 kwietnia 2012 r. wykonano zabieg artroskopii z usunięciem uszkodzonej części łąkotki przyśrodkowej kolana prawego.

Orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z dnia 10 maja 2012 r. powód (pozwany wzajemny) został uznany za niezdolnego do pracy. Decyzją (...) Oddział we W. z dnia 26 czerwca 2012 r. powodowi (pozwanemu wzajemnemu) przyznano prawo do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 7 maja 2012 r. do 4 sierpnia 2012 r. w wysokości 100 % podstawy wymiaru.

Następnie powód (pozwany wzajemny) został skierowany na rehabilitację leczniczą, którą odbywał w okresie od 28 czerwca 2012 r. do 31 lipca 2012 r.

Dowód: Przesłuchanie powoda (pozwanego wzajemnego) (k. 202; płyta CD)

Kopia protokołu Nr (...) r. (k. 14 – 17)

Karta informacyjna (...) we W. Ośrodek (...) z dn. 05.11.2011 r. (k. 18)

Wynik badania RTG z dn. 05.11.2011 r. (k. 19)

Wynik badania MR z dn. 31.01.2012 . (k. 20)

Karta informacyjna leczenia szpitalnego z dn. 05.04.2012 r. (k. 21)

Orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dn. 10.05.2012 r. (k. 23)

Decyzja ZUS O/W. z dn. 26.06.2012 r. (k. 24)

Informacja o przebytej rehabilitacji leczniczej w ramach prewencji rentowej ZUS z dn. 31.07.2012 r. (k. 26 – 29)

Orzeczeniami lekarza orzecznika ZUS: z dnia 17 września 2012 r. – powód (pozwany wzajemny) nie został uznany za niezdolnego do pracy, stwierdzono też brak okoliczności uzasadniających ustalenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego, z dnia 22 stycznia 2013 r. – ustalono 4 % długotrwałego uszczerbku na zdrowiu spowodowanego skutkami wypadku przy pracy z dnia 4 listopada 2011 r. Decyzją (...) Oddział we W. z dnia 18 lutego 2013 r. przyznano powodowi (pozwanemu wzajemnemu) kwotę 2 720 zł tytułem jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy.

Dowód: Orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dn. 17.09.2012 r. i z dn. 22.01.2013 r. (k. 30, 32)

Decyzja o przyznaniu jednorazowego odszkodowania z tyt. wypadku przy pracy (k. 33)

Na skutek zawiadomienia o łamaniu praw pracowniczych przez pozwanego (powoda wzajemnego), złożonego przez powoda (pozwanego wzajemnego) w dniu 29 lipca 2013 r., Państwowa Inspekcja Pracy przeprowadziła kontrolę u strony pozwanej (powoda wzajemnego). Ustalono, że powodowi nie zostało doręczone świadectwo pracy (ustalono, że świadectwo pracy zostało sporządzone i jest przechowywane w aktach osobowych powoda (pozwanego wzajemnego), nie zostało mu natomiast doręczone) oraz brak badań lekarskich i szkoleń BHP. Ustalono również, że pozwany (powód wzajemny) nie posiada jakiejkolwiek dokumentacji związanej z udzielaniem powodowi (pozwanemu wzajemnemu) urlopów wypoczynkowych w okresie zatrudnienia ani z wypłatą powodowi (pozwanemu wzajemnemu) wynagrodzenia chorobowego w związku z przebywaniem przez niego na zwolnieniu lekarskim po wypadku z dnia 4 listopada 2011 r.

Dowód: Zawiadomienie z dn. 29.07.2013 r. (k. 40, 41)

Pismo PIP z dn. 18.10.2013 r. (k. 42, 43)

W czasie nieobecności powoda (pozwanego wzajemnego) w pracy, spowodowanej pobytem w szpitalu w związku z wypadkiem przy pracy, funkcję kierowcy w zastępstwie powoda (pozwanego wzajemnego) sprawował A. T..

Dowód: Zeznania świadka A. T. (k. 185, 185 v; płyta CD)

Powód (pozwany wzajemny) przebywał na zwolnieniu lekarskim w okresie od 7 listopada 2011 r. do 30 kwietnia 2012 r., a w okresie od 1 maja 2012 r. do 20 sierpnia 2012 r. pobierał świadczenie rehabilitacyjne.

