Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 lutego 2016 r.

Sąd Apelacyjny - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 5 lutego 2016 r. w Gdańsku

sprawy E. D.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o prawo do emerytury

na skutek apelacji E. D.

od wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku VIII Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 29 lipca 2015 r., sygn. akt VIII U 390/15

oddala apelację.

SSA Maria Sałańska – Szumakowicz SSA Bożena Grubba SSO del. Maria Ołtarzewska

Sygn. akt III AUa 1580/15

UZASADNIENIE

Decyzją z 03 kwietnia 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmówił ubezpieczonemu E. D. prawa do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach, bowiem ubezpieczony nie udowodnił 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach, a jedynie 2 lata, 10 miesięcy i 28 dni. Do pracy w warunkach szczególnych pozwany nie uwzględnił następujących okresów zatrudnienia ubezpieczonego: od 05 lutego 1980 roku do 30 kwietnia 1989 roku wP., bowiem w świadectwie pracy z 28 kwietnia 1989 roku wskazano, iż był zatrudniony na stanowisku ślusarza, natomiast w świadectwie wykonywania pracy w warunkach szczególnych na stanowisku hydraulika, palacza kotłowego, pracownika bezpośredniej obsługi stacji sprężarek oraz od 01 maja 1989 roku do 05 czerwca 1994 roku w (...) Sp. z o.o. ze względu na sprzeczność w zapisach na świadectwie pracy z 19 kwietnia 1994 roku, które potwierdza pracę na stanowisku hydraulika – montera instalacji sanitarnej i na świadectwie pracy w warunkach szczególnych, z którego wynika, iż ubezpieczony pracował, jako hydraulik przy robotach wodno – kanalizacyjnych, palacz kotłowy.

W odwołaniu od powyższej decyzji ubezpieczony E. D. domagał się przyznania prawa do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach, podnosząc, iż przepracował 15 lat w warunkach szczególnych. Wskazał, iż zakłady pracy już nie istnieją, ma świadectwa pracy w szczególnych warunkach wystawione przez archiwum, które zostały przedłożone w ZUS. Dodatkowo złożył kserokopię zaświadczenia kwalifikacyjnego E w zakresie eksploatacji urządzeń i instalacji energetycznych.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując w całości stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji.

Wyrokiem z dnia 29 lipca 2015 roku Sąd Okręgowy w Gdańsku VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie o sygn. akt VIII U 390/15 oddalił odwołanie ubezpieczonego E. D..

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny, na którym oparł rozstrzygnięcie oraz przeprowadził następujące rozważania prawne:

Ubezpieczony E. D., urodzony dnia (...), w dniu 24 stycznia 1980 roku zwrócił się do Przedsiębiorstwa Państwowego (...) w G. o przyjęcie do pracy w charakterze ślusarza remontowego – hydraulika. Wypełnił kwestionariusz osobowy, w którym wskazał na wyuczony zawód ślusarza-mechanika i wykonywany - hydraulika. Dnia 05 lutego 1980 roku zawarł umowę o pracę na stanowisku ślusarza remontowego, w P. T., D.. Również decyzja komisji przyjęć do pracy z dnia 05 lutego 1980 roku, jako przewidziane stanowisko pracy ubezpieczonego wskazuje stanowisko ślusarza remontowego. W karcie obiegowej przyjęcia, we wniosku w sprawie zatrudnienia pracownika z 05 lutego 1980 roku, w poleceniu badania lekarskiego, jako stanowisko pracy ubezpieczonego został wpisany ślusarz remontowy – hydraulik, natomiast w stanowiskowej karcie służby ślusarz remontowy – branża instalacyjna. Ubezpieczony był zatrudniony w P. w G. do 30 kwietnia 1989 roku. Pracodawca w świadectwie pracy z 28 kwietnia 1989 roku, jako stanowisko pracy ubezpieczonego wskazał stanowisko ślusarza.

