Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powódka B. R. domagała się zasądzenia na swoja rzecz od pozwanego Zespołu Szkół im. (...) w P. kwoty 45.000 zł tytułem odszkodowania za nieuzasadnione odwołanie z funkcji wicedyrektora wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia doręczenia pozwu do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu wskazała, że od 1 września 2014 r. piastowała stanowisko wicedyrektora pozwanego. Z dniem 1 maja 2013 r. została z niego odwołana z uwagi na nieobecność w pracy, powołanie nowych wicedyrektorów oraz brak zaufania ze strony pełniącej obowiązki dyrektora. Według powódki przyczyny odwołania były fikcyjne. Przyznała, jednak że była nieobecna w pracy na skutek choroby, a nadto, iż w trakcie tej nieobecności doszło do powołania nowych wicedyrektorów.

Pozwany w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa. Argumentując swoje stanowisko wskazał, że w styczniu 2015 r. w pozwanym było czterech wicedyrektorów. W związku z odwołaniem dotychczasowego dyrektora kierowanie placówką powierzono jednemu z wicedyrektorów – B. P. (1). Po tym rezygnację złożył jeden z wicedyrektorów, a drugi rozpoczął wykorzystywanie zaległego urlopu wypoczynkowego udzielonego do 29 marca 2015 r. Z kolei powódka była niezdolna do pracy, w okresie ferii zimowych wykorzystywała urlop, a po nich ponownie była niezdolna do pracy, by w końcu udać się na urlop dla poratowania zdrowia. W rej sytuacji musiała kierować całą placówką samodzielnie, a w związku z tym, że nie było to możliwe, powołano trzech nowych wicedyrektorów. W pozwanym przewidzianych było pięć stanowisk kierowniczych, stąd należało zredukować ilość wicedyrektorów. Nadto pozwany zakwestionował wysokość zgłoszonego żądania, które jego zdaniem winno się ograniczyć do dodatku funkcyjnego za okres trzech miesięcy.

W toku postępowania powódka wniosła o przywrócenie jej do pracy na stanowisku wicedyrektora, a w przypadku uznania tego roszczenia za nieuzasadnione, o zasądzenie 16.322,10 zł tytułem odszkodowania. Cofnęła pozew ponad tą kwotę ze zrzeczeniem się roszczenia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Strony łączy stosunek pracy, w ramach którego powódka świadczy na rzecz pozwanego pracę na stanowisku nauczyciela. Z dniem 1 września 2013 r. powierzono jej funkcję wicedyrektora pozwanego.

Do dnia 31 grudnia 2014 r. dyrektorem pozwanego była A. N.. Funkcje wicedyrektorów piastowały: B. P. (1), A. L., B. S. i powódka. Arkusz organizacyjny na rok 2014/2015 przewidywał czterech wicedyrektorów.

Wobec odwołania A. N. przez organ prowadzący z dniem 1 stycznia 2015 r. obowiązki dyrektora powierzył B. P. (1).

Okoliczności bezsporne.

Na posiedzeniu rady pedagogicznej pozwanego w dniu 15 stycznia 2015 r. na wniosek B. P. (1) pozytywnie zaopiniowano jej zamiar odwołania B. S. i B. R.. Również pozytywną opinię wyrażono w kwestii powołania nowych wicedyrektorów, tj. K. I., K. W., W. W..

Z dniem 31 stycznia 2015 r. A. L. zrezygnowała z zajmowanego stanowiska. B. S. w dniu 16 stycznia 2015 r. wniosła o udzielenie jej urlopu uzupełniającego za rok 2013/2014 w wymiarze 56 dni począwszy od 2 lutego 2015 r., na co też uzyskała zgodę. Z końcem kwietnia 2015 przestała pracować dla pozwanego. Z kolei powódka od dnia 13 stycznia 2015 r. nie świadczyła pracy z uwagi na niezdolność potwierdzoną zaświadczeniem lekarskim.

Nowi wicedyrektorzy zaczęli oni pełnić powierzone im funkcje od 1 lutego 2015 r.

