Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 czerwca 2016 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu I Wydział Cywilny w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 22 czerwca 2016 r. w Toruniu

sprawy z powództwa Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego w W.

przeciwko P. P. (1)

o zapłatę

I. zasądza od pozwanego P. P. (1) na rzecz powoda Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego w W. kwotę 31.753,31 zł (trzydzieści jeden tysięcy siedemset pięćdziesiąt trzy złote trzydzieści jeden groszy) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 8 maja 2015r. do dnia zapłaty oraz odsetki ustawowe:

- od kwoty 21.710,93 zł (dwadzieścia jeden tysięcy siedemset dziesięć złotych dziewięćdziesiąt trzy grosze) od dnia 21 marca 2013r. do dnia 25 lipca 2013r.

- od kwoty 24.157,26 zł (dwadzieścia cztery tysiące sto pięćdziesiąt siedem złotych dwadzieścia sześć groszy) od dnia 26 lipca 2013r. do dnia 20 listopada 2013r.

- od kwoty 28.267,77 zł (dwadzieścia osiem tysięcy dwieście sześćdziesiąt siedem złotych siedemdziesiąt siedem groszy) od dnia 21 listopada 2013r. do dnia 22 grudnia 2013r.

- od kwoty 31.003,31 zł (trzydzieści jeden tysięcy trzy złote trzydzieści jeden groszy) od dnia 23 grudnia 2013r. do dnia 3 lipca 2014r.

- od kwoty 31.803,31 zł (trzydzieści jeden tysięcy osiemset trzy złote trzydzieści jeden groszy) od dnia 4 lipca 2014r. do dnia 7 maja 2015r.

II. zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 4.005,00 zł (cztery tysiące pięć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

III. zasądza od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Toruniu na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. W. W. kwotę 2.400 zł (dwa tysiące czterysta złotych) plus podatek VAT tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej pozwanemu z urzędu.

I C 541/16

UZASADNIENIE

Powód Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny w W. wniósł o zasądzenie od pozwanego P. P. (1) kwoty 31.753,31 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 8 maja 2015r. do dnia zapłaty oraz odsetki ustawowe:

- od kwoty 16.155,40 zł. od dnia 10 kwietnia 2012 r. do dnia 20.03.2013r.

- od kwoty 21.710,93 zł od dnia 21 marca 2013r. do dnia 25 lipca 2013r.

- od kwoty 24.157,26 zł od dnia 26 lipca 2013r. do dnia 20 listopada 2013r.

- od kwoty 28.267,77 zł od dnia 21 listopada 2013r. do dnia 22 grudnia 2013r.

- od kwoty 31.003,31 zł od dnia 23 grudnia 2013r. do dnia 3 lipca 2014r.

- od kwoty 31.803,31 zł od dnia 4 lipca 2014r. do dnia 7 maja 2015r.

Pismem z dnia 08 stycznia 2016 r. zmodyfikowano żądanie eliminując żądanie odsetek ustawowych - od kwoty 16.155,40 zł. od dnia 10 kwietnia 2012 r. do dnia 20.03.2013r.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym wydanym w sprawie I Nc 1466/15 z dnia 15 stycznia 2016r. uwzględniono powództwo w całości oraz zasądzono od pozwanego na rzecz powoda koszty procesu.

Pozwany złożył sprzeciw wskazując, iż w wyroku wydanym w sprawie VIII K 1088/11 Sądu Rejonowego w Toruniu nie został ujęty czyn dotyczący pojazdu A. (...) nr rej. (...), zatem żądanie zwrotu odszkodowania wypłaconego właścicielowi tego pojazdu jest nieuzasadnione. Poza tym pozew nie zawiera żądania związanego z uszkodzeniem pojazdów M. (...) nr rej. (...) oraz H. (...) nr rej. (...), co jest „ podejrzane” i może stanowić wyraz chęci „wyłudzenia zwrotu kosztów za samochody”, które nie brały udziału w kolizji.

Pełnomocnik pozwanego uzupełniając sprzeciw wskazał, iż powód nie udowodnił swojego roszczenia co do zasady i wysokości, bowiem nie zostały przedstawione dowody uiszczenia odszkodowań na rzecz poszkodowanych. Ponadto w wyroku w sprawie VIII K 1088/11 na mocy art. 46 § 1 kk orzeczono obowiązek naprawienia szkody na rzecz H. S. i G. W., a zatem ewentualne uwzględnienie powództwa będzie skutkowało istnieniem dwóch tytułów wykonawczych co do tych samych kwot. Z ostrożności procesowej podniesiony został zarzut przedawnienia.

