Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 4 lutego 2016 r.

Sąd Okręgowy w Krakowie Wydział II Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Protokolant: starszy protokolant sądowy A. Z.

po rozpoznaniu w dniu 4 lutego 2016 roku w Krakowie

na rozprawie sprawy z wniosku J. M.

przy uczestnictwie Z. D., T. D., A. D., R. R., K. R., R. Ł., K. P., P. D. i A. H.

o ustanowienie służebności drogi koniecznej

na skutek apelacji wnioskodawcy

od postanowienia Sądu Rejonowego dla Krakowa – Podgórza w Krakowie z dnia 13 lipca 2015 roku, sygnatura akt XII Ns 785/15/P

postanawia:

1.  oddalić apelację;

2.  zasądzić od wnioskodawcy na rzecz uczestników Z. D., T. D., A. D., R. R., K. R., R. Ł., K. P., P. D. i A. H. kwotę 120 zł (sto dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

SSO Liliana Kaltenbek SSO Grzegorz Buła SSO Katarzyna Biernat - Jarek

UZASADNIENIE

postanowienia z dnia 4 lutego 2016 roku

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 13 lipca 2015 roku Sąd Rejonowy dla Krakowa - Podgórza w Krakowie w punkcie I oddalił wniosek J. M. o ustanowienie drogi koniecznej, w punkcie II zasądził od J. M. na rzecz uczestników Z. D., T. D., A. D., R. R., K. R., R. Ł., K. P., P. D., A. H. kwotę 257,00 zł tytułem zwrotów kosztów postępowania.

W sprawie bezsporne były następujące okoliczności:

Właścicielem nieruchomości oznaczonej w ewidencji gruntów jako działka nr (...), położonej przy ul. (...) w K., objętej księgą wieczystą nr (...), jest wnioskodawca J. M..

Właścicielami nieruchomości oznaczonej w ewidencji gruntów jako działka nr (...) położonej w K., objętej księgą wieczystą nr (...), są uczestnicy postępowania: Z. D., T. D., A. D., P. D., R. Ł., A. H., K. P., R. R. i K. R..

Działka nr (...) sąsiadują ze sobą. Działka nr (...) została wydzielona wskutek podziału poprzednio istniejącej działki nr (...) na dwie działki (...). Działka nr (...) powstała zaś na skutek podziału poprzednio istniejącej działki nr (...) na dwie działki (...).

W dniu 19 września 2007 roku Zarząd Spółki (...) Spółka z o.o. jako właściciel działki o nr (...) położonej w K. obręb (...)o numerze księgi wieczystej (...) złożył oświadczenie kierowane do wnioskodawcy o woli ustanowienia służebności swobodnego przechodu i przejazdu na rzecz każdoczesnych właścicieli działki (...) położonej w K. obręb (...).

W dniu 30 października 2008 roku został sporządzony projekt aktu notarialnego ustanowienia służebności gruntowej obciążającej nieruchomość położoną w K., stanowiącą działkę nr (...) nieodpłatną i nieograniczoną w czasie służebnością polegającą na prawie przejazdu i przechodu całą jej szerokości na rzecz każdoczesnego właściciela nieruchomości tamże położonej, utworzonej z działki nr (...).

Pismem z dnia 15 marca 2011 roku (...) Spółka z o.o. w K. poinformowała J. M., że prowadzi działania mające na celu ostateczne sformułowanie treści aktu notarialnego ustanawiającego służebność przejazdu i przechodu przez działkę nr (...), a nadto w związku z koniecznością potwierdzenia oraz wyrażenia zgody i ustalenia terminu zawarcia aktu, spółka (...) do dnia 23 marca 2011 roku zorganizuje spotkanie ze wszystkimi właścicielami działki (...).

Pismem z dnia 12 kwietnia 2011 roku (...) spółka z o.o. w K. przesłała wnioskodawcy w załączeniu propozycje aktu notarialnego dotyczącego ustanowienia służebności przejazdu i przechodu przez działkę (...) przy ul. (...) oraz regulującego wzajemne zależności służebne.

Pismem z dnia 12 grudnia 2011 roku (...) Spółka z o.o. w K. podtrzymała swoje stanowisko w zakresie zobowiązania dotyczącego służebności korzystania z działki nr (...) jako dojazdu do działki nr (...). Spółka poinformowała, że projekt aktu notarialnego został przygotowany i zdeponowany w kancelarii notarialnej w marcu 2011 roku oraz o zmianie stanowiska mieszkańców budynku przy ul. (...) odnośnie zgody na udzielenie służebności.