Dowód:

- pisma z 27.01.15 r. k. 56, 58,

- pisma z 29.01.15 r. k. 57, 59,

- pismo z 16.01.15 r. k. 60,

- pismo z 19.01.15 r. k. 61,

- protokoły k. 62-66, 67-68,

- pismo z 13.03.15 r. k. 69-71,

- zeznania B. P. (1) k. 184-187,

- zeznania K. I. k. 187-188,

- zeznania W. W. k. 188,

- zeznania K. W. k. 188-189,

- zeznania A. K. k. 193-193v,

- zeznania A. J. k. 194v-195.

W wiadomości elektronicznej przesłanej 16 stycznia 2015 r. B. P. (1) zwróciła się do powódki z prośbą kontakt. Wyjaśniła, że chodzi o tryb odwołania jej z funkcji wicedyrektora. Chciałaby z nią o tym porozmawiać. Zastrzegła, że jeśli nie dostanie odpowiedzi do wtorku, to uruchomi procedurę tzw. przypadku szczególnie uzasadnionego. Wcześniej o swoich zamiarach rozmawiała z powódką licząc na to, że sama zrezygnuje z funkcji.

Dowód:

- wydruk wiadomości k. 13 (194),

- zeznania B. P. (1) k. 184-187,

- zeznania A. W. k. 193v-194,

- zeznania B. R. k. 194-194v.

B. P. (1) dwukrotnie, w styczniu oraz marcu 2015 r. zwracała się do (...) Kuratora Oświaty o wyrażenie opinii dotyczącej odwołania powódki z funkcji wicedyrektora. Za każdym razem uzyskiwała opinię negatywną, w której wskazywano, że proponowane przyczyny odwołania nie powodują destabilizacji w funkcjonowaniu szkoły w zakresie zadań dydaktycznych, wychowawczych czy opiekuńczych.

Dowód:

- pismo z 13.03.15 r. k. 69-71,

- pismo z 23.03.15 r. k. 72-73.

Pismem z dnia 10 kwietnia 2015 r. B. P. (1) odwołała powódkę ze stanowiska wicedyrektora szkoły ze skutkiem na 1 maja 2015 r. W uzasadnieniu podała, iż przyczyną odwołania jest nieobecność powódki w pracy od 13 stycznia 2015 r., niewykonywanie obowiązków na zajmowanym stanowisku, powołanie nowych wicedyrektorów oraz brak niezbędnego zaufania ze strony pełniącej obowiązki dyrektora placówki. Dalej wskazała, iż na przełomie stycznia i lutego 2015 r. kierownictwo pozwanego zostało zredukowane do jednak osoby, stąd podjęła ona czynności zmierzające do odwołania nieobecnych wicedyrektorów i powierzenia stanowisk kierowniczych nowym osobom. Odwołanie z funkcji dotychczasowego dyrektora pozwanego w trakcie roku szkolnego, rezygnacja A. L. z funkcji wicedyrektora, powołanie nowych wicedyrektorów oraz długotrwała nieobecność dotychczasowych wicedyrektorów stanowią przypadek szczególnie uzasadniony w rozumieniu art. 38 ust. 1 pkt 2 ustawy o systemie oświaty uzasadniający odwołanie. Powołując się na brak zaufania B. P. (1) wyjaśniła, że piastowanie stanowiska wicedyrektora w tak dużej placówce jak pozwany wymaga pełnego zaufania ze strony osoby kierującej placówką oraz ścisłej współpracy z dyrektorem. Brak niezbędnego zaufania powoduje, że nie istnieją warunki do dalszej współpracy z powódką, gdyż złamana zostałaby podstawowa zasada sprawnego wykonywania obu tych funkcji.

Dowód:

- pismo z 10.04.15 r. k. 11-12.

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny w kwestiach istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy był zasadnicz bezsporny, a nadto ustalony został w oparciu o dowody z dokumentów przedstawionych przez strony, których wiarygodności żadna z nich nie kwestionowała, jak i Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności podważających ich walor dowodowy. Podstawę ustaleń faktycznych stanowiły także zeznania świadków, powódki oraz A. J.. Z uwagi na brak wiedzy przydatnej dla postępowania w ustaleniach pominięte zostały zeznania świadków J. W., M. S., M. D. oraz U. D..