Dowód: Zaświadczenie ZUS O/we W. z dn. 08.01.2013 r. (k. 31)

W okresie zwolnienia lekarskiego, związanego z wypadkiem przy pracy z dnia 4 listopada 2011 r., powód (pozwany wzajemny) świadczył pracę na rzecz pozwanego (powoda wzajemnego). W niektórych czynnościach, m.in. w prowadzeniu samochodu, powodowi (pozwanemu wzajemnego) pomagał wówczas jego ojciec, S. S.. Nie był on zatrudniony u strony pozwanej (powoda wzajemnego) na podstawie jakiejkolwiek umowy, ale otrzymywał od pozwanego (powoda wzajemnego) wynagrodzenie.

Dowód: Zeznania świadka S. S. (k. 131v; płyta CD)

Zeznania świadka D. M. (k. 131; płyta CD)

Zeznania świadka B. D. (k. 131v; płyta CD)

Przesłuchanie pozwanego (powoda wzajemnego) (k. 206; płyta CD)

Zabieg operacyjny artroskopii stawu kolanowego powoda (pozwanego wzajemnego), w trakcie którego usunięto uszkodzoną łąkotkę był następstwem urazu kolana prawego powoda (pozwanego wzajemnego), odniesionego w wypadku przy pracy w dniu 4 listopada 2011 r. Okres niemal pół roku dzielący wypadek i zabieg operacyjny jest typowy w realiach leczenia w ramach NFZ, bowiem powszechnie wiadomo, że chorzy po uszkodzeniach stawu kolanowego podobnych do powoda (pozwanego wzajemnego)oczekują, po pierwsze, na diagnostyczne badania obrazowe wiele miesięcy, a następnie również wiele miesięcy (do roku), na leczenie operacyjne. Uszkodzenia łąkotek nie są wykrywane w rutynowych badaniach radiologicznych. Nie każde, zwłaszcza częściowe, uszkodzenie łąkotki musi powodować wysięk w kolanie. Okres udzielonych przez ZUS świadczeń zdrowotnych, czyli zwolnienia lekarskiego i zasiłku rehabilitacyjnego, w pełni odzwierciedla zdolność do pracy powoda (pozwanego wzajemnego) w tamtym okresie. Obecnie zaś powód (pozwany wzajemny) może być uznany za w pełni zdrowego i zdolnego do pracy.

Intensywność cierpień w wyniku doznawanych urazów jest różna u różnych osób, w zależności od ich tzw. progu bólowego. Ten sam rodzaj urazu, nawet wymiernie taka sama siła działania urazu, może być różnie odczuwana przez ludzi. Niemniej z pewnością po doznanym skręceniu kolana prawego ból w stawie mógł się utrzymywać do dwóch tygodni. Przebywanie na zwolnieniu lekarskim przez cały okres przedłużających się procedur diagnostycznych, jak również wyczekiwanie na operację, nie oznaczało jednakowych cierpień, niemniej sprawność powoda była znacznie ograniczona. Po samej artroskopii zaś regułą jest odczuwanie mniejszych lub większych dolegliwości stawu kolanowego przez okres ok. dwóch tygodni. Odnosząc się do pytania o skutki zdrowotne, biegły wskazał, że zawsze należy wspomnieć o możliwości wtórnych, pourazowych zmian w stawie kolanowym, każde bowiem uszkodzenie wewnętrznych struktur stawy, a takim jest uszkodzenie łąkotki, w dodatku wymagające interwencji operacyjnej (nawet sposobem małoinwazyjnym – artroskopią), powoduje zaburzenie wewnętrznej homeostazy stawu i może prowadzić do powstania w przyszłości zmian zwyrodnieniowych.

Dowód: Opinia z dn. 22.09.2015 r. (k. 213 – 215)

Opinia uzupełniająca z dn. 11.01.2016 r. (k. 233, 234)

W dniu 22 października 2013 r. powód (pozwany wzajemny) otrzymał pocztą oświadczenie pracodawcy o rozwiązaniu umowy o pracę w trybie art. 51 § 1 pkt 1 KP z powodu porzucenia pracy, opatrzone datą 14 sierpnia 2012 r. Według treści otrzymanego pisma, umowa o pracę miała rozwiązać się z dniem 20 sierpnia 2012 r. Jednocześnie pozwany (powód wzajemny) przesłał powodowi (pozwanemu wzajemnemu) datowane na 21 sierpnia 2012 r. świadectwo pracy.