Nadto Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Szerokość drogi uczestników na końcach drogi wynosi: 4,20 m od ogrodzenia do ogrodzenia, 3,70 m od muru oporowego do granicy, 4,10 m od muru oporowego do muru oporowego. Spółka (...) wybudowała budynek (...)-rodzinny na działce (...), która następnie się podzieliła na (...). Spółka była właścicielem działki do 11 grudnia 2007 roku oraz była właścicielem drogi dojazdowej od ul. (...), której się wyzbyła wyodrębniając lokale. W dniu 28 czerwca 2007 roku dwa mieszkania zostały sprzedane państwu D., a 29 czerwca 2007 roku zostało sprzedane mieszkanie p. A. H.. Pan J. S. nie składał w imieniu nabywców oświadczeń o woli ustanowieniu drogi koniecznej na rzecz działki nr (...), przygotował projekt aktu notarialnego ustanowienia służebności, jednak nie doszło do jego podpisania.

Wnioskodawca J. M. rozmawiał z T. D. na temat ustanowienia służebności drogi koniecznej. Nie rozmawiał odnośnie tej kwestii z innymi mieszkańcami. Uczestnik T. D. nie był reprezentantem mieszkańców. Prowadził rozmowy w imieniu własnym, żony i córki, nie prowadził rozmów imieniem spółki (...). Rozmowy p. T. D. z wnioskodawcą J. M. były luźnymi rozmowami.

W grudniu 2008 roku propozycja ustanowienia służebności drogi koniecznej przez działkę (...) została wysłana do wszystkich właścicieli.

Uczestnik P. D. nie wyraził zgody na proponowaną służebność. Przyczyną odmowy udzielenia zgody na ustanowienie służebności drogi koniecznej było uzyskanie przez J. M. decyzji o warunkach zabudowy.

Mieszkańcy nie wyrazili zgody na ustanowienie służebności na rzecz wnioskodawcy, nie udzielali też żadnych pełnomocnictw uczestnikowi T. D..

Wnioskodawca J. M. udostępnił część działki (...) na rzecz p. A. S., który jest właścicielem działki nr (...).

Wnioskodawca J. M. jest właścicielem działek (...) oraz razem z małżonką jest właścicielem działek (...). W akcie notarialnym sprzedaży działki (...) nie zamieszczono żadnych postanowień odnośnie ustanowienia drogi na rzecz działki wnioskodawcy.

Brama wjazdowa na działce p.A. S. jest od ul. (...), otwierana jest w stronę działki wnioskodawcy, wychodząc na kawałek jego działki; wcześniej znajdowała się w innym miejscu.

A. S. miał wyjazd bezpośrednio na działkę spółki (...), nie miał uregulowanego dostępu do drogi publicznej. Mur oporowy wykonała firma (...).

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd Rejonowy wskazał, iż wnioskodawca J. M. ma dostęp do drogi publicznej poprzez działki nr (...). Natomiast istniejący, ale nie przystosowany dostęp nie obliguje do ustanowienia służebności drogi koniecznej, bowiem w pierwszej kolejności na właścicielu nieruchomości spoczywa obowiązek przystosowania istniejącego dostępu. Zdaniem Sądu pierwszej instancji nie miała znaczenia kwestia obietnicy jaką złożyła spółka (...) sp. z o.o. z siedzibą w K. co do ustanowienia służebności drogi na rzecz wnioskodawcy, gdyż nie wywarła ona skutku prawno- rzeczowego. Inaczej sytuacja wyglądałaby, gdyby wszyscy współwłaściciele złożyli takie przyrzeczenie, co jednak w niniejszym postępowaniu nie miało miejsca. Zostało bowiem wykazane, iż uczestnik P. D. od początku nie wyrażał takiej zgody. Sama wola ustanowienia służebności drogi koniecznej była nielojalnym działaniem spółki, które spowodowało, że wnioskodawca udostępnił część swojej działki, jednakże z punktu widzenia ustanowienia służebności drogi koniecznej nie ma to żadnego znaczenia.

Mając na uwadze powyższe Sąd Rejonowy oddalił wniosek o ustanowienie służebności drogi koniecznej.