Podstawy prawnej roszczenia powódki należało upatrywać w art. 45 § 1 k.p., który stanowi, że w razie ustalenia umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy – stosownie do żądania pracownika – orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa rozwiązaniu – o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu.

Przepis ten winien być jednak stosowany odpowiednio, co prowadzi do uznania, że niecelowe jest orzekanie o przywróceniu do pracy na poprzednie stanowisko czy uznanie odwołania za bezskuteczne (tak Sąd Najwyższy w uchwałach z dnia 3 lutego 1993 r., sygn. I PZP 71/92, (OSNCP 1993 nr 9, poz. 144) oraz z dnia 5 maja 1993 r., I PZP 15/93 (OSNCP 1993 nr 12, poz. 217). Skutkiem niezgodnego z prawem odwołania powódki ze stanowiska mogło być wyłącznie przyznanie jej odszkodowania określonego w art. 45 § 1 k.p.

W kwestii wysokości odszkodowania należnego nauczycielowi odwołanemu ze stanowiska kierowniczego z naruszeniem art. 38 ust. 1 pkt 2 ustawy o systemie oświaty Sąd Najwyższy przyjmował, iż przysługuje mu wyłącznie odszkodowanie, obejmujące dodatek funkcyjny za czas, do upływu którego pełnienie funkcji miało trwać, nie więcej jednak niż za 3 miesiące (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 maja 1997 r., sygn. I PKN 138/97, Lex nr 31941. W innym z orzeczeń Sąd ten przyjął, że odpowiednie stosowanie art. 45 § 2 k.p. i art. 47 ¹ k.p. do dyrektora szkoły odwołanego na podstawie art. 38 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty nie uzasadnia ograniczenia ustawowego odszkodowania do wysokości trzymiesięcznego dodatku funkcyjnego (wyrok z 19 maja 2009 r., sygn. II PK 288/08, Lex nr 687061). Tożsame stanowisko zajął w wyroku z dnia 7 maja 2015 r. (sygn. III PK 130/14, Lex nr 1771514) poddając analizie obydwa poglądy prawne. Wskazał, że wprawdzie odwołanie nauczyciela mianowanego ze stanowiska dyrektora szkoły nie jest tożsame z wypowiedzeniem zmieniającym, jednakże w sferze faktycznej odnosi podobny skutek. Stanowi bowiem jednostronną zmianę warunków pracy, niekorzystną dla pracownika. Zmiana ta dotyczy treści stosunku pracy nauczyciela pełniącego funkcję dyrektora szkoły, gdyż pozbawia go funkcji i uprawnień organu zarządzającego szkołą oraz w istotny sposób uszczupla należne mu wynagrodzenie za pracę, pozbawiając go dodatku funkcyjnego. W razie wypowiedzenia warunków pracy i płacy nie musi dojść do rozwiązania stosunku pracy. Może on być bowiem kontynuowany na nowych warunkach w wypadku ich przyjęcia przez pracownika. Przyjęcie nowych warunków pracy nie wyklucza możliwości dochodzenia przez pracownika roszczenia odszkodowawczego, a w judykaturze nie ma wątpliwości, że odszkodowanie za wadliwe wypowiedzenie zmieniające nie jest odnoszone do różnicy zarobków sprzed i po wypowiedzeniu. Bezprawność odwołania mianowanego nauczyciela ze stanowiska dyrektora szkoły wynikająca z braku uzasadnionych podstaw lub naruszenia przepisów, powinna wywoływać skutek podobny jak bezprawność działania pracodawcy przy wypowiedzeniu zmieniającym, bowiem są to rodzajowo podobne uchybienia prawom pracownika.

Sąd orzekający w niniejszej sprawie w pełni podziela pogląd, iż wobec w obecnym stanie prawnym nie ma podstaw do obniżania odszkodowania należnego w związku wadliwością rozwiązania stosunku pracy, czy jego wypowiedzenia, czy w końcu dokonania zmian w trybie art. 42 § 1-3 k.p.