Dnia 01 maja 1989 roku ubezpieczony zawarł z Przedsiębiorstwem Produkcyjno-Usługowym (...) Sp. z o.o. w G. umowę o pracę na stanowisku hydraulika. Karty urlopowe, angaże, dokumentacja płacowa wskazują na stanowisko pracy zgodne z zawartą umową o pracę. Ubezpieczony był zatrudniony w ww. spółce do 05 czerwca 1994 roku. Świadectwo pracy z dnia 10 czerwca 1994 roku wskazuje, iż pracował on na stanowisku hydraulika-montera instalacji sanitarnej. Jednocześnie pracodawca 10 czerwca 1994 roku wystawił zaświadczenie, iż ubezpieczony był zatrudniony na stanowisku hydraulika.

Dnia 29 marca 1990 roku ubezpieczony uzyskał zaświadczenie kwalifikacyjne E w zakresie eksploatacji urządzeń i instalacji energetycznych Nr (...), ważne do 29 marca 1995 roku. Dnia 17 marca 2015 roku ubezpieczony wniósł o przyznanie prawa do emerytury. Nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego. W toku postępowania udowodnił 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych. Pozwany uznał, iż ubezpieczony nie wykazał 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach i dlatego odmówił przyznania ubezpieczonemu prawa do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach.

Stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił w oparciu o dokumenty zgromadzone w aktach sprawy, w tym w aktach ubezpieczeniowych, których wiarygodność nie była kwestionowana w trakcie postępowania przez żadną ze stron, zatem również Sąd I instancji uznał je za miarodajne dla dokonania ustaleń. Sąd Okręgowy nie dał wiary zeznaniom ubezpieczonego przesłuchanego w charakterze strony, jako gołosłownym, niemającym potwierdzenia w zebranym materiale dowodowym.

Odwołanie ubezpieczonego E. D. w ocenie Sądu I instancji należało oddalić. Zgodnie z treścią przepisu art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2013r., poz. 1440 ze zm.), ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 65 lat - dla mężczyzn, 60 dla kobiet, okres składkowy i nieskładkowy wynoszący, co najmniej 25 lat dla mężczyzn, 20 dla kobiet, nie przystąpili do otwartego funduszu emerytalnego albo złożyli wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Ubezpieczony swoje prawo do emerytury w obniżonym do 60 lat wieku emerytalnym wiąże z wykonywaniem pracy w warunkach szczególnych, a zatem stosownie do art. 32 ust. 4 ustawy emerytalnej wymaganym jest, aby wykazał on na dzień 1 stycznia 1999 roku 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach, o którym mowa w § 4 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43, ze zm.), tj. pracy wymienionej w wykazie A tegoż rozporządzenia.

Sąd Okręgowy wskazał, iż zgodnie z przepisem § 2 ust. 1 ww. rozporządzenia, okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Okresy pracy natomiast, o których mowa w ust. 1, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia lub w świadectwie pracy (§ 2 ust. 2).

W ocenie Sądu I instancji bezspornym jest, iż ubezpieczony ukończył 60 rok życia, udokumentował okres składkowy i nieskładkowy w wymiarze 25 lat oraz nie jest członkiem OFE. Zatem, poza 15-letnim stażem pracy w warunkach szczególnych przebytym do dnia 01 stycznia 1999 roku, ubezpieczony spełnia wszystkie pozostałe wymienione w art. 184 ust. 1 i 2 ustawy emerytalnej warunki do przyznania dochodzonego świadczenia.

Wobec powyższego, przedmiotem sporu pozostawało jedynie ustalenie, czy za zatrudnienie w szczególnych warunkach mogą zostać uznane okresy zatrudnienia ubezpieczonego od 05 lutego 1980 roku do 30 kwietnia 1989 roku oraz od 01 maja 1989 roku do 05 czerwca 1994 roku.