Apelację od powyższego postanowienia wniósł wnioskodawca, zaskarżając je w całości oraz zarzucając:

1.  naruszenie art. 145 § 1 k.c. w zw. z art. 145 § 3 k.c. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie, wskutek nie uwzględnienia w orzeczeniu Sądu pierwszej instancji interesu społeczno-gospodarczego przeprowadzania i ustanowienia drogi koniecznej;

2.  naruszenie art. 231 k.p.c. poprzez błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a to poczynienie ustaleń, że wnioskodawca ma dostęp do drogi publicznej poprzez działki nr (...), co jest niezgodne z zasadami logiki, doświadczeniem życiowym i treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego;

3.  naruszenie art. 233 § 1 i 2 k.p.c. i art. 328 § 2 k.p.c. w zw. z art. 361 k.p.c. poprzez naruszenie zasady oceny wiarygodności oraz mocy dowodów, jak również brak należytego uzasadnienia rozstrzygnięcia wydanego przez Sąd pierwszej instancji;

W oparciu o tak sformułowane zarzuty apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia i orzeczenie zgodnie z wnioskiem, ewentualnie o uchylenie tego postanowienia w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, a w każdym wypadku o zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego według norm prawem przepisanych.

W odpowiedzi na apelację wnioskodawcy, uczestnicy wnieśli o jej oddalenie w całości jako bezzasadnej oraz o zasądzenie na swoją rzecz kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych.

Rozpoznając niniejszą sprawę Sąd Okręgowy przyjął za własne ustalenia Sądu Rejonowego, uznając je za prawidłowe i oparte na właściwej ocenie zgromadzonego materiału dowodowego.

Nadto Sąd Okręgowy jako okoliczność niesporną, na podstawie art. 229 k.p.c. w związku z art. 391 §1 k.p.c. i art. 13 § 2 k.p.c., przyjął, że pomiędzy wnioskodawcą i tymi samymi uczestnikami toczyło się wcześniej przed Sądem Rejonowym dla Krakowa-Podgórza w Krakowie postępowanie o sygnaturze I Ns 901/12/P, które zakończone zostało wydaniem postanowienia z dnia 20 grudnia 2012 roku oddalającego wniosek wnioskodawcy o ustanowienie służebności drogi koniecznej po nieruchomości stanowiącej dz. nr (...) na rzecz każdoczesnego właściciela nieruchomości oznaczonej jako dz. nr (...).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie była zasadna.