Dowód: Rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia (k. 11)

Sąd zważył co następuje:

Powództwo D. S. przeciwko F. M. zasługiwało na uwzględnienie w części co do odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązania umowy o pracę, ekwiwalentu za niewykorzystywany urlop wypoczynkowy i wynagrodzenie. Nieuzasadnione okazało się roszczenie dotyczące zadośćuczynienie za krzywdę w związku z wypadkiem przy pracy i odszkodowanie za niewydanie świadectwa pracy.

Powództwo wzajemne F. M. zaś podlegało oddaleniu jako nieuzasadnione.

W pierwszej kolejności należy omówić kwestię zasadności rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia w trybie art. 52 § 1 pkt 1 KP.

Pozwany pracodawca zarzucał, że odwołanie powoda zostało wniesione po terminie. W takiej sytuacji, to jednak pozwany pracodawca powinien wykazać datę, w której powód zapoznał się lub mógł się zapoznać z przedstawionym dokumentem. W aktach sprawy, a w szczególności w aktach osobowych brak jest dowodu potwierdzającego datę otrzymania, czy nawet przedstawienia powodowi oświadczenia o rozwiązaniu umowy bez wypowiedzenia. W takiej sytuacji należało uznać, że po pierwsze dokumenty związane z rozwiązaniem umowy o pracę powód otrzymał w dniu 22 października 2013 r. i po drugie, że odwołał się w terminie (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 9 września 1999 r. III ZP 5/99 niepubl; z dnia 3 września 2010 r. I PK 68/10 niepubl; oraz z dnia 3 lutego 2014 r. II PK 333/14 niepubl;).

W konsekwencji przyjęcia zachowania terminu do wniesienia odwołania od rozwiązania umowy o pracę, należało przejść do merytorycznej oceny rozwiązania umowy o pracę z powodem w trybie dyscyplinarnym.

W oświadczeniu o rozwiązaniu umowy o pracę w trybie art. 52 § 1 pkt 1 KP, pracodawca wskazał, że przyczyną dla której omawiany tryb został zastosowany, było porzucenie przez powoda (pozwanego wzajemnego) pracy. Przytoczony przepis nie zawiera katalogu określającego na czym polega ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych przez pracownika, pozostawiając pracodawcy, a w przypadku odwołania pracownika, sądowi pracy, ustalenie, czy dany przypadek wypełnia znamiona ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych. Przyczyną rozwiązania umowy o pracę na podstawie art. 52 § 1 pkt 1 KP mogą być jedynie szczególnego rodzaju zawinione uchybienia pracownicze, które spowodowały zagrożenie interesów lub istotną szkodę w mieniu pracodawcy ( por. wyrok SN z 23 września 1997, I PKN 274/97, OSNP 1998/13/396).

Nie budzi wątpliwości ocena, że porzucenie pracy mieści się w katalogu uchybień, które są przez pracownika zawinione, i które powodują zagrożenie lub istotną szkodę w interesach pracodawcy. Niemniej jednak, w niniejszej sprawie należy mieć przede wszystkim na uwadze fakt, iż z zebranego materiału dowodowego nie wynika jednoznacznie, aby do rzekomego porzucenia pracy przez powoda (pozwanego wzajemnego) faktycznie doszło. Sąd nie dał w tym zakresie wiary zeznaniom strony pozwanej (powoda wzajemnego) ani świadka D. M.. Zeznania strony pozwanej (powoda wzajemnego) co do omawianej okoliczności stoją w jawnej sprzeczności z twierdzeniami powoda (pozwanego wzajemnego), nie znajdują też potwierdzenia w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym. Zeznania świadka D. M. zaś, w części, w której ich treść mogłaby wpłynąć na wydanie korzystnego dla pozwanego (powoda wzajemnego) orzeczenia, muszą być oceniane ostrożnie. Sąd wziął bowiem pod uwagę okoliczność, że D. M., jako osoba bliska dla pozwanego (powoda wzajemnego) mógł być zainteresowany korzystnym dla niego rozstrzygnięciem. Podkreślenia wymaga też, że D. M. również zarządzał przedsiębiorstwem pozwanego pracodawcy. Na niekorzyść pozwanego pracodawcy przemawia również wyjątkowo dysfunkcyjny sposób prowadzenia dokumentacji pracowniczej. Brakowało list obecności, kart wynagrodzeń, urlopów etc. Ta okoliczność dodatkowo obciąża pozwanego. Tymczasem to na pracodawcy spoczywa ciężar wykazania, że przytoczona przez niego przyczyna, na podstawie której zdecydował się na zastosowanie trybu z art. 52 § 1 pkt 1, jest rzeczywista (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 września 1977 r., I PRN 17/77, PiP (...) ).

