I CNP 49/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:15-07-2015
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I CNP 49/14
POSTANOWIENIE
Dnia 23 czerwca 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Hubert Wrzeszcz
w sprawie ze skargi L. S.A. w likwidacji w W. o stwierdzenie niezgodności z
prawem prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w W.
z dnia 27 listopada 2012 r. wydanego w sprawie
z powództwa L. S.A. w likwidacji w W.
przeciwko Miastu W.
o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 23 czerwca 2015 r.,
odrzuca skargę i oddala wniosek Miasta
W. o zwrot kosztów postępowania skargowego.
2
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 27 listopada 2012 r. Sąd Okręgowy w W. oddalił apelację
powódki od wyroku Sądu Rejonowego w W. o pozbawienie tytułu wykonawczego
wykonalności.
Od wyroku Sądu drugiej instancji powódka wniosła skargę o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia,
ustanowiona ustawą z dnia 22 grudnia 2004 r. o zmianie ustawy - Kodeks
postępowania cywilnego oraz ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych
(Dz. U. z 2005 r. Nr 13, poz. 98), jest - podobnie jak skarga kasacyjna - środkiem
prawnym sformalizowanym. Wysokie wymagania formalne stawiane skardze
są związane nie tylko z jej specjalną, nadzwyczajną funkcją w systemie prawa,
ale wynikają także z potrzeby spełnienia wysokich oczekiwań profesjonalnych.
Zgodnie z art. 4245
§ 1 k.p.c. skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia powinna zawierać oznaczenie orzeczenia, od którego
została wniesiona, przytoczenie jej podstaw i ich uzasadnienia, wskazanie przepisu
prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne, uprawdopodobnienie
wyrządzenia szkody, spowodowanej przez wydanie orzeczenia, którego skarga
dotyczy, wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych
środków prawnych nie było i nie jest możliwe oraz wniosek o stwierdzenia
niezgodności orzeczenia z prawem.
Wymienione wymagania skargi mają charakter konstrukcyjny i powinny być
spełnione kumulatywnie. To oznacza, że skarga niespełniająca któregokolwiek
z nich jest dotknięta tzw. brakiem istotnym, nienaprawialnym w trybie właściwym
dla usuwania braków i podlega odrzucenie bez wzywania do ich usunięcia.
Każde z tych wymagań przewidzianych w art. 4245
§ 1 k.p.c. - na co Sąd
Najwyższy wielokrotnie zwracał uwagę - ma charakter samoistny, powinno być
zatem spełnione niezależnie od innych wymagań (por. postanowienia Sąd
Najwyższego: z dnia 20 lipca 2005 r., IV CNP 1/05 i z dnia 18 stycznia III CNP
21/05 nie publ.).
3
W literaturze i orzecznictwie przyjmuje się, że obciążający skarżącego
obowiązek wykazania, iż wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze
innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe oznacza przeprowadzenie
prawniczej analizy przepisów dotyczących środków prawnych, których
zastosowanie jest niedopuszczalne lub które z innych przyczyn nie mogły odnieść
skutku. Zgodnie z art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c. skarżący musi „wykazać” (a więc nie
„wskazać”, „przytoczyć” czy „uwiarygodnić”), że wzruszenie zaskarżonego
orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe.
Podkreśla się, że nie chodzi tylko o skargę kasacyjną czy skargę o wznowienie
postępowania, ale także o inne środki prawne pozwalające na zmianę lub uchylenie
orzeczenia, ewentualnie służące pozbawieniu lub ograniczeniu wykonalności
(por. postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 27 stycznia 2006 r., III CZP 23/05,
OSNC 2006, nr 7-8, poz. 140, z dnia 21 grudnia 2006 r., III CZP 57/06 niepubl.).
Tymczasem powódka poprzestała na stwierdzeniu, że wzruszenie
zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest
możliwe, „w szczególności wobec wartości przedmiotu zaskarżenia wynoszącej
49 365 zł i wobec braku podstaw uzasadniających wznowienie postępowania”.
Okoliczności powołane przez skarżącą nie mogą zatem być uznane za spełniające
wymaganie przewidziane w art. 4241
§ 1 pkt 5 k.p.c.
Z przedstawionych powodów Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji
postanowienia (art. 4248
§ 1 k.p.c.). Wniosek Miasta W. o zasądzenie kosztów
postępowania skargowego podlegał oddaleniu, albowiem w wypadku odrzucenia
skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia, nie
należy się zwrot kosztów postępowania stronie, która w odpowiedzi na skargę
wniosła o jej nieprzyjęcie do rozpoznania lub oddalenie, natomiast nie podniosła
zarzutu, że skarga powinna być odrzucona (por. postanowienie Sądu Najwyższego
z dnia 11 stycznia 2002 r., III CKN 563/01, nie publ.).