W ocenie Sądu Okręgowego zarzuty podniesione w apelacji nie mogły doprowadzić do zmiany zaskarżonego rozstrzygnięcia. Podstawą takiej oceny dokonanej przez Sąd Okręgowy był przede wszystkim fakt, że toczyło się już postępowanie o sygnaturze I Ns 901/12/P, które zakończone zostało wydaniem postanowienia oddalającego tożsamy wniosek wnioskodawcy o ustanowienie służebności drogi konicznej, a zgodnie z art. 365 §1 k.p.c. w związku z art. 13 §2 k.p.c. orzeczenie to co do zasady wiąże sądy rozpoznające obecny wniosek wnioskodawcy, w tym także Sąd Okręgowy w postępowaniu odwoławczym. Jak wskazuje Sąd Najwyższy powaga rzeczy osądzonej rozciąga się również na zawarte w uzasadnieniu motywy rozstrzygnięcia, które mogą mieć znaczenie dla ustalenia zakresu mocy wiążącej i powagi rzeczy osądzonej prawomocnego orzeczenia, czyli dla określenia granic jego prawomocności materialnej w rozumieniu art. 365 § 1 k.p.c. Związanie prawomocnym wyrokiem (postanowieniem w postępowaniu nieprocesowym) oznacza, iż sąd obowiązany jest uznać, że kwestia prawna, która była już przedmiotem rozstrzygnięcia w innej sprawie, a która ma znaczenie prejudycjalne w sprawie przez niego rozpoznawanej, kształtuje się tak, jak przyjęto w prawomocnym wcześniejszym wyroku. W późniejszej sprawie kwestia ta nie może być już w ogóle badana. Stan związania prawomocnym wyrokiem, także gdy chodzi o rozstrzygnięcia prejudycjalne, odnosi się tylko do stanu rzeczy istniejącego w chwili zamknięcia rozprawy, po którym nastąpiło wydanie tego wyroku. Wobec tego stan związania prawomocnym wyrokiem w innym procesie z udziałem tych samych stron może uchylić pojawienie się nowych, istotnych dla rozstrzygnięcia okoliczności (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 czerwca 2014 r. V CSK 433/13 LEX nr 1514746). Należy wskazać, że w przypadku pozytywnych rozstrzygnięć co do żądania zgłoszonego w postępowaniu nieprocesowym, to z niewielkimi wyjątkami Sąd jest bezwzględnie związany takimi rozstrzygnięciami i zachodzi bezwzględna powaga rzeczy osądzonej, chyba że przepis szczególny wprowadza odrębny tryb umożliwiający zmianę określonego postanowienia z uwagi na zaistnienie przesłanek wyrażonych w konkretnym przepisie prawa (jak na przykład art. 679 k.p.c., 542 k.p.c.). Nie można również przyjąć, że w przypadku rozstrzygnięcia oddalającego wniosek strony, takie postanowienie nie ma żadnego znaczenia i w związku z tym zawsze dopuszczalne jest ponowne złożenie wniosku z tożsamym żądaniem. Wynika to z treści art. 523 k.p.c. Zgodnie z tym przepisem prawomocne postanowienie orzekające co do istoty sprawy nie może być zmienione ani uchylone, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej, jednak prawomocne postanowienie oddalające wniosek sąd może zmienić w razie zmiany okoliczności sprawy. Jedyną zatem sytuacją, w której możliwa jest zmiana postanowienia oddalającego żądanie zawarte we wniosku inicjującym postępowanie nieprocesowe, jest zmiana okoliczności faktycznych uzasadniających wniosek. Zatem prawomocne oddalenie wniosku o ustanowienie służebności drogi koniecznej nie stoi na przeszkodzie - w wypadku zmiany okoliczności - wniesieniu ponownego wniosku w tym przedmiocie. Pod pojęciem "okoliczności sprawy", należy rozumieć stan faktyczny decydujący o oddaleniu wniosku, co łączy się z zagadnieniem tzw. prekluzji materiału dowodowego. Najogólniej rzecz ujmując polega ona na tym, że z chwilą uprawomocnienia się postanowienia rozstrzygającego meritum sprawy, ulega prekluzji materiał dowodowy, stanowiący podstawę faktyczną zapadłego orzeczenia. Wymaga podkreślenia, że prekluzja dotyczy tylko tych okoliczności faktycznych, które były podstawą zastosowania przez sąd normy materialnoprawnej, decydującej o oddaleniu wniosku, natomiast nie podlegają jej pozostałe dowody i twierdzenia, które dla rozstrzygnięcia sprawy nie miały znaczenia. (postanowienie SN z dnia 21.08.2008 r. IV CSK 231/08 Lex nr 590263, postanowienie SN z dnia 2.04.2008r. III CSK 313/07, Lex 627210). Zwrócić też należy uwagę, iż zgodnie z poglądami wyrażanymi zarówno w orzecznictwie, jak i literaturze, w przypadku oddalenia wniosku w postępowaniu nieprocesowym, wnioskodawca może dążyć w dwojaki sposób do uzyskania orzeczenia uwzględniającego jego żądanie, a mianowicie bądź inicjując postępowanie w trybie art. 523 k.p.c. o zmianę postanowienia oddalającego pierwotny wniosek, bądź składając kolejny wniosek z tożsamym z jak wcześniej żądaniem. W obu jednak przypadkach dla merytorycznego rozpoznania sprawy konieczne jest powołanie we wniosku nowych okoliczności faktycznych, które nie istniały wytaczając w momencie zakończenia pierwotnego postępowania.