Zastosowaną podstawą prawną odwołania powódki był przepis art. 38 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz.U. 2004.256.2572 ze zm.). Stanowi on, iż organ, który powierzył nauczycielowi stanowisko kierownicze w szkole lub placówce w przypadkach szczególnie uzasadnionych, po zasięgnięciu opinii kuratora oświaty, a w przypadku szkoły i placówki artystycznej oraz placówki zapewniającej opiekę i wychowanie uczniom w okresie pobierania nauki poza miejscem stałego zamieszkania, dla uczniów szkół artystycznych prowadzonej przez jednostkę samorządu terytorialnego - ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego, może odwołać nauczyciela ze stanowiska kierowniczego w czasie roku szkolnego bez wypowiedzenia.

Kluczowym dla oceny zasadności żądania powódki było zbadanie, czy w ustalonym stanie faktycznym miał miejsce przypadek szczególnie uzasadniony w rozumieniu w/w przepisu. Ustawodawca nie zdefiniował tego pojęcia pozostawiając ocenę sądom. W ich orzecznictwie konsekwentnie przyjmuje się, iż konstrukcja "szczególnie uzasadnionych przypadków", mogących być przyczyną odwołania dyrektora szkoły ogranicza możliwość działania organu na podstawie powołanego przepisu do sytuacji wyjątkowych. Ocena, jak i uznanie organu, który powierzył nauczycielowi stanowisko kierownicze, a następnie zamierza odwołać go z tej funkcji, nie mogą mieć charakteru dowolnego ani arbitralnego. Odwołanie nauczyciela ze stanowiska kierowniczego może mieć miejsce tylko wtedy, gdy dalsze kierowanie placówką oświatową przez nauczyciela stanowi istotne zagrożenia dla osiągnięcia jej celów lub z innych, obiektywnie ważnych względów jest nie do przyjęcia by nadal nią kierował (por. wyrok WSA w Krakowie z 14 kwietnia 2015 r., sygn. III SA/Kr 88/15, Lex nr 1788402, wyrok NSA z 3 lutego 2016 r., sygn. I OSK2790/15, Lex nr 2035419). Negatywna ocena działalności dyrektora (wicedyrektora) w zakresie gospodarki finansowej szkoły lub innych zaniedbań dotyczących organizacji pracy szkoły, a zwłaszcza odmienna wizja prowadzenia placówki oświatowej, czy też konflikt z organem prowadzącym nie mieszczą się w pojęciu szczególnie uzasadnionych przypadków zawartym w art. 38 ust. 1 pkt 2 u.s.o. i nie uzasadniają odwołania wicedyrektora szkoły w trybie tego przepisu (por. wyrok WSA w Poznaniu z 9 grudnia 2015 r., sygn. IV SA/Po 765/15, Lex nr 1947160). Również utrata zaufania nie stanowi podstawy do odwołania w w/w trybie (por. wyrok WSA w Warszawie z 19 marca 2014 r., sygn. VIII SA/Wa 1128/13, Lex nr 1466170). W pojęciu "przypadku szczególnie uzasadnionego" nie mieści się każde naruszenie prawa, a co za tym idzie, nie każde naruszenie prawa powoduje obligatoryjne odwołanie z funkcji dyrektora szkoły, a tylko tak istotne (poważne) naruszenie prawa, które można by zakwalifikować jako "przypadek szczególnie uzasadniony". Przesłanka, o której mowa w przywołanej normie prawnej powinna więc być traktowana wąsko, jako sytuacja wyjątkowa, wymagająca niezwłocznej interwencji ze względu na zagrożenie interesu publicznego. Sytuacja taka nie musi nawet zostać wywołana nagannym zachowaniem ze strony dyrektora szkoły, a może wynikać z okoliczności zewnętrznych, niezależnych od jego woli, jeżeli dobro szkoły przez niego prowadzonej takiego rozwiązania wymaga (por. wyrok WSA w Bydgoszczy z 26 listopada 2013 r., sygn. II SA/Bd 1006/13, Lex nr 1435126).

Jako przyczyny odwołania powódki wskazano:

- jej nieobecność w pracy od 13 stycznia 2015 r.,

- niewykonywanie obowiązków na zajmowanym stanowisku,

- powołanie nowych wicedyrektorów

- brak niezbędnego zaufania ze strony pełniącej obowiązki dyrektora placówki.