Sąd ustalił co następuje:

W dniu 16 września 2011 roku do Sądu Rejonowego w Toruniu wpłynął akt oskarżenia przeciwko P. S. (1) (obecnie P.) m. in. o to, że w dniu 27 czerwca 2011 r., ok. godz.15.15 w T. na ul. (...) w celu uniemożliwienia podjęcia przez funkcjonariuszy Policji pościgu za nim sprowadził bezpośrednie niebezpieczeństwo katastrofy w ruchu lądowym w ten sposób, że kierując samochodem marki V. (...) nr rej. (...) w stanie nietrzeźwości wynoszącym I badanie 1,02 mg/l, II badanie 1,02 mg/l, III badanie 0,83 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, usiłując zbiec z miejsca zdarzenia i uniknął zatrzymania przesz Policję, podjął niebezpieczne manewry na drodze, jadąc środkiem jezdni, przekraczając dozwoloną prędkość i nie stosując się do sygnalizacji świetlnej, umyślnie uderzył kierowanym przez siebie pojazdem :

-w lewy tylny bok samochodu marki M. (...) o nr rej. (...) kierowanym przez K. D. (1) powodując na jego rzecz szkodę w kwocie 11.000 zł,

- w tył pojazdu marki V. (...) o nr rej. (...) kierowanym przez G. W. powodując na jego rzecz szkodę w kwocie 2500 zł,

- w lewy bok samochodu marki F. (...) o nr rej. (...)kierowanym przez K. C. powodując na jej szkodę w kwocie 600 zł,

-w lewe lusterko samochodu marki H. (...) o nr rej. (...) kierowanym przez E. N. powodując na jej rzecz szkodę w kwocie 735,54 zł,

- w lewy tylny bok samochodu marki V. (...) o nr rej. (...) kierowanym przez M. C. powodując na rzecz właściciela pojazdu M. G. szkodę w kwocie 100 zł,

- w lewy tylny błotnik samochodu marki S. (...) o nr rej. (...) G kierowanym przez H. S. powodując na jego rzecz szkodę w kwocie 3788,09 zł,

- w lewy tylny bok samochodu marki F. (...) o nr rej. (...) kierowanym przez K. D. (2) powodując na jego rzecz szkodę w kwocie 5500 zł,

- w lewo przednie koło i maskę samochodu marki V. (...) o nr rej. (...) kierowanym przez J. B. powodując na jego rzecz szkodę w kwocie 4000 zł,

- w lewy tylny bok samochodu marki F. (...) o nr rej. (...) G kierowanym przez J. W. powodując na jego rzecz szkodę w kwocie 1300 zł,

- w lewy tylny bok samochodu marki N. (...) o nr rej. (...) kierowanym przez M. Ż. (1) powodując na rzecz właściciela pojazdu M. Ż. (2) szkodę w kwocie 27100 zł,

- w lewy tył samochodu marki A. (...) o nr rej. (...) kierowanym przez D. M. (1) powodując na jego rzecz szkodę w kwocie 17,500 zł,

- w przód radiowozu policyjnego marki F. (...) o nr rej. (...) kierowanym przez funkcjonariusza policji M. W. powodując na rzecz Komendy Miejskiej Policji w T. szkodę w kwocie 7515,92 zł, przy czym czynu tego dopuścił się po odbyciu w okresie od dnia 25.09.2004 r. do dnia 27.09.2004 r. oraz od dnia 30.03.2006 r. do dnia 27.10.2009 r. części kary 5 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej na podstawie wyroku łącznego Sądu Rejonowego w Stargardzie Szczecińskim z dnia 15.01.2008 r., sygn. akt II K 836/07, obejmującym m .in. wyrok skazujący Sądu Rejonowego w Stargardzie Szczecińskim o sygn. akt IIK 722/05 za czyn z art. 284 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk,

tj. o przestępstwo z art 224 §2 kk w zw. art. 174 § 1 kk w zw. z art 178 § 1 kk w zw. z art 288 § 1 kk w zw. z art 64 § 1 kk w zw. z art 12 kk w zw. z art. 11 §2kk.

dowód: - akt oskarżenia – k. 340-345

W toku postępowania zgromadzono dowody wskazujące na uszkodzenie przez P. P. (3) samochodu marki A. (...) nr rej. (...). Jak wynika z akt sprawy VIII K 1088/11 Sąd nie dokonał zmiany opisu czynu poprzez wyeliminowanie zarzutu dotyczącego tego pojazdu.