Odnosząc powyższe uwagi do stanu istniejącego w niniejszej sprawie stwierdzić należy, że wnioskodawca J. M. złożył nowy wniosek o ustanowienie drogi koniecznej, rezygnując z trybu określonego w art. 523 k.p.c. Wniosek ten trafnie nie został przez Sąd pierwszej instancji odrzucony, gdyż oparty był na odmiennym stanie faktycznym niż w sprawie I Ns 901/12/S. Nową okolicznością powołaną przez wnioskodawcę był bowiem fakt zbycia przez niego nieruchomości stanowiącej dz. nr (...), która to czynność nastąpiła już po zakończeniu pierwotnego postępowania. W ocenie Sądu Okręgowego ta nowa okoliczność wskazywana przez wnioskodawcę w istocie nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowego postępowania. Wskazać bowiem ponownie należy, iż Sąd Okręgowy jest związany orzeczeniem wydanym w dniu 20 grudnia 2012 roku I Ns 901/12/P, w którym Sąd Rejonowy oddalił wniosek wnioskodawcy o ustanowienie służebności drogi koniecznej argumentując, iż w dacie zamknięcia rozprawy i wydania orzeczenia nieruchomość władnąca miała dostęp do drogi publicznej nie tylko poprzez działkę nr (...), lecz także poprzez nieruchomość oznaczoną numerem (...). Co więcej zarówno w chwili procedowania we wskazanym postępowaniu, jak i obecnie istnieje identyczny stan faktyczny nieruchomości oznaczonych numerami (...) i (...). Stan prawny obu nieruchomości jest wciąż taki sam, jak w toku postępowania w sprawie I Ns 901/12/P. Nie uległy też zmianom jakiekolwiek okoliczności związane z konfiguracją, zagospodarowaniem obu nieruchomości, jak również w zakresie sposobu korzystania z nich przez wnioskodawcę. Nie zostało też wykazane, aby nieruchomość oznaczona jako dz. nr (...) została pozbawiona dostępu do drogi publicznej jaki posiadała ona w momencie zamknięcia rozprawy w sprawie I Ns 901/12/P. W dalszym ciągu bowiem działka nr (...) jest nieruchomością zabudowaną tymi samymi co poprzednio budynkami oraz pozostałą infrastrukturą. Wciąż istnieje ten sam mur oporowy niwelujący różnicę poziomów obu tych działek. Nie wykazano także, aby zmianie uległa różnica poziomów między tymi działkami, bądź sposób dostępu do dz. nr (...) poprzez dz. nr (...). W tej sytuacji zdaniem Sądu Okręgowego wnioskodawca nie może ponownie wykazywać braku możliwości dostępu do nieruchomości objętej wnioskiem, przez dz. nr (...), gdyż doszło do sprekludowania materiału dowodowego za pomocą którego wnioskodawca dążył do wykazania, iż na działce nr (...) nie ma możliwości urządzenia szlaku drożnego prowadzącego do działki numer (...).

Sąd Okręgowy pragnie nadto przypomnieć, że niniejsze postępowanie, nie było postępowaniem, które miało ocenić prawidłowość prawomocnego rozstrzygnięcia w sprawie I Ns 901/12/P. Nie było to też postępowanie odwoławcze od postanowienia z dnia 20 grudnia 2012 roku. Chybione są więc oczekiwania wnioskodawcy, że Sąd w niniejszej sprawie jest uprawniony do dokonywania samodzielnie ponownie wszelkich ustaleń faktycznych, w tym również tych, które dotyczyły okresu objętego postępowaniem w sprawie zakończonej prawomocnym postanowieniem oddalającym tożsame żądanie wniosku. Byłoby to sprzeczne w treścią art. 365 §1 k.p.c. i art. 366 k.p.c. Jeśli bowiem podstawą prawomocnego postanowienia z dnia 20 listopada 2012 roku było ustalenie, że nieruchomość stanowiąca dz. nr (...) ma dostęp do drogi publicznej zarówno od strony ulicy (...) poprzez dz. nr (...), jak i od strony ul. (...) poprzez dz. nr (...), to obecnie przy niezmienionych okolicznościach faktycznych dotyczących dz. nr (...) nie jest możliwe wykazywanie, iż nieruchomość objęta żądaniem wniosku nie ma odpowiedniego dostępu do drogi publicznej. Wnioskodawca chcąc wykazać w niniejszej sprawie brak odpowiedniego dostępu nieruchomości oznaczonej dz. nr (...) do drogi publicznej winien udowodnić zaistnienie po dniu 20 listopada 2012 roku takich okoliczności, które pozbawiły go możliwości dojazdu zarówno poprzez dz. nr (...), jak poprzez dz. nr (...), a tego w stosunku do tej ostatniej nie wykazał, co skutkować musiało oddaleniem wniosku. Pogląd powyższy wynika także z orzecznictwa Sądu Najwyższego (por. postanowienie SN z dnia 15.09.2011 r. II CSK 718/10 Lex nr 1312357, postanowienie SN z dnia 15.09.2011r. II CSK 25/11, Lex 1312356, postanowienie SN z dnia 2.04.2008r. III CSK 313/07, Lex 627210, uchwała SN z dnia 97/02, OSNC 2003/12/160, postanowienie SN z dnia 21.08.2008r. IV CSK 231/08, Lex 590263). Mając powyższe na uwadze, zdaniem Sądu Okręgowego, należy stwierdzić, że analiza niniejszej sprawy w kontekście postępowania uprzednio zakończonego prawomocnym orzeczeniem, pozwala jedynie na stwierdzenie, że zgłoszone przez wnioskodawcę nowe okoliczności sprawy w postaci zbycia działki oznaczonej numerem (...) po dacie wydania pierwotnego orzeczenia nie miały wpływu na losy przedmiotowego postępowania. Dlatego też Sąd Okręgowy, uznając się związanym powyższym ustaleniem i przyjmując prekluzję dowodową dotyczącą okoliczności faktycznych, które stanowiły podstawę oddalenia wniosku w sprawie I Ns 902/12/P, stwierdza iż już tylko z tych powodów zaskarżone postanowienie musi zostać uznane za prawidłowe.