W ocenie Sądu każda z wymienionych współprzyczyn z osobna, jak i wszystkie razem nie mogą stanowić podstawy do odwołania w trybie art. 38 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty.

Nieobecność powódki w pracy była usprawiedliwiona, stąd nie stanowiła przejawu naruszenia prawa. Strona pozwana nie wykazała, by nieobecność powódki stanowiła istotne zagrożenie dla osiągnięcia celów lub z innych, obiektywnie ważnych względów było nie do przyjęcia, by nadal nią kierowała. Argument o niemożności kierowania pozwanym wyłącznie przez B. P. (1), wobec nieobecności w pracy dwóch pozostałych wicedyrektorów i niewykonywania przez nich ich obowiązków wydawałby się słuszny, gdyby nie to, że już 1 lutego 2015 r. B. P. (2) powołała trzech nowych wicedyrektorów, którzy w sposób efektywny mogli ją wesprzeć w kierowaniu pozwaną placówką nawet podczas nieobecności powódki. Wniosek o efektywności wsparcia wynika z faktu, że nie zdecydowała się na powołanie z dniem 1 lutego 2015 r. czwartego nowego wicedyrektora.

Za nieuzasadniony należało uznać argument pozwanego, iż kolejny wicedyrektor nie mógł zostać powołany, gdyż nie przewidywał tego statut, czy arkusz organizacyjny. Jak wynika z pisma (...) Kuratora Oświaty z dnia 23 marca 2015 r., do dnia 27 kwietnia 2015 r. w pozwanym zespole funkcję wicedyrektorów pełniło pięć osób, tj. trzech powołanych przez B. P. (2) oraz powódka i A. L.. Gdyby dla B. P. (1) miało to znaczenie, wówczas nowych wicedyrektorów powoływałaby sukcesywnie w miejsca odwołanych osób, ale tak się nie stało.

Uznanie powołania nowych wicedyrektorów jako okoliczności uzasadniającej odwołanie dotychczasowych czyniłoby całkowicie iluzorycznymi gwarancje stabilności zatrudnienia osób kierujących placówkami oświatowymi ustanowione w art. 38 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty. Podmiot powołujący mógłby wówczas w sposób całkowicie dowolny kreować politykę kadrową na stanowiskach kierowniczych.

O braku zaufania jako przesłance odwołania wypowiedział się Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. w przywołanym powyżej wyroku z 19 marca 2014 r., w sprawie o sygn. VIII SA/Wa 1128/13.

Sąd w niniejszej sprawie podobnie uznaje, iż sama utrata zaufania nie może stanowić przyczyny odwołania, chyba że wynika z innych okoliczności, które można uznać za szczególnie uzasadniony przypadek. Natomiast takie w niniejszej sprawie nie wystąpiły. Nade wszystko nie zostały podane w oświadczeniu o odwołaniu powódki. Ograniczono się w nim do stwierdzenia, że piastowanie stanowiska wicedyrektora w tak dużej placówce jak pozwany wymaga pełnego zaufania ze strony osoby kierującej placówką oraz ścisłej współpracy z dyrektorem. Brak niezbędnego zaufania powoduje, że nie istnieją warunki do dalszej współpracy z powódką, gdyż złamana zostałaby podstawowa zasada sprawnego wykonywania obu tych funkcji.

Tak ujęta współprzyczyna jest niekonkretna i nie pozwala na weryfikację motywów pracodawcy w toku kontroli sądowej. Wprawdzie B. P. (1) już na etapie postępowania sądowego relacjonowała o zdarzeniach, które miały podważyć jej zaufanie do powódki. Nie mniej jednak działanie to było spóźnione. Wskazanie przyczyny lub przyczyn odwołania przesądza o tym, iż spór przed sądem pracy może się toczyć tylko w ich granicach. Okoliczności podane pracownikowi na uzasadnienie decyzji o odwołaniu, a następnie ujawnione w postępowaniu sądowym, muszą być takie same, zaś pracodawca pozbawiony jest możliwości powoływania się przed organem rozstrzygającym spór na inne przyczyny mogące przemawiać za słusznością wypowiedzenia umowy (por. wyrok Sądu Najwyższego z 19 kwietnia 1999 r., sygn. akt II PK 306/09, Lex 602696).