Dowód: - notatka urzędowa k. 47-48 z akt VIII K 1088/11; - protokoły przesłuchania D. M. k. 55v, 230, 527-527v, z akt VIII K 1088/11; - protokoły przesłuchania M. M. – k. 59v,527v, z akt VIII K 1088/11; - protokoły przesłuchania P. S. – k. 95-97, 177-179, 263-264 z akt VIII K 1088/11

Wyrokiem z dnia 24 kwietnia 2012 r. Sąd Rejonowy w Toruniu uznał P. P. (1) za winnego popełnienie czynów zarzucanych mu w punktach 1 i 2 aktu oskarżenia, przy czym w rubrum wyroku pominięto uszkodzenie pojazdu A. (...). Za czyny wymierzono mu karę łączną 4 lat pozbawienia wolności. Orzeczono również obowiązek naprawienia szkody na rzecz H. S. i G. W., na mocy art. 46 § 1 kk. Powyższy wyrok został utrzymany w mocy orzeczeniem Sądu Okręgowego w Toruniu z dnia 20.02.2012r, sygn. akt IX K 421/12.

Dowód: - wyroki – k. 601- 603, 664 z akt VIII K 1088/11

P. P. (1) nie posiadał ważnej umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Z uwagi na to roszczenia zostały skierowane do Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego.

Bezsporne

Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny wypłacił:

- w dniu 5 grudnia 2011r. M. M. (2) kwotę 11.707,50 zł, w tym kwotę 307,50 zł tytułem zwrotu kosztów holowania oraz 11.400 zł tytułem odszkodowania za uszkodzony pojazd A. nr rej. (...)

- w dniu 5 grudnia 2011r. (...) S.A. kwotę 200 zł tytułem zwrotu kosztów likwidacji szkody

- w dniu 5 grudnia 2011r. W. C. kwotę 2.440,40 zł, w tym kwotę 590,40 zł tytułem zwrotu kosztów holowania oraz 1.850 zł tytułem odszkodowania za uszkodzony pojazd V. (...) o nr rej. (...)

- w dniu 5 grudnia 2011r. (...) S.A. kwotę 200 zł tytułem zwrotu kosztów likwidacji szkody

- w dniu 5 grudnia 2011r. A. D. kwotę 1.700 zł tytułem odszkodowania za uszkodzony pojazd F. (...) o nr rej. (...)

- w dniu 28 grudnia 2011r. A. D. kwotę 307,50 zł tytułem zwrotu kosztów holowania,

- w dniu 7 stycznia 2012r. H. S. kwotę 3.788,09 zł tytułem odszkodowania za uszkodzony pojazd S. (...) nr rej. (...)

- w dniu 7 stycznia 2012r. (...) Zakładowi (...) kwotę 200 zł tytułem zwrotu kosztów likwidacji szkody,

- w dniu 3 grudnia 2011r. Ł. C. kwotę 1.767,44 zł tytułem odszkodowania za uszkodzony pojazd F. nr rej. (...)

- w dniu 11 czerwca 2013r. G. W. kwotę 2.446,33 zł tytułem odszkodowania za uszkodzony pojazd V. (...) nr rej. (...)

- w dniu 3 października 2013r. Komendzie Wojewódzkiej Policji kwotę 4.110,51 zł, w tym kwotę 136,05 zł tytułem zwrotu kosztów holowania oraz 3.974,46 zł tytułem odszkodowania za uszkodzony pojazd F. (...) nr rej. (...)

- w dniu 28 listopada 2013r. Komendzie Wojewódzkiej Policji kwotę 2.735,54 zł tytułem dopłaty do odszkodowania za uszkodzony pojazd F. (...) nr rej. (...)