Wobec niewykazania rzeczywistego istnienia okoliczności, o których mowa w art. 52 § 1 pkt 1 KP, dokonane przez pozwanego (powoda wzajemnego) rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika należało uznać za dokonane w sposób niezgodny z przepisami o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie. W związku z powyższym, na podstawie art. 56 § 1 KP powodowi (pozwanemu wzajemnemu) przysługiwało roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie. Odszkodowanie zaś, zgodnie z art. 58 KP, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. Obowiązujący strony okres wypowiedzenia, w związku z długością okresu, w jakim powód (pozwany wzajemny) pozostawał zatrudniony u pozwanego (pow oda wzajemnego), wynosił trzy miesiące (art. 36 § 1 pkt 3 KP). Mając na uwadze kwotę wynagrodzenia powoda (pozwanego wzajemnego), określoną w wykazie zarobków przez stronę pozwaną (powoda wzajemnego), odszkodowanie, o którym mowa wyżej, wyraża się w kwocie 4 800 zł (1 600 zł x 3).

Odnosząc się do kolejnego roszczenia powoda znajdującego dotyczącego ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy oraz zasiłku chorobowego, należy podkreślić, że w tym wypadku również z zasadą ciężaru dowodu w sprawach pracowniczych, to pozwany pracodawca powinien wykazać ze świadczenia te zostały wypłacone pracownikowi. Tymczasem, jak już wspomniano, brak było jakichkolwiek dowodów potwierdzających tę czynność pracodawcy. Ponownie należy podkreślić, że pracodawca przez lekkomyślne podejście do prowadzenia dokumentacji pracowniczej i nie zachowywania dowodów wypłat ponosi tego negatywne konsekwencje. Skoro zatem pozwany nie przedstawił jakiegokolwiek dowodu potwierdzającego wypłatę tych świadczeń, zgodnie z art. 92 § 1 pkt 1 KP i art. 171 § 1 KP. Wysokość tych roszczeń ( podobnie jak odszkodowanie) wyliczona przez pracodawcę – nie została zakwestionowana przez powoda D. S. k. 259 verte)