Analiza dokumentów zgromadzonych w aktach osobowych ubezpieczonego ze spornych okresów zatrudnienia wskazuje, iż ubezpieczony nie dysponuje jakimkolwiek dowodem na fakt, iż w okresach od 05 lutego 1980 roku do 30 kwietnia 1989 roku oraz od 01 maja 1989 roku do 05 czerwca 1994 roku wykonywał pracę w warunkach szczególnych, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Ubezpieczony wywodził, iż w listopadzie 1976 roku odbył krótki kurs przygotowujący do zawodu montera instalacji sanitarnych i ciepłowniczych, został zatrudniony wP. w dziale energo – mechanicznym, w pionie technicznym, który zajmował się dużymi remontami. Zeznał, iż jeździł do wszystkich stacji (...), gdzie naprawiał i remontował kotły i instalacje grzewcze i sanitarne, w sezonie grzewczym od października do maja palił w kotłach wodnych (...). Ubezpieczony nie wykazał swoich twierdzeń w żaden sposób, nie przedłożył jakichkolwiek dowodów z dokumentów, czy też nie przedstawił dowodów z zeznań świadków na potwierdzenie charakteru pracy w spornych okresach.

Z dokumentów zgromadzonych w aktach osobowych z okresu zatrudnienia w przedsiębiorstwie (...) od 05 lutego 1980 roku do 30 kwietnia 1989 roku wynika, iż ubezpieczony pracował w charakterze ślusarza remontowego – hydraulika, ślusarza remontowego, ślusarza. Sąd nie dał wiary przedłożonemu w toku postępowania przed organem rentowym świadectwu wykonywania pracy w warunkach szczególnych, wystawionemu przez Centrum (...) Sp. z o.o. w G. (k. 10 akt ZUS), jako nie mającemu oparcia w dokumentach zgromadzonych w aktach osobowych. Z żadnego dokumentu z akt osobowych nie wynika, iż ubezpieczony w spornym okresie od 05 lutego 1980 roku do 30 kwietnia 1989 roku pracował, jako hydraulik przy robotach wodno-kanalizacyjnych, palacz kotłowy, pracownik bezpośredniej obsługi stacji sprężarek.

Sąd Okręgowy nie dał wiary również przedłożonemu w toku postępowania przed organem rentowym świadectwu wykonywania pracy w warunkach szczególnych, opatrzonemu pieczęciami Przedsiębiorstwa Produkcyjno-Usługowego (...) Sp. z o.o. w G. i B. K. Sp. z o.o. w G. (k. 11 akt ZUS), jako sprzecznemu z dokumentami zgromadzonymi w aktach osobowych ubezpieczonego z okresu zatrudnienia od 01 maja 1989 roku do 05 czerwca 1994 roku. Umowa o pracę, karty urlopowe, angaże, dokumentacja płacowa potwierdzają, iż ubezpieczony w ww. okresie wykonywał pracę hydraulika. Świadectwo pracy z 10 czerwca 1994 roku wskazuje, iż pracował on na stanowisku hydraulika-montera instalacji sanitarnej, podkreślić przy tym jednakże należy, iż jednocześnie pracodawca 10 czerwca 1994 roku wystawił zaświadczenie, że ubezpieczony był zatrudniony na stanowisku hydraulika. Z żadnego dokumentu nie wynika, by ubezpieczony pracował przy robotach wodno–kanalizacyjnych, czy też wykonywał obowiązki palacza kotłowego.

Niewątpliwie, zatem ze zgromadzonego materiału dowodowego nie wynika, by ubezpieczony w powyższych spornych okresach był zatrudniony stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach szczególnych.

Za konieczne Sąd Okręgowy uznał przywołanie ugruntowanego poglądu orzecznictwa, zgodnie, z którym przepisy przewidujące prawo do emerytur z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze są przepisami szczególnymi, ich wykładnia rozszerzająca jest niedopuszczalna, co wielokrotnie podkreślał Sąd Najwyższy (vide: uzasadnienie wyroku SN z dnia 16 sierpnia 2005r., I UK 378/04, Orzecznictwo Sądu Najwyższego, Zbiór Urzędowy Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych 2006/13-14/218). Zgodnie z tezą wyroku Sądu Najwyższego z dnia 15 grudnia 1997r. wydanego w sprawie II UKN 417/97 (OSNP 1998/21/638) nie korzysta z uprawnienia do emerytury przy niższym wieku emerytalnym pracownik, który nie udowodnił, że wykonywał pracę w szczególnych warunkach i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku (§ 2 ust. 1 rozporządzenia z dnia 07 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.). O uprawnieniu do emerytury na podstawie § 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze decyduje łączne spełnienie przez pracownika wszystkich warunków określonych w tym przepisie, a nie jego przekonanie, że charakter lub warunki pracy wystarczają do uznania jej za wykonywaną w szczególnych warunkach (vide: wyrok Sądu Najwyższego z 21 listopada 2001r. II UKN 598/00 OSNP 2003/17/419).