Sąd uznał w tych okolicznościach za uzasadnione roszczenie powódki co do zasady i wysokości, czemu dał wyraz w pkt I wyroku. Wysokość odszkodowania obliczono jako równowartość wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. Podstawę wyliczeń stanowiły dokumenty płacowe powódki (k. 92). Jak z nich wynika, wartość ekwiwalentu za miesiąc urlopu powódki zamykała się kwotą 5.441,70 zł, stąd powódka mogła domagać się 16.325,10 zł. Sąd był jednak związany wysokością żądania powódki i zasądził na jej rzecz 16.322,10 zł.

Powódka domagała się odsetek od zgłoszonego odszkodowania liczonych od dnia doręczenia odpisu pozwu. Roszczenie to znalazło swoje uzasadnienie co do zasady w treści art. 481 § 1 k.c., wedle którego jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Zgodnie z ogólną regułą wyrażoną w art. 455 k.c. jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania.

Ustawodawca nie określił terminu wymagalności odszkodowania z art. 45 § 1 k.p. Dlatego też należało przyjąć, iż odsetek od żądania odszkodowania powodowie mogą domagać się od dnia następnego po doręczeniu stronie pozwanej odpisów pozwów, gdyż wcześniej nie była wzywana do zapłaty odszkodowań. Z tej przyczyny odsetki od zasądzonej kwoty zasądzono od dnia 3 października 2015 r. W pozostałym zakresie (za dzień października 2015 r. i liczonych ponad kwotę 16.322,10 zł) żądanie odsetek było nieuzasadnione i jako takie podlegało oddaleniu.

Rozstrzygnięcie zawarte w pkt oparto o przepis art. 355 § 1 k.p.c. Powódka skutecznie cofnęła pozew ponad kwotę 16.322,10 zł, stąd postępowanie w tym zakresie należało umorzyć. W sprawie jednocześnie nie wystąpiły okoliczności uzasadniające uznanie cofnięcia za niedopuszczalne, gdyż w świetle prawa powódce nie przysługiwało odszkodowanie za cały okres, w którym miała pełnić funkcję wicedyrektora.

Oddaleniu w pkt III podlegało powództwo co do odsetek w zakresie wymienionym wcześniej oraz żądanie przywrócenia na zajmowane stanowisko. W świetle przedstawionego we wcześniejszej części uzasadnienia orzecznictwa, które Sąd w pełni aprobuje, nauczycielowi obwołanemu ze stanowiska kierowniczego przysługuje wyłącznie roszczenie o odszkodowanie.

W pkt IV wyroku zawarte zostało orzeczenie o kosztach procesu. Zapadło ono w oparciu o przepis art. 98 §1 k.p.c. Na koszty powódki składało się wynagrodzenie pełnomocnika (60 zł) ustalone zgodnie z regulacją zawartą w § 12 ust. 1 pkt 1 (przywrócenie) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu – w brzmieniu obowiązującym na dzień złożenia pozwu.

Zgodnie z art. 477 ² § 1 k.p.c. zasądzając należność pracownika w sprawach z zakresu prawa pracy, sąd z urzędu nada wyrokowi przy jego wydaniu rygor natychmiastowej wykonalności w części nie przekraczającej pełnego jednomiesięcznego wynagrodzenia pracownika. Dlatego też wyrokowi w punkcie V został nadany rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 5.411,70 złotych stanowiącej miesięczne wynagrodzenie powódki.

W toku postępowania Skarb Państwa – Sąd Rejonowy (...) (...) tymczasowo poniósł koszty związane z opłatami od pozwu. Stosownie do wyniku sprawy i unormowania zawartego w art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych i art. 98 k.p.c. – Sąd w pkt VI wyroku obciążył stronę pozwaną w/w kosztami sądowymi, w zakresie, w którym powództwo zostało uwzględnione (16.322,10 zł x 5%).

ZARZĄDZENIE

1. (...).

2. (...)

3. (...)