Przechodząc do omówienia nieuzasadnionego roszczenia powoda, jakim było zadośćuczynienie za krzywdę w związku z rozstrojem zdrowia, należy wskazać, że zadośćuczynienie za krzywdy doznane przez pracownika w wyniku wypadku przy pracy, nie może istnieć w oderwaniu od ustalenia osoby odpowiedzialnej i zasady jej odpowiedzialności. Przepis art. 445 kc nie rozstrzyga bowiem samodzielnie o przesłankach odpowiedzialności, od których zależy podniesienie roszczeń z tytułu zadośćuczynienia pieniężnego, a zatem konieczne jest w tym zakresie odwołanie się do ogólnych podstaw odpowiedzialności ex delicto. Przy czym trzeba też poczynić tu uwagę, że dla oceny krzywdy stanowiącej podstawę zasądzenia zadośćuczynienia znajdą zastosowanie konstrukcje adekwatnego związku przyczynowego oraz przyczynienia się poszkodowanego do szkody (tak: Kodeks cywilny. Komentarz do art. 1-44910. Tom I, red. prof. dr hab. Krzysztof Pietrzykowski, Rok wydania: 2011, Wydawnictwo: C.H.Beck, Wydanie: 6). Należy podkreślić, że kiedy poszkodowany pracownik dochodzi przyznania zadośćuczynienia pieniężnego należy także poddać analizie to, czy w tak jak powyżej zarysowanym stanie faktycznym i prawnym po stronie powoda aktywizuje się w ogóle prawo do żądania tego zadośćuczynienia, a w szczególności, czy żądanie takie może być skierowane do pozwanego. Zadośćuczynienie stanowi formę rekompensaty pieniężnej z tytułu szkody niemajątkowej. Zgodnie z powyżej wskazanymi regułami, które nakazują również w przypadku roszczenia o zadośćuczynienie odwoływać się do ogólnych reguł odpowiedzialności odszkodowawczej, należy wskazać, iż w myśl przepisu art. 361 § 1 kodeksu cywilnego zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa swego działania lub zaniechania. Zatem konieczne jest dla roszczeń odszkodowawczych przede wszystkim, aby zwracać się do podmiotu zobowiązanego do naprawienia szkody. Zakres odpowiedzialności pracodawcy – komplementarność zadośćuczynienia. Cywilnoprawna odpowiedzialność pracodawcy z tytułu szkody wyrządzonej pracownikowi wypadkiem przy pracy ma charakter odpowiedzialności uzupełniającej w stosunku do świadczeń wypłaconych w oparciu o przepisy ustawy wypadkowej i pełni przede wszystkim rolę kompensacyjną (wyrównawczą). Oznacza to, że pracownik może dochodzić odszkodowania na podstawie przepisów kodeksu cywilnego dopiero po rozpoznaniu prawa do świadczeń z ubezpieczenia społecznego i tylko o tyle, o ile doznał on w wyniku wypadku przy pracy szkody, która nie została w całości wyrównana świadczeniami wypadkowymi. Tak przyjął Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 29 lipca 1998 r., II UKN 155/98, OSNP 1999, nr 15, poz. 495, w którym wyraźnie stwierdził, że pracownik nie może dochodzić odszkodowania i renty na podstawie przepisów kodeksu cywilnego zanim nie zostaną rozpoznane jego roszczenia o te świadczenia na podstawie przepisów ustawy wypadkowej. Poglądem powszechnie akceptowanym w zakresie oceny wysokości ewentualnych roszczeń o zadośćuczynienie jest teza w sposób szczegółowy wypowiedziana w: System Prawa Prywatnego tom 6, red. dr hab. Adam Olejniczak, Rok wydania: 2009, Wydawnictwo: C.H.Beck, Wydanie: 1,: „Podstawę odpowiedzialności za krzywdę spowodowaną uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia stanowić może (w powiązaniu z art. 445 § 1 KC) na dobrą sprawę każdy przepis reżimu deliktowego, poczynając od art. 415 a na art. 436 KC kończąc. Sprawa nie budzi przy tym żadnych wątpliwości. Chociaż bowiem art. 445 § 1 KC sam przez się podstawy obowiązku zapłaty zadośćuczynienia nie stanowi, to jednak odsyła w tej mierze do art. 444 KC, który z kolei – według niekwestionowanego poglądu – nakazuje stosowanie wszelkich przepisów Tytułu VI Księgi III KC statuujących obowiązek naprawienia szkody. (…) o przyznaniu i wysokości zadośćuczynienia decydują cierpienia fizyczne i moralne (psychiczne) stanowiące skutek uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia. Ich rozmiar powinien być generalnie oceniany z obiektywnego punktu widzenia. Oparcie się na obiektywnych kryteriach jako decydujących o wielkości krzywdy doznanej przez poszkodowanego nie może oznaczać, że sądowi wolno pominąć – przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia – indywidualne okoliczności konkretnego przypadku (konkretyzacja kryteriów oceny). Mając na względzie wszystkie dotychczasowe ustalenia nie sposób pominąć okoliczność, że w art. 445 § 1 KC ustawodawca posłużył się zwrotem „sąd może”.

Przenosząc powyższe obszerne rozważania teoretyczne na grunt omawianego przypadku, należy wskazać, że powód doznał urazu w wyniku wypadku przy pracy, to jednak rozmiar cierpień nie był na tyle duży, aby uzasadniał uwzględnienie roszczenia o zasądzenie zadośćuczynienia. Powód bowiem w okresie pobierania zasiłku, czy świadczenia rehabilitacyjnego świadczył pracę na rzecz pozwanego. Powód wprawdzie twierdził, że był do tego zmuszony. Jednakże już z samych zasad doświadczenia życiowego można wysnuć wniosek, że taka sytuacja była nierealna. Nie można dać wiary, aby powód cierpiał i jednocześnie wykonywał ciężką, fizyczną pracę, odbywał dalekie podróże. Biorąc też pod uwagę wnioski biegłego co do dolegliwości bólowych schorzenia powoda, to są one indywidualne. W konsekwencji zatem, skoro powód pracował i to stosunkowo ciężko, to dolegliwości te nie były duże. Powód wprawdzie wskazywał, że w momencie spożycia silnych środków przeciwbólowych samochód prowadził jego ojciec. Jednakże takie okoliczności, jako mało prawdopodobne, zostały, zdaniem sądu sformułowane jedynie na potrzeby tego postępowania. Dlatego też w tym zakresie nie można było dać wiary ani powodowi ani zeznaniom zgłoszonych przez niego świadków. Trzeba też zwrócić uwagę na sposób określenia krzywdy przez powoda podczas jego ostatniego przesłuchania. Powód bowiem zamierza przeznaczyć to na leczenie i rehabilitację. Tymczasem z opinii wynika, że powód jest już osobą zdrową, odczuwać może jedynie konsekwencje związane z przebytym zabiegiem artroskopii, brak jednak wskazań co do zakresu i sposobu przeprowadzania takiej rehabilitacji.