W ocenie Sądu I instancji, ubezpieczony nie wykazał, iż w ramach swojego zatrudnienia przez okres 15 lat pracował w szczególnych warunkach.

W świetle powyższego Sąd Okręgowy uznał, iż wydana w sprawie decyzja organu rentowego była w pełni zasadna, w związku, z czym odwołanie ubezpieczonego, jako bezzasadne, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. i powołanych przepisów, podlegało oddaleniu.

Apelację od wyroku Sądu Okręgowego VIII Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w G. z dnia 29 lipca 2015 roku wywiódł ubezpieczony E. D. zaskarżając orzeczenie Sadu I instancji w całości, zarzucając:

1.  naruszenie prawa materialnego tj. art 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych poprzez błędna wykładnię i niewłaściwe zastosowanie;

2.  naruszenie art. 32 ustawy emerytalnej w związku z § 4 ust 1 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze;

3.  naruszenie prawa procesowego tj. art. 233 k.p.c. poprzez rażące naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów gdyż sąd od początku dopuszczał i uznawał, jako udowodnione fakty wskazane przez organ rentowy, natomiast pominął twierdzenia dokumenty, inne dowody wskazywane przez powoda i pominął dowód z zeznania świadka dyrektora J.;

4.  błędne ustalenia faktyczne, gdyż powód pracował w kilku zakładach na stanowiskach uznanych za prace w warunkach szczególnych, przedstawił świadectwa pracy, inne dowody, wskazał świadka - byłego dyrektora, który może to potwierdzić i swoimi dokumentami i innymi dowodami uzasadniał to, ale zostało to pominięte

W związku z powyższym ubezpieczony E. D. wnosił o:

-

zmianę wyroku i uznanie spornego okresu zatrudnienia za prace powoda w warunkach szczególnych oraz ustalenie prawa do wcześniejszej emerytury

-

lub o uchylenie wyroku sądu I instancji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania

Ponadto apelujący wnosił o wezwanie na rozprawę i przesłuchanie w charakterze świadka T. J., adres: Ul. (...) Nr (...), (...)-(...) G. na okoliczności pracy powoda w zakładzie: Przedsiębiorstwo Państwowe (...) na stanowisku hydraulika, nie ślusarza i pracy w warunkach szczególnych w latach 1980-1989.

Uzasadniając wywiedziony środek odwoławczy ubezpieczony E. D. wskazał, z rozstrzygnięciem Sądu Okręgowego nie można się zgodzić Jak wynika z przedłożonego do akt świadectwa pracy z dnia 10 czerwca 1994 roku, odwołujący się pracował w okresie od 01 maja 1989 roku do 05 czerwca 1994 roku na stanowisku hydraulika w Przedsiębiorstwie Produkcyjno-Usługowym (...) Spółka z o.o. i pracował tam aż do przejścia na rentę, na co wskazuje kopia świadectwa pracy nr (...).

Apelujący wskazał, iż dyrektor Centrum (...) Sp. z o.o. w G. przekazał powodowi świadectwo pracy w tym zakładzie w okresie od dnia 05 lutego 1980r., do 30 kwietnia 1989 roku i jednocześnie potwierdził fakt zatrudnienia powoda w tym zakładzie; okres zatrudnienia tym zakładzie; stanowisko pracy w tym zakładzie; wykonywanie pracy w warunkach szczególnych, co w ocenie skarżącego uwiarygadniało świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych lub szczególnym charakterze.

E. D. wskazywał, iż pracował, jako hydraulik a w okresie grzewczym, jako palacz kotłowy.

Powód twierdził, iż spełnił wszystkie kryteria z art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Sąd Okręgowy uznał aż trzy spośród czterech wskazanych przesłanek z art. 184 ustawy emerytalnej. Zakwestionował tylko ostatnią.