- w dniu 3 października 2013r. (...) Zakładowi (...) kwotę 200 zł tytułem zwrotu kosztów likwidacji szkody.

Dowód: - informacje od ubezpieczycieli, kosztorysy, faktury – k. 12-82, 159-166, - dowody wypłat – k. 172-181

Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny wzywał P. P. (1) do uregulowania wypłaconych poszkodowanym kwot.

dowód: - wezwania – k. 83-88v, 167

Pismem z dnia 25 maja 2013 roku P. P. (1) zwrócił się do Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego w związku ze szkodą komunikacyjną z dnia 27.06. 2011 r. o możliwość rozłożenia kwoty 21.710,93 zł na raty.

dowód: - pismo z dnia 26.05.2013r. - k. 158

Sąd zważył co następuje:

Stan faktyczny sprawy Sąd ustali w oparciu o dokumenty przedłożone przez strony oraz akta sprawy VIII K 1088/11 Sądu Rejonowego w Toruniu. Dowody te były wystarczające do podjęcia merytorycznej decyzji. Z uwagi na to Sąd oddalił wniosek o przesłuchanie pozwanego bowiem dopuszczenie dowodu z przesłuchania stron możliwe jest tylko, jeżeli po wyczerpaniu środków dowodowych lub w ich braku pozostały niewyjaśnione fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 299 kpc).

Zgodnie z art. 11 kpc ustalenia wydanego w postępowaniu karnym prawomocnego wyroku skazującego co do popełnienia przestępstwa wiążą sąd w postępowaniu cywilnym. Z uwagi na to bezsporne było, iż P. P. (1) uszkodził samochody V. (...) o nr rej. (...), F. (...) o nr rej. (...), S. (...) nr rej. (...), F. nr rej. (...), V. (...) nr rej. (...), F. (...) nr rej. (...). Zakwestionowane zostało przez pozwanego uszkodzenie pojazdu A. (...) nr rej. (...), jednakże w świetle akt sprawy VIII K 1088/11 Sąd nie mógł podzielić tego stanowiska. Wskazać należy, iż w sprawie VIII K 1088/11 Sąd nie uniewinnił pozwanego w zakresie czynu dotyczącego w/w pojazdu. Dokumenty w postaci notatki urzędowej, protokołów przesłuchania D. M. i M. M. wskazują jednoznacznie, iż w trakcie ucieczki przed funkcjonariuszami Policji P. P. (1) uszkodził również samochód A. (...). Znamienne jest również, iż w toku postępowania przygotowawczego pozwany przyznał się do popełnienia wszystkich zarzucanych mu czynów, w tym do uszkodzenia A. (...), a dopiero przed Sądem po negatywnym ustosunkowaniu się przez prokuratora do jego wniosku o dobrowolne poddanie się karze zmienił swe stanowisko. Podobną postawę pozwany prezentuje w toku niniejszej sprawy, twierdząc, że ma wątpliwości co do stanu faktycznego.

Bezsporne jest, iż w wyroku w sprawie VIII K 1088/11 orzeczono obowiązek naprawienia szkody na rzecz H. S. i G. W., na mocy art. 46 § 1 kk. Orzeczenie to nie dotyczy jednak Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego i nie może stanowić podstawy do dochodzenia przez powoda roszczeń tytułem regresu.

Wartość szkód i fakt wypłacenia odszkodowań przez powoda zostały wykazane dokumentami przedłożonymi przez powoda i Sąd uznał, iż brak jest podstaw by przeprowadzać dalsze postępowanie dowodowe w tym zakresie, które spowodowałoby przedłużenie postępowania i wygenerowało zbędne koszty. Informacje, kosztorysy i faktury towarzystw ubezpieczeniowych nie budziły, zdaniem Sądu, żadnych wątpliwości co do ich rzetelności.