Podobnie oddaleniu podlegało roszczenie o zasądzenie odszkodowania za niewydanie świadectwa pracy. Zgodnie z art. 99 KP, pracownikowi przysługuje roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej przez pracodawcę wskutek niewydania w terminie lub wydania niewłaściwego świadectwa pracy. Odszkodowanie to przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy z tego powodu, nie dłuższy jednak niż 6 tygodni. Warto podkreślić, że odszkodowanie przysługuje pracownikowi tylko wówczas, gdy nie mógł uzyskać z tego powodu nowej pracy pomimo podejmowanych w tym kierunku starań, co sam powinien udowodnić (zob. wyrok SN z 10.11.1978 r., I PRN 107/78, PiZS Nr 5/1980 oraz Monitor Prawa Pracy 4/2010 i wskazane tam orzecznictwo). Tymczasem powód nie wykazał, aby nie mógł uzyskać z tego powodu nowej pracy. Sam wskazał, ze nie jest w stanie przedstawić pracodawcy, który miał odmówić jego zatrudnienia z powodu braku świadectwa pracy.

Przechodząc do omówienia przyczyn oddalenia powództwa wzajemnego wniesionego przeciwko powodowi ( pozwanemu wzajemnemu), po pierwsze należy wskazać, że powód wzajemny nie wykazał wysokości dochodzonego roszczenia. Tak naprawdę pobrane kwoty pieniężne nie były niczym udokumentowane, a z zeznań świadka D. M., wynikało że wszystkie smsy potwierdzające rozliczenia stron były kasowane. Z całą też mocą należy podkreślić, że dowody przedstawione przez powoda wzajemnego ( pozwanego pracodawcę) nie mogą być uznane za wiarygodne w jakimkolwiek zakresie, ponieważ są to kserokopie. Powód wzajemny nigdy nie przedstawił oryginałów tych dokumentów. Trudno ustalić, aby nieczytelne podpisy na niektórych fakturach należały do D. S., który konsekwentnie temu zaprzeczał, jak również zaprzeczał, aby nie rozliczył się z pracodawcą. Ponownie należy krytycznie ocenić lekkomyślne postępowanie pracodawcy, który nie był w stanie zadbać ani o własne mienie i ani o jakiekolwiek dowody. Co istotne, powód wzajemny nie zaprzeczał, że inni pracownicy też otrzymywali pieniądze na zakup towarów, a na teren firmy mógł wejść zarówno pozwany wzajemny, D. M. i powód wzajemny. Trudno zatem ustalić kto i kiedy wchodził na teren zakładu pracy i nad jakim towarem, czy mieniem pracodawcy sprawował pieczę. Odnosząc się do zarzutu powoda wzajemnego, że o niedoborach dowiedział się dopiero z przeprowadzonej inwentaryzacji, należy wskazać, ze powód wzajemny nie wykazał w jaki sposób dokonywał tej inwentaryzacji, kiedy ona miała miejsce i dlaczego to powód miałby ponosić całkowitą winę za powstałe niedobory. Z nieczytelnych kserokopii natomiast trudno cokolwiek ustalić.