Apelujący podkreślił, iż w przeciwieństwie do postępowania przed organami rentowymi, gdzie dowodami są dokumenty, w postępowaniu sądowym strona może korzystać ze wszelkich dowodów, które potwierdza jego rację.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja ubezpieczonego E. D. nie zasługiwała na uwzględnienie, nie zawierała, bowiem argumentów mogących obiektywnie zakwestionować trafność orzeczenia Sądu I instancji, czy też skierować sprawę do ponownego rozpoznania przed Sądem Okręgowym.

Skonstruowany zarzut apelacyjny polegający na popełnieniu przez Sąd I instancji błędu w ustaleniach faktycznych oraz wybiórczej oceny dowodów, nie znalazł odzwierciedlenia w analizie zarówno materialno – jak i formalnoprawnej sprawy. Sąd Apelacyjny podkreśla, iż w procesie subsumpcji prawnej należyte ustalenie istotnych okoliczności faktycznych, stanowi jedynie pierwszy etap, który następnie skutkuje zakwalifikowaniem tych okoliczności faktycznych pod odpowiednie normy prawne. Niemniej stwierdzony błąd na poziomie ustaleń faktycznych może skutkować błędnym zastosowaniem norm prawnych, do czego jednakże w niniejszej sprawie nie doszło.

Sąd Apelacyjny wskazuje, że zgodnie z art. 233 § 1 k.p.c. sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Taka ocena dokonywana jest na podstawie przekonań sądu, jego wiedzy i posiadanego doświadczenia życiowego, a ponadto powinna uwzględniać wymagania prawa procesowego oraz reguły logicznego myślenia, według których Sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy, jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i – ważąc ich moc oraz wiarygodność – odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999 roku, sygn. akt II UKN 685/98, OSNP 2000/17/655, LEX nr 41437).

Przy uwzględnieniu wyżej omówionych uprawnień reguł dotyczących oceny dowodów, w ocenie Sądu Apelacyjnego twierdzenia apelującego należało uznać za niepoparte stosownymi dowodami.

Sąd pierwszej instancji przeprowadził wyczerpujące postępowanie dowodowe, uzasadnienie zaskarżonego orzeczenia zawiera wszystkie obligatoryjne elementy, a nadto - zarówno w zakresie podstawy faktycznej, jak i prawnej umożliwia kontrolę instancyjną. W szczególności zważyć należy, iż Sąd Okręgowy wyjaśnił motywy, jakimi kierował się uznając, iż brak jest podstaw do zakwalifikowania E. D. spornych okresów tj.: od 05 lutego 1980 roku do 30 kwietnia 1989 roku oraz od 01 maja 1989 roku do 05 czerwca 1994 roku, jako pracy w szczególnych warunkach.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd Okręgowy nie popełnił jakichkolwiek uchybień w zakresie zarówno ustalonych faktów, jak też ich kwalifikacji prawnej, które mogłyby uzasadnić ingerencję w treść zaskarżonego orzeczenia. W konsekwencji, Sąd odwoławczy oceniając, jako prawidłowe ustalenia faktyczne i rozważania prawne dokonane przez Sąd pierwszej instancji, w całości je zaaprobował i uznał za własne, co oznacza, iż zbędnym jest ich szczegółowe powtarzanie w uzasadnieniu wyroku Sądu odwoławczego (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 05 listopada 1998r., sygn. akt I PKN 339/98, OSNAPiUS z 1999r., z. 24, poz. 776; z dnia 22 lutego 2010r. sygn. akt I UK 233/09, Lex nr 585720).

Sąd odwoławczy stwierdza, że świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach winno być traktowane, jako dokument prywatny w rozumieniu art. 245 k.p.c., stanowiąc tym samym wyłącznie oświadczenie wiedzy pracodawcy i jako takie może być podważane w każdy sposób przed sądem w postępowaniu w sprawie z zakresu ubezpieczeń społecznych. Sąd nie jest związany oceną charakteru zatrudnienia pracownika dokonaną przez pracodawcę w wystawionym pracownikowi świadectwie pracy czy w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Służy jedynie celom dowodowym. Dokument ten podlega, co do swojej wiarygodności i mocy dowodowej takiej samej ocenie, jak każdy inny dowód (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 maja 2012r., II PK 238/11, LEX nr 1216861 oraz wyroki Sądów Apelacyjnych, np. w Krakowie z dnia 09 kwietnia 2013r., III AUa 808/12, LEX nr 1313299 oraz w Łodzi z dnia 03 kwietnia 2013r., III AUa 1268/12, LEX nr 1313354).