POSTANOWIENIE
Dnia 23 czerwca 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Hubert Wrzeszcz
w sprawie ze skargi L. S.A. w likwidacji w W. o stwierdzenie niezgodności z
prawem prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w W.
z dnia 27 listopada 2012 r. wydanego w sprawie
z powództwa L. S.A. w likwidacji w W.
przeciwko Miastu W.
o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 23 czerwca 2015 r.,
odrzuca skargę i oddala wniosek Miasta
W. o zwrot kosztów postępowania skargowego.
2
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 27 listopada 2012 r. Sąd Okręgowy w W. oddalił apelację
powódki od wyroku Sądu Rejonowego w W. o pozbawienie tytułu wykonawczego
wykonalności.
Od wyroku Sądu drugiej instancji powódka wniosła skargę o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia,
ustanowiona ustawą z dnia 22 grudnia 2004 r. o zmianie ustawy - Kodeks
postępowania cywilnego oraz ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych
(Dz. U. z 2005 r. Nr 13, poz. 98), jest - podobnie jak skarga kasacyjna - środkiem
prawnym sformalizowanym. Wysokie wymagania formalne stawiane skardze
są związane nie tylko z jej specjalną, nadzwyczajną funkcją w systemie prawa,
ale wynikają także z potrzeby spełnienia wysokich oczekiwań profesjonalnych.
Zgodnie z art. 4245
§ 1 k.p.c. skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia powinna zawierać oznaczenie orzeczenia, od którego
została wniesiona, przytoczenie jej podstaw i ich uzasadnienia, wskazanie przepisu
prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne, uprawdopodobnienie
wyrządzenia szkody, spowodowanej przez wydanie orzeczenia, którego skarga
dotyczy, wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych
środków prawnych nie było i nie jest możliwe oraz wniosek o stwierdzenia
niezgodności orzeczenia z prawem.
Wymienione wymagania skargi mają charakter konstrukcyjny i powinny być
spełnione kumulatywnie. To oznacza, że skarga niespełniająca któregokolwiek
z nich jest dotknięta tzw. brakiem istotnym, nienaprawialnym w trybie właściwym
dla usuwania braków i podlega odrzucenie bez wzywania do ich usunięcia.
Każde z tych wymagań przewidzianych w art. 4245
§ 1 k.p.c. - na co Sąd
Najwyższy wielokrotnie zwracał uwagę - ma charakter samoistny, powinno być
zatem spełnione niezależnie od innych wymagań (por. postanowienia Sąd
Najwyższego: z dnia 20 lipca 2005 r., IV CNP 1/05 i z dnia 18 stycznia III CNP
21/05 nie publ.).
3
W literaturze i orzecznictwie przyjmuje się, że obciążający skarżącego
obowiązek wykazania, iż wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze
innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe oznacza przeprowadzenie
prawniczej analizy przepisów dotyczących środków prawnych, których
zastosowanie jest niedopuszczalne lub które z innych przyczyn nie mogły odnieść
skutku. Zgodnie z art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c. skarżący musi „wykazać” (a więc nie
„wskazać”, „przytoczyć” czy „uwiarygodnić”), że wzruszenie zaskarżonego
orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe.
Podkreśla się, że nie chodzi tylko o skargę kasacyjną czy skargę o wznowienie
postępowania, ale także o inne środki prawne pozwalające na zmianę lub uchylenie
orzeczenia, ewentualnie służące pozbawieniu lub ograniczeniu wykonalności
(por. postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 27 stycznia 2006 r., III CZP 23/05,
OSNC 2006, nr 7-8, poz. 140, z dnia 21 grudnia 2006 r., III CZP 57/06 niepubl.).
Tymczasem powódka poprzestała na stwierdzeniu, że wzruszenie
zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest
możliwe, „w szczególności wobec wartości przedmiotu zaskarżenia wynoszącej
49 365 zł i wobec braku podstaw uzasadniających wznowienie postępowania”.
Okoliczności powołane przez skarżącą nie mogą zatem być uznane za spełniające
wymaganie przewidziane w art. 4241
§ 1 pkt 5 k.p.c.
Z przedstawionych powodów Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji
postanowienia (art. 4248
§ 1 k.p.c.). Wniosek Miasta W. o zasądzenie kosztów
postępowania skargowego podlegał oddaleniu, albowiem w wypadku odrzucenia
skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia, nie
należy się zwrot kosztów postępowania stronie, która w odpowiedzi na skargę
wniosła o jej nieprzyjęcie do rozpoznania lub oddalenie, natomiast nie podniosła
zarzutu, że skarga powinna być odrzucona (por. postanowienie Sądu Najwyższego
z dnia 11 stycznia 2002 r., III CKN 563/01, nie publ.).