Niezależnie od powyższego, trzeba też podkreślić, ze skutecznym okazał się zgłoszony zarzut przedawnienia. Ksero notatki przedstawionej przez powoda wzajemnego ( k. 72) jest opatrzone datą 17 września 2012 r. pozew wzajemny został zaś doręczony w dniu 23 stycznia 2014 r. Przedawnienie roszczenia oznacza, że nie można dochodzić na drodze sądowej objętego nim świadczenia. Przedawnienie roszczenia nie powoduje wygaśnięcia zobowiązania i zobowiązanie, z którego wynika obowiązek świadczenia, pozostaje w świetle prawa ważne. W świetle art. 292 k.p. roszczenia przedawnionego nie można dochodzić, chyba że ten, przeciwko komu roszczenie przysługuje, zrzeka się korzystania z przedawnienia.. W świetle powyższego warto więc podkreślić, że uwzględnienie w postępowaniu sądowym przedawnienia roszczenia może nastąpić tylko na zarzut zgłoszony przez tego, przeciwko komu przysługuje roszczenie (por. uchwały SN z 6 marca 1998 r., sygn. akt III ZP 50/97, OSNAPiUS 1998 nr 18, poz. 534 i z 10 maja 2000 r., sygn. akt III ZP 13/00, OSNAPiUS 2000 nr 23, poz. 846) i, jak wskazał wprost Sąd Najwyższy w uchwale z 10 maja 2000 r., w sprawach o roszczenia ze stosunku pracy sąd nie uwzględnia z urzędu upływu terminu przedawnienia (sygn. akt II ZP 13/00, OSNP 2000/23/846). Taki zarzut podlega ocenie sądu w kontekście unormowania art. 8 k.p. i zbędne jest odesłanie w tym zakresie przez art. 300 k.p. do regulacji art. 5 k.c. (por. uchwała SN z 10 marca 1993 r., sygn. akt III CZP 8/93, OSNCP 1993 nr 9, poz. 153 i wyrok z 6 marca 1996 r., sygn. akt II PR 3/96, PiZS 1996 nr 6, s. 63). Odnosząc się do zarzutu pracodawcy, że roszczenie przedawnia się zgodnie z art. 291 § 2 KP, należy wskazać, że przepis ten ma zastosowanie do roszczeń zakładu pracy o naprawienie szkody wyrządzonej przez pracownika wskutek niewykonania lub nienależytego wykonania obowiązków pracowniczych, przewidzianych nie tylko w art. 114 k.p., lecz także roszczeń z tytułu niewyliczenia się lub niezwrócenia mienia powierzonego pracownikowi (art. 124 i 125 k.p.). Przytoczyć należy zatem art. 124 k.p., zgodnie z którym pracownik, któremu powierzono z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się pieniądze, papiery wartościowe lub kosztowności, odpowiada w pełnej wysokości za szkodę powstałą w tym mieniu (§ 1 pkt 1) (wyrok z 21 maja 2013 r., sygn. akt III APa 3/13, LEX nr 1324736). W razie zaś umyślnego wyrządzenia szkody przez pracownika roszczenie pracodawcy o jej naprawienie przedawniało się według obowiązującego do 9 sierpnia 2007 r. art. 442 k.c. (tj. ulegało przedawnieniu z upływem trzech lat od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie zobowiązanej do jej naprawienia. Powód wzajemny nie wykazał natomiast, że szkoda została wyrządzona w sposób umyślny, bądź wynikała z nienależytego wykonania obowiązków pracowniczych, aby móc powoływać się na ten przepis.

Jeżeli chodzi o odsetki ustawowe, to zasądzono je zgodnie z treścią art. 481 k.c. Ustawowe odsetki od odszkodowania przysługującego pracownikowi z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia stają się wymagalne w dniu doręczenia pracodawcy odpisu pozwu zawierającego żądanie zapłaty tego odszkodowania (wyrok z 15 listopada 2006 r., I PK 112/06). Natomiast zaległe wynagrodzenie i ekwiwalent za urlop winno zostać wypłacone powodowi w dniu rozwiązania umowy o pracę określonego przez pracodawcę na 20 sierpnia 2012 r. w konsekwencji odsetki ustawowe należało wyliczyć od dnia następnego, czyli 21 sierpnia 2012 r.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie zacytowanych przepisów orzeczono jak w punktach I i II wyroku.

Z uwagi na trudną sytuację materialną pracodawcy, jego wiek oraz nieporadność odstąpiono od obciążania go kosztami sądowymi na podstawie art. 102 k.p.c.

Nie było jednak podstaw do odstąpienia od obciążenia go kosztami zastępstwa procesowego. Koszty te zostały rozliczone zgodnie z zasadą proporcjonalnego rozdziału kosztów postępowania ( art. 100 k.p.c.) utrzymał się przy swoich żądaniach oraz wygrał sprawę z powództwa wzajemnego w łącznym stosunku 72 %. Mając to na uwadze Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1794 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

O rygorze natychmiastowej wykonalności orzeczono jak w pkt V sentencji wyroku na zasadzie art. 477 ² § 1 k.p.c., w części nie przekraczającej pełnego jednomiesięcznego wynagrodzenia powoda D. S..