Sąd Apelacyjny ocenił, zatem weryfikację dokumentacji dokonaną przez Sąd I instancji i stwierdził, iż wnioski zostały wyciągnięte poprawnie. Wystawione ubezpieczonemu świadectwa pracy nie korespondują z dokumentacją kadrowo – płacową zgromadzoną w postępowaniu pierwszoinstancyjnym. Ponadto świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze wystawione za okres od 05 lutego 1980r., do 30 kwietnia 1989r., zostało wystawione przez Centrum (...) Sp. z o.o. w G..

Stwierdzić należy, iż zgodnie z dyspozycją § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07 lutego 1983r., w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43) okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Wykaz tych prac stanowi załącznik do ww. rozporządzenia i enumeratywnie wymienia stanowiska oraz branże pozwalające zakwalifikować za pracę o podwyższonym stopniu uciążliwości dla pracownika. Kluczowym dla rozstrzygnięcia jest, iż prace ślusarskie, czy też prace monterskie przy instalacjach wodno – kanalizacyjnych nie zostały ujęte w ww. akcie prawnym. Co prawda w Dziale V załącznika A wymieniono: roboty wodnokanalizacyjne oraz budowa rurociągów w głębokich wykopach; w Dziale XIV wymieniono: prace niezautomatyzowane palaczy i rusztowych kotłów parowych lub wodnych typu przemysłowego a także bezpośrednią obsługę stacji sprężarek, niemniej powołując się wyłącznie na własne doświadczenia oraz na treść świadectw pracy ubezpieczony E. D. nie zdołał podważyć oceny sędziowskiej dokonanej przez Sąd I instancji.

Sąd odwoławczy podkreśla, iż strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Wpływu na ocenę dokumentacji kadrowej nie wywarło spóźnione zaoferowanie przez ubezpieczonego dowodu z zeznań świadka T. J.. Sąd Apelacyjny na podstawie art. 381 k.p.c. oddalił postanowieniem wydanym na rozprawie dnia 05 lutego 2015r., wniosek o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania świadka T. J. uznając, iż istniała możliwość powołania tego dowodu w toku postępowania pierwszoinstnancyjnego, zatem obecnie wniosek ten należało potraktować za spóźniony. Zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego również nie pozwalał, na uwzględnienie, gdyż nie posiadał poparcia w zgromadzonym materiale dowodowym. Twierdzenia ubezpieczonego, iż wykonywał w sezonie grzewczym prace palacza w kotłach nie znalazły potwierdzenia w zgromadzonej dokumentacji. Jedynie na marginesie Sąd Apelacyjny stwierdza, iż sama praca palacza nie pozwala na przyjęcie pracy w szczególnych warunkach, gdyż ten aspekt dodatkowo wymaga stwierdzenia „przemysłowego charakteru” kotłów, na których miałaby się praca odbywać. Ponadto mimo twierdzeń E. D., co do charakteru wykonywanej pracy w spornych okresach – na zewnątrz przy prowadzeniu wykopów pod wodociągi i w środku budynków przy konserwacji urządzeń sanitarnych to również nie można było wyprowadzić takich ustaleń na podstawie analizy zgromadzonych dokumentów kadrowych.

Konkludując, należało przyjąć, iż materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie pozwalał uznać pracy wykonywanej w spornych okresach przez ubezpieczonego E. D., za pracę wykonywaną stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w szczególnych warunkach. Implikowało to oddalenie apelacji ubezpieczonego, o czym na podstawie art. 385 k.p.c. Sąd Apelacyjny orzekł, jak w sentencji.

SSA Maria Sałańska – Szumakowicz SSA Bożena Grubba SSO del. Maria Ołtarzewska