Za chybiony uznać należy zarzut przedawnienia roszczeń. Wskazać należy, iż w przedmiotowej sprawie nastąpiło niewłaściwe uznanie długu. Pozwany w swym piśmie z dnia 26.05.2013r. jednoznacznie wskazał, iż jego wniosek o rozłożenie na raty dotyczy zdarzenia komunikacyjnego z dnia 27.06.2011 r. Jak wynika z wyroku Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 30 października 2013r., sygn. akt I ACa 484/13, uznanie roszczenia stanowi czynność prawną, w której dłużnik potwierdza swe zobowiązanie, zasadniczo mając na celu jego ustalenie lub zabezpieczenie. Przyjmuje się przy tym, że do uznania roszczenia może dojść nie tylko formalnie, czyli niejako wprost, ale również poprzez każde zachowanie dłużnika przyznające obowiązek świadczenia. Takie uznanie długu, nazywane niewłaściwym, jest oświadczeniem wiedzy. Nie musi towarzyszyć mu zamiar ani nawet świadomość wywołania skutków prawnych, a wynika ono z każdego takiego zachowania zobowiązanego, które świadczy o jego świadomości bycia dłużnikiem i uzasadnia przekonanie wierzyciela kierującego się powszechnie przyjętymi regułami znaczeniowymi o woli dobrowolnego spełnienia przez dłużnika świadczenia. Skoro uznanie może być dokonane w sposób wyraźny lub dorozumiany przez czynność czysto faktyczną, to oczywistym jest, że nie musi ono wskazywać ani podstawy prawnej, ani wysokości uznawanego roszczenia. Zwrócenie się przez dłużnika do wierzyciela o rozłożenie należności głównej na raty i zwolnienie z obowiązku zapłaty odsetek za opóźnienie może stanowić uznanie roszczenia (art. 123 § 1 pkt 2 k.c.) także wtedy, gdy proponowane porozumienie między stronami nie doszło do skutku. (LEX nr 1388771) (por. wyrok SA w Szczecinie z dnia 13.12.2014r., I ACa 684/14, LEX 1649309, wyrok SA we Wrocławiu z dnia 05.09.2014r., I ACa 882/14, LEX 1316497, wyrok SA w Szczecinie z dnia 11.06.2014r., I ACa 249/14, LEX 1483853).

Zauważyć również trzeba, iż roszczenie regresowe ma charakter pochodny, zależny od istnienia zobowiązania, z tytułu którego może być wykonywane. W rezultacie roszczenia regresowe ubezpieczyciela ulegają przedawnieniu w takich warunkach, w których przedawnia się nabyte przezeń roszczenie ubezpieczającego do osoby trzeciej, odpowiedzialnej na szkodę w ubezpieczonym mieniu (art. 828 § 1 k.c.) (wyrok Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 09.10.2013r., sygn.. akt XII Ga 284/13, LEX nr 1715404). Zgodnie z art. 442 ¹§ 2 kpc jeżeli szkoda wynikła ze zbrodni lub występku, roszczenie o naprawienie szkody ulega przedawnieniu z upływem lat dwudziestu od dnia popełnienia przestępstwa (…), a zatem w przedmiotowej sprawie nie nastąpiło przedawnienie.

Zgodnie z art. 828 § 1 kc jeżeli nie umówiono się inaczej, z dniem zapłaty odszkodowania przez ubezpieczyciela roszczenie ubezpieczającego przeciwko osobie trzeciej odpowiedzialnej za szkodę przechodzi z mocy prawa na ubezpieczyciela do wysokości zapłaconego odszkodowania. Jak wynika z art. 98 ust. 1 punkt 3 lit. a ustawy z dnia 22.05.2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tj. jedn. Dz.U. z 2013, poz.392 ze zm.) do zadań Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego należy zaspokajanie roszczeń z tytułu ubezpieczeń obowiązkowych za szkody powstałe na terytorium Rzeczypospolitej w mieniu i na osobie, gdy posiadacz zidentyfikowanego pojazdu mechanicznego, którego ruchem szkodę tę wyrządzono, nie był ubezpieczony obowiązkowym ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania na mocy wyżej powołanych przepisów Sąd uwzględnił powództwo w całości.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. art. 481 § 1 kc bowiem pozwany nie uregulował należności w terminach wyznaczonych w wezwaniach do zapłaty.

O kosztach orzeczono w oparciu o art. 98 § 1 i 3 kpc, zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 4.005 zł (1.588 zł opłata od pozwu, 17 zł opłata skarbowa od pełnomocnictwa, 2.400 zł koszty zastępstwa procesowego).

Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. W. W. kwotę 2.400 zł plus podatek VAT tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej pozwanemu z urzędu na podstawie § 6 punkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (…) (t.jedn. Dz.U. z 2013, poz. 461 ze zm.)