Zdaniem Sądu Okręgowego nie były też zasadne zarzuty bezpośrednio podniesione w apelacji. Bezzasadne było bowiem domaganie się ustanowienia drogi koniecznej przez wnioskodawcę skoro jego nieruchomość posiada odpowiedni dostęp przez dz. nr (...) i dz. nr (...) stanowiące także jego własność. Sąd Okręgowy podziela także pogląd Sądu pierwszej instancji, że istniejący ale nie przystosowany dostęp nie obliguje do ustanowienia służebności drogi koniecznej, bowiem w pierwszej kolejności na właścicielu nieruchomości spoczywa obowiązek przystosowania istniejącego dostępu. Niewątpliwie więc Sąd pierwszej instancji oddalając wniosek J. M. wniesiony w dniu 15 grudnia 2014 roku nie naruszył art. 145 § 1 k.c. w zw. z art. 145 § 3 k.c. Zauważyć należy, że wnioskodawca podnosił, że dojazd do dz. nr (...) po dz. nr (...)nie jest możliwy z uwagi na istniejący mur oporowy, jak również różnicę poziomów między tymi działkami. Podnieść jednak należy, że z oględzin przedmiotowych nieruchomości, jak również fotografii znajdujących się w aktach sprawy wynika, że różnica poziomów między działkami nie jest tak duża jak wysokość samego muru, a nadto iż pomiędzy dz. nr (...) i dz. nr (...) również istnieje mur oporowy. Trafnie więc Sąd pierwszej instancji uznał, że w pierwszej kolejności właściciel nieruchomości winien przystosować do swoich potrzeb dostęp do drogi publicznej po nieruchomości stanowiącej jego własność.

Zdaniem Sądu Okręgowego nie mógł także zostać uznany za zasadny zarzut naruszenia art. 328 §2 k.p.c. w zw. z art. 361 k.p.c. i art. 13 §2 k.p.c. W ocenie Sądu Okręgowego należy stwierdzić, że sporządzone przez Sąd Rejonowy uzasadnienie postanowienia w pełni pozwala na dokonanie kontroli instancyjnej, a tylko brak możliwości takiej kontroli czyniłby ten zarzut skutecznym. Zauważyć jednak należy, iż znaczna część dokonanych ustaleń (w zakresie czynności związanych z podejmowanymi próbami ustanowienia służebności gruntowej na rzecz nieruchomości wnioskodawcy) nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy skoro ostatecznie do takiej czynności prawnej nie doszło.

Z przyczyn podanych wyżej apelacja wnioskodawcy nie zasługiwała na uwzględnienie, w związku z czym Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. w związku z art. 13 §2 k.p.c. orzekł jak w punkcie 1 sentencji. O kosztach postępowania Sąd orzekł zaś w oparciu o treść art. 520 § 3 k.p.c. oraz § 8 pkt 3 w zw. z § 12 ust. 1 pkt. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst jedn. Dz. U. 2013, poz. 490 ze zm.).

SSO L iliana Kaltenbek SSO Grzegorz Buła SSO Katarzyna Biernat-Jarek